Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK 14. De Winged Monkeys
U zult zich herinneren er was geen weg - zelfs niet een pad - tussen het kasteel van de
Wicked Witch en de Emerald City.
Toen de vier reizigers gingen op zoek naar de heks had ze gezien dat ze komen, en zo
stuurde de Winged Monkeys te brengen aan haar.
Het was veel moeilijker om hun weg terug te vinden door de grote velden van boterbloemen en
gele margrieten dan werd gedragen.
Ze wist natuurlijk, moeten ze rechtdoor het oosten, de richting van de opgaande zon, en zij
begon op de juiste manier.
Maar 's middags, als de zon boven hun hoofden was, hebben ze niet weten welke het oosten was en
dat was het westen, en dat was de reden dat ze verloren zijn gegaan in de grote velden.
Ze bleven op lopen, echter, en 's nachts de maan kwam naar buiten en scheen helder.
Dus ze vast onder de geurende gele bloemen en sliep tot
's Ochtends - alles behalve de Scarecrow en de Tin Woodman.
De volgende ochtend was de zon achter een wolk, maar ze begonnen, alsof ze
helemaal zeker welke kant ze gingen.
"Als we lopen ver genoeg", zei Dorothy, "ik weet zeker dat we zullen eens komen tot een aantal
plek. "
Maar van dag tot dag overleed, en ze nog steeds zag niets voor hen, maar het scharlaken
velden. De Scarecrow begonnen te mopperen een beetje.
"We hebben zeker de weg kwijt," zei hij, "en tenzij we vinden het terug in de tijd naar
bereiken van de Emerald City, zal ik nooit meer mijn hersenen. "
"En ik mijn hart," verklaarde de Tin Woodman.
"Het lijkt me dat ik kan nauwelijks wachten tot ik naar Oz, en je moet toegeven dat dit een
een zeer lange reis. "
"Zie je wel," zei de Laffe Leeuw, met een gejammer, "Ik heb niet de moed te houden
gestamp voor altijd, zonder dat het ergens op. "
Dan Dorothy verloren hart.
Ze ging op het gras en keek naar haar metgezellen, en ze ging zitten en keek naar
haar en Toto vond dat voor het eerst in zijn leven was hij te moe om een chase
vlinder die vloog langs zijn hoofd.
Dus stak hij zijn tong en hijgde en keek naar Dorothy als om wat ze vragen
zou moeten doen. "Stel dat we noemen het veld muizen", zegt ze
voorgesteld.
"Ze konden waarschijnlijk vertellen ons de weg naar de Emerald City."
"Om er zeker van konden zij," riep de Scarecrow.
"Waarom hebben we niet denken dat voor?"
Dorothy blies de kleine fluitje ze altijd had om haar hals gedragen sinds de
Koningin van de muizen hadden gegeven aan haar.
In een paar minuten hoorden ze het gekletter van kleine voeten, en veel van de kleine grijze
muizen kwam rennen naar haar toe. Onder hen was de koningin zelf, die
vroeg in haar piepende klein stemmetje:
"Wat kan ik doen voor mijn vrienden?" "We hebben onze weg kwijt," aldus Dorothy.
"Kun je ons vertellen waar de Emerald City is? '
"Zeker," antwoordde de koningin, "maar het is een geweldige manier af, want je hebt gehad op
uw rug al die tijd. "
Toen ze merkte dat Golden Cap Dorothy's, en zei: "Waarom ga je niet gebruik maken van de charme van de
Cap, en bel de Winged Monkeys voor u? Zij zullen u naar de stad Oz in
minder dan een uur. "
'Ik wist niet dat er een charme, "antwoordde Dorothy, in de verrassing.
"Wat is het?" "Het is geschreven in de Golden Cap,"
antwoordde de koningin van de muizen.
"Maar als je gaat naar de Winged Monkeys we moeten weglopen bellen, want zij zijn vol
van het onheil en vinden het leuk om ons te plagen. "
'Zal ze me pijn doen? "Vroeg het meisje angstig.
"Oh, nee. Ze moeten gehoorzamen de drager van de Cap.
