Tip:
Highlight text to annotate it
X
In juli 1984 werd het lichaam van een 9 jaar oud meisje met ontbloot bovenlichaam gevonden
in de bossen bij Cambridge, Maryland.
Ze was verkracht en doodgeslagen.
De politie gaf een compositietekening vrij
die was getekend door twee jongens die een man met een meisje hadden zien lopen.
Hierna kregen ze een telefoontje waarin werd gezegd dat de man op de tekening leek op ex-marinier Kirk Bloodsworth.
Kirk werd gearresteerd en hij had geen deugdelijk alibi.
Hij protesteerde dat hij onschuldig was
maar er werd een proces aangespannen en de rechtszaal barstte in vreugde uit
toen Kirk schuldig werd bevonden en ter dood werd veroordeeld in de gaskamer.
In 1991, na het lezen van informatie over de nieuwe technologie inzake DNA materiaal
presteerden Kirks advocaten het om een spermamonster, dat was gevonden op de plaats delict, te testen.
Dit bewees zijn onschuld
en hij werd de eerste gevangene uit de dodencel die werd vrijgelaten op basis van DNA bewijs.
In 2003 werd de echte moordenaar gevonden.
Hij stond bekend als een pedofiel
die minder dan twee weken voor de moord vrijgelaten was uit een gevangenis in de buurt.
Ik hoorde over Dawn’s moord op het nieuws,
en weet je, het was verschrikkelijk, een verschrikkelijke moord.
Ik bedoel, de gemiddelde mens kan niet bevatten wat er met dat kind is gebeurd.
Ik werd op 8 augustus 1984 verhoord over de moord
en ik vertelde dat ik er niets mee te maken had.
Kwart voor drie de volgende morgen: ‘Boem! Boem! Boem!?’
op de voordeur van mijn neef
en iemand zei:
“Kom naar buiten Mr. Bloodsworth, je staat onder arrest voor de moord op Dawn Venice Hamilton, klootzak.”
Ik werd op alle punten veroordeeld;
Schuldig bevonden voor moord, schuldig voor seksuele aanranding,
Schuldig voor verkrachting, schuldig voor alles
en ik sta daar met mijn gezicht vuurrood.
Ik ben zo kwaad.
Mijn vader probeert bezwaar te maken bij de rechter
alsof dat iets helpt.
en mijn moeder huilt alleen maar.
Ze plaatsen me in een cel
en een 150 kilo zware deur slaat dicht
net als de achterkant van een vuilniswagen.
En ik kan de muur aan beide kanten van de cel raken, door dit te doen.
Letterlijk, op een centimeter na.
En ik kon het geschreeuw horen:
‘We krijgen je wel Kirk.’
‘We gaan jou hetzelfde aan doen als wat jij dat kleine meisje hebt aangedaan.’
Ik werd er stil van.
Ik wist niet wat ik moest doen, maar ik voelde mijn emoties opkomen
en ik drukte mijn gezicht in mijn deken
en huilde mezelf in slaap.
Ik bleef mensen vertellen dat ik onschuldig was
maar het is alsof je in een geluidsdichte kamer staat
en iedereen staat aan de buitenkant,
en jij staat binnen en je bent aan het schreeuwen en slaan op de ramen
en je probeert het ze te vertellen
en ze lopen gewoon door alsof je er niet eens bent.
Vertrouwen is belangrijk.
Je bent onschuldig, je kunt het bewijzen
en het gaat gewoon even duren.
Ik kreeg een boek dat ging over de eerste keer dat DNA materiaal werd gebruikt in een strafzaak.
Toen zag ik het licht.
Als het je kan veroordelen, waarom kan het je dan niet bevrijden?
Ik begon me te herinneren,
dat in een rapport stond dat er veel spermasporen waren gevonden.
Mijn advocaat betaalde het DNA onderzoek uit zijn eigen zak.
Het bedrag was 10.000 dollar.
Hij heeft me nooit een cent teruggevraagd.
Ik zat in mijn cel en het was ergens rond het einde van april in 1993
en een bewaker brengt een briefje naar mijn cel,
waarop staat ‘Belangrijk, bel je advocaat.’ Belangrijk?
Ik belde hem en hij schreeuwde aan de andere kant van de lijn,
‘Kirk, je bent onschuldig. Je bent onschuldig’.
En ik zei: ‘Dat weet ik. Wanneer krijg je me hier uit?’
Mijn verhaal is niet bijzonder,
maar slechts 18 van de mensen in de dodencellen zijn vrijgelaten met behulp van DNA bewijs
Uit de 142 die we nu hebben,
en in de meeste gevallen is er geen DNA materiaal
en als er dan DNA materiaal is, dan laten ze het je niet testen.
We kunnen niet zo tegen
het testen van DNA zijn aangezien het iedereen beïnvloed.
Dawn Hamilton’s familie, de blijdschap die zij voelden toen zij dachten dat het recht had gezegevierd,
was een leugen.
De wanhoop en pijn die mijn vader en moeder voelden,
was verschrikkelijk voor hen.
Iedereen vertelde hen dat hun zoon een monster was.