Tip:
Highlight text to annotate it
X
"...Alle verhalen, karakters en avonturen uit de mythologie draaien om de actieve werkende krachten tussen de sterren, welke de planeten zijn."
Giorlgio de Santillana, Herta von Dechend Uit "de molen" van Hamlet
Symbolen van een Onbekende Hemel
De dans der planeten,
zo regelmatig en voorspelbaar dat je zou denken dat het zo altijd was.
Wat een verschil met de opvattingen van de eerste astronomen
uit het oude Mesopotamië en de vele kulturen die volgden.
Zij volgden de planeetbewegingen met angstige voorgevoelens.
Waarom zouden ervaren astronomen volhouden dat de planeten,
de goden waren uit oudere tijden?
Planeten beschikten over het lot van koningen en koninkrijken,
en waren de vertegenwoordigers van de dag des oordeels, het einde van de wereld.
Maar waarom riepen planeten zulk een verering en angst op?
De Babylonische priester en astronoom Berossus
beweerde dat planeten vroeger langs andere banen bewogen,
en een wereldomvattende ramp veroorzaakten.
In het gedachtegoed van de grieken, romeinen en in de Gnosis
was dit ekpyrosis, de rampzalige ontmoeting tussen de planeten.
Maar de herinneringen aan planetaire chaos worden aangehaald in vele oeroude bronnen.
Plato sprak erover, er is ook sprake van in de zoroastrische leer.
De Mahabharata van het Hindoeïsme,
de Taoïstische leer,
en de chinese Bamboe annalen.
Buiten alle belangstelling worden vragen over planetaire geschiedenis, onderzocht door moderne onderzoekers.
Ze komen uit zeer verschillende achtergronden,
van ver-gelijkende mythologie, planeetonderzoek en plasmafysica.
Ze vragen zich af of ons zonnestelsel in het verleden misschien instabiel was,
gevuld met elektrische activiteit.
Door het stellen van zulke vragen,
wordt de deur op een kier naar een nieuw begrip van onze geschiedenis gezet,
de planetaire geschiedenis
en het ontstaan van de beschaving zoals we die kennen.
Kulturen van monumentbouwers
"Het alledaagse in de natuur en gemeenschap spreekt nauwelijks tot de, mythevormende, verbeelding,
die wordt eerder ontstoken door het abnormale, " door schokkende rampen...
Lewis Farnell professor in griekse religie
Bij het woord beschaving,
denken velen van ons aan nieuwe technologieën, economische vooruitgang,
snelle communicatie en zich uitbreidende hoofdstedelijke gebieden.
Maar vroegere beschavingen verschilden enorm van de onze,
en zij stellen ons voor een raadsel dat nog opgelost moet worden.
Vroegere beschavingen hadden een obsessie met het verleden.
Allen keken ze terug op bijzondere gebeurtenissen, een era van goden en wonderen.
Allemaal beweerden ze dat machtige goden een tijdlang regeerden en daarna verdwenen.
Machtige kulturen ontstonden
en hun monumenten verraadden meer dan alleen technische kennis.
Het doel van een monument is de gedachtenis aan een massaal herinnerde gebeurtenis levend houden.
Vroege beschavingen werden gevormd naar deze onstuitbare golf van zulke herinneringen.
Van de Egytische steden langs de Nijl,
tot steden gelegen in de vruchtbare, 'halve maan' van Mesopotamië.
Van India tot zuidoost Azië en China
En zo ook in de beide Amerika's,
van de vroege voorgangers van Azteken en de Maya's,
tot de archaïsche kulturen in de Centrale Andes.
Allemaal laten ze een wanhopige drang zien, om terug te vinden wat ooit verloren ging.
Egyptische priesters verwezen naar dit verloren tijdperk als de tijd van de oorspronkelijke goden.
Het begon met de heerschappij van een vroege zonnegod genaamd Atum, die later verdween.
In spijkerschrift teksten wordt de god An genoemd,
die heerste met een angstaanjagende grootsheid en zich vervolgens terugtrok.
De grieken verheerlijkten het verloren tijdperk van Kronos,
maar ook hij werd vervangen door een andere macht, de ontzagwekkende Zeus.
Indiase sagen herdenken op vergelijkbare wijze de heerschappij van Brahma,
maar deze god kwam steeds verder op de achtergrond te staan.
Net als de Chinese Shang Di en Huang Di,
de Azteekse Ometeotl
en de Itzamna der Maya's.
Allemaal vertrokken ze naar afgelegen gebieden
of vervaagden ten opzichte van hun oorspronkelijke belangrijke positie.
Herinneringen aan de goden
"Het brede scala aan kulturele reacties dat wordt opgeroepen door beleving van rampzalige gebeurtenissen,
bevestigt de diepe verwarrende indruk die chaotische gebeurtenissen aan de hemel achterlieten."
David Pankenier Universiteit Lehigh, Virgilius, de Aeneis
Met feesten en symbolische rites herdenken kulturen het leven van de goden.
Ze deden dat met elke tempelbouw, elk offer,
elke oogst,
elke kroning,
elk koninklijk huwelijk,
elk nieuwjaarsfeest.
Zo verbeeldden de vierders hoogtepunten uit het leven van de goden.
Laten we de verhalen over goden weg,
dan zou er geen kulturele inhoud overblijven bij oude beschavingen.
Wie waren de goden?
En waarom zagen vroege astronomen de planeten als de machtigste goden?
Een hint; de mythische overleveringen staan bol van verwijzingen naar verschrikkingen en kosmisch geweld.
Prangende gebeden en gezangen verbeelden het sterven en de beproevingen van luisterrijke goden,
ze verhalen over hoe één tijdperk op gewelddadige wijze overging in het andere.
Onbekende hemel
"huidig astronomisch bewijsmateriaal biedt geen steun aan de algemene gedachte, dat de nachtelijke hemel 5.000 jaar onveranderd bleef."
astronoom Wiliam Napier Armagh observatorium
Sommige artistieke en mythologische thema's zullen bekend aandoen;
De paradijsmythe, het gouden tijdperk bijvoorbeeld,
een volmaakte wereld die afgleed naar kosmische rampspoed.
Een uitmuntende zon, vereerd als de koning van de wereld, heerste voor de huidige zon.
Een moeder godin, symbool van schoonheid en leven.
Een machtige krijger of held, geboren uit deze moedergodin,
om de wereld te bevrijden van monsters, die ook niet verklaard kunnen worden.
