Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XI De boograam
VANAF de inertie, of wat we kunnen noemen de vegetatieve karakter, van zijn gewone stemming,
Clifford zou misschien geweest zijn content op een dag door te brengen na de andere, eindeloos, -
-Of, althans, in de zomer-time, -
-In alleen het soort leven dat wordt beschreven in de voorgaande pagina's.
Waan echter dat het mogelijk in sommige gevallen zijn voordelen voor de diversificatie
scène, Phoebe wel eens gesuggereerd dat hij op moet letten bij het leven van de
straat.
Daartoe zij gebruikt om de trap elkaar monteren van de tweede verhaal
het huis, waar, bij beëindiging van een brede ingang, was er een gebogen venster, van
ongewoon grote afmetingen, de schaduw van een paar gordijnen.
Het opende boven de veranda, waar er sprake was vroeger lid was van een balkon, de balustrade van
die was al lang gegaan naar verval en is verwijderd.
Op dit gebogen venster, het gooien van het open, maar houden zich in vergelijkende
duisternis door het gordijn Clifford had gelegenheid getuige dergelijke
deel van de beweging van de grote wereld in
kan worden verondersteld te rollen door een van de gepensioneerde straten van een niet erg dichtbevolkt
stad.
Maar hij en Phoebe maakte een gezicht als de moeite waard om te zien als iemand die de stad zou kunnen
vertonen.
De bleke, grijze, kinderachtig, leeftijd, melancholie, maar vaak gewoon vrolijk, en soms
fijn intelligente aspect van Clifford, peering van achter de vervaagde Crimson van
het gordijn, - kijken naar de monotonie van
dagelijkse gebeurtenissen met een soort onbeduidende rente en ernst,
en, bij elke kleine kloppen van zijn gevoeligheid, draaien voor het medeleven met de
ogen van de heldere jonge meisje!
Als hij een keer zijn vrij gezet bij het raam, ook Pyncheon straat zou nauwelijks
zo saai en eenzaam, maar dat, ergens of andere langs de omvang daarvan, Clifford misschien
ontdekken van belang om zijn oog te bezetten, en prikkelen, zo niet geheel in beslag nemen, zijn observatie.
Dingen bekend voor het jongste kind, dat haar vooruitzichten waren begonnen op het bestaan leek
vreemd voor hem.
Een taxi, een omnibus, met haar dichtbevolkte interieur, vallen hier en daar een
passagiers, en het oppakken van een ander, en dus typerend die grote rollen voertuig, de
wereld, het einde van hun reis is
overal en nergens, deze objecten volgde hij gretig met zijn ogen, maar vergat
ze voor de stof die door de paarden en de wielen hadden zich langs hun spoor.
Als beschouwd nieuwigheden (waaronder taxi's en autobussen zouden worden gerekend), zijn geest
Het lijkt wel de juiste gripe en retentiveness.
Twee of drie keer, bijvoorbeeld tijdens de zonnige uren van de dag, een water-cart ging
langs door de Pyncheon House, waardoor een breed spoor van vochtige aarde, in plaats van
de witte stof, dat was toegenomen met een dame
lichtste voetstap, het was als een zomer ***, die de stad autoriteiten hadden
gevangen en getemd, en dwong hem in de meest voorkomende routine van hun gemak.
Met het water-cart Clifford kon groeien nooit vertrouwd, maar altijd beïnvloed hem met
net als verrassing op het eerste.
Zijn geest was een schijnbaar scherpe indruk van het, maar verloor de
herinnering aan deze perambulatory ***, voor zijn volgende verschijning, zo volledig
evenals de straat zelf, waarlangs de warmte zo snel gestrooid weer witte stof.
Het was hetzelfde met de spoorweg.
Clifford hoorde de luidruchtige gehuil van de stoom-duivel, en, door te leunen een
weinig weg van de gebogen raam kon een glimp opvangen van de treinen van auto's,
knippert een korte doorreis over het uiteinde van de straat.
