Tip:
Highlight text to annotate it
X
Eén foto en we piepen ertussenuit.
Daar ben ik juist *** voor.
Kom op.
Moet dit echt?
Moet de hele school denken dat we laf zijn?
-Daar kan ik mee leven.
-Mietje. Kom op.
Ik zie niets. Jij?
Nee, ik ook niet.
Laten we die foto nemen en wegwezen.
Goed. Neem die foto maar.
Ik wil er ook op,
anders geloven ze niet dat ik er bij was.
-Mond dicht en neem de foto.
-Doe jij het maar.
-Nee, jij.
-Jij.
Niet vechten. Ik neem de foto wel.
Even lachen.
Een spook.
"... en aan de Red de Dolfijnen-stichting,
$11 miljoen.
"Aan de Red de Poema's-stichting,
$1,2 miljoen.
"Aan de Redding van
de Patagonische Wesp-stichting...
"$1,4 miljoen.
"Aan de Dyslectische
Dalmatiërs-stichting..."
Rot op met die levende have.
Wat heeft dat oude lijk mij nagelaten?
Wat de diepbedroefde dochter
probeert te zeggen...
is dat de plotselinge dood
van haar enige vader...
een grote leegte heeft achtergelaten
in haar bank... in haar leven.
En Carrigan vraagt zich af wat ze
van hem erft om die leegte mee te vullen.
Even kijken.
"Rode lynxen, uilen...
"slangen...
"dochter Carrigan...
"Whipstaff Manor in Maine."
En?
En ik ben laat voor de lunch,
dus als jullie me excuseren...
Wilt u beweren dat ik net twee dagen lang
z'n klamme hand heb vastgehouden...
in afwachting van z'n dood,
en dat ik alleen een waardeloos huis krijg?
50 jaar geleden was het waardeloos.
Nu is het onbewoonbaar. Veel plezier.
Wacht even. Dit is niet eerlijk.
Ik vecht het aan, ik sleep u
en al die rotdolfijnen voor de rechter.
Doe uw best maar.
Dibs, dit is allemaal jouw schuld.
Zoals gewoonlijk. Had dat rottestament
nou maar vervalst.
Dit is een onbewoonbare kustwoning.
Dibs, snap je het niet?
Flipper kreeg meer geld dan ik.
Daar zit de eigendomsakte in.
Mijn god.
"Piraten en begraven goud...
"De schat van Whipstaff is al oud."
Schat?
Dibs, idioot. Haal het eruit.
Ik wist dat die tent iets waard was.
Er is een schat in dat huis...
en eindelijk krijg ik wat me toekomt.
-Ik denk dat ik een dokter nodig heb.
-Die zijn er genoeg in Maine.
Wat denk je?
Ik denk dat jij nat gaat worden.
Wacht.
Maak wat licht.
Wat een bouwval.
Het is hier fantastisch.
Je zou er zoveel van kunnen maken.
Het is een beetje spookachtig.
Hallo.
Wie is dat?
-Dat kan ik helaas niet zeggen.
-Waarom niet?
Dat is moeilijk uit te leggen.
-Is hij de huisbewaarder?
-Ben je de huisbewaarder?
Nee.
-Is hij een drugsdealer?
-Is hij... Ben je een vluchtige bezoeker?
Niet helemaal.
-Zeg dan dat hij tevoorschijn komt.
-Kom tevoorschijn.
Luister. Schreeuwen jullie dan niet?
Want dat overkomt me vaak.
Ben je een inbreker?
Ik waarschuw je, ik ben gewapend.
Hallo?
Stop die onzin. Kom te voorschijn of ik
laat je wegens huisvredebreuk oppakken.
Rustig maar, dame.
Hier ben ik dan.
Hoi. Ik ben Casper.
Niet doen, anders worden ze wakker...
Te laat.
Vertel eens. Heb je ervaring?
Ik heb heel wat ervaring.
Niet dat ik het daadwerkelijk heb gedaan...
maar ik heb het bestudeerd.
En ik ken mensen die het hebben gedaan.
Ik heb de video's gezien,
en ik weet zeker dat ik het met mijn kennis...
kan doen. Geen probleem.
Je kunt dit dus aan?
Absoluut geen probleem. Eitje. Miereneitje.
Nou? Hoe is het gegaan?
Goed. Geen probleem. Eitje.
Wie jullie moeten bellen?
lemand anders.
Wat doen we nu?
Wat doe ik meestal
als iets me in de weg staat?
Weet je zeker
dat we niet een pietsie overdrijven?
Dibs, ik heb alles geprobeerd.
Nu wil ik deze tent afbreken.
Ik wil m'n schat. Ze kunnen niet rondspoken
in een stapel met puin.
Mensen, alsjeblieft.
Verdomme, jullie zijn toch
zweterige bouwvakkertypes. Dibs, doe iets.
Wegwezen hier.
Charlie, rennen en niet achterom kijken.
Wacht. Ze maakten een grapje. Echt.
Elke keer weer.
Ik wil alleen een vriendje.
Heb jij je ooit net als
Priscilla Cow gevoeld...
dat je helemaal anders zou willen zijn?
Bijna iedereen heeft dat gevoel af en toe.
Maar meestal...
kun je blij zijn met jezelf, hoop ik.
Dat is echt iets om te vieren.
Een spook.
Straks meer over de Pentagon playboys.
Maar nu,
SPOOKPSYCHlATER
opzij, Sigmund Freud.
Achteruit, Joyce Brothers.
Dit is dr. James Harvey.
Therapeut voor de doden?
Ben je somber? Ben je angstig?
Ben je eenzaam?
Wil je met iemand praten?
Geen probleem, mits je een spook bent.
Men kan ze spoken noemen,
zelfzeg ik liever, de levensbeschadigden.
Maar waar het om gaat is,
zij hebben soms hulp nodig...
net als wij.
Na de plotselinge onverwachte dood
van z'n vrouw, Amelia...
stopte dr. Harvey
met conventionele psychiatrie...
en z'n conventionele gezonde verstand.
Nu, samen met z'n eenzelvige dochter, Kat,
afgekort van Kathy...
reist Doc Harvey van stad naar stad
op zoek naar paranoïde poltergeisten...
angstige geesten,
de depressieven en de doden.
Wat vind je van je vaders broodwinning?
Stel me alsjeblieft geen vragen.
Geloof je in spoken? Ooit een gezien?
Doet je vader je ooit wel eens kwaad?
-Hij is m'n vader.
-Kun je even met ons praten?
Luister, het is de eerste schooldag...
en ik heb vast huiswerk,
dus kunnen jullie alsjeblieft...
Carrigan.
Welk deel begrijp je niet?
Nee, niet "ik at vis". Ik haat vis.
Hebben jullie hier geen koeien?
Luister, ik had een lange en zware dag.
Kun je me een bak Häagen-Dazs-ijs brengen,
rum rozijnen...
en een Pepsi Light? Kun je dat aan?
Ik moet aan de lijn blijven. Goed.
...en met therapie kunnen ze deze pijn
gaan verwerken.
Ze kunnen hun emotionele
bagage inpakken, en verder gaan.
Mijn Harry overleed vijfjaar geleden,
maar hij voelde zich zo ellendig.
Voormalig patiënte van Harvey
Z'n geest bleef
in het appartement rondhangen.
Dus ik belde dr. Harvey. Hij kwam...
en na een paar weken vertrok Harry...
glimlachend.
Het is bekend dat de levensbeschadigden
ons achtervolgen.
Mijn vraag is, wat achtervolgt hen?
Gebrek aan besluitvaardigheid.
Spoken zijn gewoon geesten
zonder besluitvaardigheid.
Met onafgehandelde zaken. Het is mijn taak
om uit te zoeken wat dat is.
En zo zet dr. James Harvey z'n werk voort...
en neemt daarbij z'n dochter op sleeptouw.
Deze week zijn ze in Santa Fe...
maar volgende week, wie weet?
En nu, van de spookzielknijper naar...
Ja, ik ben er nog. Geef me Santa Fe.
Zo is het leven
Dat *** je steeds van iedereen
In april nog in de wolken
Terneergeslagen in
-Het spijt me van je Cactus Spooners.
-Crooners.
Het geeft niet wat ze zeiden,
jij bent niet gestoord.
-Jouw geestelijke gezondheid is perfect.
-Ze hadden het over jou.
Probeer hiernamaalstherapie maar eens
uit te leggen aan middelbare scholieren.
Er zijn mensen die
de norm nooit in twijfel trekken.
Maar jij en ik, wij doen iets bijzonders
met ons leven.
Nee, "wij" doen helemaal niets.
Jij bent het die m'n spullen inpakt
en me het land doorsleept.
Ik heb in twee jaar
op negen verschillende scholen gezeten.
Ik heb in negen verschillende
cafetaria's gegeten.
Ik kan me zelfs van niemand meer
een naam herinneren.
Ik zou graag voor één keer...
ergens lang genoeg willen zijn
om vrienden te maken.
-Liefje, dat komt wel.
-Vast.
Kom op, we verhuizen
naar Friendship in Maine.
Daar vind zelfs ik 'n vriend.
Het is je geraden,
want een vrijgezel zo oud als jij...
wordt eerder gegijzeld bij 'n bankoverval
dan dat hij nieuwe vrienden maakt.
Je klinkt net als je moeder.
Je vindt haar echt niet.
Mama is geen geest, pap.
Jawel. Ze heeft onafgehandelde zaken.
Geesten bestaan niet.
Moet je luisteren...
ga deze ene keer nog met me mee.
Als ik niet vind wat ik zoek,
dan is het afgelopen.
Geen verhuizingen of spokenjacht meer.
Beloofd?
Beloofd.
Afgesproken.
LOS ANGELES - 1357 KM
Niet zo gek.
Als je Stephen King bent.
Dag, dr. Harvey. Ik ben Carrigan Crittenden.
En dit is Dibs.
Ik ben een goede vriend.
En dit is m'n dochter, Kat.
Z'n goed bevriende dochter.
-Leuk je te ontmoeten, Kat.
-Erg leuk je te ontmoeten.
-U heeft een mooie dochter.
-Erg mooi.
We zijn erg blij dat jullie helemaal
naar Whipstaff konden komen.
-Erg blij.
-Wij allebei.
U doet m'n gezicht pijn.
Sorry. Nou, dr. Harvey...
hoe lang dacht u erover te gaan doen?
U gaat toch hopelijk alleen naar binnen,
even spuiten, en klaar.
Nee. Zoals bij een traditionele
psychologische behandeling...
-kan het weken of zelfs jaren duren...
-Pardon.
-Zei u net "jaren"?
-Dat is denkbaar.
Dat is het niet. Dagen is denkbaar.
-Weken misschien.
-Mogelijk.
Maanden, nee. Jaren, vergeet het maar.
-Vergeet het maar.
-Dibs, cheque.
Pak het boeket. Nou, dr. Harvey...
ik ga u goed in de gaten houden.
Dit is voor u.
Een prettige nacht verder.
Ze is het. Ze is in mijn huis.
Het is me gelukt.
Wat als ze me aardig vindt? En zo niet?
"Hoi, ik ben Casper. Ik ben een spook."
Nee, dat is helemaal niets.
"Ik ben Casper. Hoe gaat ie?
Geef me de vier."
Had ik maar een pink.
