Tip:
Highlight text to annotate it
X
DEEL 4: HOOFDSTUK XVIII in kerkers The Queen's
Nou, regelde ik al wat, en ik had de man naar zijn huis.
Ik had een groot verlangen om de beul rack, niet omdat hij was een goede,
nauwgezet en paingiving officiële, - voor het zeker was niet aan zijn diskrediet dat hij
uitgevoerd zijn functies goed - maar om te betalen
hem terug voor het moedwillig manchetvorming rond en anderszins verontrustend dat jonge vrouw.
De priesters vertelde me over deze, en waren royaal warm om hem gestraft.
Iets van dit soort onaangename draaide zo nu en dan.
Ik bedoel, episodes die laten zien dat niet alle priesters werden van fraude en zelf-zoekers, maar
dat velen, zelfs de grote meerderheid van deze die naar beneden op de grond onder de
het gewone volk, waren oprecht en rechts-
hearted, en gewijd aan de verlichting van de menselijke ellende en lijden.
Nou, het was een ding dat niet kon worden geholpen, dus ik zelden tobde over, en
nooit hoeveel minuten per keer, het is nooit mijn manier om te veel moeite over de dingen
die u niet kunt genezen.
Maar ik vond het niet leuk, want het was precies het soort ding om mensen verzoend te houden
een gevestigde kerk.
We moeten een godsdienst - het spreekt voor zich - maar mijn idee is, om het te laten snijden
in de veertig gratis sekten, zodat ze de politie elkaar, zoals het geval was geweest in
de Verenigde Staten in mijn tijd.
Concentratie van macht in een politieke machine is slecht, en een gevestigde kerk
is slechts een politieke machine, het was uitgevonden voor dat, het is verpleegd, gekoesterd,
behouden blijft voor dat, het is een vijand van de mens
vrijheid, en is niet goed wat het kon niet beter doen in een split-up en verspreid
conditie.
Dat was niet de wet, het was niet het evangelie: het was alleen maar een mening - Naar mijn mening, en ik was alleen maar
een man, een man: dus het was niet de moeite waard meer is dan de pope's - of minder, voor die
materie.
Nou, dat kon ik niet rek de beul, noch zou ik over het hoofd net klacht
van de priesters.
De man moet een of andere manier gestraft worden, dus ik gedegradeerd hem van zijn kantoor en maakte
hij leider van de band - de nieuwe die moest worden gestart.
Hij smeekte hard, en zei dat hij niet kon spelen - een plausibel excuus, maar te dun, er
was geen muzikant in het land dat zou kunnen.
De koningin was een goede deal verontwaardigd, volgende morgen, toen vond ze dat ze zou
hebben noch Hugo's leven, noch zijn eigendom.
Maar ik vertelde haar dat ze moet dit kruis te dragen, dat terwijl door wet en gewoonte ze zeker
gerechtigd was om zowel de man het leven en zijn eigendom, waren er verzachtende
omstandigheden, en dus in naam van de koning Arthur's die ik had hem vergeven.
Het hert teisterde de man velden, en hij had gedood in een plotselinge passie, en niet
voor winst, en hij had gedragen hem in de koninklijke bossen in de hoop dat dat zou kunnen
maken detectie van de misdoer onmogelijk.
Verwarren haar, kon ik niet maken haar te zien dat plotselinge passie is een verzachtende
omstandigheid in het doden van wild - of van een persoon - dus gaf ik het op en laat haar
mokken het uit.
Ik deed Ik was van plan om haar te zien denken door op te merken dat haar eigen plotselinge passie in
het geval van de pagina aangepast dat misdaad. "Misdaad" riep ze uit.
"Hoe gij talkest!
Misdaad, voorwaar! Man, ga ik betalen voor hem! "
O, het was geen zin om zin te verspillen aan haar. Training - opleiding is alles; training
is alles wat er is aan een persoon.
Spreken we van de natuur, het is dwaasheid, er is niet zoiets als de natuur, wat we noemen door
dat de misleidende naam is alleen maar erfelijkheid en training.
Wij hebben geen gedachten van onze eigen, geen meningen van onze eigen, ze worden doorgegeven aan ons,
getraind in ons.