Het idee van verschrikkelijke energie dus gedwongen hem nieuw was bij elke herhaling, en
leek hem van invloed zijn onaangenaam, en met bijna net zoveel verrassing, de honderdste
met de eerste.
Niets geeft een nog treuriger besef van verval dan dit verlies of opschorting van de bevoegdheid tot
omgaan met ongewone dingen, en om bij te blijven met de snelheid van de passerende
moment.
Het kan slechts een schijndood, want, waren de macht daadwerkelijk verloren gaan,
zou er weinig gebruik van de onsterfelijkheid is. Wij minder dan geesten voorlopig
het zijn, wanneer deze ramp ons overkomt.
Clifford was inderdaad de meest verstokte van de conservatieven.
Alle antieke mode van de straat hem dierbaar waren, zelfs als waren
gekenmerkt door een brutaliteit die van nature zou hebben geërgerd zijn kieskeurig
zintuigen.
Hij hield van de oude gerommel en stoten karren, de voormalige nummer waarvan hij nog steeds
gevonden in zijn lang begraven herinnering, als de waarnemer van vandaag vindt het wiel-
sporen van de oude voertuigen in Herculaneum.
De slager wagen, met zijn besneeuwde kap, was een aanvaardbare object, zo was de vis-
kar, aangekondigd door zijn hoorn, dus, ook, was de boer de kar van groenten,
zwoegen van deur tot deur, met lange
pauzes van de patiënt paard, terwijl zijn eigenaar reed met een handel in rapen, wortelen,
zomer-pompoenen, string-bonen, groene erwten, en nieuwe aardappelen, met de helft van de huisvrouwen
van de wijk.
De bakker van de wagen, met de harde muziek van de klokken, had een aangenaam effect op
Clifford, omdat, zoals enkele dingen anders deed, rinkelde de zeer dissonantie van weleer.
Op een middag een schaar-molen toevallig zijn wiel in werking stellen onder de Pyncheon
Elm, en vlak voor de gewelfde venster.
Kinderen kwamen lopen met hun moeders 'schaar, of de carving-mes, of de
vaderlijke scheermes, of iets anders dat een rand ontbrak (behalve, inderdaad, slechte
Clifford's verstand), dat de molen zou kunnen
van toepassing het artikel om zijn magische wiel, en geef het terug zo goed als nieuw.
Ronde ging de druk draaiende machines, in beweging gehouden door de schaar-molen's
voet, en droeg weg de harde staal tegen de harde steen, vanwaar uitgegeven een intense
en hatelijke verlenging van een sissend geluid als
fel als die uitgezonden door Satan en zijn compeers in Pandemonium, maar geperst
in kleinere kompas.
Het was een lelijk, klein, giftige slang van een geluid, zoals ooit deed kleine geweld
menselijke oren. Maar Clifford luisterde met meeslepende
genot.
Het geluid echter onaangenaam heeft zeer stevige leven, en samen met de
cirkel van nieuwsgierige kinderen kijken naar de omwentelingen van het wiel, leek op te geven
hem een levendiger gevoel van actief, bruisende,
en zonnige bestaan dan hij had bereikt in bijna elke andere manier.
Toch zijn charme lag voornamelijk in het verleden voor het wiel van de schaar-molen heeft gehad
siste in zijn kinderlijke oren.
Hij maakte soms droevige klacht dat er tegenwoordig niet postkoetsen.
En hij vroeg in een verongelijkte toon wat er was geworden van al die oude plein-bedekte
chaises, met vleugels uit te steken aan beide zijden, die voorheen getrokken door een ploeg-
paard, en gedreven door een boerin en
dochter, leuren whortle-bessen en bramen over de stad.
Hun verdwijning deed hem twijfelen, zei hij, of de bessen niet was opgehouden
groeien in de brede weilanden en langs de schaduwrijke landweggetjes.
Maar iets dat een beroep op het gevoel van schoonheid, in hoe eenvoudig een manier, niet
hoeft te worden aanbevolen door deze oude verenigingen.