Zie je? Dat was makkelijk.
Muntjes werken voorlopig...
maar we moeten morgen
een doos van 20 ampère kopen.
Ja, 20 is wel voldoende.
Ik ga een kamer uitzoeken.
Gaat het in je eentje?
Ben ik er over 10 dagen nog niet,
start dan een zoekactie.
"Strek"...
"Bolle"...
en "Stinkie"?
Die hadden nog eens wrede ouders.
Waar zouden de andere dwergen slapen?
Pap, ik heb m'n kamer gevonden.
Er ligt een meisje op m'n bed.
Ja.
KATS KAMER
Kippige meneer. Hier ben ik.
Het is erg griezelig.
-Ben je al verrassingen tegengekomen?
-Kom zeg. Het is hier zo doods als wat.
Dit is een leuke kamer.
Een echt vakantieoord voor freaks.
Mama moet hier staan.
Zal ik je helpen uitpakken?
Doe geen moeite. We pakken toch
over twee weken weer in, hè?
Grapje.
Het is hier leuk.
Mooi.
-Slaap lekker, meisje.
-Slaap lekker, pap.
We krijgen geen spijt van onze komst.
Let maar op.
KATS ROTZOOl
Hoi.
Jeetje.
Perfecte eerste indruk. Kluns die je bent.
Gaat het?
Liefje.
-Wat is er, liefje?
-Pap, ik zag een spook.
-Een levensecht spook.
-Kalm. Wat zeg je allemaal?
Ik zag een spook.
En het had een hoofd, het was rond,
het was wit een doorzichtig en...
-Wacht even. Misschien...
-Pap, alsjeblieft.
Denk niet dat ik zo gek ben,
als ik jou vond. Echt waar.
Nee, maar onthoud,
spoken kunnen je geen kwaad doen, oké?
Het zijn gewoon geesten
met onafgehandelde zaken, oké?
Laten we dit spook maar eens gaan zoeken.
Kom maar eens hier kijken.
Zie je? Daar is geen spook.
En dan kunnen we hier kijken, oké?
Nee, ook geen spook.
We kunnen zelfs hier even kijken.
Kijk. Zie je wel?
Aangenaam, meneer.
Pap, zet me neer.
Dit is belachelijk. Wat doe je?
Ik kan echt wel lopen.
Dit is heftig.
-Pap?
-Wat is er?
We zitten in een kast.
Goed. Ik wil dat je hierin blijft,
wat je ook hoort, oké?
Oké.
-Wacht.
-Wat is er?
Pap, het spijt me.
Wat spijt je?
Dat ik je niet heb geloofd.
Dat ik je een totale loser vond.
Verontschuldig je later maar.
Verknald.
Daar heb je hen.
-Hup, hup.
-Vort, paardje.
Die paarden rennen veel harder
als wij naar de paardenrennen gaan.
Hier, Flicka.
Hé, jongens. Hebben jullie lol?
Daar heb je Casper.
Op een schaal van 1 tot 10,
als 10 lol is en 1 jou is...
dan hadden we lol.
Vort, peerd.
Zeg, Bolkop, waarom ben je niet
binnen met je klusjes bezig?
Waar is ons eten? Ik verga van de honger.
Kijk, ik verpieter helemaal.
Ik weet iets. Relaxen jullie maar hier buiten
dan eten we vanavond alfresco.
Klinkt goed. Wie is dat?
Hé, Foplaken, je probeert ons toch niet
uit het huis te houden?
Nee.
Ik kan dwars door dat bolle koppie
van je kijken.
Het is gewoon een heerlijke avond.
Het leek me leuk
om onder de volle maan te eten.
Schijn maar, schijn maar volle maan
Hoog aan de hemel
Tot ziens.
Wacht eens.
Bolle, ruik jij iets?
Nee, behalve hem.
Hallo?
Je hoeft niet *** te zijn.
Ja, juist, niet *** zijn.
Ik wil graag contact maken,
maar luister even, alsjeblieft.
Spring niet onder een kleed vandaan,
of door een sleutelgat. Niet laten schrikken.
Laten we dat achterwege laten.
Ik wil graag contact met je maken.
Ik kom nu de kamer in.
Ik ben in de kamer.
Kun je dat aan?
Duiken.
Pap?
Ik ga jou vermoorden, je mama...
en al haar bridgevriendinnen.
Jij hebt het zwaar? Ik heb een facelift.
Hieronder zat er net zo eentje.
Pap?
Jongens, een kastgeheim.
Stink-o-gram.
Wil iemand sushi?
Hier komt een loempia.
Allen voor een en een voor allen.
Pak je broek voordat hij afzakt.
Op de baan loopt dr. James Harvey
in prachtig ondergoed.
Hij is geen Marky Mark.
-Wat ben jij goed.
-Hou op. Jij.
Zijn we griezelig of niet?
En het lijkt erop dat we verlenging krijgen
met sudden death.
-Wil iemand shish ke-doc?
-Ik.
Wie ben jij wel om zomaar
onze verblijfplaats te vervuilen?
Dr. James Harvey, jullie therapeut.
Gaat het?
En hij is gevloerd.
Een winnaar door een eerlijke stink-out.
-Achteruit.
-Wat is dat voor ding?
Niet de neus.
Ik word opgezogen.
Dit is knudde met 'n rietje.
Pap? Gaat het met je?
Goed. Laten we hergroeperen.
-Haal je hand uit m'n mond.
-Ik vond een koekje.
-Wie liet er een?
-Wie denk je?
-Wie steekt z'n puntige kop in m'n...
-Dat is m'n kop niet.
We zijn nooit meer zo intiem.
Goedemorgen. Alsjeblieft niet schreeuwen.
Ik doe je echt niets.
Ik ben wel een spook,
maar een vriendelijk spook.
Vertrouw me. Als je schreeuwt,
maak je m'n ooms wakker...
en die worden erg chagrijnig.
Ik laat je nu los, oké?
-Wat ben je koud.
-Ja, maar het scheelt in de stookkosten.
Toe maar.
Het is oké.
Ik kijk recht door je heen.
Dat krijg je als je geen huid hebt.
Waarvan ben je gemaakt?
Ken je dat tintelende gevoel
wanneer je voet slaapt?
Ik denk dat ik daarvan ben gemaakt.
-Ik hou niet van hele dooiers.
-Geen probleem.
Kun je onzichtbaar worden?
Dat is makkelijk.
Het is vers.
-Toe maar.
-Ik heb dit nog nooit gedaan.
Ik ook niet.
-Kun je mij pijn doen?
-Nee.
-Kan ik jou pijn doen?
-Nee.
Gaaf.
Goedemorgen, dr. Harvey. Wilt u ontbijten?
Gaat het?
Mooi.
Wilt u een krant? The New York Times?
The Journal? Hong Kong Press?
-Graag.
-Komt naar u toe.
Ik hoop dat je honger hebt.
Heerlijk die mensengeur 's morgens.
Ik smelt.
Tante Slijm.
Wat een wereld.
-Ze zijn weg.
-Wat is er gebeurd?
Ze zijn vast overgegaan.
-Ik dacht het niet.
-Raad nog maar eens, Bottenbundel.
Jongens. Goedemorgen.
Hoe durf je die luchthappende indringers
eerder te bedienen.
-Ik was net...
-Geef mij m'n...
eten.
Oké.
Ik voel me net Oprah tussen twee diëten.
Zo zie je er ook uit.
Ketchup, alsjeblieft.
Weet je wat het probleem is?
Casper heeft geen respect voor ons.
Na alles wat we voor die kleine gloeiworm
hebben gedaan.
Waar denk je dat je mee bezig bent, Bolkop?
Deze vloer was vies genoeg om van te eten.
-Maar we hebben gezelschap.
-Nou, gezelschap houdt van vuiligheid.
Jullie zijn walgelijke, onhebbelijke griezels.
-Dank je.
-Wat maakt het nou uit?
-Hij maakt alleen de vloer schoon.
-Mond dicht, Spriet.
-Rot op.
-Verdwijn.
-Zoek een graf.
-Liefje.
...school je weet wel
en je wilt niet te laat komen...
-Val dood.
-Te laat.
Veel plezier. Dat zal vast wel lukken.
Goed, jongens, we hebben duidelijk
een verkeerde start gemaakt.
Welnu, jullie weten en ik weet
dat jullie eigenlijk niet hier horen.
Dus luister.
Waarom eten jullie je ontbijt niet op...
dan zien we elkaar in mijn kantoor...
en dan starten we het overgangsproces.
Hoe lijkt jullie dat?
Het is jullie uur.
Kijk uit.
Amber, wacht.
SCHOLENGEMEENSCHAP MARSHWOOD
-Ik had dat kluisje vorig jaar.
-Dank je.
Ik heet Vic.
Kat.
Kom je, Vic?
Oké, jongens, rustig.
Klep dicht.
Ik heb een paar mededelingen.
Ten eerste. De asbestverwijdering
in de gymzaal duurt langer dan gepland.
Dus het Halloweenbal wordt uitgesteld.
Een paar maanden maar.
Zoals de meesten weten, is het nieuwe
botenhuis van m'n ouders klaar.
Dus het feest kan vast wel
bij mij thuis worden gehouden.
Fijn. Dat is geregeld.
Ten tweede, hebben we vandaag
een nieuwe leerling.
Ik wil jullie voorstellen aan Harvey Kathleen.
Wil je niet naar voren komen
om iedereen te begroeten?
Vertel ons eens iets speciaals
over jezelf, Kathleen.
Het is Kat.
Ik ben hier net met m'n vader
vanuit Santa Fe komen wonen...
en Friendship lijkt me...
een vriendelijke plaats.
-Waar wonen jullie?
-In de ruimte?
Nee. Whipstaff.
Jullie kennen het.
-Wonen jullie daar echt?
-Ja, ik bedoel...
ik weet dat het er van buiten
wat eigenaardig uitziet en zo...
maar, ik bedoel...
van binnen is het nogal gaaf.
Ja, als je bloed drinkt.
Mr Curtis, moet u luisteren.
Er is toch geen plek voor het Halloweenbal?
Dit meisje heeft een superspookachtig huis
met ruimte te over.
Wacht even.
Het feest zou toch bij mij thuis zijn?
We stemmen.
Steek je hand op
als je het feest bij mij thuis wilt.
Whipstaff?
"Johns Hopkins-universiteit."
Erg indrukwekkend.
-Erg.
-Schiet.
Deze niet.
-Dank jullie, heren.
-Wat een stuk, Doc.
Het mevrouwtje, misschien?
Bolle, beest dat je bent. Is ze nog vrij?
-Dat is m'n vrouw, Amelia. Ze is overleden.
-Des te beter.
Maar we zijn hier niet om over mij te praten.
Kijk nou. Voel je je nu niet rot?
-Ik maakte een grapje.
-Geen grapjes over Amelia.
Ze is heel aardig.
Ze heeft jou altijd goed behandeld, Stinkie.
Ik mag niet klagen.
Ze is altijd een engel voor me geweest.
Wacht even. Waar hebben jullie het over?
Ik zeg dat ze een snoes is.
Beter tref je ze niet. Hoezo?
-Heb je haar echt gezien?
-Denk je dat ik blind ben?
Natuurlijk heb ik haar gezien. Wie niet?
Je bent toch niet naar haar op zoek, hè Doc?
