Tip:
Highlight text to annotate it
X
We zijn wederom in het Museum of Modern art (Museum van Moderne kunst) in de zaal gewijd aan pop art.
en we staan voor - lopen om - the Oldenburg's Floor Cake uit 1962.
En we lachen allebei want het is een hilarisch kunststuk.
Wat ik zo grappig vind is toen we dichterbij kwamen het er echt niet uitziet als een stuk taart.
De grote kers op de taart ziet er eigenlijk meer uit als een drol.
Ja. Het wordt steeds minder aantrekkelijk als je dichterbij komt. Het is een stuk canvas,
het is smerig en vies en het wonderlijk niet eetbaar.
We moeten het eerst beschrijven. Het is gigantisch.
2,5 meter lang?
Een jonge vrouw die zojuist in de zaal liep
zei 'ik zou er in willen gaan liggen en er op slapen'.
omdat het er eigenlijk uitziet als een gigantisch bed.
Het is absurd om zo´n groot stuk voedsel te hebben, maar dat niet alleen
het is ook geen representatie van een stuk taart. In feite, is het een soort van wonderbaarlijke mislukking en
dat ding aan de rechterkant vind ik een vertederend ding. Het is een gigantisch zachte
reeks kussens.
Maar weet je, de taart is een mislukt ding door de rommelige, kleverige, sensuele ervaring en het zachte ervan
herinnert me aan het graven in het glazuur en het eraf halen
Zeker, zeker, maar dat is niet sensueel. Van een afstand en met de associatie is dat het zeker, maar
zodra je dichtbij komt ziet het er droog uit en is het stof en een soort van slecht geverfde stof
en heeft allemaal eigenschappen die haaks staan op de eerdere associaties die je had.
Voor mij heeft het de associatie van het te zoet maken en de Amerikaanse cultuur die zichzelf begraaft in
zoetigheid en massaal geproduceerd voedsel.
Het is als kijken naar een cultuurfetish, toch?
Ik bedoel, dit is 1962, het is heel vroeg. Als je denkt aan waar pop art op dat moment is, dan is het net
'geboren' in de US. Warhol heeft dan net zijn eerst soepblikken gemaakt, Lichtenstein was pas in de
eerste fases van zijn cartoon--
Dus het genoegen van de Amerikaanse consumptiecultuur--
Absoluut
Maar het is soort van ondermijnd, echt ondermijnd.
Ja, ik denk dat er ook een enorm gevoel voor humor in zit. Maar je hebt gelijk, het heeft ook een kritisch aspect.
Maar niet alleen kritiek naar de Amerikaanse cultuur maar wat onze canon zou moeten zijn.
Er was die grootse uitspraak. Lichtenstein zei dat 'in de vroege jaren 60, nadat je het expressionisme had bestudeerd,
kon je een vod pakken dat was geweekt in de verf en het ophangen aan de muur en dat zou beschouwd worden als kunst'
Dus hebben we iets gedefinieerd dat nog moeilijk was. Het roept ook vragen op wat representatie zou moeten zijn
en wat representatie is.
Als je denkt aan representatie als iets traditioneels, misschien iets uit de 19e eeuw,
dan is het bedoelt om in directe wijze aan te refereren. Dit is toch iets dat er tegenin gaat.
Ik bedoel, het identificeert wat het is maar op zoveel manieren is het tegenstrijdig met dat wat het representeert.
Het is nog steeds te identificeren als een stuk taart, maar wanneer je er op een andere manier naar kijkt,
anders dan de duidelijke eerste identiteit, dan is dat het niet.
Maar het herinnert me ook aan de heroische traditie van sculpturen. Het is geen hard bronzen of marmeren ding,
het is zacht.
Maar dat niet alleen, het is geen geidealiseerd mensenlichaam, het is niet het lichaam van een god--
Ja, het is niet heroisch, maar het omgekeerde. Iets alledaags, iets mondains, het laagste.
Dus het is het laagste dat naar deze absurde hoogte is gebracht.