Tip:
Highlight text to annotate it
X
Deze film is alleen bestemd voor eigen gebruik.
Psywars bevat controversiële onderwerpen aan bod. Makers van het bronmateriaal
kunnen het wel of niet eens zijn met bepaalde gepresenteerde ideeën.
PsyOps: 'Psychological Operations' - Elke vorm van communicatie ter ondersteuning van
doelstellingen ontwikkeld om de meningen, emoties, houdingen of gedragingen
van een groep te beïnvloeden, ten behoeve van de sponsor, hetzij direct of indirect.
- Ministerie van Defensie, US Army Field Manual 33-I
"Er zijn slechts twee machten in de wereld, het zwaard en het verstand.
Op de lange termijn wordt het zwaard altijd verslagen door het verstand - Napoleon Bonaparte
Hier in de Verenigde Staten, zijn we vaak van kleins af aan
verteld dat we geen propaganda hebben,
dat we beschikken over een pers die feilloos onderzoek doet.
Onze maatschappij bestaat uit opgeleid, sceptisch, zelfs cynische burgers
die van overtuigt zijn dat als er echt machtige organisaties waren die de publieke opinie probeerde te beheren of te manipuleren,
dat dit onthuld zouden worden.
De realiteit is eigenlijk precies het tegenovergestelde.
Academici, zoals Alex Carey onder anderen,
die het bestuderen van hoe propaganda werkt hun levenswerk hebben gemaakt,
vinden dat het juist in de westerse democratieën is
waar de meest geavanceerde vormen van propaganda nodig is.
En sinds de Eerste Wereldoorlog, dankzij mensen als Ivy Lee en Eddie Bernays,
is propaganda uitgegroeid tot een bedrijf die PR genoemd wordt.
Of zoals een van de PR bedrijven die zelfs dictators heeft vertegenwoordigd
Burson-Marsteller het stelt:
Hun taak is perceptie beheer,
het beheren van het publiek en de perceptie en de openbare orde,
ten behoeve van hun klanten, wie ze ook dan zijn.
Metanoia Pictures presenteert
In samenwerking met "I am the mob"
Een film van Scott Noble
9 april, 2003
Drommen Irakezen vallen een standbeeld van Saddam Hoessein aan,
het gezicht ervan verduisterd met de Oude Glorie.
Later worden de Stars & Stripes vervangen door rood, wit en zwart,
een symbool voor het overdracht van de macht van de bevrijders aan de bevrijde.
Minister van Defensie Donald Rumsfeld beschrijft de beelden als adembenemend.
De Britse leger beschrijft ze als historisch,
en BBC Radio als verbaaswekkend.
En ze waren, want het hele evenement was in scene gezet.
Jaren na de operatie, werd in een Amerikaanse leger rapport
toegegeven dat de omverwerping van het Saddam beeld
door een psychologische operaties groep was uitgevoerd.
Het document stelt: ". Onze TPT -- of Tactische Psychologische-operaties Team --
zag het beeld als een kansrijke doelstelling.
Een week eerder, een andere psychologische operatie
heeft de basis gelegd voor wat zou komen.
Het scenario was dat van een vrouwelijke soldaat gedraaide hulpeloze jonkvrouw in nood
die gered moest worden door de Amerikaanse strijdkrachten.
In de situatie met de vrouwelijke soldaat Lynch waar we het hier over hebben,
op ongeveer 23 maart,
haar 507e Maintenance Company was een hinderlaag gelokt.
Een aantal van de leden van dit maintenance company
werden gedood , een aantal werden gevangen, en een aantal
werden vermist, waarvan zij een was.
Ze hadden 24 uur gewacht zo dat alles klaar stond
om de grote redding op te nemen. De camera’s staan klaar, de SWAT- team valt binnen om haar te redden,
en soldaat Lynch wordt in een nacht een beroemdheid.
Dit verhaal gebeurde op dezelfde dag
dat de tanks Bagdad binnen rolden.
Het is de dezelfde dag dat we de Palestijnse hotel hebben gebombeerd
waar de onafhankelijke journalisten waren.
Dezelfde dag zijn we de tv-zender van Al Jazeera opbliezen
en een van hun journalisten doodde.
Op de voorpagina’s van de kranten
en op het journal is alleen de redding van Jessica Lynch te zien.
Dat verhaal was dus een PR-vervanger.
Voor het omverwerpen van de Saddam standbeeld, hebben ze Chalabi's groep geregeld,
die eigenlijk door De Rendon Group gevormd werden.
De CIA betaalde de Rendon Group om de Iraakse Congres
in een contra-groep tegen Saddam Hoessein te vormen, en ze waren hier gevestigd in de VS.
Daarna vlogen ze ze daar en verscheept ze Irak binnen.
Hun waren degenen die rond het standbeeld stonden
terwijl een tank werd gebruikt om het om te gooien.
De Rendon Group was er al – hij werkte voor George W. 's vader
en voor Clinton ook.
Zijn bureau... Hij was vroeger een PR /pers man voor Carter
en heeft hij een PR bureau gecreëerde dat specialiseerde in de oorlog.
Het hoofd van de Rendon Group, John Rendon,
ontkent dat hij een nationale veiligheid strateeg of een militaire tacticus is.
In tegendeel zegt hij: "Ik ben een politicus
en een persoon die communicatie gebruikt om de doelstellingen van de openbare orde
of van dat van de bedrijfsbeleid tegemoet te komen.
Sterker nog, ik ben een informatiekrijger en een perceptie manager.."
Na de Eerste Golfoorlog werd Rendon door de CIA 23 miljoen dollar betaald
om anti-Saddam propaganda te maken.
