Chapter 28 - Uncle tom's cabin by harriet beecher stowe - Reunion

HOOFDSTUK XXVIII Reunion Week na week gleed weg in de St. Clare herenhuis en de golven van het leven terug beslecht in hun gebruikelijke stroom, waar die kleine bark was gedaald. Want hoe gebiedend, hoe koel, in strijd met het gevoel al zijn, doet de harde, koude, oninteressante loop van de dagelijkse realiteit verder te gaan! Toch moeten we eten, en drinken, en slapen, en wakker weer - nog steeds koopje, kopen, verkopen, vragen stellen en beantwoorden, - na te streven, kortom, een duizend schaduwen, hoewel alle interesse in hen voorbij; de kou mechanische gewoonte om van het leven blijven, nadat alle vitale interesse in is gevlucht. Alle belangen en verwachtingen van het leven St. Clare had onbewust wond zich rond dit kind. Het was voor Eva dat hij zijn eigendom geslaagd, het was voor Eva dat hij had de geplande verkoop van zijn tijd, en, om dit en dat te doen voor Eva, - te kopen, te verbeteren, veranderen, en te regelen, of gooi iets voor haar, - had zo lang zijn gewoonte, dat ze nu er niet meer was geweest, leek er niets te worden gedacht, en niets te doen. Toegegeven, er was een ander leven, - een leven dat, eenmaal geloofde in, staat als een plechtige, significant cijfer voor de anders zinloze cijfers van tijd, het veranderen van hen om bestellingen van mysterieuze, onnoemelijke waarde. St. Clare wist dit goed, en vaak, in menig vermoeide uur, hoorde hij dat de slanke, kinderlijke stem roept hem naar de hemel, en zag dat de kleine hand wijst naar hem de manier van leven, maar een zware lethargie van verdriet lag op hem - hij kon niet aan de orde. Hij had een van die aard dat kan beter en duidelijker bedenken godsdienstige dingen uit zijn eigen waarnemingen en instincten, dan menig een zakelijk feit en praktisch christen. De gave te waarderen en de zin om de fijnere nuances en de relaties van het gevoel morele zaken, lijkt vaak een kenmerk van degenen wier hele leven toont een onzorgvuldige negeren van hen. Vandaar dat Moore, Byron, Goethe, spreken vaak woorden meer verstandig beschrijving van de ware religieus gevoel, dan een andere man, wiens hele leven wordt beheerst door het. In zulke gedachten, negeren van religie is een meer angstig verraad, - een meer dodelijke zonde. St. Clare had nog nooit alsof ze zich regeren door een religieuze plicht, en een bepaalde fijnheid van de natuur gaf hem zulk een instinctieve gelet op de omvang van de eisen van het christendom, dat hij kromp, door te anticiperen, van wat hij voelde zou zijn de afpersingen van zijn eigen geweten, als hij vroeger op te lossen om ze te nemen. Want, zo inconsistent is de menselijke natuur, vooral in het ideaal, dat niet aan ondernemen een ding lijkt alles beter dan te ondernemen en derven. Nog steeds St. Clare was in veel opzichten een andere man. Hij las zijn kleine Eva's Bijbel serieus en eerlijk, hij dacht meer sober en bijna van zijn relaties met zijn knechten, - genoeg om hem te extreem ontevreden over zowel zijn verleden en heden Natuurlijk, en een wat hij deed, kort na zijn terugkeer naar New Orleans, en dat was beginnen met de juridische stappen die nodig zijn om emancipatie Tom, die moest worden geperfectioneerd als Zodra hij kon krijgen door middel van de nodige formaliteiten. Intussen was hij verbonden zich aan Tom meer en meer, elke dag. In de hele wijde wereld, was er niets dat leek om hem te herinneren zoveel van Eva; en hij zou aandringen op het houden van hem constant over hem, en, kieskeurig en ongenaakbaar als hij was met betrekking tot zijn diepere gevoelens, dacht hij bijna hardop aan Tom. Noch zou iemand hebben afgevraagd op, wie had de uitdrukking van genegenheid gezien en toewijding waarmee Tom voortdurend volgde zijn jonge meester. "Wel, Tom," zeide St. Clare, de dag nadat hij had de wettelijke formaliteiten gestart voor zijn stemrecht, 'ik ga weer een vrij man van u maken; - zodat uw kofferbak verpakt, en maak je klaar om uit te stellen voor Kentuck. " De plotselinge licht van de vreugde die scheen in het gezicht van Tom toen hij hief zijn handen naar de hemel, zijn nadrukkelijk "Loof de Heer!" in plaats van ontdaan St. Clare, hij deed het niet leuk dat Tom moet zo klaar om hem te verlaten. "Je hebt niet had zo'n heel slechte tijden hier, die je nodig hebt in zo'n extase, Tom," zei hij droog. "Nee, nee, mijnheer! 