Alles wat origineel is in ons, en dus vrij verdienstelijke of schadelijk voor ons,
kan worden afgedekt en verborgen door de punt van een naald batisten, al de rest
atomen bijgedragen door, en geërfd van, een
processie van voorouders die teruggaat tot een miljard jaar aan de Adam-clam of
sprinkhaan of aap van wie ons ras heeft zo moeizaam en ostentatief zijn
en onrendabel ontwikkeld.
En als voor mij, alles wat ik denk in dit geploeter trieste bedevaart, dit zielige
drift tussen de eeuwigheid, is het uitkijken en nederig leven een zuiver en hoog en
onberispelijk leven, en behalve dat een
microscopische atoom in mij, dat is echt me: de rest kan land in het dodenrijk en van harte welkom voor
mijn part.
Nee, haar verwarren, haar verstand was goed, had ze genoeg hersens, maar haar opleiding
maakte haar een ezel - dat wil zeggen van een veel-eeuwen-later oogpunt.
Om te doden de pagina is geen misdaad - het was haar rechterhand, en op haar recht stond ze,
sereen en onbewuste van de overtreding.
Ze was een gevolg van de generaties van de opleiding in de niet onderzochte en onaangetast geloof
dat de wet op grond waarvan haar om een onderwerp te doden toen ze koos was een perfect
recht en rechtvaardig is.
Nou ja, moeten we geven zelfs Satan hem toekomt. Ze verdiende een compliment voor een ding;
en ik probeerde het te betalen, maar de woorden bleven in mijn keel.
Ze had het recht om de jongen te doden, maar ze was op geen enkele wijze verplicht om te betalen voor hem.
Dat was de wet voor een aantal andere mensen, maar niet voor haar.
Ze wist heel goed dat ze een groot en genereus ding om te betalen voor dat het doen van
jongen, en dat ik zou moeten met elkaar gemeen billijkheid te komen met iets knappe over,
maar ik couldn't - mijn mond geweigerd.
Ik kon het niet helpen te zien, in mijn fantasie, die arme oude oma met het gebroken hart, en
dat eerlijke jonge schepsel liggen afgeslacht, zijn kleine zijden pracht en ijdelheid geregen
met zijn gouden bloed.
Hoe kon ze betalen voor hem! Wie zou ze betalen?
En dus, goed wetende dat deze vrouw, opgeleid als ze was, lof verdiend,
zelfs vleierij, ik was nog niet in staat om het te uiten, opgeleid als ik was geweest.
Het beste wat ik kon doen was te vissen op een compliment van buitenaf, bij wijze van spreken - en
het medelijden van het was, dat het waar was: "Madame, zal uw volk aanbidden u voor
deze. "
Helemaal waar, maar ik wilde haar hangen er op een dag als ik woonde.
Sommige van die wetten waren te slecht, veel te slecht.
Een meester kan doden zijn slaaf voor niets - voor slechts Desondanks, boosaardigheid, of door te geven van de
tijd - net zoals we hebben gezien dat het gekroonde hoofd kon doen met zijn slaaf, dat wil
zeggen, wie dan ook.
Een heer kon doden een vrij gewone, en betalen voor hem - contant of tuin-truck.
Een nobele kon doden een nobel zonder kosten, voor zover de wet betrof, maar
represailles in natura te verwachten waren.
Iedereen kan iemand vermoorden, behalve de gewone en de slaaf, deze had geen
privileges. Als ze gedood, was het moord, en de wet
zou er niet tegen moord.
Het maakte korte metten met de experimentator - en van zijn familie, ook als hij vermoord iemand
die behoorde tot een van de sier-gelederen.
Als een gewone gaf een nobel zelfs zo veel als een Damiens-scratch, die zelfs niet doden of
gekwetst, kreeg hij Damiens 'dosis voor het gewoon hetzelfde, ze trok hem naar vodden en flarden
met paarden, en de hele wereld kwamen om te zien
de show, en crack grappen, en hebben een goede tijd, en een deel van de prestaties van de
beste mensen aanwezig waren zo taai, en als goed afdrukbare, zoals elk die zijn
gedrukt door de aangename Casanova in zijn
hoofdstuk over de verbrokkeling van de arme lastige vijand van koning Lodewijk XV.
Ik had genoeg van dit griezelige plek tegen die tijd, en wilde vertrekken, maar ik
kon niet, want ik had iets op mijn hoofd dat mijn geweten bleef porren me
over, en zou me niet laten vergeten.