Na 11 september kreeg Rendon de opdracht om de PR
van de Amerikaanse bombardementen op Afghanistan te leiden. Rendon is al lang niet de enige.
PR is uitgegroeid tot een $ 200 miljard per jaar industrie
met de aantal journalisten in de VS vergelijken met het aantal gladde PR woordvoerders nu in de minderheid is.
Propaganda is uitgegroeid tot de belangrijkste middelen waarmee
de rijke communiceren met de rest van de samenleving.
Of het nou een product, een politieke kandidaat, een wet, of een oorlog is dat verkocht wordt,
zelden is het dat de machtige eerst de publiek laten informeren,
zonder eerst met hun collega’s van het PR industrie te overleggen.
Colin Powell presenteert een nu typisch voorbeeld. Hij koos niet voor
een ervaren diplomaat voor de functie van staatssecretaris.
In plaats daarvan koos hij Charlotte Beers, bekend in PR-kringen als "De koningin van Madison Avenue."
bekend in PR-kringen als "De koningin van Madison Avenue."
In haar CV zit vele succesvolle reclamecampagnes
zoals Head & Shoulders anti-roos shampoo,
Uncle Ben's rijst
en nu, Uncle Sam.
Je ziet de journaal, 60 Minutes,
een Fox-programma, of wat het ook is.
Er is de neiging om meer geloofwaardigheid te geven
aan wat je verteld wordt over wat journalistiek is.
Als je een reclame ziet
hopelijk heb je de neiging om meer sceptisch over te zijn
omdat het duidelijk is dat iemand verschrikkelijk veel geld heeft ingezet
voor het maken en het uitzenden van deze gelikte tv reclame.
Maar wat je waarschijnlijk nooit zou vermoeden
is dat de journaal wat je net gekeken heb ook gemaakt is
door een bedrijf, het wordt dan gegeven aan de tv-station of netwerk ,
met de begrip dat het de bedoeling was hun eigen logo op te plaatsen
zo dat ze het kunnen identificeren als echte journalistiek, en het dan uitzenden.
Kolonel Sam Gardiner zou uiteindelijk 50 valse nieuwsberichten noteren
die gemaakt en gelekt door de Bush Witte Huis propaganda apparaat
voorafgaand en tijdens de aanval op Irak.
De ergste onder deze leugens waren die dat tot oorlog hebben geleid.
Het was niet de inlichtingen die leidde tot de invasie, concludeert Gardiner.
Het was de georkestreerde poging die begon vóór de oorlog
en het was heel zorgvuldig gepland om het publiek te manipuleren.
"In 2002, toen de Bush regering vanuit de kantoor van Donald Rumsfeld
het Pentagon hun enorme PR-campagne lanceerde
om de oorlog te verkopen,
was er iets wat nu aangeduid wordt als het Pentagon experts programma
waar letterlijk tientallen voormalige hooggeplaatste militaire
generaals, admiraals en kolonels
hun gesprekstoffen voor hun optredens op de nieuwsjournaal
direct van het Pentagon kreeg. Ze gingen letterlijk naar het Pentagon,
deed mee aan conference-calls met de Pentagon, gingen reizen met de Pentagon,
en dan op tv gaan als zogenaamd onafhankelijke bronnen.
Dus is er vrijwel meteen een belangenconflict
wanneer je je brood verdient gebaseerd op
de mogelijkheid om wapens, bommen en raketten te verkopen,
en je hoort een gewone, patriottische ex-generaal te zijn
die een eerlijke mening geeft van wat er aan de hand is.
En ook al is het illegaal, is er niet echt een manier om het te stoppen.
En het meest krachtige medium waardoor het schandaal is toegestaan,
Je hebt gewoon een gigantisch probleem, en zo zit het in elkaar.
Er waren duidelijke waarschuwingssignalen lang voor de tijdperk van het 'ingang doen vinden'.
Tijdens de aanval op Servië onder president Clinton
kwam een rapport over de Nederlandse journalist Abe de Vries,
waarin stond dat hij het bestaan van "psywarriors" werkenden bij CNN onthulde.
Ze kwamen uit de 3e Psychologische Missies Bataljon
uit Fort Bragg, in North Carolina.
De Vries quoted Major Thomas Collins of the U.S. Army Information Service:
"PSYOPS personeel, soldaten en officieren
hebben gewerkt in het hoofdkantoor van CNN in Atlanta
door middel van ons programma, onze kennis met de industrie.
Ze hielpen met het productie van nieuws."
Wat maakte de oorlog in Irak anders was niet zozeer de tactiek
of zelfs de schaal, maar de high-tech synergie.
Het was bijna onmogelijk te weten waar de staat eindigde
en de "waakhond" begon.
Een ding wat we niet willen doen is de infrastructuur van Irak vernietigen,
want over een paar dagen is die land van ons.
Hadden ze meer moeten gebruiken? Moesten ze
gebruik maken van een 'MVAB,' de moeder van alle bommen?
Een paar mega bommen?
En laten we maar niet ophouden met slechts een paar kruisraketten te hebben afgevuurd.
De invasie van Irak representeert een hoogtepunt
van de binnenlandse psywar in de Verenigde Staten.
Een ongeëvenaarde integratie tussen PR-bedrijven,
corporate media en militaire PSYOPS.
Op het moment van de aanval waren een groot deel van het Amerikaanse volk
ervan overtuigd dat een nucleaire aanval op hun land van Saddam Hussein
niet alleen mogelijk was, maar onvermijdelijk.
Soldaten die deelnam aan de binnenvallende troepen waren op dezelfde wijze verward.
Opmerkelijk, 77% van de troepen geloofde dat Hussein
verantwoordelijk was voor de aanslagen op 11 september.
