Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK DE ZEVENDE idealen en een REALITEIT
Deel 1 En nu een paar weken Ann Veronica was om
-test haar marktwaarde in de wereld.
Ze ging rond in een nalatige november Londen, dat was erg donker en mistig
en vettig en verbieden inderdaad, en probeerde te vinden dat de bescheiden, maar onafhankelijk
werkgelegenheid had ze zo lichtvaardig aangenomen.
Ze ging over, opzet-kijken en zelf-bezeten, trim en fijn, verhulling haar
emoties wat ze waren, omdat de realiteit van haar positie geopend voordat
haar.
Haar kleine bed-zitkamer was als een hol, en zij ging uit van het in deze
uitgestrekte, dun wereld, met zijn rook-grijze huizen, haar oog springende straten van winkels, de
donkere straten van woningen, de oranje-verlichte
ramen, onder luchten van dof koper of modderige grijs of zwart, net als een dier gaat
uit om voedsel te zoeken.
Ze zou terug komen en brieven schrijven, zorgvuldig gepland en geschreven letters, of
Lees een boek dat ze had opgehaald uit Mudie's - ze had geïnvesteerd een half-Guinea
met Mudie's - of zitten over haar vuur en te denken.
Langzaam en met tegenzin kwam ze te beseffen dat Vivie Warren was wat wordt genoemd een
"Ideaal."
Er waren geen meisjes en geen posities.
Geen werk dat de aangeboden was bij alle van de kwaliteit dat ze vaag had gepostuleerd voor
zelf.
Met zulke kwalificaties bezat, twee belangrijkste kanalen van de werkgelegenheid lag open,
en noch trok haar, noch leek echt een afdoende ontsnappen aan te bieden
dat de onderwerping aan de mensheid tegen die,
in de persoon van haar vader, werd zij in opstand.
Een van de belangrijkste avenue was voor haar een soort van loondienst accessoire vrouw of moeder te worden,
aan een gouvernante of een assistent-lerares, of een zeer hoge vorm van zijn
gouvernante-verpleegkundige.
De andere was om te gaan in het bedrijfsleven - in een fotograaf receptie-ruimte, bijvoorbeeld,
of een klant of hoed-shop.
De eerste reeks beroepen leek haar te veel te binnenlandse en
beperkt, want de laatste was ze vreselijk gehandicapt door haar gebrek aan
ervaring.
En ook dat ze niet zoals zij.
Ze hield niet van de winkels, ze hield niet van de andere vrouwen de gezichten, ze dacht dat de
grijnzende mannen in gekleede jassen die gedomineerd deze inrichtingen de meest ondraaglijke
personen die ze ooit had gehad tot aangezicht.
Een noemde haar zeer duidelijk "Mijn beste!"
Twee posten voor secretariaatsmedewerkers inderdaad lijkt zichzelf op te offeren, waarin ten minste is er
was er geen specifieke uitsluiting van vrouwelijkheid, een was onder een Radical lid van het Europees Parlement,
en de andere onder een Harley Street arts,
en beide mannen haar aangeboden diensten af met de grootste beleefdheid en
bewondering en terreur.
Er was ook een merkwaardig interview in een groot hotel met een middelbare leeftijd, wit-poeder
vrouw, allen bedekt met juwelen en stinkend van de geur, die wilde een Companion.
Ze dacht niet dat Ann Veronica zou doen als haar metgezel.
En bijna al deze dingen waren vreselijk slecht betaald.
Ze droegen niet meer dan met naakte bestaan loon, en zij eisten al haar tijd en
energie.
Ze had gehoord van vrouwelijke journalisten, schrijvers vrouwen, enzovoort, maar zij was niet eens
toegelaten tot de aanwezigheid van de redactie eiste ze te zien, en in geen geval te zorgen dat
als ze was dat ze kunnen doen werkzaamheden die zij zouden hebben gegeven haar.
Ze op een dag desisted van haar zoektocht en ging onverwacht naar de Tredgold College.
Haar plaats was niet gevuld, ze had gewoon genoteerd als afwezig, en ze deed een
troostende dag van bewonderenswaardige dissectie op de schildpad.
Ze was zo geïnteresseerd, en dit was zo'n opluchting van de sjokkende angst van haar
zoeken naar werk, dat ze op ging voor een hele week alsof ze nog leefde bij
naar huis.
Dan een derde secretariële opening heeft plaatsgevonden en vernieuwde haar hoop weer: een positie als
amanuensis - waarmee een deel van de lichtere taken van een verpleegkundige werden gecombineerd - om een
zwakke gentleman van middelen leven op
Twickenham, en betrokken bij een grote literaire onderzoek om dat de "bewijzen Faery
Queen "was echt een verhandeling over moleculaire chemie geschreven in een bijzondere en
schilderachtig behandeld cipher.
Deel 2
Nu, terwijl Ann Veronica was het nemen van deze peilingen in de industriële zee, en
meten zich tegen de wereld zoals die is, was ze ook het maken van uitgebreide
verkenningen bij de ideeën en opvattingen
van een aantal mensen die leek te zijn grotendeels bezig met de wereld zoals die
zou moeten zijn.
Ze werd voor het eerst getekend door Miss Miniver, en vervolgens door haar eigen natuurlijke belang, in een
nieuwsgierige laag van mensen die bezig met dromen van de wereld de vooruitgang, van grote en
fundamentele veranderingen, van een New Age, dat is
om alle stress en aandoeningen van het moderne leven te vervangen.
Miss Miniver geleerd van haar vlucht en kreeg haar adres van de Widgetts.
Ze kwam over negen de volgende avond in een staat van trillende enthousiasme.
Ze volgde de waardin halverwege up-trap, en riep tot Ann Veronica: "Moge
Ik kom op?
It's me! Je weet wel - Nettie Miniver "!
Ze verscheen voor Ann Veronica kon duidelijk herinneren wie Nettie Miniver zou kunnen zijn.
Er was een wild licht in haar ogen, en haar sluik haar uit was te tonen en
suffragetting bij enkele onafhankelijke opvattingen van zijn eigen.
Haar vingers waren barsten door haar handschoenen, als om in een keer te krijgen in aanraking
met Ann Veronica.
"Je bent Glorious!" Zei juffrouw Miniver in tinten van extase, met een hand in elk van de
hare en turen omhoog in het gezicht Ann Veronica's.
"Glorious!
Je bent zo rustig, lief, en zo vastberaden, zo sereen!
"Het is meisjes zoals jij die laten zien wat we zijn," zei juffrouw Miniver; "meisjes
wie de geesten zijn niet gebroken! "
Ann Veronica sunned zich een beetje in deze warmte.
"Ik was je kijken bij Morningside Park, schat, 'zei juffrouw Miniver.
"Ik krijg voor alle vrouwen kijken.
Ik dacht misschien zijn omdat je niet kon schelen, dat u zoals zo velen van hen.
