Tip:
Highlight text to annotate it
X
Vertaald door: Desiree Kramer Nagekeken door: Els De Keyser
In veel patriarchale samenlevingen en stammenmaatschappijen
kent men vaders meestal vanwege hun zoons.
Maar ik ben een van de weinige vaders
die bekend is om zijn dochter.
Daar ben ik trots op.
(Applaus)
In 2007 begon Malala met haar onderwijscampagne
en kwam ze op voor haar rechten.
Haar inspanningen werden beloond in 2011.
Ze ontving de nationale jeugdprijs voor de vrede
en ze werd een beroemd en populair meisje in haar land.
Voor die tijd was ze mijn dochter,
nu ben ik haar vader.
Dames en heren,
als we terugkijken op de geschiedenis van de mens,
is het verhaal over vrouwen
een verhaal over onrecht,
ongelijkheid, geweld en uitbuiting.
Weet je,
als in een patriarchale samenleving
een meisje wordt geboren,
wordt haar geboorte niet eens gevierd.
Ze wordt niet verwelkomd,
noch door haar vader noch door haar moeder.
De buren komen op bezoek
en hebben medelijden met de moeder
en niemand feliciteert de vader.
Een moeder voelt zich erg ongemakkelijk
wanneer ze een meisje krijgt.
Als haar eerste kindje een meisje is,
de eerste dochter, is ze erg verdrietig.
Als haar tweede kindje een meisje is,
is ze geschokt.
En als ze denkt dat haar derde kindje een zoon zal zijn
en het blijkt een dochter te zijn,
voelt ze zich net zo schuldig als een crimineel.
Niet alleen de moeder lijdt,
maar haar pasgeboren dochter
zal ook lijden als ze ouder wordt.
Op vijfjarige leeftijd
wanneer ze naar school zou moeten gaan,
blijft ze thuis
terwijl haar broers wel worden toegelaten op school.
Totdat ze twaalf is,
heeft ze op de een of andere manier een goed leven.
Ze mag plezier hebben.
Ze mag met haar vriendinnen op straat spelen
en ze kan zich daar vrij bewegen,
net als een vlinder.
Maar zodra ze een tiener is,
een meisje van 13,
wordt haar verboden het huis te verlaten
zonder een mannelijke begeleider.
Ze is opgesloten tussen de vier muren van haar huis.
Ze is niet langer een vrij individu.
Ze wordt de zogenaamde eer
van haar vader, haar broers
en van haar familie.
Als ze een overtreding begaat,
is er een zogenaamde erecode
waardoor ze zelfs gedood zou kunnen worden.
Wat ook interessant is, is dat deze zogenaamde erecode
niet alleen het leven van het meisje beïnvloedt,
maar het beïnvloedt ook de levens van de mannelijke familieleden.
Ik ken een gezin met zeven zussen en een broer.
Die ene broer
is verhuisd naar de Golfstaten
om daar geld te verdienen
voor zijn zeven zussen en zijn ouders,
want hij denkt dat het vernederend is
als zijn zussen een vak zouden leren, uit huis zouden gaan
en hun eigen brood zouden verdienen.
Deze broer offert de geneugten van zijn leven op
en het geluk van zijn zusters
onder het mom van die zogenaamde eer.
Er is nog een norm in de patriarchale samenlevingen:
gehoorzaamheid.
Een gehoorzaam meisje hoort
heel rustig, heel nederig
en heel onderdanig te zijn.
Dat zijn de criteria.
Het rolmodel voor een goed meisje zou heel rustig moeten zijn.
Ze moet stil zijn
en er wordt verwacht dat ze de beslissingen accepteert
van haar vader en moeder en de beslissingen van de oudsten,
ook al is ze het er niet mee eens.
Als ze getrouwd is met een man van wie ze niet houdt
of als ze getrouwd is met een oudere man,
moet ze alles accepteren,
want ze wil niet dat men denkt
dat ze ongehoorzaam is.
Als ze op jonge leeftijd trouwt, moet ze alles accepteren.
