Tip:
Highlight text to annotate it
X
Ik kreeg Polio toen ik 9 maanden oud was. Ik had twee keer koorts en mijn moeder dacht
aan Polio. Ze ging met me naar de dokter en die bevestigde dat ik Polio had in mijn linkerarm en rechterbeen.
Ik wilde een normaal meisje zijn, zoals alle andere meisjes en ik wilde niet dat iemand mijn
arm zou zien. Ik wilde niet dat mensen zagen dat mijn arm dunner was en dat ik het niet kon bewegen.
De dokters zeiden dat mijn arm altijd zo zou zijn omdat Polio onomkeerbaar is en dat
daar geen genezing voor is, en het zou nooit beter worden. Zo, het doel van de oefeningen was om mijn arm
te behouden, maar er was niets wat gedaan kon worden. Toen ik hoorde dat er niets aan gedaan
kon worden, dacht ik ook dat er niets aan te doen was.
Mijn eerste ervaring met de Grinberg Methode was omdat ik was gevallen en mijn knie had geblesseerd
en het zeer pijnlijk was. Na een lange tijd met deze pijn, kon ik het niet meer aan.
Het proces met Teresa was zo goed dat wanneer ik wegging en op weg naar huis was dacht ik,
"Hee! Het zou kunnen, ik weet het niet, het zou goed kunnen om te werken aan mijn arm, iets
waar ik nooit eerder aan had gedacht".
Wanneer Marta kwam voor haar eerste bezoek, het eerste wat mij opviel was dat ze een arm had die
ze bijna niet gebruikte. En ik had nog niet eerder gewerkt met Polio daarom besloot ik om met Avi Grinberg te overleggen,
mijn leraar, en om te zien of er een mogelijkheid was om haar te helpen, voordat ik haar iets kon beloven.
Ik wilde vragen of haar arm echt weer zou kunnen functioneren, en als dit kon, te kijken of
hij kon begeleiden om me te laten zien hoe ik haar kon helpen.
Ik koos ervoor om met Marta te werken als een deel van een project over het ontwikkelen van een methode voor
zenuw regeneratie. Deze methode is in ontwikkeling
door de cliënten waar ik mee werk en Marta is één van hen.
Nadat Marta ziek was, had ze zich aangepast aan het idee dat ze geen arm had, en op die manier
haar hersenen niet geïnteresseerd waren in het terugkrijgen van de arm en wisten ook niet hoe het te doen.
Wat ik eigenlijk gedaan heb is haar leren om weer interesse in de arm te krijgen en het weer onderdeel van haar wordt.
Het is als een verval of uittreding van de arm en nu was het weer aan het werk om opnieuw verbinding te maken.
Bij het eerste bezoek met Avi zag hij velen mogelijkheden om de arm te genezen en hij vroeg me hoe serieus ik was
om met Marta te werken omdat het zou betekenen minstens drie sessies per week te doen
om haar arm te genezen naar normaal. Mijn doel was om de arm te genezen en mijn eerste focus lag op de obstakels.
Toen ik begon met de sessies met Teresa was mijn arm zwak en had geen sensatie.
Om mijn arm te bewegen, moest ik zoveel inspanning leveren met mijn lichaam, dat ik nooit mijn arm wilde gebruiken.
Vandaag kan ik het bewegen zonder veel inspanning en kan het gebruiken in situaties, wat ik voorheen niet kon.
Het idee van een recovery proces is om mensen te leren dat ze hun vermogen gebruiken wanneer ze
proberen te herstellen van een conditie. We noemen het ook recovery, omdat we er naar kijken als iets
terugkrijgen wat we kwijt waren (hervinden). Wanneer we kijken naar mensen als wezens van aandacht
en we kijken naar een arm die gewond is in dit geval, kunnen we zien dat ze zich terugtrok, ze trok
haar aandacht weg van dat gebied en dat mijn werk met haar gaat over het terugkrijgen
van aandacht naar dit gebied. Als het lichaam heel stil is en de aandacht
is lichaamsaandacht, intense prikkel als dit, verschuift de aandacht en de hersenen verbinden met die plek.
In de eerste sessie kwam ik erachter hoe ik de polio had genegeerd gedurende mijn hele leven.
Naderhand begon ik te leren dat ik mijn arm kon gebruiken zonder veel inspanning
in de rest van mijn lichaam. Dit was voor mij heel belangrijk.
