Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK 4 Sounds
Maar terwijl we zijn beperkt tot boeken, hoewel de meeste te selecteren en klassiek, en alleen-lezen
bijzonder geschreven talen, die zelf maar dialecten en provinciaal, we
dreigen te vergeten de taal
die alle dingen en gebeurtenissen spreken zonder metafoor, die alleen wordt uitgebreid en
standaard. Er wordt veel gepubliceerd, maar weinig afgedrukt.
De stralen die stroom door de sluiter niet meer herinnerd worden als de
sluiter is geheel verwijderd. Geen enkele methode of discipline kunnen afwijken van de
noodzaak voor altijd op hun hoede.
Wat is een loop van de geschiedenis of filosofie, of poëzie, maakt niet uit hoe goed geselecteerd, of
de beste maatschappij, of de meest bewonderenswaardige routine van het leven, in vergelijking met de
discipline van het kijken altijd naar wat te zien is?
Zult u een lezer, een student alleen maar, of een ziener?
Lees je lot, zien wat er voor je, en lopen in de toekomst te.
Ik heb niet gelezen boeken van de eerste zomer, ik hoed bonen.
Neen, ik vaak deed het beter dan dit.
Er waren momenten dat ik niet kon veroorloven om de bloei van het huidige moment te offeren
aan een werk, of van het hoofd of handen. Ik hou van een ruime marge aan mijn leven.
Soms, in een zomerse ochtend, na het treffen mijn gewend bad, ik zat in mijn zonnige
deuropening van zonsopgang tot de middag, in vervoering een revery, temidden van de pijnbomen en hickories en
sumachs, in ongestoorde eenzaamheid en
stilte, terwijl de vogels rond te zingen of flitste geruisloos door het huis, tot
door de zon vallen in het westen aan mijn raam, of het geluid van de wagen enkele reiziger op de
verre snelweg, werd ik herinnerd aan het verstrijken van de tijd.
Ik ben opgegroeid in die seizoenen zoals maïs in de nacht, en ze waren veel beter dan een
werk van de handen zou zijn geweest.
Ze waren niet de tijd afgetrokken van mijn leven, maar zo veel boven mijn gebruikelijke
uitkering. Ik realiseerde me wat de Orientals bedoelen met
contemplatie en het verzaken van de werken.
Voor het grootste deel, ik gelijkgestemde niet hoe het uur ging.
De dag geavanceerde als om wat werk van mij het licht, het was 's ochtends, en zie, nu is het
's avonds, en niets gedenkwaardige wordt bereikt.
In plaats van het zingen, zoals de vogels, ik stilletjes glimlachte om mijn onophoudelijke goede
fortuin.
Omdat de mus had zijn triller, zittend op de hickory voor mijn deur, dus had ik mijn
grinniken of onderdrukt kwelen dat hij er van kon horen over mijn nest.
Mijn dagen waren niet dagen van de week, met het stempel van een heidense godheid, noch werden
ze gehakt in uren en ergerde door het tikken van een klok, want ik leefde als de
Puri indianen, van wie wordt gezegd dat "voor
gisteren, vandaag en morgen hebben ze maar een woord, en drukken zij de verscheidenheid
van betekenis door te wijzen naar achteren voor gisteren voorwaarts voor morgen, en
overhead voor de dag die voorbijgaat. "
Dit was pure luiheid van mijn stadgenoten, zonder twijfel, maar als de vogels en
bloemen had me berecht door hun standaard, zou ik niet hebben bevonden.
Een man moet zijn gelegenheden vinden in zichzelf, dat is waar.
De natuurlijke dag is erg rustig, en zal nauwelijks bestraffen zijn indolentie.
Ik had dit voordeel, althans, in mijn manier van leven, over degenen die moesten
kijk in het buitenland voor amusement, de maatschappij en het theater, dat mijn leven zelf was geworden
mijn vermaak en nooit meer zijn roman.
Het was een drama van de vele scènes en zonder einde.
Als we altijd, inderdaad, om onze woonkamer, en reguleren van ons leeft volgens
naar de laatste en beste modus we hadden geleerd, zouden we nooit last van verveling.
Volg je genie goed genoeg, en het zal niet nalaten om aan te tonen u een frisse prospect
elk uur. Huishouden was een aangenaam tijdverdrijf.
Toen mijn vloer vies was, stond ik vroeg op, en, waarin al mijn meubels van deuren
het gras, bed en ledikant te maken, maar een begroting, gestreepte water op de vloer, en
besprenkeld wit zand uit de vijver op,
en vervolgens met een bezem geschrobd het schoon en wit, en tegen de tijd dat de dorpelingen hadden
gebroken hun snel de ochtendzon had droogde mijn huis voldoende om me te bewegen
weer, en mijn meditaties waren bijna ononderbroken.