Veel geloofde oprecht dat de missie bestond om een mysterieus groep
bekend als Al Qaida te vernietigen, en het Iraakse volk te bevrijden.
Ga naar huis Amerikaan! "" We zijn hier voor jouw vrijheid verdomme
dus wegwezen, nu!"
Maar, wat er werkelijk gebeurde was wat hoe Neurenberg-Handvest omschrijft
als de enige grootste misdaad onder internationaal recht:
De "planning, voorbereiding, initiatie of uitvoeren van een oorlog van agressie.
Zeven jaar later zijn de resultaten van de invasie duidelijk.
Volgens "The Lancet", een van de meest gerespecteerde medische tijdschriften van Groot-Brittannië,
zijn ongeveer 600.000 Irakezen omgekomen als resultaat van de invasie sinds 2006.
In 2009, een polling agentschap zet het aantal op meer dan 1 miljoen.
Vier miljoen Irakezen zijn vluchtelingen in hun eigen land geworden.
Hun hele samenleving is vernield.
Hoe heeft het land van de vrije en het thuis van de moedige
een land kunnen worden waar burgers met dergelijk efficiëntie
kunnen gemanipuleerd worden en op zo'n grote schaal?
Ons verhaal begint in een onwaarschijnlijke plek: een kolenmijn.
Psywar
I. Perceptie Beheer.
Als we aan PR denken, is dit geen beeld waar we eerst aan denken.
Maar het was hier, aan het begin van de eeuw
in de stad Ludlow Colorado
dat PR zoals we het vandaag kennen vorm begon te krijgen.
Vanaf het begin was het doordrenkt in klassenstrijd.
De voorwaarden waaronder mannen, vrouwen en kinderen
in 19e eeuwse Amerika werkte,
hadden veel in het algemeen met wat wij nu denken als
de voorwaarden van de 'global South',
waarin 13 tot 14 werkuren per dag niet ongewoon waren.
Mensen woonden vaak in barak-achtige behuizing.
Kinderen werkten naast hen ouders.
Dat was de aard van de leefomstandigheden en zeker, als je kijkt
naar wat we vandaag in het 'Globale Zuiden' zien waar leefomstandigheden bijna slaaf-achtig zijn,
is de vergelijking vrij makkelijk gemaakt.
Net als werkers van vele andere industrieën van die tijd,
de mijnwerkers van de stad Ludlow kwamen samen zo dat zij ook basis rechten konden winnen.
In 1914, de Verenigde Mijnwerkers Bond hebben opgeroepen voor koolbedrijven
om veilige arbeidsomstandigheden en aanvaardbare lonen te verlenen
in overeenstemming met de staat mijnbouw wetten.
Als vervolg is een Ludlowse arbeidsorganisator doodgeschoten
door gewapende mannen in dienst van het Colorado Brandstof & Ijzer Corporatie,
eigendom van de Rockefeller familie.
Toen, en zoals nu waren de Rockefellers synoniem met rijkdom en macht.
William Avery Rockefeller verdienden zijn brood als een sprekenden slangolie verkoper,
maar zijn zoon John Davison had het 'Americaanse Droom' bereikt.
Zijn fortuin werd gebouwd door oliereserves in Mexico en in de VS te exploiteren.
John Davison Rockefeller was de eerste miljardair van het VS
maar het was zijn zoon, John D. Junior
wie het Rockefeller nalatenschap in de 20e eeuw zou definiëren.
Vierentwintig uur na de stakende arbeiders met hun families Pasen vierden,
kwam het einde. Het werd bekend als de Ludlow Massacre.
De staking duurde vanaf de herfst van 1913 tot de lente van 1914
en ze konden nog steeds de staking niet breken. De stakers leefden in tentenkolonies
die door hun vakbond, de Verenigde Mine Werkers opgezet waren, en in april 1914
hebben de Nationale Garde, die was op dat moment betaald door de Rockefellers,
de tentenkolonie aangevallen en velen mensen gedood, mannen, vrouwen en kinderen,
en de tenten in brand gestoken.
De volgende dag werden de verbrande lijken van elf kinderen en twee vrouwen gevonden,
die omgekomen waren in dat vuur van verstikking.
En zo werd het de Ludlow Massacre genoemd.
Een korte blik op gebeurtenissen voorafgaand van de Ludlow-gebeurtenissen
laat zien, dat het brutaliseren van werknemers in de Verenigde Staten
geen ongewone voorval was.
Zestig jaar eerder in 1847, was een landelijke algemene staking
ontmoet met gewelddadige onderdrukking van de federale troepen.
Meer dan 30 arbeiders werden gedood en 100 gewond
bij "De Slag om de Viaduct" in Chicago.
In 1894, hebben federale troepen 34 vakbondsleden van het Amerikaanse spoorwegen vermoord,
ook in de omgeving van Chicago. De troepen deden een poging om de staking
geleid door van Eugene Debs tegen de Pullman Company te breken.
In 1897, vlakbij Lattimer Pennsylvania, werden door een georganiseerde via de sheriff posse ,
19 ongewapende mijnwerkers gedood en 36 gewond.
Het merendeel van de arbeiders werden in de rug geschoten tijdens een poging om te vluchten.
Het wereldbeeld van de grote kapitalisten aan het begin van de eeuw
kan worden samengevat in de woorden van William Vanderbilt.
In antwoord op een suggestie dat het New York Centrale Spoorwegen
beter haar treintijden konden aanpassen om de behoeften van de burgers tegemoet te komen,
antwoordde hij: "De burgers kunnen naar de hel gaan!"
Maar de relatie tussen de gewone burger en grote bedrijven was aan het veranderen.
