Tip:
Highlight text to annotate it
X
Vlak nadat we VBS lanceerden,
zeiden mensen tegen ons
[SHANE SMITH:VBS.TV]
waarom ga je daar niet eens naartoe?'
Waarom?
Omdat niemand iets over
Noord-Korea weet.
Dat fascineerde ons
en we hebben anderhalf jaar lang
geprobeerd om het land binnen te komen,
wat niet lukte.
Noord-Korea laat niemand binnen.
Ze willen niet dat buitenstaanders
hun honderd procent homogene
samenleving verstoren
die voor honderd procent
door één persoon geleid wordt:
Kim Jong-il.
Uiteindelijk waren we zo gefrustreerd
dat we het vliegtuig naar
Zuid-Korea hebben gepakt
met de gedachte dat we in ieder geval
naar de DMZ konden, de gedemilitariseerde
bufferzone tussen de twee landen
omdat we dan bijna
in Noord-Korea waren
en we het
op die manier een beetje
zouden kunnen zien
vanuit het zuiden.
Laten we naar de DMZ gaan,
dat is de gedemilitariseerde zone
oftewel de grens
tussen Noord- en Zuid-Korea.
Sinds het einde van de Koreaanse oorlog
is er
geen andere plek op aarde met
meer militaire aanwezigheid.
Er zitten naar schattig twee miljoen
soldaten
aan de Noord-Koreaanse kant
en meer dan 500.000
aan de kant van Zuid-Korea.
De beide landen hebben raketten
op elkaar gericht.
Artillerie. Tanks.
Er liggen drie miljoen landmijnen
op de grens.
Er zijn zelfs zoveel landmijnen
dat de Noord-Koreanen
er zeventig meter diepe tunnels
onderdoor hebben gegraven.
Ze beweren dat ze op die manier
binnen anderhalf uur
in Seoul kunnen zijn.
De CIA en het Amerikaanse leger
hebben een aantal van die tunnels ontdekt
maar ze hebben het vermoeden
dat er nog meer zijn.
Het wordt ook wel 'het einde
van de wereld' genoemd.
Dichterbij Noord-Korea
kan je niet komen.
Het is niet makkelijk om bij de DMZ
in de buurt te komen.
[IMJINGAK OBSERVATORIUM: DMZ]
Het is maar anderhalf uur
[IMJINGAK OBSERVATORIUM: DMZ]
ten noorden van Seoul,
maar je moet onderweg langs
vijftien controleposten.
Daarna moet je een soort
mini-indoctrinatie van de VN doorstaan.
Waarin ze zeggen:
'Niet wijzen. Kijk hun kant niet op.
Maak geen foto's.
Doe niks verkeerd.
We zijn er tweeënhalve minuut
en dan gaan we weer.'
Dit is de laatste halte in Zuid-Korea
voordat we de DMZ ingaan.
Dit is de Brug van de Vrijheid.
Vlak na de Koreaanse oorlog
leverden Noord- en Zuid-Korea
voor het laatst oorlogsgevangenen
aan elkaar uit.
Daar aan de andere kant
iets verder terug, dat is Noord-Korea.
Het is hier net
een soort pretpark.
Maar zoals je ziet
staan er vlak achter het pretpark
daar achter de bomen
hekken van prikkeldraad
en overal landmijnen en controleposten.
Het is dus nogal een bizar pretpark.
Veel gezinnen die hier komen
hangen berichten
en gebeden op voor hun familieleden
in het Noorden.
Ze zijn opgesplitst
en hebben elkaar daarna nooit meer gezien.
Dus ze komen hier
op een soort pelgrimstocht
en hangen hier iets op.
Iemand heeft daar golfballen achtergelaten.
Ik denk dat Zuid-Korea een oorlog
vrij snel zou verliezen.
Het zijn een soort nepsoldaten
die zijn opgegroeid met hun PlayStation.
Terwijl de Noord-Koreanen gras eten
en met hun geweer in hun armen slapen.
We gaan nu naar Checkpoint Charlie
één van de meest gevaarlijke plekken
ter wereld.
Er staan twee miljoen soldaten klaar
om deze kant op de te komen.
Als je de bus uitstapt
en recht voor je uit kijkt
zie je Noord-Korea.
Je mag er even naar kijken
en dan moet je de bus weer in.