Dat is toch niet
het doel van onze sessies hier, hè?
Maar nu jullie het er toch over hebben...
Jullie kunnen niet toevallig contact maken
met anderen zoals jullie...
of wel?
Dat dacht ik al.
Dat wordt over het algemeen
niet toegestaan, Doc.
-Ik bedoel, het moet allemaal officieel.
-Ja, de hele papierwinkel.
-Bureaucratie.
-Een hele toestand, snap je wel?
Maar voor jou kunnen we misschien
iets regelen.
Als jij die griezel van een Crittenden
bij ons weg houdt...
dan hebben we een deal. Nietwaar, jongens?
-Deal?
-Deal.
Bolle, jij weet waar Amelia zweeft. Ga.
Zo makkelijk is het, hè?
-We hebben een spokennetwerk.
-We wisselen spookverhalen uit.
-We geven feesten.
-Maar die zijn altijd nogal doods.
Dat was snel.
Ik denk dat het voor jou is, Doc.
Ga maar.
Mijn kerel.
Wat doe jij... Ik bedoel, hoi.
Mag ik binnenkomen?
Nee. Het is veel...
leuker hier buiten in levenden lijve...
In de frisse lucht.
Heb je je vader over het feest gevraagd?
Hij vloog tegen het plafond,
maar het zal wel goed komen.
Gaaf. Moet je horen...
als je nog niemand hebt, wil je dan...
met mij optrekken op het feest?
-Graag.
-Goed. Gaaf.
Goed, ik zie je nog wel.
-Heb je het haar gevraagd?
-Ja.
En ze geloofde je echt?
-Dit voelt echt rot.
-Nee, het is absoluut perfect.
Zie je? Ik kan goed dansen.
Ik heb geen kostuum nodig.
Ik ben een echte feestneus.
Luister, ik weet dat je wilt gaan.
-Toe, we zouden reuze lol hebben samen.
-Ik heb een afspraakje.
Wat heeft die Vic dat ik niet heb?
-Een polsslag.
-Wat zou dat?
-Een bruine kleur.
-Erg slecht voor je huid.
En een spiegelbeeld?
Oké, maar kan hij dit?
Kom met me mee als je wilt overleven.
Casper, nee. Niet doen.
Casper, nee. O, mijn god.
Dit is ontzettend hoog.
Casper.
Casper, wat prachtig.
-Ik kom hier elke avond.
-Alleen?
Hoe was je toen je nog leefde?
Ik was...
Ik weet het niet meer.
Herinner jij je niets meer van je leven?
-Nee.
-Niets, dus?
Weet je niet meer op welke school je zat?
Hoe oud je was? Je lievelingssong?
Herinner jij je je vader?
Zelfs je moeder niet?
Is dat erg?
Nee. Alleen een beetje verdrietig.
Waarom zou je je niets meer herinneren?
Ik denk omdat wanneer je een spook bent...
het leven er niet meer zoveel toe doet.
Dus je vergeet.
Soms maak ik me zorgen
dat ik begin te vergeten.
-Wat?
-M'n moeder.
Gewoon bepaalde dingen.
Hoe het klonk
als ze beneden ontbijt maakte.
Hoe ze haar lippenstift opdeed. Zo netjes.
Ik weet het nog.
Ze gebruikte altijd lvory-zeep.
En als ze me omhelsde,
ademde ik haar heel diep in...
en ik weet nog, voor het slapen gaan...
fluisterde ze me in het oor:
"Sterrenpoeder in je ogen, roze wangetjes...
"en morgen een gelukkig meisje."
Als mijn moeder een geest is,
is ze mij dan vergeten?
Nee. Ze zou jou nooit vergeten.
Als ik levend zou zijn...
zou je dan met mij
naar het Halloweenbal gaan?
Mag ik je houden?
Casper, doe het raam dicht. Het is koud.
-Ik heb je Visa-card gevonden.
-Waar was hij?
In je portefeuille.
Zou ik hem niet kunnen gebruiken...
voor het perfecte kostuum
dat ik een winkel zag?
-Je maakte altijd zelf je kostuum.
-Nee, dat deed mama.
Ik kan wel iets heel leuks bedenken.
Laten we je in aluminiumfolie rollen
dan kun je als etensrestje gaan.
Geen zorgen. Je ziet er altijd schattig uit.
Dat wil ik niet.
Schattig ben je als je negen jaar bent...
en je loopt met papier-maché om je hoofd.
Ik wil er...
leuk uitzien.
Afspraakjesleuk.
Echt waar?
Liefje, misschien is de tijd gekomen
om eens samen te praten...
-Daar is het wat te laat voor, pap.
-Hoeveel te laat?
-Maak je geen zorgen, niet zo laat.
-Gelukkig.
Je weet dat ik alles voor je wil kopen
wat je hartje begeert...
maar dat ding heeft pas waarde
als Miss Crittenden me heeft betaald.
Geeft niet. Maak je geen zorgen.
Ik bedenk vast wel iets
wat perfect is voor het feest.
Het is mijn feestje, en ik sterf als ik dat wil
Sterf als ik dat wil
Pap, alsjeblieft.
Wat je ook doet,
laat die jongens niet komen.
Doen ze niet, want ze beginnen de zaak
nu echt goed in te zien.
Jij sterft ook, als jou hetzelfde overkomt
Grote finale.
Schreeuw of suiker?
Daar is de patiënt eindelijk.
En weer eens te laat.
Is dit misschien
een uiting van vijandigheid, Doc?
Het is jouw uur, Freud.
Wat zijn we stil?
Geen parels van wijsheid vandaag, Doc?
Toe, Doc. Hou je flink, niet ophouden.
Toe, kom gezellig met ons kletsen.
Wacht even.
Wat? Je geeft de boel nu toch niet op, Doc?
Het begint net leuk te worden.
We ontmoeten niet vaak
zo'n leuke botjesbundel als jij.
Jongens, dit is menens.
Ik denk dat de Doc
een van die vleselijke breakdowns heeft.
-Tijd voor ingrijpende maatregelen.
-Een lied misschien?
Nee. Ik denk dat het tijd is om Doc
ons eigen recept te geven.
-En het feest dan?
-Dat kan wachten.
Denk jij wat ik denk?
Heren. Happy hour.
Negenennegentig flessen bier aan de muur
Negenennegentig flessen bier
Op dooie kerels.
Schandalig. Ontzettend gewoon.
Je betaalt hem om spoken uit het huis
te halen en wat doet hij?
-Hij haalt de spoken uit het huis.
-Precies.
Het werd tijd.
Komt het je bekend voor?
Dit ken ik.
Ik had vijf vingers. Ik weet het weer.
Hootie.
En wacht.
Kijk eens.
Handen omhoog.
Die was van m'n moeder.
-Mag ik?
-Ga je gang.
Hij is perfect. Zou ik hem aan mogen
naar het feest vanavond?
Casper?
Ik heb m'n vader eindeloos gesmeekt
om deze slee.
Hij deed alsof ik hem niet mocht hebben
omdat ik er niet mee om kon gaan.
Toen kwam ik op een ochtend beneden
en daar was hij, helemaal voor mij alleen.
Zomaar.
Ik ging er de hele dag mee sleeën.
M'n vader vond het welletjes,
maar ik kon niet ophouden. Zo leuk was 't.
Toen werd het laat, het werd donker.
Het werd koud...
en ik werd ziek.
M'n vader werd verdrietig.
Hoe is het om dood te gaan?
Net als geboren worden.
Alleen andersom.
Ik herinner me, ik ging niet
naar waar ik naartoe moest.
Ik bleef gewoon...
zodat m'n vader niet eenzaam zou zijn.
JONGE McFADDEN OVERLlJDT
Mysterieuze activiteiten op Whipstaff Manor
VADER WlL MET Z'N "WEDEROPSTANDlNG"
MACHlNE ZOON TERUGHALEN
Is dat je vader?
PROMlNENT UlTVlNDER J.T. McFADDEN
OFFlClEEL GEK VERKLAARD.
"McFadden beweerde dat hij werd bezocht
door de geest van z'n overleden zoon...
"en dat hij een machine uitvond
om hem tot leven te wekken:
"De Lazarus."
Sorry. We zullen de omweg moeten nemen.
Toe, opschieten.
M'n vader verstopte hem voor iedereen.
Maar ik weet nog waar hij is.
Wacht maar tot je hem ziet.
Is er geen kortere weg?
Ja, ***.
Casper, nee.
Muur. Mens. Stop.
Ik ben hier.
Toe maar. Ga zitten.
Hou je maar vast.
Waarom?
Casper.
En?
Wat was dat?
De "Sta-op-en-aan-de-gang-machine".
M'n vader was een groot uitvinder...
maar hij kwam moeilijk op gang 's ochtends.
Had hij nooit van cafeïne gehoord?
Wat is dit allemaal?
-M'n vaders lab.
-Hij was wel slordig, hè?
Hier kon hij doen wat hij wilde.
Hoe druk hij het ook had...
hij liet alles vallen
om met mij piraatje te spelen.
We hadden zoveel plezier.
Aiai, maatje. Piraten en begraven goud...
De schat van Whipstaff is al oud.
Kom mee.
Waar is dat Lazarus-ding?
Pal voor je.
Daar beneden?
Dat is nuttig.
Je kunt hem aan de gang krijgen.
Alleen ik weet niet...
En dat dan?
Dat?
Dat is de kluis.
Wacht. Dat moet hem zijn.
Het is me gelukt.
Lazarus.
-Wat is dit?
-Voorzichtig.
Daar werkt dat ding op.
Een soort instant oersoepmix.
Dat brengt geesten weer tot leven.
Net genoeg voor eentje.
-Haal de hendel over.
-Welke?
Weet ik niet. Probeer maar.
Casper.
Ik kom tot leven.
Hoe doe ik dit?
Zelfs m'n speelgoedoventje
kon ik niet aankrijgen.
Casper?
Leef ik?
Heb je enig idee wat dit betekent?
Ja.
Nee.
Je hoeft niet meer *** te zijn
voor de dood.
Zo ben je een geest
en zo loop je weer gezond rond...
om te doen en laten wat je wilt.
-Je zou zelfs kunnen vliegen door...
-Muren.
Dikke muren.
Dik als staal.
Je kunt door die muren gaan
om te zien wat er ligt.
Een schat, bijvoorbeeld.
En dan, patsboem, ben je weer levend
en onderweg naar de Rivièra.
Als je een geest was.
Jij, ja.
Verdorie, Dibs. Dit doet geen pijn.
Stel je niet zo aan.
Het is puur zakelijk. Kom op.
Als je nou gewoon...
Daar ben je.
Dibs, je vat dit veel te persoonlijk op.
Wacht.
Carrigan?
Ben je al een geest?
Carrigan.
Wat zonde.
Ze had m'n lievelingszonnebril.
Niet zo snel, mannetje.
Het kreng is er weer.
BAR - KARAOKE VANAVOND
Cipier gaf een feestje in de gevangenis
De bajesband speelde en
het was niet mis
De band speelde hard
de tent ging meteen swingen
Je had moeten horen
hoe bajesklanten kunnen zingen
En rock
Die dr. Harvey kan er wat van, vind je niet?
Ja, maar hij heeft z'n hele ellendige leven
nog voor zich.
Dus we kunnen hem een lol doen
en hem uit z'n lijden verlossen.
