Tip:
Highlight text to annotate it
X
Ik neem een voltijd baan bij het Chicago Field Museum.
Toen we op bezoek gingen in april,
brachten ze me naar een vergaderzaal,
en gingen met me zitten, en vroegen me
of ik voor hen zou willen komen werken bij het Field Museum.
En niet alleen dat,
ze wilden ons helpen om The Brain Scoop te blijven maken.
Dus,
ze wilde ons uit deze collectie halen,
en ons laten filmen in die van hen.
Wij hebben 24,000 exemplaren hier en zij hebben er 25 MILJOEN in hun museum.
Dus 't is soort van een droom die uitkomt.
En...
Dus...
Ik...
Ik ga het doen, en we gaan verhuizen naar Chicago.
De dag voordat we naar Chicago vlogen,
wist ik dat onze curator weg zou gaan.
Hij had me verteld dat hij een baan had aangenomen aan de andere kant van het land,
en hij had me gevraagd of ik het hier voor hem over wilde nemen als curator.
En dus dacht ik te weten wat me hier te wachten stond.
Ik had uiteindelijk een gesprek met de decaan van de school hier,
de dag voordat ik weg ging, en...
hij wist niet zeker of hij me zou kunnen betalen.
Hij wist niet zeker of ze de positie open zouden houden,
en ze wisten niet zeker of ze de plek überhaupt gingen vullen.
Dus was ik erg ontmoedigd,
want ik heb veel werk in deze plek gestopt,
en ik zie graag dat het hier goed gaat.
Ik hou echt wel van deze plek,
maar ik heb het gevoel dat ik..
zo hard heb gewerkt,
en dat het me
niet verder heeft gebracht met
het uitbreiden van onze ruimte, of het krijgen van meer geld.
We hebben veel publiciteit gekregen!
Maar...
Het gaat moeilijk zijn om te vertrekken...
Deze arme haai zou hier waarschijnlijk niet moeten liggen.
Dit -- de bodem van deze doos is geruïneerd.
Het valt er gewoon...
bijna uit.
Nou, ik kwam hier gewoon even naar beneden,
en er ligt een boel vloeistof op de grond,
en gelukkig
zijn veel van deze dozen op pallets gezet na de laatste keer
dat er lekkage was in deze collectie.
En deze hele stapel met dozen is gevallen
en allerlei dingen zijn gebroken.
Dus daar hebben we van geleerd,
en we hebben ze op pallets gezet, maar sommige-- ze staan niet allemaal op pallets,
en er ligt
vloeistof onder alle pallets.
Dus sommige van deze dozen zijn...
doorweekt.
Ik bedoel, wat verwacht je dat er gaat gebeuren
als je dingen hier beneden neer zet?
Het is best wel sneu.
Ik denk dat het van de muur komt.
De muur is helemaal nat.
Er lekt vocht uit,
hier,
je kunt het uit de muur zien komen...
Wat denk je dat er met de collectie gaat gebeuren
nadat jij weggaat?
De nieuwe zoogdieren professor heeft de taak gekregen
om de collectie in elk geval in de gaten te houden.
Dat is beter dan niets denk ik.
Maar...
Wat-- Wie-- Ik weet niet wat er met deze dingen gaat gebeuren.
Als al deze dingen verdwijnen,
wat raken we dan kwijt?
Nouja, we verliezen 3,400 natuurhistorische exemplaren,
2,500 vissen, 500 reptielen,
500 vogels en zoogdieren,
en honderd jaar natuurhistorie.
We verliezen data, we verliezen archieven-- Zo veel informatie!
Het is allemaal informatie en archiefmateriaal en dingen die je niet kunt vervangen
en niet terug kunt krijgen.
Je kunt niet terug gaan
naar het Flathead meer in 1900 en nog een steur verzamelen...
Dit is het.
Alles is hier, in deze kamer,
de hele natuurhistorische vis geschiedenis van Montana.
Het is de geschiedenis van de universiteit, het is veel hard werk
waar veel mensen
zo veel passie en tijd en energie
in hebben gestoken, in een plek als deze.
En dat is wat je kwijtraakt.
Mensen zien er gewoonweg de waarde niet van in.
Die spenderen liever hun geld aan het sportteam
of in de business school
of...
Ik-- Ik weet het niet echt.
Het is-- Het is niet de schuld van 1 persoon.
het is niet alsof je terug kunt gaan in de geschiedenis van de Universiteit van Montana
en de vinger naar 1 persoon kunt wijzen.
Het is gewoon jarenlange nalatigheid en onoplettendheid.
Ik hoop echt dat ze verhuist worden.
Ik denk niet dat dit echt een plek is voor een natuurhistorische collectie.