Decennia van organiseren en rebellie had aanleiding gegeven
tot een uitgebreid netwerk van arbeid groepen met toenemende politieke macht.
Na verloop van tijd, deze onder meer bestond uit de Grange beweging, de Socialistische Partij,
de Greenbackers, de Populisten en de Progressieven.
En misschien het meest significant, de anarchistische vakbond
die bekend stond als de Industriele Werkers van de Wereld, of de "Wobblies."
Naar aanleiding van het bloedbad in Ludlow, soldaten in Denver weigerde deel te nemen
aan verdere aanvallen tegen de mijnwerkers en verklaarde dat
ze niet zouden bezighouden met het neerschieten van vrouwen en kinderen.
Demonstraties uitbrak over het hele land.
Een mars vond plaats aan de voorkant van de Rockefeller kantoren in New York City.
Een dominee protesteerden buiten een kerk waar Rockefeller
graag aan het preken ging, alleen te worden geslagen door politie.
Om moderne taal te gebruiken, was het een PR-nachtmerrie.
Ivy Lee ging werken voor - onder andere klanten - de Rockefellers.
De Rockefeller familie, na het bloedbad Ludlow
huurde in en gebruikte Ivy Lee
om de publieke perceptie rond dat evenement en andere evenementen te beheren.
Ivy Lee's specialiteit was crisisbeheersing.
Onder andere dingen, is hij gecrediteerd met het uitvinden van de persbericht,
wat iedereen zo goed als aanneemt als iets nuttigs.
Wil je een evenement publiceren?
Je zend een persbericht uit.
Maar voor die tijd was het een erg radicale idee,
want wat Ivy Lee eigenlijk zei was:
"Deze crisis krijgen we juist onder controle door het onder de aandacht te brengen.
We gaan de media en journalisten daadwerkelijk helpen
om hier over te rapporteren.
Wat hij wist, was dat de mate waarin journalisten
afhankelijk en gewend van zijn diensten werden, de mate was
waarin hij daadwerkelijk rapportages kon ontwikkelen en beheren.
Lee begon met het voeren van een desinformatie campagne.
Hij zorgde ervoor dat nieuwsberichten werden gepubliceerd waarin beweerde dat die twee vrouwen en 11 kinderen in Ludlow
niet door milities gedood waren, maar door een omgevallen kachel.
Hij verspreid verhalen die suggesteerden dat Moeder Jones,
naast haar functie als arbeidsorganisator, ook een madame was wie een bordeel runden.
Als ghostwriter schreef hij brieven aan de gouverneur, en zelfs aan president Wilson.
Lee's technieken bereikte weinig succes,
mede omdat hijzelf was uitgegroeid tot een zeer zichtbare figuur.
In de toekomst zou PR-deskundigen leren dat hun technieken
zelden effectief zou zijn, tenzij beoefend in het geheim.
toch was een van Lee's innovaties baanbrekende.
Toen hij vernam dat de Rockefeller Foundation
100 miljoen dollar voor promotionele doeleinden gereserveerd had,
overtuigde hij Rockefeller om grote bedragen
aan hogescholen ziekenhuizen, kerken en charitatieve organisaties te doneren,
om positieve publiciteit te genereren.
Hij stelde ook voor dat Rockefeller Senior begon met het uitdelen van geld in het openbaar,
en dat Junior kon verschijnen in op de werkplaats genomen in scene gezeten foto's.
Wat Ivy Lee begreep was dat de corporatie een makeover nodig had.
Algemeen gezien als hebzuchtig, tirannieke instellingen,
grote bedrijven moest een beeld van de warmte en zorg vervaardigen.
Dit was het geboorte van de PR industrie.
Rockefeller had de Rockefeller Foundation niet opgezet
totdat hij erg onpopulair was geworden vanwege zijn arbeidsbeleid,
en toen plotseling, Rockefeller moest een goede indruk maken.
Het is een interessant fenomeen dat de armen eigenlijk
een groter percentage van hun inkomen geven
dan de rijken.
Ik denk dat de rijken het gevoel hebben dat ze meer doen, omdat
het geven van 100 duizend dollar lijkt een substantiële donatie,
en het maakt niet uit dat ze 100 miljoen hebben,
ze denken nog steeds dat ze veel hebben gedaan.
Dus is het deels een gevolg van de verstoring van de economische waarden,
en deels het gevolg van gierig zijn.
Mensen willen hun rijkdom niet weggeven
zei Ted Turner, omdat ze *** zijn dat hun status
in de Forbes 400 een beetje na beneden zou gaan.
Dus ze geven het weg als het practisch is of wanneer het ze helpt,
wanneer ze een weergegeven voordeel eruit kunnen zien te halen,
of wanneer het hen toegang tot een ander soort sociale klasse kan geven,
of tot een andere groep waarvan ze deel willen zijn.
Maar, ze hebben een meer functionele kijk op hun rijkdom
in plaats van het strikt charitatieve te bekijken.
Liefdadigheid, wat voor liefdadigheid dan ook en je zou misschien dat van de overheid als voorbeeld kunnen noemen,
elke soort liefdadigheidsactie
dat de nood van mensen een beetje helpt te verlichten
zonder het systeem te veranderen, onderhoudt het systeem.
In feite is dit de manier waardoor het Amerikaanse systeem,
wat zeer uitbuitig en heel oneerlijk is,
dit is de manier waardoor het Amerikaanse systeem eigenlijk
voor eeuwen al wordt gehandhaafd;
door mensen een klein beetje te geven,
en genoeg mensen net genoeg geven,
om te voorkomen dat ze niet in open rebellie uitbrak.
Vandaag, een van de werelds grootste PR-bedrijven
specialiseert in de kunst van crisisbeheer.
