Tip:
Highlight text to annotate it
X
Vertaald door: Christel Foncke Nagekeken door: Els De Keyser
Er is goed nieuws over het gezin.
De afgelopen 50 jaar zagen we een revolutie
in de betekenis van het gezin.
We hebben gemengde gezinnen, geadopteerde gezinnen,
kerngezinnen in aparte huizen
en gescheiden gezinnen in hetzelfde huis.
Het gezin kwam er sterker uit.
Acht op de tien zeggen dat hun huidige gezin
net zo sterk of sterker is dan het gezin waarin ze opgroeiden.
Er is ook slecht nieuws.
Bijna iedereen wordt overweldigd
door de chaos van het gezinsleven.
Elke ouder, mijzelf inbegrepen,
voelt zich voortdurend in de verdediging gedrongen.
Als tandenkrijgen stopt, beginnen de driftbuien.
Als ze zonder hulp kunnen douchen,
moeten we ze helpen omgaan met cyberstalking of pesten.
Het slechtste nieuws van allemaal:
onze kinderen voelen aan dat we de controle kwijt zijn.
Ellen Galinsky van het 'Family and Work Institute'
vroeg 1000 kinderen
wat ze wensten voor hun ouders.
De ouders voorspelden dat de kinderen zouden zeggen:
"Meer tijd aan ons besteden."
Ze hadden het mis. De nummer één wens van kinderen:
dat hun ouders minder moe en minder gestrest zouden zijn.
Hoe kunnen we deze dynamiek veranderen?
Zijn er concrete dingen die we kunnen doen om de stress te verminderen,
ons gezin hechter te maken en
onze kinderen voor te bereiden op de wereld?
Ik heb de laatste paar jaar geprobeerd die vraag te beantwoorden,
reisde rond, ontmoette gezinnen, praatte met wetenschappers en
experts, van vredesonderhandelaars
tot Warren Buffetts bankiers tot de Groene Baretten.
Ik probeerde erachter te komen, wat gelukkige gezinnen goed doen
en wat ik van hen kan leren om mijn gezin gelukkiger te maken?
Ik wil je vertellen over een gezin dat ik ontmoette,
en waarom ik denk dat ze een antwoord hebben.
Op een zondagmorgen om 7u in Hidden Springs, Idaho,
zitten de zes leden van het gezin Starr samen
voor het hoogtepunt van hun week: de gezinsbijeenkomst.
De Starrs zijn een normaal Amerikaans gezin
met normale Amerikaanse gezinsproblemen.
David is een softwareontwikkelaar.
Eleanor zorgt voor hun vier kinderen, van 10 tot 15 jaar.
Een van die kinderen volgt bijles wiskunde aan de andere kant van de stad.
Een ander sport aan de rand van de stad.
Eén heeft het Aspergersyndroom en een ander heeft ADHD.
"We leefden in een complete chaos," zegt Eleanor.
De Starrs deden iets verrassend:
in plaats van hulp te vragen aan vrienden of familie,
keken ze naar de Davids werkplek.
Ze vonden het neusje van de zalm: 'agile' (behendig) ontwikkelen.
Het verspreidde zich van Japanse fabrikanten
naar 'startups' in Silicon Valley.
Bij 'agile' werken de werknemers in kleine groepen
en werken in korte sprints.
In plaats dat leidinggevenden grote aankondigingen doen,
beheert het team zichzelf.
Je krijgt constante feedback dagelijkse update-sessies,
en wekelijkse beoordelingen. Je stuurt voortdurend bij.
David zei dat toen ze dit systeem thuis toepasten,
vooral de gezinsbijeenkomsten de communicatie bevorderden.
De stress verminderde en iedereen
was gelukkiger deel uit te maken van het gezinsteam.
Mijn vrouw en ik namen deze gezinsbijeenkomsten en andere technieken over
in het leven van onze toen vijfjarige tweelingdochters.
Het was de grootste verandering die we maakten sinds onze dochters werden geboren.
Deze bijeenkomsten hadden effect
en ze namen minder dan 20 minuten in beslag.
Wat is 'behendig' en waarom helpt het
bij gezinnen, iets dat zo anders lijkt?