Het was prettig om mijn hele inboedel te zien op het gras, het maken van een beetje
stapel, zoals pak een zigeuner, en mijn drie poten tafel, waarvan ik niet verwijderen
de boeken en pen en inkt, staande te midden van de dennen en hickories.
Ze leken blij om eruit te komen zichzelf, en als onwillig te worden gebracht inch
Ik was soms de verleiding om een luifel over hen uitstrekken en mijn plaats te nemen daar.
Het was de moeite waard om de zon schijnen op deze dingen te zien, en horen de vrije wind
klap op hun tegemoet, zodat veel interessanter meest bekende voorwerpen kijken in de open lucht dan in
het huis.
Een vogel zit op de volgende tak, life-eeuwige groeit onder de tafel, en de
blackberry wijnstokken lopen rond haar benen, dennenappels, kastanjes boren, en aardbeiblad
zijn bezaaid over.
Het leek alsof dit was de manier waarop deze vormen gekomen over te dragen aan onze
meubilair, tafels, stoelen en matrassen - omdat ze ooit stonden in hun
midden.
Mijn huis was aan de kant van een heuvel, direct aan de rand van de grotere hout,
in het midden van een bos van jonge dennen en pitch hickories, en een half dozijn staven
uit de vijver, waar een smal voetpad leidde de heuvel af.
In mijn voortuin groeide de aardbei, braam, en het leven, eeuwig, johnswort
en guldenroede, struik-eiken en zand kers, bosbes en aardnoten.
Tegen het einde van mei, het zand kersen (Cerasus pumila) versierde de zijkanten van de
pad met zijn delicate bloemen gerangschikt in umbels cilindrisch over haar korte stelen,
waarin het laatste, in de herfst, gebukt onder
goed-en kleinbedrijf en knap kersen, viel in kransen als stralen aan alle kanten.
Ik proefde ze uit compliment aan de natuur, al waren ze nauwelijks smakelijk.
De sumach (Rhus glabra) groeide weelderig over het huis, omhoog te duwen door middel van de
dijk die ik gemaakt had, en de groeiende vijf of zes meter het eerste seizoen.
De brede geveerd tropische blad was aangenaam al vreemd te kijken.
De grote knoppen, plotseling duwen laat in het voorjaar van droge stokken, die had
leek dood te zijn, ontwikkeld zich als bij toverslag in sierlijke groen en mals
takken, een centimeter in diameter, en soms,
toen ik zat op mijn raam, zo achteloos hebben ze groeien en fiscale hun zwakke gewrichten, ik
hoorde een frisse en tedere tak ineens vallen als een ventilator op de grond, als er
was geen zuchtje lucht roeren, afgebroken door zijn eigen gewicht.
In augustus, de grote ***'s van bessen, die, wanneer in bloei, had trok veel
wilde bijen, geleidelijk aan hun heldere fluweelzachte karmozijnrode kleur, en door hun gewicht
weer bukte zich en brak de tender ledematen.
Terwijl ik zit aan mijn raam deze zomer 's middags, zijn haviken cirkelen over mijn
clearing, de hals over kop van de wilde duiven, vliegen met twee en drieën dwars naar mijn mening,
of perching onrustig op de witte pijnboom
takken achter mijn huis, geeft een stem aan de lucht, een vis havik kuiltjes de glazige
oppervlakte van de vijver en brengt een vis, een mink steelt uit het moeras voor mijn deur
en grijpt een kikker van de kust; het zegge
is buigen onder het gewicht van het riet-vogels fladderen heen en weer, en voor
het laatste half uur Ik heb gehoord dat het geratel van treinwagons, nu afsterven en dan
doen herleven, zoals het ritme van een patrijs,
overbrengen van reizigers van Boston naar het land.
Want ik heb niet zo te leven uit de wereld als die jongen die, zoals ik ***, was uit te maken aan een
boer in het oostelijke deel van de stad, maar weldra liep weg en kwam weer thuis,
helemaal tot aan de hiel en de heimwee.
Hij had nog nooit zo'n saai en out-of-the-way plaats, de mensen waren allemaal gegaan;
waarom zou je niet eens horen fluiten! Ik betwijfel of er een dergelijke plaats in
Massachusetts nu: -
"In waarheid, is ons dorp uitgegroeid tot een kont voor een van die vloot spoorweg assen, en
o'er Onze rustige vlakte zijn rustgevende geluid is - Concord ".
De Fitchburg Railroad raakt de vijver ongeveer honderd roeden ten zuiden van waar ik
wonen.
Ik ga meestal naar het dorp langs de dam, en ik ben als het ware, in verband met
de samenleving door deze link.
