Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK II Mary HEEL ANDERS
Mary had graag naar haar moeder kijken van een afstand en ze had haar zeer gedacht
mooi, maar toen ze wist heel weinig van haar dat ze kon nauwelijks worden verwacht dat hij
hou van haar of missen haar heel erg toen ze weg was.
Ze had niet missen haar helemaal niet, in feite, en als ze was een in zichzelf gekeerd kind gaf ze
haar hele dacht bij zichzelf, zoals ze altijd had gedaan.
Als ze was ouder ze zou ongetwijfeld zijn zeer bezorgd te worden op rust gelaten
in de wereld, maar ze was heel jong, en zoals ze altijd al verzorgd, ze
verondersteld dat ze altijd zou zijn.
Wat zij dacht, was dat ze zou willen weten of ze zou gaan om mooie mensen, die
zou zijn beleefd tegen haar en geef haar haar eigen weg als haar ayah en de andere inheemse
dienaren had gedaan.
Ze wist dat ze niet zou verblijven in het huis van de dominee Engels waar ze was
genomen op het eerste. Ze wilde niet blijven.
Het Engels dominee was arm en had vijf kinderen bijna allemaal dezelfde leeftijd en
Ze droegen shabby kleding en waren altijd ruzie en grijpen speelgoed uit elkaar
andere.
Mary haatten hun slordig bungalow en was zo onaangenaam voor hen dat na de eerste
dag of twee zou niemand met haar spelen. Door de tweede dag dat ze haar had gegeven een
bijnaam die haar woedend.
Het was Basil die dacht van het voor het eerst. Basil was een jongetje met blauwe onbeschaamd
ogen en een wipneus, en Mary haatte hem.
Ze speelde in haar eentje onder een boom, net zoals ze was het spelen van de dag de
cholera uitbrak.
Ze maakte hopen aarde en paden voor een tuin en Basil kwam en stond dicht bij
kijk haar. Momenteel is hij nogal geïnteresseerd en
plotseling een suggestie.
"Waarom ga je niet een hoop stenen daar te zetten en doen alsof het is een rotstuin?" Zei hij.
"Daar in het midden," en hij leunde over haar heen te wijzen.
"Ga weg!" Riep Mary.
'Ik wil geen jongens. Ga weg! "
Voor een moment Basil keek boos, en toen begon hij te plagen.
Hij was altijd plaagde zijn zusters.
Hij danste rond en rond haar en maakte gezichten en zong en lachte.
"Mary, heel anders, heeft uw tuin groeit Hoe?
Met zilveren belletjes, en schelpjes, en goudsbloemen op een rij. "
Hij zong het tot de andere kinderen gehoord en lachte ook, en de crosser Mary kreeg,
hoe meer ze zongen "Mary, heel anders", en na dat zolang ze
bleef bij hen noemden ze haar 'Mistress
Mary Quite tegenstelling "toen ze sprak over haar aan elkaar, en vaak wanneer zij spraken tot
haar. "Je gaat naar huis worden gestuurd", zei Basil
tegen haar: "aan het eind van de week.
En we zijn er blij om. "" Ik ben er blij om, ook, "antwoordde Mary.
"Waar is thuis? '" Ze weet niet waar thuis is! ", Zei
Basilicum, met zeven-jaar-oude minachting.
"Het is Engeland natuurlijk. Onze oma woont daar en onze zuster
Mabel werd naar haar laatste jaar. U bent niet van plan om uw oma.
Je hebt er geen.
Je gaat je oom. Zijn naam is de heer Archibald Craven. "
"Ik weet niets over hem te weten," snauwde Mary.
"Ik weet dat je niet, 'antwoordde Basil.
"Je weet niets. Meisjes nooit te doen.
Ik hoorde vader en moeder praten over hem.
Hij woont in een grote, grote, verlaten oud huis in het land en niemand gaat in de buurt
hem. Hij is zo kruis zal hij ze niet te laten, en ze
zou niet komen, als hij zou laten.
. Hij is een bochel, en hij lelijke's "" ik je niet geloven ", zei Mary, en ze
draaide haar rug en haar vingers in haar oren, want ze wilde niet luisteren geen
meer.
Maar ze dacht erover een veel later, en toen mevrouw Crawford haar vertelde
die avond dat ze zou gaan om weg te varen naar Engeland in een paar dagen en om haar te gaan
oom, de heer Archibald Craven, die leefde in
Misselthwaite Manor, ze zag er zo ongeïnteresseerd steenachtige en hardnekkig dat ze deden
niet weten wat te denken over haar.