Draken aan de hemel
"Hoewel men eeuwenlang feiten en verhalen heeft onderzocht, blijft de draak ongrijpbaar onverklaarbaarbaar."
Lihui Yang, Deming An, Jessica Anderson Turner Handboek van chinese mythologie
Misschien wel het beste voorbeeld van een onverklaard gebleven mythologisch thema,
is dat van de slang of draak.
Dit opmerkelijke schepsel met zijn oorsprong in prehistorische tijden,
heeft geen evenknie in de biologische wereld,
toch, herinneringen eraan komen van ieder bewoonbaar continent,
hardnekkig opduikend door de millennia heen
tot in de moderne tijd
We vermaken ons best met de stripboekversie van dit mythologische monster,
maar in de huidige natuur vinden we geen verklaring voor het lange golvende haar,
de vurige adem, de baard, de snorharen,
de vleugels, het buitenissige verenkleed,
of de wereldwijde verschijning als tweelingen,
of de wereldwijde associatie ervan met bliksem.
Duizenden jaren na zijn prehistorische ontstaan blijft
het monster rondspoken in de menselijke fantasie
en weigert te verdwijnen.
Maar de vraag rijst,
hoe kan het archetype van de draak zijn ontstaan zonder aanleiding?
En zouden we ons niet moeten afvragen of niet onze hedendaagse vooroordelen...
...de voornaamste oorzaak zijn dat dit raadsel onopgelost blijft?
Unaniem hameren oude kulturen erop dat onze wereld ooit heel anders was.
hemelse plasmaformaties
"Zijn al deze legenden verwarde verslagen van reusachtige gebeurtenissen op planetaire schaal
tegelijkertijd in angst gadegeslagen door mensen over de hele wereld?"
onbekende redacteur Larousse Mythologische Ecyclopedie
Enkele duizenden jaren geleden zorgden prachtige en angstaanjagende gebeurtenissen ervoor
dat de menselijke verbeelding op hol sloeg.
In dit tijdsgewricht ontstonden de mythen.
Allereerst was daar het magische rijk, het toneel van de hooggeplaatste goden en godinnen.
Deze goden waren buitensporig.
Hun hemelse huis torende hoog boven de wereld,
een voorbeeld voor tempels en monumenten op aarde.
Maar de goden werden grillig,
de ene hemelse macht ging over in de andere.
Groteske onaardse schepsels, zwierven door de lucht.
De goden werden gewelddadig en de hemel zelf viel ten prooi aan chaos.
Vervolgens streden krijgers met monsters in de hemelen,
ze hanteerden wapens van donder, vuur en rots.
Vòòr ons ligt de uitdaging, deze stortvloed aan mythen te verklaren.
Ontmoeting met de archetypen
"Voorbije kulturen vanover de hele wereld deelden vaak één enkel kosmisch visioen
en onze gebrekkige moderne kennis mag geen hinderpaal zijn om dit visioen opnieuw te begrijpen."
Bruce Masse, milieu-archeoloog Amerikaanse luchtmacht en de Universiteit van Hawaii
De vooraanstaande psychoanalist Carl Jung noemde deze verankerde patronen, de "archetypes".
Hij beschouwde ze als algemeen geldende structuren van het menselijk onbewuste,
voorbij iedere rationele of wetenschappelijke verklaring.
ARCHETYPE: Drakenridder
Zeker, de mythen lijken onbegrijpelijk in onze ogen
maar de archetypes bieden ons een weg uit de verwarring.
Ze vormen overeenkomsten tussen ver van elkaar verwijderde kulturen.
En deze overeenkomsten stijgen uit boven de bonte stoet van verwarring en tegenspraak.
ARCHETYPE: Zuil of de Godenberg
Iedere grote kultuur herinnerde zich een hemelse berg waar de hemelsfeer omheen draaide.
ARCHETYPE: Verbolgen Godin
En het aspekt van de afschrikwekkende moeder godin werd in elke kultuur vastgelegd.
zonder gemeenschappelijke ervaringen,
dan zouden archetypische overeenkomsten niet eens bestaan.
ARCHETYPE: Oeroboeros, de wereldomvattende slang
Al wat nodig is, is de wil om de archetypen tegemoet te treden,
en zonder angst of vooroordeel,
of zonder aannames vooraf, te luisteren naar hun boodschap.
ARCHETYPE: De Hemelladder
Het bestaan van honderden archetypen is een feit,
en het is ook een feit dat geen enkele van deze archetypes
doelt op hedendaagse natuurlijke gebeurtenissen, niet één.
ARCHETYPE: De Stervende God
Bij het ontstaan van onze beschaving waren de archetypen al aanwezig.
"...Veel oude kulturen besteedden extreem veel aandacht aan beelden in de hemel...
dit lijkt deel uit te maken van een wereldwijd verspreid fenomeen."
Mark Bailey astronoom, Armagh observatorium
"Was er dan misschien veel meer activiteit aan de prehistorische "hemel" dan nu?
Mark Bailey astronoom, Armagh observatorium
In deze tijd zijn we gefascineerd door de monumentale afmetingen van voorbije kulturen.
Maar welke waren nou de essentiële herinneringen,
die deze monumentale kulturen zo obsessief voortjoegen?
De bewijsporen leiden ons diep in het prehistorisch verleden.
Een nagenoeg onherkenbare wereld maar nog niet totaal aan ons verloren gegaan.
Meer dan tienduizend jaar geleden schilderden paleolitische kunstenaars
deze beelden op de wanden van de Lascaux grotten in Frankrijk.
Het waren realisten met een uitzonderlijk scherp oog voor detail.
Waarom deze getalenteerde kunstenaars uit het Stenen tijdperk verdwenen,
is nog steeds een raadsel.
Maar een nog groter mysterie vormt het eropvolgende tijdperk.
Het lijkt erop dat de neolitische kunstenaar niet meer wist
hoe hij de wereld om hem heen natuurgetrouw moest weergeven.
Er zijn wel natuurgetrouwe weergaven
maar de meestvoorkomende stijl bestaat uit een bonte stoet
van spookachtige wezens in absurde vormen volkomen vreemd aan de ons bekende natuur.
Hoe kwam het dat deze neiging niet in één enkel land verscheen
maar op elk bewoonbaar continent?
Absurd, zeker. Maar hoe dan onstonden deze uitgesproken patronen?
Een stokjespop zonder hoofd, met alleen een eend of een soort vogel op zijn schouders?
Variaties op dit thema komen bij honderden voor in het zuidwesten van Noord-Amerika.
Maar dat is nog niet alles.