Als ik had de remake van de mens, zou hij geen geweten.
Het is een van de meest onaangename dingen die verband houden met een persoon, en hoewel het
zeker niet veel van het goede, kan niet worden gezegd dat, te betalen op de lange termijn, het
zou veel beter zijn om minder goed en meer comfort te hebben.
Toch, dit is alleen mijn mening, en ik ben maar een man, anderen, met minder ervaring,
misschien anders over denken.
Ze hebben recht op hun mening. Ik heb alleen maar staan om dit: ik heb gemerkt dat mijn
geweten voor vele jaren, en ik weet dat het meer moeite en moeite om mij dan wat dan ook
anders ben ik begonnen met.
Ik veronderstel dat ik in het begin het geprezen, omdat we prijs iets dat van ons is;
en toch hoe dwaas het was om zo te denken.
Als we kijken naar het op een andere manier, zien we hoe absurd het is: als ik een aambeeld in me zou
Ik prijs het? Natuurlijk niet.
En toch als je te denken, er is geen echt verschil tussen een geweten en een
aambeeld - Ik bedoel voor comfort. Ik heb gemerkt dat een duizend keer.
En je kan oplossen een aambeeld met zuren, als je niet kon uitstaan langer, maar
er is geen enkele manier dat u werk uit een geweten - op zijn minst dus het blijft werkte
af, niet dat ik weet in ieder geval.
Er was iets wat ik wilde doen voor vertrek, maar het was een onaangename zaak,
en ik haatte om te gaan in. Nou, het hinderde me al 's ochtends.
Ik had gezegd dat het de oude koning, maar wat zou het gebruik zijn -? Hij was, maar een
uitgedoofde vulkaan, hij had actief geweest in zijn tijd, maar zijn vuur was uit, is dit een goede
terwijl hij was slechts een statig as-paal nu;
zacht genoeg en vriendelijk genoeg voor mijn doel, zonder twijfel, maar niet bruikbaar.
Hij was niets, deze zogenaamde koning: de koningin was de enige macht daar.
En ze was een Vesuvius.
Als een gunst, kan ze instemmen met een zwerm mussen voor u warm, maar toen ze
zou kunnen nemen dat zeer gelegenheid om los draaien zichzelf en begraven een stad.
Maar ik bedacht dat zo vaak als op een andere manier, wanneer u de verwacht
het ergste geval krijg je iets dat niet zo slecht, na alles.
Dus ik bereidde en plaatste mijn zaak bij haar koninklijke Hoogheid.
Ik zei dat ik had een algemeen gevangenis-aflevering met ten Camelot en tussen de naburige
kastelen, en met haar toestemming wil ik haar collectie te onderzoeken, haar bric-a-
brac - dat wil zeggen, haar gevangenen.
Ze verzette, maar ik verwachtte dat. Maar ze eindelijk toegestemd.
Ik verwachtte dat ook, maar niet zo snel. Dat ongeveer eindigde mijn ongemak.
Ze riep haar bewakers en fakkels, en we gingen naar beneden in de kerkers.
Deze werden down under fundamenten van het kasteel, en het waren voornamelijk kleine cellen
uitgeholde van de levende rots.
Sommige van deze cellen hadden helemaal geen licht.
In een van hen was een vrouw, in vuile lompen, die zat op de grond, en zou geen antwoord
een vraag of een woord spreken, maar alleen keek naar ons of twee keer, door middel van een spinneweb van
verwarde haren, als om te zien wat nonchalante
ding het zou kunnen zijn dat was storend met geluid en licht de betekenis saaie droom
Dat was geworden haar leven, daarna is ze zat boog, met haar vuil aangekoekt vingers doelloos
vergrendeld in haar schoot, en gaf geen verdere tekenen.
Deze arme rek van botten was een vrouw van middelbare leeftijd, schijnbaar, maar alleen
blijkbaar, ze was er al negen jaar, en was achttien toen ze ingevoerd.
Ze was een gewone, en was hier gestuurd op haar bruids-avond door Sir Breuse Sance
Pite, een naburig heer wiens vazal haar vader was, en die zeiden dat ze heer had
weigerde wat er sindsdien is genoemd le droit
du seigneur, en bovendien had zich verzet tegen het geweld om het geweld en de gemorste half een kieuw
van zijn bijna heilige bloed.