Dit is waarneembaar als een van die Italiaanse jongens (die zijn eerder een moderne
kenmerk van onze straat) kwam samen met zijn draaiorgel, en stopte onder de brede
en de koele schaduw van de iep.
Met zijn snelle professioneel oog dat hij heeft nota genomen van de twee gezichten kijken naar hem uit de
gebogen venster, en, het openen van zijn instrument, begon te verspreiden zijn melodieën in het buitenland.
Hij had een aap op zijn schouder, gekleed in een Highland plaid, en, aan de som te voltooien
van prachtige attracties, waarmede hij zich aan het publiek gepresenteerd, was er
een bedrijf van figuurtjes, waarvan de bol
en bewoning was in de mahoniehouten kist van zijn orgel, en waarvoor het beginsel van het leven was
de muziek die de Italiaanse maakte zijn bedrijf te malen uit.
In al hun verscheidenheid van de bezetting, - de schoenmaker, de smid, de soldaat, de
dame met haar waaier, de pimpelaar met zijn fles, de melk-meid zat bij haar koe -
die gelukkige kleine maatschappij zou echt
worden gezegd dat het een harmonieus bestaan te genieten, en het leven letterlijk een dans te maken.
De Italiaanse werd een kruk, en zie! elk van deze kleine mensen
gestart naar de meest curieuze levendigheid.
De schoenmaker gewrocht op een schoen, de smid gehamerd zijn ijzer, de soldaat
zwaaide met zijn glinsterende mes, de vrouw stak een klein briesje met haar waaier, de vrolijke pimpelaar
swigged uit volle borst op zijn fles, een geleerde
opende zijn boek met gretige honger naar kennis, en draaide zijn hoofd heen en weer
langs de pagina, het melkmeisje energetisch uitgelekte haar koe, en een vrek geteld goud
in zijn sterke-box, - allemaal op hetzelfde draaien van een slinger.
Ja, en, bewogen door de zelf-dezelfde impuls, een minnaar groette zijn minnares op haar lippen!
Mogelijk enkele cynicus, in een keer vrolijk en bitter, had gewenst om aan te geven, in dit
pantomimische scene, dat wij stervelingen, wat ons bedrijf of vermaak, - maar
serieus, hoe gering, - alle dans tot
een identieke tune, en, ondanks onze belachelijke activiteit, brengen niets tot slot
door te geven.
Voor de meest opmerkelijke aspect van de affaire was, dat, op de stopzetting van de
muziek, iedereen was versteend in een keer, van de meest extravagante leven in een dode
verdoving.
Noch werd de schoenmaker de schoen klaar is, noch de smid ijzer gevormd uit, noch
was er een druppel minder cognac in de fles van de pimpelaar, noch een druppel meer melk in
Het Melkmeisje van de emmer, noch een extra
muntje in sterke-box van de vrek, noch was de geleerde een pagina dieper in zijn boek.
Allen waren precies in dezelfde staat als voordat ze maakten zich zo belachelijk
door hun haast om zwoegen, om van te genieten, om goud te verzamelen, en om wijs te worden.
Treurigste van alles, bovendien, de minnaar was niemand hoe gelukkiger voor de toegekende Maiden's
zoenen!
Maar, in plaats van door te slikken dit laatste ook bijtende stof, verwerpen wij de hele morele
van de show.
De aap, ondertussen, met een dikke staart krult uit in belachelijk wijdlopigheid
onder zijn tartans, nam zijn station aan de Italiaanse de voeten.
Hij draaide een gerimpeld en afschuwelijk gezicht weinig aan elke voorbijganger, en aan de
kring van kinderen die al snel verzamelden rond, en om Hepzibah de winkel van-deur, en
omhoog naar het gewelfde venster, werden vanwaar Phoebe en Clifford naar beneden te kijken.
Elk moment, ook hij trok zijn Highland motorkap, en voerde een boog en
schrapen.