Ze probeerden aardig voor haar zijn, maar ze alleen wendde haar gezicht af toen mevrouw Crawford
probeerde om haar te kussen, en hield zich stijf toen de heer Crawford klopte op haar
schouder.
"Ze is zo'n gewoon kind," zei mevrouw Crawford meewarig, na afloop.
"En haar moeder was zo'n mooi schepsel.
Ze had een heel mooi manier, ook, en Mary heeft de meest onaantrekkelijke manieren die ik ooit zag
bij een kind.
De kinderen noemen haar 'Mary Quite In tegenstelling,' en al is het ondeugende van hen,
men kan het niet helpen te begrijpen. "
"Misschien, als haar moeder had gedragen haar mooie gezicht en haar mooie manieren vaker
in de kwekerij Mary zou kunnen hebben geleerd een paar mooie manier ook.
Het is heel triest, nu het arme mooie is gegaan, om te onthouden dat veel mensen
niet eens wist dat ze een kind had bij alles. "
"Ik geloof dat ze bijna nooit keek naar haar," zuchtte mevrouw Crawford.
"Toen haar Ayah dood was er niemand was om een gedachte te geven aan het kleine ding.
Denk aan de bedienden weg te rennen en het verlaten van haar helemaal alleen in dat verlaten
bungalow.
Kolonel McGrew zei dat hij bijna sprong uit zijn vel toen hij opende de deur en vond
haar staan in haar eentje in het midden van de kamer. "
Mary maakte de lange reis naar Engeland onder de hoede van de vrouw van een officier, die was
het nemen van haar kinderen om ze te laten in een internaat-school.
Ze was heel erg verdiept in haar eigen kleine jongen en meisje, en was eerder blij dat
de hand van het kind over aan de vrouw die de heer Archibald Craven gestuurd om haar te ontmoeten, in
Londen.
De vrouw was zijn huishoudster op Misselthwaite Manor, en haar naam was mevrouw
Medlock. Ze was een stevige vrouw, met een zeer rode wangen
en scherpe zwarte ogen.
Ze droeg een heel paarse jurk, een zwarte zijden mantel met franje jet op en een zwarte
motorkap met paarse fluwelen bloemen die vastzitten op en beefde toen ze bewoog haar
hoofd.
Mary hield niet van haar helemaal niet, maar toen ze zelden graag mensen was er niets
Opmerkelijk in dat, naast wat het was zeer duidelijk mevrouw Medlock had niet gedacht
veel van haar.
"Mijn woord! Zij is een gewoon stukje van goederen! "zei ze.
"En we hadden gehoord dat haar moeder was een schoonheid.
Ze heeft niet veel handen van het naar beneden, heeft ze, mevrouw? '
"Misschien is ze zal verbeteren als ze ouder wordt," de officier zei de vrouw van goede
gemoedelijk.
'Als ze niet zo vaal en had een mooiere uitdrukking, haar functies zijn vrij goed.
Kinderen veranderen zo veel. "" Ze zal moeten een goede deal te veranderen, "
antwoordde mevrouw Medlock.
"En, er is niets waarschijnlijk kinderen te verbeteren bij Misselthwaite - als je het mij vraagt!"
Ze dachten dat Mary luisterde niet, want ze stond een beetje apart van hen
aan het raam van de prive-hotel ze was gebleven.
Ze keek naar de passerende bussen en taxi's en mensen, maar ze hoorde heel goed en
werd erg nieuwsgierig naar haar oom en de plaats waar hij leefde inch
Wat voor een plaats was, en wat zou hij zijn?
Wat was een bochel? Ze had nog nooit een gezien.
Misschien waren er geen in India.
Sinds ze had het leven in andermans huizen en had geen Ayah, was ze begonnen
eenzaam te voelen en te *** gedachten die waren nieuw voor haar denken.
Ze begon zich af te vragen waarom ze nooit leek te behoren, zelfs wanneer haar iemand
vader en moeder hadden geleefd.
Andere kinderen leek het eigendom van hun vaders en moeders, maar ze had nog nooit
leek echt iemands meisje. Ze had knechten, en voedsel en kleding,
maar niemand had enig kennis van haar.
Ze wist niet dat dit was omdat ze een onaangename kind, maar dan van
Natuurlijk wist ze niet dat ze onaangenaam was.