Good-bye! "
En ze renden uit het zicht, met alle muizen haasten na haar.
Dorothy keek in de Gouden Cap en zag een paar woorden geschreven op de voering.
Deze, dacht ze, moet de charme zijn, dus las ze de aanwijzingen zorgvuldig door en zet
de Cap op haar hoofd. 'Ep-pe, pep-pe, kak-ke! "Zei ze, staande
op haar linker voet.
'Wat zei je? "Vroeg de Scarecrow, die niet wist wat ze deed.
"Hil-lo, HOL-lo, hel-lo!" Dorothy ging, stond dit keer op haar
rechtervoet.
"Hallo!" Zei de Tin Woodman rustig. "Ziz-zy, ZUZ-zy, zik!", Zei Dorothy, die
stond nu op beide voeten.
Dit eindigde de uitspraak van de charme, en zij hoorden een luide babbelende en klappen
van de vleugels, als de band van Winged Monkeys vloog aan hen.
De Koning boog diep voor Dorothy, en vroeg: "Wat is uw bevel?"
"We willen gaan naar de Emerald City", zei het kind, "en we hebben de weg kwijt."
"We zullen je dragen," antwoordde de koning, en niet eerder had hij gezegd dan twee van de
Apen gevangen Dorothy in hun armen en vloog weg met haar.
Anderen namen de Scarecrow en de Woodman en de Leeuw, en een kleine aap in beslag genomen
Toto en vloog achter hen aan, hoewel de hond probeerde hard om hem te bijten.
De Vogelverschrikker en de Tin Woodman waren nogal geschrokken op het eerste, want zij
herinnerde zich hoe slecht de Winged Monkeys hen had behandeld voor, maar zij zagen dat er geen
schade was bedoeld, dus ze reed door de
lucht heel vrolijk, had en een fijne tijd te kijken naar de mooie tuinen en bossen ver
onder hen.
Dorothy vond zelf rijden gemakkelijk tussen twee van de grootste Monkeys, een van hen de
Koning zelf. Ze had een stoel van hun handen en
waren voorzichtig om haar niet te kwetsen.
"Waarom moet je om de charme van de Gouden Cap gehoorzamen?" Vroeg ze.
"Dat is een lang verhaal," antwoordde de Koning, met een Winged lach, "maar zoals we hebben een lange
reis voor ons, zal ik de tijd te doden door het vertellen van je over, als je wilt. "
"Ik zal blij zijn om het te horen," antwoordde ze.
"Eenmaal," de leider begon, "we waren een vrij volk, wonen gelukkig in het grote bos,
vliegen van boom naar boom, eten van noten en fruit, en doen net zoals wij blij zonder
roepen iedereen meester.
Misschien dat sommige van ons waren eerder al te vol kattenkwaad soms vliegen tot aan de trek
staarten van de dieren die geen vleugels had, jagen vogels en het gooien van noten in de
mensen die liep in het bos.
Maar we waren onzorgvuldig en gelukkig en vol van plezier, en genoot van elke minuut van de dag.
Deze was vele jaren geleden, lang voordat Oz kwam uit de wolken om te heersen over deze
land.
"Er woonden hier toen, ver weg in het Noorden, een mooie prinses, die ook een
machtige tovenares.
Al haar magie gebruikt werd om de mensen te helpen, en ze was nooit bekend dat iemand kwetsen die
was goed.
Haar naam was Gayelette, en ze woonde in een knappe paleis opgebouwd uit grote blokken van
robijn.
Iedereen hield van haar, maar haar grootste verdriet was dat ze kon niemand aan de liefde in vinden
terug te keren, omdat alle mannen waren veel te dom en lelijk te paren met een zo
mooi en wijs.
Eindelijk, echter, vond ze een jongen die knap en mannelijk en verstandig was buiten zijn
jaar.
Gayelette uit haar gedachten dat toen hij uitgroeide tot een man te zijn zou ze hem haar
man, dus ze nam hem mee naar haar paleis en robijn gebruikt al haar magische krachten om hem te maken
zo sterk en goed en mooi als iedere vrouw kan wensen.
