Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XVI
Ik had zo perfect verwacht dat de terugkeer van mijn leerlingen zou worden gekenmerkt door een
demonstratie die ik vers was boos op die rekening te worden gehouden dat ze
dom over mijn afwezigheid.
In plaats van vrolijk kaak en strelen me, ze maakte geen toespeling op mijn hebben
mislukt, en ik was links, voor de tijd, op het waarnemen van dat zij ook niets, aan genoemd
vreemd gezicht studie mevrouw Grose's.
Ik deed dit om een dergelijk doel, dat ik ervoor gezorgd dat ze een of andere manier omgekocht haar te zwijgen;
een stilte die, echter, zou ik gaan om af te breken op de eerste prive-
kans.
Deze kans kwam voor thee: Ik heb vijf minuten met haar stevig in de huishoudster
kamer, waar, in de schemering, te midden van een geur van gebakken brood de laatste tijd, maar met de plaats
alle geveegd en versierd, ik vond haar
zitten in gepijnigde kalmte voor het vuur.
Dus ik zie haar nog steeds, dus ik zie haar best: met uitzicht op de vlam van haar rechte stoel in
de schemerige, glanzende kamer, een grote schone beeld van de "weg te zetten" - van laden gesloten
en vergrendeld en rust zonder een remedie.
"Oh, ja, ze vroeg me om niets te zeggen, en om hen te behagen - zolang zij waren daar-
-Ik natuurlijk beloofd. Maar wat was er met je gebeurd? "
"Ik ging alleen met u voor de wandeling, 'zei ik.
"Ik had toen terug te komen naar een vriend te ontmoeten." Ze liet haar verbazing.
"Een vriend - U?"
"Oh, ja, ik een paar hebben!" Lachte ik.
"Maar deden de kinderen geven je een reden?" "Voor niet verwijzend naar uw verlaten van ons?
Ja, ze zei dat je zou het beter willen.
Heb je beter bevalt? "Mijn gezicht was maakte haar meewarige.
"Nee, ik vind het nog erger!" Maar na een ogenblik I toegevoegd: "Hebben ze zeggen
waarom zou ik beter bevalt? "
"Nee, meester Miles zei alleen: 'We moeten niets doen, maar wat zij wil!"
"Ik wou dat hij inderdaad zou doen. En wat zei Flora zeggen? "
"Miss Flora was te zoet.
Ze zei: 'O, natuurlijk, natuurlijk!' - En ik zei hetzelfde ".
Ik dacht even na. 'Je was te lief, ook - ik kan je horen
allemaal.
Maar toch, tussen Miles en mij, het is nu allemaal uit. "
"All out?" Mijn metgezel staarde.
"Maar wat, juffrouw?"
"Alles. Het maakt niet uit.
Ik heb uit mijn gedachten. Ik kwam thuis, mijn lieve, 'ging ik op, "voor een
praten met Miss Jessel. "
Ik had tegen die tijd vormde de gewoonte van mevrouw Grose letterlijk goed in de hand in
voorschot van mijn klinkende die nota;, zodat zelfs nu, terwijl ze dapper knipperde onder de
signaal van mijn woord, kon ik houd haar relatief stevig.
"Een gesprek! Bedoel je ze sprak? "
"Het kwam tot dat.
Ik vond haar, op mijn terugkeer, in het klaslokaal. "
'En wat zei ze? "Ik kan de goede vrouw nog steeds horen, en de
openhartigheid van haar verbazing.
"Dat ze de kwellingen lijdt -" Het was dit, van een waarheid, dat maakte haar, zoals
ze ingevuld mijn foto, gapen. "Bedoel je," stamelde zij, "- van de
verloren? '
"Van de verloren. Van de verdoemden.
En dat is waarom, delen met hen, "Ik wankelde mezelf met de gruwel van het.
Maar mijn metgezel, met minder fantasie, hield me op.
"Om te delen -?" "Ze wil Flora".
Mevr. Grose kan, zoals ik gaf het aan haar, vrij zijn weg van mij geworden had ik niet
is opgesteld. Ik hield nog steeds haar daar om te laten zien ik was.
"Zoals ik heb je gezegd, maar het maakt niet uit."
"Omdat u hebt gemaakt op je hoofd? Maar om wat? '
"Om alles."
"En wat noem je 'alles'?" "Waarom, het verzenden van hun oom. '
"Oh, juffrouw, doen in medelijden," mijn vriend uitbrak.
"Ah, maar ik zal, ik zal!
Ik zie dat het de enige manier. Wat is 'out', zoals ik al zei, is met Miles
dat, als hij denkt dat ik ben *** om - en heeft ideeën over wat krijgt hij door dat - hij zal
zien dat hij het mis.
Ja, ja, zijn oom hebben het hier van mij ter plaatse (en voor de jongen zelf,
indien nodig), dat als ik te verwijten te hebben gedaan weer niets over meer
school - "
"Ja, juffrouw -" mijn metgezel drukte me. "Nou, er is die vreselijke reden."
Er waren nu duidelijk zo veel van deze voor mijn arme collega dat zij verschoonbaar was
voor zijn vaag.
"Maar - een -? Die". "Waarom, de brief van zijn oude plaats"
"Je zal je laten zien aan de meester?" "Ik moest hebben gedaan op het moment."
"Oh, nee!" Zei mevrouw Grose met de beslissing.
"Ik zal het voorleggen hem:" Ik ging onverbiddelijk, "dat ik niet kan ondernemen om te werken
de vraag namens een kind die is uitgezet - "
"Want wij hebben nooit in het minst bekend is wat!"
Mevr. Grose verklaard. "Want de goddeloosheid.
Want wat anders - als hij zo slim en mooi en perfect?
Is hij dom?
Is hij slordig? Is hij slecht ter been?
Is hij ziek van aard? Hij is prachtig - en kan dus alleen dat; en
dat zou het openstellen van de hele zaak.
Immers, "zei ik," het is hun oom de schuld van.
Als hij liet zich hier zulke mensen - "" Hij heeft niet echt in het minst kennen.
De fout is van mij. "
Ze had zich heel bleek. "Nou, je niet zal lijden, 'antwoordde ik.
"De kinderen zullen het niet!" Zei ze nadrukkelijk terug.
Ik was een tijdje stil, we keken elkaar aan.
"Dan wat moet ik hem zeggen? '" Je hoeft niet vertellen hem niets.
Ik zal hem vertellen. "
Ik heb gemeten dit. 'Bedoel je dat je zult schrijven -?'
Herinneren ze kon niet, betrapte ik mezelf op.
"Hoe communiceer je? '
"Ik vertel de deurwaarder. Schrijft hij. "
"En zou je graag willen dat hij ons verhaal te schrijven?"
Mijn vraag had een sarcastisch kracht, die ik niet volledig bedoeld, en het maakte haar,
Na een moment, inconsequent breken. De tranen waren weer in haar ogen.
"Ach, juffrouw, schrijf je!"
"Nou - vanavond," ik eindelijk beantwoord, en op deze wij gescheiden.