Alsof een verkeerde blik de
Derde Wereldoorlog zou kunnen ontketenen.
Ze maken je heel erg ***.
Je mag één barak van binnen zien.
De helft van die barak
staat in Noord-Korea, de andere helft
in Zuid-Korea.
Die barak is daar neergezet
als onderhandelingsplek
en het is de enige plek
waar je technisch gesproken
echt in Noord-Korea bent.
99,9 Procent van de wereldbevolking
zal nooit dichterbij Noord-Korea komen
dan deze barak.
En mensen hebben zoiets van:
'Dat is Noord-Korea.'
Dus dat stuk beton
dat grind
en beton
is de grens.
Het zand is...
Niet wijzen.
- Wat?
- Niet wijzen.
Oh ja.
Je mag niet wijzen.
We hadden zo'n gevoel van:
'We moeten Noord-Korea binnen
zien te komen.'
Dat moet gewoon.
Als de vijand het waagt om
Noord-Korea binnen te dringen
al is het maar een centimeter,
dan zal het revolutionaire leger van Korea
dat van het hele land een
onneembare vesting heeft gemaakt
en alle mensen van
wapens heeft voorzien
de indringers zonder genade verslaan.
Het regime in Noord-Korea
is gewapend met raketten
en massavernietigingswapens.
Dit soort landen
en hun terroristisch bondgenoten
vormen een as van het kwaad
die de wereldvrede bedreigt.
De Verenigde Staten van Amerika
will not permit
laat zich niet
door de gevaarlijkste regimes ter wereld
bedreigen
met 's werelds gevaarlijkste wapens.
We mochten niet naar binnen.
We hebben ons best gedaan.
Via de ambassade, via de pers,
via de Zweedse ambassade,
de Britse en Canadese ambassade,
de Duitse ambassade.
En ik begon me af te vragen
wat er in godsnaam aan de hand was.
We hebben
interviews gedaan met
Noord-Koreaanse vluchtelingen in Zuid-Korea
en zij zeiden:
'Ga gewoon naar Shenyang
en koop iemand om bij het consulaat
zo doet iedereen dat.'
Aangezien we toch in Zuid-Korea waren,
dachten we
waarom ook niet, we zijn er toch.
Dus namen we het vliegtuig naar China.
We hadden niets te verliezen.
We hadden een afspraak met de
de consul in Shenyang
betaalden voor een visum
en lieten onze paspoorten daar achter
samen met het grootste gedeelte
van ons geld.
We gingen terug naar ons
Noord-Koreaanse hotel.
W moesten namelijk in één van hun
hotels logeren
in het noorden van China.
We zouden die middag
om vier uur iets van ze horen.
Om zes uur 's ochtends
werd er hard op onze deur gebonsd.
We werden wakker, helemaal in de war.
En ze zeiden: 'We moeten gaan.
Hier zijn jullie paspoorten. Kom mee.'
En wij hadden zoiets van:
'Waar gaan we naartoe?'
Maar ze geven je geen tijd om
te reageren.
Geen seconde.
Ze halen je uit je kamer
om zes uur 'sochtends
en stoppen je in het vliegtuig.
Shenyang, daar moet je dus eerst heen.
Logeer hier in een Noord-Koreaans hotel.
Slaap in keiharde bedden.
Je mag niks meenemen
naar Noord-Korea.
Geen mobiele telefoon,
geen computer,
geen geprinte tekst,
geen muziek.
Je mag niets meenemen
wat je daar achter zou kunnen laten.
Sterker nog,
zelfs camera's
met teveel functies
mogen niet naar binnen.
Geen lenzen waarmee je
van veraf kan inzoomen.
Niets.
Je mag een simpele digitale
camera meenemen
en meer ook niet.
Voordat je het land binnengaat
moet je een formulier ondertekenen
waarin je verklaart
dat je niks bij je hebt.
En als ze erachter komen
dat je toch iets hebt meegenomen
heb je een groot probleem.
Je vliegt van
Shenynag naar Pyongyang in Noord-Korea
en dan bedenk je je ineens:
'Mijn God, we zijn onderweg naar
Noord-Korea.'
Met het plan om beeldmateriaal te verzamelen
terwijl dat helemaal niet toegestaan is.
Met het plan
om een documentaire te maken
wat dus niet mag.