Ze vaak gedacht dat andere mensen waren, maar ze wist niet dat ze zo was
zelf.
Ze dacht dat mevrouw Medlock de meest onaangename persoon die ze ooit had gezien, met
haar gezond, sterk gekleurde gezicht en haar gezond mooie motorkap.
Wanneer de volgende dag dat ze uiteengezet op hun reis naar Yorkshire, liep ze door middel van
het station naar de treinwagon met haar hoofd omhoog en proberen om zo ver weg te houden
van haar als ze kon, omdat ze niet willen lijken te behoren tot haar.
Het zou maakte haar boos om dat mensen denken dat ze was haar kleine meisje.
Maar mevrouw Medlock was niet in het minst verstoord door haar en haar gedachten.
Ze was het soort vrouw die zou 'no nonsense staan van jonge mensen. "
Tenminste, dat is wat ze gezegd zou hebben als ze gevraagd was.
Ze had niet willen gewoon naar Londen toen haar zuster Maria de dochter van de hand was
om te trouwen, maar ze had een comfortabele en goed betaalde plaats als huishoudster bij
Misselthwaite Manor en de enige manier
die ze kon houden was het te doen bij een keer wat de heer Archibald Craven vertelde haar dat te doen.
Ze heeft nooit durfde zelfs een vraag te stellen.
"Kapitein Lennox en zijn vrouw stierf aan de cholera," Mr Craven had gezegd in zijn korte,
koud weg. "Captain Lennox was van mijn vrouw broer en ik
ben hun dochter voogd.
Het kind is om hier te zijn gebracht. Je moet gaan naar Londen en breng haar
jezelf. 'Dus ze pakte haar kleine romp en maakte de
reis.
Maria zat in haar hoekje van de treinwagon en keek vlakte en zeurderig.
Ze had niets te lezen of om naar te kijken, en ze had opgevouwen haar dunne kleine zwart-handschoen
handen in haar schoot.
Haar zwarte jurk haar blik geler dan ooit, en haar slap lichte haren straggled
onder haar zwarte crêpe hoed. "Een meer ontsierd ogende jonge die ik nooit
zag in mijn leven, "Mevrouw Medlock gedachte.
(Ontsierd is een Yorkshire woord en betekent verwend en slechtgehumeurd.)
Ze had nog nooit een kind zo stil zat zonder iets te doen, en eindelijk kreeg ze
moe van het kijken naar haar en begon te praten in een stevige, harde stem.
"Ik denk dat ik net zo goed je iets vertellen over waar je gaat," zei ze.
'Weet je iets over je oom? "" Nee, "zei Mary.
"Nooit van gehoord je vader en moeder praten over hem?"
"Nee," zei Mary fronsend.
Ze fronste haar wenkbrauwen omdat ze herinnerde zich dat haar vader en moeder nooit gesproken had met haar
over alles wat in het bijzonder. Zeker hadden ze nooit verteld haar spullen.
"Hm," mompelde mevrouw Medlock, starend naar haar ***, reageert gezichtje.
Ze zei niet meer voor een paar ogenblikken en toen begon ze weer.
"Ik neem aan dat u net zo goed iets worden verteld - om je voor te bereiden.
Je gaat een wonderlijke plek. "
Maria zei helemaal niets, en mevrouw Medlock zag er nogal verlegenheid door haar schijnbare
onverschilligheid, maar na het nemen van een adem, ging ze verder.
"Niet, maar dat het een grote grote plaats in een sombere manier, en de heer Craven is trots op het in
zijn manier - en dat is somber genoeg, ook.
Het huis is zeshonderd jaar oud en het is aan de rand van de heide, en er is de buurt van een
honderd kamers in, hoewel de meeste van hen de mond houden en vergrendeld.
En er is foto's en mooie oude meubels en dingen die er al eeuwen, en
Er is een groot park omheen en tuinen en bomen met takken slepen naar het grond-
Een aantal van hen. "
Ze zweeg even en nam een andere adem. 'Maar er is niets anders, "eindigde ze
plotseling. Mary was begonnen te luisteren, ondanks
zelf.
Het klonk allemaal zo anders dan India, en alles wat nieuw nogal trok haar.
Maar ze was niet van plan om te kijken alsof ze geïnteresseerd waren.
Dat was een van haar ongelukkig, onaangenaam manieren.
Dus ze zat nog steeds. "Nou," zei mevrouw Medlock.
"Wat denk je ervan?"