De mannen op de goederentreinen, die gaan over de gehele lengte van de weg, boog voor mij als
om een oude bekende, passeren ze mij zo vaak, en blijkbaar zijn ze me te nemen voor een
werknemer, en dus ik ben.
Ook ik zou graag een track-hersteller ergens in de baan van de aarde.
Het fluitje van de locomotief dringt mijn bossen zomer en winter, klinkt als de
schreeuw van een havik zeilen meer dan erf een aantal boeren, het informeren van me dat veel onrustige stad
handelaren komen binnen de kring van
de stad, of avontuurlijke country traders van de andere kant.
Als ze komen onder een horizon, ze roepen hun waarschuwing te krijgen van de baan naar de
andere, hoorde soms door de kringen van de twee steden.
Hier komen uw boodschappen, land, je rantsoenen, landgenoten!
Noch is er een man zo onafhankelijk op zijn boerderij, dat hij ze kan nee zeggen.
En hier is uw loon voor hen! schreeuwt van de landgenoot van de fluit, hout, zoals lange
stormrammen gaan twintig mijl per uur tegen de muren van de stad, en stoelen genoeg
de zitplaats van de vermoeid en zwaar beladen, dat wonen in hen.
Met zulke enorme houtkap en beschaving van het land handen een stoel naar de stad.
Alle Indiase Huckleberry heuvels zijn gestript, de cranberry weiden
geharkt in de stad.
Omhoog komt de katoen, daalt de geweven doek, omhoog komt de zijde, naar beneden gaat de
wollen, komen de boeken, maar naar beneden gaat de humor die ze schrijft.
Toen ik aan de motor met de trein van de auto's af met planetaire beweging in beweging - of,
eerder als een komeet, voor de toeschouwer weet niet wanneer met die snelheid en met
dat de richting die het ooit zal opnieuw deze
systeem, omdat de baan lijkt niet op een curve terug te keren - met haar stoomwolk
zoals een banner streaming achter in gouden en zilveren kransen, net als vele een donzig wolk
die ik heb gezien, hoog in de hemel,
ontvouwen de ***'s aan het licht - alsof dit reizende halfgod, deze cloud-
te dwingen, zou weldra te nemen van de zonsondergang hemel voor de kleurstelling van zijn trein, als ik
*** het ijzeren paard te maken in de heuvels echo
met zijn snort als de donder, het schudden van de aarde met zijn voeten, en ademhaling brand en
rook uit zijn neusgaten (wat voor soort gevleugeld paard of vurige draak zullen zij
in de nieuwe Mythologie weet ik niet), is het
lijkt alsof de aarde had gekregen een race nu waardig te bewonen het.
Als alle waren als het lijkt, en de mensen maakte van de elementen hun personeelsleden voor nobele doeleinden!
Als de wolk die hangt over de motor waren de transpiratie van heldhaftige daden, of
zo weldadige als die welke zweeft over velden van de boer, dan de elementen en
De natuur zelf zou vrolijk begeleiden mensen op hun boodschappen doen en worden hun escorte.
Ik kijk de passage van de ochtend auto's met hetzelfde gevoel dat ik de stijgende
van de zon, die is nauwelijks meer regelmatig.
Hun trein van wolken die zich uitstrekt ver achter en de stijgende hoger en hoger, naar
de hemel, terwijl de auto's gaan naar Boston, verbergt de zon voor een minuut en werpt mijn
verre veld in de schaduw, een hemelse
trein naast die van de kleine trein van de auto's die knuffels van de aarde is, maar de weerhaak van de
speer.
De stabielere van het ijzeren paard was vroeg deze winter 's morgens door het licht van de
sterren te midden van de bergen, om voer en harnas zijn ros.
Brand was ook wakker dus vroeg om de vitale warmte in hem en hem uitstappen.
Indien de onderneming was zo onschuldig als het vroeg is!
Als de sneeuw ligt diep, ze riem op zijn sneeuwschoenen, en, met de gigantische ploeg, ploeg een
groef van de bergen naar de kust, waar de auto's, net als een volgende drill-
kruiwagen, strooi al de onrustige mannen en
drijvend merchandise in het land voor zaad.
De hele dag het vuur-paard vliegt over het land, het stoppen van alleen dat zijn kapitein kan
rust, en ik ben wakker door zijn wilde vaart en uitdagende snuiven om middernacht, terwijl het in sommige
afstandsbediening glen in de bossen hij fronten de
elementen ingegoten in ijs en sneeuw, en hij zal zijn kraam te bereiken alleen met de ochtend
ster, om nog eens te beginnen over zijn reizen, zonder rust of slaap.
Of misschien, 's avonds, *** ik hem in zijn stal het afblazen van de overtollige energie
van de dag, dat hij rustig zijn zenuwen en koele zijn lever en de hersenen voor een paar uur van
ijzer sluimeren.
