Tip:
Highlight text to annotate it
X
In de nacht van 14 november 1940
was er een groot bombardement
tijdens de Blitz, in de Tweede Wereldoorlog
Brandbommen vielen,
en de kathedraal brandde, evenals de stad Coventry
die in lichterlaaie stond, de hele nacht.
De middeleeuwse kathedraal waarin we ons nu bevinden,
werd verwoest.
De stad Coventry bevindt zich
in het midwesten van Engeland,
in de buurt van Birmingham.
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog
was dit één van de belangrijkste industriële centra van het land,
met verschillende wapenfabrieken.
En dat was de reden dat de het Nazi regime besloot,
een serie luchtaanvallen uit te voeren.
in de psychologische oorlogvoering die zij had met Engeland
De luchtaanval van 14 november 1940
verwoestte het belangrijkste deel van het stadscentrum,
waaronder de historische St Michielskathedraal
en eist vele slachtoffers.
De volgende ochtend, toen Provost Howard,
de leider van de kathedraal gemeenschap,
in deze ruïnes liep, zei hij twee woorden.
Hij zei: "Vader, vergeef!"
In de erkenning dat we allemaal Gods vergeving nodig hebben,
ieder van ons, zowel slachtoffer als dader.
Hij zei niet: "Vader, vergeef het hun,"
hij zei niet: "Vader, vergeef de Duitsers die ons hebben gebombardeerd''
hij zei '' Vader, vergeef ons allemaal."
En dat was een cruciaal bericht
en het was het begin van ons vrede- en verzoeningswerk
hier op deze plaats.
"Vader, Vergeef"
Ze vonden twee van de middeleeuwse dakbalken
die in de vorm van een kruis waren gevallen,
en zij bonden ze samen, tot het kruis
dat je achter je ziet in het heiligdom van de verwoeste kathedraal.
Ze zetten het op het altaar gemaakt van puin.
Ze vonden ook drie middeleeuwse dakspijkers
en bonden die samen tot
'the Cross of Nails' (het kruis van spijkers).
De dag na het bombardement,
werd al tot de reconstructie van de kathedraal besloten,
als een teken van geloof, vertrouwen en hoop
in de toekomst van de mensheid.
De ruïnes van de middeleeuwse kathedraal blijven open,
en een nieuwe kathedraal wordt gebouwd in het verlengde,
en wordt ingehuldigd in 1962.
Dit nieuwe pelgrimsoord
wordt elk jaar bezocht door duizenden mensen
op zoek naar vrede en verzoening.
Ik denk dat ik tot de bediening van verzoening kwam
zoals de meeste mensen
die verzoening willen bevorderen:
door het te leven, of te leven in een plek waar conflict heerst.
Ik denk dat het in je gaat zitten.
Sarah Hills is 'Canon voor Verzoening'
een speciale dienst, verbonden aan de Kathedraal van Coventry.
Ze is priester, zoals meer dan 5000 vrouwen, in de 'Church of England'.
Deze kerk heeft gekozen voor de wijding van vrouwelijke priesters en bischoppen.
De 'Church of England' is deel van de Anglicaanse gemeenschap.
Oorspronkelijk uit Zuid-Afrika,
zijn haar ouders betrokken bij de strijd tegen de apartheid.
Ze vestigden zich in Noord-Ierland in 1971,
op het hoogtepunt van het conflict tussen Republikeinen en Unionisten.
Het is in deze omgeving waarin ze opgroeit
voordat ze verhuist om medicijnen te gaan studeren in Engeland
en een psychiater wordt.
En wanneer ik met de patiënten werkte
sommigen leden onder ernstige trauma's
ook psychologische trauma's
begon ik na te denken over het concept van vergeving.
Sommige mensen leken beter te worden
van het vergeven van hun aanvaller, of aanrander.
Sommigen werden niet beter, ook niet nadat ze hadden vergeven.
