Tip:
Highlight text to annotate it
X
We hadden nooit kunnen voorspellen hoeveel
werk het kost om een zaalshow te maken.
Wat konden we doen om
een indruk achter te laten
van "Ja, dat waren Dan en Phil"?
Zijn we wel goed in live entertainen?
Dames en heren van The Amazing Tour Company
we gaan beginnen.
We wilden iets groots doen.
Misschien groter dan ooit gedaan werd.
Het kan op elk moment misgaan.
Oké, we gaan het podium op. Dit is echt.
Als ik Phil vijf jaar geleden
had verteld dat ik op het Dolby Theatre-podium
voor duizenden mensen zou staan
zou ik weggerend zijn, maar hier staan we nu.
Hoe is alles begonnen?
Met een viltstift.
Tijd voor snorharen. Oh jee.
Snorharen gelukt!
Het begon met een vraag-en-antwoordfilmpje
getiteld "Phil Is Not On Fire".
Onze eerste vraag was:
"Waarom zet je altijd snorharen op je gezicht?"
Deed je dat altijd?
Nee. Die vraag was raar
maar ik vond ze leuk. Dus ik dacht:
- Ik doe het. - Waarom ook niet?
Nu staan ze op het podium achter ons. Ongelooflijk.
- Ja. - Hallo, vriend.
Hallo, meneer.
Vriendschap, ja!
Als je Dan en Phil dit podium toont
wat doen ze dan, denk je?
Microgolf.
Ja, dat is het.
Je doet dit al lang, Dinosaurus Phil.
Ik ben een YouTube-dino. Een YouTube- pterodactylus, denk ik.
- Kraa. - Kraa.
Je doet dit al 10 jaar.
Hoi, ik ben Phil. Welkom op mijn vlog.
Ik hoop dat je blij bent erbij te zijn.
Ik begon video's te maken omdat
ik een webcam kreeg bij ontbijtgranen als promostunt.
Da's een knaller van een beginverhaal.
Een zwart-witte.
Zo goed als Batman.
Ik was echt... Zo goed als dat van Batman.
Ik was zo onwennig.
"Hallo, welkom bij mijn vlog."
Dit heb ik voor moederdag.
Het is een aapje in een kooi.
Geen nabewerking, ik had niet eens software.
Alleen mezelf.
Dat was één opname.
Eentje, dat was alles.
Dit is veel minder beschamend
dan mijn eerste video.
Ja.
Hoi. Mijn naam is dus Dan.
Mijn naam is... - Dan.
En dit is dus mijn eerste echte video.
Woehoe!
Toen we net op YouTube zaten
keken er niet zo veel mensen naar video's.
- Geen. - Tegenover nu.
Er waren weinig mensen op het internet.
Ik had een jaar lang maar 100 abonnees.
Een jaar.
Het was gewoon een hobby.
We hadden nooit verwacht
zo veel kijkers te hebben
toen we begonnen.
- Nooit. - Echt.
We hebben niets veranderd.
Het ging steeds minder stroef...
De nabewerking werd beter.
En de bal bleef maar rollen.
Trek een eng gezicht. Wauw.
Toen beseften we plots,
"Hé, we hebben een enorm publiek.
"Dit gebeurt echt.
"Wat als we nu geraakt worden door een meteoor?
"We moeten iets doen nu het nog kan."
Wat is onze boodschap? Dus praatten we. We dachten:
"Wat kunnen we doen met ons publiek?
"Iets helemaal nieuws
"nooit eerder gedaan
"dat mensen het gevoel moet geven
"van: 'Ja, dat waren Dan en Phil.'"
Ik zei: "We doen een boek en
"een zaalshow: iets tastbaars
"en een kans om ons live te zien."
- Ja. - En dat was het.
Hier zijn we dan.
We wilden iets groots doen.
Misschien groter dan ooit werd gedaan - ik bedoel
het moest zo veel zijn.
Door internetters.
Wij twee moesten sowieso het podium op.
We wilden live interactie met het
publiek, want dat willen mensen zien en meemaken.
Er moest iets inzitten van de YouTube-video's
maar het moest ook een goeie zaalshow zijn
die ons creatief zou uitdagen en stimuleren.
We staan in een zaal. Op een podium. Met een publiek.
We kunnen iets doen waarvan ik altijd droomde.
Dus wisten we dat we heel wat
van onze YouTube-kanalen
in de zaalshow wilden, maar de uitdaging
was: hoe zet je "The 7 Second Challenge"
om in een podiumact?
Of "The Weird Kid", of "Internet Support Group"?
- En kunnen we dat wel doen? - Ja, is het wel mogelijk?
Zijn we wel goed in live entertainen?
Wie heeft er zin in publieksparticipatie?
De show bestaat vooral uit
insidergrappen voor onze kijkers.
De hele show is een insidergrap.
Eerlijk, tegen iedereen die komt, zeg ik
"Als je onze video's niet gezien hebt, dan..."
Haal je het beste niet uit de show.
Hoi. Mijn naam is Dan.
Echt? Echt waar?
Maar we wilden geen show maken die objectief goed is.
We doen dit voor onszelf en voor
het publiek dat al vijf jaar meekijkt.
We wilden het internet in onze show gieten,
maar we hadden wel een theatermaker nodig...
- Technisch gezien. - ... om ons te leren acteren.
Hou de dialoog scherp.
"Ga in de doos zitten. Ik ga niet in de doos zitten."
- Dus betrokken we Ed erbij. - Wat een verschrikkelijk idee.
Hij is schitterend.
- Hiermee scoort Regisseur Ed op feestjes. Drie, twee, een.
Hé, het lukte echt!
Voor ik aan dit project begon
wist ik niets over Dan en Phil.
Een paar weken lang heb ik
talloze uren lang video's bekeken
om te proberen begrijpen wie ze waren
en wat voor fans ze hadden, en wat die fans precies
leuk vonden.
Hij snapte gewoon wat wij wilden doen.
Hoe zag het eruit toen we
aan het einde van de show vooruit gingen?
- Ja, dat was goed. - Oké.
- Het was goed. - Ja, prima.
Dan en Phil zijn het gewend om
al hun content zelf te maken.
Ze installeren de camera. Ze verzorgen de belichting.
Ze doen de nabewerking. Ze schrijven.
Ze doen alles.
Werken met een andere creatieve stem was een
uitdaging voor hen in het begin.
Iemand ons laten vertellen wat we moesten doen, dat was
voor ons helemaal nieuw.
Da's een probleem.
Ik ben een controlefreak.
Ik vind de stilte wanneer Dil zwijgt
om "ja" te zeggen, te lang.
Nee, dat vond ik net goed.
Maar jij hebt een schaamteloos iemand nodig die je vertelt dat
je er niks van bakt en
dat het beter moet.
- Bedankt, Ed. - Geen probleem. Doei.
- Fijne avond. - Bedankt, jij ook.
Een van de spannendste uitdagingen aan de show was dat
we niets hadden toen we eraan begonnen.
