Tip:
Highlight text to annotate it
X
Geachte excellenties,
geachte dames en heren,
beste kinderen en jongeren,
Wij kinderen willen over bossen, apen en muggen spreken.
Dank u wel, dat u ons kinderen de kans geeft
hier te spreken en dank u wel, dat u dit jaar
tot het Internationale Jaar van de Bossen verklaard heeft.
Voor ons kinderen
zijn bossen niet alleen levensfundamenten voor miljarden
maar voor ons kinderen zijn bossen onze toekomst.
Als wij kinderen over de toekomst nadenken,
dan denken wij kinderen aan twee crises:
1. De armoedscrisis
waar elke dag 30.000 kinderen door honger sterven
en dat in een ongelovelijke rijke wereld.
2. De klimaatcrisis
waarbij een klein deel van de wereld, namelijk het rijke deel,
de grootste hoeveelheden CO2 produceert en waarbij degene in het arme deel van de wereld, die toch al lijden,
toekomstig nog meer zullen lijden.
Wij kinderen begrijpen,
dat de volwassenen alles over deze crisis weten.
Maar wij kinderen begrijpen niet waarom zo weinig gedaan wordt.
Wij zijn ervan overtuigd, dat de volwassenen heel goed weten,
welke uitdagingen wij hebben en welke oplossingen er voor deze zijn.
Maar wij begrijpen niet, waarom er zo weinig gedaan wordt.
Tijdens talrijke persoonlijke en digitale discussies,
hebben wij kinderen ons vaak afgevraagd,
waarom er zo weinig gedaan wordt.
Tenslotte waren wij het met elkaar eens dat er drie mogelijke reden zijn:
1. De waarneming van de toekomst.
Voor de meeste volwassenen betekent toekomst 20, 30 of ook 40 jaren.
Maar voor ons kinderen ligt 2100 nog in onze levensduur.
Voor de volwassenen is het een academische vraag,
of de zeespiegel met 1,2,3 cm of 7m
tot het einde van de eeuw stijgt.
Maar voor velen van ons kinderen is het een vraag van overleven.
2. Vele volwassenen lijken zich te verschuilen achter de klimasceptici,
die beweren dat er geen klimaatcrisis is.
Ook wij kinderen hebben over dit thema vaak gediscussieerd
en zijn tot volgend antwoord gekomen:
Als wij de wetenschappers geloven, die ons zeggen, dat er een crisis is,
daarnaar overeenkomstig te handelen en in 20 jaar te ontdekken,
dat deze zich vergist hebben,
dan hebben wij niks verkeerd gedaan.
Maar als wij de sceptici geloven
en helemaal niks doen en we dan over 20 jaar vaststellen,
dat deze zich vergist hebben,
dan is het te laat om onze toekomst te redden.
3. Om het gedrag van volwassen anders te omschrijven:
Als men een aap laat kiezen,
of hij een banaan nu meteen of zes banaanen later krijgt,
dan zal de aap altijd meteen deze ene banaan kiezen.
Daarom weten wij kinderen:
Wij kunnen niet vertrouwen dat de volwassenen onze toekomst zullen redden.
Wij moeten onze toekomst in eigen hand nemen.
Om dit te realiseren, hebben wij vaak beraadslaagd en daarover gediscussieerd,
wat wij moeten ondernemen.
In onze laatste discussie hebben wij ons afgevraagd,
wat wij zouden doen, als wij regeringleiders zouden zijn
en besloten een zeer eenvoudig drie-punten-plan op te stellen:
1.Weg met koolstof:
Wij moeten onze emissies tot 2050 tot nul reduceren.
Het beste is dat de hiervoor benodigde technologie al bestaat.
2. Weg met armoede door Climate Justice
Wij moeten accepteren, dat wij alleen een begrensde hoeveelheid aan CO2 kunnen uitstoten,
als we niet over de 2°C willen gaan.
Bij de begrensde hoeveelheden CO2 handelt het zich nog steeds om 600 miljard ton.
Verdeelt men 600 miljard ton CO2 over de volgende 40 jaar
en de wereldbevolking, welke al snel tot 10 miljard zal groeien,
dan betekent dat 1,5 ton CO2 per persoon per jaar.
Wie meer nodig heeft, betaalt meer aan degene, die minder verbruiken.
3. Het derde punt van overeenstemming van ons kinderen zijn de bomen en bossen:
We moeten de bestaande bossen behouden.
Wij moeten het verdwijnen van het regenwoud tegenhouden.
En tegelijkertijd moeten wij bomen planten.
Het is nu alweer vier jaar geleden, dat wij kinderen het schoolinitiatief Plant-for-the-Planet gestart hebben,
om in elk land ter wereld een miljoen bomen te planten.
Het is nu weer tijd, dat wij samenwerken en onze krachten verenigen.
Oud en Jong, Rijk en Arm - samen kunnen wij een biljoen bomen planten.
Samen kunnen wij de Eén-Biljoen-Bomen Campagne beginnen.
Wij kinderen geloven dat wij één biljoen bomen over de volgende 10 jaar kunnen planten.
De USA hebben het binnen 10 jaar het naar de maan gehaald.
De Chinesen hebben alleen al in 2009 2,7 miljard bomen geplant.
En heel eerlik gezegt- Eén biljoen bomen betekend 150 bomen per persoon.
Dat halen we!
Met onze invloedrijke campagne kunnen wij onze boodschap aan alle mensen in deze wereld sturen.
Wij kunnen deze campagne gemeenschappelijk gebruiken.
Tenslotte wil ik graag een boodschap aan alle kinderen in de wereld sturen:
Wij kinderen zijn het merendeel van de wereldbevolking. Wij kunnen iets veranderen.
En vergeet nooit:
Eén mug kan nooit iets tegen een neushoorn beginnen
maar duizenden muggen kunnen een neushoorn ertoe bewegen van richting te veranderen.