Nu is het net alsof je was gegroeid plotseling op. "
Ze stopte, en stelde toen: ". Ik vraag me af--ik zou graag - als het iets was wat ik zei"
Ze wachtte niet op antwoord Ann Veronica's. Ze leek aan te nemen dat het zeker moet
worden iets wat ze gezegd had.
"Ze hebben allemaal aanslaan," zei ze. "Het verspreidt zich als wildvuur.
Dit is zo'n grote tijd! Zo'n heerlijke tijd!
Er is nooit een tijd als deze!
Alles lijkt zo dicht tot bloei, zo komen op en het leiden van op!
De opstand van de vrouw! Ze lente overal.
Vertel me alles wat er gebeurd, een zuster-vrouw naar de andere. "
Ze gekoeld Ann Veronica een beetje bij die laatste zin, en toch het magnetisme van haar
gemeenschap en het enthousiasme was erg sterk, en het was aangenaam worden gemaakt van een
heldin na zoveel vertoog en zo vele geheime twijfels.
Maar ze luisterde niet lang, ze wilde praten.
Ze zat, gehurkt bij elkaar, door de hoek van de haardkleedje onder de boekenkast die
ondersteunde het varken schedel, en keek in het vuur en tot het gezicht van Ann Veronica's, en
liet zich gaan.
"Laat ons zet de lamp uit," zei ze, "de vlammen zijn ooit zo veel beter voor
praten, "en Ann Veronica overeengekomen. "Je hebt gelijk coming out in het leven - gericht
het allemaal. "
Ann Veronica zat met haar kin op haar hand, rood verlicht en zeggen weinig, en Miss Miniver
verhandelingen.
Terwijl ze sprak, de drift en de betekenis van wat ze zei gevormd zich langzaam
naar vrees Ann Veronica's.
Zij heeft zich in de gedaante van een grote, grijze, saaie wereld - een brutale,
bijgelovig, verward, en verkeerd-headed wereld, dat mensen en beperkte mensen kwetsen
onverklaarbaar.
In afgelegen tijden en landen zijn slechte neigingen had uitgesproken zich in de
vorm van tirannieën, slachtpartijen, oorlogen, en wat niet, maar alleen op dit moment in Engeland
ze vorm van commercie en
concurrentie, zijde hoeden, voorsteden moraal, het zweten systeem, en de onderwerping van
vrouwen. Tot nu toe het ding was acceptabel genoeg.
Maar in de loop tegen de wereld Miss Miniver geassembleerd een kleine, maar energieke minderheid,
de Kinderen van het Licht - mensen die ze beschreven als "zijn in de bus, 'of' helemaal in
het busje, "over wie Ann Veronica's geest was verwijderd te zijn sceptisch.
Alles, Miss Miniver zei, was "het werken op," was alles "coming on" - de Hogere
Gedachte, de Simple Life, socialisme, humanisme, het was allemaal hetzelfde
eigenlijk.
Ze vond het heerlijk om daar te zijn, deel te nemen aan dit alles, ademhaling is, met dien.
Tot nu toe in de geschiedenis van de wereld waren er voorlopers van deze Progress op grote
intervallen, stemmen die had gesproken en niet meer, maar nu was het allemaal aankomen
samen in een rush.
Ze genoemd, met de vertrouwde respect, Christus en Boeddha en Shelley en Nietzsche
en Plato. Pioniers allemaal.
Zulke namen scheen fel in de duisternis, met zwarte ruimtes van unilluminated
leegte over hen, als sterren schitteren in de nacht, maar nu - nu was het anders, nu
Het was ochtend - de echte dageraad.
"De vrouwen zijn er toegang tot," zei juffrouw Miniver, "de vrouwen en het gewone volk,
alle naar voren te drukken, al gewekt. "Ann Veronica luisterde met haar ogen op de
brand.
"Iedereen is het opnemen," zei juffrouw Miniver.
"Je moest komen inch Je kon het niet helpen.
Iets trok je.
Iets trekt iedereen. Van buitenwijken, van land steden -
overal. Ik zie al de bewegingen.
Voor zover ik kan, ik behoor tot hen allen.
Ik houd mijn vinger aan de pols van de dingen. 'Ann Veronica zei niets.
"De dageraad! 'Zei juffrouw Miniver, met haar bril als gevolg van de brand, zoals zwembaden van
bloed-rode vlam.
"Ik kwam naar Londen", zegt Ann Veronica, "in plaats van vanwege mijn eigen moeilijkheidsgraad.
Ik weet niet dat ik helemaal begrijpen. "
"Natuurlijk niet, 'zei juffrouw Miniver, gebarend triomfantelijk met haar dunne
hand-en dunnere pols, en klopte Ann Veronica's knie.
"Natuurlijk niet.
Dat is het wonder van het. Maar je wil, je wil.
Je moet neem ik u mee te dingen - voor vergaderingen en dingen, conferenties en
gesprekken.
Dan zul je beginnen te zien. Je zult beginnen te zien het allemaal uitkomt.
Ik ben tot de oren in het al - elke moment kan ik sparen.
Ik gooi op het werk - alles!
Ik heb net les in een school, een goede school, drie dagen per week.
Al de rest - Bewegingen! Ik kan nu live op vier stuivers per dag.
Denken hoe vrij die laat mij om dingen te follow-up!
Ik moet overal mee naartoe nemen je. Ik moet je naar het kiesrecht volk, en
de tolstojanen, en de Fabians. "
"Ik heb gehoord van de Fabians," zegt Ann Veronica.
"Het is de Society! 'Zei juffrouw Miniver. "Het is het middelpunt van de intellectuelen.
Een deel van de vergaderingen zijn fantastisch!
Dergelijke ernstige, mooie vrouwen! Zulke diepe-browed mannen! ...
En dan te bedenken dat er ze behoren tot het verleden te maken!
Daar zijn ze het samenstellen van de plannen van een nieuwe wereld.
Almos licht van harte.
Er is Shaw, en Webb, en Wilkins de auteur, en Toomer, en Doctor Tumpany - de
meest prachtige mensen! Daar zie je ze bespreken, beslissen,
planning!
Denk maar aan - ze maken een nieuwe wereld "" Maar deze mensen gaan veranderen!
alles? "zegt Ann Veronica. "Wat kan er gebeuren?" Vroeg Miss Miniver,
met een beetje zwak gebaar in de gloed.
"Wat kan eventueel gebeuren - zoals het er nu naar toe?"
Deel 3 Miss Miniver laat Ann Veronica in haar
eigenaardige niveaus van de wereld met zo enthousiast een vrijgevigheid dat het leek
ondankbaarheid kritisch te blijven.
Inderdaad, bijna onmerkbaar Ann Veronica werd gewoon aan de bijzondere
uiterlijk en de eigenaardige zeden van het volk "in de bus."
De schok van hun intellectuele houding was voorbij, het gebruik beroofd is van de eerste
schilderachtige effect van opzettelijke onredelijkheid.
Ze waren in veel opzichten zo goed, ze klampte zich vast aan dat, en meer en meer geschuwd
de paradoxale overtuiging dat zij ook een of andere manier, en zelfs in directe relatie
dat juistheid, absurd.
