Tip:
Highlight text to annotate it
X
Hoi iedereen! Mensen vragen mij steeds om dingen die ik niet leuk vind aan Japan. Ik probeer altijd
niet te negatief te zijn, dus ik heb er nog niet veel over gepraat. Dat zal ik nog wel eens doen.
In elk geval, vandaag wil ik jullie een klein beetje vertellen over het zijn van
een eenhoorn in Japan. Dit is een verhaal over waarschijnlijk de meest brutale Japanse mensen
die ik ooit heb ontmoet. Het probleem van een buitenlander zijn in Japan, is dat 98.5% van Japan
uit Japanners bestaat. Daarbij is nog eens 1%, of misschien wel meer, Aziatisch. Dus minder dan een
halve procent van de bevolking in Japan is wit of zwart of een niet-Aziatische buitenlander.
Als je in een van de grote steden bent, is dit natuurlijk een van de plekken waar veel
buitenlanders bij elkaar komen. En omdat daar miljoenen mensen zijn, is de kans hoger dat
je daar buitenlanders tegenkomt. Het is dus geen verrassing voor Japanse mensen om blanke mensen
over straat te zien lopen in de grote steden. Maar als je in de kleinere steden komt,
zijn er niet zo veel buitenlanders. En dat leidt tot het "eenhoorn effect". Japanse mensen
WETEN dat het onbeleefd is om te staren, maar als zij een buitenlander zien en als zij niet gewend
zijn om buitenlanders te zien, gaat er een soort van knop om in hun hoofd en vergeten
ze helemaal waar ze zijn en wie ze zijn en ze stoppen dan gewoon en staren je met
open mond aan. Alsof een eenhoorn zojuist de supermarkt binnenliep. Meestal boeit mij dit
niet zoveel, ik kan er wel tegen als mensen naar mij staren. Maar er was een keer dat Jun
en ik naar de supermarkt fietsten. We reden langs de stoep en aan onze linkerkant lag een rijstveld
en de afdaling naar het rijstveld was erg steil. Het was op zijn MINST een meter diep,
ten minste 90 centimeter diep. En aan onze rechterkant stond er een betonnen muurtje,
zodat we niet de weg op zouden slingeren. Dus wat gebeurt er normaal als er
meerdere mensen op de stoep rijden en zij moeten langs elkaar heen? Dan rijden zij achter elkaar,
zodat zij niet tegen elkaar aan botsen en zodat niemand in het rijstveld valt.
Dat is normaal. Dat is wat hoort te gebeuren. Dus Jun en ik zien twee Japanse meisjes
van de andere kant aankomen iets verderop langs de stoep. Dus ik rijd met mijn fiets
voor Jun langs, zodat we achter elkaar rijden, zodat we langs deze meisjes heen kunnen,
zoals normale mensen dat doen. Deze meisjes - zo gauw als ik in zicht kom, kan ik hun gezicht
zien en zij zijn "eenhoorn mensen". Ze kijken niet meer waar ze heen gaan en ze openen hun mond
en ze staren mij aan, de hele tijd, terwijl wij dichter en dichter bij elkaar kwamen.
En zij doen niets! Het is alsof ze geen enkel idee meer hebben wat ze aan het doen zijn.
Ze hebben geen idee dat ze op de fiets zitten. Ze hebben geen idee dat er een rijstveld
naast ons ligt. Ze hebben geen idee dat ze recht op mij af komen en dat ze nog niet
achter elkaar aan zijn gaan fietsen, dus wij kunnen er niet langs. En ze blijven maar
dichter en dichterbij komen en ik staar hen aan, met een blik van "Hee, gaan jullie nog achter
elkaar fietsen want we gaan zo botsen, als jullie niet NU iets doen". En nee ***, zij gaan niet
achter elkaar aan fietsen. Ze rijden met hun fiets recht tegen mij aan, terwijl ze
de hele tijd kijken met een "HET IS EEN EENHOORN!" blik op hun gezicht. En ze zeggen NIETS!
Ze verontschuldigen zich niet eens! Ik was zo boos. Ze blijven gewoon met hun fiets langs mij heen rijden.
Het handvat van een van de meisjes haalt mijn hand open en ze rijden verdomme gewoon langs
me heen en draaien zich om, met hun "WTF EENHOORN!". Dat was waarschijnlijk de keer dat ik het meest
woedend ben geweest in Japan. Dagen nadat dat gebeurd was had ik nog dromen, waarin ik terugging
in de tijd en ze naar me toe zie rijden, en zodra ze tegen me aan rijden, pak ik hun fietsen op
en Hulk-smash ik die in het rijstveld. Ik was zo boos dat ze niet achter elkaar
konden gaan rijden, zodat we niet tegen elkaar op waren gebotst.
Dat waren dus waarschijnlijk de meest onbeleefde Japanse mensen die ik ooit in mijn leven
heb ontmoet en ik was er erg kwaad om. En ik ben er nog steeds een beetje boos om.
Dat is wel een extreem geval van een "eenhoorn zijn", maar het wordt na een tijdje
nogal vervelend als mensen steeds naar je staren. Er zijn tijden dat je gewoon naar de supermarkt
wilt gaan en wilt zeggen "Stop met naar mij te kijken! Doe je boodschappen!". Ik heb dus wel
momenten in Japan, waarop ik niet aangestaard wil worden, dus dan ga ik met een capuchon op
en met zonnebril naar buiten, zodat ik kan doen alsof ik een Japanse ben die haar haar heeft geverfd,
en haar neus heeft laten ombouwen, of iets dergelijks. In elk geval, dit was mijn verhaal over het zijn
van een eenhoorn in Japan. Ik hoop dat jullie mij wat verhalen kunnen vertellen over opvallen in
het buitenland, want ik weet zeker dat die verhalen bestaan. Tot de volgende keer! Bedankt voor het kijken!