'Tan't dat, - het is bein' een vrij man! dat is wat ik joyin 'voor. " "Waarom, Tom, vind je niet, voor je eigen deel, je bent beter af geweest dan te worden gratis? ' "Nee, inderdaad, meester St. Clare," zei Tom, met een flits van energie. "Nee, inderdaad!" "Waarom, Tom, kun je onmogelijk hebben verdiend, door je werk, zoals kleding en dergelijke leven zoals ik u heb gegeven. " "Weet al dat, mijnheer St. Clare; mijnheer is al te goed, maar, mijnheer, Ik heb liever slechte kleding, slechte woning, slechte alles, en hebben ze mij, dan hebben de beste en hebben ze iemands anders, - ik had zo, mijnheer, ik denk dat het natur, mijnheer ". "Ik denk dat zo, Tom, en je zult gaan uit en het verlaten van me, in een maand of zo", zegt hij toegevoegd, in plaats van ontevreden. "Hoewel waarom je niet, geen sterveling weet," zei hij, in een vrolijker toon, en, opstaan, begon hij op de vloer lopen. "Niet zolang mijnheer is in de problemen", zegt Tom. 'Ik blijf bij mijnheer zo lang als hij wil dat ik, - dus als ik kan het gebruik zijn. " "Niet terwijl ik in de problemen, Tom?", Zei St. Clare, op zoek helaas uit de venster ...." En wanneer zal mijn problemen voorbij zijn? " "Als mijnheer St. Clare'sa Christian", zegt Tom. "En je eigenlijk te blijven door tot die dag komt?" Zeide St. Clare, half lachend, Toen hij uit het raam, en legde zijn hand op de schouder van Tom's. "Ah, Tom, je zachte, domme jongen! Ik zal niet houden u tot die dag. Ga naar huis naar je vrouw en kinderen, en geven mijn liefde voor iedereen. " "Ik heb 's geloof om te geloven dat die dag zal komen", zegt Tom, ernstig, en met tranen in zijn ogen, "de Heer heeft een werk voor mijnheer." "Een werk, he?", Zei St. Clare, "goed, nu, Tom, geef mij uw mening over wat voor soort een het werk is; - laten we horen ". "Waarom, zelfs een arme man als ik is een werk van de Heer, en mijnheer St. Clare, die heeft larnin, en rijkdom, en vrienden, - hoeveel hij zou kunnen doen voor de Heer "! "Tom, je lijkt te denken dat de Heer heeft heel veel voor hem gedaan," zeide St. Clare, glimlachen. "We hebben doet voor de Heer, wanneer we niet voor zijn critturs ", zegt Tom. "Goede theologie, Tom, beter dan dr. B. predikt, ik durf zweren," zeide St. Clare. Het gesprek werd hier onderbroken door de aankondiging van enkele bezoekers. Marie St. Clare voelde het verlies van Eva zo diep als ze kon voelen iets, en als Ze was een vrouw die een groot vermogen tot het maken van iedereen ongelukkig had toen ze was, haar onmiddellijke aanwezigen had nog sterker reden om het verlies van hun jonge meesteres, waarvan het winnen van wegen en zachte spijt voorspraak al zo vaak een schild om hen van de tirannieke en zelfzuchtige afpersingen van haar moeder. Arme oude Mammy, in het bijzonder, wiens hart, gescheiden van alle natuurlijke binnenlandse banden, had troostte zich met deze prachtige wezen, was bijna hart gebroken. Ze huilde dag en nacht, en was, uit overmaat van verdriet, minder vaardig en alert in haar bedieningen van haar meesteres dan gebruikelijk, wat trok in een constante storm van scheldwoorden op haar weerloze hoofd. Miss Ophelia voelde het verlies, maar in haar goed en eerlijk hart, wierpen hun vruchten af ​​tot het eeuwige leven. Ze was meer verzacht, meer zacht, en al even ijverig in elke plicht, is het was met een gelouterde en rustige lucht, als een die met haar eigen hart spraken niet in tevergeefs. Ze was meer ijverig in het onderwijs Topsy, - leerde haar vooral uit de Bijbel, - niet niet langer krimpen van haar aan te raken, of manifest een slecht onderdrukte walging, omdat ze voelde niets. Ze bekeken haar nu door de zachte medium dat Eva's hand moesten eerst gehouden voor haar ogen, en zag in haar slechts een onsterfelijk schepsel, die door God was gezonden te worden geleid door haar tot heerlijkheid en deugd. Topsy werd niet in een keer een heilige, maar het leven en de dood van Eva werkte een duidelijke verandering in haar. De harteloze onverschilligheid was weg, er was nu gevoeligheid, hoop, verlangen, en de streven naar een goede, - een strijd onregelmatig, onderbroken, opgeschort vaak, maar toch vernieuwd