Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XXIX
De herinnering van ongeveer drie dagen en nachten slagen dit is erg zwak in mijn
geest.
Ik kan herinneren wat sensaties gevoeld in dat interval, maar enkele gedachten omlijst, en geen
acties uitgevoerd. Ik wist dat ik in een kleine kamer en in een
smalle bed.
In dat bed Ik leek te zijn geworden, ik lag op het roerloos als een steen, en te hebben
gescheurd mij zou het zijn bijna om me te doden.
Ik heb geen enkele kennis van het verstrijken van de tijd - van de verandering van 's morgens tot' s middags, vanaf de middag tot
's avonds.
Ik merkte wanneer iemand betreden of verlaten van het appartement: ik kon zelfs vertellen wie ze waren;
Ik kon begrijpen wat er gezegd werd toen de spreker stond bij mij, maar ik kon het niet
antwoord, op mijn lippen te openen of te verplaatsen mijn ledematen was even onmogelijk.
Hannah, de knecht, was mijn meest frequente bezoeker.
Haar komst gestoord mij.
Ik had het gevoel dat ze me wilde weg: dat ze me niet of mijn begrijpen
omstandigheden; dat ze bevooroordeeld tegen mij.
Diana en Mary verscheen in de kamer of twee keer per dag.
Ze zouden fluisteren zinnen van dit soort aan mijn bed -
"Het is erg goed we hebben haar binnen"
"Ja, ze zou zeker zijn dood aangetroffen op de deur in de ochtend had ze
beschouwing gelaten de hele nacht. Ik vraag me af wat ze heeft meegemaakt? "
"Vreemd ontberingen, denk ik - arm, uitgehongerd, bleek zwerver? '
"Ze is niet een ongeschoolde persoon, zou ik, denk door haar manier van spreken, haar
accent was heel zuiver, en de kleren die ze nam, maar spatte en nat, werden
weinig gedragen en fijn. "
"Ze heeft een eigenaardige gezicht vleesloos en verwilderd als het is, ik heb liever leuk, en
toen in goede gezondheid en geanimeerd, ik kan fancy haar fysionomie zou zijn aangenaam. "
Nooit een keer in hun dialogen heb ik een lettergreep van spijt te horen op de gastvrijheid die
had uitgebreid naar mij, of van vermoeden van, of afkeer van, mezelf.
Ik was getroost.
De heer St. John kwam maar een keer: hij keek me aan en zei dat mijn staat van lethargie was de
gevolg van de reactie van overmatige en langdurige vermoeidheid.
Sprak hij het onnodig om te sturen voor een huisarts: de natuur, hij zeker was, zou het beheer van
beste, van links naar zichzelf.
Hij zei dat elke zenuw was overspannen of andere manier, en het hele systeem moet
slaap traag een tijdje. Er was geen ziekte.
Hij stelde mijn herstel zou zijn snel genoeg als ze eenmaal begonnen.
Deze adviezen die hij in een paar woorden, in een rustige, lage stem, en voegde eraan toe na een
pauze, in de toon van een man die weinig gewend zijn aan expansief commentaar, "Liever een
ongebruikelijke fysionomie, zeker, geen indicatie voor de vulgariteit of afbraak ".
"Far anders," antwoordde Diana. "Om de waarheid te spreken, St. John, mijn hart in plaats
verwarmt de arme ziel.
Ik wou dat we in staat zijn om blijvend profiteren haar. "
"Dat is niet erg waarschijnlijk," was het antwoord.
"U vindt ze enkele jonge dame die heeft een misverstand gehad met haar
vrienden, en waarschijnlijk onoordeelkundig liet hen.
Wij kunnen, misschien, lukt in het herstellen van haar aan hen, als ze niet eigenzinnig, maar ik
trace lijnen van kracht in haar gezicht waardoor ik sceptisch over haar volgzaamheid. "
Hij stond me een paar minuten gezien, daarna voegde toe: "Ze ziet er verstandig, maar niet helemaal
knap. "" Ze is zo ziek, St. John. "
"Ziek of goed, ze zou altijd vlakte.