Ik begon echt na te denken over
al deze concepten van vergeving en verzoening
en gerechtigheid en berouw, toen als arts.
Vervolgens ontving ik mijn roeping om gewijd te worden
en begon ik steeds meer theologisch
te denken over deze dingen.
Als 'Canon voor Verzoening' in de kathedraal van Coventry
leid ik ons Verzoenings-pastoraat samen met mijn collega's
de Deken en mijn andere geestelijke collega's.
Wij geloven, hier
dat de verzoening het hart is van de kathedraal.
Het is de kern van waartoe we geroepen zijn,
als christenen, door onze opdracht,
de opdracht die we ontvangen hebben in 2 Korintiërs 5:18.
We zijn geroepen,
en aan ons is gegeven deze verkondiging van verzoening.
En dat is het fundament van ons werk in de kathedraal.
De 'Cross of Nails' uit Coventry
werd een symbool van vergeving en verzoening,
eerst in Europa, vooral in Duitsland
en later ook wereldwijd.
Justin Welby, aartsbisschop van Canterbury
en hoofd van de Anglicaanse kerk
heeft dit kruis gekozen als zijn pectoraal (kruis op de borst)
en dit is het kruis dat hij gaf aan Paus Franciscus
op 5 oktober 2016, tijdens de bijeenkomst in Rome
om 50 jaar van verzoening
tussen anglicanen en katholieken te vieren.
De Gemeenschap 'the Cross of Nails' ,
opgericht in 1974,
is een groep mensen, die zich willen inzetten
voor verzoening en vrede,
met vandaag de dag 200 partners in 35 landen.
De Gemeenschap 'the Cross of Nails' heeft drie prioriteiten:
verleden, heden en de toekomst,
dus we helen de wonden van het verleden,
in het heden leren we om te leven met verschillen, en vieren we de diversiteit,
en in de toekomst proberen we een cultuur te bouwen van vrede.
St Michael's House is ons wereldwijde centrum voor verzoening
Naar dit gebouw brengen we mensen
die behoefte hebben aan hulp bij verzoening,
mensen in conflict, vanuit allerlei richtingen,
vanuit de kerk en vanuit de wereld,
tussen christenen onderling, en tussen christenen en andere godsdiensten
en ook tussen mensen zonder geloof.
Hier streven we ernaar een veilige ruimte te creeren
een ruimte, zoals we zeggen, die hoop doet bloeien,
want verzoening gaat over hoop,
hoop op het einde van een conflict,
en de hoop op een betere relatie met onze medemens.
Omdat ik echt geïnteresseerd ben
in hoe de verhalen van een conflict worden verteld,
en hoe we een conflict herinneren
op een manier die zou kunnen helpen, en niet schaadt.
Het Coventry verhaal sprak me aan
omdat ze een vreselijke gebeurtenis namen,
de vernietiging van de kathedraal, de bombardementen,
en er iets moois van maakten
waar we kunnen herinneren, en mensen samen kunnen brengen.
En mensen zelfs 50, 60 jaar na het conflict,
70 jaar, komen samen,
bij elkaar gebracht door deze manier, van het vertellen van het verhaal
op een zodanige manier om verzoening te brengen en vrede te bouwen.
Verzoening is een lange reis.
Het is moeilijk, het is riskant.
Het gaat niet om aardig
tegenover mensen te zitten.
Het is een reis die we niet lichtvaardig beginnen,
maar het is onze plicht om te beginnen aan die reis,
want als we dat niet doen, wat gebeurt er dan?
De wereld is niet in een goede staat, of wel?
We moeten dus werken,
en werken aan verzoening.
Dominee Shane Parker
is rector van de Anglicaanse kathedraal van Ottawa in Canada.
Hij komt naar Coventry een aantal maanden na de publicatie van het
eindrapport van de "Waarheid- en Verzoeningscommissie'
betreffende de Residentiële Scholen voor Indianen.