opnieuw. Op een dag, toen Topsy was gestuurd door Miss Ophelia, kwam zij, haastig stoten iets in haar boezem. "Wat doe je daar, je ledematen? Je hebt gestolen iets, ik zal gebonden zijn, "zei de dwingende kleine Rosa, die was gestuurd om haar te bellen, greep haar, op hetzelfde moment, ruwweg door de arm. "Je gaat '! Lang, Miss Rosa", zei Topsy, trekken van haar, "" tan't none o' je business! " ! "None o 'je sa'ce", zegt Rosa, "ik zag je iets te verbergen, - Ik weet het yer trucjes," en Rosa greep haar arm en probeerde haar te dwingen in haar schoot, terwijl Topsy, woedend, geschopt en vochten dapper voor wat zij als haar rechten. De roep en verwarring van de strijd trok Miss Ophelia en St. Clare zowel aan de plek. "Ze is gestolen!", Zegt Rosa. "Ik han't geen van beiden," vociferated Topsy, snikkend met passie. "Geef mij dat, wat het ook is!" Zei juffrouw Ophelia, stevig. Topsy aarzelde, maar op een tweede orde, trok uit haar boezem een ​​beetje pakje gedaan in de voet van een van haar eigen oude kousen. Miss Ophelia draaide het uit. Er was een klein boekje, dat was aan Topsy gegeven door Eva, met een enkele vers uit de Schrift, geschikt voor elke dag in het jaar, en in een paper de krul van de haar dat ze haar gegeven had op die gedenkwaardige dag toen ze haar laatste afscheid genomen. St. Clare was een goede deal betrokken bij het zien van het, het boekje was gerold in een lange strook van zwart krip, gescheurde van de begrafenis onkruid. "Wat heb je wikkel deze ronde het boek voor?" Zeide St. Clare, houdt op het krip. "Oorzaak, - oorzaak, - veroorzaken 't was Miss Eva. O, niet doen 'em mee te nemen, neem dan "zei ze, en, plat zitten op de grond, en zetten haar schort over haar hoofd, begon ze te heftig snikken. Het was een merkwaardige mengeling van de pathetische en de belachelijke, - het oude kousen, - zwart krip, - text-book, - eerlijke, zachte krullen, - en Topsy's uiterste nood. St. Clare glimlachte, maar er waren tranen in zijn ogen, zoals hij zei, "Kom, kom, - t huilen don ';! Gij zult ze" en, waardoor ze samen, hij gooide ze in haar schoot, en trok Miss Ophelia met hem in de spreekkamer. "Ik denk dat je iets van die zorg te maken," zei hij, wijzend met zijn duim naar achteren over zijn schouder. "Elke geest die in staat is van een echte verdriet is in staat om van het goede. Je moet proberen en doe iets met haar. "" Het kind is sterk verbeterd, "zei juffrouw Ophelia. "Ik heb grote verwachtingen van haar, maar, Augustinus," zei ze, legde haar hand op zijn arm, 'een ding dat ik wil vragen, wie is dit kind zijn - de jouwe of de mijne? " "Waarom, ik haar aan u gaf, 'zei Augustinus. "Maar niet legaal, - ik wil dat ze legaal zijn de mijne," zei juffrouw Ophelia. "Oef! neef, "zegt Augustinus. "Wat zal de afschaffing Society denken? Ze hebben een dag van vasten benoemd voor deze terugval, als je een slavenhouders! "" O, onzin! Ik wil dat ze de mijne, dat ik het recht om haar te nemen om het vrije staten, en geef haar haar vrijheid, dat ik probeer te doen niet ongedaan gemaakt worden. " "O, neef, wat een vreselijk 'doet kwaad, dat goed kan komen'! Ik kan het niet aanmoedigen. "" Ik wil niet dat je grap, maar de rede, " zei Miss Ophelia. "Er is geen gebruik in mijn poging om dit kind een christelijk kind te maken, tenzij ik haar redden van alle kansen en keert van slavernij, en, als je echt bereid zijn I moeten haar, ik wil dat je me een akte van schenking, of een juridische papier. " "Wel, wel," zeide St. Clare, "ik wil," en hij ging zitten, en ontvouwde een krant te lezen. "Maar ik wil het nu gedaan", zei juffrouw Ophelia. 'Wat is je haast?' "Omdat nu is de enige keer dat er ooit is om te doen een ding in, 'zei juffrouw Ophelia. "Kom nu,, hier is papier, pen en inkt, gewoon schrijven van een paper." St. Clare, zoals de meeste mannen van zijn klas van de geest, van harte haatte de tegenwoordige tijd van actie, in het algemeen; en daarom werd hij flink geïrriteerd door Miss Ophelia's downrightness. "Waarom, wat is er aan de hand?" Zei hij. 