Let op de stippen aan weerszijde van deze ruw gevormde stokpopfiguren.
Een rariteit, als het maar één keer zou opduiken.
Maar voor wijdverspreid voorkomende motieven is een andere verklaring nodig.
En andere details versterken de irrationaliteit ervan, alleen maar meer.
Onlangs kwam een verklaring voor deze mysterieën uit een onverwachte hoek,
niet uit de traditionele archeologie maar uit plasma fysica experimenten met elektrische ontladingen in het lab.
Plasma wetenschapper Anthony Perrat van Los Alamos Laboratories toonde aan
dat de stokpopfiguren afbeeldingen zijn van elektrische fenomenen aan de hemel.
Gelijkaardig aan ons huidige Noorderlicht maar dan duizend keer krachtiger.
Hij paart de steentijdkunstvormen exact
aan de verschijningsvormen van elektrische ontladingen in het lab.
De afbeeldingen van deze steentijdkunst kunnen worden uitgelegd als weergaves
van 'lagen' van intense elektrische stroom tijdens de ontwikkeling van een plasma ontlading.
De centrale zuil hier weergegeven vormt de as van de ontlading.
Daaromheen gewikkeld vormt zich een torus, een donut-vormige buis bestaande uit geladen deeltjes.
De waarnemer kijkt door de doorzichtige formatie heen,
“champagneglas” vormige formatie bovenaan en "geplette klokvorm" eronder.
De visuele dichtheid is daardoor het grootst aan de randen.
Weergegeven in twee dimensies vertoont deze formatie hetzelfde beeld
als de in steen gehouwen stokjespop, die wereldwijd, duizenden keren gevonden werd.
De twee stippen onder de armen van de stokjespop zijn
enorm heldere hoogenergetische stralingspunten die worden veroorzaakt door
zgn synchrotron straling, vanuit 't midden van de torus.
De stroom"lagen" vervormen steeds tijdens de voortgang van de elektrische ontlading,
deze vorm komt veel voor.
Een tweedimensionale weergave zou er zo uit kunnen zien.
Perrat's werk toont aan dat de stokjespop,
de eendenkopversie van het zuidwesten van Noord-Amerika
en varianten die van Hawaii tot Saoedi Arabië voorkomen,
plasma ontlading formaties zijn.
Het onderwerp waarop hij een wereldwijd erkend expert is.
Perrat's onderzoek staat volkomen los van ons eigen onderzoek.
Met duizenden van deze rotskunstafbeeldingen kon, met behulp van een supercomputer,
formaties worden gereconstrueerd zoals die eruit zouden zien vanaf verschillende plaatsen op aarde.
De gelijkenis die hij optekende kan geen toeval zijn.
En toch valt ons onderzoek, dat bijna drie decennia aan Perrat's onderzoek voorafging,
samen met het zijne op een aantal opvallende punten.
Dat zal verder worden uitgelegd in de 2e episode van deze serie.
Voor geleerden en wetenschappers in het algemeen, blijft de rotskunst een onopgelost mysterie.
Tweehonderd jaar lang hebben experts de enorme hoeveelheid rotskunstbeelden besproken.
Definitieve bespiegelingen zijn nu voorhanden, ze vragen om een nieuw perspectief.
Een perspectief dat rekening houdt met het overweldigende bewijs aan het optreden
van hoog energetische, elektrische gebeurtenissen aan een oeroude hemel.
En zij, die deze mogelijkheden onderzoeken, moeten zich durven afvragen
hoe planeetbewegingen bijdroegen aan een, van elektriciteit doordrongen, kosmische omgeving,
onbekend aan de wetenschap, slechts enkele decennia geleden.
IMMANUEL VELIKOVSKY
Is het mogelijk dat een fundamentele fout is binnengedrongen in de wetenschappen?
In onze tijd zien we een rotsvast vertrouwen in de regelmaat van planeetbewegingen.
Maar is dit vertrouwen wel op zijn plaats?
We reizen terug in de tijd, zo'n 37 jaar.
Destijds onstak Immanuel Velikovsky, een controversieel theoreticus, het vuur in mij.
Auteur van het boek “World in Collision”, oorspronkelijk uitgegeven in 1950
en verschillende, eropvolgende boeken.
In deze boeken bood hij een andere kijk op zowel planetaire als menselijke geschiedenis.
Velikovsky, een onderscheiden geleerde en collega van Albert Einstein,
stelde dat in vroeger tijden de planeten in instabiele banen draaiden.
En dat verscheidene keren een planeet de aarde dicht naderde
en daardoor een wereldwijde catastrofe veroorzaakte.
De meeste astronomen wezen zijn boek direct af,
anderen dreigden uitgever Macmillan te boycotten,
daarmee het bedrijf dwingend het boek te laten vallen terwijl het op dat moment het bestverkochte boek was.
Maar toen het tijdperk van ruimtereizen aanbrak, onthulden onze sondes
dat de planeten en manen die zij bezochten, geteisterde oppervlakten vertoonden.
Daarmee herleefde de interesse in Velikovsky's opvattingen.
Met Velikovsky's hulp had ik het voorrecht een serie met tien onderwerpen te kunnen uitgeven
waarin hij de wetenschap uitgedaagde.
Velikovsky stelde dat kosmische rampspoed zijn sporen had nagelaten op onze vredige planeten...
...en ook op onze aarde.
Hij stelde dat de planeet Venus aan de hemel was verschenen als een komeet,
en dat de bijna-botsing met de aarde de vroege beschavingen met de grond gelijk maakte.
Volgens hem was elektriciteit een belangrijke speler in deze gebeurtenissen,
Planeten volgden willekeurige banen en botsen zo nu en dan bijna op elkaar
terwijl bliksemflitsen van kosmische afmetingen heen en weer vlogen tussen de naderende lichamen.
En hij zei dat in het menselijk geheugen bewijsmateriaal ervan ligt opgeslagen
wat de wetenschap zich niet kan veroorloven om te ontkennen.
Het werd me snel duidelijk dat Velikovsky een deur naar een nieuwe mogelijkheid had geopend,
misschien wel een een volledig nieuw begrip van het geheel van mythische archetypen.
Maar waarom leek het bewijs steeds te buitenissig om te geloven?
Waarom zetten de oorspronkelijke kulturen alles in op herinneringen aan de goden
als lichamen die hoog aan de vroegere hemel oprezen?
Ik was vooral ingenomen met een voorstel van Velikovsky in een werk dat destijds nog niet was uitgegeven.