In 1983, was Jeff Sutherland technoloog
bij een financiële onderneming in New England.
Hij was zeer gefrustreerd met hoe software werd ontworpen.
Bedrijven pasten de waterval-methode toe:
leidinggevenden gaven opdrachten door die langzaam doorsijpelden
naar de programmeurs.
Niemand raadpleegde ooit de programmeurs.
83% procent van de projecten mislukte.
Ze waren te opgeblazen of te verouderd
tegen de tijd dat ze klaar waren.
Sutherland wilde een systeem creëren waarbij
ideeën niet alleen doorsijpelen naar beneden, maar daar ook ontstaan
en in real time worden aangepast.
Hij las 30 jaar aan Harvard Business Reviews
voordat hij op een artikel uit 1986 stuitte:
"The New New Product Development Game".
Het zei dat het tempo van het bedrijfsleven verhoogde -
en tussen haakjes: dit was in 1986...
De meest succesvolle bedrijven waren flexibel,
zoals Toyota en Canon
met hun aanpasbare, hechte teams die vergeleken werden met 'rugby scrums'.
Na het lezen van dit artikel, zei Sutherland:
"Dat is het."
In Sutherlands systeem maken bedrijven geen gebruik van
grote, massieve projecten die twee jaar duren.
Ze doen dingen in kleine stukjes.
Niets duurt langer dan twee weken.
In plaats van te zeggen: "Jullie verdwijnen in die bunker
en komen terug met een mobiele telefoon of een sociaal netwerk,"
zeg je: "Je vertrekt en komt met één element.
We praten erover en passen het aan."
Je slaagt of faalt snel.
Vandaag de dag wordt 'agile' gebruikt in een honderdtal landen,
en het dringt door tot het management.
Onvermijdelijk begonnen mensen een aantal technieken over te nemen
en toe te passen op hun gezinnen.
Er doken blogs en boeken op.
Zelfs de Sutherlands vertelden me dat ze
een 'agile' Thanksgiving hadden.
Eén groep mensen werkte aan het eten,
één zette de tafel, en één begroette bezoekers aan de deur.
Sutherland zei dat het de beste Thanksgiving ooit was.
Ik neem een probleem waarmee gezinnen worden geconfronteerd:
chaotische ochtenden. Hoe kan 'agile' helpen?
Eén van de hoofdelementen is verantwoording.
Teams maken gebruik van informatie-radiatoren:
grote borden waarin iedereen verantwoordelijk is.
De Starrs pasten dit aan aan hun situatie en
maakten een ochtend-checklist.
Elk kind wordt verwacht klusjes af te vinken.
Op de ochtend waarop ik een bezoek bracht, kwam Eleanor naar beneden,
schonk zichzelf een kop koffie, zat in een leunstoel.
Ze zat daar,
vriendelijk te praten met elk van haar kinderen
terwijl de één na de ander naar beneden kwam,
de lijst controleerde, ontbijt maakte,
de lijst opnieuw controleerde, borden in de vaatwasser zette,
de lijst opnieuw controleerde, de huisdieren voederde of wat klusjes opknapte,
de lijst nog een keer controleerde, hun spullen namen
en naar de bushalte liepen.
Het was een van de meest verbazingwekkende gezinsdynamieken die ik ooit zag.
Ik was ervan overtuigd dat dit nooit zou werken bij ons:
onze kinderen hadden veel te veel controle nodig,
Eleanor keek me aan.
"Dat dacht ik ook," zei ze.
"Ik zei tegen David: 'houd je werk uit mijn keuken!'
Maar ik had het mis."
Ik keek naar David: "Waarom werkt het?"
Hij zei: "Je mag de kracht hiervan niet onderschatten."
En hij zette een vinkje.
Hij zei: "Op de werkvloer houden volwassenen ervan.
Met kinderen, is het hemels."
Die week dat we een ochtend-checklist introduceerden,
werd het ouderlijk geschreeuw tot de helft herleid. (Gelach)
Maar de echte verandering kwam pas bij de invoering van de gezinsbijeenkomsten.
In het 'agile'-model stellen we drie vragen:
wat werkte goed deze week?
Wat werkte niet goed en wat pakken we volgende week aan?
