Tip:
Highlight text to annotate it
X
De eerste keer dat ik een opnamestudio zag, was ik met mijn moeder in Parijs.
Ik zag de mengtafel en dacht: "Dit is wat ik wil doen."
"Ik heb er alles voor over, dit is wat ik wil."
Ik maakte vroeger iedere drie jaar een album.
Ik maakte vroeger iedere drie jaar een album.
Nadat Phoenix een Grammy won, kreeg ik het heel erg druk.
Daarvoor was het rustiger.
Iedereen denkt dat muziek maken altijd leuk is,
maar oom eerlijk te zijn, als je iets voor iemand maakt
moet je er voor honderd procent achter staan.
Als ik er niet in geloof, is het een ramp.
Dan komt er niks uit. Een oude citroen kun je niet uitpersen.
Ik zal nooit een plaat onder mijn eigen naam uitbrengen.
Ons idee van een producer was George Martin met de Beatles:
een oude, wijze man die enorm veel weet
en de artiest vertelt wat hij moet doen.
We hadden niet zoveel zin in een producer.
We dachten aan Phil Spector en hoe hij bands manipuleerde,
dus hebben we altijd ons eigen werk geproduceerd.
Behalve deze plaat, met Philippe Zdar.
Ze hebben in hun eentje twee of drie platen gemaakt.
Toen kwam "Wolfgang Amadeus Phoenix".
We mochten zijn studio gebruiken.
Soms kwam hij langs om platen op te halen, als hij moest draaien
en hij gaf ons steeds advies,
op puur vriendschappelijke basis.
We zaten voor het eerst echt vast met 'Lisztomania'
We zaten voor het eerst echt vast met 'Lisztomania'
en toen was hij er ineens
als een reddende engel.
Dit is de piano, die op de computer van Hubert nogal goedkoop klinkt.
Het zou best Garage Band kunnen zijn.
Ik wilde dat geluid tot leven brengen en zei tegen Hubert: "Laten we het opnemen."
"Ik heb hier een goede piano en een geweldige microfoon."
Ik stopte een oude microfoon in de versterker,
zodat het geluid door de equalizer ging.
Normaal doe ik dat nooit, maar ik las dat Elton John dat ook doet.
Als hij het doet, doe ik het ook.
Na de equalizer gebruikten we de compressor, en toen hebben het opgenomen.
We wilden het geluid van de goedkope piano naar voren halen en het werkte.
Ik omarm dat soort nieuwe technologie.
Ik combineer het met analoog en doe m'n eigen ding.
Een van de beste dingen die hij tegen me zei, was:
"Ben je ambitieus?"
"Waarom beperk je jezelf dan tot een lo-fi album?"
"Het zal geen makkelijke overgang voor je zijn"
"van liedjes maken in je slaapkamer naar opnemen in hi-fi."
"Maar wees geen mietje en doe het gewoon."
Het tegenovergestelde gebeurde met de plaat van Kindness. Hij had de boel al helemaal uitgewerkt.
Het tegenovergestelde gebeurde bij Kindness. Hij had de plaat al helemaal uitgewerkt.
Bij het liedje 'Swinging Party' weet ik nog
dat het nummer eigenlijk al heel goed was en ik het zo wilde houden,
maar wel met een groter geluid.
We hoorden op een zeker moment een raar ritme: 'tak tak tak'.
Ik realiseerde me dat het mijn laars was,
Ik realiseerde me dat het mijn laars was,
dus hielden we er een microfoon bij
en dat ritme hebben we verdubbeld,
en verdriedubbeld,
en ineens was het dezelfde beat als op de demo, maar intenser.
Jackson is een goede vriend.
Ik wist dat hij goed was,
maar had niet verwacht dat hij me zou vragen om samen te werken.
Ik wist niet of ik een elektronische muzikant kon helpen.
Phillipe is een soort verzamelaar.
Hij heeft allerlei oude en zeldzame equalizers, compressors en reverbs.
Hij werkt al 20 jaar in opnamestudio's en weet er enorm veel van.
De artiesten hebben het meeste werk al gedaan.
Ik help ze bij de afwerking.
Ik was dol op Cat Power
en ze belde me uit haar auto, omdat ze naar de Beastie Boys had geluisterd.
Ze zei dat de plaat een uniek geluid had
en vroeg of ik wilde samenwerken, ik zei: "Kom naar Parijs!"
Ik zei dat ik naar haar wilde luisteren
en toen was ze er ineens.
Ik hoorde haar plaat voor het eerst op een kleine koptelefoon, hij was geweldig.
Toen realiseerde ik me pas dat ik de eerste was die hem hoorde.
Ze had de hele plaat zelf geproduceerd.
Na het derde nummer was ik overtuigd en wilde ik eraan meewerken
en toen bleef ze hier een paar maanden.
Bastien, Julien, Jeff - ze hebben allemaal met haar gewerkt.
Ze nam Jeff zelfs mee naar Miami.
Hij is heel positief en hulpvaardig.
He's like really passionate. Hij houdt echt van wat hij doet.
Het is fijn om hem in de buurt te hebben,
omdat hij het beste in je naar boven wil halen
en hij je daar echt bij helpt.
Voor 'How Deep Is Your Love' hebben we uren in de studio gezeten.
Tot we iets hadden wat zo goed was, dat we het wilden blijven herhalen.
Een liedje van The Rapture met vocalen en gitaar
en een liedje van Kindness hebben niks met elkaar gemeen.
Toch is het hetzelfde werk, dezelfde producer en is er even lang aan gewerkt.
Ik sloeg stijl achterover van Hubert,
het was alsof ik mijn tweelingbroer uit Parijs ontmoette.
Toen ik opgroeide in Aix Les Bains
droomde ik ervan om ook uit Parijs te komen.
Het begon als een vrienschap en later begonnen we ook samen te werken.
Het is met Hubert net alsof we zwart-wit films maken.
We zijn zijn gek op analoog, maar werken ook digitaal.
We combineren de twee altijd.
Hij is behalve technicus ook artiest, dat is zijn kracht.
Hij werkt aan het hele nummer,
niet alleen aan details of een specifiek geluid.
Hij is enorm zorgvuldige geluidspexpert,
maar hij weet dat dat uiteindelijk maar een klein stukje van de puzzel is.
Het gaat allemaal om de emotie.
Ik help mensen om hun projecten af te maken, daar ben ik goed in.
Ik deel mijn positieve energie, maak grapjes en probeer dingen uit
en probeer de boel luchtig te houden.