Hij beweerde dat in de oudste tijd die mensen zich herinnerden, de planeet Saturnus de hemel overheerste,
vlakbij de aarde,
als heerser tijdens een mythisch gouden tijdperk.
Het idee was totaal absurd. Maar toch haalde ik juist hieruit de inspiratie voor mijn levenswerk.
oude kulturen wereldwijd stonden erop, dat ooit een geweldige zon aan de hemel prominent aanwezig was.
De egyptenaren noemden die macht Atum Ra, de schepper,
die regeerde vanuit het centrum en de kruin van de hemel.
In het oude Mesopotamië zien we een oerzon als een enorm draaiend wiel aan de hemelen,
de astronomen kenden dit lichaam
als de planeet Saturnus.
Van de romeinen hebben wij de naam van deze planeet,
Saturnus.
Maar een oudere latijnse naam voor Saturnus was sol, de zon.
In oude griekse overleveringen werd de planeet Saturnus, bekend als Kronos, ook wel Helios, of zon genoemd.
"Helios en Kronos waren één en dezelfde god." Franz Boll, onderzoeker van de klassieken
Zelfs bij de alchemisten bleef deze merkwaardige identiteit bewaard.
Zij noemden Saturnus de "beste zon".
Beste zon, superieure zon, uitmuntende zon...
De kern van het hele idee verwees steeds rechtstreeks naar de hemelas,
de hemelpool waaromheen de hemelen zichtbaar draaiden.
Hoe vreemd het ook moge klinken,
dat was de plaats waar de egyptenaren hun oergod Atum plaatsten.
"De almachtige god, woont op het vaste punt, in het midden van de hemel."
Egyptisch sarcofaagtekst
"[Atum was] de rechter van het lot, gezeten op de top van de wereldpool. Dit moet het knooppunt van het heelal zijn, vanwaar alles wordt geregeerd."
T Rundle Clark
Volgens latere astronomische tradities van Griekeland tot aan Perzië en China toe
was deze roerloze plaats aan de hemel precies de plek vanwaar Saturnus over de wereld heerste,
strijdig met alle uitgangspunten waar we nu vanuit gaan.
"Wat heeft Saturnus, de verweg gelegen planeet van doen met de pool?
Zulke zegswijzen namen een belangrijke positie in, in het technisch idioom van archaïsche astronomie."
Giorlgio de Santillana, Hertha von Dechend uit "De molen" van Hamlet
Oude overleveringen waren er zeer duidelijk over dat ooit de planeet Saturnus,
nu slechts een stipje aan onze hemel, regeerde over een gouden tijdperk,
Een tijdperk van overvloed, kosmische harmonie en grootsheid.
De oorspronkelijke naam van Italië was Saturnia,
volgens traditie was deze naam gegeven aan de plek waar Rome werd gebouwd.
De sabbat, de speciale dag van rust en verering, heette ooit Saturni Dies, dag van Saturnus.
een heilige dag voor het hele middellandse zee gebied, het nabije oosten en ver erbuiten.
Het populaire romeinse Saturnaliafeest verbeeldde een symbolisch terugkeren naar Saturnia Regna,
de heerschappij van Saturnus, het gouden tijdperk.
Veel van de symbolische inhoud van ons eigen Nieuwjaars- en Kerstfeest
valt terug te voeren op het romeinse Saturnalia en soortgelijke oude feesten.
In één of andere vorm beschouwde elke kultuur, die zich de heerschappij van Saturnus herinnerde,
de planeet-god als de vader van koningen, de vader van de natie of van het volk.
Oeroude tradities herkenden de Ugaritische (een oude semitische taal, vert.) en hebreeuwse “el” als Saturnus,
en er werd beweerd dat de Israëlieten zichzelf ooit beschouwden als de kinderen van Saturnus.
Op dezelfde manier zagen de grieken Kronos als hun oorspronkelijke vader,
en de romeinen beweerden dat zij de ware afstammelingen waren van Saturnus,
en dat zij uiteindelijk in Italië aankwamen door de avonturen van hun legendarische voorvader Aeneas.
"Verwaardig U de Latijnen te kennen, het ras van Saturnus, vrij, zelfbesturend zoals vroeger [het Gouden Tijperk]".
Vergillius, de Aeneis
Maar Saturnus had een duistere kant die het catastrofale einde van de gouden tijdperk weerspiegelde
dit geschiedde, volgens Manilius, toen Saturnus, de eerste vader,
van de as van de wereld wegviel naar de tegenoverliggende diepten.
Na de plotselinge komst van chaos, waarbij het leek alsof de hemelen zelf de controle verloren,
werden beschavingen gedurende millennia geplaagd,
met een angst voor het einde der wereld, de angst dat datgene,
wat ooit eerder gebeurd was, opnieuw zou plaatsvinden.
Het is bijna niet te geloven dat in de oudheid de mensen hun eigen kinderen,
hetzij letterlijk of symbolisch, offerden aan de planeet-god Saturnus.
Saturnus ging de geschiedenis in als de verzwelger van zijn eigen kinderen.
En als afgod die offers eiste,
en als El, ofwel de Elohim, Abraham opdragend zijn eigen zoon Isaac te offeren.
Met dit onweerlegbare bewijs in handen kunnen we er alleen nog maar voor zorgen
dat we de rampzalige oorsprong van deze herinneringen aan het licht brengen.
In mijn boek, The Saturn Myth, in 1980 uitgegeven bij Doubleday, nam de reconstructie van deze spectaculaire
hemelse configuraties, een samenstand van planeten, opdoemend boven getuigen uit die tijd, een aanvang.
Ik gebruikte de mythische archetypen, beschavingen alom gebruikten verschillende woorden en symbolen
verschillende woorden en symbolen voor griezelig gelijkaardige gebeurtenissen.
Maar het planetaire model zoals voorgesteld in de Saturnusmythe was verre van kompleet.
Één van de grootste raadsels bleef het kosmische wiel, vastgelegd in elke oeroude beschaving.
Afbeeldingen van een hemels wiel in steen gebeiteld, zijn ouder dan de beschaving zelf.
Menig archeoloog beschouwt deze wielen als het denk- beeldig zonnevoertuig dat langs de hemel trekt.
Maar in meest algemeen voorkomende vorm verplaatst het wiel zich helemaal niet.
Vaak rust het op het topje van een stilstaande zuil,
of op de top van een trap of ladder,
of draait rond op een altaar of tafel dmv een touw.
En de spaken zijn niet funktioneel.
Ze zijn golvend en etherisch.
De archaïsche goden houden een wiel in hun hand.
