Tip:
Highlight text to annotate it
X
Verse pijn is direct.
Je stopt je vinger in het vuur, het brandt, je trekt het eruit,
je stopt er aloë vera op, uiteraard.
En het is over.
Verse pijn, snel, voorbij, je vergeet het,
morgen zul je hetzelfde doen.
Maar langdurige pijn, chronische pijn is één van de ergste condities
waar de mensheid onder lijdt.
Tenminste 20 procent van de mensheid heeft chronische pijn
en vele mensen meer hebben een beetje chronische pijn,
een paar maanden van dit, dan een paar maanden van dat,
op de één of andere manier leren we leven met pijn als gezelschap.
Als iemand waar we nooit meer vanaf komen.
En we weten niet hoe we om moeten gaan met deze pijn.
Je kan zien dat aan de ene kant onze cultuur ontwikkelt
fantastische medicijnen die echt tegen pijn werken.
En elke generatie, de intensiteit en de kracht
van alle medicijnen hoger en hoger groeien.
Er is nu iets dat 1000 keer sterker is dan morfine.
En je kunt zien dat we ons sterk evolueren in hoe we pijn kunnen negeren.
Hoe we pijn niet hoeven te ervaren, wat ongelofelijk waardevol is
want als je kanker hebt
en je pijn is continue voor maanden achter elkaar
zijn we niet in staat om dat niveau van pijn vol te houden
en is het wonderbaarlijk om een medicijn te hebben wat je hiervan kan afscheiden.
Maar ik praat over chronische pijn, niet in zulke omstandigheden,
maar de lage rugpijn, de migraine,
de pijnen die de meeste mensen,
als een overeenkomst, met zich moeten meedragen in het leven
en het is als een buur waar je niet vanaf komt
en we zullen er op de één of andere manier mee moeten leven.
Nu, om te leven met chronische pijn, langszaam langszaam,
zullen we constant moeten reageren op deze pijn
anders kunnen we er niet mee omgaan,
we belanden in het investeren van al onze energie en aandacht
in hoe we niet de pijn hoeven te voelen.
We bewegen op een bepaalde manier, we denken bepaalde dingen,
we doen niet meer die bepaalde soort dingen,
we proberen te eten voor de pijn, we proberen te denken voor de pijn,
ons leven draait allemaal om de pijn heen.
En de wereld wordt kleiner.
Veel mensen die lijden van chronische pijn belanden in een depressie.
Komen terecht in een leven die zinloos is voor hen
Omdat het leven op een punt komt: hoe kan ik mijn pijn ontwijken?
En alles draait daarom, wat werkelijk afschuwelijk is.
En weer, kun je zien dat we het hier misvatten,
we zijn onwetend over datgene wat te maken heeft met pijn.
We leren alleen hoe we het moeten wegstoppen, controleren, vermijden,
uitwissen, het niet voelen. Hopelijk het aan iemand anders geven.
En al deze extra inspanning komt van het verkeerd begrijpen wat pijn is.
Pijn, als het niet het resultaat is van iets dat je doodt,
is het een poging van je lichaam om te genezen.
Het lichaam produceert dit,
zodat je het ruimte, tijd en de condities geeft om te genezen.
Je leest het niet juist.
Omdat wanneer ik de mensen neem met chronische pijn,
en we hebben fantastische resulaten met chronische pijn,
leer ik ze als eerste om niet te reageren op de pijn.
Omdat wat er gebeurt is dat pijn een soort kracht is die me duwt
en ik duw terug.
Als ik niet terug duw, de helft van de druk is weg.
Het is iets wat lastig is om te begrijpen
maar als ik deze hand tegen deze hand duw
dit kan alleen omdat de ene hand tegen de andere hand aan het duwen is,
dus wat ik het allereerste doe is mijn cliënten leren
te beperken wat hij doet tegen de pijn.
Te stoppen met niet ademen,
te stoppen met aanspannen, to stoppen met samentrekken,
te stoppen met het weggaan van de aandacht van dat gebied,
te stoppen met erover te praten, te stoppen met oplossingen vinden, etc.
Te stoppen met de activteiten die we kunnen controleren
zodat we de pijn niet verstoren.
Ik kijk naar pijn
en ik respecteer het door te geloven dat het weet wat het doet.
Ik benader het lichaam, het lichaam heeft geen pijn,
het lichaam is pijn.
Het lichaam heeft geen dingen, oke? Ons verstand heeft dingen,
maar ons lichaam "is", het heeft geen dingen,
Ook in de taal, de manier waarop we onszelf afzonderen van pijn,
Ik ben niet in pijn, ik heb pijn,
en het is daar, het is niet hier, het is daar,
je kan zien hoe we pijn verkeerd begrijpen.
Uit respect van de kracht van pijn, vraag en leer ik mijn cliënten
hoe ze alle reacties kunnen laten zakken die ze tegen de pijn hebben.
Het is niet dat ik ze leer hoe ze van pijn kunnen genieten,
en ik kan niet zeggen dat ik van pijn geniet,
het gaat er niet om om het plezier van de pijn te vinden,
maar het gaat om inspanningen te verminderen
en de investeringen van de aandacht en energie
die we doen om het weg te drukken en het niet te ervaren.
Wanneer dit weg is,
dan is er bijna meteen een enorme verbetering in de pijn.
Als dit systematisch wordt gedaan en in een proces vorm,
gestructureerd en de persoon leert meer en meer hoe hij zijn
duwen tegen de pijn kan reduceren,
meestal, transformeert de pijn.
Omdat we het lichaam de condities geven die hier perfect voor zijn
op een manier dat het zijn kracht krijgt in plaats van dat het ergens blokkeert,
doet het wat het moet doen.
Dus respect voor pijn, het ruimte geven, toestaan dat het er is,
is meestal al voldoende.
Soms is dat niet het geval,
maar wanneer je begint met wat is de pijn nu,
na al deze reacties te stoppen,
dan vind je meestal
dat dat de meest vaststaande reacties tegen pijn zijn,
misschien zelfs meer terug in de tijd,
maar dat de persoon niet heeft gemerkt dat hij deze reacties had.
En eigenlijk is het proces om nu te leren
hoe ik nu niet reageer op pijn
zodat ik kan stoppen met de nieuwe reacties die ik heb gevonden,
dat zoals ik zei, misschien oud kunnen zijn, niet nieuw,
en het proces vooruitgang biedt.