Tip:
Highlight text to annotate it
X
*Ondertiteld door Metalcommand*
Dit spel is klote!
Kut...Kut...Kut...Kut
Kut! ¡Kuuuuuuuuuuuuut!
Kut! Steeeeeerf!
Hufters!
Proberen je me nu te helpen, man?
Laat mij eerlijk tegen jullie zijn over deze.
Oh, man, ik haat dit spel. Ik wil hierdoor zelfmoord plegen.
Het enige wat mij gerust stelt is dat iedereen dezelfde frustratie deelt.
Karate Kid is een spel die de jeugd van vele heeft bespookt.
Iedereen heeft hetzelfde verhaal. Ik hield van de film, kocht het Nintendo spel...
...en ik kon er niet tegen, maar toch moest ik doorspelen omdat ik het moest verslaan.
Dus hoe zit het met dit spel, dat veel onfortuinlijke kinderen heeft veranderd in bittere volwassenen...
...die hun frustratie ophalen uit hun jeugd, gillend naar hun televisie en hun controller gooien.
Iedereen die dit vreselijk moeilijke stuk stront heeft uitgespeeld...
...zal geen bevrediging hieruit hebben gehaald, maar meer spijt omdat het pure tijdverspilling is.
Het is hetzelfde als uit een gewelddadig gevecht komen...
...als winnaar, maar dat je niets hebt behaald behalve blauwe plekken en gebroken botten.
Het is het gewoon niet waard.
Het grootste probleem is dat de besturing zo vreemd is. Je drukt 'boven' om te springen...
...wat niet echt helpt, aangezien je alleen recht omhoog kan springen.
Je moet compleet stil staan en als je wordt aangeraakt door een vijand, vlieg je naar achteren.
Je kan niet dichtbij genoeg komen om iemand aan te vallen.
je gaat dood in iedere valkuil en het is zo makkelijk om erin te vallen.
Dus elke keer dat je wordt geraakt bij een valkuil, ben je zo goed als dood.
Level 1 is belachelijk makkelijk; je vecht één op één en je schopt iedereen de tering in.
En hoppa, je wint. Je doet het nogmaals en nogmaals.
Level 2 is waar het 'side - scrollen' begint.
Het is bijna een kopie van Kung Fu 2, alleen dan veel slechter.
Zo nu en dan krijg je een dom bonuslevel, die praktisch onmogelijk is.
Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat dit in het echt makkelijker is.
Als je in level 3 komt, is er een tyfoon en de wind blijft je naar achteren duwen.
En als dat niet erg genoeg is, vliegen er takjes en vogels door de lucht.
Elk mogelijk projectiel doet je pijn en laat je naar achteren vliegen en overal zijn valkuilen.
Ik haat dit spel. Maar waarom speel ik het?
Dat is de vraag die iedereen zich heeft afgevraagd en iedereen heeft dezelfde reden.
Want je bent boos en je wilt winnen. Je wilt de Nintendo verslaan.
Maar het harde feit is dat niemand erom geeft behalve jij.
Dan kom je in level 4 en tering, wat is het moeilijk.
Je kan bij niemand in de buurt komen om ze aan te vallen...
...en ze hebben allemaal lange speren die je naar achteren laten vliegen.
Je kan ze soms raken als je opwaarts loopt, maar als je naar beneden gaat...
...kan je niet laag genoeg schoppen om iemand te raken.
Ze zullen je heen en weer slaan en er is niets wat je er tegen kan doen.
en gok eens? Dat is het laatste level en als je een groot einde verwacht die de moeite waard is...
...dan zit je fout; het enige dat gebeurd is dat Mr. Miyagi knipoogt.
Wat een stuk stront.
Ik denk dat omdat het spel maar 4 levels heeft, ze de moeilijkste 4 levels ooit wilde maken.
Nou, wat vind je hier van? Als ik nou een spel maak waar je maar over één gat heen moet springen...
...en het is bijna onmogelijk, maar als je het lukt het je het uitgespeeld.
Wat dachten ze met dit stuk stront?
Als je een serieuze Nintendo verzamelaar bent, doe jezelf een plezier en neem dit spel niet want het is 't niet waard.
Het heeft veel levens vreselijk gemaakt,...
...als je het te koop ziet voor een euro, blijf er vandaan. Raak het niet eens aan.