Indien de onderneming waren als heroïsch en bevelen als het langdurig is en
onvermoeid!
Ver door onbezochte bossen aan de grenzen van de steden, waar ooit alleen de
hunter gepenetreerd door dag, in de donkerste nacht dart deze lichte saloons, zonder de
kennis van hun inwoners; dit moment
stoppen bij enkele schitterende station-huis in de stad of een stad, waar een sociaal menigte is
verzameld, de volgende in de Dismal Swamp, schrikken de uil en de vos.
De starts en aankomsten van de auto's zijn nu de tijdperken in het dorp dag.
Ze gaan en komen met zo'n regelmaat en precisie, en hun fluitje te horen
zo ver, dat de boeren hun klokken door hen, en dus een goed uitgevoerde
instelling regelt een heel land.
Hebben de mensen niet iets verbeterd in punctualiteit sinds de spoorweg werd
uitgevonden? Hebben zij niet praten en denken sneller in de
depot dan ze deden in de stage-kantoor?
Er is iets elektriseren in de sfeer van de vroegere plaats.
Ik ben verbaasd over de wonderen die hij heeft bewerkt; dat sommige van mijn buren,
die had ik moeten geprofeteerd, eens en voor altijd, zou nooit naar Boston door zo snel
een overdracht, worden bij de hand wanneer de bel gaat.
Om dingen te doen "spoorweg mode" is nu het synoniem, en het is de moeite waard zijn om
waarschuwde zo vaak en zo oprecht door enige kracht om uit zijn baan.
Er is geen stoppen om de rel te handelen lezen, niet geschoten wordt over de hoofden van de menigte, in
deze zaak. We hebben geconstrueerd een lot, een Atropos,
die draait nooit terzijde.
(Laat dat de naam van uw motor.)
Mannen worden aangeboden, dat op een bepaald uur en minuten deze bouten zal worden doodgeschoten in de richting van
specifieke punten van het kompas, maar het interfereert met het bedrijfsleven geen mens, en de
kinderen gaan naar school op het andere spoor.
We leven het regelmatiger voor. We zijn allemaal opgeleid dus worden kinderen van
Te vertellen. De lucht is vol van onzichtbare bouten.
Iedere weg maar je eigen is het pad van het lot.
Te houden op uw eigen track, dan. Wat raadt commerce voor mij is de
ondernemerschap en moed.
Het maakt niet gesp zijn handen en bid tot Jupiter.
Ik zie die mannen elke dag over hun bedrijf te gaan met meer of minder moed en
inhoud, meer doen zelfs dan ze vermoeden, en misschien beter in dienst dan zij
zou bewust hebben bedacht.
Ik ben minder beïnvloed door hun heldendom die opkwam voor een half uur in de frontlinie
bij Buena Vista, dan door de gestage en vrolijke moed van de mannen die wonen in de
sneeuwschuiver voor hun winter kwartalen; die
hebben niet alleen de drie-o'-klok-in-de-ochtend moed, die Bonaparte denken
was de meest zeldzame, maar waarvan de moed gaat niet tot rust zo vroeg, die gaan alleen maar slapen
wanneer de storm slaapt of de pezen van hun ijzeren ros zijn bevroren.
Op deze ochtend van de Grote Sneeuw, misschien, die nog steeds woedt en
chilling mannen bloed, ik draag het gedempte toon van hun motor klok uit de mist
bank van hun gekoelde adem, die
kondigt aan dat de auto's komen, zonder lange vertraging, ondanks het veto van een
New England noordoosten sneeuw-storm, en ik zie de akkerlieden bedekt met sneeuw en
rijp, hun hoofden peering, boven de mal-
boord die draait naar beneden anders dan madeliefjes en de nesten van veldmuizen, zoals
bowlders van de Sierra Nevada, dat een buiten plaats in het universum te bezetten.
Commerce is onverwacht zelfverzekerd en sereen, alert, avontuurlijk, en onvermoeid.
Het is heel natuurlijk in zijn methoden mitsgaders, veel meer dan vele fantastische bedrijven
en sentimenteel experimenten, en dus de unieke succes.
Ik ben vernieuwd en uitgebreid toen de goederentrein rammelt langs me heen, en ik ruik
de winkels die verder gaan doseren hun geuren helemaal uit Long Wharf naar Lake
Champlain, doet me denken aan de buitenlandse onderdelen,
van koraalriffen en de Indische Oceaan, en tropische klimaten, en de omvang van de
hele wereld.
Ik voel me meer als een burger van de wereld bij de aanblik van de palm-blad dat betrekking zal hebben
zo veel vlassen New England het hoofd van de volgende zomer, de Manilla hennep en Cocoanut
kaf, het oude rommel, jute zakken, schroot, en roestige spijkers.
