Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XIX
De bibliotheek zag er rustig genoeg zoals ik het opgegeven, en de Sibyl - als Sibyl ze
waren - was stevig genoeg zitten in een fauteuil bij de haard-hoek.
Ze had op een rode mantel en een zwarte motorkap: of liever, een breedgerande hoed Gipsy, vastgebonden
neer met een gestreepte zakdoek onder haar kin.
Een gedoofde kaars stond op de tafel, ze was gebogen over het vuur, en leek
lezen in een kleine zwarte boekje, als een gebed-boek, door het licht van de brand: ze
de woorden mompelde bij zichzelf, omdat de meeste oude
vrouwen, terwijl ze lezen dat ze niet onmiddellijk ophouden op mijn entree: het
bleek ze wilde een paragraaf af te maken.
Ik stond op het tapijt en warmde mijn handen, die waren nogal koud met zitten aan een
afstand van de salon vuur.
Ik voelde me nu net zo uit als ik gedaan heb in mijn leven: er was niets inderdaad in de
gipsy's verschijning om je kalmte problemen.
Ze sloot haar boek en langzaam keek, haar hoed-rand deels schaduwrijke haar gezicht, maar ik
kon zien, zoals ze opgevoed is, dat het was een vreemde een.
Het zag er allemaal bruin en zwart: elf-sloten haren uit onder een witte band
die voorbij onder haar kin, en kwam half over haar wangen, of liever kaken: haar oog
geconfronteerd me in een keer, met een vet en directe blik.
"Nou, en u wilt dat uw toekomst voorspellen?" Zei ze, met een stem zoals besloten in haar blik,
zo hard als haar kenmerken.
"Ik heb geen zorgen over, moeder, u kunt u zelf, maar ik moet u waarschuwen,
Ik heb geen geloof. "
"Het is alsof je onbeschaamdheid om dit te zeggen: ik verwacht van u, ik hoorde het in je stap
als je over de drempel. '"Heb je?
Je hebt een snel oor. "
"Ik heb, en een snelle oog en een snelle brein."
"Je moet ze allemaal in je handel." "Ik heb, vooral als ik klanten als
u te maken krijgt.
Waarom ga je niet beven? "" Ik ben niet koud. "
"Waarom ga je niet verbleken?" "Ik ben niet ziek."
"Waarom ga je niet consulteren mijn kunst? '
"Ik ben niet dom." The oude vrouwtje "nichered" een lach onder haar
motorkap en bandage, ze daarna haalde een korte zwarte pijp, en de verlichting begon te
rook.
Na verwennen een tijdje in dit kalmerend middel, ze hief haar gebogen lichaam, nam de leiding
van haar lippen, en terwijl u uitkijkt gestaag aan het vuur, zei heel bewust - "U bent
koud, je bent ziek, en jij bent dom ".
"Bewijs het maar," antwoordde ik. "Ik zal, in een paar woorden.
Je bent koud, omdat je alleen bent: geen contact stakingen het vuur van u, dat is
in je.
Je ziek bent, want de beste van de gevoelens, de hoogste en de zoetste gegeven aan de mens,
houdt ver van je af.
Je bent dom, want lijden als je kan, je zult het niet wenken te benaderen, noch
zal je roer een stap om het te ontmoeten, waar het wacht je. "
Ze opnieuw legde haar korte zwarte pijp aan haar lippen, en hernieuwde haar roken met kracht.
'Je zou kunnen zeggen dat alles tot bijna iemand die je wist leefde als een eenzame afhankelijke
in een groot huis. "
'Ik zou kunnen zeggen het bijna elk een: maar zou het waar zijn van bijna elk een?'
"In mijn omstandigheden."
"Ja, gewoon zo, in uw omstandigheden, maar vinden me nog precies geplaatst zoals u
zijn. "" Het zou gemakkelijk zijn te vinden u duizenden. "
"Je kon nauwelijks vinden mij een.
Als je het wist, bent u zich merkwaardig: zeer dicht bij het geluk, ja, binnen
het bereik van het. De materialen zijn allemaal bereid, er slechts
wil een beweging om ze te combineren.
Kans legde ze enigszins uit elkaar, laat ze een keer worden benaderd en gelukzaligheid resultaten ".
'Ik begrijp het niet raadsels. Ik heb nooit kon raden een raadsel in mijn leven. '
"Als u wilt dat ik duidelijker te spreken, toon mij uw handpalm. '
"En ik moet het kruis met zilver, neem ik aan? '
"Om zeker te zijn."
