Tip:
Highlight text to annotate it
X
In één seconde was alles voorbij.
Er is een groot verschil tussen een valpartij die je eigen schuld is en een valpartij waar je niets aan kunt doen.
Het voorjaar was zeker heftig toen ik crashte in de Ronde van Vlaanderen.
Ik had me maandenlang voorbereid op deze race, maar toen kwam de bevoorradingszone,
ik lag op de grond en alles was ineens voorbij.
Dat was niet mijn fout, dus ben ik er niet door in de put geraakt.
Ik probeerde vooruit te kijken, want ik had nog een doel: de Olympische Spelen.
Ik won de proloog, maar tegelijkertijd dacht ik niet echt "pfft"...
Het is zoiets bijzonders en betekent zo veel voor me.
Maar je doet nog steeds mee aan de Olympische Spelen en die Spelen zijn groots.
Het is geen rondje om de kerk.
Het is meer dan dat.
Tijdens de klassiekers zat ik op 100%.
Ik was goed in de Tour en reed 100% op de Olympische Spelen.
Toen ik viel, verloor ik de complete Spelen.
Het was mijn fout in die bocht. Absoluut, 100%.
Die bocht, die fout die ik zelf maakte, kwam eigenlijk voort uit een heel jaar van crashes,
de situatie in het team en de situatie rond het team.
Ik ben nog steeds hongerig.
Ik ben heel gemotiveerd en kijk echt vooruit, want ik heb nog een rekening te vereffenen voor die races.
Dat kan ik doen door opnieuw te winnen,
Parijs-Roubaix te winnen.
Door nog een steen in de vensterbank van de sauna te zetten,
want daar ontbreekt er nog één in mijn set van drie.
Ik weet wat ik moet doen: een plek vinden binnen het team,
thuis een plek vinden
en voor mezelf een plek vinden,
en dan de piramide opbouwen.
De piramide ziet er zo uit.
Ik wil hier zitten.
Ik wil niet ergens aan de rechterkant zitten, naar beneden kruipen en dan opnieuw moeten beginnen.
Ik weet hoe het voelt als je dat moet doen.
Ik heb het vorig jaar twee keer gedaan en dat wil ik niet nog eens.
Met mijn conditie en de voorbereiding die ik gehad heb,
denk ik dat ik weer op 100% kan komen.
Daar ga ik volledig voor en ik heb er alles voor over om de mensen te bedanken
die me geholpen hebben.