Zeer centraal in het universum van Miss Miniver waren de Goopes.
De Goopes waren de vreemdste kleine echtpaar denkbaar, na een carrière fruitarian
op een bovenverdieping in Road Theobald's.
Zij waren kinderloos en servantless, en ze had verminderd eenvoudige leven van de
mooiste van de beeldende kunst.
De heer Goopes, Ann Veronica verzamelde, was een wiskundige tutor en bezocht scholen en
zijn vrouw schreef een wekelijkse column in Nieuwe ideeën over vegetarisch koken, vivisectie,
degeneratie, de lacteal secretie,
appendicitis, en de hogere gedachte in het algemeen, en assisteerde bij het management
van een vrucht winkel in de Tottenham Court Road.
Hun meubels had mysterieuze een hoge browed kwaliteit, en de heer Goopes wanneer ten
huis gekleed gewoon in een pyama-vormige pak van canvas ontslaan gebonden met bruine linten,
terwijl zijn vrouw droeg een paarse djibbah met een rijk geborduurde juk.
Hij was een klein, donker, gereserveerde man, met een grote starre uitziende convex voorhoofd,
en zijn vrouw was erg roze en temperamentvol, met een van die kinnen die passeren
onmerkbaar in een volle, sterke nek.
Eenmaal per week, elke zaterdag, hadden ze een kleine bijeenkomst van negen tot in de kleine
uur, alleen praten en misschien voorlezen en fruitarian verfrissingen - kastanje
sandwiches beboterde met moer Tose, en zo
voort - en limonade en ongegiste wijn, en om een van deze symposia Miss Miniver
na een goede deal van de voorlopige zorg, uitgevoerd Ann Veronica.
Ze werd geïntroduceerd, misschien een beetje te duidelijk voor haar smaak, als een meisje dat was
staand tegen haar volk, een bijeenkomst die bestond uit een zeer oude dame
met een zeer gerimpelde huid en een diepe
stem wie droeg wat leek op onervaren oog Ann Veronica's om een
vingerdoekje op haar hoofd, een verlegen, blonde jonge man met een smal voorhoofd en
glazen, twee alledaagse vrouwen in de vlakte
rokken en blouses, en een echtpaar van middelbare leeftijd, erg vet en zowel in het zwart, de heer
en mevrouw wethouder Dunstable, van de Borough Raad van Marylebone.
Deze zaten in een onvolmaakte halve cirkel over een zeer koper-versierd
open haard, bekroond door een gesneden houten inscriptie:
'Doe het nu.'
En aan hen werden toegevoegd op dit moment een olijke uitziende jonge man, met rossig haar, een
oranje stropdas, en een pluizige tweed pak, en anderen die, in het geheugen van Ann Veronica's, in
Ondanks haar pogingen om de details te herinneren, bleef hardnekkig gewoon "anderen".
Het gesprek was geanimeerd, en bleef altijd briljant in vorm, zelfs als het niet meer te worden
briljant in stof.
Er waren momenten dat Ann Veronica iets meer dan de belangrijkste sprekers verdacht
zijn, zoals school-jongens zeggen, pronken op haar.
Ze spraken van een nieuwe substituut voor druipend in vegetarisch koken dat mevrouw
Goopes was ervan overtuigd uitgeoefend een uitzonderlijk zuiverende invloed op de
geest.
En dan spraken ze van het anarchisme en socialisme, en of de eerste was de
precies het tegenovergestelde van de laatste of slechts een hogere vorm.
De rood-haired jongeman droeg toespelingen op de hegeliaanse filosofie dat
even verward de discussie.
Dan Wethouder Dunstable, die tot nu toe gezwegen, brak uit in spraak en ging
uit bij een raaklijn, en gaf zijn persoonlijke indrukken van een flink aantal van zijn
collega-raadsleden.
Hij bleef dit doen voor de rest van de avond met tussenpozen, in en uit, onder
andere onderwerpen.
Hij richtte zich vooral tot Goopes, en sprak als in antwoord op de lange aanhoudende
vragen van de kant van Goopes in het personeel van de Marylebone Borough
De Raad.
"Als je mij zou vragen," zou hij zeggen: "Ik moet zeggen Blinders is recht.
Een gewone soort, natuurlijk - "
Mevrouw Dunstable's bijdragen aan het gesprek waren geheel in de vorm van
knikt, wanneer wethouder Dunstable geprezen of beschuldigd knikte ze twee of drie keer,
volgens de eisen van zijn accent.
En ze leek altijd een oog te houden jurk Ann Veronica's.
Mevr. Goopes onthutst de wethouder een beetje bij abrupt tegen de olijke-
uitziende jonge man in het oranje stropdas (die, zo leek het, was de assistent-redacteur van New
Ideeën) op een kritiek van Nietzsche en
Tolstoj, dat was verschenen in zijn paper, waarin twijfels werden geworpen op de perfecte
oprechtheid van deze laatste. Iedereen leek erg bezorgd over
de oprechtheid van Tolstoj.
Miss Miniver zei dat als ze een keer haar geloof in de oprechtheid Tolstoj's verloren, niets wat ze
vonden dat er echt toe doen nog veel meer, en ze een beroep op Ann Veronica of ze
voelde niet hetzelfde, en de heer Goopes zei
dat we moeten onderscheid maken tussen oprechtheid en ironie, die inderdaad vaak niet meer
dan oprechtheid op de gesublimeerde niveau.
Wethouder Dunstable zei dat oprechtheid was vaak een kwestie van kans, en
illustreerde de punt naar de beurs jongeman met een anekdote over Blinders op de Dust
Destructor Comite, waarin de
jonge man in het oranje stropdas erin geslaagd om de hele discussie een gedurfd en
erotische smaak door vragen te stellen of er een kan worden volkomen oprecht in de liefde.
Miss Miniver dacht dat er was geen echte oprechtheid, behalve in de liefde, en een beroep op
Ann Veronica, maar de jonge man in het oranje stropdas ging verder met te verklaren dat hij was
heel goed mogelijk om oprecht zijn in liefde met
twee mensen op hetzelfde moment, maar misschien op verschillende vlakken met elkaar
individu en bedriegen hen beiden.
Maar dat bracht mevrouw Goopes op hem neer met de les Titiaan leert zo
mooi in zijn "heilig en profaan Liefde", en werd heel welsprekend op de
onmogelijkheid van enkele manipulatie in het eerste.
Daarna worden ze verhandelingen over de liefde voor een tijd, en wethouder Dunstable, terug te keren naar de
verlegen, blonde jonge man en spreken in ondertonen van het grootste helderheid, gaf een
kort en vertrouwelijk houden van een
ongegrond gerucht van de splitsing van de affecties van Blinders dat had geleid tot een
situatie van bepaalde onaangenaamheden op de Borough Council.
De zeer oude dame in de vingerdoekje raakte Ann Veronica's arm plotseling en
zei, in een diepe, boog stem: "Talking van de liefde weer; weer lente, de liefde
opnieuw.