Deze religieuze scholen werden gefinancierd door de staat
om Aboriginal kinderen te assimileren,
Dit begon in Canada in de jaren 1830 en duurde tot 1969.
De laatste Residentiële Scholen sloten hun deuren pas in 1996.
150.000 kinderen komen niet alleen vanuit de "First Nations",
maar ook van de Inuits
en kinderen van gemixte rassen
werden daar geplaatst
vaak zonder de goedkeuring van gezinnen.
In veel gevallen kwam er voortijdige sterfte voor op de scholen
en fysiek, emotioneel en seksueel misbruik.
Meteen bij aankomst in de scholen,
werd het ze verboden hun eigen taal te spreken
en om hun eigen kleding te dragen.
Hun haar werd in een uniforme stijl geknipt.
En er werd ze te verstaan gegeven
zich aan te passen aan de Europese levensstijl
aan de kleding, de cultuur en religie.
De Anglicaanse Kerk van Canada was een van de vier kerken die de
Residentiële Scholen runde namens de staat.
Toen het vertellen van de waarheid begon,
en we ons als kerk kwetsbaar gingen opstellen,
en niet te meer ontkenden dat deze ervaringen gebeurd waren,
begonnen we te horen, omdat we begonnen te luisteren
naar de verhalen die gingen over misbruik, pijn en lijden
en vervreemding van cultuur en ga zo maar door.
Dus het was van groot belang voor de kerk als geheel,
dat we onze medeplichtigheid erkenden
in een zeer misplaatst overheidsbeleid.
En in 1992, maakte de primaat van Canada, Aartsbisschop Michael Peers
een officiele verontschuldiging
aan de First Nations van Canada
en we waren de tweede kerk die dat deed.
Ik kan niet uitleggen hoezeer het me spijt
dat we hebben geprobeerd jullie om te vormen naar ons uiterlijk,
en hoe we jullie hebben bestolen van jullie taal
en de basis van jullie identiteit.
Het spijt me, meer dan ik kan zeggen
Er zijn mensen die sceptisch zijn
over de 'Waarheids- en Verzoeningscommissie'
die geloven dat de Residentiële Scholen
niet als geheel slecht of verkeerd kunnen worden afgedaan.
We zijn allemaal in verschillende stadia op deze reis.
Ik denk dat wat belangrijk is
om te begrijpen, dat verzoening
een proces is, en een resultaat.
En op dit moment zijn we nog volop in het proces.
En een belangrijk onderdeel van dat proces is
om te accepteren
waar geen verzoening is,
de verschillen te begrijpen,
en in staat te zijn om samen te zijn
en verschillende standpunten uit te drukken,
want dat is de realiteit waarin we ons bevinden.
Ik denk toen de 'Waarheids- en Verzoeningscommissie'
haar eindverslag uitgebracht, was er een plotseling bewustzijn
van onze inheemse volkeren
en dat was een goede zaak.
De Canadezen waren voor het grootste deel woedend en beschaamd
op de erfenis van Residentiële Scholen.
Het was verborgen, en het is niet meer verborgen
en ik denk dat er een groter bewustzijn is
die denk ik wordt gewaardeerd door de inheemse bevolking van Canada.
Ze zijn niet langer aan het proberen om hun waarheid te vertellen
en dat anderen dat niet willen horen.
Het verhaal is verteld,
en het is onbetwistbaar.
Het is waar dat het een triest verhaal is
de Residentiële Scholen,
maar voor ons, de overlevenden,
om er simpelweg over te praten, dat doet ons goed.
Ik ben me niet bewust van een natie
die de regering van Canada heeft vergeven, bijvoorbeeld,
maar ik ben me bewust van de personen
die hun misbruikers in de Residentiële Scholen hebben vergeven.
Het is een proces, het zal een generatie of twee duren, om in het reine te komen
met de erfenis van Residentiële Scholen.