Burson-Marsteller bezit kantoren in 35 landen
en heeft gevarieerde klanten gediend, van tabak bedrijf Phillip Morris
tot chemiereus Union Carbide, en de Monsanto Corporation,
een bedrijf dat specialiseert in genetische manipulatie en andere biologischewetenschappen.
Net als de Rendon Group, is Burson-Marsteller tot in de kern tweeledige.
Haar wereldwijde president en hoofd Mark Penn,
diende als de belangrijkste politieke adviseur van Hillary Clinton tijdens de verkiezingen van 2008.
Het meest verontrustende aspect van Burson-Marsteller,
is haar bereidheid om met de werelds ergste mensenrechtenschenders te werken.
Ze renden de PR campagne voor de Indonesische regering
toen ze genocide pleegte in Oost-Timor.
Ze werkte nauw samen met de Nigeriaanse overheid en de Koninklijke Nederlandse Shell
tijdens en na de Biafra oorlog in Nigeria.
En hebben ze geholpen om het beeld van de door de VS gesteunde
Argentijnse militaire junta geleid door generaal Jorge Videla, te verbeteren.
Een van hun klanten in de jaren 70 was de
wrede Argentijnse junta die de controle van de overheid in Argentinië had overgenomen.
De Argentijnse junta hadden dissidenten bij elkaar gejaagd, de mensen systematisch gemarteld, geslagen en gedood
en daarna door middel van vliegtuigen, de lijken in de ocean gedumpt.
Dat was geen goed imago om de publiek te laten zien.
Dus werd de Burson-Marsteller bedrijf gebruikt door Argentinië,
ingehuurd door Argentinië, en ging heel gelukkig aan het werk
onder een groot contract om het imago van Argentinië
in de internationale financiële gemeenschap en in de westerse pers te verbeteren.
In sommige opzichten mag het niet verbazend zijn dat PR
is uitgegroeid tot bedrijven zoals Burson-Marsteller en de Rendon Group.
Terugkijkend op de carrière van haar eerste goeroe
vinden we een opmerkelijke vergelijkbaar patroon.
Ivy Lee ging werken voor IG-Farben,
een groot Duitse industriële onderneming, en nu weten we dat IG Farben
eigenlijk deel uit maakte van de Nazipropaganda binnenste cirkel.
Een van de meest effectieve, en uiteraard meest gruwelijke
overheidpropaganda campagnes ooit georganiseerd
was dat van de Nazi's, die al jaren en jaren doorging
onder de leiding van Nazipropaganda minister Joseph Goebbels.
IG Farben betaalde Ivy Lee, en Ivy Lee z’n zoon ook, om niet alleen hun belangen te vertegenwoordigen,
maar ook die van Nazi-Duitsland in een poging om
het naziregime te schilderen als
zijnde een vriendelijk regime.
Maar voordat hij zijn expertise aan het Derde Rijk gaf,
heeft de heer Lee eerst zijn expertise aan de Amerikaanse regering gegeven.
Samen met andere deskundigen in het ontluikende gebied van verstandelijkewetenschap
en PR, heeft hij propaganda ontwikkeld voor de Eerste Wereldoorlog
niet alleen tegen de vijand - de Duitsers -
maar tegen het Amerikaanse volk zelf.
II. Het uitdragen van het geloof
Vaak praten we over propaganda alsof het relatief recent is,
maar dat is gewoon niet zo.
Zelfs in de oude samenlevingen die niet democratische waren,
vooral de grote staten, werd begrepen door elites, dat
als de staat niet over de steun van de mensen zou beschikken, zou het in de problemen kunnen komen.
En dus was er vrij veel aandacht gelegd op het
legitimeren van militaire missies.
Ik herinneren me hier een passage uit een oude Chinese tekst,
ik denk dat het Han Fei Tzu is, dus zou het van ongeveer 2300 jaar geleden zijn,
waar de auteur van het boek zegt: "In het algemeen," - en ik ben nu aan het citeren -
"In het algemeen, is oorlog iets dat de mensen verachten.
Daarom, wanneer een jonge man zou moeten gaan vechten in de oorlog, zou zijn vrouw,
zijn ouders, zijn familie, om hem heen moeten verzamelen en tegen hem zeggen -
Veroveren, of laat mij jou nooit weer zien ."
En dit is een zeer krachtig gevoel van -
nou ten eerste, het geweld wat aan die jonge man wordt gedaan,
maar ook van het gevoel dat
oorlog afstotend voor de meeste mensen is,
en dat het vaak in hun eigen belang, niet het beste is.
En daarom moet men alle soorten scenes verzinnen,
en zoals in dit geval,
het bedreigen van in wezen, buitenbezitstelling voor de jonge man.
Je kunt niet naar je familie teruggaan… Je kunt niet weer naar huis gaan
want je zult een schande zijn. Eer, veiligheidsgevoel,
elke emotie wordt hierop gespeeld. En het blijft doorgaan.
Dus ja - nationale veiligheid is vind ik, een van de meest krachtige begrippen
van de moderne tijd om mensen op te lichten,
en om ze dingen te laten doen die niet in hun belang zijn,
en om de massale militaire instanties te steunen
die in niemand de belangen werken maar in tegendeel,
als soort kanker werkt op de samenleving zo dat ze een carrière kunnen hebben.
Propaganda en overreding bestaan al eeuwen.
Maar propaganda in zijn moderne form
kan worden teruggevoerd na de 15e en 16e eeuw,
toen de katholieke kerk in harde concurrentie met de protestanten was
over hoe een religieuze visie voor de wereld moest gearticuleerd worden.