Ik gaf haar een shilling: ze zet het in een oude kous meter die ze uit heeft genomen van haar
pocket, en over gebonden omheen en keerde, ze zei me dat ik steek mijn
hand.
Heb ik gedaan. Ze benaderde haar gezicht naar de palm, en
poriën dan zonder aan te raken. "Het is te mooi, 'zei ze.
"Ik kan niets van een dergelijke een hand als die, bijna zonder lijnen: naast, wat in
een palm? Destiny is er niet geschreven. "
"Ik geloof je, 'zei ik
"Nee," vervolgde ze, "het is in het gezicht: op het voorhoofd, over de ogen, in de lijnen
van de mond. Kniel, en heft uw hoofd. "
"Ah! nu zijn jullie komen naar de realiteit ', zei ik, zoals ik gehoorzaamde haar.
"Ik begin om wat vertrouwen op dit moment in u".
Ik knielde binnen een halve meter van haar.
Ze roerde het vuur, zodat een golf van licht brak met de verstoorde kolen: de
schittering, echter, zoals ze zat, maar gooide haar gezicht in de diepere schaduw: de mijne, is het
verlicht.
"Ik vraag me af met welke gevoelens je kwam naar mij to-avond," zei ze, toen ze had onderzocht
me een tijdje.
"Ik vraag me af wat gedachten bezig zijn in je hart tijdens alle uren zit je in
daarginds kamer met de fijne mensen vliegen er voor u als vormen in een magisch-lantaarn:
net zo weinig sympathiek communie
passeren tussen u en hen alsof ze echt alleen maar schaduwen van menselijke vormen,
en niet de werkelijke inhoud. "" Ik voel me moe vaak, slaperig soms, maar
zelden verdrietig. "
"Dan heb je een geheime hopen u boei en kunt u met gefluister van de
toekomst? "" Niet I.
Het uiterste Ik hoop is, om geld genoeg uit mijn verdiensten op te slaan in een school een aantal
dagen in een huisje gehuurd door mijzelf. "
"Een gemiddelde voedingsstoffen voor de geest op te bestaan, en zitten in dat venster-seat (u
zie dat ik weet dat je gewoontes) - "" Je hebt geleerd ze uit de dienaren. "
"Ah! je denkt dat je scherp.
Nou, misschien heb ik: de waarheid te spreken, ik heb een kennis met een van hen, mevrouw
Poole - "Ik begon aan mijn voeten toen ik hoorde van de naam.
"Je hebt - heb je?" Dacht ik, "er is diablerie in het bedrijf na alle, dan!"
"Wees niet ***," vervolgde het vreemde wezen; "Zij is een veilig hand is mevrouw Poole:
sluiten en rustig, iemand kan rust vertrouwen in haar.
Maar, zoals ik al zei: zat in dat venster-seat, denk je aan niets anders
je toekomst school?
Heb je er geen actueel belang bij een van de onderneming die bezetten de banken en stoelen
voor u?
Is er niet een gezicht je studie? een figuur wiens bewegingen die je volgen met minstens
nieuwsgierigheid? '"Ik wil graag alle gezichten en alle acht
de cijfers. "
"Maar heb je nooit een single van de rest-of het kan, twee?"
"Ik heb vaak, als de gebaren of blikken van een paar lijken het vertellen van een verhaal: het
amuses me om ze te zien. "
"Wat verhaal vind je het leukst om te horen?" "Oh, ik heb niet veel keuze!
Ze lopen over het algemeen op hetzelfde thema - hofmakerij, en belofte om te eindigen in dezelfde
catastrofe - het huwelijk ".
"En vind je dat monotone thema" "Positively, doe ik het niet schelen: het is
niets voor mij. "" Niets voor jou?
Wanneer een dame, jong en vol leven en gezondheid, charmant met schoonheid en begiftigd
met de gaven van rang en fortuin, zit en lacht in de ogen van een gentleman je -
"
"Ik heb wat?" "Je weet wel -. En misschien ook denken aan"
"Ik weet hier niet kennen van de heren.
Ik heb nauwelijks uitgewisseld een lettergreep met een van hen, en als het goed nadenken
van hen, beschouw ik een aantal respectabele, en statige, en van middelbare leeftijd, en anderen jong,
zwierig, knap, en levendig, maar
zeker ze zijn allemaal vrij om te de ontvangers van wier glimlach ze willen,
zonder dat ik het gevoel geneigd om de transactie van ieder moment overwegen om mij. "
"Je weet niet de heren hier?