Iedereen geeft suggesties
en we kiezen twee om op te focussen.
Plotseling deden onze dochters de meest verbluffende uitspraken.
Wat werkte goed deze week?
Onze fietsangst overwinnen. Onze bedden opmaken.
Wat kon beter? Onze wiskunde-opdrachten,
of bezoekers begroeten aan de deur.
Zoals voor veel ouders, zijn onze kinderen soms de Bermudadriehoek.
Gedachten en ideeën gaan erin, maar komen nooit naar buiten.
Ik bedoel toch geen onthullende ideeën.
Plotseling deelden ze hun diepste gedachten.
Maar het meest verrassende deel kwam toen we vroegen
wat we de komende week zouden aanpakken.
Het kernprincipe van 'agile' is dat
teams zichzelf managen.
Het werkt in software en blijkbaar werkt het ook met kinderen.
Onze kinderen zijn dol op dit proces.
Ze kwamen met allerlei ideeën:
begroet deze week vijf bezoekers aan de deur
en je krijgt 10 minuten extra voorlezen voor het slapengaan.
Iemand slaan: geen desserts voor een maand.
Onze meisjes zijn zelfs kleine Stalins.
We moesten hen voortdurend afremmen.
Natuurlijk is er een kloof tussen
hun gedrag tijdens deze bijeenkomsten en hun gedrag de rest van de week,
maar dat vinden we niet erg.
Het voelde alsof we ondergrondse kabels legden
die niet zouden oplichten in hun wereld voor vele jaren.
Drie jaar later - onze meisjes zijn bijna acht nu.
We houden nog steeds de bijeenkomsten.
Voor mijn vrouw zijn het haar meest dierbare momenten.
Wat hebben we geleerd?
Het woord 'agile' verscheen in het woordenboek in 2001
toen Jeff Sutherland en een groep ontwerpers
elkaar in Utah ontmoetten en een 12-puntenmanifest voor 'agile' schreven.
Ik denk dat de tijd rijp is voor een 'agile'-gezinsmanifest.
Ik nam een aantal ideeën van de Starrs en van vele andere gezinnen die ik ontmoette.
Ik stel drie pijlers voor.
Nummer één: wees flexibel.
Toen ik vader werd, dacht ik:
we leggen een paar regels vast en houden daaraan vast.
Dat veronderstelt dat ouders kunnen anticiperen op elk probleem dat gaat ontstaan.
Dat kunnen we niet. Wat geweldig is aan het 'agile'-systeem:
je bouwt een flexibel systeem in,
zodat je kunt reageren op wat gebeurt in real time.
In de internetwereld zou dit betekenen:
vandaag hetzelfde doen als een half jaar geleden,
dan ben je niet goed bezig.
Ouders kunnen daar veel van leren.
Maar voor mij gaat 'voortdurend aanpassen' ook dieper.
We moeten ouders uit hun dwangbuis halen
dat de enige ideeën die we thuis kunnen uitproberen
afkomstig zijn van psychiaters of zelfhulp-goeroes
of andere gezinsdeskundigen.
De waarheid is dat hun ideeën muf zijn,
terwijl in al die andere werelden nieuwe ideeën te vinden zijn
om groepen en teams effectiever te doen werken.
Een paar voorbeelden:
het grootste probleem van allemaal: het avondeten.
Iedereen weet dat samen eten
met je kinderen goed is voor hen.
Maar voor zovelen van ons werkt het niet.
Ik ontmoette een beroemde chef-kok in New Orléans, die zei:
"Geen probleem, ik verplaats gewoon het avondeten.
Ik ben 's avonds niet thuis om te eten?
We eten samen ontbijt of een snack voor bedtijd.
We maken de zondagse maaltijden belangrijker. "
De waarheid is: recent onderzoek geeft hem gelijk.
Het blijkt dat er slechts 10 minuten productieve tijd is
in elke gezinsmaaltijd.
De rest wordt in beslag genomen door: "je ellebogen van tafel" en "geef de ketchup door".
Je kunt deze 10 minuten verplaatsen
naar een ander tijdstip en dezelfde voordelen hebben.
Verplaats dus het gezinsdiner: dat is aanpassingsvermogen.