Goed idee.
We zijn lang genoeg
het spokentrio geweest.
Tijd om er een kwartet van te maken.
Mag ik even iets zeggen?
lets persoonlijks?
Waarom niet?
Nou, weet je...
Ik wil jullie even zeggen...
jullie herinneren me eraan hoe het is...
om met vrienden te gaan stappen.
Ik bedoel...
jullie zijn er helemaal voor elkaar.
Ik bedoel...
jullie kijken het leven recht aan.
Jullie zeggen: "Ik ben een spook.
Ik heb jou niet nodig."
Weet je wat?
Ik ga die Miss Critten Picken zeggen...
Crichton Critten.
Ik ga die dame zeggen...
dat jullie niet weggaan.
Het is jullie huis. Jullie spoken er rond.
Bewoning is negen-tiende van de wet...
-Nee.
-Ja.
-Nee.
-Ja.
Ik dacht er eerst anders over,
maar jullie zijn geweldig.
Ik hou van jullie.
Nee.
Wat een lieverd.
Ik kan hem nu niet afmaken.
Ik ook absoluut niet.
Goed, jongens.
De avond is jong.
We zuipen...
alle bars in deze stad leeg.
We zuipen tot we moeten kruipen.
Kom op.
M'n oren knapten net.
Kom maar bij me.
Mijn schat.
Je bedoelt mijn schat.
Miss Crittenden?
In levende lijve.
Over een paar minuten althans.
Dibs. Wat doe je?
Ga je nu niet scheren.
Ik ga jou helpen. Weet je nog?
Weet ik wat nog?
Dit.
Dat heb je gestolen. Dat is van Casper.
Nou en?
Dibs. Hier die capsule, nu.
Ik kom er al aan, oké?
Ga weg.
Hier.
Spring erop.
Perfect.
Daar zijn we.
Oké.
Hoi. Kom maar binnen.
Dit is de kamer.
Blijf bij elkaar, dan overkomt jullie niets,
ik kom zo terug.
Amber, moet dit echt?
Ze wil een Halloweenfeest.
Ze krijgt een Halloweenfeest.
Dat is mijn schat.
Achteruit. Blijf bij me vandaan.
Blijf uit m'n buurt, wraakzuchtig spook.
Ik sla je het hiernamaals in.
Kom. Laten we gaan.
Het is mijn beurt om in de oven te gaan.
Dibs. Breng dit ding aan de gang,
jij waardeloze worm.
Wat aardig dat je langskomt.
Eén ding heb ik zeker van je geleerd...
trap ze altijd als ze onder liggen.
En, schatje, jij ligt diep
onder de groene zoden.
Ach, wat zonde.
Sorry, lieverd.
Het is afgelopen.
Dit vergeet ik niet,
jij ondankbare waardeloze worm.
Achtervolg me maar zoveel je wilt...
maar dan wel in een heel groot, duur huis...
met prachtig paars behang
en enorme groene tapijten.
En een hondje dat Carrigan heet.
Een teef, net als jij.
Ik heb de macht. Ik heb de schat.
En jij moet je vlucht halen.
Nog meer geïnteresseerden?
Nee. Maar vergeet u niet iets?
Wat?
Uw onafgehandelde zaken.
Mijn wat?
U weet wel...
onafgehandelde zaken.
Alle geesten hebben onafgehandelde zaken.
Daarom gaan ze niet over.
Onafgehandelde zaken? Die heb ik niet.
Ik heb m'n schat, ik heb m'n landgoed.
Ik heb alles.
Ik ben volmaakt.
Wacht. Ik heb gelogen.
Ik heb een heleboel onafgehandelde zaken.
Ik ben nog niet klaar om over te gaan.
Wacht. Jullie hebben me erin
laten lopen, rotkinderen.
Nee.
Mijn schat.
Een bal? Is dat jouw schat?
Kom nou.
Getekend door Duke Snider
van de Brooklyn Dodgers.
Mijn lievelingsspeler.
Casper...
het is tijd.
Schatje, ik ben thuis.
Pap?
Wat hebben jullie met hem gedaan?
Niets. Hij is alleen een beetje dood.
Ik ben vrij.
Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.
Ik kan vliegen.
-Beginneling.
-Stinkie, help hem.
Pap?
Wie is dat meisje?
Pap, ik ben het. Kat.
Kat?
-Kat Ballou?
-Katatonisch?
-Katastrofisch?
-Kalebassoep?
Overstromingsgevaar.
Weet je het niet meer?
Ik weet het weer.
Nee, dit.
Kat.
Lieverd.
Wat heb ik gedaan?
Niet huilen.
Alsjeblieft.
Kom, dr. Harvey.
U heeft dit meer nodig dan ik.
Casper.
Het is niet anders.
Pap?
Liefje.
Alsof ik heel raar heb gedroomd.
Ik dacht even dat we elkaar
bijna kwijt waren.
O, meisje.
Je feestje is begonnen zonder jou.
Je afspraakje wacht vast op je.
We kunnen beter gaan.
Waar zijn we?
Nou, toe maar.
En jij?
Dit is jouw feest. Ga je vermaken.
Ga hangen...
of chillen...
of keten, of hoe het ook heet.
Ik geloof dat je een afspraakje hebt.
Bedankt, pap.
Ik hoop dat niemand dat zag.
Sta stil.
Ik probeer 't. Kun je nog meer wegen?
Stil, doe je hoofd omlaag.
Dit moet je zien.
Dit vinden ze doodeng.
Laat mij eens kijken.
Gaaf.
Dank je.
Jij bent...
lnderdaad.
Kats moeder.
Ben je een engel?
Je hebt vanavond
iets heel nobels gedaan, Casper.
Kat zal het nooit vergeten.
Ze heeft haar vader nodig.
En jouw vader zal dit ook nooit vergeten.
Je hebt zijn grootste droom waargemaakt...
en ik weet dat hij heel trots is op je.
En voor wat jij hebt gedaan...
geef ik jou ook je droom.
Maar alleen voor vanavond.
Een soort Assepoesterdeal.
Dus ik heb tot middernacht?
Tien uur.
Assepoester kreeg tot middernacht.
Assepoester was geen 12 jaar.
Ik zei toch dat ik goed kon dansen.
Mag ik je houden?
Casper?
Hallo, James.
Amelia.
Het is oké.
Ik ben het maar.
Ik had gedacht dat ik honderd dingen
te vertellen had als ik...
Hoe?
Laten we maar zeggen, je kent drie
rare spoken en die hielden hun woord.
James, ik weet dat je naar me hebt gezocht.
Maar er is iets wat je moet begrijpen.
Kat en jij hielden zoveel van me
toen ik leefde...
dat ik geen onafgehandelde zaken heb.
Laat mij niet die van jou zijn.
Maar, Amelia...
Ik weet niet...
Ik weet niet echt waarmee ik bezig ben.
Welke ouder wel?
James, Kat groeit geweldig op dankzij jou.
Geen wonder dat ik je zo mis.
Maar wel even een paar dingen.
Niet elke keer meeluisteren
als ze wordt opgebeld.
Frietjes zijn niet voor bij het ontbijt.
En laat haar geen T-shirt dragen...
Onder haar badpak.
Ik weet het.
-Onze dochter is een tiener.
-Een tiener.
Wacht.
Waar ga je heen?
Waar ik over jullie beiden kan waken
totdat we weer samen zijn.
Tot ziens, James.
Casper?
Boe?
Niet slecht voor m'n eerste feest, hè?
Het had niet beter gekund.
Het is nog niet voorbij.
Jongens?
Casper het vriendelijke spook
Het vriendelijkste spook dat je kent
Grote mensen kijken
misschien angstig naar hem
Maar kinderen zijn gek op hem
Casper het vriendelijke spook
Hij is niet onaardig of gemeen
Hij springt en speelt
Zingt en danst de hele dag
Het vriendelijkste spook dat je ooit zag
Hij zegt altijd "hallo"
Einde
En vindt het echt leuk om je te zien
Waarheen hij ook gaat
Hij is aardig tegen alle levende schepsels
Grote mensen begrijpen niet
Waarom kinderen zo dol op hem zijn
Maar kinderen weten dat hij zo van ze houdt
Casper het vriendelijke spook
Casper, je vriendelijke
Je vriendelijke
Hij zegt altijd "hallo"
Hij is altijd blij om je te zien
Waarheen hij ook gaat
Hij is aardig voor alle levende schepsels
Grote mensen begrijpen niet
Waarom kinderen zo dol op hem zijn
Maar kinderen weten dat hij van ze houdt
Casper het vriendelijke spook
DVDRip by cjdijk.
Kom te voorschijn of ik laat je
wegens huisvredebreuk oppakken.
"CASPER" ONTHULD
EEN KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN
Rustig maar, dame.
Hier ben ik dan!
Hoi. Ik ben Casper.
Gewoonlijk nemen sterren obsessies mee.
Ik vreesde dat Casper er zelf ook wat had.
Je bent namelijk misschien al 50 jaar
of langer op zoek naar een vriend.
Je gaat naar een filmset...
Eerlijk gezegd wist ik niet
of we 't met elkaar konden vinden.
Casper komt werken
en iedereen staat eigenlijk stil.
"Goedemorgen, Casper."
Ik tolereer het,
omdat hij de hoofdrolspeler is...
en me verteld is dat hij lichtgeraakt kan zijn.
Iedereen hoort vreselijke verhalen.
Ik heb ze ook gehoord: driftbuien...
je weet wel, overdreven eisen.
Maar ik dacht dat we 't wel zouden redden.
Behalve een paar keer dat het lastig was...
om 'm uit de caravan te halen, ging 't wel.
Hij had wat vriendelijker kunnen zijn
op de set.
Ik veronderstel dat hij best aardig was...
maar je weet wel, dat Hollywoodse.
Ik kijk dwars door hem heen.
Hij is een grote ster...
maar hij was echt aardig
en kwam me gedag zeggen.
Er is één ding. Hij maakt de grimeurs dol.
Hij wil beslist dat bleke.
Hij zei me:
"Het is verkeerd om me
tegen zo'n lichte achtergrond te filmen.
"Ik moet zichtbaar zijn."
Daar moest ik dus vanaf 't begin
mee rekenen.
Het is lastig om hem slecht te belichten...
want hij is erg fotogeniek.
Als mensen Casper voor het eerst zien,
zeggen ze meestal: "Een spook!"
Zo gaat dat meestal. Maar hij is aardig.
Niet doen, anders worden ze wakker...
Te laat.
Casper werd gewoon...
de dierbare en collectieve herinnering
van iedereen die de tekenfilm kent.
Ik raakte erbij betrokken...
toen we de postproductie deden
van Jurassic.
Steven was erg gehecht aan dit project...
en nam Sherri en Deanna in dienst
om Casper te gaan schrijven.
Ik kende Casper van de tekenfilms.
Toen ik in groep zes zat...
keek ik thuis naar de Casper-tekenfilms.
Ik herinnerde me een soort sliertig ventje...
dat een beetje slap en soft was.
Die visie zit in ons verhaal...
maar we hebben geprobeerd
hem naar de jaren 90 te halen...
om Casper te moderniseren.
Toen Steven
aan dit project wilde gaan werken...
en het geweldig vond om Casper te maken...
koos hij de talenten van Deanna Oliver
en Sherri Stoner.
