Tip:
Highlight text to annotate it
X
Voor ik begin, wil ik jullie iets vragen.
Wil iedereen met schoenen met veters
de veter van de rechterschoen even losmaken.
Alsjeblieft.
Oké.
Nou, dat was makkelijk.
Steek nu je linkerhand even op
en probeer je schoenveter te knopen met je rechterhand.
Alleen je rechterhand.
Een beetje sneller, alsjeblieft.
Nu mag het met beide handen.
Je kunt het thuis oefenen.
Zoals je kan zien, worden zeer eenvoudige dingen,
dagelijkse activiteiten,
plotseling een echte uitdaging, wanneer je slechts één hand hebt.
Met dit soort problemen
wordt iemand met één hand elke dag geconfronteerd.
Dan hebben we het nog niet over mensen zonder handen.
Dat is niet twee keer zo erg,
maar veel, veel erger.
Het is mijn droom die mensen een kunsthand te geven,
om ze te helpen
om dagelijkse activiteiten met twee handen uit te voeren,
net zoals wij allemaal.
Als je televisie kijkt,
lijkt dit probleem al van de baan.
We zien glimlachende mensen met gloednieuwe handprothesen.
In de revalidatiekliniek
*** je een heel ander verhaal.
Meer dan 30% van de mensen met een kunsthand
gebruiken ze niet.
Ze stoppen ermee,
omdat de voordelen niet opwegen tegen de nadelen.
Meer dan 30%.
Ik was echt geschokt toen ik dit hoorde.
Zijn ze dan ondankbaar?
Waarom doen ze het?
Of zit er meer achter?
Wat is er nu beschikbaar voor een geamputeerde?
In de eerste plaats
hebben we de ‘splithaak’.
Uitgevonden in 1912,
het jaar dat Titanic zonk,
het jaar dat de telefoon nog in de kinderschoenen stond
en alleen zeer rijke mensen zich een moderne T-Ford konden veroorloven.
Maar dat is nu allemaal veranderd.
We zijn nu honderd jaar verder.
We hebben nu smartphones,
we rijden in een auto naar keuze.
Maar dit apparaat ziet er nog steeds hetzelfde uit.
Het werkt op een zeer eenvoudige manier.
Je hebt een riem, deze band,
die vastzit aan een touw.
Als je eraan trekt,
kan je ze openen.
Je steekt je hand door de riem,
legt de riem over je schouder
en door de afstand
tussen de prothese en je schouder te vergroten,
kan je ze openen en sluiten.
Het werkt erg goed
en de mensen zijn er zeer tevreden over.
Het is snel, licht,
betrouwbaar,
alleen ziet het er niet echt uit als een hand.
Dan is er een tweede optie:
de lichaamsaangedreven hand.
Ook hier kan je een riem met deze hand verbinden,
je legt die over je schouder
en door te trekken aan de kabel, kan je ze bedienen.
Dit ziet er echt uit als een hand.
Eenvoudig.
Echter niet zo eenvoudig als je zou denken
omdat het openen van deze hand veel kracht vereist.
De meeste mensen zijn gewoon niet sterk genoeg
om deze hand te bedienen.
Dus gebruiken ze ze ook niet.
Het probleem met deze hand is
dat er te veel mechanische wrijving is.
Daarom moet je veel kracht gebruiken.
Er is een derde optie,
en dat is de elektrische hand.
De elektrische hand heeft batterijen en een motor in de hand.
De motor opent en sluit de hand
en er zijn huidelektroden.
Deze huidelektroden
pikken het signaal op van de resterende spier in je onderarm.
Als je die spieren samentrekt,
geef je een signaal aan de prothese
en de hand gaat open.
Dit lijkt echt een fijn systeem.
Helaas heeft het ook enkele nadelen.
Een van de problemen is dat je een signaal aan de prothese kan afgeven,
maar dat ze geen signaal kan terugsturen.
Zonder dat je het merkt, kan je te veel kracht zetten
en per ongeluk te hard op een object knijpen.
Er is nog een probleem.
Soms is de hand niet voor 100% betrouwbaar.
Dat maakt dat ze af en toe
plots onverwacht dicht- of opengaat.
Niet zo handig wanneer je net je kop koffie vasthoudt.