Een milieu-psycholoog vertelde me:
"Als je op een harde stoel zit op een stevige ondergrond,
ben je strenger.
Als je op een comfortabele stoel zit, ben je opener."
Ze vertelde me: "Als je je kinderen terechtwijst,
zit dan in een rechte stoel met een zacht oppervlak.
Het gesprek zal beter gaan."
Mijn vrouw en ik zitten nu ergens anders voor moeilijke gesprekken
omdat ik hoger zat in de machtspositie.
Ga dus ergens anders zitten. Dat is aanpassingsvermogen.
Er zijn al die nieuwe ideeën te vinden.
We moeten ze bij de ouders brengen.
Pijler nummer één: stuur voortdurend bij.
Wees flexibel, open-minded, laat de beste ideeën te winnen.
Pijler nummer twee: geef je kinderen inspraak.
Instinctief gaan ouders hun kinderen commanderen.
Het is makkelijker, en eerlijk gezegd: we hebben meestal gelijk.
Er is een reden dat er maar weinig systemen
door de tijd heen meer 'waterval' zijn dan het gezin.
De belangrijkste les die we leerden,
is de waterval zoveel mogelijk om te keren.
Betrek de kinderen in hun eigen opvoeding.
Gisteren tijdens onze gezinsbijeenkomst,
stemden we om te werken aan overreageren.
We vroegen een beloning en een straf.
Eén van mijn dochters flapte eruit: "Je krijgt de hele week vijf minuten overreactietijd.
Dat vonden we wel leuk.
Toen begon haar zus te sleutelen aan het systeem.
Ze zei: "Krijg ik 1 keer vijf minuten overreactie-tijd
of ik kan 10 keer 30 seconden overreageren?"
Ik was in de wolken: gebruik de tijd zoals je wilt.
Nu een straf.
De limiet is 15 minuten overreactie-tijd.
Elke minuut daarboven moeten we een push-up doen.
Zo werkt het. Dit systeem is niet laks.
Er is genoeg ouderlijk gezag.
Maar we geven hen de kans te oefenen op zelfstandigheid,
wat natuurlijk ons uiteindelijke doel is.
Toen ik naar hier wilde vertrekken,
begon één van mijn dochters te schreeuwen.
De ander zei: "Overreactie! Overreactie!"
en begon te tellen. Binnen 10 seconden was het afgelopen.
Voor mij is dat een authentiek agile-wonder.
(Gelach) (Applaus)
Onderzoek geeft mij gelijk.
Kinderen die hun eigen doelen plannen, weekschema's opstellen
hun eigen werk evalueren, bouwen hun frontale cortex op
en nemen meer controle over hun leven.
Het punt is: we moeten onze kinderen doen slagen op hun eigen voorwaarden,
en ja, af en toe laten falen op hun eigen voorwaarden.
Ik was in gesprek met Warren Buffetts bankier.
Hij berispte mij omdat mijn kinderen
geen fouten mochten maken met hun zakgeld.
Ik zei: "Maar wat als ze in de sloot rijden?"
Hij zei: "Het is veel beter in een sloot te rijden
met een toelage van $ 6 dan met een jaarsalaris van $ 60.000
of een erfenis van 6 miljoen dollar."
De essentie is: geef je kinderen inspraak.
Pijler nummer drie: vertel je verhaal.
Aanpassingsvermogen is prima, maar we hebben ook een basis nodig.
Jim Collins, de auteur van 'Good to Great'
vertelde me dat succesvolle organisaties van welke aard dan ook
twee dingen gemeen hebben:
ze behouden de kern en ondersteunen vooruitgang.
'Agile' is geweldig voor het stimuleren van vooruitgang,
maar ik hoorde steeds opnieuw: behoud de kern.
Hoe doe je dat?
Collins coachte ons om iets te doen
dat bedrijven doen: je missie
en je kernwaarden bepalen.
Hij leidde ons door het proces van het creëren van een gezinsmissie.
We hielden het gezinsequivalent van een bedrijfsretraite:
een pyjamafeest.
Ik maakte popcorn, eigenlijk twee keer, want ik verbrandde de eerste.
Mijn vrouw kocht een flip-over.
We stelden ons de vraag: wat is belangrijk voor ons?