Je hebt niet geruild een lettergreep met een van hen?
Zult u zeggen, dat van de kapitein van het huis! "
"Hij is niet thuis."
"Een diepgaande opmerking! Een zeer ingenieuze gezeur!
Hij ging naar vanmorgen Millcote, en zullen hier terug naar de avond of morgen zijn: geen
dat de omstandigheid uit te sluiten hem van de lijst van uw kennis - blot hem als het ware,
uit van het bestaan? '
"Neen, maar ik kan nauwelijks zien wat de heer Rochester heeft te maken met het thema dat u had
geïntroduceerd. "
"Ik sprak van de dames lachend in de ogen van de heren, en de laatste tijd zo veel
lacht zijn afgestoten in Mr Rochester in de ogen dat ze overlopen als twee kopjes
gevuld boven de rand: heb je nooit opgemerkt dat "?
"De heer Rochester heeft het recht om de samenleving van zijn gasten te genieten. "
"Geen vraag over zijn recht, maar heb je nog nooit opgemerkt dat, van alle verhalen verteld
hier over het huwelijk, heeft de heer Rochester werd begunstigd met de meest levendige en het
de meeste continu? "
"De gretigheid van een luisteraar versnelt de tong van een verteller."
Ik zei dit nogal tegen mezelf dan aan de zigeuner, vreemde wiens praten, stem, manier,
had tegen die tijd gewikkeld me in een soort van droom.
Een onverwachte zin kwam van haar lippen na de andere, totdat ik raakte betrokken in een web
van de mystificatie, en vroeg zich af wat onzichtbare geest had gezeten voor de week door mijn
hart kijken naar de werking en het nemen van de registratie van elk puls.
"! Enthousiasme van een luisteraar" herhaalde zij: "ja, de heer Rochester heeft zat per uur,
zijn oor geneigd om de fascinerende lippen die een dergelijke plezier in hun taak van de namen
communiceren, en de heer Rochester was zo
bereid zijn te ontvangen en zag er zo dankbaar voor de tijdverdrijf hem gegeven, je hebt gemerkt
dit? "" Grateful!
Ik kan het detecteren van dankbaarheid niet herinneren in zijn gezicht. '
"Detecteren! U heeft geanalyseerd, dan.
En wat heb je te detecteren, zo niet dankbaarheid? "
Ik zei niets. "U hebt gezien liefde: heb je niet - en,?
naar uit, heb je gezien met hem trouwde, en zag zijn bruid gelukkig? '
"Hm!
Niet echt. Uw heks vaardigheid is nogal in gebreke
wel eens. "" Wat de duivel heb je gezien, dan? '
"Never mind: Ik kwam hier om te vragen, niet te bekennen.
Is bekend dat de heer Rochester is om te trouwen? "
"Ja, en naar de prachtige Miss Ingram."
"Kort? '
'Schijn zouden rechtvaardigen deze conclusie: en, zonder twijfel (hoewel, met een brutaliteit
die wil kastijden uit je, je lijkt om het te vragen), zullen zij een
superlatively gelukkig paar.
Hij moet lief zo'n knappe, edel, geestig, volbracht dame, en ze houdt waarschijnlijk
hem, of, indien niet zijn persoon, in ieder geval zijn beurs.
Ik weet dat ze van mening dat de Rochester landgoed in aanmerking komen voor de laatste graad, hoewel (God
vergeef mij!)
Ik vertelde haar iets op dat punt ongeveer een uur geleden dat maakte haar prachtige blik
graf: de hoeken van haar mond viel half een inch.
Ik zou adviseren haar blackaviced vrijer om te kijken op: als een ander komt, met een langere
of duidelijker huur-roll, - hij 's voorgeschoteld - "
"Maar, moeder, ben ik niet gekomen om Mr Rochester het fortuin van horen: ik kwam tot mijn eigen horen;
en je hebt me verteld niets van. "
"Je geluk is nog twijfelachtig: als ik je gezicht onderzocht, een eigenschap tegengesproken
een ander. Kans heeft toegemeten je een zekere mate van
geluk: dat ik weet.
Ik wist het voordat ik hier kwam deze avond. Ze heeft legde het voorzichtig aan de ene kant voor
je. Ik zag haar doen.