De gratie en harmonie van schoonheid zijn vrij willen in deze functies. "
Op de derde dag dat ik beter was, op de vierde, ik kon spreken, bewegen, stijging in bed,
en draaien.
Hannah had me wat pap en droge toast, over, zoals ik veronderstelde, het diner-
uur.
Ik had gegeten met smaak: het eten was goed--leegte van de koortsachtige smaak, die had
tot nu toe vergiftigd wat ik had ingeslikt.
Toen ze me verliet, voelde ik me relatief sterk en nieuw leven ingeblazen: weldra verzadiging van de
rust en verlangen tot actie bewoog mij. Ik wilde stijgen, maar wat kon ik op?
Alleen mijn vochtige en bemired kleding, waarin ik had geslapen op de grond en gevallen in de
moeras. Ik schaamde me om te verschijnen voor mijn
weldoeners zo gekleed.
Ik werd gespaard van de vernedering. Op een stoel bij het bed waren al mijn eigen
dingen, schoon en droog. Mijn zwarte zijden jurk hing tegen de muur.
De sporen van het veen werden verwijderd uit het; de plooien achtergelaten door de natte gladgestreken:
Het was heel fatsoenlijk. Mijn zeer schoenen en kousen werden gezuiverd
en weergegeven toonbaar.
Er waren de middelen van het wassen in de kamer, en een kam en borstel om mijn glad
haar.
Na een vermoeide proces, en rust om de vijf minuten, ik slaagde in dressing
mezelf.
Mijn kleren hingen los op mij, want ik was veel verspild, maar ik bedekt tekortkomingen met een
sjaal, en nog eens, schoon en respectabel kijken - geen stip van het vuil, geen spoor van
de aandoening ik zo gehaat, en dat leek
Dus voor mij af te breken, links - ik kroop in een stenen trap met behulp van de
trapleuningen, een smalle lage doorgang, en vond mijn weg op dit moment naar de keuken.
Het was vol van de geur van nieuwe brood en de warmte van een royaal vuur.
Hannah was bakken.
Vooroordelen, het is bekend, zijn de meeste moeilijk uit te roeien vanuit het hart van wie
bodem is nooit losgemaakt of bevrucht door het onderwijs: ze groeien daar, stevig als
onkruid tussen stenen.
Hannah was koud en stijf, inderdaad, bij de eerste: de laatste tijd dat ze begon te vermurwen
een beetje, en toen ze me zag komen netjes en goed gekleed, ze zelfs glimlachte.
"Wat, je hebt up!" Zei ze.
"Je bent beter, dan. U kunt gaan zitten je naar beneden in mijn stoel op de
. Hearthstone, als je "Ze wees naar de schommelstoel: ik nam
het.
Ze druk in de weer, het onderzoek me zo nu en dan met de hoek van haar oog.
Wat mij, als ze een aantal broden uit de oven nam, vroeg ze botweg -
"Heb je ooit gaan bedelen hiervoor je hier kwam?"
Ik was verontwaardigd voor een ogenblik, maar herinneren dat boosheid was uit de
vraag, en dat ik inderdaad verscheen als een bedelaar aan haar, antwoordde ik rustig, maar
nog steeds niet zonder een zekere stevigheid gemarkeerd -
"Je bent verkeerd te veronderstellen mij een bedelaar. Ik ben geen bedelaar, meer dan jezelf of
je jonge dames. "
Na een pauze zei ze: "Ik heb dunnut begrijpt dat: je hebt als geen huis, noch
geen messing, denk ik? '
"De wil van het huis of messing (waarmee ik veronderstel dat je bedoelt geld) maakt geen
bedelaar in de zin van het woord. "" Ben je boek geleerd? "vroeg ze
op dit moment.