Onze kleinkinderen gaan erg van streek zijn tegenover ons
dat wij niet iets meer moeite hebben gestoken
in het zorgen voor wat hun collectieve verleden gaat zijn.
Ik wens wel een beetje dat ik het allemaal mee kon nemen!
Denk je dat de universiteit door zou hebben dat het weg was?
Nee.
Nee.
De insecten doen het niet geweldig momenteel.
Ze hebben al een poosje niks nieuws gehad sinds we de wolf hebben gehad.
Ze zitten een beetje in een rust nu. Er zijn nog steeds een paar.
Een paar hongerige over, maar...
ze moeten onderhoud hebben.
En dan hebben ze iemand nodig die voor ze zorgt.
Dit is zeg maar waar alle leuke dingen gebeurden!
Ik bedoel, van het villen van mijn eerste muis, toen ik er echt super *** voor was.
En het was echt zo van...
mijn vriendin, mijn collega, Emily, bracht me hier naar toe en ze zei "We gaan vandaag een muis opzetten."
Ik was er totaal niet op voorbereid, dus ik moest het gewoon gaan doen.
Ik moest er gewoon doorheen. En ik was erg zenuwachtig, maar dat heb ik haar niet verteld.
En toen deed ik het en het was...
soort van... ik had een heel vreemd gevoel over mezelf de paar weken erna
omdat ik er erg van had genoten,
en ik dacht dat er iets mis met me was.
En ik dacht dat ik een ietwat
ziek of pervers persoon was, of,
dat ik mentaal niet helemaal in orde was of zoiets,
ehm, maar dat is niet het geval.
Ik bedoel,
ik ben best normaal.
Maar...
Ik heb veel vrienden hier gemaakt, veel hele goede vrienden.
Ehm,
heb heel veel geweldige gesprekken gehad, praten over het leven,
praten over wat het betekent,
praten over hoe we allemaal deze rare biologische machines zijn;
we zijn gewoon een boel, ehm, zompige radertjes en katrollen, hendels...
Er zijn een aantal niet zulke geweldige momenten hier geweest, zeker weten.
Zoals, een paar maanden geleden, morste iemand
een bus met transmissieolie
in de bijkeuken hierboven die in mijn vleesetende kever kolonie lekte
en eh, een grote, vette plek achterliet.
Een paar... Ik bedoel, rond deze tijd vorig jaar storte onze vissen collectie in elkaar,
en moest ik om 11 uur 's avonds hierheen komen terwijl de brandweer hier was,
en de politie. En...
Dave, onze curator, en ik en zijn, eh,
dertien jaar oude zoon waren de enige mensen
om deze biologische gevarenzone op te ruimen.
We werden bloot gesteld aan allerlei vreselijke chemicaliën en dampen
in 43 °C daar beneden.
Dat was niet leuk.
Heb je enig idee hoeveel dingen je hier hebt ontleed?
Ik bedoel, complete ontleding, zoals helemaal villen en opzetten...
Waarschijnlijk een dozijn.
Niet zo heel veel, maar
villen alleen,
ik weet 't niet,
waarschijnlijk nog weer vijftien.
Als we het hebben over skelet preparatie,
dat is wat ik het meeste heb gedaan,
en ik heb er waarschijnlijk
doorheen gehaald --
ik bedoel, soms haal ik,
weet je, vijftien of twintig vogels door de bak heen per keer.
Ik heb er waarschijnlijk honderd of meer gedaan.
Oh, dit is mijn favoriete pincet.
Het heeft dit kleine grijp dingetje op het uiteinde,
dus het heeft deze twee dingen, en een --
en dan nog een punt die ermee samenkomt.
Het is het beste voor het verwijderen van weefsel.
Dit is, eh, de eerste publiciteit die ik ooit heb gedaan voor het museum.
Dit was voordat ik een Tumblr account had, dit was
twee jaar voordat Hank me ooit
benaderde over het maken van een programma.
Ehm, het is een artikel in de studenten krant,
"Campus museum vecht voor ruimte en geld."
"Emily Graslie, een laatstejaars student kunst, doet vrijwilligers werk in het museum"
"en zegt dat ze het een onderbenutte bron vindt voor studenten van alle afdelingen."
Jup.
Ik heb m'n boekenplanken leeg gehaald.
Ehm...
Ik heb m'n kunst meegenomen.
Eeen...
Er is nu iets meer ruimte.
Is dit de laatste keer dat je hier zult zijn?
Dat is een hele goede vraag.
Ik denk het wel, waarschijnlijk.
Tenzij ik --
het niet kan laten en terug kom in het midden van de nacht,
wat ik soms doe,
maar, ehm...