Soms, bovendien maakte hij persoonlijke toepassing aan particulieren, stak zijn
kleine zwarte palm, en op andere wijze duidelijk betekenende zijn overmatig verlangen naar
wat slijk der aarde zou kunnen gebeuren als in de zak ieders.
Het gemiddelde en de lage, maar toch vreemd mens-achtige uitdrukking van zijn verwelkte gelaat, de
nieuwsgierige en geslepen blik, die toonde hem klaar om te zeuren bij elke ellendige
voordeel; zijn enorme staart (te grote
om fatsoenlijk te worden verborgen onder zijn gabardine) en de vulsheid van de natuur
waarin het tekenen waren, - neem deze aap net als hij was, in het kort, en je kunt wensen
geen beter beeld van de Mammon van koper
munt, symbool voor de grofste vorm van de liefde voor geld.
Ook was er een mogelijkheid om te voldoen aan de begerige Little Devil.
Phoebe wierp een hele handvol centen, die hij opgepikt met een vreugdeloos gretigheid,
gaf ze over aan de Italiaanse in bewaring, en onmiddellijk hervat een
reeks pantomimische petities voor meer.
Ongetwijfeld, meer dan een New-Englander - of, laat hem van welk land hij zou kunnen, is het
zo vaak het geval te zijn - ging voorbij, en gooide een blik op de aap, en ging,
zonder te denken hoe bijna zijn eigen morele toestand hier is een voorbeeld.
Clifford was echter een wezen van een andere orde.
Hij had kinderlijk plezier in de muziek, en glimlachte ook naar de cijfers die het
in gang gezet.
Maar na een tijdje op zoek naar de lange-tailed imp, was hij zo geschokt door zijn
gruwelijke lelijkheid, zowel geestelijk als fysiek, dat hij eigenlijk begon te werpen
tranen, een zwakheid die mensen van alleen maar
delicate schenkingen, en verstoken van de feller, dieper en meer tragische kracht van
lachen, kan nauwelijks te voorkomen, als de slechtste en gemeenste aspect van het leven zich bevindt
tegen hen.
Pyncheon straat werd soms opgeluisterd door een bril van meer imposante pretenties
dan de bovengenoemde, en dat de *** bracht met zich mee.
Met een bibberend weerzin bij het idee van persoonlijk contact met de wereld, een krachtige
impuls nog steeds in beslag genomen op Clifford, wanneer de drukte en gebrul van de menselijke tij groeide
sterk hoorbaar aan hem.
Dit werd duidelijk gemaakt, op een dag, toen een politieke optocht, met honderden
pronken banners, en trommels, fluiten, trompetten en cimbalen, galmende
tussen de rijen van gebouwen, trokken alle
door de stad, en sleepte zijn lengte van vertrapping voetstappen, en de meeste onregelmatige
oproer, voorbij de gewoonlijk rustige House of the Seven Gables.
Als slechts een object van het zicht, is niets meer tekort in het pittoreske functies dan een
processie te zien in de passage door smalle straatjes.
De toeschouwer voelt dat het is dwaas van een cent, als hij kan onderscheiden van de vervelende
gewoon van gezicht elke man, met de transpiratie en vermoeide zelf-belang aan
het, en de zeer snijden van zijn broek, en
de stijfheid of laksheid van zijn overhemd-kraag, en het stof op de achterkant van zijn
zwarte jas.
Om majestueuze worden, moet worden vanuit bepaalde invalshoek, zoals rollen
de trage en lange reeks door het midden van een brede vlakte, of statigste publiek
kwadraat van een stad, want dan door de
afgelegen ligging, het smelt al de kleine persoonlijkheden, waaruit het is opgebouwd, in
een brede *** van het bestaan, - een geweldig leven, - een verzamelde lichaam van de mensheid, met
een grote, homogene geest animeren.
Maar aan de andere kant, als een gevoelig persoon, alleen te staan op de rand van de
een van deze processies moet zien, niet in de atomen, maar de totale - als
een machtige rivier van het leven, massieve in zijn
tij, en zwart met mysterie, en, uit de diepte, bellen naar de verwante diepte
in hem, - dan is de nabijheid zou toe te voegen aan het effect.