Deze auto vol gescheurde zeilen is beter leesbaar en interessant nu dan wanneer ze moeten worden
gewrocht in de papier en gedrukte boeken.
Wie kan zo beeldend schrijven de geschiedenis van de stormen ze hebben doorstaan, omdat deze
huurprijzen hebben gedaan? Ze zijn proof-sheets, die niet nodig
correctie.
Hier gaat hout uit de bossen van Maine, die niet naar zee te gaan in de laatste
zoetwaterstoom, verrezen vier dollar op de duizend als gevolg van wat deed uitgaan of was opgesplitst;
den, spar, ceder - eerste, tweede, derde,
en vierde kwaliteiten, zodat de laatste tijd allemaal van een kwaliteit, om te zweven over de beer, en elanden,
en kariboes.
Volgende rollen Thomaston kalk, een eerste stuk, die veel zal tussen de heuvels te krijgen voordat
het wordt slacked.
Deze lappen in balen, van alle kleuren en kwaliteiten, het laagste voorwaarde waaraan
katoen en linnen dalen, het uiteindelijke resultaat van de jurk - van patronen die nu geen
langer riep op, tenzij het in Milwaukee,
als die prachtige artikelen, Engels, Frans, of Amerikaanse prints, ginghams,
mousseline, etc., verzameld uit alle hoeken zowel van de mode en armoede, naar
geworden papier van een kleur of een paar tinten
alleen, waarop, voorwaar, wordt geschreven verhalen over het echte leven, hoog en laag, en
gebaseerd op feiten!
Dit afgesloten auto stinkt naar gezouten vis, de sterke New England en commerciële geur,
doet me denken aan de Grand Banks en de visserij.
Wie heeft er niet een gezouten vis, goed genezen voor deze wereld gezien, dus dat er niets kan
bederven, en de invoering van de volharding van de heiligen de blos? waarmee u kunt
vegen of effenen de straten, en split uw
Mildheid, en de voerman beschutting zichzelf en zijn lading tegen zon, wind en regen
achter het - en de handelaar, als Concord handelaar ooit deed, hang het op door zijn deur voor
een teken wanneer hij zaken begint, tot ten
laatste zijn oudste klant kan niet zeker zeggen of het dierlijke, plantaardige of
mineraal, en toch zal zijn als puur als een sneeuwvlok, en als het worden geplaatst in een pot en
gekookt, komt uit een uitstekende Dun-vis voor het diner een zaterdag.
Volgende Spaans verbergt, met de staarten nog steeds het behoud van hun draaien en de hoek van de
elevatie ze hadden toen de ossen die ze droegen waren careering over de pampa's van de
Spanish Main - een type van alle koppigheid, en
die getuigt hoe bijna hopeloos en ongeneeslijk zijn alle grondwettelijke ondeugden.
Ik beken, dat praktisch gezien, toen heb ik geleerd van een man echt gezindheid, ik
hebben geen hoop veranderen voor de beter of slechter in deze staat van het bestaan.
Als de Oosterlingen zeggen, "A huidig de staart kan worden verwarmd, en geperst, en gebonden rond met
ligaturen, en na een twaalf jaar 'arbeid geschonken aan het, toch behoudt hij zijn
natuurlijke vorm. "
De enige remedie krachtig voor een dergelijke inveteracies als deze staarten tentoonstelling is te
lijm maken van hen, waarvan ik geloof dat is wat er gebeurt meestal met hen, en dan zijn ze
zal blijven zitten en de stick.
Hier is een okshoofd van melasse of brandy gericht aan John Smith, Cuttingsville,
Vermont, enkele handelaar bij de Green Mountains, die invoer voor de boeren in de buurt van
zijn clearing, en nu misschien staat over
Zijn schot en denkt aan de laatste aankomst op de kust, hoe zij van invloed kunnen zijn
de prijs voor hem, vertelt zijn klanten dit moment, zoals hij heeft verteld ze twintig
malen eerder vanochtend dat hij verwacht dat een aantal door de volgende trein van prima kwaliteit.
Het is geadverteerd in de Cuttingsville Times.
Hoewel deze dingen gaan om andere dingen komen naar beneden.
Gewaarschuwd door het suizen geluid, kijk ik op uit mijn boek en zie een aantal grote dennen, uitgehouwen
op verre noordelijke heuvels, die zijn weg heeft gevleugelde over de groene bergen en de
Connecticut, schoot als een pijl door de
township binnen tien minuten, en schaars een ander oog aanschouwt het; gaan
"Als de mast van een aantal grote ammiral."
En Hark! hier komt de vee-trein met het vee van duizend heuvels,
sheepcots, stallen, en koe-meter in de lucht, drijvers met hun stokken, en de
herder jongens in het midden van hun kudde,
alle, maar de bergweiden, dwarrelden langs als bladeren geblazen uit de bergen
door de september stormen.