Een kosmisch wiel dient als troon voor de goden,
voor de epische helden en wijze mannen,
op symbolische wijze gekopieerd in de wieltronen van de aardse koningen.
De wieltroon van Boeddha onderstreept ons punt.
En zelfs de populaire voetafdruk van Boeddha bevat hetzelfde hemelse wiel.
Onze huidige zon was niet de inspiratiebron hiervoor.
Vergelijk het met deze prehistorische voorbeelden van het pictografische wiel uit Ierland and Californië.
De verschillende onderdelen van het wiel zijn duidelijk zichtbaar,
een groot cirkelvormig gebied, hoewel niet altijd aanwezig,
een centrale ster en een kleiner, donkerdere schijf binnen de sterachtige vorm.
Deze beelden drukken niet een enkel object uit, maar drie,
hier te zien, waar de kunstenaar de kleine donkere schijf duidelijk beneden de centrale ster plaatst.
Ik kan u verzekeren dat deze configuraties niet toevallig zijn;
deze hemelse vormen waren planeten in nabije samen- stand, uittorenend boven de oude hemelaanbidders
Het verhaal begint met de verschijning van deze hemelse formatie
De Hemel ( toen de "hemel nog dicht bij de aarde was").
De oorspronkelijke eenheid in de lucht gevormd door een schitterende samenstand,
toen een rechte lijn of pijl het hart van de verzamelde machten zou kunnen doorboren.
De stilstaande, overweldigende zon, onze huidige zon voorafgaand in zijn heerschappij.
De vader van koningen, en eerste in mythische lijn der koningen.
En een stervende god, of één die vervangen werd.
Later wisten astronomen deze overkoepelende heerser van de hemel thuis te brengen.
Ze stelden dat het de planeet Saturnus was,
herinnerd als de eigenaar van het kosmische wiel voordat hij vertrok naar een verafgelegen rijk.
De astronomische tradities wezen de centrale ster aan als zijnde Venus, de moeder-godin
en zij zagen de donkerder, roodachtige cirkelvorm als de planeet Mars, de kosmische krijger.
Binnen deze drie uur is het mijn bedoeling aan u te laten zien
dat de verhalen over deze goden uitleggen wat er gebeurde met deze hemellichamen.
U kijkt naar gereconstrueerde beelden van een formatie aan de hemel, slechts enkele duizenden jaren geleden.
Deze configuraties evolueerden door vele fasen en dwongen verering en ontzag af,
duizenden jaren lang, een voorbeeld voor koningen en koninkrijken.
Indrukwekkende tempels en steden, heilige bergen,
allen verwijzen zij terug naar het mythische tijdperk van de goden en de wonderen.
Laten we ons de weg wijzen door de allereerste astronomen die de wereld kende.
Zij wisten dat de in mythes, gezangen en gebeden aangeroepen goden
eigenlijk planeten en planeetaspekten waren.
Planeten verschenen nabij de aarde in een hemelomvattende configuratie.
Herinneringen aan die hemelse pracht omgeeft ons nog steeds,
zelfs nadat de mensheid later meer vergat dan in herinnering bewaard bleef.
Een nieuwe verbondenheid met ons vergeten verleden is van essentieel belang.
Essentieel voor onze kulturele integriteit.
Essentieel in het onderzoek naar het menselijk bewustzijn.
En essentieel voor alle wetenschappen.
De Kosmische Bliksemschicht
Slechts enkele duizenden jaren geleden
waren onze voorvaderen getuige van een samen- komst van planeten in de nabijheid van de aarde.
Er vond een explosie van menselijk verbeelding plaats.
Een vloedgolf van mythologie en symboliek die duizenden jaren lang kulturen beïnvloedde,
nog lang nadat de hemelse oorzaak was vergeten.
Uit deze vroege historische tijden kennen we geen overleveringen over onze huidige planeten.
Geen verslagen over planetaire bewegingen of ritmes.
Planeten zoals wij ze kennen bestonden niet: dit waren goden,
ontzagwekkend en soms wispelturig en angstaanjagend.
Saturnus
Vroege steraanbidders vermeldden een grandioos licht aan de hemel, roerloos in de lucht.
De egyptische Atum of Atum Ra,
de sumerische An,
de babylonische Anu.
Raadselachtig genoeg, vroege astronomen kenden de overkoepelende figuur als de planeet Saturnus,
wiens verhaal de kern vormt van het derde deel van deze serie.
De verzamelde heersers werden in het begin niet gezien als afzonderlijke goden maar als de voorhistorische...
...eenheid der hemelen, de volmaakte samenstand, ofwel de volmaakte eenheid van het gouden era.
Venus
Een geweldige schijf hing in de lucht
en in het midden ervan stond een stralende ster omgeven door explosieve "linten".
Kulturen vanover de hele wereld beschouwden deze ster vanuit vrouwlijk perspectief als de godin-moeder
de planeet Venus.
In de herinnering blijvend als de grote ster, moeder aller sterren.
Dit was het centrale oog, hart en ziel van de oerzon.
Leven voortbrengend, macht en luister en nog veel meer
De Verschrikkelijke Godin
Een van de meest raadselachtige kulturele thema's is de transformatie
van de levenschenkende godin tot een, afschuwelijke de aarde belagende, vorm.
Dit was de gevreesde godin, langs de hemel razend, met woest uitziend haar,
of met meerdere wild rondzwaaiende armen, een verlammend licht uitzendend, hemels spektakel.
Op het moment dat de instabiliteit en de verschuivingen plaatsvonden, groeiden de ontladingsschichten...
...op chaotische wijze, daarmee de planeet een afschrikwekkend aangezicht gevend.
De woedende godin was een komeet.
Het mythische prototype van kometen,
Immanuel Velikovsky's "grote Komeet".
De planeet Venus.
"De mensenmassa's zagen in hun onwetendheid Venus voor een komeet aan.
Horatio Grassi, in debat met Galileo
Mars
Vóór de centrale ster was een kleinere roodachtige schijf zichtbaar.
Dit was de mythische krijger,
het mannelijke "hart van het hart",
het "kind in de baarmoeder",
het "kind op schoot",
de "pupil van het oog",
de "as van het kosmische wiel",
de meest actieve figuur uit de wereldmythologie.
Hemelaanbidders overal wisten wie deze krijger was, de overwinnaar van draken en monsters uit de chaos.
De wereldwijde identiteit van Mars als de grootste onder de krijgers,
werpt ons een miskende geschiedenis recht in het gezicht.