Ik ga nu een week slapen.
En we moesten alles in mekaar steken
op minder dan twee weken tijd.
Dat was echt spannend.
Dus toen we zeiden dat we niet gewoon
typisch en voorspelbaar wilden zijn
gingen we daar een beetje verder in.
"Hé, wat als we de gekke dingen doen die
normale mensen doen op een podium, en die
niemand van ons verwacht?
Een van onze eerste gesprekken ging over
een goochelshow die ik zou doen.
Wauw!
Die trucs waren zo moeilijk om te leren. Het is echt niet gemakkelijk.
De strijd duurt voort.
Dat was eigenlijk goed.
Er zijn zo veel kleine trucs die je niet kent.
Het kan op elk moment misgaan.
Hallo. Ik ga zo meteen mijn goochelshow oefenen
samen met de ongelooflijke Chris ***.
- Hallo. - Ben je ongelooflijk?
Hangt ervan af aan wie je het vraagt.
Ik ga dus dit soort dingen doen.
Wauw, voor mijn eigen ogen.
Toen Phil me voor het eerst de goochelshow liet zien
was hij uitzinnig.
"Dan, ga zitten. Ik wil je iets tonen."
- Hij... - Ik was blij.
- Hij verprutste het helemaal. Het was een ramp.
Wat krijgen we nou?
Over een maand staan we hiermee op een podium.
Ja, maar toen werd ik beter, niet? Het is perfect.
Klopt.
Phil is nu een overtuigend goochelaar.
Helemaal klaar voor Vegas.
Phil, jouw ding was dus: "ik wil goochelen."
Mijn ding in de show was
"We eindigen met een muzikale toets."
Oké dan, wat jij wilt. Ik doe mee.
Er wilden een paar professionele
Broadway-songwriters helpen.
We zeiden: "Nee, we willen geen hulp."
Geen interesse. Wij kunnen dit.
Dus zei ik: "Dit is mijn songtekst", en die vent zei
"Niets hiervan rijmt. Als lied werkt dit niet."
Klopt. Ik zat op de
sofa en zei: "Niks rijmt op 'internet'.
"Splinternet?"
Gelukkig praatten we toen met Jimmy Jewel. Hij is gewoon...
- Geweldig. - Geniaal.
Een muzikaal genie.
Hij is een muzikaal genie
en hij hielp ons "The Internet Is Here" te maken.
Weet je nog dat we zeiden dat als je deze
vier eerste lijnen naar deze noot duwt
op "dag", dan wordt alles daarnaartoe gestuwd.
Jij doet het ene, dan komt het andere...
Dat is het leuke...
Je moet daar gewoon zitten.
Een van de uitdagingen toen
we het lied leerden, was glijden.
Dat is van de ene noot
naar de andere gaan in hetzelfde stuk.
"It makes me want to sing"
Het gaat er niet om "makes" kort te maken
want zo doe je dat.
Je mag gewoon niet glijden.
Goed dan. Maar ik weet niet hoe.
Prachtig.
Zingende dronken mensen
glijden overal naartoe.
Zo klonken we volgens Jimmy.
Niet glijden.
Het was even beschamend en leuk toen we leerden dansen
of toch leerden "dansen".
Ik ken geen ritme. Jij hebt me Just Dance zien spelen.
Dat lijkt nergens op.
We hadden een echte showchoreograaf die
ons wilde leren dansen
en we deden ons best.
We waren zo *** dat deze
show doorging, dat we dit deden,
dat we er met beide linkervoeten in sprongen.
Da's verkeerd.
Op een bepaald moment vergat Phil hoe hij moest wandelen.
- Dat wil ik vermelden. - Ik schaam me zo.
Eén beweging is de "Gevlekte Hond".
Eigenlijk moet je gewoon overdreven wandelen.
Mijn God, je hebt het verkeerd gedaan.
Hoe kan gewoon wandelen nu mislukken?
Als je op je buik klopt en je wrijft...
Zelfs dat lukt nu niet.
Dat dus. Het principe is hetzelfde, maar dan met dansen.
Phil!
Als we het zo verprutsen in de show
is het schattig, want zo zijn Dan en Phil.
Ja, ik zeg zo vaak dat ik onhandig
ben, en dan bewijs ik het.
Goed excuus.
Ze werken hard, echt hard.
Eigenlijk is niks onmogelijk voor Dan en Phil.
Ze werken gewoon tot ze het kunnen.
Een van de belangrijkste dingen die we
in de show moesten hebben, was Dil.
Ja, natuurlijk.
- Onze virtuele zoon-creatie. - In "The Sims".
- We hebben zelfs naar EA gebeld om toestemming te vragen.
- Ik stuurde hen een e-mail...
"Mogen we onze Sim in 3D maken en hem
"in shows opvoeren doorheen de VS?"
Stel je voor. Iemand las die e-mail en dacht: "Wat?"
Maar ze waren zo vriendelijk.
Ze zeiden: "Ga ervoor".
Met Dil werken is een uitdaging.
Ja, dat is het juiste woord.
Hij warmt erg traag op.
En neemt heel het podium in beslag. Hij zit er maar twee minuten in.
We hebben Dil nodig op het podium, jongens.
Dus hebben we een reden nodig om Dil in de
show te krijgen. Hij was het puzzelstukje
dat samenhang bracht in dit warrige verhaal.
Het is Dil!
Mijn favoriete stuk.
Niemand verwacht dat.
Het publiek reageert geweldig.
Het moment van "het is Dil..."
is het meest belachelijke moment ooit.
Wanneer iedereen zich omdraait en denkt "Wat?"
want er staat iets achter hen met een reuzenhoofd.
Sommige mensen aanbidden hem. Zo van: "Dil!"
We hadden nooit kunnen voorspellen
hoeveel werk een zaalshow kost.
Gewoonlijk hebben we ideeën en zijn ze
makkelijk thuis uit te voeren, maar...
Oké. We hebben attributen nodig, en
een groot podium dat negen dingen
doet, en interactieve content
en alle kostuums en attributen enzo.
Lamapoten.
Dan laat zijn lamapoten opmeten.
Laten we kijken hoe dat eruitziet.
Prachtig. Hoe voel je je?
Warm, maar fantastisch. Moet je kijken.
Dat is ongelooflijk.
Een menselijke lama.
De netste lama ooit.
Het was gewoon gestoord.
Kan je eens ronddraven?
Mijn lamaloopje?
- Die vacht kruipt overal. - Echt overal.
- Net glitter. Het vernielt je huis. - Er plakt nog wat vacht aan je.
Telkens als ik uit mijn lamabenen
stap, ontpluis ik me vijf minuten lang.
Dat wil iedereen zien.
Was het leuk in je lamabenen?
Zo leuk. Het voelt perfect.
Ben ik je goed aan het ontpluizen?
Dit is iemands droomjob.
Het lukt niet. Die roller haat me.
- Het is te veel. - Er hangt te veel pluis op je.
Hoe gaat 'ie? Welkom in de TATINOF- kleerkast.