Oh! jullie, jonge mensen! "
De jonge man met de oranje stropdas, in weerwil van Sisyphus-achtige inspanningen van de kant van
Goopes om het onderwerp te krijgen op een hoger plan, toonde grote persistentie in de
speculeren over de mogelijke distributie
van de genegenheid van de hoog ontwikkelde moderne types.
De oude dame in de vingerdoekje zei plotseling: "Ah! je jonge mensen, je jong
! mensen, als je eens wist "en daarna lachte en vervolgens mijmerde op een duidelijke manier, en de
jonge man met de smalle voorhoofd en
bril schraapte zijn keel en vroeg de jonge man in het oranje stropdas of hij
geloofde dat platonische liefde mogelijk was.
Mevrouw Goopes zei dat ze geloofde in niets anders, en dat ze keek naar Ann
Veronica, stond een beetje abrupt, en Goopes en de verlegen jonge man gericht in
de afgifte van verfrissingen.
Maar de jonge man met de oranje stropdas bleef in zijn plaats, te betwisten of
het lichaam had niet het een of ander, die hij noemde haar legitieme claims.
En vanaf dat kwamen ze terug door middel van de Kreutzer Sonata en de verrijzenis te Tolstoy
opnieuw. Dus het gesprek ging.
Goopes, die in eerste instantie een beetje gereserveerd, zijn toevlucht op dit moment aan de
Socratische methode om de jongeman te beperken met de oranje stropdas, en boog zijn voorhoofd
over hem, en bracht uit eindelijk heel
duidelijk van hem dat het lichaam slechts illusie is en alles wat niets anders dan gewoon
geest en de moleculen van het denken.
Het werd een soort van duel eindelijk tussen hen, en al de anderen zat en luisterde -
een ieder, dat is, behalve de wethouder, die de blonde jonge man kwam in een
hoekje bij de groen-gekleurde dressoir met
de aluminium dingen, was en zat met zijn rug naar ieder ander, houdt een
hand op zijn mond voor meer privacy, en vertelde hem, met een accent van
vertrouwelijk toelating, in gefluister van de
chronische strijd tussen de natuurlijke bescheidenheid en de algemene onschadelijkheid van de
Borough Council en de sociale kwaad in Marylebone.
Dus het gesprek ging, en op dit moment ze zoveel kritiek hadden romanschrijvers, en bepaalde
gedurfde essays van Wilkins kregen hun deel van de aandacht te wijten, en dan waren ze
de discussie over de toekomst van het theater.
Ann Veronica ingegrepen een beetje in de romanschrijver discussie met een verdediging van de
Esmond en een ontkenning dat de Egoist duister was, en toen ze sprak ieder ander
gestopt met praten en luisteren.
Ze beraadslaagden of Bernard Shaw zou moeten gaan in het Parlement.
En dat bracht hen naar vegetarisme en geheelonthouding, en de jonge man in de
oranje stropdas en mevrouw Goopes hadden een geweldige set-op over de oprechtheid van Chesterton en
Belloc die werd beëindigd door Goopes tekenen van hervatting van de socratische methode.
En ten slotte Ann Veronica en Miss Miniver kwam de donkere trap en naar buiten in
de mistige velden van de Londense pleinen, en stak Russell Square, Woburn Square,
Gordon Square, het maken van een schuin weg naar accommodatie Ann Veronica's.
Ze sjokte langs een beetje hongerig, als gevolg van de fruitarian verfrissingen, en
mentaal zeer actief.
En Miss Miniver viel discussie of Goopes of Bernard Shaw of Tolstoj of doctor
Tumpany of Wilkins de auteur had de meer krachtige en perfecte geest in bestaan op
de huidige tijd.
Ze was duidelijk dat er geen andere geesten, zoals ze in de hele wereld.
Deel 4
Toen, op een avond Ann Veronica ging met Miss Miniver op de achterbank van de
galerij op Essex Hall, en hoorde en zag de reus leiders van de Fabian Society, die
zijn opnieuw maken van de wereld: Bernard Shaw en
Toomer en dokter Tumpany en Wilkins de auteur, allemaal weergegeven op een platform.
De plaats was druk, en de mensen over haar bijna gelijkelijk samengesteld uit zeer
goed uitziende en enthousiaste jonge mensen en een grote variëteit aan Goopes-achtige types.
In de discussie was er de vreemdste mix van dingen die persoonlijke en
klein met een idealistische toewijding die fijne was buiten kijf.
In bijna elke toespraak die zij hoorde was hetzelfde implicatie van grote en noodzakelijke
veranderingen in de wereld - veranderingen te winnen door inspanning en opoffering inderdaad, maar zeker
worden gewonnen.
En daarna zag ze een veel grotere en meer enthousiaste bijeenkomst, een vergadering
van de geavanceerde deel van de vrouw beweging in Caxton Hall, waar dezelfde
nota van de grote veranderingen aan de gang klonk;
en ze ging naar een soiree van de Dress Reform Association en bezocht een Food
Hervorming Exhibition, wanneer er onmiddellijk gevaar wijziging is aangebracht, zelfs alarmerend zichtbaar.
De vrouwen van de bijeenkomst was veel meer belast met de emotionele kracht dan de socialisten '.
Ann Veronica werd afgevoerd haar intellectuele en kritische voeten door het
helemaal, en toegejuicht en uitte kreten dat latere reflectie niet
onderschrijven.
"Ik wist dat je zou het voelen," zei juffrouw Miniver, als ze kwamen weggespoeld en
verwarmd. "Ik wist dat je zou beginnen met hoe het allemaal te zien
valt op zijn plaats bij elkaar. "
Het deed beginnen samen te vallen op zijn plaats.
Ze werd meer en meer in leven, niet zozeer om een systeem van ideeën met betrekking tot een grote diffuse
impuls in de richting te veranderen, om een grote onvrede met en kritiek op het leven zoals het
wordt geleefd, om een luidruchtige verwarring van ideeën
voor de wederopbouw - reconstructie van de methoden van het bedrijfsleven, van economische
ontwikkeling van de regels van eigendom, van de status van de kinderen, van de kleding en
voeding en onderwijs van een ieder; ze
ontwikkelde een heel overdreven bewustzijn van een veelheid van mensen die over de
zwermende ruimten van Londen met hun geest volledig, hun woorden en gebaren vol, hun
zeer kleding belast met de suggestie
van de urgentie van deze doordringende project van de wijziging.
Sommigen inderdaad gedaan zelf, gekleed zich zelfs, eerder als buitenlandse bezoekers
uit het land van "Looking Backward 'en' News from Nowhere" dan als de autochtone
Londenaren ze waren.
Voor het grootste deel waren losgemaakt mensen: mannen het beoefenen van de beeldende kunsten,
jonge schrijvers, jonge mannen op de arbeidsmarkt, een zeer groot deel van de meisjes en vrouwen -
zelfdragende vrouwen of meisjes van de student klasse.
Ze maakten een laag waarin Ann Veronica nu was tot geworpen om haar nek, het was
geworden haar stratum.