"Ja, erg." "Maar je bent nog nooit in een internaat
school? "" Ik was op een kostschool acht jaar. "
Ze opende haar ogen wijd open.
"Wat gij niet behouden kan jezelf dan? '
"Ik heb mezelf gehouden, en, ik vertrouw, zal weer houdt mezelf.
Wat ga je doen met deze kruisbessen? "
Vroeg ik, terwijl ze bracht uit een mand van de vrucht.
"Mak" 'em in de taarten. "
"Geef ze aan mij en ik zal halen ze." "Neen, ik wil dunnut gij niets doen".
"Maar ik moet iets doen. Laat mij hebben ze. "
Ze stemde, en ze zelfs bracht me een schone handdoek om zich te verspreiden over mijn jurk,
"Opdat", zoals ze zei: "Ik moet het mucky." 'Jij hebt niet werd gebruikt om Wark sarvant's, ik
zien door je handen, "merkte ze op.
'Jij hebt Happen is een naaister? "" Nee, heb je het mis.
En nu, laat staan wat ik heb: doe geen moeite je hoofd verder over mij, maar
vertel me de naam van het huis waar we zijn. "
"Sommige noemt het Marsh End, en een aantal noemt het Moor House."
"En de heer die hier woont wordt genoemd de heer St. John? '
"Neen, hij hier niet woont: hij is alleen een verblijf een tijdje.
Als hij thuis is, hij is in zijn eigen parochie bij Morton. "
"Dat dorp een paar mijl uit?
"Ja." "En wat is hij? '
"Hij is een dominee."
Ik herinnerde me het antwoord van de oude huishoudster in de pastorie, toen ik had
gevraagd om de dominee te zien. "Dit was dan zijn vader wonen? '
"Ja, oude heer Rivers woonde hier, en zijn vader en grootvader, en GURT (grote)
grootvader hiervoor hem. "" De naam dan, van die meneer, is de heer
St. John Rivers? "
"Ja, St. John is net als zijn kirstened naam." "En Zijn zusters worden genoemd Diana en Mary
Rivieren? "" Ja. "
"Hun vader is dood?"
"Dead drie weken zonde 'van een beroerte." "Ze hebben geen moeder?"
"De meesteres is dood dit mony een jaar."
"Heb je woonde bij het gezin lang? '
"Ik woon hier al dertig jaar. Ik verzorgde ze alle drie. "
'Dat bewijst moet je een eerlijke en trouwe dienaar zijn geweest.
Ik zal zeggen zo veel voor u, maar u had het onfatsoen noemen mij een bedelaar. "
Ze weer beschouwde mij met een verbaasde blik.
"Ik geloof," zei ze, "ik was heel mista'en in mijn gedachten van u: maar er
is zo getuigenis cheats over gaat, je Mun Forgie mij. "
"En hoewel," vervolgde ik, nogal ernstig, "je wilde me bekeren van de deur, op een
s nachts, wanneer je niet had moeten sluiten van een hond. "
"Nou, het was hard: maar wat kan een lichaam doen?
Ik dacht meer o 'th' Childer noch van mysel: slechte dingen!
Ze hebben als niemand die Tak 'zorg op' em, maar ik.
Ik ben net als om te kijken sharpish. "
Ik onderhield een graf stilte voor enkele minuten.
"Je munnut denkt ook nauwelijks van mij," merkte ze weer.
"Maar ik bijna niet aan je denken," zei ik, "en ik zal je vertellen waarom - niet zozeer omdat
je weigerde om mij onderdak, of die mij als een bedrieger, maar omdat je gewoon nu
maakte er een soort van verwijt dat ik geen 'brass' en geen huis had.
Sommige van de beste mensen die ooit geleefd heeft zijn zo berooid als ik ben, en als u
een Christen bent, moet je niet om de armoede een misdaad beschouwen. "
"Niet meer ik zou moeten," zei ze: "Dhr. St. John vertelt me dat ook, en ik zie dat ik wer wrang - maar
Ik heb nu duidelijk een andere opvatting op u om wat ik had.