Ster-in-Sikkel
Aan de grote hemelschijf verscheen een heldere sikkel
met de Venusbol of -ster tussen de hoorns geplaatst.
Verschijningen die onze hemel vreemd zijn werden ooit aanbeden over de hele wereld.
Terwijl de aarde rond zijn as draaide tekende de sikkel de dag- en nachtcyclus af.
Sikkel beneden in fase van grootste helderheid,
Sikkel bovenaan in de fase van afnemende helderheid,
Onze zon was er al wel, om op de configuratie te schijnen
maar hij bevond zich niet op het toneel van de goden.
Ik noem dit de polaire configuratie omdat de aarde zelf in één lijn draaide met de verschijningen aan de hemel,
deze verschijningen op de hemelpool plaatsend waaromheen de hemel zichtbaar draaide.
Deze configuratie doorliep vele fasen.
De aantallen schichten veranderden regelmatig,
net als hun waargenomen vormen.
Elke verandering in de onderlinge posities
zorgde voor dramatische veranderingen in het aanzicht van de configuratie.
Elektrisch Universum
In 1996 was de canadese filmmaker Ben Ged Low vele maanden in Portland
om een 90 minuten durende documentaire over de reconstructie te maken.
Destijds waren vele kwesties mbt tot de dynamiek ervan nog niet opgelost.
Maar later dat jaar bracht de australische natuurkundige Wallace Thornhill een 30-daags bezoek aan Portland.
Hij wist me ervan te overtuigen dat de vormen die ik reconstrueerde, elektrisch van aard waren.
het waren plasma ontladingen in schichtvorm overslaand tussen twee planeten.
Hij legde uit dat in een straalvormige elektrische ontlading zowel de aantallen schichten ...
... en de vormen veranderen wisselen naarmate de intensiteit van de ontlading verandert.
De ronddraaiende vormen die ik wist te reconstrueren in een algemeen voorkomende symmetrie,
waar ik vaak zelf om moest lachen, bleken inderdaad een natuurkundige verklaring te hebben.
Ten tijde van zijn bezoek had Wallace Thornhill meer dan 25 jaar gewijd aan onderzoek van, "The Electric Universe".
Met zijn werk treedt hij in de voetsporen van de pioniers van de elektriciteits- en plasmawetenschappen.
Zij toonden aan dat elektriciteit een belangrijke rol speelt in het heelal.
Dat sterrenstelsels, sterren en planeten op elektrische wijze ontstaan.
Dat kometen met hun heldere staarten het elektrische veld van de zon doorkruisen.
Hij breidde zijn elektrische interpretatie uit tot het onstaan van bizarre landschappen op planeten en manen,
inmiddels volkomen duidelijk geworden, door uitgebreid geteste principes van elektrische vonkoverslag.
In een elektrisch zonnestelsel zullen twee planeten of manen die elkaar naderen vanuit gebieden ...
... van verschillend ladingpotentiaal, elektrische ontladingen te verduren krijgen.
Deze produceren plasmaformaties die zich tussen de twee, elkaar naderende lichamen, uitstrekken.
Experimenten in een plasmalaboratorium geven ons een beeld van hoe zo'n formatie eruit kan zien.
De “ruggegraat” is steeds een kolom van verstrengelde filamenten,
Maar schijven en ingebedde cylinders verschijnen om vervolgens op spectaculaire wijze verder te ontwikkelen.
Een tegenhanger van deze formaties is te zien in de oeroude weergaven van de kosmische bliksemschicht.
Maar wat een uitzonderlijk idee.
Dat zulke vreemd ogende formaties kunnen ontstaan tussen twee nabije, elkaar naderende, planeten.
"de ruimte tussen 2 planeten licht op, en wordt in brand gezet door deze planeten, die zo een vurige band maken."
Seneca, romeinse natuurwetenschapper
"de planeet spuwt hemels vuur uit, zoals van een brandend houtblok een knetterend kooltje wegspringt"
Plinius, romeinse natuurwetenschapper
"[Volgens oeroude tradities] komen deze schichten van de planeet Saturnus, net zoals vlammende van Mars komen."
Plinius, romeinse natuurwetenschapper
Was was dan de verwantschap van de kosmische bliksemschicht...
...met de magische zwaarden, pijlen, knotsen en speren van de grote goddelijke krijgers?
Oude verhalen zijn zeer eensgezind over deze wapens,
als speciale vormen van de kosmische bliksemflits.
Geleerden hebben inmiddels het zwaard en de pijlen van Apollo herkend,
de speer van Zeus,
de drietand van Poseidon,
als verschillende verschijningsvormen van de goddelijke bliksem.
Het zelfde verband vinden we bij de griekse Ares,
de latijnse Mars, wiens zwaard stond voor zijn identiteit.
Ares (Mars) "vloog snel en helder, als de bliksem, angstaanjagend opflitsend, uit Zeus' machtige hand."
Quintus Smyrnaeus
Eerst verscheen de bliksemflits, het kernarchetype.
Toen volgden de mythische interpretaties als wapen der godkrijger.
"... Een "afleiding" van het zwaard van een oervorm, of bliksem-archetype, is universeel en bestaat wereldwijd."
Ananda Coomaraswamy
In handen van de goden geplaatst, vormt de kosmische bliksemflits een brug
tussen de wereld der mythen en die van de plasmawetenschap.
POLAIRE FORMATIE
De Opkomst van de Beschaving
Aarde
Één simpele waarheid zal de toekomst van de wetenschap
en ons begrip van de menselijke geschiedenis totaal veranderen.
De hemel zag er toen heel anders uit.
Boven de hoofden van aardse getuigen zweefden planeten in formatie vlakbij de aarde.
ARCHETYPE Godin-moeder als "grote ster"... in vele variaties
De ene elektrische vorm veranderde in een andere, tijdens de hemelse dans van de mythische godin-ster
en kosmische krijger, astronomisch bekend als de planeten Venus en Mars.
De waarnemers van weleer zagen hoe het hoofd van de krijger
gewikkeld was in de uitstraling van de godin-ster.
Het was zijn glorieuze kroon.
Het was ook de magische bescherming van de krijger,
gedragen als helm of helmteken, en nog meer.
De dansende azteekse god droeg de stralen van Venus als een vederdos
maar hield tegelijkertijd de zogenoemde half-ster Venus in uitgestrekte hand.
Hij droeg zelfs deze beschermende stralenkrans als een rok.
Het is een universeel thema. Het harnas van de krijger was de stralenkrans van de majestueuze ster,
dat is dan ook de verklaring voor de raadsel- achtige straalvorm van kronen van koningen.