Toen hij groeide uit tot volwassenheid, Quelala, zoals hij werd genoemd, was naar verluidt de beste en wijste
man in het ganse land, terwijl zijn mannelijke schoonheid was zo groot dat Gayelette hem hield
duur, en haastte zich om alles klaar voor de bruiloft.
"Mijn grootvader was op dat moment de koning van de gevleugelde apen, die leefde in het
bos in de buurt paleis Gayelette, en de oude man hield een grap beter dan een goede
diner.
Op een dag, vlak voor de bruiloft, was mijn grootvader vliegen met zijn band
toen hij zag Quelala lopen naast de rivier.
Hij was gekleed in een rijke kostuum van roze zijde en paars fluweel, en mijn opa
dacht dat hij zou zien wat hij kon doen.
Op zijn woord van de band vloog naar beneden en in beslag genomen Quelala, droeg hem in hun armen tot
zij waren over het midden van de rivier, en vervolgens liet hem in het water.
"` Zwem, mijn fijne collega, 'riep mijn grootvader,' en kijk of het water
zag je kleren. '
Quelala was veel te verstandig om niet te zwemmen, en hij was niet in het minst verwend door al zijn
geluk. Hij lachte, toen hij naar de top van de
water, en zwom in naar de kust.
Maar toen kwam Gayelette loopt naar hem dat ze vond zijn zijde en fluweel alle verwoeste
door de rivier. "De prinses was boos, en ze wist, van
Natuurlijk, wie het gedaan heeft.
Ze had al de Winged Monkeys bracht voor haar, en ze zei eerst dat
hun vleugels zouden moeten worden gebonden en zij moeten worden behandeld als zij hadden behandeld Quelala, en
daalde in de rivier.
Maar mijn grootvader pleitte hard, want hij wist dat de Monkeys zou verdrinken in de rivier
met hun vleugels vastgebonden, en Quelala zei een vriendelijk woord voor hen ook, zodat Gayelette
eindelijk spaarde hen, op voorwaarde dat de
Winged Monkeys ooit zou doen na drie keer het bevel van de eigenaar van de
Golden Cap.
Dit Cap was gemaakt voor een bruiloft aanwezig om Quelala, en men zegt te hebben
kosten van de prinses de helft van haar koninkrijk.
Natuurlijk mijn opa en alle andere apen in een keer ingestemd met de voorwaarde,
en dat is hoe het komt dat we drie keer de slaven van de eigenaar van de
Golden Cap, wie hij ook moge zijn. "
"En wat is er geworden van hen?" Vroeg Dorothy, die zeer geïnteresseerd geweest in de
verhaal.
"Quelala zijnde de eerste eigenaar van de Golden Cap," de Monkey antwoordde, "hij was
de eerste aan zijn wensen te leggen op ons.
Als zijn bruid niet kon verdragen de aanblik van ons, riep hij ons allemaal om hem in het bos
nadat hij trouwde met haar en beval ons altijd goed te letten waar ze kon nooit meer
set ogen op een Gevleugelde Aap, die we waren blij om te doen, want we waren allemaal *** voor haar.
"Dit was alles wat we ooit hadden te doen totdat de Gouden Cap viel in handen van de
Wicked Witch van het Westen, die ons tot slaaf maken van de Winkies, en daarna rijden Oz
zich uit het Land van het Westen.
Nu is de Gouden Cap is van jou, en drie keer heb je het recht om uw wensen te leggen
op ons. "
Als de Monkey King eindigde zijn verhaal Dorothy keek naar beneden en zag de groene,
glanzende muren van de Emerald City voor hen.
Vroeg ze zich af op de snelle vlucht van de Monkeys, maar was blij dat de reis voorbij was.
De vreemde wezens die de reizigers voorzichtig neer voor de poort van de stad,
de Koning boog diep voor Dorothy, en vloog toen snel weg, gevolgd door al zijn
band.
"Dat was een goede rit," zei het meisje.
"Ja, en een snelle uitweg uit onze problemen," antwoordde de Leeuw.
'Wat een geluk dat jij het was gebracht weg dat prachtige Cap! "