In elke sessie leerde ik nieuwe bewegingen en nieuwe sensaties die ik totdat moment nooit eerder
had ervaren, bijvoorbeeld mijn arm omhoog te houden ook al was het voor een kort moment.
Stimuleren van de spieren en de zenuwen bracht leven terug in mijn arm, het had kracht, reflexen.
In de sessies leerde ik om mijn aandacht en mijn wil naar het herstel van mijn arm te richten.
Teresa and Avi motiveerde mij om te voelen dat mijn arm een deel van mij is.
Ik zie nu hoe ik actief deel uitmaak van de sessies en door mijn continue dagelijkse training dit een positief resultaat heeft.
Hoe meer opties ik terugkrijg, des te meer motivatie heb ik om vooruit te gaan met mijn arm.
Het meest spannende deel voor mij was, maar ook een grote uitdaging was, wanneer ze ontspannen was om
naar haar hersenen, naar haar zenuwstelsel, het
bericht te sturen dat het kan wakker worden, dat het zenuw stelsel kan herverbinden en de arm kan herkennen.
Eén van de meest intense percepties van mensen is pijn; het maakt ons aandachtig en we worden
bewust, daarom gebruikte ik pijn, uiteraard niet een martelende pijn, maar een matig soort pijn,
consistent om haar aandacht te trekken naar haar arm. Op deze manier groeide de zenuwen omdat
het lichaam de pijn opviel en probeerde zijn best te doen om met de pijn om te gaan.
In het begin was het lastig voor Marta om de inspanningen in dit gebied te ontspannen.
Daarom werkten we veel om het gebied te stimuleren en het groter te maken. Op een bepaald punt hadden we
haar rug gemeten, en was het bijna gelijk aan beide kanten, waar het in het begin heel verschillend was.
De methode die ik gebruik is gebaseerd op het idee dat onze lichamen organen van perceptie zijn,
dat alles wat we zijn als mensen bestaat uit onze perceptie, dus wat ik probeerde te doen
met Marta is haar perceptie te vergroten om haar arm weer toe te voegen die ze kwijt was in het verleden.
Sommigen hersenen van mensen kunnen zichzelf leren en aanpassen en zichzelf bevorderen. Door
het toepassen van eigen perceptie naar het lichaam en het verhogen van het vermogen om zichzelf waar te nemen,
lukte het haar om haar arm terug te krijgen en opnieuw te verbinden met haar hersenen.
Wanneer eenmaal de zenuwen begonnen wakker te worden in haar arm, spieren konden weer worden opgebouwd.
Wanneer ik voor het eerst werkte met Marta had ze een dunne arm, er waren heel weinig spieren, daar
zat heel weinig beweging en controle in. Des te meer de zenuwen wakker werden, hoe meer ze
haar spieren ging trainen, de arm werd sterker, ze kreeg veel betere mobiliteit en op
het eind voelden ze ook sensaties in haar vingers, naar de vingertoppen en toen kon ze
haar hand compleet gebruiken zoals de andere hand.
De ervaring om een deel van jezelf terug te krijgen is één van de meest geweldige ervaringen.
Weet je? Het is als het kijken naar de vorm, hoe te zijn, deze ervaring is zo nieuw,
het is een nieuwe sensatie in mijn arm, het lijkt alsof het zoekt naar zijn vorm, zijn plek.
Als ik denk aan het proces dat ik doe met Marta, en ik zie hoe haar lichaam, wat betekent
elk lichaam, het bijzondere potentieel heeft om een ledemaat te herstellen, zelfs een arm die niet
gebruikt is voor 40 jaar, iets compleet onlogisch, en om te zien hoe het willen,
de wens, de beschikking, de systemen van het lichaam te stimuleren, van het organisme, maakt
het mogelijk dat een arm gaat groeien, het wordt geboren. Voor mij is dit
een geweldig geschenk omdat het is als de essentie van het mens zijn, zijn potentieel
en wat we kunnen doen met wil, met een wens, het lichaam toestaan om zichzelf te organiseren en dit is fantastisch.
Te zien dat ik mijn arm kan herstellen, mijn wilskracht, mijn gevoel van eigen waarde, mijn verlangen, ik zie meer
mogelijkheden, ik geloof dat ik meer dingen kan doen, meer bereiken, als ik kleine verlangens heb
of grote, in mijn hoofd heb ik de mogelijkheid om mijn arm terug te krijgen, als ik mijn arm kan beter maken,
kan ik ook andere dingen bereiken en heb ik meer vertrouwen in de dingen die ik doe.