Anders wordt ze als ongehoorzaam gezien.
Wat gebeurt er dan met haar?
In de woorden van een dichteres
is ze gehuwd en in bed gelegd.
Dan geeft ze het leven aan meer zoons en dochters.
De ironie van deze hele situatie is dat deze moeder
dezelfde lessen over gehoorzaamheid aan haar dochters zal leren
en dezelfde les over eer aan haar zoons.
En zo gaat die vicieuze cirkel maar door.
Dames en heren,
deze toestand waarin miljoenen vrouwen zich bevinden
kan worden veranderd.
Als we anders gaan denken,
als vrouwen en mannen anders gaan denken,
als mannen en vrouwen in stammengemeenschappen,
patriarchale samenlevingen en in ontwikkelingslanden
een paar regels zouden breken in hun families en gemeenschap,
als ze de discriminerende wetten
zouden afschaffen in hun staten
die tegen de fundamentele mensenrechten en tegen de rechten van vrouwen indruisen.
Beste broers en zussen, toen Malala werd geboren
keek ik voor de eerste keer,
en geloof me
als ik eerlijk zeg dat ik pasgeboren baby's niet mooi vind,
-- (Gelach) --
maar toen ik voor de eerste keer in haar ogen keek,
geloof me,
voelde ik me buitengewoon vereerd.
Lang voordat ze geboren was,
dacht ik aan een naam voor haar
en ik was gefascineerd door een heroïsche,
legendarische vrijheidsstrijdster in Afghanistan.
Haar naam was Malalai van Maiwand.
Ik heb mijn dochter naar haar vernoemd.
Een paar dagen na de geboorte van mijn dochter Malala,
kwam mijn neef op bezoek.
Het was toeval dat hij bij mij langskwam.
Hij nam de stamboom mee van onze familie,
de stamboom van de familie Yousafzai.
Toen ik de stamboom bekeek,
zag ik dat deze 300 jaar terugging in de tijd.
Ik zag alleen maar namen van mannen.
En ik pakte mijn pen
en trok een lijn vanaf mijn naam en schreef: 'Malala'.
Ze werd ouder.
Toen ze vier en een half jaar oud was,
liet ik haar toe op mijn school.
Nu vraag je je vast af waarom ik vertel
dat ik een meisje toelaat op mijn school.
Ja, dat moet ik vermelden.
Dat mag dan al vanzelfsprekend zijn in Canada,
in Amerika en in veel ontwikkelde landen,
maar in arme landen,
in stammengemeenschappen en patriarchale samenlevingen,
is dat een enorme gebeurtenis in het leven van een meisje.
Registratie op een school betekent
erkenning van haar identiteit en van haar naam.
Toelating tot een school betekent
dat ze een wereld is binnengetreden van dromen en ambities,
een plek waar ze mogelijkheden kan ontdekken
voor haar toekomst.
Ik heb vijf zussen
en geen van hen had de mogelijkheid om naar school te gaan.
Je zult verbaasd zijn dat ik twee weken geleden,
toen ik de papieren voor de Canadese visumaanvraag invulde,
ik in het 'familie-gedeelte' van het formulier
de namen van een paar van mijn zussen
me niet meer kon herinneren.
En de reden daarvan was dat ik de namen van mijn zussen
nog nooit in een geschreven document heb gezien.
Dat was de reden dat ik mijn dochter waardeerde.
Wat mijn vader nooit aan mijn zussen, zijn dochters, had kunnen geven,
dat moest ik kunnen veranderen.
Ik had altijd al waardering voor de intelligentie
en de briljante geest van mijn dochter.
Ik moedigde haar aan om met mij
bij gesprekken met mijn vrienden te zijn.
Ik moedigde haar aan om met mij mee te gaan naar vergaderingen.
Ik probeerde deze belangrijke dingen
in haar persoonlijkheid in te prenten.
En ik deed dit niet alleen voor Malala.
Ik bracht deze belangrijke waarden naar mijn school,
voor de meisjes maar ook voor de jongens.
Ik gebruikte onderwijs voor emancipatie.