De jonge man had bemoeid op dat moment, geloven dat de bruid het leven in
gevaar, had en gooide de nobele uit in het midden van de nederige en beven
bruiloftsgasten, in de salon, en lieten hem
er verbaasd over dit vreemde behandeling, en onverbiddelijk verbitterd tegen zowel
bruid en bruidegom.
De genoemde heer wordt krap voor Dungeon-kamer had de koningin gevraagd om tegemoet te zijn
twee misdadigers, en hier in haar Bastille ze ooit sinds, herwaarts, inderdaad, ze
waren gekomen voor hun misdaad was een uur oud, en had nog nooit gezien elkaar sinds.
Hier waren ze, net als kenneled padden in dezelfde rots, ze voorbij waren negen pikkedonker
jaar binnen vijftig meter van elkaar zijn, maar niet wist of de andere in leven was of
niet.
Al de eerste jaren, had hun enige vraag geweest - vroeg beseechings en tranen
dat kan stenen zijn verplaatst, in de tijd, misschien, maar harten zijn geen stenen: "Is hij
in leven? '
'Is ze in leven? "Maar ze hadden nooit een antwoord, en op
laatste die vraag werd niet gevraagd niet meer - of een andere.
Ik wilde de man te zien, na dit alles gehoord.
Hij was vierendertig jaar oud en zag er zestig.
Hij zat op een vierkante blok steen, met zijn hoofd boog zich voorover, zijn onderarmen rustend op
zijn knieën, zijn lange haren opknoping als een pony voor zijn aangezicht, en hij was
zichzelf te mompelen.
Hij hief zijn kin en keek ons langzaam over in een lusteloze saaie manier, knipperen met de
de nood van de fakkeltocht, dan liet zijn hoofd en viel op gemompel
opnieuw en nam geen nader bericht van ons.
Er waren enkele zielig suggestieve domme getuigen aanwezig.
Op zijn polsen en enkels waren littekens, oude littekens glad, en vastgemaakt aan de steen
waarop hij zat was een ketting met handboeien en boeien bevestigd, maar dit apparaat
lag idle op de grond, en was dik met roest.
Ketens niet langer nodig nadat de geest is uitgegaan van een gevangene.
Ik kon niet wakker van de man, dus ik zei dat we zouden hem naar haar, en te zien - om de
bruid, die was de eerlijkste wat in de aarde om hem eens - rozen, parels, en dauw
vlees geworden, voor hem, een wonder-werk, de
meester-werk van de natuur: met de ogen als geen ander de ogen, en stem als geen ander stem,
en een frisheid, jong en lenig gratie en schoonheid, die goed behoorde tot de
schepselen van dromen - zoals hij dacht - en geen andere.
De aanblik van haar zou zette zijn stagnerende bloed springen, de aanblik van haar -
Maar het was een teleurstelling.
Ze zaten samen op de grond en keek vaag benieuwd naar elkaars gezicht een
terwijl, met een soort van zwakke dieren nieuwsgierig, dan vergat elkaars
aanwezigheid, en liet hun ogen, en u
zag dat ze weg waren weer en wandelen in een ver land van dromen en schaduwen die
weten we niets over. Ik had ze uit en naar hun
vrienden.
De koningin heeft het niet zo leuk. Niet dat ze voelde een persoonlijk belang in
de zaak, maar ze dacht dat het respectloos naar Sir Breuse Sance Pite.
Maar ik verzekerde haar dat als hij vond dat hij niet kon staan ik zou hem vast, zodat
hij kon.
Ik zevenenveertig gevangenen los uit die vreselijke rat-holes, en liet slechts een op de
gevangenschap. Hij was een heer, en had gedood een andere heer,
een soort van bloedverwant van de koningin.
Die andere heer had een hinderlaag gelokt hem om hem te vermoorden, maar deze man had gekregen
het beste van hem en sneed zijn keel.
Het was echter niet voor dat ik liet hem gevangen gezet, maar voor het vernietigen van kwaadwillig
het enige publiek goed in een van zijn ellendige dorpen.
De koningin moest hem op te hangen voor het doden van haar bloedverwant, maar ik zou het niet toe: het
was geen misdaad om een moordenaar te doden.
Maar ik zei dat ik bereid was om haar hang hem te laten voor het vernietigen van de put; zodat ze
gesloten te nemen met dat, zoals het was beter dan niets.