Het hangt af van jezelf Strek uw hand uit, en het op te nemen: maar of je zult
doen, is het probleem dat ik studeren. Kniel weer op het tapijt. "
'Laat me niet lang, het vuur schroeit me. "
{Ze had niet bukken naar me toe, maar staarde, leunend achterover in haar stoel: p190.jpg}
Ik knielde. Ze had niet bukken naar me toe, maar alleen
staarde, leunde achterover in haar stoel.
Ze begon mompelen, -
"De vlam flikkert in het oog, het oog schittert als dauw, het ziet er zacht en vol van
gevoel, het lacht op mijn jargon: het vatbaar is; impressie volgt impressie
door zijn heldere sfeer, waar het ophoudt
glimlach op, het is triest, een onbewust vermoeidheid weegt op het deksel: dat betekent
melancholie als gevolg van eenzaamheid.
Het blijkt van mij, het zal niet lijden nader onderzoek, het lijkt te ontkennen, door een
spottende blik, de waarheid van de ontdekkingen die ik al heb gemaakt, - te verloochenen
de lading zowel van gevoeligheid en verdriet:
zijn trots en behouden alleen maar bevestigen mij in mijn mening.
Het oog is gunstig.
"Wat de mond, het genot soms in lachen, het is bereid alles te geven
de hersenen bedenkt, hoewel ik durf te zeggen dat het zou zwijgen op veel het hart
ervaringen.
Mobiel en flexibel, was het nooit bedoeld om te worden gecomprimeerd in de eeuwige stilte van
eenzaamheid: het is een mond, die veel moet spreken en lachen vaak, en hebben menselijke
genegenheid voor zijn gesprekspartner.
Deze functie is ook gunstig. "Ik zie geen vijand van een gelukkige probleem, maar in
het voorhoofd, en dat voorhoofd beweert te zeggen: - 'Ik kan alleen leven, als zelfrespect, en
de omstandigheden dat vereisen me zo te doen.
Ik hoef niet verkoop ik mijn ziel aan geluk te kopen. Ik heb een innerlijke schat geboren met mij,
die houden me in leven als alle externe lekkernijen moet worden geweigerd, of aangeboden
alleen op een prijs die ik niet kan veroorloven om te geven. "
Het voorhoofd verklaart, 'Reden stevige zit en houdt de teugels, en ze laat niet
de gevoelens barsten weg en haast haar wilde afgronden.
De hartstochten kan woedend woede, als echte heidenen, zoals ze zijn, en de verlangens
stel je allerlei ijdele dingen, maar de rechter de beslissing hebben nog steeds het laatste woord in
elk argument, en de beslissende stem in elke beslissing.
Sterke wind, aardbevingen-shock en brand kan langs: maar ik zal de leidende volgen van
die nog steeds kleine stem die de stem van het geweten interpreteert. '
"Nou zei, voorhoofd, uw aangifte moet worden gerespecteerd.
Ik heb gevormd mijn plannen - het recht de plannen acht ik hen - en in hen ik heb bijgewoond aan de
claims van het geweten, de raadgevingen van de rede.
Ik weet hoe snel de jeugd zou vervagen en bloei vergaan, indien, in de beker van gelukzaligheid aangeboden,
maar een bezinksel van schaamte, of een smaak van wroeging werden ontdekt, en ik wil niet
offer, verdriet, ontbinding - dat is niet mijn smaak.
Ik wil bevorderen, niet om bacterievuur - om dankbaarheid te verdienen, niet om tranen van bloed wringen - nee,
noch van pekel: mijn oogst moet in glimlach, in liefkozingen, in zoete - Dat zal doen.
Ik denk dat ik rave in een soort van heerlijke delirium.
Ik zou nu willen dit moment het oneindige rekken, maar ik durf niet.
Tot nu toe heb ik me grondig beheerst.
Ik heb gehandeld zoals ik innerlijk zwoer ik zou optreden, maar verder kunnen me proberen buiten mijn
sterkte. Sta op, Miss Eyre: laat mij het spel is
uitgespeeld '. "
Waar was ik? Heb ik je wakker of slapen?
Had ik gedroomd? Heb ik nog steeds droom?
De oude vrouw stem veranderd was: haar accent, haar gebaren, en al vertrouwd waren
voor mij als mijn eigen gezicht in een glas - als de spraak van mijn eigen tong.
Ik stond op, maar ging niet.