Ik onderwees de meisjes,
ik leerde de meisjes
om de les over gehoorzaamheid af te leren.
Ik leerde de jongens
om de les over die zogenaamde pseudo-eer af te leren.
Beste broers en zussen,
we streefden naar meer rechten voor vrouwen
en we vochten om er meer te krijgen,
meer ruimte voor vrouwen in de maatschappij.
Maar we stuitten op een nieuw fenomeen.
Het was dodelijk voor de mensenrechten
en vooral voor de rechten van de vrouw.
Het werd Talibalisering genoemd.
Het betekent een complete weigering
van vrouwelijke deelname
aan alle politieke, economische en sociale activiteiten.
Honderden scholen gingen verloren.
Meisjes werden niet langer op scholen toegelaten.
Vrouwen werden gedwongen sluiers te dragen
en ze mochten niet meer naar de markt.
Muzikanten werden tot stilte gebracht.
Meisjes werden gegeseld
en zangers werden vermoord.
Miljoenen mensen leden, weinigen zeiden er iets van.
Het was zo ongelooflijk eng
zulke mensen in je omgeving te hebben
die moorden en geselen en dat jij dan opkomt voor je rechten.
Dat is echt het allerengste wat er bestaat.
Op tienjarige leeftijd
stond Malala op
voor het recht op onderwijs.
Ze schreef een dagboek voor een blog van de BBC.
Ze was vrijwilliger voor New York Times' documentaires
en ze sprak op welk podium dan ook.
Haar stem was de meest krachtige stem.
Haar stem verspreidde zich als een crescendo over de wereld.
Dat was de reden voor de Taliban om haar campagne niet te tolereren.
Op 9 oktober 2012
werd ze van kortbij door haar hoofd geschoten.
Dat was de dag des oordeels voor mijn familie.
De wereld veranderde in een groot zwart gat.
Toen mijn dochter
op het randje stond van leven en dood,
fluisterde ik in het oor van mijn vrouw:
"Ben ik schuldig aan wat onze dochter is overkomen?"
En ze zei direct tegen me:
"Geef jezelf alsjeblieft niet de schuld.
Je hebt voor het goede gestreden.
Je hebt je leven op het spel gezet om voor de waarheid te vechten,
voor de zaak van de vrede, en voor het onderwijs.
Je inspireerde je dochter
en ze heeft met jou gestreden.
Jullie waren beiden op het juiste pad
en God zal haar beschermen."
Deze paar woorden betekenden zoveel voor mij
en ik stelde deze vraag nooit weer.
Toen Malala in het ziekenhuis lag,
had ze verschrikkelijk veel pijn.
Ze had vreselijke hoofdpijn
omdat haar gezichtszenuw open lag.
Ik zag regelmatig een donkere schaduw
over het gezicht van mijn vrouw.
Maar mijn dochter klaagde nooit.
Ze zei tegen ons: "Het maakt me niet uit dat ik een scheve glimlach heb
en dat mijn gezicht verdoofd aanvoelt.
Het komt goed. Maken jullie je geen zorgen."
Ze troostte ons
en verlichtte onze pijn.
Beste broers en zussen,
wij leerden van haar wat het betekent
om veerkrachtig te zijn op de moeilijkste momenten.
Ik ben blij dat ik met jullie kan delen
dat ze, ondanks dat ze een icoon is
voor de rechten van kinderen en vrouwen,
nog steeds een typisch 16-jarig meisje is.
Ze huilt als ze haar huiswerk niet af heeft.
Ze ruziet met haar broers
en daar ben ik blij om.
Mensen vragen me
wat er toch zo bijzonder is aan mijn mentorschap,
dat Malala zo dapper is
en zo moedig en mondig en gebalanceerd.
En ik zeg tegen hen: vraag me niet wat ik heb gedaan.
Vraag me wat ik niet heb gedaan.
Ik heb haar vleugels er niet afgeknipt, dat is alles.
Hartelijk dank.
(Applaus)
Dank u wel. Dank u wel. (Applaus)