Sherri en Deanna...
ken ik al jaren, want ze werkten beide
aan Tiny Toon Adventures met me.
Steven dacht dat ze perfect zouden zijn
voor dit project door die achtergrond.
Hun teamwerk is geweldig
en ze schrijven met veel humor.
Ze vormen een heel goed team.
Ze vullen elkaars zinnen aan,
zijn erg aardig tegen elkaar...
en hij heeft ze binnengehaald
om Casper tot leven te brengen.
Ik vind dat de tekenfilmachtergrond
ons geholpen heeft...
om alle mogelijkheden in een ruimte
te verkennen.
Wanneer je tekenfilms maakt, zeg je:
"Ik sta in deze ruimte.
"Wat kan een personage daarin beginnen?"
We stonden dus helemaal open
voor dat soort zaken.
Wij creëerden Casper met een echte...
We lachen en zeggen:
"Die Casper heeft een air."
Hij heeft een air.
We namen hem zoals hij was...
en voegden toe dat hij geen vriend wilde,
maar verliefd werd.
Op een vriendin van hem.
Ze hadden nog nooit 'n speelfilm gemaakt
en vroegen: "Is het een tekenfilm?"
Ik zei: "Dat kan.
Leken maar meer films op tekenfilms."
Eenvoudiger om te beheersen,
om je visie op het doek te krijgen.
Omdat ze een vrije fantasie hebben...
en je in tekenfilms alles kunt doen...
-We beperkten ons niet...
-Helemaal niet.
...tot het beschouwen ervan
als een echte film.
Soms waren we ons dat bewust.
Maar eigenlijk maakten we het echt...
We zetten de spoken neer
als echte wezens...
zoals je in een tekenfilm zou doen.
We zetten de mensen,
dr. Harvey en Kat, neer...
als in een echte film.
Ze verleenden de echte wereld
wat tekenfilmachtigs.
We vroegen ons af of dat haalbaar was.
We zeiden: "Iemand zal 't ons wel zeggen
als dat niet zo is. "
We legden ons dus
totaal geen beperkingen op.
Ze schreven 'n prachtconcept voor 't script
waar we niet erg ver van afweken.
CASPER REGlSSEREN
Regisseren is vreselijk.
De slechtste baan ter wereld.
Echt. Geen sociaal leven.
Je kunt niet eens plassen.
Vraag hem wanneer hij voor 't laatst kon.
Een strikvraag voor je.
Grote boodschap? Geen sprake van.
Poepen? Vorige week.
Daarom is hun gezicht altijd zo gespannen.
Geen tijd voor een toiletbezoek.
Als ze midden op de dag dansen,
weet je nu waarom.
Het was echt last-minutewerk.
Laten we het zo maar zeggen.
We doorliepen een proces
waarin we wijzigingen...
Er kwam ruzie
en we moesten de regisseurs...
vrij laat
in het preproductieproces vervangen.
Wie jullie moeten bellen?
lemand anders.
De regisseur van de film
liet het project in de steek...
en ik belde Brad.
Hij was mijn volgende telefoontje.
Ik was in Oahu...
en kreeg een soort noodbericht van Amblin.
Ik vond het verdacht...
en inderdaad,
het bleek het Casper-telefoontje te zijn.
Ik vroeg:
"Ben je geïnteresseerd in speelfilms?
"Ik heb je eerste speelfilm."
Wel een ambitieuze eerste speelfilm.
Niet zo'n esoterisch persoonlijk filmpje...
dat voor $2 miljoen in Connecticut
opgenomen kan worden.
Een speciale-effectenkomedie
van $40 miljoen...
over Casper, het Vriendelijke Spook.
Het eerste wat ik Steven zei toen hij belde...
voor een film met computerbeelden...
waarin veel seteffecten
en postproductie-effecten zitten...
was: "Je hebt de verkeerde Brad gebeld.
Weet je wel welke Brad je hebt gebeld?"
Hij zei: "Ik weet heel goed wie ik belde."
Hij wist eigenlijk niet goed
wat hij moest zeggen...
want hij zat in een productievergadering
en begreep het niet helemaal.
Ik had hem nog nooit ontmoet of gesproken.
Ik zei: "Luister. Ik kom dit weekend."
Dus Colin kwam langs...
die heel beminnelijke,
ongelooflijk net geklede Brit...
die ik nog nooit ontmoet had.
Hij kwam naar Hawaï met zo'n scheepskist...
en voordat ik iets kon zeggen zei hij:
"Laat me je wat zaken uitleggen."
Colin kwam dus...
en liet een collectie...
vroege schetsen zien
van de productiedesigner.
Hij liet oude stukken
met daarop Casper-illustraties zien.
Hij liet...
vroege schuimmaquettes zien.
Alles om te proberen
de regisseur te verleiden.
Eigenlijk: "Kijk, we hebben de kostuums,
nu de show nog."
Weet je zeker
dat we niet een pietsie overdrijven?
Steven had Christina Ricci ontmoet.
Ik geloof dat hij haar een vroege kopie
van Casper had gegeven...
en er met haar over gesproken had.
Via haar agent liet ze weten
geïnteresseerd te zijn in het project.
Het script was leuk. Het ging
over Casper, het Vriendelijke Spook...
maar er zaten
heel sarcastische momenten in.
Echt bijtend. Het was gewoon erg grappig.
Christina is de enige actrice
met wie ik heb gewerkt...
die soms,
wanneer ik een vergelijking wilde maken...
met een personage, een moment...
uit een speelfilm of televisieprogramma...
me heel zakelijk zei: "Brad, 1980.
"1980, Brad. Ik ben geboren in 1980.
"Ik heb geen idee waar je het over hebt.
Je bent oud."
Iedereen in deze film is verschillend.
Zo is er Christina,
heel rijp voor haar leeftijd...
en Bill, die dr. Harvey speelt.
Wanneer je denkt
over de rol van dr. Harvey...
die echt een soort moderne Jimmy Stewart
moest zijn...
en ook ongelooflijk elastisch
wat de fysieke komedie betreft...
en een deel van de fysieke choreografie...
bleef ik maar uitkomen bij Bill Pullman.
Ik weet nog
dat het vlak na Thanksgiving was.
Ze belden voor de film
Casper the Friendly Ghost...
en ze wilden graag...
over dr. Harvey spreken, een goede rol...
al had ik het script nog niet gezien.
De regisseur was die kei.
lkjatte iemands autotelefoon.
Ik liet me naar huis brengen...
en eigenlijk smeekte ik hem
een uur lang per telefoon.
Ik haalde alles uit de kast.
Het was niet...
Het feit dat we zo lang spraken...
Echt, het was heel gaaf.
...was een teken dat het wat ging worden.
Het was alsof... Om te kunnen praten over...
Nogmaals, we spraken over Casper...
maar toch hadden we het
over tamelijk bijzondere dingen.
Praten over verlies en geheugen...
over wat ons drijft, zaken als smart.
Ik bedoel maar,
dit gaat allemaal over Casper.
Dit was het eerste telefoontje.
Dat was zeldzaam.
De slechteriken zijn Carrigan en Dibs.
Cathy Moriarty speelt Carrigan,
Eric ldle Dibs.
De rol was in het script
niet zo goed geschreven.
We hadden iets nodig...
iemand als Eric om er inhoud aan te geven.
We zochten verwoed naar een goede rol
voor Cathy.
Cathy is geweldig.
Soms zijn we in de weekenden bij elkaar.
Toen ik haar ontmoette,
zei ze: "Kom maar eens langs."
We kletsten wat. Ze is geweldig.
Ze is mijn maat. We houden pyjamafeesten.
We houden pyjamafeesten
en shoppen serieus.
-Dat klopt.
-Geweldig shoppen.
We geven op iedereen af
en praten over jongens.
Cathy was gecast en ik was dolenthousiast.
Ik wilde haar erg graag
en Steven was helemaal akkoord.
Eric ldle:
Ik zou nooit aan hem gedacht hebben...
maar we moesten toch maar proberen
om hem te krijgen.
Hij is vervelend grappig. lrritant.
We willen geen grapjassen in deze film.
Niemand grappiger dan wij.
We worden niet graag overtroffen.
Vooral niet als anderen niet gewond,
nat of opgeblazen worden.
Als ze geen dingen naar hun hoofd krijgen...
waarom zou er dan
om hen gelachen moet worden?
Doen jullie gevaarlijke dingen?
Ja, en we krijgen er niet veel extra voor, hè?
-Ik snap niet hoe we...
-Werkelijk?
Je hebt Eric, een hysterische Engelsman.
Ik lach de hele dag om hem.
-Hysterisch.
-Wat zei je?
Ik zei eigenlijk iets heel aardigs over je.
Hou op. Je bent helemaal niet aardig.
-We kunnen geweldig ruziën.
-Ik zeg niets aardigs.
Ik ben de onuitstaanbare
Carrigan Crittenden, hij is gewoon Dibs.
Gewoon een komische verbazing...
om al zijn bedenksels te zien.
Hij heeft erg veel origineels bedacht
dat in Casper terecht is gekomen.
We beseften...
dat het meest waardevolle
dat hij ons kon geven...
was om 'm gewoon te laten acteren.
-Hoe is het om met Casper te werken?
-Het is...
-Hij is er niet.
-Hij is er niet.
Nee, niet echt.
-Maar het spook...
-Het lijkt of hij een heftige relatie heeft.
Dat *** ik.
De caravan gaat enorm tekeer
voor een spook.
We moesten altijd erg lachen
over hoe moeilijk het voor me was...
om Casper uit zijn caravan te krijgen.
Na een poosje geloof je het gewoon.
Een stem vinden
bij een tekenfilmpersonage is heel moeilijk.
Die moet gewoon goed zijn
en bij het personage passen.
We hadden geluk,
want we vonden Malachi Pearson.
Hij bleek 'n erg goede
Casper-stem te hebben...
en heeft het personage verlevendigd.
Voor mij is hij Casper.
Hij belichaamt Caspers geest, gewiekstheid,
grote charme en enthousiasme.
Caspers stem is zijn ziel...
en dat merk je
wanneer je hem hoort spreken.
Je gaat hem sympathiek vinden
en hem begrijpen.
En dat allemaal door de vertolking.
Die begint bij de stem.
Malachi was 1 2
toen zijn stem geregistreerd werd.
Aan de absolute geestdrift
en levendigheid in zijn stem...
ook was zijn timbre behoorlijk interessant...
kon je merken dat je het niet zat zou worden
om naar hem te luisteren.
Zijn stem heeft, denk ik...
iets van de onschuld
van het oorspronkelijke personage.
In de film wilde ik het echter
een jochie laten lijken.
Malachi was een geweldigjochie.
Hij was gewoon perfect.
Ik heb vijf ofzes gesprekken gehad.
Toen kreeg ik eindelijk een rol in de film...
door met de hele cast te praten...
met Steven Spielberg en iedereen.
Ik verknoeide het.
Ik dacht het helemaal verpest te hebben.
Ik vertrok en zei tegen mijn moeder:
"Deze krijg ik vast niet. Het is afgelopen."
Ze belden me voordat ik thuis was.
Dat was best gaaf.
Er stond 'n bericht op 't antwoordapparaat
en ik was door het dolle.
Mijn eerste grote film.
Heerlijk die mensengeur 's morgens.