Je kijkt een raight beneden dacent kleine krater. "
"Dat zal doen - ik nu vergeef het je. Handen schudden. "
Ze legde haar bloemige en geil de hand in de mijne, een ander en hartelijker glimlach verlicht
haar ruw gezicht, en vanaf dat moment dat we vrienden waren.
Hannah was blijkbaar dol op praten.
Terwijl ik plukte de vruchten, en zij maakte de pasta voor de taarten, ze ging te geven
me allerlei details over haar overleden meester en meesteres, en "de Childer", zoals ze
riep de jongeren.
De oude heer Rivers, zei ze, was een eenvoudige man genoeg, maar een gentleman, en als oude
een familie als zou kunnen worden gevonden.
Marsh End had behoord tot de rivieren sinds het was een huis: en het was, ze
bevestigde, "aboon tweehonderd jaar oud - voor alles wat het leek, maar een kleine, bescheiden plaats,
niets te wi 'Mr Oliver's grote zaal beneden i' te vergelijken Morton Vale.
Maar ze kon Bill Oliver's vader een gezel needlemaker onthouden, en th 'Rivers
WOR adel i 'th' OWD dagen o 'th' Henrys, kunnen zien als onybody door te kijken naar th '
registreert i 'Morton Kerk sacristie. "
Toch liet ze, "de OWD Maister was net als andere mensen - niets mich out o 't'
gebruikelijke manier: schril gek o 'schieten, en landbouw, en sich als ".
De vrouw des huizes was anders.
Ze was een groot lezer, en studeerde een deal, en de "bairns" had genomen na haar.
Er was niets als zij in deze delen, noch ooit was geweest, ze hadden graag leren,
alle drie, bijna vanaf het moment dat ze konden spreken, en zij hadden altijd al "van een MAK '
van hun eigen land. "
De heer St. John, toen hij opgroeide, zou gaan naar de universiteit en een dominee, en de meisjes, als
Zodra ze school verliet, zou willen plaatsen als gouvernantes, want zij had haar verteld van hun
vader had enkele jaren geleden verloor een groot deel
van geld door een man die hij had vertrouwd te draaien failliet, en als hij nu niet rijk genoeg
om hen fortuin, moeten zij voor zichzelf.
Ze woonde heel weinig thuis voor een lange tijd, en waren nu pas gekomen om te blijven
een paar weken op de rekening van de dood van hun vader, maar zij deden dat, zoals Marsh End en
Morton, en al deze heide en heuvels over.
Ze waren in Londen, en vele andere grote steden, maar ze zei dat er altijd was
no place like home, en dan waren ze zo aangenaam met elkaar - niet viel uit
of "threaped."
Ze wist niet waar er zo'n familie voor zijn verenigd.
Het afronden van mijn taak van kruisbes plukken, ik vroeg waar de twee dames en
hun broer waren nu.
"Gone naar Morton voor een wandeling, maar ze zouden terug zijn in een half uur voor de thee."
Zij keerden terug in de tijd dat Hannah had toegewezen hen: ze zijn ingevoerd door de keuken
deur.
De heer St. John, toen hij me zag, alleen maar boog en door, de twee dames gestopt:
Maria, in een paar woorden, vriendelijk en rustig uitgesproken het genot voelde ze zich in het zien
me goed genoeg om te kunnen naar beneden te komen;
Diana nam mijn hand: ze schudde haar hoofd naar me.
"Je had moeten wachten voor mijn verlof om af te dalen," zei ze.
"Je hebt nog erg bleek ziet - en zo dun!
Arm kind -! Arme meisje "Diana had een stem afgezwakt, tot mijn oor, net als
het koeren van een duif. Ze bezat ogen wiens blik ik blij
tegenkomen.