Ik keek, ik roerde het vuur, en ik keek nog eens: maar ze trok haar muts en haar
verband dichter om haar gezicht, en weer wenkte me om te vertrekken.
De vlam brandt haar hand uitgestrekt: wakker nu, en op de signalering van
ontdekkingen, ik op een keer gemerkt dat de hand.
Het was niet meer de dorre onderdeel van eld dan mijn eigen, het was een ronde soepele
lid, met gladde vingers, symmetrisch geworden, een brede ring flitste op de kleine
vinger, en bukken naar voren, keek ik naar
het, en zag een juweeltje had ik honderd keer eerder gezien.
Nogmaals, ik keek naar het gezicht, die niet meer gedraaid van mij - integendeel, de
motorkap was doffed, het verband ontheemden, het hoofd gevorderden.
"Nou, Jane, do you know me?" Vroeg de bekende stem.
"Neem alleen uit de rode mantel, meneer, en dan -"
"Maar de string is in een knoop - help me."
"Break, meneer." "Daar, dan -'Off, gij uitleningen '!"
En de heer Rochester stapte uit zijn vermomming.
"Nu, meneer, wat een raar idee!"
"Maar goed uitgevoerd, hè? Denk je niet zo? '
"Met de dames moet je goed gelukt."
"Maar niet met u? '
'Je hebt geen daad het karakter van een zigeuner met mij. "
"Wat karakter heb ik handelen? Mijn eigen? "
"Nee, een aantal onverklaarbare een.
Kortom, ik geloof dat je heb geprobeerd om me te trekken uit - of in, je hebt gesproken
onzin om me te laten praten onzin. Het is nauwelijks eerlijk, meneer. "
"Wil je me vergeven, Jane?"
"Ik kan niet zeggen tot ik gedacht hebben dat het allemaal voorbij.
Indien, bij nader inzien, ik vind ik zijn gevallen in geen grote absurditeit, zal ik proberen te
je vergeven, maar het was niet goed ".
"Oh, ben je zeer correct - heel voorzichtig zijn, heel verstandig."
Dacht ik, en dacht, over het geheel, die ik had.
Het was een troost, maar, inderdaad, ik was op mijn hoede bijna vanaf het begin van de
het interview. Iets van maskerade ik vermoedde.
Ik wist dat zigeuners en waarzeggers niet zich te uiten, omdat dit schijnbare oude
vrouw had uitgesproken zich, daarnaast had ik merkte haar geveinsde stem, haar angst aan
verbergen haar gezicht.
Maar mijn geest was draaien op Grace Poole - dat het leven raadsel, dat mysterie van de
mysteries, zoals ik als haar. Ik had nooit gedacht van Mr Rochester.
"Nou," zei hij, 'wat ben je mijmert over?
Wat betekent dat graf glimlach betekenen? '"Wonder en zelf-felicitatie, meneer.
Ik heb uw toestemming om nu met pensioen, veronderstel ik? '
"Nee, blijf een ogenblik, en vertel me wat de mensen in de salon daar zijn
doen. "
". Bespreken van de zigeuner, ik durf te stellen", "Ga zitten - Laat me horen wat ze zeiden
. About Me "" Ik had beter niet lang blijven, meneer, het moet
in de buurt van elf.
Oh, bent u op de hoogte, Mr Rochester, dat een vreemdeling hier is aangekomen sinds je vertrek
vanmorgen "" Een vreemdeling - geen;?! wie kan het worden?
Ik verwachtte niemand, is hij weg "?
'Nee, hij zei dat hij had geweten dat je lang, en dat hij de vrijheid van de te nemen
installeren zich hier tot u terug. "" De duivel deed hij!
Heeft hij zijn naam? '
"Zijn naam is Mason, meneer, en hij komt uit het West-Indië, van Spanish Town, in
. Jamaica, ik denk dat "Mr Rochester stond naast me, hij had
genomen mijn hand, alsof hij me leiden naar een stoel.
Terwijl ik sprak gaf hij mijn pols een krampachtige greep, de glimlach op zijn lippen bevroor:
blijkbaar een kramp gevangen zijn adem in.
"Mason -! De West-Indië", zei hij, in de toon kan men een sprekende automaat fancy
om zijn losse woorden uitspreken; "! Mason - West-Indië 'herhaalde hij, en hij ging
over de lettergrepen drie keer, groeiende, in
de intervallen van spreken, witter dan as: hij nauwelijks leek te weten wat hij was
doen. "Voel je je ziek, meneer? '
Vroeg ik.