'Kun je niet op mijn woord? Men zou denken dat je had lessen van de Joden genomen, komt op een collega zo! " "Ik wil er zeker van," zei juffrouw Ophelia. "Je mag sterven, of mislukken, en dan Topsy worden hustled weg naar veiling, ondanks alles wat ik kan doen. " "Echt, je bent heel verstandige. Nou, daar ben ik in de handen van een Yankee, is er niets anders over dan toegeven; " en St. Clare snel schreven een akte van schenking, die, zoals hij goed was thuis in de vormen van de wet, kon hij gemakkelijk doen, en ondertekend zijn naam aan het in uitgestrekte hoofdsteden, sluiten door een enorme gedijen. "Er is niet zo zwart-wit, nu, Miss Vermont?" Zei hij, terwijl hij gaf het aan haar. "Good boy", zei juffrouw Ophelia, glimlachen. "Maar moet het niet worden getuige?" "O, moeite - ja. Hier, "zei hij, het openen van de deur in Marie's appartement, "Marie, Cousin wil je handtekening, gewoon je naam neer hier. " 'Wat is dit? ", Zei Marie, terwijl ze liep over het papier. "Belachelijk! Ik dacht neef was te vroom voor zulke vreselijke dingen, 'voegde ze eraan toe, terwijl ze achteloos haar naam schreef, "maar, als ze heeft een voorliefde voor dat artikel, ik ben er zeker van dat ze harte welkom. " "Daar, nu, ze is van jou, lichaam en ziel," zeide St. Clare, overhandigen de krant. "Niet meer dan ze nu van mij voor was," Miss Ophelia. "Niemand, maar God heeft het recht om haar aan mij, maar ik kan nu haar beschermen." "Nou, ze is van jou door een fictie van de wet, dan," zeide St. Clare, terwijl hij zich terug in de salon, en ging zitten om zijn papier. Miss Ophelia, die zelden veel zat in het gezelschap van Marie, volgde hem in de salon, na eerst zorgvuldig aangelegde weg het papier. "Augustinus," zei ze, opeens, terwijl zij zat breien, hebben "je ooit een bepaling voor uw knechten, in geval van uw overlijden? "" Nee, "zeide St. Clare, terwijl hij verder lezen. "Toen al uw genot om ze te kunnen blijken een grote wreedheid, door en door." St. Clare had vaak dacht dat het hetzelfde zichzelf, maar hij antwoordde, nalatig. "Nou, ik bedoel om een ​​voorziening te maken, door en door." "Wanneer?" Zei juffrouw Ophelia. "O, een van deze dagen." "Wat als je moet eerst sterven? ' "Neef, wat is er aan de hand?", Zei St. Clare, houdende vaststelling van zijn krant en kijken naar "Denk je dat ik symptomen van gele koorts of cholera, dat je na het maken van mortem afspraken met zo'n ijver? "" 'In het midden van het leven zijn we in de dood,' " zei Miss Ophelia. St. Clare stond op, en tot het papier naar beneden, nonchalant, liep naar de deur die stond open op de veranda, om een ​​einde te maken aan een gesprek dat niet was aangenaam om te hem. Mechanisch, herhaalde hij het laatste woord weer - "Dood!" - En, zoals hij leunde tegen de leuningen, en zag het sprankelende water als het steeg en viel in de fontein; en, als in een donkere en duizelig waas, zaag bloemen en bomen en vazen ​​van de rechtbanken, herhaalde hij, nogmaals het mystieke woord, zodat vaak voor bij alle mond, maar van een dergelijke vreselijke macht, -! "DOOD" "Vreemd dat er zo'n woord zijn," zei hij, "en zo'n ding, en we ooit vergeet het maar, dat men moet leven, warm en mooi, vol van hoop, verlangens en wil, een dag, en de volgende verdwenen zijn, volkomen verdwenen en tot in eeuwigheid! " Het was een warme, gouden avond, en daar liep hij naar de andere kant van de veranda, hij zag Tom druk vastbesloten zijn Bijbel, wijzend, zoals hij dat deed, met zijn vinger naar elke opeenvolgende woord, en fluisteren ze zichzelf met een ernstige lucht. "Wil je dat ik om te lezen voor u, Tom?", Zei St. Clare, die plaats zelf onzorgvuldig door hem. "Als mijnheer wil", zegt Tom, dankbaar, 'mijnheer het zo veel duidelijker maakt. " St. Clare nam het boek en wierp een blik op de plaats, en begon te lezen op een van de passages die Tom had aangewezen door de zware cijfers eromheen. Het luidde als volgt: "Wanneer de Zoon des mensen komen zal in Zijn heerlijkheid, en al zijn heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op de troon van Zijn heerlijkheid en voor Hem zullen verzameld worden alle volken, en hij zal scheiden een van een ander, zoals een herder de schapen scheidt van de bokken. " St. Clare lezen in een geanimeerde stem, totdat hij kwam tot de laatste van de verzen. "Dan zal de koning tot hem zeggen: aan zijn linkerhand, weg van Mij, gij vervloekten, in het eeuwige vuur: want ik heb honger geleden en gij hebt Mij niet te eten: ik had