Haar hele gezicht leek mij vol charme. Mary's gezicht was net zo intelligent-
-Haar gezicht even mooi, maar haar uitdrukking was meer gereserveerd, en haar
manieren, maar zacht, meer afstandelijk.
Diana keek en sprak met een zekere autoriteit: zij had een testament, blijkbaar.
Het was mijn natuur om plezier te voelen in overgave aan een autoriteit wordt ondersteund, zoals
hare, en om te buigen, waar mijn geweten en zelfrespect toegestaan om een actief wordt.
'En wat zaken heb je hier? "Vervolgde ze.
"Het is niet jouw plaats.
Mary en ik zit in de keuken soms, want thuis we graag vrij zijn, zelfs voor
licentie - maar u bent een bezoeker, en moet gaan in de kamer ".
"Ik ben heel goed hier."
"Helemaal niet, met Hannah druk in de weer en die je met bloem."
"Trouwens, het vuur is te heet voor u," viel Mary.
"Om zeker te zijn," voegde haar zus.
"Kom, je moet gehoorzaam zijn." En toch hield mijn hand maakte ze me stijgen,
en leidde me naar de slaapkamer.
"Zit daar," zei ze, het plaatsen van mij op de bank, "terwijl we ons dingen af en stapt
de thee klaar, het is een voorrecht we oefening in ons kleine heide huis - om
bereiden onze eigen maaltijden als we zo
geneigd, of wanneer Hannah bakken is, brouwen, wassen of strijken. "
Ze sloot de deur, waardoor ik Solus met de heer St. John, die zat tegenover, een boek of
krant in zijn hand.
Ik onderzocht eerst de salon, en vervolgens de bewoner.
De salon was eerder een kleine kamer, zeer eenvoudig ingericht, maar comfortabel, omdat de
schoon en netjes.
De ouderwetse stoelen waren zeer helder, en de walnoot-houten tafel was als een
spiegel.
Een paar vreemde, antieke portretten van de mannen en vrouwen van de andere dagen van de versierde
gekleurde muren, een kast met glazen deuren die een aantal boeken en een oude set van
China.
Er was geen overbodige ornament in de ruimte - niet een modern meubel,
bespaart een brace van workboxes en een dame bureau in palissanderhout, die stond op een side-table:
alles - inclusief het tapijt en de
gordijnen - keek een keer goed gedragen en goed opgeslagen.
De heer St. John - zitten zo stil als een van de stoffige foto's op de muren, het houden van
zijn ogen gefixeerd op de pagina die hij ingezien, en zijn lippen stom gesloten - was gemakkelijk genoeg om
te onderzoeken.
Had hij een standbeeld geweest in plaats van een man, kon hij niet zo gemakkelijk geweest.
Hij was jong - misschien achtentwintig-dertig - lang, slank, zijn gezicht geklonken de
oog, het was als een Griekse gezicht, zeer zuiver in grote lijnen: een vrij rechte, klassieke neus;
nogal een Atheense mond en kin.
Het is zelden, inderdaad, een Engels gezicht komt zo dicht bij de antieke modellen net als de zijne.
Hij zou ook een beetje geschokt door de onregelmatigheid van mijn gelaatstrekken, zijn eigen
zo harmonieus.
Zijn ogen waren groot en blauw, met bruine wimpers, zijn hoge voorhoofd, kleurloos als
ivoor, werd gedeeltelijk gestreepte overgenomen door onzorgvuldig lokken van blond haar.
Dit is een zachte afbakening, is het niet, lezer?
Maar hij wie hij beschrijft nauwelijks onder de indruk van een met het idee van een zachte, een opbrengst,
een receptief, of zelfs van een rustig karakter.
Rust als hij nu zat, was er iets over zijn neusgat, zijn mond, zijn
voorhoofd, die, naar mijn perceptie, aangegeven elementen binnen ofwel onrustig, of hard,
of enthousiast.
Hij sprak niet tot mij een woord, zelfs niet direct voor mij een blik, tot aan zijn zussen
terug.