Dat is beangstigend.
Vanaf het moment dat ik het land binnenkwam
was ik doodsbang.
De monumentale gebouwen in Pyongyang
staan er ter ere van Kim Jon-il
want zonder zijn inzet zouden deze
gebouwen er nooit gekomen zijn.
Het nieuwe aangezicht van Pyongyang
is voor toekomstige generaties
het bewijs dat Kim Jong-il
een genie is, die de hoogtijdagen
van de bouwkunde in dit land
heeft aangevoerd.
[SHANE SMITH:VBS.TV]
Pyongyang ziet er op het eerste gezicht
vrij troosteloos uit.
We logeren in een hotel met
47 verdiepingen.
Maar er zijn geen hotelgasten.
Volgens mij is er maar één verdieping
waar mensen daadwerkelijk logeren.
We zitten op onze hotelkamer
en er is ons verteld
dat we worden afgeluisterd.
Maar als ze meeluisteren
helpt fluisteren ook niet echt, denk ik.
Misschien zit de afluisterapparatuur hierin.
Hallo, hallo.
Kom maar door.
Kom maar door, Tokyo.
Hallo.
Hallo.
Hallo.
We zijn er.
Vlak nadat we aankwamen
namen ze ons mee voor
onze eerste maaltijd.
De eerste maaltijd die je in
Noord-Korea nuttigt
is een soort
voorbode van alle vreemde dingen
die je nog te wachten staan.
Moet ik hierheen?
Dit is mijn tafel.
Dat is mooi. Is dat Kumgang?
Kumgangsan, oké.
We zijn in de grote eetzaal.
Zoals je kunt zien is die enorm groot.
Er zijn hier zo'n twintig vrouwen
die zich voorbereiden op onze maaltijd.
Eerst krijg je
drie of vier gangen
ontzettend vies eten.
Het is materie, daar is alles mee gezegd.
Gefrituurde materie.
En je stopt het toch maar
in je mond.
Je zit te wachten op de rest van de gasten.
Wanneer begint het banket?
Er is geen banket.
Waar is iedereen?
Het is hier niet heel druk.
Er gaan zoveel verhalen de ronde
over voedselschaarste
dat ze je willen laten zien
dat ze een overvloed
aan eten hebben.
Terwijl je zit te eten, zetten ze
overal volle borden neer
en als je weggaat, merk je
dat ze alle bordjes
die ze net zo netjes hebben neergezet
weer op kleine dienbladen stapelen
en ze wegbrengen
zodat ze de volgende dag kunnen
worden hergebruikt.
En je zit daar in je eentje
op je materie te kauwen en denkt:
'Dit land is gestoord.'
Ter verdediging van het land
en het geluk van haar inwoners
wanneer de Amerikaanse imperialisten
zich superieur voelen en neerkijken
op Noord-Korea
heeft hij teruggeslagen met de wijsheid
en het inzicht van een ijzersterke leider.
The Korean's Peopla Army displays
it's invincible power.
Het is grijs en grauw buiten.
We gaan naar beneden
waar we over vijftien minuten
onze bewakers gaan ontmoeten.
Ik heb me nog nooit eerder
zo raar gevoeld.
Je realiseert je in Noord-Korea al snel
dat je geen toerist bent.
Je wordt rondgeleid.
Je komt binnen,
ze laten je alleen zien
wat ze je willen laten zien
en dan moet je weer weg.
Er is altijd iemand bij je.
Je mag niet alleen rondlopen.
Het hotel staat op een eiland
en je kunt er niet uit
tot je bewakers je komen halen.
Je hebt een bewaker, een gids
en de geheime politie bij je.
De eerste plek waar ze je
mee naartoe nemen
is de Pueblo,
een Amerikaans spionageschip
dat ze hier in de jaren '60
tijdens de koude oorlog
onderschept hebben.
Het ligt nu in het centrum van Pyongyang.
En dan begint de verontwaardiging.
Ze hebben dit schip vermomd als een
gewone buitenlandse boot
en zijn ons territorium binnengedrongen.
Dit was in 1968.
Maar onze marine heeft
het schip onderschept.
Ze dwingen je om
een propagandafilm te kijken over
hoe afschuwelijk de Amerikaanse
imperialisten wel niet zijn
en hoe onmenselijk ze de vredelievende
Noord-Koreanen behandelen.