dorst en gij hebt Mij niet te drinken: Ik was een vreemdeling, een gij hebt mij niet in: naakt en gij hebt Mij gekleed niet: ik was ziek, en in de gevangenis, en gij Mij ​​niet bezocht. Dan zullen zij tot Hem antwoorden, Heer, wanneer hebben wij U hongerig of dorstig, of een vreemdeling, of naakt, of krank, of in de gevangenis, en hebben U niet gediend? Dan zal Hij tot hen zeggen:, in zoverre gij het niet om een ​​van de geringsten van mijn broeders, gij hebt het niet voor mij. " St. Clare leek getroffen met deze laatste passage, want hij las het twee keer - de tweede tijd langzaam, en alsof hij de woorden draaiende in zijn hoofd. "Tom," zei hij, "deze mensen dat een dergelijke harde maatregelen te lijken gewoon hadden moeten doen wat ik heb, - levend goed, eenvoudig, respectabel leven, en niet verontrustend zelf te vragen hoeveel van hun broeders waren hongerig of dorstig, of ziek, of in de gevangenis. " Tom gaf geen antwoord. St. Clare stond op en liep peinzend op en neer de veranda, lijkt te vergeten alles in zijn eigen gedachten, dus geabsorbeerd was hij, dat Tom moest twee keer herinneren hem dat de teabell gebeld had, voordat hij kon zijn aandacht te krijgen. St. Clare was afwezig en nadenkend, alle tea-time. Na de thee, hij en Marie en Miss Ophelia nam bezit van de melkstal bijna in stilte. Marie verwijderd haarzelf op een lounge, onder een zijden mug gordijn, en was al snel geluid in slaap. Miss Ophelia in stilte bezig zich met haar breien. St. Clare ging zitten om de piano, en begon het spelen van een zachte melancholie en beweging met de Eolische begeleiding. Hij leek in een diepe mijmering, en om soliloquizing zichzelf door de muziek. Na een beetje, opende hij een van de laden, haalde een oude muziek-boek, waarvan bladeren waren geel met de leeftijd, en begon te draaien over. "Daar," zei hij tegen Ophelia Miss, "dit was een van de boeken van mijn moeder, - en hier is haar handschrift, - kom kijken. Ze gekopieerd en geordend dit van Mozart's Requiem. " Miss Ophelia was dienovereenkomstig. "Het was iets wat ze vroeger vaak zingen," zeide St. Clare. "Ik denk dat ik *** nu haar." Hij sloeg een paar majestueuze akkoorden, en begon te zingen dat de grote, oude Latijns-stuk, de 'Dies Irae'. Tom, die zat te luisteren in de buitenste veranda, werd aangetrokken door het geluid naar de heel deur, waar hij stond ernstig. Hij begreep niet de woorden, natuurlijk, maar de muziek en de wijze van zingen leek hem sterk beïnvloeden, vooral wanneer St. Clare de meer zielige zong onderdelen. Tom zou meer van harte hebben meegeleefd, als hij had geweten van de betekenis van de mooie woorden: Recordare Jesu pie Quod sum causa tuar viae Ne me perdas, illa sterven Querens me sedisti Lassus Redemisti crucem passus Tantus laor niet zitten cassus. Deze lijnen zijn dus eerder onvoldoende vertaald: Denken, o Jezus, om welke reden Gij endured'st aarde, ondanks en verraad, Noch mij te verliezen, in die angst seizoen; Op zoek naar me, uw voeten gedragen haastte zich, aan het kruis uw ziel de dood geproefd, Laten we niet al deze netten worden verspild. [Mevrouw Stowe's nota.] St. Clare gooide een diepe en pathetische uitdrukking in de woorden, want de schimmige sluier van jaren leek weg getrokken, en hij leek te zijn moeders stem toonaangevende horen zijn. Stemgeluid en instrumenten leken zowel levende, en gooide met levendige sympathie die stammen die de etherische Mozart eerste opgevat als zijn eigen sterven requiem. Toen St. Clare had gezongen gedaan, hij zat zijn hoofd leunend op zijn hand een paar momenten, en begon op en neer lopen van de vloer. "Wat een verheven opvatting is dat van een laatste oordeel" zei hij, - "een oprichtende van alle misstanden van eeuwen - een oplossing van alle morele problemen, door een onweerlegbare wijsheid! Het is inderdaad een prachtig beeld. " "Het is een angstig een voor ons, 'zei juffrouw Ophelia. "Het zou voor mij, denk ik," zeide St. Clare stoppen, bedachtzaam. "Ik las Tom, deze middag, dat hoofdstuk in Mattheüs die een rekening van krijgt , en ik heb al heel geslagen met het. Men moet kunnen verwachten een vreselijke gruweldaden ten laste van degenen die uitgesloten uit de hemel, als de reden, maar nee, - ze zijn veroordeeld voor het niet te