Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XL Een Boek van de Openbaring
De Irvings kwam terug om Echo Lodge voor de zomer, en Anne bracht een gelukkige drie weken
daar in juli.
Miss Lavendar was niet veranderd, Charlotta de vierde was een zeer volwassen jonge dame
nu, maar nog steeds dol op Anne oprecht.
"Als alle gezegd en gedaan, Miss Shirley, mevrouw, ik heb niemand gezien die in Boston
dat is gelijk aan jou, "zei ze openhartig. Paul was bijna volwassen, ook.
Hij zestien was, had zijn kastanje krullen plaats gemaakt voor kortgeknipt bruin sloten,
en hij was meer geïnteresseerd in voetbal dan elfjes.
Maar de band tussen hem en zijn oude leraar nog in het bezit.
Kindred Spirits alleen niet veranderen met het veranderen van jaar.
Het was een natte, sombere, wreed avond in juli toen Anne kwam terug naar Green Gables.
Een van de felle zomerstormen die soms vegen over de baai teisterde
de zee.
Zoals Anne kwam in de eerste regendruppels beschaamd tegen de ruiten.
"Was dat Paulus, die je naar huis gebracht?" Vroeg Marilla.
'Waarom heb je hem niet blijven de hele nacht.
Het gaat om een wilde avond worden. "" Hij zal Echo Lodge te bereiken voordat de regen
wordt erg zwaar, denk ik. Hoe dan ook, wilde hij terug naar vanavond.
Nou, ik heb een prachtig bezoek, maar ik ben blij je te zien lieve mensen weer.
"Oost, west, de beste. Hame's 'Davy, heb je weer groeit de laatste tijd?"
"Ik heb een hele centimeter groeide sinds je wegging", zegt Davy trots.
"Ik ben zo groot als Milty Boulter nu. Is het niet ik blij.
Hij zal moeten stoppen met kraaien over het feit dat groter.
Zeg, Anne, wist je dat Gilbert Blythe stervende is? "
Anne stond heel stil en onbeweeglijk, kijkend naar Davy.
Haar gezicht was gegaan zo wit, dat Marilla dacht dat ze zou flauwvallen.
"Davy, je mond te houden," zei mevrouw Rachel boos.
"Anne, er niet uitzien als dat - DON'T LOOK LIKE THAT!
We hebben nog niet zeggen om je te vertellen zo plotseling. "
"Is - it -? Waar," vroeg Anne met een stem die niet de hare.
"Gilbert is erg ziek," zei mevrouw Lynde ernstig.
"Hij nam af met tyfus net nadat je vertrokken Echo Lodge.
Heb je nooit van horen? "" Nee, "zei die onbekende stem.
"Het was een zeer slechte zaak vanaf het begin.
De dokter zei dat hij vreselijk is uitgevoerd naar beneden.
Ze hebben een getrainde verpleegkundige en alles is al gedaan.
Kijk niet zo, Anne.
Hoewel er leven is er hoop. "" Meneer Harrison was hier vanavond en hij
zeiden dat ze hadden geen hoop van hem, "herhaalde Davy.
Marilla, op zoek naar oud en versleten en moe, stond op en trok Davy grimmig uit de
keuken.
"Oh, niet dus kijk, schat, 'zei mevrouw Rachel, waardoor haar vriendelijke oude armen over de
bleek meisje. "Ik heb niet de hoop opgegeven, ik heb het niet.
Hij is de Blythe grondwet kreeg in zijn voordeel, dat is wat. "
Anne zachtjes zet mevrouw Lynde's armen weg van haar, liep blindelings in de keuken,
door de hal, de trap op naar haar oude kamer.
Op haar raam Ze knielde neer en staarde naar buiten unseeingly.
Het was erg donker. De regen sloeg neer op het
rillen velden.
The Haunted Woods was vol van het gekreun van de machtige bomen uitgewrongen in de storm, en de
lucht klopte met de donderende crash van golven op de verre kust.
En Gilbert was stervende!
Er is een boek van de Openbaring in het leven van ieders, omdat er in de Bijbel.
Anne las haar dat bittere avond, toen ze hield haar gekwelde wacht door de uren
van storm en duisternis.
Ze hield van Gilbert - had altijd van hem gehouden! Ze wist dat nu.
Ze wist dat ze kon niet meer hij wierp uit haar leven zonder pijn dan zij
zou hebben afgesneden haar rechterhand en werpt het van haar.
En de kennis die was te laat gekomen - te laat, zelfs voor de bittere troost van het zijn
met hem op het laatste.
Als ze had niet zo blind - zo dom - ze zou hebben het recht had om naar hem te
nu.
Maar hij zou nooit weten dat ze van hem hield, zou hij uit de buurt van dit leven denken te gaan
dat ze niet schelen. Oh, de zwarte jaren van de leegte die zich uitstrekt
voor haar!