Het spooktrio zijn Caspers ooms.
Stinkie, Strek en Bolle.
Brad Garrett, Joe Nipote
en Joe Alaskey zijn...
De spookcast in de film.
Het spooktrio in Casper betreft...
natuurlijk acteurs die hun stem lenen,
tenminste wat onze film betreft.
Ik wist dat als we kregen
wat in het script stond...
het te weinig zou zijn. Het zou beter kunnen.
We wilden een groep stemmen...
een groep talent die op de set zou zijn...
terwijl wij opnamen,
zodat interactie echt mogelijk zou zijn...
tussen de echte acteurs voor de camera...
en de stemmen achter de camera.
Het spooktrio was in het begin
erg losjes geschreven.
Ze wisten niet echt goed wat ze wilden.
Het leek erg op een schets,
gewoon een paar regels dialoog.
Ik denk dat zo'n 70% van de audities
improvisatie was.
De werkelijkheid was...
dat het zoveel op een improvisatorische...
dure speciale-effectenfilm leek...
als maar mogelijk was, behalve het verhaal.
De drie spoken zijn enorm grappig.
Onze caravans stonden naast elkaar.
Ze haalden grappen met me uit.
Ze behandelden me in het echt...
als in de film.
Ze werden op een ander deel
van de set gezet...
en dat was goed.
Brad stopte ze in hun eigen wereldje...
en gaf iedereen een camera.
Of hadden ze één camera?
We zetten ze bij elkaar
en gaven één videocamera ter referentie.
We moesten bij de scènes betrokken zijn,
maar zonder dat de camera ons zag.
Direct al werden we aangemoedigd
te improviseren.
Als een volbloed renpaard stonden ze
met trillende neusgaten op de baan.
Ze stonden klaar om voor de crew te racen.
Het was net
of je de clown van de klas mocht zijn...
terwijl alle kinderen
de regels in acht moesten nemen...
behalve deze drie: "Het is onze beurt."
"Doe waar je zin in hebt."
Beesten zijn het.
Ze verscheuren het.
Het lijkt op vlees voor de leeuwen gooien.
Je bent gewoon blij dat ze ver weg zitten.
Hij was erg makkelijk,
vrij in het proberen van dingen.
Hij was erg open.
Ik geloof dat alle spoken
een paar regels tekst in de film hebben...
die geïmproviseerd zijn.
Mijn beste was: "Schreeuw of suiker?"...
wanneer de koffie
van opzij wordt ingeschonken.
Dat was de scène waarin Bill Pullman...
We waren aan het kleiduif schieten
in zijn kantoor...
en we gooiden met de foto
van zijn vrouw Amelia...
toen hij er plotseling bij kwam en die greep.
Hij zegt: "Die niet. "
Ik vraag dan: "Wie is ze, Doc?"
Stinkie zegt iets en dan antwoordt hij:
"Mijn vrouw Amelia.
"Ze is dood. "
Toen zei ik opeens: "Nog beter!"
Brad Silberling was erbij en zei:
"Geweldig! Bolle, dat moet je zeggen."
Ik zei: "Nee!"
Er was een ongelooflijke competitie.
Je hebt niet één raspaard.
Je hebt er letterlijk een heel stel.
Wanneer de acteur dus naar iets
enigszins betrouwbaars zoekt...
wat achter de camera gebeurt...
gebeurt er plotseling iets onverwachts.
Hij staat voor de camera
en moet zich blijven concentreren.
Een interessante dans.
Jij sterft ook, als jou hetzelfde overkomt
Grote finale.
Schreeuw of suiker?
DE WERELD VAN CASPER CREËREN
Brad Silberling en Les Dilley
komt de eer toe...
voor het communiceren van een visie,
een echt wilde, elliptische...
grappige, maar ook wat beangstigende visie
van een spookhuis in dejaren 90.
We wisten dat we wat bijzonders wilden...
in het spoor van al onze beelden
van spookhuizen...
al zijn ze zo recent als The Addams Family.
We wilden iets interessants en anders.
Ik suggereerde openhartig
dat we misschien...
geen stereotiep spookhuis
moesten nemen...
dat gewoonlijk Victoriaans is...
en suggereerde
een ander soort architectuur.
Een soort art-nouveaugebouw
van rond de eeuwwisseling, Gaudí-achtig.
We gingen terug
naar de oorspronkelijke Casper-tekenfilms.
Dat was eigenlijk de stijl...
de art-regie die in de tekenfilm zat.
Daar putten we dus uit
voor dit wonderbaarlijke gevoel.
Voor de eerste keer set 12 oplopen
waar 't interieur van ons herenhuis was...
zelfs in de skeletfase ervan...
benam me mijn adem.
Een geweldige set.
Je bent volledig verbijsterd door wat je ziet.
Persoonlijk zag ik nooit iets
van deze schaal en grootte.
Iedereen die de set betreedt, is verbijsterd...
dat er een herenhuis van drie verdiepingen
in een opnamestudio staat.
Die is nog te klein voor het herenhuis.
We completeerden het huis dus...
met een zogenaamde matte-opname...
oftewel een geschilderde aanvulling
op het huis.
De film wordt twee keer belicht...
en de matte-opname
wordt over het echte gebouw getoond.
In een film als Casper
zitten veel computerpersonages...
en speelt de computer een grote rol...
maar de omgeving is helemaal echt.
Dat maakte het nog interessanter...
want de personages vlogen vaak.
Je had dus veel meer materiaal
van de omgeving...
dan je zou hebben bij mensen
die op een normaal niveau staan te praten.
Je moest je het plafond
en rare hoeken van de vloer herinneren...
als je van bovenaf keek.
Er was dus veel meer materiaal...
en Les en zijn art-afdeling ontwierpen sets...
die helemaal met een camera
gefilmd konden worden.
Al beseft het publiek het misschien niet...
er zijn niet vaak plafonds op sets...
maar in dit geval was elke set 360 graden.
De kleurintensiteit van muren
en rekwisieten op sets...
wanneer je aan de door de computer
gemaakte beelden denkt...
vooral van spoken, die halfdoorzichtig zijn...
hoogstens wit of grijsachtig...
Om die te laten opvallen...
moeten de niveaus
en de kleuren van de sets...
rond de 80% liggen.
Met andere woorden,
als je een geelachtige kleur hebt...
moet die donkergeel zijn.
Lichtgeel kan niet.
Volgens mij heeft Les Dilley
topwerk geleverd...
bij het creëren van iets dat...
zowel eng als beweeglijk is.
Niet alleen dat monsterachtige dat daar zit...
maar het heeft iets echt beweeglijks...
zodat het gevoel van erdoorheen vliegen...
het gevoel van erdoorheen rennen,
alles benadrukt wordt.
Het wordt dus een heel spannende,
maar ook enge plek.
Dit is de meest ongelooflijke set
waar ik ooit was...
van alle films die ik heb gemaakt.
Welke dan ook.
Dit is de meest verbijsterende. Ik kwam en...
Ik dacht dat ze het lieten staan.
Ze gaan het afbreken.
Ik kan hier wel wonen.
Wanneer het goed opgenomen wordt...
en op de juiste manier belicht wordt...
is het echt bevredigend.
Op de ruwe opnames kun je het zien.
De grote hal in het herenhuis...
wanneer de twee kinderen er
voor 't eerst arriveren...
is behoorlijk intimiderend.
Het is allemaal geworden...
even afkloppen...
zoals ik het voor me zag.
Een fijn gevoel wanneer je dat ziet.
Ik vind het fijn.
DlE VERBAZlNGWEKKENDE MACHlNES
"...en dat hij een machine uitvond
om hem tot leven te wekken:
"De Lazarus."
De "Ontwaakmachine" maakte zo'n...
vier of vijf verschillende sets mee.
Er werd op verschillende momenten gefilmd.
Door de montage in de film
zie je niet dat werd gefilmd...
op diverse tijden en plekken.
Ed is mijn art-director
en hij is de cavia in de stoel.
We zijn eigenlijk aan het begin
van de stoelrit...
die alle Ontwaakmachineonderdelen bevat...
en dit
moet de bedieningseenheid voorstellen...
die knippert...
en waar overal elektronica bezig is.
Als ik Ed kan duwen...
dit is waardoor het in beeld...
lijkt alsof de machine wordt geactiveerd,
wat we nu zien.
Deze onderdelen, de verschillende dingen,
worden door mensen boven bestuurd...
en aan de zijkanten.
De speciale-effectenploeg...
maakte deze uitrusting.
Deze gooit een waterstraal zo op Ed neer.
Sorry. Raakte ik je?
Daar heb je me niets over verteld.
Daarna komt hij hier terecht.
Dat veegt over zijn gezicht
en wast en droogt hem helemaal.
Dan vervolgen we en komt dit langs...
poetst onderwijl zijn tanden
en verdwijnt dan.
Hij komt verder naar beneden
en wordt vol scheerschuim gespoten.
Hier aan het eind...
zijn er twee genadeloze scheermessen...
die weer door iemand boven
bestuurd worden en je scheert.
We gaan verder
en hier wordt hij afgespoeld.
Daarna het volgende
stuk Ontwaakmachine...
dat vervangen wordt door deze.
Hier zijn we weer in de tunnel...
die we helemaal opnieuw aangekleed
hebben met een nieuwe set onderdelen:
waterstralen, vloeistoffen aan de zijkant...
een droogset buiten beeld hier...
eigenlijk twee.
Dan naar de luchtkokers,
die zo bestuurd worden...
door de blaasbalgen...
en naar de kammachine,
één aan elke kant en één bovenaan.
Verderop word je aangekleed...
door een strikje boven het hoofd.
Nu moeten we in het laboratorium
gaan werken denk ik.
-Dit is geweldig.
-Dag, Rosemary.
Dit is echt leuk.
We zijn hier in 't onderaards gewelf,
in het laboratorium van het herenhuis.
Rosemary komt hier aan...
in de stoel die je uit de bibliotheek
naar beneden brengt.
Dit is geweldig.
Een geweldige set voor kinderen.
De mijne, met het water
en eroverheen springend...
en dan de auto die neerkomt
op het spoor naar de tafel.
De schaal ervan was... Het is de gaafste set.
Ja, heel bijzonder.
Hij is enorm. Hij komt omhoog
en alle muren zijn van steen en zo.
Eromheen is een gracht
met echt mooi water.
Van dat echt schitterende groene water.
Je gaat door die gracht
en in het midden is dit zwembad.
Het is waar Esther Williams
haar zwemscènes altijd deed.
Dat ontdekte ik later.
Ze deden 't in de kuil, haar zwembad.
Daar komt de Lazarus uit,
die groene machine.
Die ziet er echt raar uit.
Haal de hendel over.
Meestal waren de lijfelijke grappen
echt lollig...
want je kunt daar op de grond liggen,
wat we deden...
en bedenken wat zou kunnen gebeuren.
Bedenken wat een spook zou kunnen
dat een mens niet kan.
Bedenken hoe grappig een spook
een situatie kon aanpakken...
ten opzichte van een mens.
Ik weet nog dat ik zei: "Ik moet oefenen."
Ik ben een acteur die eigenlijk nooit oefent.
Maar vanaf het moment dat ik dit las,
was ik me ervan bewust...
dat het lichamelijk
behoorlijk veeleisend zou zijn.