De lucht is gevuld met het geblaat van kalveren en schapen, en het hosselen van ossen,
alsof er een pastoraal vallei gingen door.
Toen de oude bell-wether aan het hoofd zijn bel rinkelt, de bergen inderdaad
overslaan als rammen en de kleine heuvels als lammeren.
Een auto vol veedrijvers, ook in het midden, op een niveau met hun kudden nu, hun
roeping voorbij, maar nog steeds vasthouden aan hun nutteloze stokken als hun badge van het kantoor.
Maar hun honden, waar zijn ze?
Het is een stormloop voor hen, ze zijn heel gegooid, ze hebben verloren van de geur.
Mij dunkt, ik *** ze blaffen achter de Peterboro 'Hills of hijgen op de westelijke
helling van de Green Mountains.
Zij zullen niet in op de dood. Hun roeping is ook verdwenen.
Hun trouw en scherpzinnigheid zijn onder de maat nu.
Zij zullen terug slink naar hun kennels in ongenade, of misschien de vrije loop en sla
een verbond met de wolf en de vos. Dus is uw pastorale leven wervelde het verleden en
weg.
Maar de bel gaat, en ik moet uitstappen de baan en laat de auto's gaan, -
Wat is de spoorlijn naar mij? Ik heb nooit gaan kijken
Waar het eindigt.
Het vult een paar holten, en maakt banken voor de zwaluwen,
Het zet het zand een-blowing, En de bramen een groeiende,
maar ik kruis het als een kar-pad in het bos.
Ik wil niet dat mijn ogen stak en mijn oren verwend door de rook en stoom en gesis.
Nu dat de auto's zijn verdwenen en alle door de rusteloze wereld met hen, en de vissen in
de vijver niet meer voelen dat hun gerommel, ik ben meer alleen dan ooit.
Voor de rest van de lange middag, misschien zijn mijn meditaties onderbroken
alleen door de zwakke geratel van een rijtuig of team langs de verre snelweg.
Soms, op zondag, hoorde ik de klokken, de Lincoln, Acton, Bedford, of Concord
bel, als de wind gunstig was, een flauwe, zoete, en, als het ware, natuurlijke melodie,
de moeite waard importeren in de wildernis.
Op voldoende afstand over de bossen dit geluid krijgt een bepaalde trilling
hum, alsof de dennennaalden in het verschiet waren de snaren van een harp die het geveegd.
Al het geluid gehoord op de grootst mogelijke afstand produceert een en hetzelfde effect,
een trilling van de universele lier, net als de tussenliggende sfeer maakt een verre
nok van de aarde interessant om onze ogen door de azuurblauwe tint het verleent aan.
Er kwam bij mij in dit geval een melodie die de lucht had gespannen, en die had
sprak met elk blad en naald van het hout, dat gedeelte van het geluid dat de
elementen had genomen en gemoduleerd en echo van de vale naar vale.
De echo is, tot op zekere hoogte, een origineel geluid, en daarin is de magie en charme
ervan.
Het is niet alleen een herhaling van wat er was zeker voor herhaling vatbaar in de klok, maar voor een deel van de
stem van het hout, dezelfde banale woorden en noten gezongen door een hout-nimf.
'S avonds, de verre geloei van enkele koeien in de horizon voorbij het bos klonk
lief en melodieus, en in eerste instantie zou ik fout het voor de stemmen van bepaalde
minstrelen door wie ik was soms
serenade, kan die worden afdwalen door berg en dal, maar al snel was ik niet onaangenaam
teleurgesteld toen het werd verlengd in het goedkope en natuurlijke muziek van de koe.
Ik bedoel niet te zijn satirische, maar om mijn waardering van die jongeren te drukken '
zingen, toen ik dat ik duidelijk gezien dat het verwant aan de muziek van
de koe, en ze waren lang een articulatie van de natuur.
Regelmatig op half zeven, in een deel van de zomer, nadat de trein was 's avonds
voorbij, de zweep-slechte wil zongen hun vespers een half uur, zittend op een
stomp van mijn deur, of op de nokbalk van het huis.
Ze zouden beginnen bijna te zingen met zoveel precisie als een klok, binnen vijf
minuut van een bepaalde tijd, bedoeld om de instelling van de zon, elke avond.
Ik had een zeldzame kans om kennis te maken met hun gewoontes.
Soms hoorde ik vier of vijf tegelijk in verschillende delen van het hout, door een ongeval
een een bar achter een ander, en zo dicht bij mij dat ik niet alleen het kakelen onderscheiden
na elke noot, maar vaak dat enkelvoud
zoemende geluid als een vlieg in een spinnenweb, maar proportioneel luider.