Geen van de dingen die ze zei en deed was geheel nieuw voor Ann Veronica, maar nu ze
heb ze gemasseerd en levend, in plaats van door glimpen of in boeken - levend en welbespraakt
en vasthoudend.
De London achtergronden, in Bloomsbury en Marylebone, waartegen deze mensen gingen
heen en weer, nam, op grond van hun grijze gevels, hun onverbiddelijk respectabele
ramen en-blinds, hun herhaalde
zinloze ijzeren leuningen, een sterker en sterker suggestie van de smaak van haar
vader op zijn meest verstokt fase, en van alles wat ze voelde zich vechten tegen.
Ze was al een beetje voorbereid door haar discursieve lezen en discussie onder de
Widgett invloed op ideeën en "bewegingen", hoewel temperament misschien
Ze was nogal geneigd om weerstand te bieden en dan omhelzen ze te bekritiseren.
Maar de mensen onder wie ze was nu gegooid via de sociale inspanningen van Miss
Miniver en de Widgetts - voor Teddy en Hetty kwam uit Morningside Park en
nam haar mee naar een achttien-cent diner in
Soho en stelde haar voor om wat kunst studenten, die ook socialisten, en zo
opende de weg naar een avond van meanderende praten in een studio - uitgevoerd met hen als een
sfeer deze implicatie, niet alleen dat
de wereld was in sommige domme en zelfs voor de hand liggende manier verkeerd, met wat inderdaad zij
was gaarne bereid in te stemmen, maar dat het nodig is maar een paar pioniers te gedragen als
zodanig en grondig en zonder onderscheid
"Geavanceerde" voor de nieuwe om zichzelf te realiseren.
Bij de negentig procent. van de tien of twaalf mensen ontmoet men in een maand niet alleen
zeggen, maar voelen en gaan uit van een ding, het is heel moeilijk om niet te vallen in de overtuiging dat de
ding is zo.
Onmerkbaar bijna Ann Veronica begonnen aan de nieuwe houding aan te leren, zelfs terwijl haar
denken nog steeds verzet tegen de vervilte ideeën die ging mee.
En Miss Miniver begon haar te zwaaien.
De zeer feiten die nooit Miss Miniver verklaarde een argument duidelijk, dat ze
nooit in verlegenheid gebracht door een gevoel van zelf-tegenstrijdigheid, en hadden weinig meer respect
voor de consistentie van de verklaring is dan een
wasvrouw heeft voor de slierten van de damp, waardoor Ann Veronica kritisch en vijandig
hun eerste ontmoeting in Morningside Park, werd eindelijk met een constante vereniging
het geheim van de groeiende invloed van Miss Miniver's.
De hersenen banden van de weerstand, en als het voldoet aan opnieuw en opnieuw, onsamenhangend actief,
dezelfde zinnen, dezelfde ideeën die het al heeft gedood, belicht en ontleed
en begraven is, wordt het minder en minder energiek te herhalen de operatie.
Er moet iets, voelt men zich, in ideeën die te bereiken aanhoudend een
succesvolle opstanding.
Wat Miss Miniver zou hebben genoemd de Hogere Waarheid supervenes.
Maar door middel van deze gesprekken, deze bijeenkomsten en conferenties, deze bewegingen en inspanningen,
Ann Veronica, voor alles wat ging ze met haar vriendin, en soms toegejuicht met haar
enthousiast, maar ging toch
met ogen die groeide meer en meer verbaasd, en fijne wenkbrauwen meer en meer geneigd om
breien.
Ze was met deze bewegingen - verwant aan hen, ze voelde het soms intens - en toch
iets ontsnapt haar.
Morningside Park was passief en defecte: dit alles overhaast over en was
actief, maar het was nog steeds defect. Het is nog niet in iets.
Het leek germane de zaak dat zo veel van de mensen "in het busje" vlakte waren
mensen, of vage mensen, of vermoeid uitziende mensen.
Het deed invloed op het bedrijf dat ze allemaal slecht beargumenteerd en zijn egoïstisch in hun
omgangsvormen en inconsistent in hun zinnen.
Er waren momenten dat zij betwijfelde of de gehele *** van bewegingen en gemeenschappen
en bijeenkomsten en gesprekken was niet alleen een samenhangend spektakel van mislukking te beschermen
zich van abjectie door de glamour van zijn eigen beweringen.
Het gebeurde dat op de uiterste punt van de sociale kring Ann Veronica's uit de
Widgetts was de familie van de Morningside Park paard-dealer, een bedrijf van zeer
gekleed en hilarische jonge vrouwen, met een
paardensport broer verslaafd aan fancy vesten, sigaren, en gezicht plekken.
Deze meisjes droegen hoeden op opmerkelijke hoeken en bogen te schrikken en te doden, ze graag
gelijk ter plaatse elke keer en tot alles wat was het vanaf het allereerste
begin en ze bewezen hun
opvatting van de socialisten en alle hervormers door de woorden "positief beangstigend" en
"Bizar."
Nou, het was buiten kijf dat deze woorden wel een bepaalde kwaliteit van de over te brengen
Bewegingen in het algemeen te midden van die juffrouw Miniver disported zelf.
Ze waren vreemd.
En toch voor alles wat - het kwam in Ann Veronica's nachten eindelijk
en hield haar wakker, de verbijsterende contrast tussen de geavanceerde denken en de
geavanceerde denker.
De algemene stellingen van het socialisme, bijvoorbeeld, sloeg haar als bewonderenswaardig, maar zij
zeker heeft haar bewondering niet voor een van de exponenten.
Ze was nog meer geroerd door het idee van de gelijkheid van alle burgers van mannen en vrouwen, door
het besef dat een grote en groeiende organisatie van de vrouwen waren vorm te geven en te
een algemene uitdrukking om juist dat
persoonlijke trots, die streven naar persoonlijke vrijheid en respect, die had
bracht haar naar Londen, maar toen ze hoorde Miss Miniver verhandelingen over de volgende stap
in het kiesrecht campagne, of gelezen van vrouwen
pesten ministers, hangslot aan leuningen, of het krijgen van in een openbare vergadering
naar pijp uit een vraag naar stemmen en worden uitgevoerd schoppend en schreeuwend, haar ziel
in opstand.
Ze kon niet deel met waardigheid. Iets wat nog niet ongeformuleerde in haar
hield haar vervreemd van al deze praktische aspecten van haar geloof.
"Niet voor deze dingen, o Ann Veronica, heb je in opstand," het zei: "en dit is niet
uw juiste doel. "
Het was alsof ze te maken met een duisternis die was iets heel moois en geweldige
nog altijd buiten beschouwing. De kleine plooien in haar wenkbrauwen werden meer
waarneembaar.
Deel 5 In het begin van december Ann Veronica
begon te speculeren op de prive-procedure van de verpanding.
Ze had besloten dat ze zou beginnen met haar parelketting.