En de reden waarom ik dit vermeld is om te laten zien
dat propaganda gaat over mentaliteit.
Het gaat over ideologie. Het gaat over wereldbeeld: hoe mensen dingen onderscheiden,
of het een individuele beleid is
en of je toevallig deze kandidaat leuk vindt, of dat de kandidaat.
Dus, dat is waar het woord vandaan komt:
voor "het geloof uitdragen."
En dat is de manier waarop het zinsdeel werd gebruikt tot aan het begin van de 20e eeuw.
En dan wat bleek, in het bijzonder met de Eerste Wereldoorlog,
was het toepassing van 'het geloof uitdragen'
te verwijzen naar internationale zaken,
te verwijzen naar wat een regering zou doen –
hoe hun landelijk veiligheids beleid zou worden.
In de aanloop naar, en tijdens de Eerste Wereldoorlog,
wat men zag in de geopolitieke podium was een crisis van de imperiums.
Rijken gingen desintegrerende, ze gingen uit elkaar vallen.
Het Britse Rijk leek zeer sterk toentertijd,
maar desondanks was het toch in een neergaande fase.
Het kon zich niet veroorloven om zijn eigen leger te ondersteunen bijvoorbeeld.
Zo ging het ook met de Fransen. Ook met de Oostenrijks-Hongaren.
Ook met de Russen, met de Tsaristische Rijk,
met het Ottomaanse Turkse Rijk, en zo verder over de hele wereld.
Toen die oorlog aan de gang was,
hadden belangwekend de Verenigd Koninkrijk
een bureau bedacht waarvan het specifieke doel
hun oorlog doelstellingen - dat van de Verenigd Koningrijk, van de Engelse - te bevorderen was,
door middel van publiciteit en geheime operaties,
door middel van wat we vandaag vuile trucs zou noemen.
Door middel van de waarheid te vertellen via verschillende toepassingen van informatie
en gebruikte deze informatie als een instrument om oorlog te voeren.®
En vanaf dag een, vanaf het allereerste begin
was het zowel gericht op de vijand
als op hun eigen bevolking.
De Creel Commissie was de Amerikaanse variant ervan.
Woodrow Wilson werd in 1916 gekozen tot president
met de slogan 'Vrede Zonder Overwinning'.
Hij zei “Wat wij willen is een einde maken aan de Eerste Wereldoorlog I.
Geen van beide partijen verdient onze steun.”
En de bevolking wilde niet mee doen aan de oorlog.
In Amerika, 1916 was een verkiezingsjaar.
De oorlog was de dominante kwestie.
De verkiezingscampagnes van de partijen gedefinieerde het veranderen van mening.
Neutralisme, de diepe wens om buiten de oorlog te blijven
was nog steeds een vaste overtuiging van de President.
Ondersteuning voor het beleid van Wilson was sterk
in het Midden-Westerse en Stille Oceane staten.
Daar leek Europa's oorlog meer op afstand te zijn dan aan de Atlantische kust.
Op de Democratische Conventie, was Wilson opnieuw voorgedragen
presidentskandidaat.
De voorzitter opende zijn toespraak met een tekst
uit de Bergrede:
"Zegend zijn de vredemakers,
want zij zullen de kinderen van God genoemd worden".
Binnen een paar maanden begon Wilson over
"Overwinning Zonder Vrede' te praten,
en hij moest op de een of andere manier de bevolking besturen in het accepteren
randering in het beleid; het tegenovergestelde van waarvoor ze gestemd hadden
en dat was precies een taak voor het Creel Commissie.
George Creel beschreef zijn werk met ongegeneerd enthousiasme.
Het was een gewone publiciteit propositie, een grote onderneming in het
bekwaamheid van verkopen, de werelds grootste avontuur in reclame;
75.000 burgerlijke leiders bekend als de "Four Minute Men"
werden geassembleerd om pro-oorlogberichten aan mensen in de kerken,
theaters en maatschappelijke groepen te leveren.
Tijdschriften werden naar 600.000 leraren verstuurd.
Padvinders leverden exemplaren van President Wilson de adressen
aan huishoudens door heel Amerika. Kortom, was het de grootste oorlog propaganda-campagne in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Kortom was het de grootste oorlog propagandacampagne
in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Centraal voor de propoganda van de commissie waren twee fundamentele ideeën.
1: het Amerikaanse vaderland was in dreigend gevaar
van de woeste, bloeddorstige vijand,
en twee, het was de lot van het Amerikaanse natie
- in de woorden van President Wilson -
De eerste was een met de tijd vereerde tactiek, lang gebruikt in de Verenigde Staten
en andere landen, om buitenlandse vijanden,
inheemse volkeren en slaven te belasteren.
Tijdens de Grote Oorlog werden de 'woeste' Indianen en de 'sub-menselijke' Negers
omgevormd tot de barbaarse Hunnen.
De karikatuur van de bloeddorstige Hunnen werd versterkt
door een reeks van valse nieuwsberichten gelekt door de nieuwe propagandaindustrie,
die dan verspreid werden aan het publiek.
Onder de valse nieuwsberichten was dat de handen van Belgische baby's
werden afgesneden, gespietst op bajonetten en in een geval, gespijkerd aan een deur.
Dat een Canadese gekruisigd werd door Duitse soldaten
en dat lijken werden gekookt in een zogenaamde
'lijk fabrieken ", om dan te worden gebruikt voor munitie en varkensvoer.
In een voorafschaduwing van de 'Vrijheids Frieten' incident,
zuurkool werd omgedoopt tot 'Vrijheids kool'.
Valse gruweldaden zou een nietje worden voor naties
tijdens de oorlogstijd door het 20ste eeuw.