doen positief goed, alsof dat alle mogelijke schade opgenomen. " "Misschien," zei juffrouw Ophelia, "dat het onmogelijk is voor iemand die doet geen goed niet om kwaad te doen. " "En wat," zeide St. Clare, spreken verstrooid, maar met een diep gevoel, "wat worden gezegd van iemand, wiens eigen hart, waarvan onderwijs en de behoeften van de samenleving, hebben riep tevergeefs om enkele nobele doel; die heeft op dreef, een dromerige, neutrale toeschouwer van de strijd, kwellingen, en het onrecht van de man, toen hij een werknemer zijn geweest? "" Ik zou zeggen, "zei juffrouw Ophelia," dat hij zou moeten bekeren, en nu beginnen. " "Altijd praktisch en to the point!" Zeide St. Clare, zijn gezicht te breken uit in een glimlach. "Je hebt nooit laat me elk moment voor de algemene beschouwingen, Cousin, je brengt me altijd kort tegen de werkelijke huidige, je hebt een soort van eeuwige nu, altijd in uw geest. " "Nu is de hele tijd heb ik niets te maken met, 'zei juffrouw Ophelia. 'Lieve kleine Eva, -! Arm kind ", zei St. Clare,' had ze haar kleine eenvoudige ziel set op een goed werk voor mij. " Het was de eerste keer sinds de dood van Eva's die hij ooit had zo veel mogelijk woorden gezegd deze naar haar, en hij sprak nu blijkbaar het onderdrukken van een zeer sterk gevoel. "Mijn kijk op het christendom zo is", voegde hij eraan toe, "dat ik denk dat niemand kan consequent belijden zonder het gooien van de hele gewicht van zijn wezen tegen deze monsterlijke systeem van onrecht, dat ligt op de basis van al onze samenleving, en, indien nodig, offeren zich in de strijd. Dat wil zeggen, ik bedoel dat ik niet anders kon een christen, al heb ik zeker had gemeenschap met een groot aantal verlichte en christelijke mensen die zich geen zoiets, en ik moet bekennen dat de apathie van religieuze mensen over dit onderwerp, hun gebrek aan perceptie van onrecht dat mij vulde met afgrijzen hebben veroorzaakt in mij meer scepsis dan enig ander ding. " "Als je dit allemaal wist," zei juffrouw Ophelia, "waarom heb je het niet? ' "O, want ik heb nog maar dat soort van welwillendheid die bestaat uit liggend op een bank, en vloekend de kerk en geestelijkheid niet martelaren en belijders. Men kan zien, weet je, heel gemakkelijk, hoe anderen zou moeten zijn martelaren. " "Nou, ga je nu anders doen?" Zei juffrouw Ophelia. "God alleen de toekomst kent," zeide St. Clare. "Ik ben moediger dan ik was, want ik heb alles verloren, en hij, die heeft niets te verliezen kan het zich veroorloven alle risico's. " "En wat ga je doen?" "Mijn plicht, hoop ik, aan de armen en nederigen, zo snel als ik het te weten," zeide St. Clare, 'Begin met mijn eigen dienaren, voor wie ik heb nog niets gedaan, en, misschien, op de toekomst dag, kan het lijken dat ik kan iets doen voor de hele klas, iets om mijn land te redden van de schande van dat valse positie waarin ze staat nu voor alle beschaafde volken. " "Denk je dat het mogelijk is dat een volk ooit vrijwillig zal bevrijden?", Zei Miss Ophelia. "Ik weet het niet," zeide St. Clare. "Dit is een dag van grote daden. Heldenmoed en onbaatzuchtigheid zijn opstaan, hier en daar, in de aarde. De Hongaarse edelen bevrijden van miljoenen lijfeigenen, op een immens financieel verlies, en, misschien, misschien onder ons gevonden worden gul geesten, die geen schatting van eer en rechtvaardigheid door dollars en centen. " "Ik nauwelijks zo denken," zei juffrouw Ophelia. "Maar, stel dat we moeten opstaan ​​morgen en emanciperen, wie zou opvoeden deze miljoenen, en leren hen hoe ze hun gebruik van vrijheid? Ze zou nooit aanleiding tot veel te doen onder ons. Het is een feit dat we te lui en onpraktisch, onszelf, steeds geven ze veel van een idee van die industrie en energie die nodig is om ze te vormen tot mannen. Zij zullen moeten naar het noorden, waar de loonkosten is de mode, ga - de universele maat, en vertel me, nu, is er genoeg christelijke filantropie, onder uw noordelijke staten te dragen met het proces van hun opleiding en verheffing? U stuurt duizenden dollars aan buitenlandse missies, maar kon je volharden tot het hebben heidenen stuurde in uw steden en dorpen, en geef je tijd, en gedachten, en geld, om ze te verhogen tot de christelijke standaard? Dat is wat ik wil