Ze bracht een zeer onaangename middag en avond - het regende snel buiten, en
Ze had zeer onverstandig verliet haar meest zuivere paar laarzen in de boothole van haar
vaders huis in Morningside Park -
denken over de economische situatie en het plannen van een cursus van actie.
Haar tante had het geheim gestuurd naar Ann Veronica enkele nieuwe warm ondergoed, een
dozijn paar kousen, en haar laatste winter jas, maar de lieve dame had
over het hoofd gezien die laarzen.
Deze dingen verlicht haar situatie extreem.
Tenslotte besloot ze op een stap die altijd al een redelijke leek haar, maar dat
tot nu toe had ze, uit motieven te zwak voor haar te formuleren, afgezien van
het nemen van.
Ze besloot te gaan in de Stad aan Ramage en vraag om zijn advies.
En de volgende ochtend dat ze zich uitgedost met bijzondere zorg en netheid, vond zijn
adres in de Directory op een postkantoor, en ging naar hem toe.
Ze moest enkele minuten wachten in een buitenste kantoor, waarin drie jonge mannen van levendige
kostuum en uiterlijk beschouwde haar met nauwelijks verholen nieuwsgierigheid en bewondering.
Dan Ramage verscheen met effusie, en luidde haar in zijn innerlijke appartement.
De drie jonge mannen wisselden expressieve blik.
De binnenste appartement was eerder gracieus ingericht met een dikke, fijne Turkse
tapijt, een goede koper spatbord, een mooie oude bureau, en op de muren werden gravures van
twee jonge meisjes de hoofden van Greuze, en van de
sommige moderne beeld van de jongens baden in een zonovergoten zwembad.
"Maar dit is een verrassing!", Zei Ramage. "Dit is geweldig!
Ik heb het gevoel dat je verdwenen was uit mijn wereld.
Hebt u uit de buurt van Morningside Park geweest? "" Ik ben niet te onderbreken je? '
"Je bent.
Prachtig. Bedrijfsleven bestaat voor dergelijke onderbrekingen.
Daar sta je dan, de beste klant stoel. "Ann Veronica ging zitten, en Ramage's te popelen
ogen smulden op haar.
"Ik ben al op zoek naar jou," zei hij. 'Ik beken het. "
Ze had niet, ze gereflecteerd, herinnerde zich hoe prominent zijn ogen waren.
"Ik wil wat advies," aldus Ann Veronica.
"Ja" "Weet je nog een keer, hoe spraken we - op een
poort aan de Downs? We praatten over hoe een meisje zou kunnen krijgen een
zelfstandig wonen. "
"Ja, ja." "Nou, je ziet, er is iets gebeurd bij
naar huis. "Ze pauzeerde.
"Er is niets gebeurd aan de heer Stanley? '
"Ik ben gevallen met mijn vader. Het ging over - een kwestie van wat ik zou kunnen doen
of misschien niet doen. Hij - Sterker nog, hij - hij sloot me op in mijn kamer.
Praktisch. "
Haar adem verliet haar voor een moment. "Ik zeg!" Zei de heer Ramage.
"Ik wilde naar een kunst-student bal van, die hij afgekeurd."
"En waarom zou je niet?"
"Ik voelde dat soort dingen konden niet verder. Dus ik pakte en ging naar Londen volgende
dagen. "" Om een vriend? '
"Om woningen - alleen."
"Ik zeg, weet je, je hebt wat te plukken. Je hebt het in je eentje? "
Ann Veronica glimlachte. "Heel op mijn eigen, 'zei ze.
"Het is prachtig!"
Hij leunde achterover en beschouwde haar met zijn hoofd een beetje aan een kant.
'Lieve God! "Zei hij," er is iets direct over jou.
Ik vraag me af of ik had moeten opgesloten u op als ik had je vader.
Gelukkig ben ik niet. En je begon onmiddellijk aan de strijd
wereld en wordt een burger op je eigen basis? '
Hij kwam weer vooruit en vouwde zijn handen onder hem, op zijn bureau.
"Hoe is de wereld genomen, het?" Vroeg hij.
"Als ik was de wereld die ik denk dat ik zou hebben in een karmozijnrode tapijt, en vroeg u om
zeggen wat je wilde, en in het algemeen lopen over me heen.
Maar de wereld niet doen. "
"Niet echt." "Zij heeft een grote ondoordringbare rug,
en ging op het denken over iets anders. "" Het bood vijftien tot twee-en-twintig
shilling een week - voor de sleur ".
"De wereld heeft geen besef van wat is te wijten aan de jeugd en moed.
Het is nooit heeft gehad. "" Ja, "zei Ann Veronica.
"Maar het ding is, ik wil een baan."
"Precies! En zo kwam je mee naar me.
En je ziet, ik heb niet aan mijn rug, en ik ben op zoek naar jou en denken over u uit
top tot teen. "
"En wat denk je dat ik zou moeten doen?" "Precies!"
Hij tilde een presse-papier en veegde hem voorzichtig weer naar beneden.
"Wat moet je doen?"
"Ik heb gejaagd op allerlei dingen." "Het punt om op te merken is dat fundamenteel
je niet wilt in het bijzonder om het te doen. "" Ik begrijp het niet. "
"Je wilt vrij zijn, enzovoort, ja.
Maar je hoeft niet in het bijzonder de taak wilt dat je sets gratis te doen - voor zijn eigen bestwil.
Ik bedoel dat het niet je interesse op zich. "
"Ik denk het niet."
'Dat is een van onze verschillen. Wij mannen zijn net kinderen.
Kunnen we geabsorbeerd in het spel, in games, in het bedrijf wat we doen.
Dat is echt waarom we ze doen soms vrij goed en stap op.
Maar vrouwen - vrouwen in de regel geen werpen zich in dat soort dingen.
Als een zaak van feite is het niet hun zaak.
En als een natuurlijk gevolg, doen ze niet zo goed, en ze niet krijgen - en dus de
wereld niet betalen.
Ze niet op de vangst tot discursieve belangen, ziet u, omdat ze meer
serieus, zijn ze geconcentreerd op de centrale werkelijkheid van het leven, en een beetje
ongeduldig zijn - zijn uiterlijke aspecten.
Tenminste dat denk ik, wat een slimme vrouw onafhankelijke carrière zo veel
moeilijker dan een slimme man. "" Ze is niet het ontwikkelen van een specialiteit. "
Ann Veronica deed haar best om hem te volgen.
"Ze heeft een, dat is waarom.
Haar specialiteit is het centrale ding in het leven, is het leven zelf, de warmte van het leven, sex-
-En de liefde. "
Hij sprak dit met een air van diepe overtuiging en met zijn ogen op Ann
Veronica's gezicht. Hij had een air van die vertelde haar een diepe,
persoonlijk geheim.
Ze huiverde toen hij stak het feit op haar, was ongeveer te beantwoorden, en hield zich.
Ze zwak gekleurd. "Dat is niet aan de vraag die ik stelde
u, 'zei ze.
"Het kan waar zijn, maar het is niet helemaal wat ik in gedachten heb."