ARCHETYPE Godin-ster als kroon
De mythische interpretaties veranderden mee met de vorm van configuratie.
De oorspronkelijke geschiedsschrijvers beschreven in woord en beeld
de kosmische samenstand van de godin en de krijger.
De godin was het oog en de krijger de pupil ervan.
Twee schijven in dezelfde positie, leidden tot het mythische beeld van het oog met pupil in de hand van god.
ARCHETYPE Bol (oog) in de "hand van God" "De hand van Ra" betekende in het oude Egypte de oog godin lussaset.
ARCHETYPE Bol (oog) in de "hand van God" De egyptisch krijgsgoden werden arit genoemd, de "pupil" van het vrouwelijke oog.
De vijf vingers van de hand waren de zichtbare aspekten van een achtspakig wiel in een andere fase.
Boeddhistische symbolisten wisten dat de hand in versluierde relatie stond met het achtspakig Dharmawiel.
Boeddha was de bewegingloze as van het wiel. Neergezeten op de hemelse hand...
... werd hij omgeven en beschermd door het hemelse vuur der goden.
Elke vorm die ontstond lokte niet slechts een enkel idee uit maar een veelheid aan mythische interpretatie.
De spaken van het wiel waren de levenbrengende ziel en kracht van de opperheerser van het heelal,
leven schenkend bij zonsondergang. Dat is de ware betekenis van de mythische "plant des levens".
Waarnemingen van hemelse gebeurtenissen onlokte honderden creatieve uitbeeldingen,
maar niet één ervan heeft betrekking op gebeurtenissen aan onze huidige hemel, niet één.
Zelfs toen de allereerste vorm ervan werd vergeten,
bleef het fantastische idee duizenden jaren opduiken.
Ontelbare concrete details maken het ons onmogelijk willekeurige verklaringen te bedenken...
...voor mythes en symbolen.
ARCHETYPE "Uitgespreidde Staartveren"
Sommige symbolen bleven abstract,
maar vaker wel dan niet, ondersteunt hun interpretatie de onderliggende vorm.
en de sporen van vele ogenschijnlijk onverenig- bare mythische afbeeldingen leiden terug...
...naar de zelfde tastbare vorm.
De "levensplant" was niet alleen een aantrekkelijk figuratief element.
het was een vorm aan de hemel die tot een verhaal inspireerde dat een grote impact zou krijgen.
Tijdens geboorte of hergeboorte verrees de godkrijger vanuit de stralende bloem.
De diverse mythische interpretaties en de ruimere verhalen eromheen verteld wijzen allemaal...
...naar een verenigde substructuur van het menselijk geheugen.
De herinnering aan een groot draaiend wiel aan de hemel bleef bewaard over de hele wereld.
Zelfs de kleinste verplaatsing van de machten op één as, werd vastgelegd in oeroude afbeeldingen.
Waarom werd de egyptische godin vereenzelvigd met de hoofdtooi van de goddelijke krijger?
De basisvorm geeft ons de verklaring.
De Krijgsheld
Een oerzon heerste over de wereld, zijn schijnsel enorm helder aan de nachtelijke hemel.
Een sikkel verscheen ter meerdere luister van deze oerzon, het was zeker niet onze maan.
De grandioze ster-Venus rustte tussen haar 'horens',
en planeet Mars was duidelijk zichtbaar binnen de begrenzing van de ster.
Vanuit Mars verscheen een gloeiend "lint",
de eerste vorm van de kosmische bliksemflits.
In de menselijke verbeelding onstond het beeld van het zwaard of de dolk die naar beneden stootte.
De god-krijger wàs zijn zwaard,
ook wel voorgesteld als as, wig of meerpaal voor de draaiende hemel,
of stam of stengel van de "plant des levens",
en zuilachtige, onderste ledematen van de godin.
Dezelfde hemelse vorm werd ook gezien als een uitgestoken tong, van zowel de krijger
als de woedende godin.
Mars maakte een opvallende beweging, vlakbij, maar niet precies op de planetaire as.
Daardoor vertoonde hemelse sikkel zich als de horens van de krijger, in zijn persoonlijkheid als hemelse stier.
En het is geen verrassing om de stier op het topje van de stutbalk te zien.
Toen die de aarde bereikte nam het lint de vorm aan van een grote zuil of hemelse berg.
Sumerische hymne: "O grootse berg (Enlil), wiens hoofd zich meet met de hemelen
wiens wortels liggen in diepste afgronden wiens horens glanzen.
Misschien gaat 't wel te ver om te geloven dat de befaamde hemelse stier
uit slechts een zuil en glanzende horens bestond
"Ik ben de stier, de Oude.... Ik draag de hemel op mijn horens
Egyptische sarcofaagtekst
"...de pilaar der sterren, de Hemelstier... "Wiens horens glanzen, de gezalfde pilaar, de Hemelstier."
Egyptische piramide tekst
We kunnen de wereldwijde mythes over de hemel dragende reus terug voeren op deze gebeurtenissen,
de eerst optredende vorm van de held-krijger.
Zijn opgeheven armen waren hetzelfde als de horens van de hemelse stier,
een bewijs van de integriteit van de onderliggende structuur, de archetypes.
Het Scheppingsverhaal
De Conische Kroon van de Krijgsheer
Gedurende sommige fases tijdens de Martiaanse beweging, stroomde stof en elektrisch geladen plasma,
zichtbaar voor de aardse waarnemers heen en weer tussen Mars en Venus.
Vanuit de ruimte zouden we zien, dat zelfs de kleinste wijzigingen in deze stofrijke plasmastroom
opvallende veranderingen teweegbrachten in het uiterlijk van de formatie.
De grote koningen van weleer droegen conus- vormige kronen in vele, raadselachtige variaties
Voor deze geheiligde vormen vinden experten geen tegenhanger in de huidige natuur.
Maar de priester-geschiedschrijvers uit de antieke wereld wisten dat deze kroon een verbeelding was
van het gewaad van de god-krijger, het prototype van de krijgsheer op aarde.
De Levensadem Krul
Met zich de zich ontwikkelende instabiliteit en verplaatsing ten opzichte van de as,
bewoog de stroom, die Mars en Venus verbond zich spiraalsgewijs naar buiten.
De god-moeder zelf, het stralende oog, hart en ziel van de oerzon,
nu erbuitengeplaatst als een gekrulde haarlok.
En de eerste bronnen lieten er geen twijfel over bestaan,
dat de vorm duidelijk zichtbaar aan de hemel te zien was.
