Tip:
Highlight text to annotate it
X
Hoofdstuk 8 Coco volgens Karl
Mademoiselle Chanel.
Ik bewonder de jonge Coco, die zo weinig geluk had aan het begin van haar leven
en om dan te doen wat zij deed, dat is fantastisch.
Ik heb een diep respect voor het meisje
omdat ze geen opleiding had, haar ouders ongelofelijk arm waren,
een afwezige vader, ze had niets.
Ik bedoel dat ze vanaf nul startte
dus het is fantastisch wat ze wist te bereiken.
Ik denk dat de nonnen vreselijk wreed waren,
de sfeer moet akelig zijn geweest.
De hygiëne was er vast slecht,
met afschuwelijk voedsel.
Het moet er koud zijn geweest in de winter.
Het moet verschrikkelijk zijn geweest, de straffen, gebeden op onmogelijke tijden.
Je vraagt je af hoe ze konden overleven, zonder een ziekte op te lopen,
kou te vatten, of griep, longontsteking of erger te krijgen.
Het was afschuwelijk.
Coco's carrière kwam niet in één dag van de grond.
Alleen haar charisma verklaart hoe ze het deed.
Ze moet charme en pit hebben gehad,
ik denk dat ze in haar jeugd een enthousiasme had,
dat anderen niet hadden.
Chanel, ze had een onweerstaanbare kant.
Chanel, ze had een natuurlijke gedistingeerdheid.
Een definitie van elegantie.
Je zag dat op foto's.
Een ongetemde schoonheid met een grote bos haar,
een heel laag voorhoofd, flinke wenkbrauwen.
Ze was de plattelandsversie van Audrey Hepburn
en ze droeg relatief eenvoudige kleren,
bijna als een gouvernante.
Maar daar is niks mis mee,
het is eleganter dan de poeha en goedkope ruches
van opzichtig satijn.
Om geen complete tuin op je hoofd te dragen,
was bijna een misdaad.
Het dragen van een klein strooien hoedje,
rond, met maar één veer,
was in die periode een moedige daad.
Het was een vreselijke tijd.
Je moest overleven,
het werd de Belle Epoque genoemd,
maar het was eerder armoedig.
Het was, vooral voor vrouwen, moeilijker om te slagen in het leven
dan vandaag de dag.
Je moest slagen,
om te bewijzen dat je een plaatsje onder de zon verdiende.
Dit is natuurlijk normaal, eervol en zelfs bewonderenswaardig.
Persoonlijk begrijp ik Coco Chanel wel.
Ik begrijp haar wrok, alles,
omdat ze, toen ze werd wat ze werd,
dat ook een overwinning was op wie ze was,
het is haar verdienste dat ze zich niet door anderen onder de voet liet lopen.
Dat droeg er in grote mate aan bij dat ze een legende werd.
Ze creëerde volop legendes.
Maar ze heeft gelijk.
Je bent aan niemand de waarheid verschuldigd.
Ze creëerde een imago
en ze hield van het idee dat we dat imago zouden blijven onthouden.
Nu zeggen we: "Zo was het niet",
maar hoe belangrijk is dat?
Het resultaat is er. Het imago is er.
De geest is er. En die leeft voort.
100 jaar later,
zijn er wereldwijd 300 Chanel-winkels.
In 1913 was er maar één, in Deauville.
Dus zeg het maar, hoe belangrijk is het?
Zij bereikte iets
waarin niemand anders slaagde.