Ik wou jullie kort rondleiden door onze draadjes.
- Phil, zeg dat woord nooit meer. - Dat probeer ik.
Ik heb gekozen voor het iconische eclips- t-shirt
dat ik in die vreselijke profielfoto droeg, drie
jaar lang. Je weet wel wat ik bedoel.
Het heeft me zo'n 17 jaar gekost om een shirt te kiezen.
Dit wordt het. Shirtje, jij hebt de X-factor.
- Je noemt het "Shirtje". - Ja.
Ik draag gewaagde ritsschoenen.
Het voordeel is: als ik magisch in een lama verander
kan ik ze gemakkelijk uitdoen.
Het nadeel is dat de rits spontaan openglijdt
als ik beweeg tijdens de show.
Dus als ik op het einde moet
schoppen, zing ik op een dag "The Internet"
en vliegt mijn schoen in iemands gezicht.
Die persoon zou blij zijn.
Het was een excuus om
mijn favoriete kleren meerdere
keren te hebben.
Dit zijn dus onze kostuums.
- De magie van de kleerkast. - Ta-daa.
De ontwerper van onze set was
de geniale James Turner.
Hij maakte zo veel ontwerpen.
- Het was verbazend. - Ongelooflijk.
Dan en Phil hebben een sterke esthetiek
en zijn erg betrokken. Hun stijl is kenmerkend.
Hun input was fantastisch.
We werkten aan alles. Op een dag zeiden we: "Phil heeft zijn laptop in
"de microgolfoven gestoken en het internet vernield."
"De oven is een deur en een scherm
"en legt het verhaal uit."
De set is een enorme microgolfoven!
Het is raar dat we in die set zullen staan
en optreden.
Een van de leukste dingen aan
zo'n groter project
is dat we onze ideeën konden vertellen
en professionele mensen
die er wat van kunnen en hun werk al decennia doen
maken het voor ons. We stonden versteld.
De set in het VK moest snel opgebouwd worden.
We hoorden dat het in mekaar getimmerd was
met papier en kauwgom in 10 minuten tijd
maar het zag er geweldig uit.
En in de US zeiden ze
"We hebben een maand tijd. Dit
"wordt groter en beter
"voor de grote podia."
Wij zeiden "Oké, wat bedoel je?"
Toen zagen we het, en het was...
Ik voel me vochtig.
- Vochtig? - Door de lucht hier in Florida.
Die is zo drukkend.
Vochtig en plakkerig.
Ik voel me net een hobbit.
- Ja. - Ben je hier klaar voor?
- Ik ben ***. - Hoe groot zal het zijn?
Groter dan een huis, heb ik gehoord.
Dus ik ben erg nerveus.
Zo groot? Oké.
Test een, twee. Test een, twee. Hé. Een, twee.
Oh, mijn God. Oké.
We doen het. Laten we gaan.
Mijn God.
Dit is het grootste ding dat ik ooit...
Kijk naar dat handvat. Het scherm is gigantisch.
Mijn God. Hoe breed is dit podium?
Ik moet rennen om over te steken en met je te praten.
Het is een metafoor voor wat we
in Amerika gaan beleven, Phil.
Dat had ik niet mogen doen.
We hebben de crew nog niet begroet.
Laten we niks breken, ze hebben
alles net opgesteld.
Er is veel op de set dat ons
YouTube-kanaal reflecteert.
We hebben de leeuw en de lama
die we de set wilden laten omkaderen.
Larry ziet er groter en brutaler uit.
- Ja. - Hoe groot is hij?
- Gevaarlijk. - Wow. Oké.
Eerst moesten ze in vorm gesnoeide bomen zijn.
Dat waren ze.
Maar het is niet handig om een haag mee te sleuren, wereldwijd.
De knoppen op de microgolfoven zijn
dingen die we lekker vinden.
Phil, dat zijn normale knoppen.
Oh, ik dacht dat ze speciaal voor ons waren.
Dat is niet eens een grap. Je dacht echt... Oh, wauw.
Phil, hoe zou jij je reactie
op de Amerikaanse set samenvatten?
- Groot. - Groot, groot, groot.
- Ja.
- Phil de dichter, gekend om zijn grote woordenschat.
Groter dan Godzilla. Groter dan een monster.
Dit is TATINOF USA.
We hebben de willekeurigste verzameling
rekwisieten die ik ooit heb gezien.
- Is dat Dils hoofd? - Ja. Zet het op.
- Wauw. - Zie je wat?
- Ik kan veel minder zien dan ik dacht.
Val niet om.
Dit is angstaanjagend.
Nee, nee, nee.
Oh, het is een kar. Ik ben oké.
Alles is in orde. Oké.
Voorzichtig. Straks breek je alles
voor de show start.
Laten we stil in onze kleedkamer gaan zitten.
We hebben een auto op afstandsbediening, een cactus,
een rode knop, een hoop pop-upstokken.
Ja.
Oh, mijn God.
Als mijn persoonlijkheid een kar was.
Dat is het idee.
Phil, dit is beter dan ik ooit kon dromen.
Ja.
Weet je nog, toen de
repetitie voorbij was?
- Dat is het. We zijn er klaar voor. - Ja, we kunnen het.
Toen beseften we opeens dat we
hiermee op tour moesten.
Maandenlang reizen en elke avond optreden.
- Dat was angstaanjagend. - Inderdaad.
De tour in het VK was grappig.
We traden voor het eerst op
wat al heel wat was.
Het leven onderweg was raar
omdat we overdag reisden
in een kleine, grijze auto. - Ja.
We rijden naar de volgende zaal
en Dan zit al te internetten.
In een auto zitten betekent niet
dat ik niet op Tumblr kan.
We reden veel overdag.
Ik werd er snel wagenziek van
omdat iedereen op zijn computer zat
en e-mails las
en ik zat uit het raam te kijken en te kokhalzen.
Dit gaan we niet doen.
Ik ga deze zak hummuschips lezen
en kijken hoe lang het duurt voordat
ik moet kotsen.
Voor Phil ons onderkotst.
Oké. Veertig procent minder vet
dan normale chips. Vet verminderd...
Ik voel me al ziek. Daar gaan we. Zeven woorden?
Het is spannend te zien wat voor hotelkamer we krijgen.
Dat is altijd leuk.
"Oh, waar zit ik gevangen voor... Urgh."
Of misschien: "Oeh."
Oh. Is dat een gevangenis?
Onze levens zijn net... Wat ben jij nou aan het doen?
Phil staat op een stoel. Wat doe je daar?
Ik wou dat je dacht dat ik reusachtig was.
Ik ben... Je ziet eruit als Slenderman.
Ik was bezorgd om je veiligheid.
Ik vind dit leuk, het plafond is hoog.
Hoe is het om op hotel te leven?
- Leuk. - Het is wel fijn.
En interessant.
Ik wist dat ik mijn kussen zou
missen, dus heb ik het meegebracht.
Het is goed als je een dutje nodig hebt
want sommige dagen duren lang.