Soms zou een cirkel rond en ik rond in het bos een paar meter ver weg als
vastgebonden door een touw, toen ik was waarschijnlijk in de buurt van haar eieren.
Ze zongen met tussenpozen gedurende de nacht, en werden weer als muzikaal als altijd
vlak voor en over de zonsopgang.
Als andere vogels nog steeds, het krijsen uilen nemen van de stam, zoals rouw
vrouwen hun oude u-lu-lu. Hun sombere schreeuwen is echt Ben Jonsonian.
Wise middernacht heksen!
Het is geen eerlijk en bot tu-tu-whit die van de dichters, maar zonder grappen, een zeer
plechtige kerkhof deuntje, de wederzijdse troost van zelfmoord liefhebbers herinneren
de pijnen en de geneugten van hemelse liefde in de helse bosjes.
Maar Ik ben dol op hun jammeren te horen, hun droevige reacties, trilde langs de
Woodside, herinnert me soms van muziek en zingende vogels, als ware het donker
en tranen kant van de muziek, de spijt en verzucht dat graag zouden worden gezongen.
Zij zijn de geesten, de lage geesten en melancholie voorgevoelens, van de gevallen zielen
die ooit in de menselijke vorm 's nachts liepen de aarde en heeft de werken van de duisternis, die nu
boetedoening hun zonden met hun gejammer
hymnen of threnodies in het landschap van hun overtredingen.
Ze geven me een nieuw gevoel van de verscheidenheid en de capaciteit van die aard dat is onze gemeenschappelijke
woning.
Oh-oooo dat ik nog nooit was geweest Bor-rrr-n! zucht een aan deze kant van de vijver, en
cirkels met de onrust van wanhoop tot enkele nieuwe baars op de grijze eiken.
Dan - dat ik nooit was geweest bor-rrrn! echo's een ander aan de overkant met
trillend oprechtheid, en - Bor-rrrn! komt vaag van ver in het Lincoln
bossen.
Ik was ook serenade door een getoeter uil.
Bij de hand kon je fancy het de meest melancholieke geluid in de natuur, alsof ze bedoeld
door dit te stereotype en maken permanent in haar koor de stervende kreunen van een mens-
-Een aantal slecht zwak overblijfsel van de mortaliteit die
links hoop achter, en huilt als een dier, maar met de menselijke snikken, op het invoeren van de donkere
vallei, gemaakt door een vreselijk bepaalde gorgelende melodieuze - Ik vind mezelf
beginnen met de letters gl wanneer ik probeer te
imiteren - expressief van een geest die de geleiachtige, beschimmeld stadium heeft bereikt in
de versterving van alle gezonde en moedig denken.
Het deed me denken aan geesten en idioten en gek gehuil.
Maar nu een antwoord van ver bos in een stam die heel melodieus op afstand -
Hoo hoo hoo, hoo hoorer, en inderdaad voor het grootste deel voorgesteld alleen mooi
verenigingen, al gehoord door de dag of nacht, zomer of winter.
Ik verheug me dat er uilen. Laat ze doen het idiote en maniakale
toeterende voor mannen.
Het is een goed uitstekend geschikt voor moerassen en bossen, die de schemering geen dag
illustreert, suggereert een grote en onontwikkeld natuur die mannen hebben niet
herkend.
Zij vertegenwoordigen de grimmige schemering en onbevredigd gedachten, die allen hebben.
De hele dag de zon heeft geschenen op het oppervlak van sommige wilde moeras, waar de single spar
staat behangen met Usnea korstmossen, en kleine haviken circuleren boven, en de chickadee
slist te midden van de evergreens, en de
patrijs en konijn sluipen beneden, maar nu een meer sombere en montage dag aanbreekt, en een
ander ras van wezens ontwaakt om de betekenis van de natuur er uit te drukken.
Laat in de avond hoorde ik in de verte gerommel van de wagons over bruggen - een geluid
hoorde verder dan bijna alle andere 's nachts - het blaffen van honden, en soms
weer het geloei van een aantal troosteloos koe in een afgelegen schuur-tuin.
In de tussentijd-terwijl alle de oever ging met de bazuin van kikkers, de stevige geesten
van oude wijn-bibbers en wassailers, toch onverbeterlijke, proberen om de vangst te zingen
in hun Stygian meer - als de Walden nimfen
zal de vergelijking vergeven, want hoewel er bijna geen onkruid, er zijn kikkers
daar - wie zou graag houden de hilarische regels van hun oude feestelijke tafels, hoewel
hun stem te laten waxen hees en plechtig
graf, spottend op vrolijkheid, en de wijn heeft verloren zijn smaak, en worden alleen voor sterke drank
opzwellen hun buiken, en zoete intoxicatie komt nooit verdrinken de
herinnering aan het verleden, maar alleen verzadiging en waterloggedness en uitzetting.