"Natuurlijk niet", zei Ramage, als iemand die zichzelf wekt uit een diepe preoccupaties en
begon hij op haar vraag in een business-achtige manier op de stappen die zij had genomen en de
vragen ze had gemaakt.
Hij toonde geen van de luchtige optimisme van hun vorige praten over de Downland hek.
Hij was behulpzaam, maar ernstig twijfelachtig.
"Zie je wel," zei hij, "van mijn standpunt ben je opgegroeid - je bent zo oud als de
godinnen en de tijdgenoot van een man in leven.
Maar van de - het economisch gezien je bent een heel jong en totaal
onervaren persoon. "Hij aan en keerde terug ontwikkeld, dat idee.
"Je bent nog steeds", zei hij, 'in het onderwijs jaar.
Vanuit het oogpunt van de meeste dingen in de wereld van de werkgelegenheid die een vrouw kan
wel redelijk goed en hun brood verdienen door, je bent onrijpe en half-opgeleid.
Als je je diploma genomen, bijvoorbeeld. "
Hij sprak van secretariële werkzaamheden, maar zelfs daar zou ze moeten kunnen doen
typen en steno.
Hij maakte het meer en meer duidelijk aan haar dat haar de juiste koers was niet om een te verdienen
salaris, maar de apparatuur ophopen.
"Zie je wel," zei hij, "je bent als een ontoegankelijk goudmijn in al dit soort van
materie. Je bent prachtig spul, weet je, maar je hebt
heb niets klaar om te verkopen.
Dat is de platte zakelijke situatie. "Dacht hij.
En hij sloeg zijn hand op zijn bureau en keek met de lucht van een man getroffen door een
briljant idee.
"Kijk hier," zei hij, uitpuilende ogen, "waarom krijgen iets te doen allemaal nog?
Waarom, als je moet vrij zijn, waarom niet de verstandige ding?
Maak jezelf de moeite waard een behoorlijke vrijheid.
Ga verder met je studie aan het Imperial College, bijvoorbeeld, krijgen een diploma, en
Maak jezelf een goede waarde. Of word een diepgaande typiste en
stenograaf en secretariële expert. "
"Maar ik kan dat niet doen." "Waarom niet?"
"Zie je wel, als ik thuis mijn vader voorwerpen naar het college, en als voor het typen -"
'Niet naar huis gaan. "
"Ja, maar je vergeet, hoe moet ik leven?" "Gemakkelijk.
Gemakkelijk .... Lenen ....
Van mij. "
"Ik kon niet doen," zegt Ann Veronica, scherp.
"Ik zie geen reden waarom je niet." "Het is onmogelijk is."
"Als een vriend naar de andere.
Mannen zijn altijd doen, en als je ingesteld om een man te zijn - "
"Nee, het is absoluut uit den boze, de heer Ramage."
En Ann Veronica's gezicht was warm.
Ramage kneep zijn vrij losse lippen en haalde zijn schouders op, met zijn ogen
steeds op haar. "Nou hoe dan ook - ik zie niet in de kracht van je
bezwaar, weet je.
Dat is mijn advies aan jou. Hier ben ik.
Denk je hebt resources neergelegd bij mij.
Misschien wel bij de eerste blozen - het opvalt als vreemd.
Mensen zijn opgevoed om zo verlegen om geld.
Alsof het onkies - het is gewoon een soort van verlegenheid.
Maar hier ben ik dan om te putten. Hier ben ik als een alternatief of om vervelende
werk - of naar huis te gaan ".
"Het is heel aardig van u. - 'begon Ann Veronica.
"Niet een beetje. Gewoon een vriendelijk beleefd suggestie.
Ik suggereren geen filantropie.
Ik zal betaalt u vijf procent., Weet je, eerlijk en vierkant. "
Ann Veronica opende haar lippen snel en sprak niet.
Maar de vijf procent. zeker leek het aspect van Ramage te verbeteren
suggestie. "Nou, hoe dan ook, overwegen het te openen."
Hij depte met zijn papier-gewicht weer, en sprak in een geheel onverschillig toon.
"En nu vertel me, alsjeblieft, hoe je weggelopen uit Morningside Park.
Hoe ben je je bagage uit het huis?
Was het niet - wasn't het nogal in sommige opzichten - in plaats van een leeuwerik?
Het is een van mijn spijt voor mijn verloren jeugd.
Ik heb nooit weggelopen vanaf elke locatie met iemand anywhen.
En nu - ik denk dat ik moet worden beschouwd als te oud.
Ik voel het niet ....
Heb je niet het gevoel liever veel afwisseling - in de trein - komen naar Waterloo "?
Deel 6 Before Christmas Ann Veronica was naar
Ramage opnieuw en accepteerde dit aanbod had ze in eerste instantie geweigerd.
Veel kleine dingen hadden bijgedragen tot dat besluit.
De belangrijkste invloed was haar ontwaken besef van de noodzaak van geld.
Ze was gedwongen om te kopen zichzelf dat paar laarzen en een wandel-rok, en de
parelketting op de pandhuishouders 'had een zeer teleurstellend opgeleverd.
En, ook, wilde ze dat geld lenen.
Het leek in veel opzichten precies wat Ramage zei dat het was - het verstandig om te
doen. Daar was - worden geleend.
Het zou de hele avontuur op een bredere en betere voet, zo leek het,
inderdaad, bijna de enige manier waarop ze zouden kunnen voortvloeien uit haar rebellie
met iets als succes.
Al was het maar omwille van haar ruzie met haar huis, ze wilde succes.
En waarom, na al, moet ze niet lenen geld van Ramage?
Het was zo waar wat hij zei, de middenklasse mensen belachelijk preuts over
geld. Waarom zouden ze zijn?
Zij en Ramage waren vrienden, heel goede vrienden.
Als ze in een positie om hem te helpen dat ze hem zou helpen, alleen het gebeurde te zijn
andersom.
Hij was in een positie om haar te helpen. Wat was het bezwaar?
Ze vond het onmogelijk om haar eigen schroom blik in het gezicht.
Dus ging ze naar Ramage en kwam tot de punt bijna in een keer.
"Kun je me reserve-veertig pond?" Zei ze. De heer Ramage beheerste zijn expressie en
vond zeer snel.
"Akkoord," zei hij, "zeker," en trok een chequeboek naar hem toe.
"Het is het beste," zei hij, "maak je er een goede ronde som.
"Ik zal niet geven u een cheque wel - Ja, dat zal ik doen.
Ik geef je een uncrossed te controleren, en dan kunt u deze hier te komen bij de bank, heel
in de buurt ....
Je zou beter niet al het geld op je, je had een kleine rekening beter te openen in de
postkantoor en trek het uit een fiver per keer.
Dat zal niet referenties te betrekken, zoals een bankrekening zou - en al dat soort dingen.
Het geld gaat langer mee, en - het zal je niet lastig ".
Hij stond op plaats dicht bij haar en keek in haar ogen.
Hij leek te willen iets heel verwarrend en ongrijpbaar te begrijpen.
"Het is vrolijk is, 'zei hij," te voelen heb je bij mij komen.