"Niets," antwoordde ze. "Ik weet niets over deze plaatsen."
Dat maakte mevrouw Medlock lachen een kort soort van lachen.
"Eh," zei ze, "maar je bent als een oude vrouw.
Je niet schelen? '"Het doet er niet toe", zegt Mary,' of ik
zorg of niet. "
"Je hebt gelijk genoeg is," zei mevrouw Medlock.
"Het maakt niet.
Wat je moet worden bewaard bij Misselthwaite Manor want ik weet het niet, tenzij omdat het
de gemakkelijkste manier. Hij is niet van plan om zich zorgen over
u, dat is zeker en zeker.
Hij heeft nooit problemen zelf over niemand. "Zij hield zich, alsof ze net
herinnerde zich iets in de tijd. "Hij is een scheve rug kreeg," zei ze.
"Dat zette hem verkeerd.
Hij was een zure jonge man, maar ik heb geen goede van al zijn geld en grote plaats tot hij werd
getrouwd zijn. 'Mary's ogen draaide zich naar haar in weerwil van
haar bedoeling niet om lijkt te schelen.
Ze had nooit gedacht van De Klokkenluider van de getrouwd en ze was een kleinigheid
verrast.
Mevrouw Medlock zag dit, en als ze was een spraakzame vrouw vervolgde ze met meer
rente. Dit was een manier van passeren een aantal van de
tijd, in ieder geval.
"Ze was een lief, mooi ding en hij zou hebben gelopen over de hele wereld voor haar een te krijgen
blade o 'gras ze wilde.
Niemand dacht dat ze met hem te trouwen, maar ze deed, en de mensen zei dat ze met hem getrouwd voor
zijn geld. Maar zij didn't - ze niet, "positief.
"Toen ze stierf -"
Maria gaf een beetje onvrijwillig sprong. "Oh! is ze dood! 'riep ze uit, heel
zonder betekenis.
Ze had net bedacht een Frans sprookje had ze ooit gelezen genaamd "Riquet a la
Houppe. "
Het was over een arme bochel en een mooie prinses en het had maakte haar
plotseling sorry voor de heer Archibald Craven. "Ja, ze stierf," Mevrouw Medlock beantwoord.
"En het maakte hem queerer dan ooit.
Hij geeft om niemand. Hij zal niet te zien mensen.
Het grootste deel van de tijd dat hij gaat weg, en als hij op Misselthwaite hij sluit zich op in
van de West Wing en zal niet toestaan dat iemand, maar Pitcher hem zien.
Pitcher is een oude kerel, maar hij zorgde voor hem toen hij een kind was en hij weet zijn
manieren. "Het klonk als iets in een boek en het
maakte geen Mary vrolijk voelen.
Een huis met honderd kamers, bijna allemaal opsluiten en met hun deuren op slot - een
huis aan de rand van een Moor - dan ook een Moor was - klonk somber.
Een man met een kromme rug, die sloot zich op ook!
Ze staarde uit het raam met haar lippen samengeknepen, en het leek vrij
natuurlijk dat de regen zou zijn begonnen om af te gieten in grijze schuine lijnen en spatten
en streamen naar de ruiten.
Als de mooie vrouw had geleefd zou ze hebben de zaken vrolijk van wordt
iets van haar eigen moeder en door het uitvoeren van in en uit en het gaan naar partijen als
zij had gedaan in jurken "vol van kant."
Maar ze was er niet meer. "Je moet niet verwachten om hem te zien, want tien
aan degene die je niet wil, "zei mevrouw Medlock. "En je moet niet verwachten dat er
mensen met je praten.
Je moet om te spelen over en na jezelf te kijken.
U zult verteld wat kamers kun je in en wat kamers die je bent buiten te houden van.
Er is genoeg tuinen.
Maar als je in het huis gaan niet dwalen en steken over.
De heer Graven zal het niet hebben. "
"Ik zal niet wil gaan porren over, 'zei zuur kleine Mary en net zo plotseling als
Ze begon eerder medelijden met de heer Archibald Craven begon ze langer worden
sorry en te denken dat hij was onaangenaam genoeg om alles wat hem overkomen was verdiend.
En ze draaide haar gezicht naar de streaming ruiten van het venster van de
wagon en keek uit op de grijze regen-storm, die zag eruit alsof het zou gaan
voor altijd en eeuwig.
Ze zag het zo lang en gestaag dat de grijsheid groeide zwaarder en zwaarder
voor haar ogen en ze viel in slaap.