In geen enkele film heb ik lichamelijk
zo hard gewerkt.
-Veel kracht in het bovenlijf...
-Ja.
Er was een zwaardgevecht in de film,
ik had drie of vier stuntmensen...
en Bill oefende.
Ik choreografeerde de scène
waarin zij met Bill vechten.
Dat waren 65 treden...
en je moest ze achteruit op kunnen...
daarbij de isometrie behouden...
en treffers uitdelen en zo...
aan drie dingen
die bliksemsnel rond je konden bewegen.
Het is behoorlijk moeilijk vechten met iets
wat er niet is wanneer je het filmt.
En dat 16 of 17 opnames lang.
Het was grappig om te zien hoe Bill Pullman
leerde solo te acteren...
met de animatie die er later ingezet wordt.
Het is heel moeilijk te doen
alsof je iemand met een zwaard raakt...
omdat je altijd wat heen en weer beweegt.
Als je echter niet...
Met echte stokken raak je iets
en kun je dat echt vasthouden.
Dat plotseling stilhouden in de beweging
is dus erg moeilijk.
Weet je nog dat ik je zei:
"Brad, je kijkt naar deze monitor...
"en je bent op zoek naar monitorperfectie.
"Je vergeet het feit dat ik me daar afbeul"?
Ten slotte zegt hij iets als: "Hallo.
"Ik ben een mens, ik ben doodmoe.
Kun je... "
Wie ben jij wel om zomaar
onze verblijfplaats te vervuilen?
Er waren enorm veel rekwisieten gemaakt.
Elke keer dat het spook
met een rekwisiet te maken heeft...
is dat meestal door de computer gemaakt.
Bijna niet te onderscheiden
van echte rekwisieten.
Er zijn opnames waar geswitcht wordt van...
een echte rekwisiet,
gefilmd in de echte scène...
naar een 3D-computerelement.
Kat komt binnen, Casper installeert zich...
Terwijl zij de deur sluit, draait hij zich om.
Hij heeft net zijn vraag afgerond.
Zij kijkt naar de camera.
Ik denk dat we in dat geval
met een echte opname beginnen.
Daarna moet het geënsceneerd worden...
zodat Casper het zo grijpt...
-waarna zij het kan verplaatsen.
-Precies.
-Ik wil naar de computerfles switchen...
-Voordat je verandert.
Ze dumpen de echte fles gewoon...
-We verliezen die...
-...op een kussen.
Het is buiten beeld, switch nu maar.
CASPER ECHT MAKEN:
DE SPEClALE EFFECTEN
Er is veel interactie
waar de spoken met rekwisieten omgaan...
die als echte elementen op de set waren...
maar zodra de spoken ze oppakten...
moest de computer er aan te pas komen...
om er vrij mee te kunnen omgaan...
en niet gebonden te zijn
aan iets in de opname...
dat aan touwen hing
en de animatie te zeer zou beperken.
lnteressant was, vond ik, dat er
ervaring was opgedaan in Amblin-films...
die ik best eng vond...
en dat ze wat ze een levensmasker noemen
wilden doen.
Je hebt iemand nodig met een iets kleiner
en smaller gezicht dan de acteur.
Ze maakten een mal van Brians gezicht.
Dat zit dus binnenin, maar de buitenkant
is het gezicht van de acteur.
Het werkt heel goed.
Het moet echt zo aangepakt worden.
Zo kun je de vervanger
van veel dichterbij filmen dan normaal.
Dit was raar...
want je zag iemand
met jouw gezicht en haar...
helemaal uitgedost rondlopen.
Een soort Frankenstein-versie van jezelf,
want het is duidelijk niet echt.
Van een afstand lijkt het dat wel.
Er zijn wat stukken in de Lazarusscène...
waar we Christina kwijt waren;
we hadden dezejongedame...
en ik vond 't altijd wat eng.
Opeens kon iemand op de set verschijnen
met dat levensmasker.
Ik heb altijd gedacht dat er een regisseur
met een levensmasker rondrende.
Ga! Vooruit.
Ze verdwijnen.
Je moet weten waar de personages zijn
in het beeld om de film te regisseren...
want ik wilde geen andere regie hiervoor
dan die ik...
bij echte acteurs zou toepassen.
Het is raar. Het is echt anders.
Wanneer ik acteer, is er niemand.
Ik krijg een punt of iets om naar te kijken.
Ze filmen één keer met de maquettes.
Driedimensionale vormen,
we noemen ze maquettes...
van het spooktrio en Casper...
en wie later ook maar in de scène is...
voor de plaats, maat, schaal en belichting.
Buiten beeld werkt tevens iemand
op een computer.
Die bevond zich aan de zijkant van de set...
en als je dan ging koffiedrinken of zo,
via een andere weg dan normaal...
was daar Phil Nibbelink.
Ik krijg het echte videobeeld
uit de echte camera...
en terwijl ze de opname repeteren...
teken ik Casper op mijn grafische tablet
op de computer...
en wordt mijn beeld over
het binnenkomende videomateriaal gezet...
door de 35 mm-camera.
Het proces heet gewoonlijk "animatic",
maar wij noemden het "Casper-matic"...
en dus zal ik wel een "Casper-mator" zijn.
Phil zou oorspronkelijk...
ongeveer een maand werk hebben
na de afronding van ons hoofdmateriaal.
Maar ik ontdekte al snel...
dat ik heel precieze ideeën had
over deze vertolkingen...
en dat het niet zou werken
als ik gewoon tegen de lui bij ILM zei:
"Oké, hij begint hier, gaat naar dit punt...
"komt hier. En klaar. " Dat werkte niet.
Phil raakte dus steeds meer
bij de film betrokken en bleef.
Phil heeft me letterlijk geholpen
om de taal van de animatie te leren...
zodat ik met de animators kon praten.
Dat wordt eigenlijk onze kaart
van de plaatsen in het beeld...
terwijl de camera beweegt
of de scène voortgang vindt.
Hoe groot moest Casper zijn?
Waar moest hij in het beeld zijn?
Hoe zag hij eruit? Hoe was zijn humeur?
Daar hebben we eigenlijk
veel acteerinformatie uitgehaald.
Terwijl ik de scènes doe...
praat ik in een camera en in dat stemding
in één van de microfoons...
en die registreren mijn stem.
Onderwijl verricht ik alle handelingen...
en daarom staat er dus
een camera voor me...
dus wat ik doe, doet Casper in de film.
We hebben goed bestudeerd
hoe de echte acteurs er uitzagen...
om hun gedrag te begrijpen
en hun eigenaardigheden...
hun geestigheidjes, hoe ze hun ogen,
gezicht, neus en armen bewegen.
Ze gebruiken ons als model
voor de personages...
aangezien de personages
al op een bepaalde manier getekend waren.
Toen ze mij zagen, zeiden ze:
"Je lijkt toch al op het personage.
"Vind je 't goed dat we jouw gebitstructuur
en andere gezichtskenmerken gebruiken?"
Heren. Happy hour.
Toen Steven en ik voor het eerst spraken
over de film...
wilde hij weten of ik geïnteresseerd was...
in werken met de editor
met wie hij al 20 jaar samenwerkt.
Opnieuw, in de wereld
waar alles mogelijk is...
kon ik mijn geluk niet op. Michael Kahn.
Michael monteert veel films voor me.
Daarvan doe ik de regie.
Maar Michael was bezet, net als ik.
Ik zei: "Ik wil wel een komedie
over spoken doen."
We waren net Schindler's List
aan het afronden.
Een zwaar onderwerp,
iedereen was gedeprimeerd.
Ik in ieder geval wel.
Steven vond dat hij me
met Brad Silberling moest laten werken.
Hij dacht dat we elkaar wel lagen.
Hij begreep dat een goede komedie
me kon oppeppen...
want die film
heeft veel van ons allemaal gevergd.
Michael was ook heel duidelijk
wat het computerwerk betreft...
omdat hij met me aan Jurassic Park werkte...
en vele jaren met ILM heeft gewerkt.
De speciale effecten waren leuk.
We hadden er veel van. Wel zo'n 400.
Voor een regisseur
zijn die effecten moeilijk...
want je ziet de ooms en Casper niet...
maar we hadden wel de dialoog.
Je kunt een heel goede timing halen uit...
wat wij het leidspoor noemen
van hoe lang een bepaalde opname is.
Ik kon dus de cuts laten overeenkomen,
om te weten wat er gebeurde...
met de dialoog...
en wanneer het dan goedgekeurd werd,
kon ILM...
de effecten verzorgen voor de dialoog.
Ze stopten Casper en de ooms erin.
Het gaat zo:
We geven een scène aan ILM...
die dan nog helemaal wit is.
Elke animator krijgt eigenlijk
een opnamepakket.
Hij heeft de Casper-matic er op gezet.
Hij heeft de maquetteafdeling als referentie.
Hij heeft de gewone lege achtergrondplaat.
Dat sturen we dan
naar lndustrial Light & Magic...
als aanwijzing
voor waar deze zielenpoten zijn in het beeld.
Waar is Casper? Waar zijn zijn ooms?
Dit wordt dan gebruikt
als aanwijzing voor de mensen bij ILM...
de animators van ILM die in 3D werken.
We werkten met modellen
die uit LA kwamen...
die aangaven hoe...
zij vonden dat de interpretatie
van de 2D-personages...
moest zijn in drie dimensies.
Dit is een voorbeeld van de maquette,
het model, die we voor Casper hebben.
Aan de hand daarvan bewerkten
en herschiepen we de gescande gegevens...
in iets wat we voor onze opnames
konden gebruiken.
Links hebben we een afbeelding
van het gescande 3D-model...
en hier is onze nieuwe versie.
Gedurende het proces werden
veel designveranderingen aangebracht...
om Casper op het doek
beter te doen uitkomen.
In Casper is niet één spook
dat niet vanaf het begin gemaakt is...
wat betekent dat de computeranimators,
die talentvolle genieën...
voor onze personages
moeten kunnen acteren.
Een animator is een acteur
met camera-angst.
Zelf willen ze niet voor de camera...
maar ze willen acteren door middel van
het personage, het voor de camera zetten.
Zoals je ziet
hebben we spiegels op onze tafels...
zowel de animators als de modelmakers...
omdat alles dat we met deze uitdrukkingen
aan het publiek moeten overbrengen...
gebaseerd moet zijn
op menselijke uitdrukkingen.
Voor elk spook moesten we
een neutrale gezichtsuitdrukking maken...
en dan van die uitdrukkingen
verschillende uitdrukkingen creëren...
en fonetische mondvormen...
zodat de animators die konden gebruiken
om de spoken te laten acteren.
We moeten uitzoeken wat we daarna doen.
We ontdekten al vroeg in het project dat...
omdat de computer ons
zoveel flexibiliteit geeft...
bij het er uit laten zien van de personages
zoals wij willen...
dat we er ook voor moesten zorgen
dat wanneer hun gezichten bewogen...
de vorm consistent bleef,
om er zeker van te zijn dat Casper...
eigenlijk altijd Casper bleef.
Iedereen die wat weet van animatie...
weet dat er veel van de animator
in de opname zit.
Eén van de dingen
waar we soms tegen vechten...
is om ze er niet te veel van zichzelf
in te laten stoppen...
want dan lijkt het ofzij het zijn
in plaats van het personage.