Een recente voorbeeld heeft voorgedaan vóór de Eerste Gulfse Oorlog.
Terwijl ik daar was zag ik Irakese soldaten het ziekenhuis binnekomen met geweren.
Ze namen de baby's uit de couveuses,
namen de conveuses mee en liet de baby’s achter om op de koude vloer te sterven.
Later liet het bleken dat het doden van de baby's, nooit plaats heeft gevonden.
Het jonge meisje kwam eigenlijk uit het Koeweitse koninklijke familie
en werd door de PR firma Hill & Knowlton begeleid
om een overtuigende, valse getuigenis af te leggen.
Baby's in couveuses, en ze werden uit die couveuses gegooid
zodat Koeweit systematisch kon worden ontmanteld.
De poging om haat te wekken voor de Duitsers ter ondersteuning van de oorlog
was een groot succes. Maar er was een ander
aspect van de binnenlandse propaganda campagne die even belangrijk was.
Als elke spannend verhaal een schurk heeft, heeft het ook een held nodig.
"U zou uw invloed moeten gebruiken om uw vreedzame volk tegen te houden
bij het gevechten in het verre strijd van Frankrijk of België.
Het is God die mijn zonen roept - om de mensheid te redden."
Creel had geschat dat 72 miljoen exemplaren van 30 verschillende boekjes
over de Amerikaanse idealen werden door het gehele VS verstuurd,
en miljoenen meer naar het buitenland.
In aanvulling op het beïnvloeden van de verstand van de Europeanen,
was het ook de doel om de Amerikaanse bevolking haar hele concept
De nieuwe Amerikaan zou de gebeurtenissen niet van een klasse of sectioneel standpunt (zoals Creel het noemde) interpreteren,
maar integendeel als een verenigd collectief.
Op deze manier konden de mensen worden gehoed in 'Een, blanke-gedreven, *** mentaliteit’.
Voorheen, militaire actie van de Verenigde Staten
was gerechtvaardigd onder het mom van ordehandhaving,
de Amerikaanse belangen beschermen en het brengen van beschaving aan de wilden.
Nu zou het woord 'beschaving' transformeren in het woord 'democratie'.
Marshall McLuhan, de Canadese communicatie theoreticus heeft eens gezegd dat:
"Als een vis kon praten, en je kon een vis vragen:
'Wat is het meest voor de hand liggende element van jouw omgeving?'
het laatste wat de vis zou zeggen zou 'water' zijn."
Dat is het laatste wat de vis zou merken en het is waar van elk cultuur.
Die dingen, die de meest krachtig en meest voor de hand voor een buitenstaander zijn,
worden niet gezien door de mensen zwemmend in dat water.
'Amerikanen zijn God de uitverkoren volk'.
Dit gaat terug zo ver als 1630 waar John Winthrop, komende uit Engeland naar de Verenigde Staten
op de Arbella zei: "Wij zij de stad (We zijn onbetwistbaar superieur) op de berg (en in het zicht, zodat allen ons voorbeeld kunnen volgen).
Het is geen toeval dat in de campagne debatten
en toespraken van de recente kandidaten
dat Barack Obama zowel als Sarah Palin zeiden
"wij zijn de stad op de berg" - (we zijn onbetwistbaar superieur en in het zicht, zodat allen ons voorbeeld kunnen volgen).
Ronald Reagan zei in zijn inaugurele rede.
"Ik heb al mijn hele politieke leven gesproken over een stralende stad,
maar ik weet niet of ik het ooit echt goed doorgegeven heb
wat ik zag toen ik het zei.
Maar in mijn ogen was het een grote, trotse stad
gebouwd op rotsen die sterker waren dan oceanen,
winderige, door God gezegend
en vol met mensen van alle soorten die leefden in harmonie en vrede."
"We zijn de stad op de berg, en daarom is het ons missie om de rest
van de wereld te democratiseren. Wij hebben het beste systeem mogelijk en simpel gezegd,
mensen moeten aandachtig naar ons voorbeeld kijken want wij weten hoe alles het beste moet."
Het idee dat een bepaald natie zou als redder van de wereld gecast worden
zou in de Verenigde Staten naar nieuwe hoogten genomen worden,
maar het was geen Amerikaanse uitvinding.
De 'redder' motief werd gebruikt als een rechtvaardiging
voor vrijwel elke keizerlijke tussenkomst tijdens het koloniale tijdperk.
Franse leiders spraken van een 'missie ten beschaven' in hun nieuwe koloniën.
De Britse leiders spraken over het brengen van vooruitgang, en beschaafde regering naar India.
Keizerlijk Japan spraken van het ontketenen van een aardseparadijs in Azië,
terwijl het Derde Rijk droomde van een wereldwijde utopie.
Een decennium voor de Eerste Wereldoorlog, Mark Twain verklaarde dat:
"Mijn soort loyaliteit, was loyaliteit voor het land,
niet aan haar instellingen of haar ambtsdragers".
Decennia later, George Orwell kwam tot een soortgelijke conclusie, dat:
"Patriottisme is een toewijding aan een bepaalde plaats en zijn mensen,
in tegenstelling tot nationalisme die onlosmakelijk is van *** en macht.
Dit concept van patriottisme blijft ongrijpbaar."
"Zodra de oorlog tegen Saddam begint, verwachten we dat elk Amerikaan
in ondersteuning van onze militaire is, en als ze dat niet kunnen, moeten ze hun monden houden.
"Het gelijkstellen van super-patriottisme aan militarisme:
militaire inspanning, militaire strijden
en overwinningen, dat zijn allemaal zogenoemde
speciale manifestaties van super-patriottisme.
En ik beweer dat een echte patriot iets anders voor zijn land wil.