"Jane, ik heb een klap, ik heb een klap, Jane!"
Hij wankelde. "Oh, leun op mij, meneer."
"Jane, je bood me je schouder een keer eerder, laat mij nu."
"Ja, meneer, ja;. En mijn arm" Hij ging zitten, en maakte me zitten naast hem.
Hield mijn hand in zowel zijn eigen, hij schuurde het; staren op mij, op hetzelfde moment, met
de meest moeilijke en sombere uitstraling.
"Mijn kleine vriend", zei hij, "ik wou dat ik in een rustig eiland met alleen u en
problemen, en gevaar, en de afschuwelijke herinneringen verwijderd van mij. "
"Kan ik u helpen, meneer? - Ik zou mijn leven geven om u te dienen."
"Jane, als hulp gewenst is, zal ik zoek het bij je handen, ik beloof je dat."
"Dank u, meneer.
Vertel me wat te doen, - ik zal, probeer dan in ieder geval, om het te doen ".
"Haal me nu, Jane, een glas wijn uit de eetkamer: ze zullen worden bij het avondeten
daar, en vertel me of Mason is met hen, en wat hij doet ".
Ik ging.
Ik vond de partij in de eetkamer bij het avondeten, als Mr Rochester had gezegd, ze
waren niet aan tafel, - het avondmaal was geplaatst op het dressoir, elk had
wat hij verkoos, en zij stonden hier over
en daar in groepen, hun borden en glazen in hun handen.
Ieder leek in hoge vrolijkheid, gelach en gesprekken waren algemeen en geanimeerd.
De heer Mason stond bij het vuur, in gesprek met kolonel en mevrouw Dent, en verscheen als
vrolijk als een van hen.
Ik vulde een wijn-glas (zag ik Miss Ingram met gefronste wenkbrauwen kijken mij als ik dat deed: ze
dacht dat ik een vrijheid, ik durf te stellen) nemen, en ik terug naar de bibliotheek.
Extreme bleekheid Mr Rochester is verdwenen, en hij keek nog eens stevig
en achtersteven. Nam hij het glas uit mijn hand.
"Hier is voor uw gezondheid, ministrant geest!" Zei hij.
Hij slikte de inhoud en terug aan mij.
"Wat doen ze, Jane?"
"Lachen en praten, meneer." "Ze kijken niet ernstig en mysterieus, zoals
als ze had gehoord iets vreemds "" Helemaal niet:? zij vol grappen en
vrolijkheid. "
"En Mason?" "Hij was te lachen."
"Als al deze mensen kwamen in een lichaam en spuwde naar mij, wat zou u doen, Jane? '
"Zet ze uit de zaal, meneer, als ik kon."
Hij half glimlachte.
"Maar als ik naar hen, en zij alleen maar keek me koud, en fluisterde
spottend onder elkaar, en vervolgens afgezet en liet me een voor een, wat
dan?
Zou je met hen "," ik liever niet denken, meneer? Ik had moeten
meer plezier te blijven met je. "" om mij te troosten? '
"Ja, meneer, om je te troosten, zo goed als ik kon."
"En als zij legden u onder een ban voor de naleving van mij?"
"Ik heb, waarschijnlijk, zou moeten weten niets over hun te verbieden, en als ik dat deed, zou ik zorg
er niets aan. "" Dan kon je durft afkeuring ter wille van mij? "
"Ik kon durf het in het belang van een vriend die verdiende mijn naleving van, als u, ik ben
zeker doen. "
"Ga nu terug naar de kamer, stap rustig naar Mason, en fluister in zijn oor dat de heer
Rochester is gekomen en wenst om hem te zien:. Hem te laten zien hier en laat me "
"Ja, meneer."
Ik heb zijn bevel. Het bedrijf alle staarde me aan als ik langs
recht onder hen.
Ik zocht de heer Mason, de boodschap, en ging hem uit de kamer: ik luidde
hem in de bibliotheek, en toen ging ik naar boven.
In een laat uur, nadat ik had in bed een tijdje, hoorde ik de bezoekers reparatie aan
hun kamers: Ik onderscheidde Mr Rochester's stem, en hoorde hem zeggen: "Dit
weg, Mason, dit is je kamer ".
Hij sprak vrolijk: de ***-tonen van mijn hart op hun gemak.
Ik was al snel in slaap.