Beste me, want wat onbeduidende overtredingen van de meeste van die zevenenveertig mannen en vrouwen
werden opgesloten daar!
Inderdaad, sommige waren er voor geen afzonderlijke strafbare feiten helemaal niet, maar alleen om te bevredigen
iemand, ondanks, en niet altijd de koningin op enige wijze, maar van een vriend.
De nieuwste gevangene misdaad was slechts een opmerking die hij had gemaakt.
Hij zei dat hij geloofde dat mannen waren ongeveer allemaal hetzelfde, en een man zo goed als een ander,
behoudens kleren.
Hij zei dat hij geloofde dat als je aan de natie naakte strip en stuur een vreemdeling
door de menigte, kon hij niet vertellen de koning van een kwakzalver arts, noch een hertog uit een
hotel klerk.
Blijkbaar was hier een man van wie de hersenen nog niet teruggebracht tot een vruchteloos brij door
idioot training. Ik zette hem los en stuurde hem naar de
Fabriek.
Een deel van de cellen gesneden in de levende rots waren net achter het gezicht van de afgrond,
en in elk van deze een pijl-spleet had doorboord naar buiten om het daglicht, en dus de
gevangene had een dunne straal uit de gezegende zon voor zijn comfort.
Het geval van een van deze arme kerels was bijzonder hard.
Vanaf hole zijn schemerige zwaluw hoog in die enorme muur van inheemse steen die hij kon 'peer
uit door de pijl-spleet en zie zijn eigen huis af ginds in het dal, en voor
tweeëntwintig jaar had hij zag het, met verdriet en verlangen, door die scheur.
Hij kon de lichten schijnen er 's nachts en overdag kon hij zien
figuren naar binnen en naar buiten komen - zijn vrouw en kinderen, sommigen van hen, zonder twijfel, hoewel hij
kon niet uit te maken op die afstand.
In de loop der jaren merkte hij op feesten daar, en probeerde om zich te verheugen, en vroeg zich af
als ze bruiloften of wat ze zouden kunnen worden.
En hij merkte op begrafenissen, en zij uitgewrongen zijn hart.
Hij kon maken uit de kist, maar hij kon niet bepalen de grootte, en is daarom niet
vertellen of het vrouw of kind.
Hij kon de stoet vorm, met priesters en rouwenden, en beweeg plechtig
weg, voorzien van het geheim met hen.
Hij had achter hem vijf kinderen en een vrouw, en in negentien jaar die hij had gezien
vijf begrafenissen probleem, en geen van hen nederig genoeg in pracht en praal om een dienaar te duiden.
Dus hij had verloren vijf van zijn schatten, er moet nog een overgebleven - nu een
oneindig, onuitsprekelijk dierbaar, - maar welke? vrouw of kind?
Dat was de vraag die hem gemarteld, 's nachts en overdag, in slaap en wakker.
Nou, om een belang te hebben, van een soort, en half een straal van licht, als je in een
kerker, is een grote steun aan het lichaam en de beschermer van het intellect.
Deze man was in vrij goede conditie nog niet.
Tegen de tijd dat hij klaar was met vertellen mij zijn verontrustende verhaal, was ik in dezelfde toestand
van de gedachten dat je zou zijn geweest in jezelf, als je hebt gemiddelde menselijke
nieuwsgierigheid, dat wil zeggen, ik was als brandend
als hij was om uit te vinden welk lid van de familie was dat was gelaten.
Dus nam ik hem over naar huis zelf, en een geweldige vorm van een surprise party was het,
ook - tyfonen en cyclonen van uitzinnige vreugde, en hele Niagaras van gelukkige tranen en door
George! vonden we het vroeger jonge matrone
vergrijzing in de richting van de op handen zijnde rand van haar halve eeuw, en de baby's alle mensen en
vrouwen, en sommigen van hen getrouwd en experimenteren familywise zelf - voor de
niet een ziel van de stam was dood!
Bedenken van de ingenieuze devilishness van dat koningin: zij had een speciale haat voor
deze gevangene, en ze had bedacht al die begrafenissen zichzelf, om zijn hart te verschroeien
met, en de meest sublieme geniaal van
het geheel was het verlaten van de familie-factuur een begrafenis kort, zodat voor hem te laten
dragen zijn arme oude ziel uit gissen. Maar voor mij, hij nooit zou hebben stapte uit.