Het kan zo fascineren hem, dat hij nauwelijks zou worden weerhouden zich storten in de
stijgende stroom van menselijke sympathieën. Zo bleek het met Clifford.
Hij huiverde, hij werd bleek, gooide hij een aantrekkelijke blik op Hepzibah en Phoebe, die
bij hem waren bij het raam.
Ze begreep niets van zijn emoties, en vermeende hem alleen maar gestoord door de
niet gewend tumult.
Eindelijk, met trillende ledematen, begon hij op, zette zijn voet op de vensterbank, en in
een instant meer zou zijn geweest in de onbewaakte balkon.
Zoals het was, zou de hele stoet hebben hem gezien, een wild, verwilderd figuur, zijn grijze
sloten zwevend in de wind die hun banners zwaaide, een eenzaam wezen, vervreemd van zijn
race, maar nu voelt hij de mens weer door
op grond van de onstuitbare instinct dat hem bezat.
Had Clifford het balkon bereikt, zou hij waarschijnlijk zijn sprong in de straat, maar
of gedreven door de soort van terreur die soms het slachtoffer dringt er bij over de
zeer afgrond die hij krimpt van, of door
een natuurlijke magnetisme, neigt naar het grote centrum van de mensheid, ware het niet gemakkelijk
bepalen. Beide impulsen zou hebben aangericht op hem
keer.
Maar zijn metgezellen, zeer bevreesd geworden door zijn gebaar, - en dat was die van een man haastte zich
weg ondanks zichzelf, - in beslag genomen Clifford's kleding en hield hem tegen.
Hepzibah schreeuwde.
Phoebe, aan wie alle extravagantie was een verschrikking, barstte in snikken en tranen.
"Clifford, Clifford! ben je gek? "riep zijn zus.
"Och, ik weet het, Hepzibah", zegt Clifford, het tekenen van een lange adem.
"Vrees niets, - het is nu voorbij, - maar had ik genomen die duik, en overleefde het,
me dunkt zou hebben mij een andere man! "
Eventueel, in zekere zin, kan Clifford juiste zijn geweest.
Hij had een schok, of hij misschien nodig is om een diepe, diepe duik te nemen in de oceaan
van het menselijk leven, en zakken naar beneden en worden gedekt door de diepgang, en vervolgens naar
ontstaan, ontnuchterd, versterkt, hersteld voor de wereld en zichzelf.
Misschien weer, hij moet niets minder dan de grote finale remedie - de dood!
Een soortgelijk verlangen om de gebroken schakels van broederschap te vernieuwen met zijn vriendelijke
soms toonde zich in een mildere vorm, en als het eenmaal is gemaakt prachtig door de
religie die lag nog dieper dan zichzelf.
In het incident nu worden geschetst, was er een ontroerende herkenning Clifford's
een deel van Gods zorg en liefde naar hem toe, - naar deze arme, verlaten man, die, als
iedere sterveling kon zijn kan gratie is verleend
te beschouwen zichzelf als opzij geworpen, vergeten, en van links naar de sport van een aantal te zijn
duivel, die speelsheid was een extase van kattenkwaad.
Het was de sabbat 's ochtends, een van die heldere, rustige sabbatten, met een eigen
gewijde sfeer, als de hemel lijkt zich te verspreiden over het gezicht van de aarde in een
plechtige glimlach, niet minder zoet dan plechtig.
Op zo'n sabbat morgen, waar we zuiver genoeg is om het medium te zijn, moeten we bewust zijn van
van de aarde natuurlijke aanbidding opklom door onze frames, op welke plek van
de grond stonden we.
De kerk-klokken, met verschillende tinten, maar alle in harmonie zijn, riepen en
reageren op elkaar, - "Het is de sabbat - De sabbat - Ja;! de sabbat!" -
-En over de hele stad de klokken
verspreid de gezegende geluiden, nu langzaam, nu met levendiger vreugde, nu een klok alleen,
nu alle klokken samen, huilen ernstig, - "Het is de sabbat!" - en
wierp hun accenten verre, om te smelten
in de lucht en doordringen met het heilige woord.