Dan rust je even.
En ik vertrouw hotelkussens niet
want wie heeft er al op gelegen?
Phil, alsjeblieft.
Ze zitten vol met huidcellen, haar en speeksel.
Volgens mij is dat een copingmechanisme.
Wat is de metafoor achter je kussen?
Het is een stukje thuis dat ik kan meenemen.
Iets wat ik geweldig vond was
dat we veel van het VK zagen
dat we niet kenden.
We zijn Britten, maar we
zagen hoe weinig we van ons eigen land kenden
en dat was leuk. - Ja.
- Het was zo mooi. Glooiende heuvels
groene weiden, majestueuze dieren.
Naar Basingstoke rijden door Slough is minder goed, maar...
- Minder mooi. - ... we houden van ons land.
Touren klinkt geweldig.
We gaan glamoureus leven.
We worden rocksterren.
Overal zonnebrillen, champagne, honden...
Geen idee.
Blijkbaar moet je vooral leven vanuit een piepkleine koffer
en je leven in die miniruimte zien te proppen.
Phil is de slechtste inpakker ooit.
Er zijn drie linkerschoenen.
Ik snap het niet.
Dit is typisch Phil Lester.
Waar zijn de andere drie schoenen?
Nog onder mijn bed, denk ik.
- Amerika-aanval! - Wat doe je?
We brachten twee maanden door in Amerika.
Ik kan niet ontsnappen aan de vrijheid!
Het is een grote plek
dus hadden we een echte tourbus nodig.
Dat was een nieuw niveau van leven onderweg.
Dat ding is gigantisch.
Reizen we daarin? Oké, hij stopt niet. Goed dan.
Het lijkt alsof hij ons gaat verpletteren. Wacht, wacht. Oké.
Wauw.
Dit is een niveau hoger dan
ons busje in het VK.
Wat vind jij? - Dat is het zeker.
Je kan ongeveer zeven van die busjes
hierin krijgen.
- Hoe gaat 'ie? Yo, ik ben D-Hizzle. - Ik ben P-Lizzle.
Welkom in onze tourbus. Kom erin.
Welkom in de lounge. Oh, ja.
Hier ga ik lekker browsen.
Kijk naar deze houding. Zo ergonomisch.
Je hebt het helemaal, Phil.
Mat. Antislipmat.
Geen idee waarom er twee tv's zijn, maar daar hangt een enorme.
- Videospeler. - Al mijn Winnie de Poeh-video's.
Die laten we lekker rollen in dit ding.
Oh, Phil, kijk. De kamer verlengt zich.
Kijk, zo veel plaats. Phil, blijf gaan.
Laat die kracht pompen.
- Boem. - Dat was vermoeiend.
- Bing! - De microgolfoven.
Een onomatopee om je eten in op te warmen.
We hebben wifi.
Toen we in de bus stapten, dachten we
"Dit wordt vreselijk. Ik haat dit."
En toen zagen we dat en dachten
"Nee ***, er is wifi."
Dat hebben we echt nodig om te overleven. - Zo broodnodig.
Wat zouden we gedaan
hebben als er geen wifi was?
Opbergruimte. Kijk eens. We kunnen dingen opbergen.
Da's een vuilbak. Die gaat niet eens open.
- Plastic bestek. - En een schep!
Een schaar, niet linkshandig. Die kan ik niet gebruiken.
Opbergruimte.
Feit: wist je dat dit vroeger
de tourbus van Ed Sheeran en Kanye West was?
Wat? Gebruikte Kanye deze op tour?
Hij heeft dit gebruikt.
Een momentje.
Dan?
Welkom in de slaapkamer. Wacht, ik zie geen bedden.
Phil, toon je de bedbanken?
Welkom op mijn bedbank.
De matras heeft een babypoepkleur
en voelt als stenen.
We hebben een DVD-speler.
Ik kan anime kijken en huilen terwijl
iedereen in slaap valt
en een rood licht dat thuishoort
in de kelder van een seriemoordenaar.
Tot later.
Ik *** je al vragen: "En de geur? Je kan
"niet stinken op een bus
"met meerdere mensen."
Kijk maar.
Welkom in de ***.
Het gordijn is doorzichtig
want wie maalt erom als
iedereen je kont ziet?
Hij is te laag voor grote mensen, dat wordt leuk
en er hangt een rioolgeur.
Tijd voor een wasje.
Laten we hem wat privacy gunnen.
Wacht, ik snap het.
Ben je klaar voor het beste in de hele bus?
Welkom in de grote slaapkamer.
- Mijn kamer, dus. - Wat?
Mijn kamer. Ik was eerst.
Je kan niet zomaar de kamer met tv claimen.
Jawel. Ik ben op het bed. Mijn territorium is afgebakend.
Te veel informatie. We kunnen dit slechts op één manier oplossen.
Ultieme schaar-steen-papier!
Een, twee, drie, af.
Een, twee, drie, af. Hoera!
Een, twee, drie, af.
Nee!
Ik win! Ga van mijn bed af.
- Van het bed af. - Doe me dit niet aan!
Het is zo klein en ik ben zo groot!
- Ja. - Oké dan. Wat jij wilt.
Doei.
Eén keer gingen we naar een restaurant
in de VS. We waren er net, vouwden
de kaart open en zeiden
"We weten waar we naartoe gaan.
"We plannen de reis en zien waar we aan beginnen."
Amerika.
We startten dus in Florida, eindigden in LA
en gingen naar New York, ergens in het midden, en daarna...
Gelukkig had de winkel ook sterrenstickers.
Ik weet niet of je vandaag
een aardrijkskundetest verwachtte, maar hier gaan we.
De eerste halte is Orlando, Florida.
- Orlando. - Daarna Jacksonville.
- Ook in Florida, juist?
- Ja. - Gevonden.
Daarna Reading, Pennsylvania.
Dat is gestoord.
Dat is Engeland tien keer achter mekaar.
Dit land moet krimpen.
- Dan New York. - Daarzo.
Nee, plak dat op Manhattan, sukkel.
Sorry, Manhattan.
Je hebt in het oude York gestudeerd.
Dat klopt.
Kan je het vergelijken met het nieuwe?
Minder wolkenkrabbers en Vrijheidsbeelden
maar ook erg mooi.
Meer ganzen.
- Kalamazoo. - Dat is geen plaats.
Hier, gevonden. Daarna Charlotte.
- Alabama. - Nee.
- West Virginia. - Ook niet.
- Kentucky. - Nee.
Baltimore, in MD. Wat is MD nu weer?
- Het klinkt als 'mand'. - Mandland. Maryland.
- Maryland. - En dan Washington, DC.
Ik wist niet dat Chicago aan zee lag.
Dat is een meer, Phil.
Het thuis van Mission Control en Beyonce. Houston, Texas.
Dan Cupertino. Dat klinkt niet eens als een echte plaats.
Dat is een Pokémonstad.
Milwaukee. Phoenix, Arizona. Daarna Hollywood.