Ja.
Dit zou de laatste keer kunnen zijn dat ik hier ben.
De eerste keer dat ik hier kwam was ik een semester verwijderd van afstuderen
met mijn studio kunst graad.
Ik had geen idee wat ik aan het doen was.
Ik wist niet-- of ik een baan zou hebben na mijn afstuderen.
Ik had niet het idee
dat wetenschap iets voor mij was,
weet je.
En ik liep hier naar binnen en opeens leek het allemaal te kloppen.
Alles wat ik eerder niet echt begreep
over wetenschap of biologie in een breder verband,
leek nu allemaal een stuk duidelijker te worden toen ik een plek binnen liep
waar je het daadwerkelijk kon zien.
En je kon deze dingen aanraken en je kon er mee werken
en je kon er dichtbij komen, ik keek niet alleen maar naar plaatjes in een boek,
het was niet alleen maar het kijken naar dia's onder een microscoop,
het was het daadwerkelijke dichtbij zijn bij deze objecten.
En het was een openbaring, zo van
"Ik kan wetenschap doen."
"Ik kan wetenschap doen!"
"Ja, wetenschap is een ding dat ik leuk vind!"
Ik bedoel, ik kon mijn graad niet veranderen, dus behaalde ik mijn kunst graad
en ik had lange tijd geen baan, dus deed ik hier vrijwilligers werk.
Ik kreeg een baan als een bakker en ik bakte dan in de ochtenden
en dan kwam ik hier overdag
om wat exemplaren te prepareren. En dan moest ik weer naar de avondploeg om te bakken.
Dus
ik maakte een hoop eten, en dan kwam ik hier
en maakte ik botten schoon, en dan ging ik weer naar m'n werk
en dan maakte ik broodjes en dan
realiseerde ik me dat ik twintig minuten eerder
weefsel van een eekhoorn of zoiets had lopen trekken.
En uiteindelijk stopte ik met mijn bakkers baan
en begon ik in plaats daarvan
aan mijn masteropleiding, zodat ik hier kon blijven.
De hele reden dat ik me aanmeldde voor een masteropleiding in museum studies
was omdat ik het zag als een manier
om mijn vrijwilligers werk hier voort te zetten.
Het was alsof ik moest rechtvaardigen dat ik hier wilde zijn
omdat ik er geen graad in had, en het dus niet logisch was
dat ik hier was voor een vorm van onderzoek.
En ik had geen baan hier,
niemand zou me gaan betalen voor al het werk dat ik deed,
ik deed het gewoon voor mezelf. Dus ik had zoiets van, "Nouja, ik ga wel-- ik ga wel een masteropleiding doen"
"en dan krijg ik een master graad in museum studies"
"en dan was al het vrijwilligers werk nuttig en met een reden."
Ga je het missen?
Ja.
Ik ga het heel erg missen.
Dit is zeg maar MIJN museum.
Het is niet van mij, ik heb niet het gevoel dat
ik al deze objecten bezit, ik heb het gevoel dat
ik een beetje bezit heb genomen
van het idee van deze plek.
Ik heb zoveel tijd en energie en liefde in deze collectie gestoken,
en ik heb het gevoel dat ik bezig ben geweest
met het helpen zorgen voor al deze dieren,
al deze exemplaren,
en alle data die daarmee is geassocieerd voor twee en een half jaar,
non-stop. Ik ben hier al die tijd geweest.
Voordat The Brain Scoop begon, was ik hier veertig tot vijftig uur per week
wat ik dan ook maar verder te doen had in mijn leven.
Ik denk niet
dat er veel musea zijn in de wereld
waar mensen de mogelijkheden krijgen die ik heb gehad,
waar
ehm, iemand me gewoon dermate veel vertrouwde
om me zoveel projecten alleen te laten doen, en me alleen liet leren.
En, ehm,
je-- je krijgt dat soort mogelijkheden gewoon niet.
Wat ben je nu aan het doen?
Nou, ik heb onze curator, Dave, voordat hij weg ging, gevraagd
of het oké zou zijn
om een
ehm, exemplaren factuur in te vullen
voor een lening,
om de wasbeer
met me mee te nemen naar het Field Museum.
En ik heb het Field Museum gebeld om zeker te weten dat zij
gepaste accommodatie konden regelen
tijdelijk,
als een, ehm,
lening van de Universiteit van Montana.
En hij is goedgekeurd.
Hoe denk je dat Weldra Wasbeer zich hierover voelt?
Weet je, hij is behoorlijk stil geweest over dit alles.
Ze hebben veel hele aardige wasberen in het Field Museum.
Ik weet zeker dat hij veel vrienden zal maken.