Dan is er nog een andere kwestie.
Kan iemand in het publiek mij even helpen?
Kan jij misschien even op het podium komen?
Ik heb je hulp nodig.
(Applaus)
Ik wil je vragen
om dit en dat apparaat vast te houden,
en te vertellen wat je voelt.
Publiekslid: Dit is zwaarder... en dit is...
GS: Ja. Inderdaad.
Dit apparaat is veel, veel zwaarder.
Oké.
Bedankt. (Applaus)
Je voelde het,
geamputeerden voelen dat ook.
Zoals je ziet, hebben deze drie opties allemaal hun nadelen.
Natuurlijk hebben ze ook enkele voordelen,
maar de voordelen wegen niet op tegen de nadelen.
Dus stoppen veel mensen ermee.
Hoe kan dit probleem worden opgelost?
De huidige oplossing is aan de prothese
meer functies toevoegen om ze meer mogelijkheden te geven.
Zo heeft de nieuwste elektrische hand
gelede vingers
die rond een object kunnen buigen.
Of ze hebben verschillende grijpopties.
Dat is leuk,
maar deze extra functionaliteit heeft een prijskaartje,
omdat we meer motoren moeten toevoegen,
die het apparaat zwaarder maken.
Ook wordt controle van de prothese steeds complexer.
Het is in een vicieuze cirkel.
De gebruiker is ontevreden,
de fabrikant gaat functies toevoegen,
het ding wordt zwaarder
en uiteindelijk is de geamputeerde nog minder tevreden.
Wat het gewicht van een prothese betreft,
zien we hier links
een lichaamsaangedreven toestel uit 1945,
van vlak na de Tweede Wereldoorlog.
Het wordt nog steeds gebruikt en het weegt 350 gram.
Maar toen al vonden ze dat te zwaar.
Ze was te zwaar voor sommige mensen.
Maar je ziet dat de volgende generatie handen
niet lichter wordt.
Met het elektrische apparaat
werden ze nog zwaarder
door de motoren. Het rode gebied bovenaan
is de batterij die wordt toegevoegd.
We blijven ronddraaien in die cirkel.
Toen ik dit zag, was ik erg teleurgesteld
en vroeg me af: hoe kan dit nu?
We sturen mensen naar de maan,
we sturen een robot naar Mars,
maar mensen een mooie kunsthand geven, dat kunnen we niet.
Wat is daaraan te doen?
Hoe geraken we uit deze vicieuze cirkel?
Ik bevroeg de mensen, de geamputeerden,
en las gebruikerstudies.
Ze zeiden:
“De *** moet kleiner worden.
Het apparaat moet lichter worden.”
Dus in plaats van meer functies, en meer gewicht,
moeten we ons richten op het verlagen van de last voor de patiënt.
Prioriteit nummer één is:
het apparaat lichter maken.
Oké.
Nou, dan vraag ik me af
of het echt nodig is om mensen
een elektrische kunsthand te geven.
Dat doen we ook niet voor mensen in een rolstoel.
Als je je benen niet kunt gebruiken,
maar je handen wel,
kan je je rolstoel zelf voortbewegen.
Je hoeft geen elektrische rolstoel.
Waarom zou we het anders doen met protheses voor de bovenste ledematen?
Als we het systeem lichaamsaangedreven maken,
kunnen we zonder motoren,
zonder batterijen
en kan het apparaat veel, veel lichter worden.
Dus, laten we ons richten op lichaamsaangedreven apparaten
in plaats van op elektrische apparaten.
Maar ik zei al dat de lichaamsaangedreven hand
een heleboel inwendige wrijving gaf.
Niet alleen in de hand, ook in de kabel.
Die kan je vergelijken met de remkabel van je fiets.
Die ondervindt ook een heleboel wrijving.
Kunnen we deze kabel misschien vervangen
door iets dat minder wrijving heeft?
Dan kost het de gebruiker minder moeite om het toestel bedienen.
Ik ging wat rondneuzen in andere gebieden.
Ik ontdekte dat ze vroeger in vliegtuigen,
ook stangen en kabels gebruikten om een vliegtuig te bedienen.
In auto's gebruikten ze ze ook voor de remmen,
maar vandaag niet meer.
Nu gebruiken we hydraulica.