Ze kon niet leven door hen - ze kon niet!
Ze kromp ineen door haar raam en wenste, voor de eerste keer in haar vrolijke jonge leven,
dat kon ze ook sterven,.
Als Gilbert ging bij haar weg, zonder een woord of teken of boodschap, ze kon niet
te leven. Niets was van enige waarde zonder hem.
Ze behoorde tot hem en hij met haar.
In haar uren van opperste pijn ze had geen twijfel dat.
Hij hield niet van Christine Stuart - nog nooit had liefgehad Christine Stuart.
O, wat een dwaas ze had niet te beseffen wat de band was, dat haar had gehouden om
Gilbert - om te denken dat de fancy gevleid dat ze had gevoeld voor Roy Gardner was liefde geweest.
En nu moet ze betalen voor haar dwaasheid als voor een misdaad.
Mevr. Lynde en Marilla sloop naar haar deur voordat ze naar bed gingen, schudden hun hoofd
bedenkelijk bij elkaar over de stilte, en ging weg.
De storm woedde de hele nacht, maar toen de dageraad kwam, werd besteed.
Anne zag een fee rand van het licht aan de rand van de duisternis.
Binnenkort zal de oostelijke heuveltoppen had een brand-shot robijn velg.
De wolken rolde zich af in grote, zachte, witte *** aan de horizon;
de lucht blonk blauw en verzilverd.
Een stilte viel over de hele wereld. Anne steeg van haar knieën en kroop
beneden.
De versheid van de regen-wind blies tegen haar witte gezicht toen ze uit in het
werf, en gekoeld haar droge, brandende ogen. Een vrolijke prettig fluitje was zangerige up
de baan.
Even later Pacifique Buote kwam in zicht.
Fysieke kracht Anne's plotseling mislukt haar.
Als ze had geen greep naar een lage wilg tak zou ze zijn gevallen.
Pacifique was knecht George Fletcher, en George Fletcher woonde naast de
Blythes.
Mevrouw Fletcher was Gilbert's tante. Pacifique zou weten als - indien - Pacifique
zou weten wat er was bekend worden. Pacifique liep stevig op langs de rode
laan, fluiten.
Hij niet zag Anne. Ze maakte drie vergeefse pogingen om hem te bellen.
Hij was bijna voorbij voordat ze er in geslaagd om haar trillende lippen noemen,
"Pacifique!"
Pacifique keerde met een grijns en een vrolijke goedemorgen.
"Pacifique", zei Anne flauw, "kom je vandaan George Fletcher vanmorgen? '
"Tuurlijk," zegt Pacifique vriendelijk.
"Ik kreeg de woord las 's avonds dat-mijn-fader, hij was seeck.
Het was zo stormachtig dat-ik kon niet naar den, dus ik begin Vair vroeg dis morgen '.
Ik ga troo de bossen voor een korte cut. "
"Heb je gehoord hoe Gilbert Blythe was vanmorgen?"
Anne's wanhoop dreef haar naar de vraag.
Zelfs de ergste zou zijn draaglijker dan deze afschuwelijke spanning.
"Hij is beter," aldus Pacifique. "Hij heeft de beurt las 's nachts.
De dokter zegt dat hij wel goed nu ver binnenkort tijdje.
Had scheren, deeg! Dat jongen, hij jus 'kiel zich op de hogeschool.
Nou, ik mus 'haast.
De oude man, zal hij in de haast om mij te zien. "Pacifique hervatte zijn wandeling en zijn fluitje.
Anne keek hem na met de ogen, waar vreugde was het verdrijven van de gespannen angst van de
's nachts.
Hij was een heel sluik, zeer haveloos, zeer huiselijke jeugd.
Maar in haar gezicht dat hij zo mooi was als zij die goede nieuws te brengen op de
bergen.
Nooit, zolang ze leefde, zou Anne zien bruin, Pacifique is rond, zwart-eyed gezicht
zonder een warme herinnering aan het moment waarop hij had gegeven aan haar de olie van vreugde voor
rouw.
Lang nadat gay fluitsignaal Pacifique had verdween naar de fantoom van de muziek en dan
in stilte ver uit hoofde van de esdoorns van de Lover's Lane Anne stond onder de wilgen,
proeven van de aangrijpende zoetheid van het leven toen een aantal grote angst is verwijderd uit het.
De ochtend was een beker gevuld met mist en glamour.
In de hoek bij haar was een rijke verrassing van nieuwe geblazen, kristal-dewed rozen.
De trillers en stroomt van lied van de vogels in de grote boom boven haar leek in
perfect in overeenstemming met haar stemming.
Een zin uit een zeer oude, zeer waar, heel prachtig boek kwam om haar lippen,
"Weeping kan verdragen voor een nacht, maar vreugde komt in de ochtend."