Ik geloof dat de verzoening niet alleen een prioriteit is,
verzoening is het Evangelie.
Verzoening is de missie van God in de wereld:
"God was in Christus, verzoener van alle dingen".
Christenen hebben altijd gereageerd in conflictsituaties,
door te zeggen: "Heb uw naaste lief",
maar Jezus zegt het radicaler: "Hou van je vijand".
En dat is niet alleen onze politieke vijand of in een fysiek conflict,
dat gaat ook over onze theologische vijand.
David Porter, geboren in Belfast, werkte z'n hele leven aan verzoening
en vrede in Noord-Ierland,
in het bijzonder door middel van de organisatie
“Evangelical Contribution on Northern Ireland”
daarvan was hij de co-fondateur en de eerste directeur.
Vanuit zijn achtergrond als evangelisch baptist,
nam hij de verantwoordelijkheid voor de verzoeningsbediening in de
kathedraal van Coventry, en ook samen met de aartsbisschop van Canterbury
leidt hij de verzoeningsmissie in Lambeth Palace in Londen,
waar hij verantwoordelijk is voor de strategie en het personeel.
Mijn favoriete definitie van verzoening
is van Stanley Hauerwas
die zegt dat de verzoening ontstaat
wanneer mijn vijand, mijn verhaal vertelt
op zo'n manier dat ik in staat ben om te zeggen: "Ja, dat is mijn verhaal".
Dus dit is het Evangelie,
het is niet alleen een prioriteit of aartsbisschop Justin's prioriteit:
het is de prioriteit, de missie van de kerk.
Ik heb het grootste deel van mijn leven
dit uitgewerkt in het politieke domein.
Dus wat ik daarover denk als het gaat over oorlog en conflict:
Eén. Het is altijd politiek,
omdat politiek voor mij de kunst is van het onderhandelen tussen relaties.
We zijn altijd aan het onderhandelen in relaties tussen mensen,
in onze gezinnen, in onze gemeenschappen,
in onze kerken, in onze landen, tussen de naties.
In die onderhandelingen zijn kwesties van macht en identiteit erg belangrijk.
We kunnen onze onderhandeling met onze relaties benaderen op een manier
door hen proberen te overheersen,
omdat we geloven dat onze identiteit belangrijker is dan die van hen,
door hen uit te sluiten, te zeggen dat ze er niet toe doen.
en we ontmoeten ze op een interface dat een barricade wordt,
dat de andere kant staat moet worden vernietigd of overheerst.
Of we zien het als een interface
met datgene dat we ontmoeten, moet worden begrepen en gevierd
en ons bestaansrecht wordt wederzijds.
In de woorden van Miroslav Volf, het is uitsluiting en omhelzing.
Dat is de keuze waar we steeds voor staan, als we dat
wat verschilt van ons, ontmoeten.
Het tweede punt is
dat slechte religie, goede religie overtroeft.
Wij religieuze mensen horen dat niet graag.
Zo vaak is het goede religieuze antwoord complex.
We leven in een wereld
dat niet naar complexiteit wil luisteren.
dat reageert op slogans en gemakkelijke antwoorden.
Je hijst een banner omhoog en ze staan erachter,
dat religieuze retoriek accepteert
dat zegt: "Zij zijn slecht, wij zijn goed!"
En dan geloven we,
dat ons land is bijzonder is, meer dan jouw land.
Dus we zijn Gods bijzondere volk:
Ulster protestanten, Ierse katholieken, noem maar op...
Dat religieuze nationalisme, geloof ik, is de grote
gemeenschappelijke afgoderij.
Als de strijd van de individuele christen
is tegen de wereld, het vlees en de duivel,
de strijd van de christelijke gemeenschap
is tegen religieuze nationalisme
en "God, land en de natie".
Het derde punt is: het verleden doet ertoe.
Wij, in onze moderne wereld, vergeten het verleden.
