Tip:
Highlight text to annotate it
X
De twee grote politieke partijen in de Verenigde Staten
houden tijdens de zomer, voor de algemene verkiezingen, een nationale bijeenkomst.
De Republikeinen houden dus hun republikeinse nationale bijeenkomst,
en de Democraten houden hun democratische nationale bijeenkomst.
Daar kiezen ze officieel hun kandidaten
die het in de algemene verkiezingen tegen elkaar zullen opnemen.
De nationale bijeenkomst van een van de partijen
ziet er ongeveer als volgt uit.
Dit is de democratische nationale bijeenkomst van 2008.
Hier zie je alle afgevaardigden.
Iedereen is opgewonden, en ze juichen hun partij en kandidaat toe.
De republikeinse nationale bijeenkomst
is gelijkaardig.
Hoewel er veel energie is, is er eigenlijk weinig spanning.
Bij de start van de bijeenkomst weten we normaal gezien al
wie de partijkandidaten zullen zijn.
Dat komt omdat elke staat een eigen selectieprocedure heeft
om een kandidaat te selecteren.
Wanneer we die resultaten krijgen, weten we hoeveel afgevaardigden
zij naar de nationale bijeenkomst zullen sturen,
en voor wie zij zullen stemmen.
Er zijn twee mogelijkheden om die afgevaardigden
voor de nationale bijeenkomst te selecteren.
Ze kunnen een voorvergadering (caucus) organiseren,
of een voorverkiezing (primary).
Ik begin met de voorverkiezing, omdat dat ietwat meer vanzelfsprekend is.
Dat is eigenlijk een verkiezing per partij
om te bepalen wie je kandidaat wordt
bij de nationale bijeenkomst.
Voor elke staat is er dus
een democratische en een republikeinse voorverkiezing.
Stel je voor dat bij de democratische voorverkiezing
kandidaat A 40% van de stemmen haalt.
Kandidaat B krijgt 30% van de stemmen,
en kandidaat C krijgt ook 30%.
Wat gebeurt er nu met de afgevaardigden per staat aan democratische zijde?
Veronderstel voor het gemak...
Stel dat een staat tien afgevaardigden heeft.
Dat betekent aan democratische zijde dat die afgevaardigden
naar de nationale bijeenkomst zullen gaan, en er
de verschillende kandidaten proportioneel zullen vertegenwoordigen.
Van die tien afgevaardigden zullen 40%, of vier afgevaardigden, kandidaat A vertegenwoordigen.
Drie zullen kandidaat B vertegenwoordigen.
En drie zullen kandidaat C op de nationale bijeenkomst vertegenwoordigen.
Aan republikeinse zijde verloopt dat een beetje genuanceerder.
Je zou dezelfde resultaten kunnen nemen.
A haalt 40%.
B krijgt 30% en C haalt... Ik zal andere letters gebruiken
zodat ze niet dezelfde kandidaten zijn.
Ik zal ze kandidaten D, E en F noemen.
We hebben dus kandidaat D, kandidaat E, en kandidaat F.
Ik zal de percentages een beetje wijzigen.
Om het leuker te maken.
Dus deze krijgt 45%.
Hij haalt 25%.
En kandidaat F krijgt 30%.
Aan republikeinse zijde hangt alles van staat tot staat af.
Sommige staten doen het op dezelfde wijze als de Democraten.
De afgevaardigden vertegenwoordigen de kandidaten
volgens het aantal stemmen dat ze hebben gehaald.
Andere staten beslissen volgens het principe dat de winnaar alles wint.
In zo'n staat waar de winnaar alles krijgt,
zal kandidaat D alle tien afgevaardigden krijgen.
Staten doen dat, omdat de kandidaten zo worden aangemoedigd
om in die staat op te dagen als ze voelen dat ze kunnen winnen.
Want als ze er in die staat voldoende geld en publiciteit tegenaan gooien,
hebben ze een goede kans om alle stemmen te halen.
Als je daarentegen een kleinere kandidaat bent, en je denkt niet dat je alle stemmen kan halen,
kan dat systeem jou zelfs afraden om in die staat op te dagen.
Je zou je dan eerder willen richten op de staten
waar je een aantal afgevaardigden kunt bemachtigen.
Dat is dus een voorverkiezing.
Je kunt het eigenlijk als een verkiezing zien.