Diana, als ze voorbij in en uit, in de loop van de voorbereiding thee, bracht me een
kleine cake, gebakken op de top van de oven. "Eet nu," zei ze: "je moet
honger.
Hannah zegt dat je hebt niets, maar sommige pap had sinds het ontbijt. "
Ik heb niet weigeren, want mijn eetlust was wakker en scherp.
Meneer Rivers nu gesloten zijn boek, naderde de tafel, en als hij een zetel, vaste
zijn blauwe picturale uitziende ogen vol op mij.
Er was een zonder complimenten directheid, een zoeken, besloot standvastigheid in zijn
blik nu, dat die bedoeling, en niet schroom verteld, had tot nu toe hield het
afgewend van de vreemdeling.
"Je bent erg honger," zei hij. "Ik ben, meneer."
Het is mijn manier - het was altijd op mijn manier, door instinct - ooit om te voldoen aan de korte met
beknoptheid, de directe met duidelijkheid.
"Het is goed voor u, dat een lage koorts heeft je gedwongen om zich te onthouden voor de laatste drie
dag: zou er gevaar in te geven aan de verlangens van de eetlust
op het eerste.
Nu kun je eten, maar nog steeds niet mateloos. "
"Ik vertrouw ik zal lang niet eten op uw kosten, meneer," was mijn zeer onhandig-
gekunsteld, ongepolijst antwoord.
"Nee," zei hij doodleuk: "als u hebt aangegeven bij ons de woning van uw
vrienden, kunnen we schrijven ze, en je kan worden hersteld om naar huis. "
"Dat heb ik duidelijk moet je zeggen, is uit mijn macht om te doen; dat absoluut zonder
huis en vrienden. "
De drie keek me aan, maar niet wantrouwen, ik voelde me er was geen
wantrouwen in hun blikken: er was meer uit nieuwsgierigheid.
Ik spreek in het bijzonder van de jonge dames.
St. John's ogen, maar duidelijk genoeg in een letterlijke zin, in een figuratieve men
moeilijk te doorgronden.
Hij leek om ze te gebruiken in plaats van als instrumenten om andere mensen de gedachten van zoeken, dan als
agenten zijn eigen onthullen: de welke combinatie van gretigheid en reserve was
aanzienlijk meer berekend om in verlegenheid te brengen dan aan te moedigen.
'Bedoel je te zeggen, "vroeg hij," dat je volledig geïsoleerd zijn van alle
aansluiting? '
"Ik heb te doen. Niet een gelijkspel koppelingen me aan een levend wezen: geen
een claim moet ik beschikken om toegang onder geen dak in Engeland. "
"Een zeer bijzondere positie op jouw leeftijd!"
Hier zag ik zijn blik gericht op mijn handen, die op de tafel gevouwen voor mij.
Ik vroeg me af wat hij daar zocht: zijn woorden al snel legde de quest.
'Je hebt nooit getrouwd geweest?
Je bent een oude vrijster? "Diana lachte.
"Waarom, ze kan niet hoger zijn dan zeventien of achttien jaar oud, St. John," zei ze.
"Ik ben in de buurt van negentien, maar ik ben niet getrouwd.
Nee "Ik voelde een brandende gloed monteren op mijn gezicht, want
bitter en agerend herinneringen werden gewekt door de toespeling op het huwelijk.
Ze allemaal zag de verlegenheid en de emotie.
Diana en Mary opgelucht me door te draaien aan hun ogen ergens anders dan mijn crimsoned visage;
maar het kouder en strengere broer bleef staren, tot de moeite die hij had
enthousiast gedwongen uit tranen en kleur.
"Waar heb last u woont?" Vroeg hij nu. "Je bent te nieuwsgierig, St. John,"
mompelde Maria in een lage stem, maar hij leunde over de tafel en vereist een antwoord door een
seconden vast en doordringende blik.