Egyptische teksten spreken over "de haarlok die eromheen draait."
De zonnegod Ra " werd verlicht door het licht van de haarlok."
De zijdelingse lok van de krijgsheer was een kopie van die van zijn voorganger, de kosmische krijger.
Deze krullende levensadem leidde tot ontelbare symbolen, veel meer dan we hier mogelijk kunnen weergeven.
Één voorbeeld was de hemelse meerpaal, een teken van de uitstroom vanuit het oog
en de evoluerende vorm van de schepping.
Een belangrijk keerpunt brak aan met het verdwijnen van de "levensadem krul".
De verschrikkelijke godin werd ontketend en de kosmische crisis nam een aanvang.
In zijn razernij trok de Hindoe god Shiva een haarlok uit waardoor zijn duistere aspect tevoorschijn kwam,
het monster Virabadra
En er vlakbij de afschrikwekkende vorm van de woedende godin,
die we herkennen als de komeet Venus.
De legendarische koning Nisus leefde in een pluk haar.
Zijn dood was het gevolg van het verwijderen van de streng van leven, door Aphrodite Comaetheo.
De griekse naam Aphrodite Comaetheo, astronomisch vertaald betekent: "de komeet Venus".
Het Serpent of de Draak van de Chaos
Het archetype van de Medusa was slechts een nuance op de hemelse slang of draak, met schitterende linten,
overdadige verendos, lang golvend haar en bliksemende verschijning, symbolen van de grote komeet, wereldwijd.
In Egypte verhaalde men dat het oog, het hart en de ziel van Ra de god verlieten en in de vurige slang...
...Uraeus veranderden, die vervolgens een spoor van vernieling aan de hemel trok.
"het uiteinde van zijn vlam streek over het land vanuit de hemel...
Niemand kan ze benaderen, de schichten achter haar zijn vurige vlammen."
Egyptische sarcofaagtekst
Astronomische tradities uit het Middellandse Zeegebied en het Nabije Oosten
bevestigen dat deze godin de planeet Venus was.
De oude Sumeriërs vereenzelvigden Venus met Inanna,
de moederslang of -draak, onbenaderbaar in haar razernij.
"Als een draak heeft u gif over het land verstrooit ... het aangewakkerde vuur neerregenend over de natie."
Sumerische Hymne aan Inanna, de planeet Venus
Het komeetachtige wilde haar van de chinese draak was een wezenlijke karaktertrek,
zo ook waren een zich ontladende bol, ofwel de gloeiende nachtelijke parel, spiraliserende kenmerken.
En de bliksemende uitstraling van de draak zelf
De Azteken kenden de komeet nog als golvende veren lang na de herinnerde gebeurtenissen.
Zij kenden de samenhang tussen de komeet en de kosmische slang,
en zij herinnerden zich het verband van beiden met de planeet Venus.
De Schepping
Uit de tijden van wanorde startte een fase van hemelse wederopbouw,
waarin de nadruk lag op de activiteit van de spiraliserende vorm, of wel stralende spiraal,
in herinnering gebleven als de slang van de schepping.
Dit was de in grootte toegenomen omheining van de godin-moeder zelf,
het moederland in de hemel, de twee onderwerpen van het archaïsche scheppingsverhaal.
Het mythische domein van de goden en helden lag in een omsloten ruimte,
gevormd door het lichaam van de hemelse slang of draak.
De hier vermeldde evoluerende vormen zijn aantoonbare fases in het levensverhaal van de godin-moeder,
grotendeels genegeerd maar in detail bevestigd gevonden bij oude kulturen.
De priesters uit het oude Egypte wisten dat de witte kroon, de godin-moeder was.
Ze wisten dat de adem-des-levens krul en de draaiende haarlok dezelfde godin waren.
Isis en Hathor werden ook wel "de zij-lok"genoemd
Over heel Egypte herinnerden de geschiedsschrijvers zich de gloeiende spiraal met lichtende uitstralingen
als de veroorzaker van de wederopbouw van de hemel.
Van noord tot zuid werd de godin beschreven als het oog van Ra,
in de vorm van een vlammend serpent,
waarvan het hiëroglief “godin” betekende.
"De cobraslang, die uit hem voortkwam -- Het Oog van Ra. Zij is de vurige godin."
Egyptische piramide teksten
En het was dit serpent dat een omheining vormde,
de grenzen van Neter Ta, het hemelse koninkrijk.
Kunstenaars uit Meso-amerikaanse kultuur hadden goed be- grepen dat de vurige slang of draak die het land omvatte,
was verschenen als een spraalvormige straal.
de Vier stromen van het Leven
Het geschapen land der goden, oprijzend uit de dans tussen godin en held
toonde vier linten van licht en leven.
Dit was het hemelse moederland, de hemelse blauwdruk voor elk koninkrijk en elke stad op aarde,
Het verloren rijk van de mytische voorouders,
verdeeld door vier rivieren of verbeeld als vier krachtige winden,
draaiend als een machtig wiel in de lucht.
Als verzekering bracht deze voortgaande ontwikkeling van de mythe uitgebreidde verdieping van het archetype,
ondanks het vergaande uitbreiden van symbolische vormen,
dringt het licht van onderlaag van menselijk herinnering door.
De complexiteit van het azteekse kalenderwiel liet de centrale rol van de held-krijger niet buiten beschouwing,
nog de vier opflitsende banen van licht energie,
of het eromheen wentelende, vaak tweekoppige serpent,
of het serpent omschreven als het vuur van de goden.
In de regel werden deze menselijke herinneringen niet vervangen in latere tradities maar werden de basis...
...voor een wereld van symbolen, die inzicht en over- tuigingen voor latere interpretaties van de mythe boden.
De Godenberg
Ten slotte moeten we aandacht schenken aan een van de meest indringende symbolen uit de wereldmythologie:
alle mythische tradities zijn het er over eens dat het rijk der goden rustte op een gouden of vurige, hemelse berg.
Het is nu duidelijk dat sporen van het belangrijkste symbool van menselijk verlangen, lijden en verering ...
...door duizenden jaren terugleiden naar die gebeurtenissen, van waaruit de eerste beschavingen ontstonden.
De vraag moet worden gesteld: Als de belangrijke mythische archetypes verklaard kunnen worden...
...door gebeurtenissen ongeëvenaard in onze huidige tijd, dan welk licht zou "Het elektrische Universum"...
... en toonaangevende plasmawetenschap kunnen werpen op oeroude belevingen?