De lucht met zoetste en tederste zon van God in, werd ontmoeten voor de mensheid om
ademen in hun harten, en stuur het weer opnieuw als het uitspreken van het gebed.
Clifford zat aan het raam met Hepzibah, het kijken naar de buren als ze stapte in
de straat.
Ieder van hen, maar ongeestelijk op andere dagen, werden verheerlijkt door de sabbat
invloed, zodat hun kleding - of het was een oude man fatsoenlijke jas
goed geborsteld voor de duizendste keer, of een
kleine jongen de eerste zak en een broek afgewerkt gisteren door de naald van zijn moeder -
had iets van de kwaliteit van de hemelvaart-gewaden.
Forth, eveneens uit het portaal van het oude huis stapte Phoebe, het ophangen van haar kleine
groene parasol, en het werpen van een blik naar boven en de glimlach van afscheid vriendelijkheid aan de
gezichten bij de gebogen raam.
In haar aspect was er een bekende vreugde, en een heiligheid die je zou kunnen
mee te spelen, en toch eerbied het zo veel als altijd.
Ze was als een gebed, aangeboden in de homeliest schoonheid van de eigen moedertaal.
Verse was Phoebe, bovendien en luchtig en zoet in haar kleding, alsof er niets aan dat
ze droeg - noch haar japon, noch haar kleine rietje motorkap, noch haar kleine hoofddoek, geen
meer dan haar besneeuwde kousen - ooit had
gelegd op voor, of, indien versleten, waren alle frisser voor, en met een geur als
als ze gelegen had onder de rozenknoppen.
Het meisje zwaaide haar hand naar Hepzibah en Clifford, en ging de straat, een
religie in zichzelf, warme, eenvoudig, waar, met een stof die kon lopen op aarde,
en een geest die in staat was van de hemel.
"Hepzibah," vroeg Clifford, na het bekijken van Phoebe om de hoek, "heb je nooit naar
? "Nee, Clifford" kerk "antwoordde ze, -" niet van deze
vele, vele jaren! "
"Als ik om daar te zijn," antwoordde hij, "het lijkt mij dat ik kon bidden nog eens,
als er zoveel menselijke zielen aan het bidden waren overal om me heen! "
Ze keek in het gezicht van Clifford, en zag er een zachte natuurlijke effusie, want zijn
hart gutste uit, als het ware, en rende naar zijn ogen, in de prachtige eerbied voor
God, en vriendelijk genegenheid voor zijn menselijke broeders.
De emotie gecommuniceerd zich Hepzibah.
Ze verlangde ernaar om hem bij de hand en ga op en neer knielen, ze twee samen, - allebei zo
lang los van de wereld, en, zoals ze nu erkend nauwelijks, vrienden met Hem
boven, - tot knielen onder het volk, en worden verzoend met God en de mens in een keer.
"Lieve broer," zei ze ernstig, "laten we gaan!
We horen nergens.
We hebben geen meter ruimte in een kerk om te knielen op, maar laat ons gaan naar een plaats
van aanbidding, ook al staan we in het brede gangpad.
Arm en verlaten als we zijn, zullen sommige kerkbank-deur geopend worden voor ons! "
Dus Hepzibah en haar broer maakten zich, klaar - zo klaar als ze konden
in het beste van hun ouderwetse kleding, die was opgehangen aan pinnen, of zijn
gelegd weg in stammen, zo lang dat de
vocht en beschimmelde geur van het verleden was op hen, - maakten zich klaar, in hun
bettermost vervaagd, naar de kerk gaan.
Ze daalden de trap bij elkaar, - magere, vale Hepzibah, en bleek,
uitgehongerd, leeftijd getroffen Clifford!
Ze trokken open de voordeur en stapte over de drempel, en voelde,
beiden alsof ze staan in de aanwezigheid van de gehele wereld, en
de mensheid grote en vreselijke oog op hen alleen.