weten. Als we emanciperen, bent u bereid om opvoeden? Hoeveel gezinnen, in uw stad, zou een neger man en een vrouw, ze leren, beer met hen, en willen ze christenen? Hoeveel handelaars zou Adolph, als ik wilde hem een ​​administratief medewerker; of mechanica, als ik wilde hem geleerd een handel? Als ik wilde Jane en Rosa te maken aan een school, hoeveel scholen zijn er in de noordelijke staten die hen zou nemen? hoeveel gezinnen dat zou board hen? en toch zijn ze zo wit als menige vrouw, noorden of het zuiden. U ziet, Cousin, ik wil dat gerechtigheid geschiedt ons. We zitten in een slechte positie. Wij zijn de meer voor de hand liggende onderdrukkers van de neger, maar de onchristelijke vooroordeel van de het noorden is een onderdrukker bijna even zwaar. " "Nou, Cousin, ik weet dat het zo is," zei juffrouw Ophelia, - "ik weet dat het zo bij mij, totdat ik zag dat het mijn plicht was om het te overwinnen, maar, ik vertrouw ik heb het overwonnen, en ik weet er zijn veel goede mensen in het noorden, die in deze zaak hoeft alleen te worden geleerd wat hun plicht is, om het te doen. Het zou zeker een groter zelfverloochening om heidenen te ontvangen onder ons, dan sturen zendelingen naar hen, maar ik denk dat we het zouden doen ". "Je zou, ik weet het," zeide St. Clare. "Ik wil alles wat je niet zou doen zien, als je dacht dat het je plicht!" "Nou, ik ben niet ongewoon lekker, 'zei juffrouw Ophelia. "Anderen zouden, als zij zagen dingen als ik. Ik ben van plan om Topsy huis te nemen, wanneer ik ga. Ik neem aan dat onze mensen zullen zich afvragen, op het eerste; maar ik denk dat ze zullen worden gebracht om te zien als ik. Trouwens, ik weet dat er veel mensen in het noorden die precies doen wat je zei. " "Ja, maar ze zijn een minderheid, en als we moeten beginnen te emanciperen in enige mate, moeten we snel van je horen. " Miss Ophelia gaf geen antwoord. Er was een pauze van enkele momenten, en St. Clare's gezicht was bewolkt met een verdrietig, dromerige uitdrukking. "Ik weet niet wat doet me denken aan mijn moeder zoveel vanavond, 'zei hij. "Ik heb een vreemd soort gevoel, alsof ze bij me. Ik blijf denken aan dingen die ze placht te zeggen. Vreemd, brengt wat deze laatste dingen zo levendig weer bij ons terug, soms! " St. Clare liep op en neer van de ruimte voor een aantal minuten meer, en zei toen: "Ik geloof dat ik ga naar beneden straat, op enkele momenten, en hoort het nieuws, vanavond. ' Hij nam zijn hoed, en viel flauw. Tom volgde hem naar de passage, uit de rechtbank, en vroeg of hij zou deelnemen hem. "Nee, mijn jongen," zeide St. Clare. "Ik zal terug zijn in een uur." Tom zat in de veranda. Het was een mooie maanlicht 's avonds, en hij zat te kijken van de stijgende en dalende spuiten van de fontein, en te luisteren naar haar mompelen. Tom dacht aan zijn huis, en dat hij binnenkort een vrij man, en in staat om terug te keren naar het op wil. Hij dacht hoe hij moet werken aan zijn buy vrouw en jongens. Hij voelde de spieren van zijn gespierde armen met een soort van vreugde, omdat hij dacht dat ze zouden Binnenkort behoren tot zichzelf, en hoeveel ze kunnen doen om het werk uit de vrijheid van zijn familie. En hij dacht aan zijn edele jonge meester, en, ooit seconde aan dat, kwam de gewone gebed dat hij altijd had aangeboden voor hem, en dan zijn gedachten doorgegeven aan de mooie Eva, die hij nu dacht van onder de engelen, en hij dacht totdat hij bijna verbeeldde dat dat helder gezicht en gouden haar op zoek waren naar hem, uit de spray van de fontein. En zo mijmeren, viel hij in slaap, en droomde hij haar zag aankomen bounding naar hem toe, net zoals ze gewend zijn, komen met een krans van jasmijn in haar haar, haar wangen helder, en haar ogen stralend van verrukking, maar, zoals hij keek, leek ze te stijgen vanaf de grond, haar wangen droeg een lichtere tint, - haar ogen had een diepe, goddelijke glans, een gouden stralenkrans leek rond haar hoofd, - en ze verdween uit zijn ogen, en Tom was gewekt door een luid kloppen, en een geluid van vele stemmen bij de gate. Hij haastte zich om het ongedaan te maken, en, met gesmoord stemmen en zware loopvlak, kwamen meerdere mannen, brengen van een lichaam, gewikkeld in een mantel, en liggend op een rolluik. Het