Tip:
Highlight text to annotate it
X
Vertaald door: Els De Keyser Nagekeken door: Axel Saffran
Ik ben hier om mijn foto's te delen.
Zijn het foto's?
Want dit is een foto
die je met je camera niet kan maken.
Toch startte mijn interesse voor fotografie
toen ik mijn eerste digitale camera kreeg.
Ik was 15.
Ze voegde zich bij mijn eerdere passie voor tekenen,
maar het was een beetje anders.
Met de camera
kwam het op plannen aan.
Als je foto's neemt met een camera
eindigt het proces als je de knop indrukt.
Voor mij was het alsof fotografie meer gaat over
op de juiste plaats zijn op het juiste moment.
Ik vond dat iedereen dat kon.
Dus wilde ik iets anders maken,
iets waarbij het proces begint
met het indrukken van de knop.
Foto's zoals deze:
werken op een drukke weg.
Maar er zit een verrassing in.
Desondanks
blijft er een bepaald niveau van realisme behouden.
Of foto's zoals deze --
donker en kleurrijk tegelijk,
maar allemaal met het doel
om dat niveau van realisme te behouden.
Als ik realisme zeg,
bedoel ik fotorealisme.
Het is natuurlijk
niet iets dat je gemakkelijk kan vastleggen,
maar ik wil altijd dat het eruit ziet alsof het had kunnen vastgelegd zijn
als foto.
Foto's waarbij je een moment nodig hebt om na te denken
om de truc te snappen.
Het gaat meer over het vastleggen van een idee
dan het vastleggen van een moment.
Maar wat is de truc
die het realistisch maakt?
Gaat het om de details
of de kleuren?
Gaat het om het licht?
Wat creëert de illusie?
Soms is het perspectief de illusie.
Maar uiteindelijk komt het erop aan hoe we de wereld interpreteren
en hoe die op een tweedimensionaal oppervlak kan worden gerealiseerd.
Het gaat niet om wat realistisch is
maar om wat er volgens ons realistisch uitziet.
Volgens mij is de basis
heel eenvoudig.
Ik zie het als een puzzel van de realiteit
waarbij je verschillende stukjes realiteit kan samenvoegen
om een alternatieve realiteit te vormen.
Laat me jullie een simpel voorbeeld tonen.
Hier zijn drie perfect voorstelbare fysieke objecten,
die we ons allemaal kunnen voorstellen in een driedimensionale wereld
Maar als je ze op een bepaalde manier combineert,
creëren ze iets dat er nog steeds driedimensionaal uitziet,
alsof het zou kunnen bestaan.
Maar tegelijk weten we dat het niet kan.
Dus houden we ons brein voor de gek,
want ons brein aanvaardt niet
dat het onzinnig is.
Ik zie hetzelfde proces
bij het combineren van foto's.
Het gaat om het combineren van verschillende realiteiten.
Wat een foto realistisch maakt,
zijn volgens mij dingen waar we niet bij stilstaan,
dingen rondom ons in ons dagelijks leven.
Maar bij het combineren van foto's
moet je daar echt op letten,
want anders ziet het er gewoon fout uit.
Volgens mij moet je drie simpele regels volgen
om een realistisch resultaat te krijgen.
Zoals je ziet, zijn deze beelden niet echt bijzonder.
Maar samen creëren ze iets als dit.
De eerste regel is dat foto's die je combineert,
hetzelfde perspectief moeten hebben.
Ten tweede moeten foto's die je combineert,
hetzelfde soort licht hebben.
Deze twee beelden vervullen beide voorwaarden --
genomen op dezelfde hoogte en bij hetzelfde licht.
Het derde is dat je het onmogelijk maakt om te onderscheiden
waar beide beelden beginnen en eindigen
door het naadloos te maken.
Maak het onmogelijk om te zeggen
hoe het beeld eigenlijk is samengesteld.
Door kleur, contrast en helderheid gelijk te schakelen
op de grens tussen beide beelden,
en fotografische zwaktes in te lassen,
zoals scherptediepte,
minder verzadigde kleuren en ruis,
wissen we de grenzen tussen de beelden uit
en gaat het er als één beeld uitzien,
hoewel één beeld
uit honderden lagen kan bestaan.
Hier is nog een voorbeeld.
(Gelach)
Je zou kunnen denken dat dit gewoon een beeld is van een landschap
en dat het onderste deel gemanipuleerd is.
Maar dit beeld bestaat eigenlijk
uit foto's van verschillende plaatsen.
Volgens mij is het gemakkelijker om een plaats te creëren
dan om er een te vinden.
Je hoeft geen compromis te sluiten
met de ideeën in je hoofd.
Maar je hebt wel een hoop planning nodig.
Ik kreeg dit idee tijdens de winter.
Ik wist dat ik verschillende maanden had om het te plannen,
verschillende locaties te vinden
voor de stukken van de puzzel.
Hier bijvoorbeeld
werd de vis gevangen tijdens een expeditie.
De kusten zijn van elders.
Het onderwaterdeel werd in een steengroeve gemaakt.
Ik verfde het huis bovenop het eiland zelfs rood
om het Zweedser te doen lijken.
Om een realistisch resultaat te krijgen,
denk ik dat je moet plannen.
Het begint altijd met een schets, een idee.
Dan gaat het om het combineren van verschillende foto's.
Hier was elke idee goed gepland.
Als je je foto's zorgvuldig maakt,
kan het resultaat echt mooi zijn
en ook echt realistisch.
De middelen zijn er.
Het enige dat ons beperkt,
is onze verbeelding.
Hartelijk dank.
(Applaus)