De wonden van de geschiedenis die diep zijn,
zijn nooit ver onder de oppervlakte.
De inhoud van het verleden
heeft invloed op het heden
en vernietigt onze toekomst enorm.
Het is een last, het is een keten.
Het enige dat deze keten kan breken is
genade en vergeving.
Mensen zeggen dat het verleden niet kan worden veranderd.
Het kan, in feite.
In 1987 werd Terry Waite naar Libanon gezonden
als speciale gezant van de aartsbisschop van Canterbury
om gijzelaars te bevrijden, en wordt hij zelf gevangengenomen in Beiroet.
Vijf jaar brengt hij door in gevangenschap
de meeste tijd in totale isolatie,
met de handen en voeten geketend aan de muur.
In 2012 besloot hij terug te keren naar Libanon,
naar de plaats waar hij gevangen werd genomen
om zich met zijn gijzelnemers te verzoenen.
Ik ging terug naar de plek waar ik gevangengenomen was
om de mensen te zien die waarschijnlijk
verantwoordelijk waren voor mijn gevangenschap.
Hier is het.
Ze waren een beetje verrast me te zien.
Het was jaren later.
Ik denk dat ze zenuwachtiger waren dan ik.
Ze waren veranderd natuurlijk met de jaren
ze hebben zich onwikkeld en zijn gegroeid
Ik zei: 'Ik wil graag die vervelende periode in het verleden achterlaten'
en er iets creatiefs uit voortbrengen.
Ze zeiden: "Wat dan?"
En ik zei: "Ik kom net terug vanuit het grensgebied"
En ik heb de vluchtelingen gezien die de grens overkomen.
Ze hebben het koud, hebben honger en ze hebben alles verloren.
Kunnen jullie mij stookolie
voor deze mensen geven?
Zij zeiden: "Ja, dat willen we doen".
Ik geloof niet
dat dit simpele gebaar
een grote politieke verandering tot stand brengt.
Dat geloof ik zeker niet.
Het heeft misschien sommige mensen geholpen.
Een klein aantal mensen.
Maar als 10.000 mensen in Israel
En 10.000 mensen in de bezette Palestijnse gebieden
de mogelijkheid hadden om samen te zitten en dit te doen,
dan zouden we een basis hebben voor een politieke oplossing.
Ik wil dus elk individu bemoedigen
goed na te denken
hoe zij zelf een verzoener kunnen zijn
en hoe ze de verschillen kunnen herstellen die bestaan tussen henzelf
en de mensen met wie ze wellicht niet overeenkomen.
Tien jaar geleden had
Patrick Blythe, een Iers-Amerikaanse beeldhouwer
een levensveranderende innerlijke ervaring
in de ruïnes van de kathedraal in Coventry,
dit inspireerde één van zijn werken.
De naam van dit beeld is 'Verzoening'.
Het zijn twee figuren die samenkomen na een tijd van vervreemding.
Voor mij symboliseert dat waar het bij verzoening om gaat.
En deze symboliek is persoonlijk
mijn dochter en ik waren een hele tijd vervreemd van elkaar
en we hadden ook weer een hele goede vereniging.
Dus in sommige opzichten zie ik de witte figuur als
vertegenwoordiging van mijn dochter
en de donkere figuur vertegenwoordigt mij:
het ziet er ouder uit en is niet zo mooi
dus ik denk dat er hier een groot persoonlijk raakvlak is,
maar het heeft ook een bredere betekenis.
Ik vind het mooi dat de witte figuur een levendige en jonge verschijning heeft.
Ik denk dat het contrast heel belangrijk is
want daarmee krijg je te maken als het gaat over verzoening:
contrast in tegengestelde meningen, en standpunten over kwesties.