Hij wil sociale rechtvaardigheid. Hij wil vrede en stabiliteit.
Hij wil gelijkheid. Hij wil een einde zien aan racisme en seksisme.
Hij is trots op zijn land haar vermogen in maatschappelijke verbetering,
in plaats van hoe zijn land in staat is
om andere landen binnen te dringen en klappen uit te delen.
Een echte patriot voelt zich een gehechtheid aan zijn land
maar niet ten koste van andere landen,
en kan een speciale gehechtheid aan de geschiedenis van zijn land voelen.
Hij waardeert de realisaties van zijn land
zoals de afschaffing van slavernij, de opkomst van collectieve onderhandelingen
en de rechten van werknemers voor een beter leven.
de verworvenheden van vrouwen zo dat
ze zo goed als de zelfde rechten als mannen konden genieten.
Dit zijn de soort dingen dat de echte patriot zou waarderen.
In oktober 2001, ondertekende George W. Bush in de wet
wat civiele libertariërs karakteriseren als een totale aanval tegen de
'Bill of Rights' (de eerste tien amendementen van de Verenigde Staten de grondwet).
Het heette de Patriot Act.
Tijdens de Grote Oorlog werden vergelijkbare ontwerpen van wet.
De Spionage Act van 1917, en de opruiing wet wat een jaar later aangenomen werd,
geautoriseerde hoge boetes en langdurige gevangenis straffen voor iedereen
die de militaire dienstplicht belemmerde, of wat was aangeduid
als 'trouweloosheid aan de staat' aangemoedigden.
Het vegen van wetgeving werd snel in effect gebracht.
En bovenaan de lijst waren de 'Wobblies'.
Zullen we dit hebben?
Welvaart...
Of wordt het dit?
Anarchie. Opruiing. Wetteloosheid.
In veel opzichten waren de Wobblies het meest indrukwekkend voorbeeld
van een vakbeweging in de geschiedenis van de VS arbeidersklasse.
'Wobblies' was de bijnaam voor de vakbond genaamd
de Industrieel Werkers van de Wereld (IWW),
die in de eerste anderhalf decennia van de 20e eeuw bloeide.
De Americaanse Federatie van Arbeid, die de grootste ambachtelijke vakbond van het moment was,
weigerde om Afro-Amerikanen, allochtonen
en vrouwelijke arbeiders te organiseren.
Dat betekenden dus de uitsluiting van de grote meerderheid
van de arbeidersklasse uit de vakbeweging.
Langs komen de Wobblies, die al vanaf het begin
specifiek op zoek ging naar immigranten,
vrouwen, Afro-Amerikanen om ernaast de blanke arbeiders te staan,
in wat ze noemden 'een grote vakbond'.
Zij hebben een aantal van de meest succesvolle stakingen geleid.
Een van hun stakingen was de eerste 'zittende' staking toentertijd.
Vrouwelijke arbeiders speelden leidinggevende functies -
iets wat absoluut ongehoord was in die tijd.
Hun filosofie was een revolutionaire filosofie
en is bekend als anarcho-syndicalisme.
Een federatief, gedecentraliseerd
collectief van vrije verenigingen,
waarin zowel economische als sociale instellingen werden geïntegreerde,
zou zijn wat ik anarcho-syndicalisme zou noemen,
en het lijkt mij, dat het de juiste vorm van sociale organisatie
voor een geavanceerde, technologische maatschappij is, waarin de mensen
niet als gereedschappen hoeven gebruikt te worden, of zoals de radertjes in een machine.
Op 5 september 1917, federale agenten
vielen de kantooren van de Wobblies door het hele land aan,
wat ging leiden tot arrestaties voor de misdrijven; het veroorzaken van insubordinatie,
trouweloosheid, en het weigeren om mee te doen aan de strijdkrachten van het leger en de marine.
101 van de verdachten werden schuldig gevonden
en kregen gevangenisstraffen van tot aan de 20 jaar.
Wilson voerde een brutale binnenlandse repressie genaamd de Red Scare (het tegen gaan van Communisme),
die de ergste repressie is in de Amerikaanse geschiedenis, veel erger dan McCarthy
en veel erger dan alles wat er nu aan de hand is.
Ze arresteerden duizenden mensen en vernielden de arbeidersbeweging.
Zware beperkingen op vrije meningsuiting stuurden veel mensen naar de gevangenis,
allerlei mensen werden uit het land verdreven.
Maar wat begon als een jacht tegen de radicalen,
verspreidde zich al snel naar alle uithoeken van de Amerikaanse samenleving.
Patriotten werden aangemoedigd om aan vrienden en buren te informeren
die zich uitspraken tegen de oorlog,
terwijl toezicht enorm toenam, niet alleen door het leger,
maar door schijnbaar goedaardige instellingen, zoals de Postbezorging systeem.
De staat bloeit in tijd van oorlog.
De staat groeit sterker in tijden van oorlog.
De staat accumuleert macht. Het leger is versterkt.
De krachten van repressie worden versterkt.
Oorlog is een kans voor de overheid om te groeien in macht.
Tegen de tijd dat de oorlog voorbij was, was het totale aantal doden soldaten
opgelopen tot ongeveer 9,7 miljoen,
met miljoenen meer lijdend aan levensveranderend verwondingen
en ernstige post-traumatische stress.
Voor welk doel de oorlog überhaupt bestond was niet duidelijk, want deze massale bloedvergieting
had de wereld niet veiliger gemaakt voor vrijheid en democratie.
Wat het wel had gedaan, was ervoor gezorgd dat een
handvol grote bedrijven en banken enorme fortuinen produceerden,
terwijl de wereldwijde arbeidersbeweging was in wanorde verlaten.