- Dat was mis.
Gelukt. Wat een hoop sterren, Dan.
Laten we een corndog halen.
- Wat is dat eigenlijk? - Dat kom je zo te weten.
Oké.
Ik wed dat het naar vrijheid smaakt.
Daar wil ik niet eens aan denken. Bedankt.
Hier staat: "Gebruik de andere deur". Te laat.
Een van de dingen die ik echt
het leukst vond aan touren
was dat we een doel hadden.
We werden elke dag wakker en dachten
"de reden waarom we leven is deze show"
en dat gaf me energie.
Ik vond het leuk om naar verschillende restautants
te gaan en veel pannenkoeken te eten.
- Wat is dat? - Een cupcake-pannenkoek.
- Daar gaan we. - Daar gaan we. Dit is het.
- Jammie. Recensie? Beide duimen omhoog.
In de VS reden we altijd 's nachts.
Het was net slapend teleporteren.
Je gaat ergens slapen en
wordt ergens anders wakker.
Goeiemorgen. Tijd om te ontbijten.
Dan, wakker worden. We moeten zo meteen naar de zaal.
Stop. Niet filmen. Lach niet.
"Oh, ik krijg een bed. Ik kan gewoon..."
Oh jee.
Net een giraffe die geboren wordt.
De bedbank is te klein voor mijn benen
dus heb ik mijn rug in een S gebogen.
Je mag geen grote boodschap doen op de bus. Da's een feit.
Ik wou er niet over beginnen
maar jij zegt het. Goed.
Dat kan je niet doen.
Het gevaarlijkste is
melk gieten terwijl de bus rijdt.
De weg is hier recht, dus het zou moeten lukken.
Phil, dat is geen grap.
Ik lach niet.
Op sommige dagen konden we naar buiten
om dingen te doen. Dat was echt leuk.
Woehoe, sport is top!
Hallo vanuit Chicago.
We eten hier op aanraden van mensen uit Chicago
een dieppanpizza.
Kijk eens.
Welkom in Amerika.
Ik ga jullie cultuur beleven op al mijn kleren.
Er waren nog veel spontane dagtrips
zoals de Niagara Falls. - Niagara Falls!
We reden van Amerika naar Canada
en wisten dat het ergens was, maar
niet of we genoeg tijd hadden.
Toen reden we er voorbij.
"Moeten we de bus stoppen?"
We staan op het punt hierdoor te gaan.
Ik vind het niet leuk om nat te worden.
- En jij, Phil? - Ik zie niks.
Kan ik dit wat strakker maken? Misschien...
Ik denk het niet. Straks valt je gezicht eraf.
Zo dan? Is het zo goed?
We zijn in het oog van de storm. Nee, daar regent het niet.
We zitten in de rand van de storm.
Deze telefoon heeft nog één minuut
voor hij water wordt.
Ik ga vallen! Help!
Het was ongelooflijk.
Je vond het geweldig. Dat was de mooiste dag van je leven.
Het was het beste ding ooit.
We zijn in Vegas en zagen net Dans
aartsvijand: de hobbit-haar-machine.
- Het is een meneer. - Een meneer.
Het zijn de Bellagio-fonteinen.
Hoera. Ik verpest het.
Phil heeft al meer dan $400 gewonnen op de Gremlins-machine.
Ga nooit gokken.
Het is ongeveer 2 uur 's nachts
en ik wandel door het casino
met een lama-pinata.
Dat was een leuke verjaardag.
De bus had pech.
En we zijn in niemandsland.
Letterlijk middenin...
Kijk daar. Wat is dat?
Drie uur later. De bus heeft nog steeds pech.
Er is iets mis met de koppeling.
Ik snap auto's niet.
Maar er is geen internet en ik word langzaam gek.
Straks eet ik mijn gezicht op.
Een van de uitdagingen van zo'n lange tour
is ziek worden.
Wat moet je dan doen? - Ja.
Gelukkig werd Phil erg ziek toen we
anderhalve week onderweg waren.
Ja, inderdaad.
Hoe ziek ben je?
Wel, ik gebruik mindfulness
om te geloven dat ik niet ziek ben.
- Lukt het? - Eigenlijk ben ik ziek.
Ik hoest erg.
Ik bibber. Ik heb koorts.
Je hebt in Georgia een hele dag geslapen voor de show.
Dat was het net. Ik wou gewoon slapen
maar dan 20 uur per dag.
Ik ben aan het filmen.
Oh, nee!
Ik zou gewoon in de kleedkamer slapen
tot de show begint, optreden
en al mijn energie gebruiken
en weer gaan slapen.
Oh nee.
Hopelijk gebeurt dit niet tijdens "Weird Kid".
Aan degene die in Playlist naar mij geademd heeft: ik moet je niet.
Het moeilijke is dat je altijd reist
dus je hebt geen basis.
Je hebt geen slaapkamer.
- En geen thuis. - Je hebt geen thuis.
Ah, een vredige, ontspannen ochtend op hotel. Niet dus.
Ik werd wakker met deze vent.
Dus ging ik naar Dans kamer
en kijk, wat een villa.
Wat heeft dit te betekenen?
Heb je hen verteld dat je de sleutels verwisseld hebt?
Nee.
Het beste is dat Phil zei
"Op welke verdieping lig je?" Vijf.
Hij zei: "Ha, ik lig op..." - Op 14.
Dus zei ik: "Oké, je hebt gewonnen.
"Jij hebt de goeie kamer."
En Phil zei: "Hoera, eindelijk.
"Ik slaap hoger en Dan lager."
- Ja. - Kijk naar die lagere kamer.
En nu naar wat hij krijgt. Kijk.
Ik heb ook nog Kapitein Boor Boormans
vlak buiten mijn raam.
Dit is een stil paleis met vijf kamers.
Niet eerlijk, hotelgoden.
Wat miste je het meest toen je onderweg was?
Ik miste betrouwbare wifi. Dat was één ding.
Oh, daar maken we niet eens grapjes over.
Geen grapjes over wifi.
Dat is wie we zijn.
Het eerste dat we overal vroegen was
"Wat is de wifi-code? Waar is er wifi?
"Heeft dit hotel wifi? Heeft deze zaal wifi?"
We willen een wifi-code.
Wat is de wifi?
Ken jij de wifi?
Heb je wifi?
We hebben ons eigen wifi-netwerk, Phil.
- Dat is veel waard. - Wat een mooie dag. Bedankt.
- Wat is het wachtwoord? - Je hebt het wachtwoord nodig.
- Oh, juist. - Klaar? Danandphil26.
Oh, wauw. Dit gebeurt echt. Oké, dank je.
We hebben opgetreden in een
waaier aan zalen en locaties.
Mooie woordkeuze, Phil.
Een waaier. - Waaier. Serieus.
Sommige plekken waren operazalen.
Andere waren kleine cultuurcentra.
Sommige kleedkamers waren ongelooflijk.
Wauw.
Is dit onze kleedkamer? Dit zou je op de Titanic vinden.