Het meest aldermanic, met zijn kin op een hart-blad, dat dient voor een servet om
zijn kwijlen chaps, onder deze noordelijke oever quaffs een grote diepgang van het eens
geminacht water, en gaat rond de cup
met de ejaculatie tr-rr-Oonk, tr-rr - Oonk, tr-rr-Oonk! en terstond komt
over het water uit een ver cove hetzelfde wachtwoord herhaald, waar de volgende in
anciënniteit en omvang heeft slikte tot op zijn
mark, en wanneer dit toezicht heeft het circuit van de oevers gemaakt, dan ejaculeert de
ceremoniemeester, met voldoening, tr-rr-Oonk! en ieder op zijn beurt herhaalt
hetzelfde naar de minst uitgezet,
leakiest, en flabbiest paunched, dat er geen vergissing, en dan het gehuil gaat
ronde opnieuw en opnieuw, tot de zon verspreidt de ochtend mist, en alleen de
patriarch is niet onder de vijver, maar tevergeefs
gebrul troonk van tijd tot tijd, en pauzeren voor een antwoord.
Ik weet niet zeker of ik ooit het geluid van de haan-kraaien van mijn clearing gehoord, en ik
dacht dat het misschien de moeite waard, terwijl op een haan te houden voor zijn muziek alleen maar, als een
zingende vogel.
De nota van deze eens wilde Indische fazant is zeker de meest opmerkelijke van alle
vogel, en als ze konden naturaliseren worden zonder dat gedomesticeerd, zou al snel
uitgegroeid tot de meest bekende geluid in onze bossen,
meer dan het gekletter van de gans en het geroep van de uil, en dan stel je de
gekakel van de kippen aan te vullen de pauzes als hun heren 'klaroenen gerust!
Geen wonder dat de mens toegevoegd deze vogel aan zijn tamme voorraad - om niets van de eieren en zeggen:
drumsticks.
Om te wandelen in een winter 's ochtends in een bos waar deze vogels in overvloed, hun eigen bossen,
en *** de wilde hanen kraai op de bomen, duidelijke en schel voor mijl over de
klinkende aarde, verdrinking de spadelingen noten van andere vogels - denk aan het!
Het zou zetten landen op de waarschuwing.
Wie zou niet vroeg op te staan, en stijgen vroeger en vroeger elke opeenvolgende dagen van
zijn leven, totdat hij werd onuitsprekelijk gezond, rijk, en wijs?
Deze vreemde vogel noot wordt gevierd door de dichters van alle landen samen met de
noten van hun eigen songsters. Alle klimaten akkoord met dappere Chanticleer.
Hij is meer inheemse zelfs dan de inboorlingen.
Zijn gezondheid is altijd goed, zijn longen zijn gezond, zijn geest nooit vlag.
Zelfs de matroos op de Atlantische en de Stille Oceaan wordt gewekt door zijn stem, maar de schrille
geluid nooit wekte mij uit mijn slaap.
Ik bleef geen hond, kat, koe, varken, noch kippen, zodat je zou gezegd hebben dat er was
een tekort aan binnenlandse geluiden, noch de churn, noch het spinnewiel, zelfs niet
het zingen van de ketel, noch de sissende
van de urn, noch huilende kinderen, een comfort.
Een ouderwetse man zou hebben verloren zijn zintuigen of gestorven van verveling voor dit.
Zelfs niet ratten in de muur, want zij waren uitgehongerd, of liever zijn nooit aas
in - alleen eekhoorns op het dak en onder de vloer, een zweep-arme-zal op de kam-
paal, een blauwe gaai schreeuwen onder de
raam, een haas of een bosmarmot onder het huis, een nachtuil of een kat uil achter
het, een troep van wilde ganzen of een lachend loon op de vijver, en een vos te blaffen in de
Niet eens een leeuwerik of een wielewaal, die mild plantage vogels, ooit bezocht mijn clearing.
Geen hanen te kraaien, noch kippen te kakelen in de tuin.
Geen yard! maar niet omheinde natuur tot wel uw zeer dorpels.
Een jonge bos opgroeit onder uw weiden, en wilde sumachs en blackberry
wijnstokken breekt door in uw kelder, stevige pitch dennen wrijven en krakende
tegen de gordelroos bij gebrek aan ruimte, het bereiken van hun wortels vrij onder het huis.
In plaats van een schutbord of een blinde eraf geblazen in de storm - een pijnboom afgeknapt of
verscheurd door de wortels achter uw huis voor brandstof.
In plaats van geen pad naar de voortuin poort in de Grote sneeuw - geen poort - geen front-yard -
en geen pad naar de beschaafde wereld.