"De naam van de plaats waar, en van de persoon met wie ik woonde, is mijn geheim:" Ik
antwoordde beknopt.
"Wat, als je wilt, heb je, naar mijn mening, een recht op te houden, zowel vanuit St.
John en elke andere vragensteller, "merkte Diana.
"Maar als ik weet niets over u of uw geschiedenis, ik kan je niet helpen," zei hij.
"En u hulp nodig heeft, hoeft u niet? '
"Ik heb het nodig, en ik zoek het zo ver, meneer, dat sommige echte filantroop zal me in de
manier om werk dat ik kan doen, en de vergoeding voor die zal blijven me, als maar
in het strikte levensbehoeften. "
"Ik weet niet of ik ben een echte filantroop, maar ik ben bereid om je te helpen
tot het uiterste van mijn vermogen in een doel zo eerlijk.
Ten eerste dan, vertel me wat je gewend zijn te doen, wat je kunt en te doen. "
Ik had nu slikte mijn thee.
Ik was krachtig ververst door de drank, in dezelfde mate als een reus met wijn: het gaf
nieuwe toon aan mijn unstrung zenuwen, en kon ik deze indringende jonge rechter te pakken
gestaag.
"De heer Rivieren ', zei ik, zich tot hem, en kijken naar hem, terwijl hij keek me aan, openlijk
en zonder schroom, 'jij en je zussen hebben gedaan mij een grote dienst - de
grootste mens kan doen zijn mede-zijn, je
hebben gered mij, door uw nobele gastvrijheid, van de dood.
Verleende deze uitkering geeft je een onbeperkte aanspraak op mijn dankbaarheid, en een
vordering, tot op zekere hoogte, op mijn vertrouwen.
Ik zal je vertellen zo veel van de geschiedenis van de zwerver je hebt gekoesterd, als ik kan
vertellen zonder afbreuk te doen aan mijn eigen gemoedsrust - mijn eigen veiligheid, morele en fysieke,
en dat van anderen.
"Ik ben een wees, de dochter van een predikant.
Mijn ouders zijn overleden voordat ik kon leren kennen. Ik ben opgevoed een afhankelijke, opgeleid in een
charitatieve instelling.
Ik zal zelfs vertellen wat de naam van het bedrijf, waar ik voorbij zes jaar als
een leerling, en twee als leraar - Lowood Orphan Asylum, --- Shire: hebt u
van gehoord, meneer Rivers -? de ds. Robert Brocklehurst is de penningmeester ".
"Ik heb gehoord van de heer Brocklehurst, en ik heb de school."
'Ik verliet Lowood bijna een jaar geleden naar een prive-gouvernante te worden.
Ik kreeg een goede situatie, en was gelukkig. Deze plaats was ik verplicht om vier dagen te verlaten
voordat ik hier kwam.
De reden van mijn vertrek kan ik niet en zou niet uit te leggen: het zou nutteloos zijn,
gevaarlijk, zou en geluid ongelooflijk. Geen schuld aan mij: Ik ben als vrij van
schuld als een van jullie drie.
Ellendig ik ben, en moet worden voor een tijd, voor de ramp die mij reed van een huis
Ik had gevonden een paradijs was van een vreemde en verschrikkelijke natuur.
Ik heb waargenomen, maar twee punten in de planning mijn vertrek - snelheid, geheimhouding: om deze veilig te stellen,
Ik moest achterlaten me alles wat ik bezat, behalve een klein perceel; die, in
mijn haast en moeite van de geest, ik vergat te
nemen van de coach die mij gebracht Whitcross.
Om deze buurt, toen kwam ik, heel berooid.
Ik heb twee nachten geslapen in de open lucht, en wandelde ongeveer twee dagen zonder oversteken van een
drempel: maar twee keer in die tijd heb ik smaak eten, en het was toen gebracht
door honger, uitputting en wanhoop bijna
tot de laatste snik, dat u, meneer Rivers, verbood me om van gebrek vergaan aan je deur,
en nam me onder de beschutting van uw dak.