Ik vlei me hier even neer.
Oké, je maakt het hier gezellig zonder...
Dit ben ik voor de rest van de dag.
Sommige waren net vochtige kelders.
We hebben twee stoelen.
Hier is een stoel en daar is er een
en een spoelbak en een pakje zakdoekjes.
Wat een droom.
Bij sommige zalen zag je wie
er al had opgetreden. Dat zette het
voor mij in perspectief.
Vooral op plaatsen met gesigneerde muren.
Je wandelt rond en ziet ze allemaal
Frank Sinatra, Andre 3000, Amy Schumer...
- The Beatles. - Precies.
Elmo's Healthy Heroes.
In die show wil ik meespelen.
Disney Live: Winnie de Poeh. Wauw.
We worden vereeuwigd als we hier tekenen.
We zijn in Detroit, in het Fox Theater
waar iedereen die heeft opgetreden, de muur
signeert, en het is verbazend.
Zo veel legendarische artiesten op deze muur.
Het is gestoord.
Het gaat helemaal tot boven.
We gaan vanop deze deur filmen.
Hier tekenen we.
Outkast. Dan en Phil. Boem. Kijk eens aan.
Voor altijd. Wacht, waar staat het?
Voor altijd in de geschiedenis van het Detroit Theater.
We sloten de VS-tour af in het Dolby Theater in Hollywood
waar we de show gefilmd hebben. Dat was angstaanjagend.
Het was angstaanjagend omdat
de Academy Awards daar gefilmd worden.
Welkom in het Dolby Theater.
- Dank je. - We hebben er zin in.
- Goed, goed. - Echt waar.
- Er wachten al een paar fans op jullie. - Echt?
We zagen ze vanuit de bus.
Allemachtig, dat is hoog.
- Oh, wauw. - Hallo. Oké.
Dit is geschift.
Kijk daar.
Er zijn niet veel zitjes. Hoe voel je je, Phil?
Ik denk dat er veel beroemde konten op die zitjes hebben gezeten.
Het enige dat we nog moeten doen
is de show opvoeren.
- Zo klinkt het gemakkelijk. - We hebben dit al 42 keer gedaan.
Dit is gewoon hetzelfde, nog één keer.
Ja. Nog één show.
Je hebt gelijk. We doen het nog één keer
en wat we doen, daar zullen we eeuwig op beoordeeld worden.
Wauw. Dit is zo cool.
Zelfs al is dit helemaal veilig,
ik denk altijd dat er iets fout gaat
als ik op een dak sta.
Kijk naar die huizen.
Hoi, Halle Berry.
Het is grappig. Dit moment
was het laatste anderhalf jaar van ons leven.
Wanneer besloten we een boek en een tour te maken?
- Zo lang geleden. - Begin 2014 ongeveer?
Het was letterlijk onafgebroken
opbouwen naar dit moment.
Tot vandaag.
Vandaag doen we het live voor de camera.
- Onder ons. - Onder ons.
Ik ga naar binnen voor ik verbrand.
Voor elke show op de tour
waren er meet-and-greets
waarop we 100 tot 150 mensen ontmoetten
en dat was een belangrijk deel van de tour
omdat het niet gewoon draaide om
onze zaalshow en kijkers.
Er waren veel mensen die
Phil en mij echt wilden ontmoeten.
Ons publiek is een anonieme *** op het internet.
Al die mensen ontmoeten
en hun verhaal horen en echt een band
voelen met de mensen die ons alles geven
is voor mij erg belangrijk.
De hoogtepunten van de tour waren zeker
onze fans ontmoeten en leren kennen
omdat ze zo leuk zijn
en zo veel energie, plezier en leven in de show brengen.
We beseften niet hoeveel indruk we hebben gemaakt
op bepaalde mensen, tot we hen leerden kennen.
- Hoi, hoe gaat het? - Oh, wauw, dit is geweldig.
Mensen zien die zo blij zijn om ons te ontmoeten, dat is
zo'n surreëel gevoel.
Ze reageren altijd zo fantastisch
dat ik opeens barst van de energie
zoals een batterij in een oplader.
- Goeie metafoor. - Bedankt.
Ze doen niet alsof ze grote sterren zijn.
Ze gedragen zich echt, en dat vind ik leuk.
Als je mensen op een scherm
ziet, lijkt het alsof je hen kent.
Dan zie je hen in het echt, en
hun gezicht is daar echt
en ze hebben echt goeie gezichten. Ik was dus blij.
De ouders waren grappig. Sommigen zeggen
"We bekijken jullie video's gezellig samen"
of: "Ik moest meekomen
"en heb geen idee wie jullie zijn.
"Ik wil gewoon weg."
Ik had niet verwacht zo blij te zijn toen ik hen zag.
Ik was helemaal overweldigd.
Ik denk dat het een soort
nieuwe Beatles-gekte is.
Ik ben echt opgewonden. Ik kan niet geloven dat ik hen net heb ontmoet.
Ik kan niet geloven dat ik hen in 3D ga zien.
Dan en Phil live was fantastisch.
De mensen die onze video's bekijken zijn een community
en ze delen allemaal één interesse.
Er kwamen heel wat mensen die
hier niemand kenden, en
met een hoop nieuwe vrienden vertrokken.
Ik hou zo veel van jullie.
Hun sociale onbeholpenheid en humor
spreekt mij als kijker aan.
Dat vind ik het leukste aan hen.
Hun video's zijn zo creatief en uniek.
Ze doen me gewoon lachen.
Ik ben naar TATINOF gegaan en al wat ik kreeg
was de kans om de mensen te zien die mijn leven hebben gered.
Die me weer deden schrijven en zingen
en piano spelen.
Bedankt daarvoor, jongens. Ik hou zo veel van jullie.
We maken gewoon soms YouTube-video's.
We vinden het niet belangrijk
en hebben geen boodschap
maar dan komt er iemand die zegt:
"Hoi. Ik had het erg moeilijk,
"ik heb dit meegemaakt, en jullie video's
"deden me lachen toen ik verdrietig was."
Dat is het belangrijkste wat iemand ons kan vertellen.
Ze zijn zo vriendelijk, en zo lief.
Ze begrijpen wat wij belangrijk vinden.
Ik wil hen gewoon bedanken
Tijdens de meet-and-greet
liep de podiummanager, Greg...
Samen met een team crewleden.
... rond om content te verzamelen voor
"Weird Kid" en "Internet Support Group".
En "Crafty Corner" en "The 7-Second Challenges".
- Daar komt heel wat bij kijken. - Hij is druk bezig.
Wauw.
We vinden het belangrijk dat iedereen
dit als persoonlijk ervaart.
Elke avond is de show anders
omdat de fans telkens nieuwe, interessante
en vreemde dingen aanbrengen.
Dat is erg belangrijk voor elke show
als we de inzendingen voor "Crafty Corner" bekijken.
Er worden zo veel ongelooflijke dingen
gemaakt voor de show.
Het ziet er wel raar uit. We lopen de hal in
en er ligt een ding.