Ik hou ervan dat het gesprekken op gang brengt
als mensen mijn studie binnenkomen en ernaar kijken
delen ze vaak hun eigen persoonlijke verhaal over verzoening
en sommige van deze verhalen die ik heb gehoord zijn zo
facinerend en opmerkelijk
dat in sommige opzichten ik treurig ben dat het stuk mijn studio verlaat
want het is zo'n belangrijke gespreksstarter.
Ik herinner me dat een oudere dame ernaar keek
ze was halverwege de tachtig.
Ze keek naar het werk en ze praatte over
haar relatie met haar dochter
en dat ze elkaar dertig jaar lang niet hadden gesproken
en toen ze de studio verliet zei ze:
"Ik ga mijn dochter bellen".
Ik denk dat iedereen een verhaal heeft over verzoening.
Mijn beiden grootvaders zijn niet teruggkomen uit de oorlog.
Ze zijn omgekomen in de oorlog.
Ook twee ooms zijn omgekomen
een broer van mijn vader en een broer van mijn moeder.
Ze zijn op de jonge leeftijd van 16 jaar in de oorlog gedood.
Als klein meisje, vroeg ik mijn grootmoeder:
"Waar is mijn opa, waar zijn mijn grootvaders?"
Dan zei ze dat ze zijn omgekomen in de oorlog.
Toen ik groter werd, vroeg ik:
Oma, bent u niet boos?
Voelt u geen haat?
Wilt u geen wraak?
Mijn grootmoeders zeiden altijd:
"je moet bidden" en "je moet geloven" en "God is met ons en helpt ons".
Tien jaar geleden is mijn eigen zoon overleden aan kanker
en het was alleen toen dat ik echt begreep
wat het betekent om een kind te verliezen
De afgelopen tien jaar waren alsof ik was doodgegaan
Ik leefde gewoon niet
En voor mij, deze reis naar Coventry
heeft me in zekere zin teruggebracht in het leven.
Dat is zo bijzonder, een Godsgeschenk.
De rector Richard Howard schreef de woorden
"Vader Vergeef"
op de muur achter het kruis gevormd uit balken
gevonden in het puin van de kathedraal.
Deze woorden raakten generaties van mensen
en worden gebeden in de litanie van verzoening
die elke dag plaatsvindt in de nieuwe kathedraal tussen de middag
elke vrijdag in de ruïnes
en in vele plaatsen in de wereld.
Deze litanie van verzoening, gebaseerd op de zeven hoofdzonden
opent met de woorden van de brief aan de Romeinen:
"Allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid van God."
Het is een universele en tijdloze belijdenis
van de mislukkingen van de mensheid,
maar die zonden en zwakheden
worden gezien in het licht van de vergevende liefde van God.
Allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid van God.
De haat die natie van natie scheidt, ras van ras, klasse van klasse,
Vader, vergeef.
Het onbedekte verlangen van mensen en volken, te bezitten wat niet van hen is,
Vader, vergeef.
De hebzucht door mensenhanden uitgevoerd en die de aarde kaalplukt,
Vader, vergeef.
Onze afgunst van het welvaren en het geluk van anderen,
Vader, vergeef.
Onze onverschilligheid ten opzichte van de toestand waarin gevangenen,
daklozen en vluchtelingen zich in bevinden,
Vader, vergeef.
De *** die de lichamen onteerd van mannen, vrouwen en kinderen,
Vader, vergeef.
De trots die ons laat geloven in onszelf en niet in God,
Vader, vergeef.
Wees vriendelijk tegen elkaar, zacht van hart, vergeef elkander,
zoals God in Christus jou vergaf
Daarom ook is iemand die één in Christus is, een nieuwe schepping.
Het oude is voorbij, het nieuwe is gekomen.
Dit alles is het werk van God. Hij heeft ons door Christus met zich verzoend
en ons de verkondiging daarover toevertrouwd.
Het is God die door Christus de wereld met zich heeft verzoend:
hij heeft de wereld hun overtredingen niet aangerekend.
En ons heeft hij de verkondiging daarover toevertrouwd.