Tip:
Highlight text to annotate it
X
Ik kreeg zojuist een e-mail van iemand die schreef: "Ik hoop dat je God vindt in 2008."
Dat is een erg positieve gedachte, dank je wel.
Toch hoop ik wel dat je ongelijk krijgt, want wat ik over God heb gehoord
en de manier waarop hij dingen doet, en vooral het soort mensen dat hij aantrekt;
al die dingen zorgen ervoor dat ik hoop dat hij zo ver bij mij uit de buurt blijft
als menselijkerwijs, of onmenselijkerwijs, mogelijk is. We hebben het uiteraard over de god van de woestijn,
de god van de dood. En we weten dat die drie woestijndogma's variaties zijn op dezelfde doodscultus.
En ze aanbidden allemaal dezelfde god van de veronderstelde liefde en goedbedoelde genade; daarom
haten ze elkaar met zo'n agressieve passie. Ik weet het ook niet, vraag het hen.
Gezamelijk zijn ze bekend als de kinderen van Abraham, want Abraham is de oorspronkelijke stamvader
die ze allemaal als de hunne claimen. Zonder Abraham's invloed zou geen van deze
dogma's waarschijnlijk nu bestaan. Daarom zou ik graag op de een of andere manier terug reizen
in de tijd om hem ferm toe te spreken. "Jij stomme zak, zag je niet aankomen wat er zou gebeuren?"
"Lekkere profeet ben jij."
Abraham was degene die als eerste besloot dat er vanaf dat moment maar één god zou zijn.
Een maat past allen - dat was zijn boodschap. En dat zou een verpletterend effect hebben
op het godendom van die tijd. Alle goden van rivieren en bergen en bossen en zo,
de plaatselijke gespecialiseerde goden die generaties lang hun best hadden gedaan, werden plotseling
buiten beeld geplaatst, of met geweld samengesmolten tot een gigantisch elementair conglomeraat
met gecentraliseerd bestuur, een kleingeestige moraliteit en een wraakzuchtig hart.
Zelfs tegenwoordig weten we niet zeker of dit de goede richting was die de mensheid
toen moest inslaan. Daar is men het nog niet over eens.
Gezien de religies die hij voort heeft gebracht, stond Abraham niet bekend om zijn geestelijke evenwichtigheid.
Hij is berucht omdat hij bereid was zijn eigen zoon te vermoorden omdat God hem dat opdroeg.
Gelukkig greep God op het laatste moment in en bewees door hem tegen te houden wat een
rechtvaardige, genadige god hij is, als je het trauma dat hij die twee heeft aangedaan eventjes negeert.
Beiden voor het leven getekend. Maar dat hoort er nu eenmaal bij in het Oude Testament, nietwaar?
Niemand komt er zonder kleerscheuren vanaf; lichamelijk of mentaal. Iedereen raakt beschadigd.
Kijk wat hij met Adam en Eva deed, de eerste mensen op aarde. Zij werden gestraft omdat ze
zichzelf waren; zo waren ze door God gemaakt. Hij wist dat ze nieuwsgierig waren,
hij wist dat ze moesten zijn om te kunnen overleven, en hij wist dus dat ze van die appel zouden eten.
Een cynicus zou denken dat God ons allen maar heeft geschapen om ons te kunnen straffen.
Want dat is de eerste les uit Genesis: het is een zonde mens te zijn.
We werden gestraft en uit het paradijs verdreven omdat we onszelf waren, maar we hebben ons herpakt
en we begonnen met de Toren van Babel, omdat we naar de hemel wilden reiken en daar een kijkje nemen.
We waren nieuwsgierig - dat is onze aard - maar dat beviel God evenmin, dus werden we
gestraft door het vernietigen van onze taal. Aan het begin van de Bijbel hebben we al
twee enorme klappen te verwerken gekregen van onze liefdevolle en genadige god.
Kort daarop laat hij de hele aarde overstromen omdat iemand hem verkeerd moet hebben aangekeken.
Een persoon krijgt een hint om een boot te bouwen, want hij wil niet dat iedereen het loodje legt,
dan heeft-ie namelijk niemand meer over om te straffen.
Ik snap best dat iemand voor de lol de Bijbel leest, want het is magistrale literatuur;
en ongetwijfeld interessant cultureel erfgoed. Maar het is niet het woord van God en het is hoog tijd
dat we ophouden te doen alsof het dat wel is of zou kunnen zijn. God is de hoofdpersoon van het boek,
dat wordt bij lezing al vlug duidelijk. Het is een interessante persoonlijkheid, maar ruw geschetst.
In essentie is het een poging om de scheppende levenskracht een menselijk gezicht te geven. Jammer genoeg
hebben we hem opgezadeld met onze eigen vooroordelen en hem een tikje te menselijk gemaakt.
Er is me namelijk een ding opgevallen: een mens zijn werkt alleen voor mensen.
Het werkt absoluut niet bij godheden. Menselijke goden zijn over 't algemeen koppig, gewelddadig en onvoorspelbaar,
en dan ook nog op een oppervlakkige, egoïstische manier. Verder nemen ze overal aanstoot aan,
net zoals veel van de gevoelige zielen die hen aanbidden.
Als je beledigd wilt worden, hoef je niet verder te kijken dan de Bijbel, ongetwijfeld een van de
beledigendste boeken die er te lezen zijn. Tenzij je gelooft dat vreemgangers gedood moeten worden, of
dat het prima is je dochter als slavin te verkopen, of dat iemand die op sabbat werkt gestenigd moet worden.
Dat vind je misschien helemaal oké, o en ook dat God herhaaldelijk pleit voor moordpartijen.
Toegegeven, hij heeft het niet over clusterbommen of kruisraketten, maar dat is ongetwijfeld
de afdeling hogere bijbelinterpretatie.
Deze gozer heeft het een ander op zijn naam staan. Saddam Hussein lijkt in vergelijking daarbij op Gandhi.
Deuteronomium 13 zegt dat je, volgens God, als je kennis draagt van een stad waar een ander god wordt aanbeden
je iedereen in die stad moet doden; vrouwen, kinderen, baby's, zelfs het vee.
En dan moet je die stad afbranden. O, en trouwens: gij zult niet doden.
Ik hoop dus maar dat je snapt waarom ik er problemen mee heb deze woestingod te omarmen,
deze god des doods die jullie allemaal zo leuk lijken te vinden. En ik hoop dat je begrijpt
waarom ik absoluut niets met hem te maken wil hebben, of-ie nou bestaat of niet.
Zijn waarden zijn de mijne niet. Ik vind hem letterlijk onmenselijk.
Dus het zal me worst wezen wat hij van de dingen vindt. En als hij nu uit de hemel zou komen stormen
en het Boek Richteren onder mijn neus zou drukken, zou ik hem eenvoudigweg zeggen
wat ik elke evangeliserende zak die ik tegenkom zeg: "Dankje, ik ben niet geïnteresseerd in jouw nep-redding."
"Ik ga voor hel en verdoemenis. En rot nou op, ik moet nog een paar zonden begaan."
Vrede. Als dat niet te godslasterlijk is. Ik zou namelijk nooit een gevoelige ziel willen kwetsen.