Er zijn cactussen, cakes, papier-maché hoofden, schilderijen.
Hier ligt een ingeblikte Tweety.
Er zijn Dan en Phil-voodoopopjes.
Echt niet griezelig. - Mooie schilderijen.
Er waren ook memorabele
inzendingen.
Zoals een mozaïek van ons, gemaakt van ontbijtgranen.
Het verbaast me dat je die niet hebt opgegeten.
Ik wou likken, maar
de toeschouwers riepen
"Niet doen". Geen idee waarom.
Er had iemand een knuffel gemaakt van onze Sim, Dil Howlter, en
ik zei: "Kijk, dit is Dil-dolletjes."
We kunnen kiezen uit 11 "Weird Kids".
We moeten er 5 kiezen.
Da's moeilijk.
Ik zat vroeger graag in vaatwassers.
- Gevaarlijk. - Dat is verbluffend.
De vragen aan "Uncle Dan" waren grappig.
Ik wist nooit wat mensen zouden vragen.
Soms waren ze ernstig en zeiden ze
"Ik wil stoppen met studeren,"
en dan zei de volgende persoon
"Niemand vindt me leuk omdat ik steeds
Shrek-woordgrapjes maak."
Dan komen de "7-Second Challenges"
die in onze mooie kubus gestoken zijn.
We krijgen er 100 tot 200.
We halen ze er gewoon met blote handen uit
en rommelen erdoor.
Dan kiezen we
het vernederendste, gênantste ding
en moet de ander het doen.
Maak een rap over duiven.
Wat?
Duiven, duiven. Ze hebben geen kiezen.
Als je er een kust, dan moet je niezen.
Het leuke is: als een van ons
de ander vernedert,
nemen we daarna wraak.
Dab 10 keer. Vanaf nu. Een, twee, drie...
We hebben geen idee welke "7-Second Challenge"
de ander kiest.
Phil weet soms niet hoe
angstaanjagend de "Weird Kid" zal zijn.
Soms vertellen ze mij niet hoe raar
een vraag aan "Uncle Dan" echt is.
Mijn probleem? Ik ben al vier jaar verslaafd aan anime.
Laat het mij ooit los?
Op zo'n momenten worden we echt verrast.
Dit is Dil-dolletjes.
We verprutsen het, we zijn ***
of vallen uit onze rol.
"Oké, dit is net in het water gevallen."
Dat maakt het speciaal voor het publiek.
De spanning in de lucht bij een show
is iets unieks, iets dat ik
nog nooit had meegemaakt.
Dan, begin met opwarmen.
Oké, we hebben vijf minuten afgeteld.
Tijd om te zingen.
Ik heb mijn energiedrank. Ik stuiter al.
Drink je dat?
Phil heeft Transformers gegeten.
- Transform-a-snacks. - We gaan opwarmen.
Ja, we gaan ervoor.
We doen elke avond een pre-show-ritueel.
Het start met het opwarmen, dan smeren we onze kelen.
Erg professioneel.
Mee-maw, mee-maw. Die is belangrijk.
Eén, twee, drie.
Ik kan het niet!
Oh, wauw. Ik kan het. Dat was perfect.
Dit is mijn eerste poging in vijf maanden.
Dat is geniaal.
Ga weg.
Dil warmt langer op dan wij.
- Wat een diva. - Ik weet het.
Als internationaal bekend artiest is mijn pre-showritueel erg belangrijk voor me.
Ik kies mijn legendarische outfit met zorg en elk juweel is een deel van mijn ziel.
Ze zijn van onschatbare waarde.
Dan doe ik yoga voor mijn fysiek uitputtende rol in de show.
Mijn wellnessniveau is nu 10, na maanden oefenen in het wellnesscentrum.
Even mijn haar goed leggen, wenkbrauwen nakijken... Klaar.
- Werk nooit met een Sim, oké? - Sims.
Nachtmerries.
Ik krijg nu de belangrijkste knipbeurt ooit
want deze wordt vereeuwigd.
Wat vind je daarvan, Neil?
Geen druk, ***.
Geen druk, helemaal geen druk.
Scheer alsjeblieft mijn wenkbrauwen niet af.
Ik heb foto's gezien op Tumblr. Niet mooi.
Ik adem wat water in voor mijn stem.
- Dit is water voor mijn stem. - Inderdaad.
Dan hebben we ongeveer een uur nodig
om onze gezichten chirurgisch vast te maken.
Dit is mijn neusprothese, die
Maryann op mijn gezicht lijmt.
Mijn showneus. - Je sheus.
Zoom niet zo in op mijn gezicht.
Soms kijk ik na een show naar
mijn gezicht, en zie ik lijnen die
als smeltende sneeuw door mijn make-up lopen
waar een zweetdruppel door de make-up is gerold
om de woestijn eronder bloot te leggen.
Je proeft de make-up zelfs
die in je mond loopt.
"Hmm, ik kan mijn make-up proeven."
Dat hoef je dus niet te delen.
Het smaakt wel.
Maryann zal me meteen in het gezicht spuiten.
Dat is vreselijk.
- Ben je klaar? - Eén, twee, drie.
- Ah. Ah! - Eentje voor de zekerheid.
Ik voel me net in Sea World.
Maar dan minder gemeen.
Er is tijd die we "geen-internet-tijd" noemen,
en die is erg, want dan gaan de telefoons uit
en concentreren we ons op de show.
We zitten daar lichtjes te panikeren
en dan begint het.
Dames en heren van The Amazing Tour Company
over een half uur beginnen we.
We zitten in de kleedkamer. Enkel ik en Phil.
We horen duizenden mensen boven ons
op de grond stampen en klappen.
Soms scanderen ze "Dan en Phil"
en denk ik: "Stop daarmee."
De wijze woorden van Regisseur Ed: "Wees in je lichaam, niet je hoofd."
Ja.
Want als je aan niets denkt
komt het gewoon.
Als je nadenkt, word je gek.
Dames en heren van The Amazing Tour Company
over een kwartier beginnen we.
De sfeer bouwt op in een soort
angstaanjagend, wonderbaarlijk crescendo.
Dames en heren van The Amazing Tour Company
we gaan beginnen. Naar uw plaatsen, alstublieft.
Dit is het.
Er zijn veel mensen.
Hoe luider het publiek, hoe beter de show.
Denk ik.
Het geeft ons energie.
Hallo. Hoi, mensen.
Hoe gaat het?
Zodra we uit de microgolfoven springen
start de show
en dat is erg spannend. Ik ben niet meer nerveus.
Zodra ik het publiek zie
zijn ze geen nachtmerrie meer.
Gewoon leuke, blije mensen. Het is zover.
Oh, mijn "Weird Kid"-documenten.
Ik word zenuwachtig tijdens Weird Kid
want dat is een lange monoloog in mijn hoofd
en het is elke avond hetzelfde.
Je moet zo veel onthouden.
Ik ben *** om mijn tekst te vergeten.