Het is een soort garantie van vertrouwen. De laatste keer - u voelde ik me afgesnauwd ".
Hij aarzelde, en ging uit bij een raaklijn.
"Er is geen einde van de dingen die ik zou willen dan met je praten.
Het is gewoon op mijn lunch-tijd. Kom lunchen met me. "
Ann Veronica omheind voor een moment.
'Ik wil niet tot het nemen van uw tijd. "" We zullen niet naar een van deze stad plaatsen.
Ze zijn gewoon allemaal mensen, en niemand is veilig voor schandaal.
Maar ik weet een plekje waar we een beetje rustig te praten te krijgen. "
Ann Veronica voor een aantal ondefinieerbare reden niet willen lunchen met hem, een reden
inderdaad zo ondefinieerbare dat ze ontslagen, en Ramage ging door de buitenste
kantoor met haar, alert en attent, de levendige belangstelling van de drie griffiers.
De drie bedienden vochten voor het enige raam, en zag haar geklopt in een rijtuig.
Hun daaropvolgende gesprek is buiten het bereik van ons verhaal.
'Ritter's! ", Zei Ramage de chauffeur," Dean Street. "
Het was zeldzaam dat Ann Veronica hansoms gebruikt, en om in een was zelf bewogen en
opwindend.
Ze hield van de hoge, gemakkelijk swing van het ding over zijn grote wielen, de quick-gekletter
trippelen van het paard, de passage van de krioelende straten.
Ze gaf haar genot om te Ramage.
En Ritter's, was ook erg leuk en het buitenlands en discreet, een beetje wandelen
kamer met een aantal kleine tafels, met rode elektrische lichte tinten en bloemen.
Het was een bewolkte dag, zij het niet mistig, en de elektrische lichte tinten gloeide
warm, en een Italiaanse ober met onvoldoende Engels nam Ramage's orders,
en wachtte met een schijn van genegenheid.
Ann Veronica dacht dat de hele zaak nogal vrolijk.
Ritter verkocht beter eten dan de meeste van zijn landgenoten, en gekookt het beter, en
Ramage, met een fijne perceptie van een vrouwelijke verhemelte, besteld Vero Capri.
Het was, Ann Veronica voelde, als een slokje of zo van die opmerkelijke combinatie verwarmde haar bloed,
precies het soort ding dat haar tante zou niet goed te keuren, dus lunchen, tete-a-
tete met een man, en toch tegelijkertijd
Het was een perfect onschuldig en aangenaam verder te gaan.
Ze praatten over hun maaltijd in een gemakkelijke en vriendelijke manier over Ann Veronica's
zaken.
Hij was echt heel helder en slim, met een soort conversatie vrijmoedigheid, dat was
net binnen de grenzen van de toegestane durf.
Ze de Goopes en de Fabians beschreef hem, en gaf hem een schets van haar hospita;
en hij sprak in de meest liberale en onderhoudende manier van een moderne jonge vrouw
vooruitzichten.
Hij leek veel over het leven leren kennen. Hij gaf een glimp van mogelijkheden.
Hij wekte curiosa. Hij prachtig contrast met de lege
showing-off van Teddy.
Zijn vriendschap leek een ding de moeite waard ....
Maar toen ze werd het denken over in haar kamer die avond vaag en onbegrijpelijk twijfels
kwam drijven in deze overtuiging.
Ze twijfelde hoe ze stond naar hem toe en wat de ingetogen glans van zijn gezicht zou kunnen
betekenen.
Ze voelde dat misschien, in haar verlangen om een adequate rol te spelen in het gesprek,
Ze had iets meer vrij dan ze had moeten doen gesproken, en hem een verkeerd
indruk van zichzelf.
Deel 7 Dat was twee dagen voor kerstavond.
De volgende ochtend kwam er een compacte brief van haar vader.
"Mijn geliefde dochter, 'het liep, -" Hier, aan de rand van het seizoen van vergeving ik houd
een laatste hand aan u in de hoop op een verzoening.
Ik vraag u, hoewel het niet mijn plaats om u te vragen, naar huis terug te keren.
Dit dak is nog steeds open voor jou.
U wordt niet beschimpt als je terug en alles wat kan worden gedaan zal worden gedaan om
je gelukkig maken. "Inderdaad, moet ik smeek u om terug te keren.
Dit avontuur van jou is gegaan veel te lang, het is uitgegroeid tot een
ernstig ongerief voor zowel uw tante en mezelf.
We slagen er niet helemaal naar uw motieven te begrijpen in het doen wat je doet, of,
inderdaad, hoe u het beheren van om het te doen, of wat u beheert op.
Als je alleen denken aan een onbeduidend aspect - het ongemak moet worden aan ons
om je afwezigheid op te geven - ik denk dat je kan beginnen te beseffen wat het allemaal betekent voor ons.
Ik hoef nauwelijks te zeggen dat je tante verbindt met mij heel hartelijk in dit verzoek.
"Kom alsjeblieft naar huis. U zult mij niet vinden onredelijk met je mee.
"Uw toegenegen
"Vader". Ann Veronica zat over haar vuur met haar
vader briefje in haar hand. '*** brieven die hij schrijft, "zei ze.
"Ik veronderstel dat de meeste mensen de brieven van *** zijn.
Dak open - als een Ark van Noach Ik vraag me af of hij echt wil dat ik naar huis.
Het is vreemd hoe weinig ik weet van hem, en hoe hij zich voelt en wat hij voelt. "
"Ik vraag me af hoe hij Gwen behandeld."
Haar geest dreef in een speculatie over haar zus.
"Ik moet opzoeken Gwen," zei ze. "Ik vraag me af wat er gebeurd is."
Daarna viel ze aan het denken over haar tante.
"Ik wil naar huis gaan," riep ze, "om haar te behagen.
Ze is een schat. Gezien hoe weinig hij laat haar hebben. "
De waarheid de overhand.
"Het onverantwoordelijke ding is dat ik niet zou gaan naar huis om haar te plezieren.
Ze is, op haar manier, een dierbare. Men zou willen om haar te plezieren.
En ik niet.
Kan me niet schelen. Ik kan niet eens mezelf zorg. "
Momenteel, als voor de vergelijking met de brief van haar vader, ze stapte uit Ramage's check
van het vak dat haar papieren bevatte.
Voor zover ze hield het uncashed. Ze had niet eens afgetekend.
"Stel dat ik de brui aan," merkte ze, staande met de mauve slip in haar hand -
"Stel dat ik de brui aan, en overgave en naar huis gaan!
Misschien, immers, Roddy had gelijk!
"Vader houdt de deur te openen en te sluiten, maar een tijd zal komen -
"Ik kon nog naar huis!" Ze hield Ramage eens kijken als om te scheuren
over te brengen.
"Nee," zei ze eindelijk: "Ik ben een mens-, niet een timide vrouw.
Wat kan ik doen thuis? De other'sa verkreukelen-up - alleen maar over te geven.
Funk!
Ik zie het uit. "