Het oog van hun vader leek te worden ingetrokken, en gaf hen geen aanmoediging.
De warme zonnige lucht van de straat maakte hen huiveren.
Hun hart beefde in hen op het idee van het nemen van een stap verder.
"Het kan niet zijn, Hepzibah - het te laat is", zegt Clifford met diepe droefheid.
"Wij zijn spoken!
We hebben het recht niet onder de mensen, - geen recht ergens, maar in dit oude huis, dat
heeft een vloek op, en die dus, zijn we gedoemd tot achtervolgen!
En bovendien, "vervolgde hij, met een kieskeurige gevoeligheid, onvervreemdbaar
kenmerk van de man, "het zou niet geschikt noch mooi om te gaan!
Het is een lelijke gedachte dat ik zou moeten zijn vreselijk naar mijn collega-wezens, en dat
kinderen zouden vasthouden aan hun moeders 'toga bij het zien van mij! "
Ze kromp weer in de donkere passage-weg, en sloot de deur.
Maar, gaat de trap weer, vonden ze het hele interieur van het huis
tienvoudig meer somber, en de lucht dichter en zwaarder, voor de blik en de adem van
vrijheid die ze net had weggerukt.
Ze konden niet vluchten, hun cipier had, maar liet de deur op een kier in de spot, en stond
achter de rug om ze te zien stelen uit. Op de drempel, ze voelde zijn meedogenloze
zeuren op hen.
Want wat andere kerker zo donker als het eigen hart!
Welke cipier zo onverbiddelijk als jezelf!
Maar het zou geen goed beeld van de staat Clifford's van de geest te zijn waar we naar
hem te vertegenwoordigen als voortdurend of domineren ellendig.
Integendeel, er was geen andere man in de stad, we zijn vet te bevestigen, van zoveel
als de helft van zijn jaar, die zo veel vrolijk en griefless momenten genoten als zichzelf.
Hij had geen last van de zorg over hem, er waren geen van deze vragen en
risico's met de toekomst te verrekenen die weg te dragen alle andere leven, en maken
hen niet de moeite waard door het proces van het verstrekken van voor hun steun.
In dit opzicht was hij een kind - een kind voor de volledige duur van zijn bestaan, zij het
lang of kort.
Inderdaad zijn leven leek stil te staan in een periode kleine vooraf
kinderjaren, en te clusteren al zijn herinneringen over die periode, net zo,
na de verdoving van een zware klap, de
lijder doen herleven van het bewustzijn gaat terug naar een moment achter bij zijn
ongeval dat hem verdoofd.
Zei hij soms tegen Phoebe en Hepzibah zijn dromen, waarin hij steevast de gespeelde
onderdeel van een kind, of een zeer jonge man.
Zo levendig waren ze, in zijn relatie van hen, dat hij eens een geschil met zijn gehouden
zus met betrekking tot de bijzondere figuur of afdruk van een sits 's morgens-jurk die hij had gezien
hun moeder slijtage, in de droom van de voorgaande nacht.
Hepzibah, piquing haarzelf op de nauwkeurigheid van een vrouw in dergelijke zaken, hield het te zijn
iets af van Clifford beschreven, maar, het produceren van de zeer jurk
van een oude stam, bleek identiek zijn herinnering ervan.
Had Clifford, elke keer dat hij is voortgekomen uit dromen die zo levensecht zijn, ondergaan de
marteling van transformatie van een jongen in een oude en gebroken man, de dagelijkse herhaling
van de schok zou zijn geweest te veel om te dragen.
Het zou veroorzaakt een acute pijn op sensatie uit de ochtendschemering, alle
dag door, tot het slapen gaan, en zelfs dan zou hebben vermengd een doffe, ondoorgrondelijke pijn
en bleke tint van het ongeluk met de
visionaire bloei en adolescentie van zijn slaap.