Kijk eens hoe vreselijk Amerika is.
Kijk hoe slecht Japan is.
En we hebben hun schip,
wat bewijst dat ze ons bespioneerden
en kwaadaardig zijn.
Echt ontzettend anti-Amerikaans allemaal.
De Amerikaanse imperialisten hebben
lang op een kans gewacht
om de democratische republiek Korea
aan te vallen
en hebben zich verlaagd tot spionage
op het land,
in de lucht,
en op zee.
Dit is de Pueblo, het spionageschip
van het Amerikaanse imperialistische leger
dat op 23 januari 1968 door
onze mariniers is overmeesterd.
Dit zijn de bemanningsleden
van de Pueblo.
83 In totaal, waaronder zes officieren.
Ze verzetten zich tijdens de overname van het schip.
Één bemanningslid kwam daarbij om het leven.
Deze gaten zijn veroorzaakt door
een projectiel van ons schip.
Een Amerikaanse soldaat wilde hier
een wapen halen
maar werd gedood door de splinters
van een projectiel.
Zeven onderzoeksteams sprongen hier
aan boord zodra het schip was onderschept.
Onze kapitein zat hier.
Hij boog voorover, precies op het moment
dat er splinters zijn kant op kwamen.
Hij heeft erg veel geluk gehad.
Dit is zo griezelig.
Onderweg hierheen
zagen we een poster met de spreuk
'De weg naar vrede ligt op de punt
van een bayonette.'
Er zijn alleen maar Noord-Koreanen
waar je tussenzit
als enige blanke en je denkt
'Oh, prima'
terwijl zij een dolk in hun hand hebben
en je aanstaren.
Daar zit je dan,
en je realiseert je ineens dat
dit pas het begin is.
Ik heb net gehoord hoe slecht we allemaal zijn.
Ik denk niet dat ze ons heel erg mogen.
Het Pueblo incident is inmiddels
jaren geleden.
Maar Pueblo is onze trofee
en zal hier nog eeuwenlang
liggen als bewijs
dat de Amerikaanse imperialisten het
Koreaanse volk onrecht hebben aangedaan.
Kim Jong-il heeft zich volledig toegelegd
op de verbetering van de sociale
en economische omstandigheden.
Hij leert onze leiders
dat motivatie van het volk
de sleutel is tot innovatie.
De creativiteit en het enthousiasme
van de ***
openen de deur naar ongebruikte bronnen
die kunnen leiden tot meer productie.
So everyday around six thirty
in the morning
door onze gidsen en bewakers
opgehaald.
Dan werden we in een busje gestopt,
drive us out to some monument
naar één of ander monument gebracht
wat altijd zo'n twee uur rijden was.
Het eerste wat je opvalt
is dat er nergens auto's rijden.
De dorpjes hebben geen stroom.
Er is helemaal niks.
Nothing's happening anywhere.
Nergens gebeurt wat.
We zijn nu ten zuiden van Pyongyang.
Zoals je kunt zien
zijn de wegen leeg.
Er zijn geen auto's op de weg.
We zijn in een theewinkel
en zoals je ziet
ben ik de enige bezoeker.
We rijden over lege snelwegen
op weg naar lege theehuizen.
Daar is dan een meisje
die Engels spreekt
en op je heeft zitten wachten
en je beseft dat ze daar al zes maanden
zit te wachten op een klant
waar ze thee aan kan verkopen.
Hoe gaat het?
Ginseng thee?
Thee?
Een soort koffie?
Coffee?
Koffie?
Koffie? Nee.
Is dit thee?
Wat is dit?
Thee?
Wat is dit?
Hallo?
Oké.
Ze is zo ontzettend blij dat je er bent
en je beseft je
dat er al tien maanden niemand
in die winkel is geweest.
En dat ze nu weer tien maanden moet wachten
op de volgende klant.
Wil je dansen?
Hoe heet je?
Shane.
Hoe heet je?
Shane.
Jij?
Pun-Yun-Chi.
Pun-Yun-Chi.
Pun-Yun-Chi.
Goed gedaan.
Dankjewel. Dankje.
Dit is de theekamer.
We zijn te laat, we moeten gaan.
Het was gezellig.
Het is zo bizar.
Er gebeurt in dit hele land
helemaal niks normaals.