licht van de lamp viel vol op het gezicht, en Tom gaf een woeste kreet van verbazing en wanhoop, die trede door alle galerijen, als de mannen gevorderde, met hun last, naar de open salon deur, waar Miss Ophelia nog steeds zat te breien. St. Clare was veranderd in een cafe, om te kijken over een avondblad. Terwijl hij las, een vechtpartij ontstond tussen de twee heren in de zaal, die beiden deels dronken. St. Clare en een of twee anderen een poging gedaan om ze te scheiden, en St. Clare kreeg een fatale steek in de zij met een Bowie-mes, die hij probeert te ontfutselen van een van hen. Het huis was vol met kreten en klaagzangen, kreten en geschreeuw, bedienden verwoed scheuren hun haar, gooien zich op de grond, of hardlopen verstrooid over, jammeren. Tom en Miss Ophelia alleen al leek op een tegenwoordigheid van geest hebben, want Marie was in sterke hysterische stuiptrekkingen. Bij de richting Miss Ophelia's, was een van de lounges in de salon haastig voorbereid, en het bloeden voorgeschreven vorm daarop. St. Clare had flauwgevallen, door middel van pijn en bloedverlies, maar, als Miss Ophelia toegepast Restauratie, werd hij levend, opende zijn ogen, keek strak op hen, zag er ernstig door de kamer, zijn ogen reizen weemoedig over elk object, en uiteindelijk rustten zij op de foto van zijn moeder. De arts nu gearriveerd, en maakte zijn onderzoek. Het was duidelijk, de uitdrukking van zijn gezicht, dat er geen hoop meer was, maar hij zich toe op de wond, en hij en Miss Ophelia en Tom ging bedaard met dit werk, te midden van de jammeren en snikken en kreten van de verschrikte bedienden, die geclusterd over de deuren en ramen van de veranda. "Nu," zei de dokter, "we moeten al deze wezens blijken, alles hangt af van zijn wordt gehouden stil. " St. Clare opende zijn ogen en keek strak op de in nood verkerende wezens, die Miss Ophelia en de dokter probeerden te dringen van het appartement. "Arme beesten!" Zei hij, en een uitdrukking van bitter zelfverwijt voorbij over zijn gezicht. Adolph absoluut weigerde te gaan. Terror had beroofd hem van alle tegenwoordigheid van geest, hij wierp zich over de vloer, en niets kon hem ervan overtuigen om te stijgen. De rest gaf aan dringend protest Miss Ophelia's, die hun meester de veiligheid van afhankelijk van hun stilte en gehoorzaamheid. St. Clare zou kunnen zeggen maar weinig, hij lag met zijn ogen dicht, maar het was duidelijk dat hij worstelde met bittere gedachten. Na een tijdje, hij legde zijn hand op Tom's, die knielde naast hem, en zeide: "Tom! arme jongen! "" Wat, mijnheer? ", zegt Tom, ernstig. "Ik ga dood", zei St. Clare en drukte zijn hand, "bidden!" "Als je zou een predikant als -" zei de arts. St. Clare haastig zijn hoofd schudde en zei weer naar Tom, des te vuriger, "Bid!" En Tom deed bidden, met al zijn verstand en kracht, voor de ziel, dat was voorbij, - de ziel die leek er zo gestaag en treurig van die grote, melancholie blauwe ogen. Het was letterlijk gebed met sterke roeping en tranen. Als Tom niet meer te spreken, St. Clare pakte zijn hand, op zoek naar ernstig hem, maar zei niets. Hij sloot zijn ogen, maar behield zijn greep, want, in de poorten van de eeuwigheid, de zwarte hand en de witte houden elkaar met een gelijk sluiting. Mompelde hij zachtjes tegen zichzelf, in gebroken intervallen, "Recordare Jesu pie - Ne me perdas - illa sterven Querens me -. Sedisti Lassus ' Het was duidelijk dat de woorden die hij had gezongen die avond waren die door zijn geest, - woorden van smeekbede gericht aan Infinite Jammer. Zijn lippen bewogen met tussenpozen, als onderdeel van het gezang viel hakkelend van hen. "Zijn geest is dwalen," zei de dokter. "Nee! Het is de thuisbasis komt, eindelijk! ", zei St. Clare, energetisch, "eindelijk! Eindelijk! " De inspanning van spreken uitgeput hem. Het zinken bleekheid van de dood viel op hem, maar met het daar vielen, als vergoten is van de vleugels van enkele medelijden met de geest, een mooie uitdrukking van vrede, zoals die van een vermoeid kind dat slaapt. Zo lag hij voor een paar momenten. Zij zagen dat de machtige hand was op hem. Vlak voor de geest scheidden, hij opende zijn ogen, met een plotselinge licht, als van vreugde en erkenning, en zei: "Moeder!" en toen was hij weg!