Maar de nachtelijke maneschijn elkaar verweefde zich met de ochtendmist en omhulde hem als
in een mantel, die hij omhelsde over zijn persoon, en zelden laat realiteiten Pierce
door middel van, hij was niet vaak helemaal wakker, maar
met open ogen sliep, en misschien verbeeldde zich de meeste dromen dan.
Zo aanhoudende altijd zo in de buurt van zijn jeugd had hij sympathie met kinderen,
en hield zijn hart hoe verser daarmee, net als een reservoir waarin beekjes waren
gieten, niet ver van de bron-hoofd.
Hoewel voorkomen, door een subtiele gevoel van fatsoen, van het verlangen te associëren met
hen, hij hield van weinig dingen beter dan om uit te kijken van de gewelfde venster en je ziet een
klein meisje rijdt haar hoepel langs de stoep, of schooljongens op een spel van bal.
Hun stemmen, ook, waren zeer aangenaam voor hem, hoorde op een afstand, alle swarming en
vermenging samen als vliegen doen in een zonnige kamer.
Clifford zou ongetwijfeld blij zijn geweest om hun sport te delen.
Op een middag werd hij in beslag genomen met een onweerstaanbare verlangen om zeepbellen te blazen;
een vermaak, zoals Hepzibah vertelde Phoebe uit elkaar, was dat al een favoriet een met
haar broer toen ze beide kinderen.
Zie hem dan ook op de gebogen raam, met een aarden pijp in de mond!
Zie hem, met zijn grijze haar, en een wan, onwerkelijk glimlach over zijn gelaat, waar
nog steeds zweefde een mooie genade, die zijn ergste vijand moet zijn erkend als
geestelijk en onsterfelijk, omdat het zo lang overleefd!
Zie hem, verstrooiing luchtige bollen in het buitenland uit het raam naar de straat!
Little ongrijpbaar werelden waren die zeepbellen, met de grote wereld afgebeeld, in
tinten helder als verbeelding, op het niets van hun oppervlak.
Het was benieuwd hoe de voorbijgangers gezien deze briljante fantasieën zien, want deze
kwam drijven naar beneden en maakte de saaie sfeer verbeelding over hen.
Sommigen stopten om te zien, en misschien, droeg een aangename herinnering aan de bubbels
verder tot aan de straat-hoek, een aantal keek boos naar boven, alsof er een slechte Clifford
onrecht aangedaan ze door het instellen van een beeld van schoonheid hoofd boven water, zodat de buurt van hun stoffige pad.
Een groot aantal staken hun vingers of hun wandelstokken aan, raakt mitsgaders, en waren
pervers bevredigd, zonder twijfel, als de bel, met al zijn afgebeeld hemel en aarde
scène, verdween alsof het nooit geweest.
Eindelijk, net als een oudere heer van zeer waardige aanwezigheid toevallig
passeren, een grote bel zeilde majestueus naar beneden, en barstte recht tegen zijn neus!
Hij keek op, - op het eerste met een strenge, scherpe blik, die in een keer doorgedrongen tot in de
onduidelijkheid achter de gebogen raam, - dan met een glimlach die zouden kunnen worden opgevat als
verspreiden van een hond-daagse zwoelheid voor de ruimte van een aantal meter over hem.
"Aha, neef Clifford," riep rechter Pyncheon.
"Wat!
Toch blazen zeepbellen! "De toon leek wel of bedoeld is vriendelijk en
rustgevend, maar toch had een bitterheid van sarcasme in.
Wat Clifford, een absolute verlamming van angst kwam over hem heen.
Afgezien van een bepaalde oorzaak van de angst, die zijn ervaringen uit het verleden zou hebben gegeven
hem, hij voelde dat inheemse en originele horror van de uitstekende rechter die
eigen aan een zwakke, delicate en
bevreesd karakter in de aanwezigheid van grote sterkte.
Kracht is onbegrijpelijk door zwakte, en daarom des te meer verschrikkelijk.
Er is geen groter schrikbeeld dan een sterke wil familielid in de kring van zijn eigen
verbindingen.