Welke waarden willen we hooghouden?
We eindigden met 10 uitspraken.
Wij zijn reizigers, geen toeristen.
We houden niet van dilemma's, we willen oplossingen.
Onderzoek toont aan dat ouders minder tijd moeten besteden
aan zich zorgen maken over wat ze verkeerd doen
en meer tijd besteden aan wat ze goed doen.
Zich minder zorgen maken over de slechte tijden en bouwen aan goede tijden.
Een missie opstellen is een geweldige manier om te ontdekken
wat je goed doet.
Een paar weken later kregen we een telefoontje van de school.
Eén van onze dochters had naar iemand gespuwd.
Plotseling waren we ***: is ons meisje gemeen?
We wisten niet echt wat te doen.
We vroegen haar naar mijn kantoor te komen.
De missieverklaring van ons gezin hing aan de muur
en mijn vrouw zei: "Is er iets van toepassing uit onze missie?"
Ze bekeek de lijst en zei:
"Mensen verenigen?"
Plotseling hadden we een basis voor een gesprek.
Nog een geweldige manier om je verhaal te vertellen,
is je kinderen vertellen waar ze vandaan komen.
Onderzoekers aan Emory gaf kinderen een eenvoudige
'wat weet je'-test.
Weet je waar je grootouders geboren zijn?
Weet je waar je ouders naar de middelbare school gingen?
Ken je iemand in je gezin
die een moeilijke situatie, zoals een ziekte, overwon?
De kinderen die het hoogst scoorden op deze 'weet je'-schaal
hadden het grootste gevoel van eigenwaarde en voelden meer controle over hun leven.
De 'weet je'-test was de grootste voorspeller
van emotionele gezondheid en geluk.
De auteur van de studie vertelde me
dat kinderen die voelen dat ze onderdeel zijn van een groter verhaal
meer zelfvertrouwen hebben.
Mijn laatste pijler: vertel je verhaal.
Breng tijd door met het vertellen van je verhaal, de positieve gezinsmomenten
en hoe je de negatieve overwon.
Als je kinderen een blij verhaal geeft,
geef je hen de tools om gelukkig te worden.
Ik was een tiener toen ik voor het eerst 'Anna Karenina' las
en de beroemde openingszin:
"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar.
Elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier."
Toen ik dat voor het eerst las, dacht ik: die zin is zinloos.
Natuurlijk zijn alle gelukkige gezinnen niet gelijk.
Toen ik echter begon te werken aan dit project,
veranderde ik van gedacht.
Dankzij recente studies konden we voor het eerst
de bouwstenen van succesvolle gezinnen identificeren.
de bouwstenen van succesvolle gezinnen identificeren.
Ik heb er hier maar drie vermeld:
wees flexibel, geef kinderen inspraak, vertel je verhaal.
Is het mogelijk om zoveel jaren later Tolstoj gelijk te geven?
Ik denk het wel.
Toen Leo Tolstoj vijf jaar oud was,
zei zijn broer Nikolay tegen hem
dat hij het geheim van universeel geluk had gegraveerd
op een kleine groene stok, die hij verstopte
in een ravijn op het landgoed van het gezin in Rusland.
Als de stok ooit gevonden werd, zou de hele mensheid gelukkig zijn.
Tolstoj werd geobsedeerd door die stok, die hij nooit vond.
Hij vroeg zelfs om te worden begraven in die ravijn, waar hij dacht dat hij verborgen was.
Hij ligt er nog steeds, bedekt met een laag groen gras.
Dat verhaal geeft voor mij perfect
de laatste les die ik heb geleerd weer:
geluk is niet iets wat we vinden,
het is iets wat we maken.
Bijna iedereen die naar goed geleide organisaties keek,
moet tot vrijwel dezelfde conclusie komen.
Grootsheid is geen kwestie van omstandigheden.
Het is een kwestie van keuze.
Je hebt geen groots plan nodig, geen waterval.
Je hoeft enkel maar kleine stapjes te nemen,
kleine overwinningen verzamelen,
blijven uitreiken naar die groene stok.
Uiteindelijk is dit de belangrijkste les.
Wat is het geheim van een gelukkig gezin? Probeer!
(Applaus)