Ik ken al je zusters hebben gedaan voor mij omdat - want ik ben niet ongevoelig
tijdens mijn schijnbare apathie - en ik te danken aan hun spontane, oprechte, hartelijke
mededogen zo groot als een schuld aan uw evangelische liefdadigheid. "
'Maak geen haar nu niet meer praten, St. John, "zei Diana, als ik bleef," ze is
blijkbaar nog niet geschikt voor opwinding.
Kom naar de bank en nu zitten, Miss Elliott. "
Ik gaf een onvrijwillige half beginnen bij het horen van de alias: Ik was vergeten mijn nieuwe naam.
Meneer Rivers, die niets leek te ontsnappen, zag het in een keer.
'Je zei dat je naam was Jane Elliott? "Merkte hij op.
"Dat deed ik zeggen, en het is de naam waarmee ik denk dat het opportuun om de naam op
aanwezig, maar het is niet mijn echte naam, en als ik *** het, het klinkt vreemd voor mij. "
"Uw echte naam zul je niet geven?"
"Nee: ik vrees ontdekking boven alles, en wat de openbaarmaking ervan zou leiden tot het, ik
te voorkomen. "" U hebt helemaal gelijk, ik ben er zeker van ", zei
Diana.
"Nu doen, broeder, laat haar in vrede een tijdje."
Maar toen St. John had een paar momenten mijmerde hij hervat als onverstoorbaar en met als
veel scherpzinnigheid als altijd.
"Je zou niet graag lang afhankelijk van onze gastvrijheid - u zou willen, ik zie in
ontheffing verlenen zodra kan worden met mijn zussen 'compassie, en vooral met mijn
liefdadigheid (Ik ben er heel verstandig van de
onderscheid gemaakt, noch heb ik kwalijk - het is net): je wens om onafhankelijk te zijn van
ons "" ik doe:? Ik heb al gezegd.
Laat me zien hoe te werken, of hoe werk te zoeken: dat is alles wat ik nu vraag, laat me gaan, als
is het maar om de gemeenste huisje, maar tot dan toe, sta me toe hier te blijven: ik vrees
nog een essay van de verschrikkingen van de dak-en thuislozen armoede. "
"Inderdaad u hier zullen blijven," zegt Diana, waardoor haar witte hand op mijn hoofd.
"Gij zult," herhaalde Maria, in de toon van undemonstrative oprechtheid die leek
natuurlijk haar.
"Mijn zusters, zie je, een plezier in het houden van je," zei de heer St. John, "als ze
zou een plezier in het houden en koesteren een half-bevroren vogel, enkele winterse
wind zou kunnen hebben gedreven door hun raam.
Ik voel me meer de neiging om je in de manier om jezelf, en zal
zich inspannen om dit te doen, maar observeren, mijn sfeer is smal.
Ik ben maar de gevestigde exploitant van een arm land parochie: mijn hulp moet van de nederigste
sorteren.
En als je geneigd te verachten de dag van kleine dingen, zoek wat efficiënter
hulp dan zoals ik kan bieden. "
"Ze heeft al gezegd dat ze bereid is om alles eerlijk ze kan doen," antwoordde
Diana voor mij, "en u weet, St. John, ze heeft geen keuze van de helpers: ze is gedwongen om
opgemaakt met bijvoorbeeld knapperige mensen als jij. "
"Ik zal een naaister worden, ik zal een plain-werkster te worden, ik zal een dienaar te zijn, een verpleegkundige
meisje, als ik niet beter, "antwoordde ik. "Goed," zei de heer St. John, heel koel.
"Als dat uw geest, beloof ik om u te helpen, in mijn eigen tijd en manier."
Hij nu weer het boek waarmee hij was bezet voor thee.
Ik al snel trok zich terug, want ik had gesproken zo veel, en ging rechtop zitten zo lang als mijn huidige kracht
zou toelaten.