Morgan le Fay haatten hem met haar hele hart, en ze nooit zou hebben verzacht
naar hem toe. En toch zijn misdaad was gepleegd in
onnadenkendheid dan opzettelijke verdorvenheid.
Hij had gezegd dat ze had rood haar. Nou, ze had, maar dat was geen manier om te spreken
ervan. Wanneer roodharige mensen zijn boven een bepaalde
sociale klasse hun haar is kastanjebruin.
Beschouw het: onder deze zevenenveertig gevangenen waren er vijf van wie de namen,
strafbare feiten, en de data van opsluiting niet langer bekend!
Een vrouw en vier mannen - alle gebogen, en gerimpeld, en geest-gedoofd patriarchen.
Zij zelf was al lang geleden vergeten deze gegevens; in ieder geval hadden ze alleen maar
vage theorieën over hen, niets definitief en niets dat ze tweemaal herhaald in de
op dezelfde manier.
De opeenvolging van de priesters wiens bureau het was om te bidden dagelijks met de gevangenen
en hen eraan herinneren dat God hen had aldaar te zetten, voor sommige wijs doel of een andere, en
hen leren dat geduld, nederigheid, en
onderwerping aan onderdrukking was wat Hij hield te zien in partijen van een ondergeschikte rang,
had tradities over deze arme oude menselijke ruïnes, maar niets meer.
Deze tradities gingen maar weinig weg, want ze betrokken lengte van de
opsluiting, en niet de namen van de strafbare feiten.
En zelfs door de hulp van de traditie het enige dat kon worden bewezen was dat geen van
de vijf had gezien daglicht voor vijfendertig jaar: hoe lang deze ontberingen heeft
duurde was niet te raden zijn.
De koning en de koningin wist niets over deze arme schepsels, behalve dat zij waren
erfstukken, activa geërfd, samen met de troon, van de voormalige firma.
Niets van hun geschiedenis waren verzonden met hun persoon, en dus de
erven eigenaars had overwogen hen van geen waarde, en had voelde geen interesse in hen.
Ik zei tegen de koningin:
"Waarom in de wereld heb je niet hen te bevrijden?"
De vraag was een puzzelspel. Ze wist niet waarom ze niet had, het ding
had nog nooit gekomen in haar hoofd.
Dus hier was ze, het voorspellen van de ware geschiedenis van de toekomstige gevangenen van het Kasteel
d'If, zonder het te weten.
Het leek mij duidelijk nu, dat met haar opleiding, die geërfd gevangenen werden
louter eigendom - niets meer, niets minder.
Nou, als we nalatenschap te erven, is het niet bij ons opkomen om het weg te gooien, zelfs als we
niet waardeert.
Toen ik mijn stoet van menselijke vleermuizen tot in de open wereld en de schittering van de
's middags zon - eerder blinddoeken hen, in de liefde voor de ogen zo lang
untortured door licht - ze waren een spektakel om naar te kijken.
Skeletten, vogelverschrikkers, goblins, zielige angsten, een ieder; legitimatest mogelijk
kinderen van de monarchie door de genade van God en de gevestigde kerk.
Ik mompelde afwezig:
"Ik wou dat ik ze kon fotograferen!" Je moet dat soort mensen die gezien
nooit laten merken dat ze niet de betekenis van een nieuw groot woord te leren kennen.
Hoe meer onwetend ze zijn, des te meer zielig zeker van dat ze zijn voor u doen alsof
niet hebben neergeschoten boven hun hoofd.
De koningin was slechts een van dat soort, en was altijd het maken van de domste blunders door
reden van het.
Ze aarzelde een moment, toen haar gezicht opgefleurd met plotselinge begrip,
en ze zei dat ze zou doen voor mij. Ik dacht bij mezelf: Ze? waarom wat kan ze
weten over fotografie?
Maar het was een slechte tijd na te denken. Toen ik rond keek, werd ze bewegen op de
processie met een bijl! Nou, ze was zeker een merkwaardig is, werd
Morgan le Fay.
Ik heb een groot aantal soorten van vrouwen in mijn tijd, maar legde zij over hen allemaal voor
variëteit. En hoe sterk kenmerk van haar deze
episode was.
Ze had geen idee meer dan een paard van hoe een stoet fotograferen, maar wordt in
twijfel, het was net als haar om te proberen het te doen met een bijl.