Aangezien er vier of vijf animators
aan één personage werken...
moet je ervoor zorgen dat ze allemaal
hetzelfde personage houden...
dat de aard ervan niet verandert,
afhankelijk van wie de animatie doet.
Dat was moeilijk, want we hadden...
gewone 2D-animatie van Casper...
maar we moesten ook
driedimensionale modellen maken...
en de personages aan de hand daarvan
in drie dimensies laten bewegen.
We maken een driedimensionale vorm...
in de computer, een draadvorm.
Met die draadvorm
waar een klein skeletje in zit...
met allemaal controlepunten waarmee je...
overal aandacht aan kunt geven...
de hand, de vinger,
alles kunt laten bewegen.
Je hebt controle
over de hele vorm van het personage.
Hier zie je ook de gekleurde skeletstructuur.
Dat is de botstructuur die we aanbrengen...
voor de animators
om de personages te bewegen.
Dan moet er huid overheen
en een structuur...
dan volgt de fase van de belichting
en compositie...
en dan wordt het zo ingewikkeld...
dat stapels computers
de hele nacht moeten werken...
om één opname te maken.
Hopelijk hebben we morgen de weergave,
dan kunnen we het zeggen.
We moesten echt digitale personages maken
die konden acteren.
Ze konden niet alleen
op het scherm bewegen...
maar ze moesten ook kunnen acteren,
net als een echte acteur.
Ik heb zes maanden
met ons productieteam gefilmd.
Daarna heb ik een jaar
met het team van ILM gewerkt...
De grap komt me wat sterk over.
Vooral in Casper
moesten de spoken geregisseerd worden.
Wanneer hij dus met de regie klaar is,
moet hij nog een jaar regisseren...
voordat alle opnames binnen zijn.
In onze ILM-wereld wordt alles in seconden
en beelden gemeten.
Een opname van 10 seconden, 240 beelden,
is bijvoorbeeld een lange opname.
In deze film zitten opnames van een minuut.
Die zijn vreselijk lastig.
Er zijn er veel van. 420 effecten, zoiets.
Zo veel...
dat we continu opnames kregen
die weer in balans moesten.
Met balans bedoel ik
het opnieuw editen van de beelden.
Een beeld is belangrijk in een actiescène.
De animatie, wat Casper doet
of zegt in een bepaalde opname...
kan iets langer of iets korter zijn...
dan Michael had gedacht.
Dat is het gestage proces
in de postproductie.
Er is vast geen regisseur...
die de regie over wil laten...
van een ster in zijn film aan iemand anders.
Het was dus belangrijk
dat Brad hieraan werkte...
hij pakte de zaak succesvol aan...
en was hier voortdurend
met de animators bezig.
Ze krijgen een directe input van de regisseur
voor dat proces...
die voor hen vitaal is om te kunnen vatten
wat hij in gedachten heeft.
Een visueel hulpmiddel.
Ik denk dat de grote vooruitgang
die in Casper zit...
en die in Jurassic Park ontbrak...
was dat we nu een personage hebben
dat moet acteren.
Het moet handelen, optreden
en een heel scala aan emoties doorlopen.
Het was heel moeilijk om...
deze pixels op een acteur te laten lijken.
Hem te laten denken en voelen...
want als je dat herkent,
vind je 'm sympathiek en geef je om hem.
Je wilt dat hij slaagt,
uiteindelijk het meisje krijgt...
want je was erbij betrokken.
Je moet het in zijn vertolking
kunnen herkennen...
en volgens mij zijn we daarin geslaagd.
Dat is voor mij het dankbaarste deel
van dit hele project geweest.
Bedenken hoe we het
in hemelsnaam gingen doen...
en het dan ook echt doen.
106. Alleen de band.
CASPER COMPONEREN:
DE BETOVERENDE MUZlEK
Drie, vier.
James kwam, bekeek de film...
beschouwde die
als het moderne sprookje dat het ook is...
en wilde er al die elementen in stoppen...
zonder dat het zoetsappig werd.
De films die ik nu kies...
zijn films die me spiritueel iets doen...
in tegenstelling tot ons werk.
Ik probeer niet gewichtig te doen...
of de muziek die ik schrijf
te belangrijk te vinden...
want zolang 't nog niet klaar is,
lijkt het een spinnenweb...
en zit alles eigenlijk op dejuiste plek.
Elke keer
dat ik een ander muziekstuk ***...
of naar een film ga terwijl ik aan iets werk...
beweegt het spinnenweb en kan het breken.
Ik wist niet hoe Casper zou worden
toen ik hem zag...
omdat ik de tekenfilm niet zo goed kende.
Toen ik hem zag, had hij een soort charme...
en waren er zoveel mogelijkheden...
maar ze wilden
geen tekenfilmmuziek van me.
Ze wilden dat ik Casper iets gaf...
dat, denk ik, te maken heeft...
met de verloren eigenschap
van de jeugd of kinderjaren...
die hij opgegeven heeft
en nooit meer terug kan krijgen.
Het wordt er sprookjesachtiger door.
Er waren een paar aanwijzingen
die zo betoverend waren.
Ze boezemden ontzag in.
Ze overtroffen wat de film deed.
Gewoon prachtig.
Leuk, om daar deel van uit te maken.
Ik weet niet of de muziek
als katalysator werkt...
of de film...
of dat gewoon iedereen
dat geweldige geluid in de kamer hoort.
Het is schitterend wanneer dat gebeurt.
Hij was gewoon erg grootmoedig.
Ik had veel geluk,
want James had veel geduld met me.
Nooit een probleem. Gewoon heel plezierig.
Casper?
Klinkt gaaf. Bedankt.
DE VERWEZENLlJKlNG VAN EEN DROOM
Mijn ervaring met mijn eerste première
in deze film...
was heel belangrijk...
want deze film
had ik niet van tevoren vertoond.
We hebben geen tests gedaan.
Daar was geen tijd voor...
omdat eigenlijk de helft van de cast
digitaal gecreëerd was.
Hadden we die weggelaten
en een vroege montage willen testen...
de halve film zou er niet zijn geweest.
Ik zweette dus peentjes.
Ik heb mezelf in het midden van een rij
opgesloten in de bioscoop.
Ik wilde niet kunnen ontsnappen.
Ik was mezelf niet. Een surreële ervaring.
Spannend. Je hebt er naartoe gewerkt...
en je kunt niet geloven dat die mensen
allemaal naar jouw film komen kijken.
Er was een groot premièrefeest
achter de Universal-studio.
Ik ging erheen en zag weer
al die voorbereidingen en maatregelen...
en het leek alsof ik ik niet was:
"Dit is echt geweldig.
Ik vraag me af waar het voor is. "
Toen opeens: "Wacht eens. Dit kan niet. "
Een van de rare dingen
bij het vrijgeven van je film.
Een andere ervaring dan die je hebt...
wanneer je maanden opgesloten zit
in de montagekamer.
Wanneer je de film voor het eerst klaar ziet,
denk je er niet aan.
Je denkt: Ik maak deze film.
Helemaal vatten doe je het niet.
Vooral voor mij,
want het was mijn eerste grote film...
om jezelf dan te zien
of je stem te horen op het doek...
en het eindproduct helemaal zien...
dat was echt gaaf.
Er is niets vergelijkbaars.
Vijfeneenhalve maand zo hard
aan iets werken...
en dan zo'n goed eindproduct.
Meer kun je je niet wensen.
Dit is mijn meest gedenkwaardige ervaring.
Met alle komedie, alle wilde hulpmiddelen...
vind ik nog dat het uiteindelijk...
een bepaalde soort
emotionele geneeskracht bevat.
Ik herinner me dat ik opgewonden was...
over de verrassing, dat je niet alleen
van de film kon genieten...
maar er ook iets ontroerends in kon vinden.
Het leukste is dat ik vijf peetkinderen
en twee neven heb.
Nu ben ik dus een held.
Dat ik in Seinfeld of Roseanne zat,
maakte niet uit.
"Je bent Bolle het spook."
Prachtig vonden ze het.
Brad Garrett, Bolle.
Ik vind Casper, de film, nog steeds...
het beste wat ik heb gedaan.
Ik vond het echt leuk.
Ik was erg trots dat ik eraan werkte.
Ik was erg trots op de film.
Het was moeilijk om aan 't eind
afscheid te nemen.
Iedereen was verdrietig en huilde.
Ik weet het niet.
-Kom je morgen terug? Ben je klaar?
-Ik miste je.
Ja, eerste films...
Net als elke eerste ervaring.
Die vergeet je nooit.
Ik weet het niet.
Je kan er niet veel van zeggen.
Net een familie, da's alles wat ik zeggen kan.
Mensen, alsjeblieft!
Verdomme, jullie zijn toch
zweterige bouwvakkertypes. Dibs, doe iets.
-Die deur viel net dicht...
-Dat is mijn auto.
Ja, daar ga je.
Al 100jaar zwerft hij door de gangen
van Whipstaff Manor...
in de hoop een vriend te vinden.
Het wachten...
Hoi.
...is voorbij.
Jeetje.
Wees klaar...
-Klaar
-Klaar
...voor een prachtige rit...
naar gene zijde.
Stink-o-gram.
Jullie zijn walgelijke, onhebbelijke griezels.
Dank je.
Universal Pictures...
Gaaf.
...en Amblin Entertainment nodigen u uit
de geheimen te ontdekken...
Toe, opschieten.
...de verrassingen...
en de geest...
Casper, wat prachtig.
...van Casper.
Ik kom tot leven.
Oorspronkelijk zaten er in de film...
drie therapiesessies.
De sessie waarin Dr. Harvey
het trio in sessie heeft...
die in feite in de film is gekomen.
-Er was een tweede sequentie...
-Die ik de spooksamenzang noem.
Ze halen streken met hem uit,
laten hem door de kamer tollen...
en houden een zang-en-dansnummer
over psychoanalyse.
Een beetje Busby Berkeley-achtig.
We hadden een probleempje.
We filmden die geweldige sequentie...
en nu krijgen we de kans
die eindelijk iedereen te tonen.
De weggelaten sequentie.
Toen ik die sequentie afspeelde
voor het grote team van ILM...
en ze ernaar zaten te kijken,
hoorde je de kassa als het ware...
"Ka-tsjing!" doen.
Ze zeiden: "O, nee, dat kost $100.000...
"om door twee spoken heen te gaan
die naast elkaar staan."
-De kosten van...
-"Proberen...
"je hand te bewegen alsof je hem voelt,
kost iets van $20.000. "
Dat lied alleen al
zou miljoenen gaan kosten...
-Zo is me verteld.
-Ik hoorde $3 miljoen.
Ja, dat klopt. Dat kost het al snel.
En het was ook veel duurder...
-als ze elkaar aanraken.
-Ja.
-Ze raakten elkaar veel aan.
-Want het was een dansnummer.
Met een jazzband...
Gene Krupa op de drums, jaren 40,
wilde nummers.
Het was jammer,
want 't zou geweldig geweest zijn.
Maar op dat moment
waren de kosten al veel te hoog.
Dus we konden het niet doen.
Maar ik hoopte toch, in ieder geval...
uit oogpunt van het verhaal,
het begin te kunnen gebruiken.
Dus we gebruikten animatie in het begin...
wanneer Dr. Harvey binnenkomt
en op het bord valt.