Terwijl Phil "Weird Kid" doet, duw
ik de doos weg met mijn
lamapoten. Het is echt grappig.
Ik moet meteen gaan zitten en die poten uitdoen.
Ik open mijn laptop, drink wat, veeg mijn gezicht af.
Het is leuk: zelfs tijdens
de show kan je je laptop openen
voor vijf minuten. - Dat is belangrijk. Ik moet opfrissen
wat er de rest van de show gebeurt.
Na "Weird Kid" ga ik backstage.
Ik zit daar te kijken naar jouw
"Uncle Dan's Phone Support Hotline"
omdat dat elke keer iets nieuws is.
Ik *** de antwoorden graag.
Dat is een van de leukste dingen.
Da's ook het perfecte moment om mijn haar goed te leggen.
Dit is de backstage spiegel
waar ik mijn haar check. Dit is gênant.
Maar kijk, het wordt zo warrig.
dit is de lamp waarmee ik naar mijn haar kan kijken.
Zo.
Hallo?
Hoi, Dan. Ik ben Paulina, van Californië.
Het is raar om op je publiek te kunnen reageren
want dat is het enige dat met YouTube niet kan.
Snap je? Je denkt dat iets grappig
is en dat mensen het leuk vinden
maar je ziet enkel feedback in de reacties
terwijl dit onze eerste ervaring
op een podium was
waarbij we een mop vertelden en mensen begonnen te...
Bedankt.
Twee doekjes tegelijk.
Dit is hoe het moet.
Nee, ik kan niks zien.
Een intens moment tijdens de show
is wanneer we elkaars snorharen moeten wegvegen.
We vonden het handiger om
elkaars gezicht schoon te vegen
omdat je je eigen gezicht niet kan zien.
Het is zo bizar.
Telkens er nieuwe mensen bij kostumering zijn
denken ze: "Wat heb ik net gezien?"
Het meest angstaanjagende en intense moment van de hele show is
het lied op het einde.
Dan en Phil, Dan Is Not On Fire en The Amazing Phil
moeten een nummer brengen voor duizenden mensen.
Jij moet tenminste niet eerst.
Ik sta in een enorme spotlight
en iedereen wacht tot ik ga zingen.
De reactie op het lied zien
vind ik geweldig omdat het onverwacht is.
Niemand weet dat we gaan zingen en dansen.
Zelfs na een paar keer denken ze dat het een grap is.
Ik hield van dat nummer.
Er is zang en dans. Ik hou daarvan.
Dat zie je hen gewoonlijk niet doen.
Dat was mijn favoriete deel.
Zo anders dan wat ze altijd doen.
Het is pijnlijk catchy. Ik wil het op vinyl.
Ik heb geen platenspeler.
Ik wil hem lezen met mijn vingers, zoals braille.
Dit prent ik in mijn geheugen.
Ik maak geen oogcontact
met het publiek.
Ik kijk naar het licht.
Maar als ik iemand zie genieten
voel ik me zo goed.
- Het is gelukt. - Inderdaad.
Van het podium wandelen voelt
als een zweterige bal emoties die ontploft.
Dat ging erg goed.
Vind ik ook. Hoe voel je je?
Overweldigd. Ik kan niet geloven dat dit het einde is.
Ik ben fysiek uitgeput, en jij?
Ik heb nog nooit zo hard gedanst.
Dansen alsof ons leven ervan afhing.
Echt heel goed gedaan.
Dank je.
Dit is het moment voor de lijst
met dingen die foutliepen.
De show was verbluffend. Ik ben er weg van.
Ik heb hem voor de tweede keer gezien omdat ik een enorme fan ben.
En het is iets unieks.
Daar gaan we.
Woorden kunnen niet beschrijven hoe belangrijk
de crew achter de schermen is voor de show.
Op TATINOF! Op TATINOF!
Dankzij hen zijn onze ideeën
werkelijkheid geworden en zo goed gelukt.
We houden van die mensen.
Het was te gek om hen in het echt te zien
na hen zo lang op het internet te volgen.
Ze zijn zo grappig en spontaan.
Je ziet dat ze echt leuk vinden
wat ze doen.
Het was... Ik kan niet stoppen met glimlachen.
Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.
Deze show betekende veel voor mij
niet enkel om abonnees te ontmoeten
en het effect te zien
en al dat moois
maar voor het privilege om echt
de wereld rond te reizen met een show...
Dat is een unieke ervaring die ik nooit zal vergeten.
Mijn broer en ik maken al lang video's.
Grotendeels voor de community.
Soms hebben Dan en Phil naar ons en onze community gegeken
maar nu voel ik dat de student meester geworden is.
En nu kijk ik naar wat zij doen.
Ik ben zo blij dat ik mezelf heb gedwongen iets nieuws te doen.
Het was maar een idee.
"We gaan een zaalshow doen.
"Een liedje schrijven, een dansje doen."
En het was zo angstaanjagend.
Maar we hebben het gedaan en het publiek vond het leuk.
Ik ben zo blij en trots op ons.
Nu ben ik minder *** om nieuwe dingen te proberen.
Geen idee hoe, maar ze hebben
de beste, meest betrokken community op het internet.
Het zijn twee grappige nerds
die gewoon zeggen wat in hen opkomt.
Ik hou van jullie.
Jullie veranderen levens en inspireren me.
We willen dat onze volgers vertrekken met het gevoel dat
het oké is om een beetje raar te zijn.
Wees jezelf. Probeer nieuwe dingen.
Misschien beleef je een existentiële crisis.
Je weet niet wat belangrijk is.
Hoe je gemotiveerd raakt om dingen te doen.
Maar uiteindelijk
als iets jou en anderen blij maakt
is dat het belangrijkste.
Ik weet niet hoe mijn leven zal zijn als ik terugga.
Ja.
We doen dit al zo lang.
Ik ben hier emotioneel niet klaar voor.
Ik zal op het vliegtuig zitten denken
"Oh, ik mis de tourbus."
- Zal je de tourbus missen? - Ja.
Ik ga ongeveer een jaar slapen
en daarna zie ik je weer.
Ja. Nier zomaar een project, snap je?
Wat toast, een paar YouTube-video's.
We gaan terug naar YouTube.
- Hé, Phil. - Wat?
- Laten we naar huis gaan. - Oké.
Dit doet Dan na een show.
Waar komt die energie vandaan?
Ik laat hem doen.
Hé daar, we zijn...
... in een mysterieus groen niets.
- Hé, daar. - Hoi. Ik bedoel, het stinkt...
Oké, ik heb de *** kapotgemaakt.
Mijn kont is nog een beetje blauw daarvan.
Nu mag je dat verhaal afbreken.
Schrikwekkend.
Ik ben ***. Het is schrikwekkend.
Schrikwekkend. Een schrikwekkende gedachte.
- Dan Howell versus tafellaken. - Ik kan dit niet.
Drie, twee, een.
Dat was vies. Dus...
Dus... Oh, mijn haar zit slecht.
Oké, nu is het helemaal kapot.