De voorverkiezingen worden afzonderlijk aan democratische en republikeinse zijde gehouden,
en worden door de partijen per staat georganiseerd om te bepalen welke afgevaardigden
naar de nationale bijeenkomst gaan en voor wie zij er zullen stemmen.
Een voorvergadering dient ook
om te bepalen welke afgevaardigden je naar de nationale bijeenkomst stuurt,
en voor wie zij er zullen stemmen.
De procedure verschilt wel wat.
In een voorvergadering
komen mensen bijeen.
Ze komen bijeen in verschillende kieskringen.
De beroemdste zijn de voorvergadering van Iowa.
In kleine kieskringen, heb je groepen van vijftig tot honderd mensen
die bijeenkomen.
De politieke partijen organiseren het op hun wijze,
maar het komt erop neer dat mensen voor de verschillende kandidaten opkomen.
Ze voeren campagne voor de verschillende kandidaten.
Soms hebben ze een limiet, in die zin dat als een van de kandidaten
in een van de kieskringen niet ten minste 15% van de stemmen haalt,
dan geven de mensen, die die kandidaat steunden, hun stem aan
een andere kandidaat. Ze zorgen ervoor dat alle afgevaardigden
tenminste een minimumaantal kiezers vertegenwoordigen,
maar er zijn verschillende procedures om dat te doen.
Het is belangrijk dat in elke kieskring afgevaardigden worden geselecteerd,
en dat die afgevaardigden dan naar de provinciebijeenkomsten gaan (county conventions).
De afgevaardigden op de provinciebijeenkomsten
vertegenwoordigen meer mensen.
Zij kiezen de afgevaardigden voor de districtsbijeenkomsten.
Daar kiezen ze kandidaten voor de staatsbijeenkomsten.
En op de staatsbijeenkomsten kiezen ze eindelijk
de kandidaten die naar de nationale bijeenkomst gaan.
De beroemdste voorvergaderingen en voorverkiezingen
zijn de voorvergadering van Iowa
en de voorverkiezing van New Hampshire.
Die zijn niet zozeer belangrijk omdat zij zoveel afgevaardigden opleveren
dat zij beslissend zijn.
Het zijn kleine staten die in vergelijking met California, Texas, of Florida
niet zoveel afgevaardigden hebben.
Maar ze zijn wel belangrijk
omdat zij heel vroeg in het seizoen van de voorverkiezingen vallen.
En daarom kunnen kandidaten die hier winnen,
gemakkelijker geld inzamelen.
Mensen zeggen: "Ik wil mijn geld aan een winnaar geven.
Ik wil het niet aan een kandidaat geven die het zal verknallen, het geld zal verkwisten,
en sowieso de verkiezing zal verliezen."
Het toont ook wie de koploper is,
want er is een neiging om te zeggen dat wie in Iowa of New Hampshire wint, of als tweede eindigt,
de kandidaten zijn die het meest in de belangstelling zullen staan.
Zij zullen meer geld kunnen inzamelen. Het is een "self-fulfilling prophecy".
Meer mensen nemen hun kandidatuur plots ernstig.
Om duidelijk te zijn over de voorvergaderingen van Iowa.
De voorverkiezingen worden op een dag georganiseerd, en je krijgt de vooruitzichten
en het eindresultaat vrij snel.
De procedure van voorvergaderingen is daartegen over verschillende maanden gespreid.
Vijf maanden in het geval van de Iowa voorvergadering.
De pers richt zich niet zozeer op dat eindresultaat,
namelijk wie de afgevaardigden zijn die naar de nationale bijeenkomst gaan.
De pers richt zich op de kieskringbijeenkomsten waar de mensen bijeen komen.
Die kieskringbijeenkomsten geven de partijen per staat een idee
hoeveel afgevaardigden elke kandidaat heeft gewonnen, in afwachting van de provinciebijeenkomst.
Dat is voor de pers een indicator, en de media - en eigenlijk iedereen -
gebruikt die gegevens om te zien wie de koploper is in die specifieke voorvergadering.
De reden waarom de Iowa voorvergadering zoveel belang heeft,
is omdat het de eerste voorvergadering is.
Dat zijn de allereerste resultaten.
De New Hampshire voorverkiezing is de allereerste keer dat er rechtstreeks op de kandidaten kan worden gestemd.
Daar krijg je een meer direct getal,
dat niet vertekend of opgeleukt wordt
door alle procedures die binnen een kieskringbijeenkomst aan bod kunnen komen.