Via buizen en slangen,
verbonden met kleine cilinders met vloeistoffen,
bedien je de remmen van je auto.
Zo kan je een heleboel energie en kracht distribueren zonder wrijving,
of met een zeer kleine wrijving.
Hydraulica zou een oplossing kunnen zijn.
In hydraulicawinkels
vroeg ik naar kleine cilinders
om in een hand te monteren.
Dit gaven ze me.
“Dit is onze kleinste cilinder”, zeiden ze.
Je kan je voorstellen dat dit nooit in een hand gaat passen.
Kunnen we dan wel hydraulica gebruiken?
We besloten zelf cilinders te gaan maken.
Dat deden we.
Dit is het resultaat.
Een hand met zeer, zeer kleine cilinders.
Ze zijn zo klein
dat ze in een menselijke vinger passen.
Het is verbazingwekkend. Stel je voor wat we met dat soort cilinders kunnen doen.
In één hand kunnen we meerdere cilinders kwijt,
meerdere gewrichten controleren.
Het werkt op dezelfde manier als de rem van je auto.
In je auto duw je op een rempedaal,
en plotseling, op hetzelfde moment,
remmen je vier wielen tegelijkertijd,
terwijl je de remkracht zeer nauwkeurig kunt doseren.
Het werkt op dezelfde manier in deze hand.
Je trekt aan een hoofdcilinder,
die gekoppeld is aan de schouderband,
en daardoor sluit je hand.
De hand is zo slim ontworpen dat ze zich
aan de vorm van het object aanpast.
Je kunt de grijpkracht zeer nauwkeurig doseren,
zoals we in deze film kunnen zien.
Je kunt zien dat de hand
zich aan de vorm van het object aanpast.
Het kan een klein object
of een rond object zijn.
Je kunt minder kracht zetten zonder in het kopje te knijpen,
of je kunt meer kracht zetten
en in het kopje knijpen.
Je kan de knijpkracht zo nauwkeurig doseren
dat je zelfs met een pincet
kleine voorwerpen kunt opnemen.
Dit is absoluut onmogelijk met de huidige prothesen.
Maar je kunt natuurlijk ook zwaardere objecten optillen,
een potlood vasthouden
of gewoon de pagina's van een boek omslaan.
We wilden weten hoe mensen daarmee zouden kunnen werken.
We vroegen patiënten
en gezonde mensen om met de hand te werken.
Deze man verloor zijn hand in een ongeval,
Normaal gesproken gebruikt hij een lichaamsaangedreven prothese.
We vervangen ze door deze hand.
Hij kon zelfs een pincet gebruiken.
Hij was er erg enthousiast over.
Hij zei:
“Verbazingwekkend hoe licht ze is.”
En ze is zeer licht.
Dat is ook wat de anderen opviel.
Je kunt zien dat hij ze probleemloos gebruikt.
Ik heb het ook enkele van mijn collega's gevraagd.
Ze zetten een hand naast hun eigen hand,
Vanaf de eerste minuut konden ze ermee overweg.
Het is heel gemakkelijk.
Iedereen in dit publiek kan het.
Ze is zeer licht.
Wanneer wij ze vergelijken met de huidige beschikbare handen,
kunnen we zien -- kijk eens naar de grafiek --
dat ze slechts 152 gram weegt.
(Applaus)
Ja, ik was erg blij met de resultaten,
en de mensen waren ook erg blij.
We testten ze hier in Delft aan de universiteit.
We deden duurtests, met vele cycli, om te zien of ze het volhield.
Ze hield het vol. We testten ze met meerdere mensen, allerlei mensen.
De hand slaagde voor alle tests.
Dat was in de universiteit
en meestal houdt het daar op.
Er komt een mooie foto in de krant
en soms komt het op tv.
In 95% van de gevallen belandt de hand in de kast.
Alleen voor de nieuwe studenten komt ze er nog eens uit.
Maar dat wil ik niet voor dit project.
Het is mijn doel en mijn droom
om deze hand buiten de universiteit
aan de patiënten te geven,
om ze thuis uit te testen:
ermee werken, naar school gaan, studeren,
de normale dagelijkse dingen doen, zoals hun schoenveters binden met twee handen,
zoals we het allemaal doen.
Bedankt.
(Applaus)