Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK 18
De volgende dag dat hij niet het huis verlaten, en, inderdaad, het grootste deel van de tijd in zijn
eigen kamer, ziek met een wilde schrik om te sterven en toch onverschillig voor het leven zelf.
Het bewustzijn van gejaagd, gestrikt, opgespoord, was begonnen om hem te domineren.
Als het tapijt wel, maar trillen in de wind, schudde hij.
De dode bladeren die werden geblazen tegen het lood ruiten leek hem als zijn eigen
verspilde resoluties en wilde spijt.
Toen hij zijn ogen sloot, zag hij weer de zeeman het gezicht turen door de mist-
glas in lood, en horror leek eens te meer aan haar hand op zijn hart.
Maar misschien had alleen zijn fantasie, dat had opgeroepen wraak uit de nacht en de
Stel de afschuwelijke vormen van straf voor hem.
Werkelijke leven was chaos, maar er was iets verschrikkelijk logisch in de
verbeelding. Het was de verbeelding die berouw ingesteld op
hond de voeten van de zonde.
Het was de verbeelding dat maakte elke misdaad draagt haar misvormde broed.
In de gewone wereld van de feiten de goddelozen waren niet gestraft, noch het goede beloond.
Succes werd gegeven aan de sterke, niet opgedrongen de zwakken.
Dat was alles.
Bovendien was een vreemdeling geweest sluipend om het huis, zou hij hebben gezien door
de ondergeschikten of de keepers.
Had een mond-merken zijn gevonden op de bloem-bedden, de tuinders zou hebben
gemeld. Ja, was het alleen maar fantasie.
Sibyl Vane's broer was niet terug te komen om hem te doden.
Hij was weggevaren in zijn schip naar oprichter in sommige winter zee.
Van hem, in ieder geval, was hij veilig.
Waarom heeft de man niet wist wie hij was, niet kon weten wie hij was.
Het masker van de jeugd had hem gered.
En toch, als was het alleen maar was een illusie, hoe verschrikkelijk het was om te denken dat
geweten zou kunnen verhogen zoals angstig fantomen, en geven hen zichtbare vorm, en
laten bewegen voor een!
Wat voor soort leven zou zijn zijn als dag en nacht, schaduw van zijn misdaad was-to-peer op
hem van stille hoekjes, om hem te bespotten van de geheime plaatsen, om te fluisteren in zijn oor als hij
Zat op het feest, om hem wakker worden met ijzige vingers, terwijl hij lag te slapen!
Als de gedachte kroop door zijn hersens, hij groeide bleek van schrik, en de lucht leek
om hem te zijn geworden plotseling kouder.
Oh! in wat een wilde uur van de waanzin die hij gedood had zijn vriend!
Hoe afschuwelijk de loutere geheugen van de scene! Hij zag het allemaal opnieuw.
Elke afschuwelijke detail kwam naar hem terug met toegevoegde horror.
Uit de zwarte grot van de tijd, verschrikkelijk en gehuld in scharlaken, nam het beeld van zijn
zonde.
Toen Lord Henry kwam uit op zes, vond hij hem huilen als iemand wiens hart zal
breken. Het was niet tot aan de derde dag dat hij
waagde om uit te gaan.
Er was iets in de heldere, pijnbomen geurige lucht van de winter 's morgens dat de
leek hem terug te brengen zijn vreugde en zijn ijver voor het leven.
Maar het was niet alleen de lichamelijke toestand van het milieu, dat had veroorzaakt
de verandering.
Zijn eigen natuur in opstand waren gekomen tegen het overschot van angst die had getracht te verminken
en mar de perfectie van zijn rust. Met subtiele en fijn bewerkte temperamenten
het is altijd zo.
Hun sterke passies moet ofwel blauwe plekken of buigen.
Ze ofwel doden van de man, of zelf sterven.
Ondiep verdriet en ondiepe houdt van leven.
De liefdes en verdriet die zijn geweldig worden vernietigd door hun eigen volheid.
Daarnaast had hij zichzelf ervan overtuigd dat hij het slachtoffer van een schrik bevangen zijn
verbeelding, en keek nu terug op zijn angsten met iets van medelijden en niet een
weinig van minachting.
Na het ontbijt, liep hij met de hertogin van een uur in de tuin en daarna reed
over het park aan het schieten-party toe te treden. De scherpe vorst lag als zout op de
gras.
De lucht was een omgekeerd kop blauwe metaal. Een dunne film van ijs grenst de platte, riet-
gegroeid meer.
Op de hoek van het dennenbos hij zag van Sir Geoffrey Clouston, de
hertogin's broer, rukken twee doorgebracht cartridges uit zijn pistool.
Hij sprong uit de wagen, en die vertelde de bruidegom aan de merrie naar huis te nemen, maakte zijn
weg naar zijn gast door de verdorde varens en ruige begroeiing.
"Heb je had een goede sport, Geoffrey?" Vroeg hij.
"Niet heel goed, Dorian. Ik denk dat de meeste van de vogels zijn gegaan naar de
te openen.
Ik durf te zeggen dat het beter zal worden na de lunch, als we naar nieuwe grond. "
Dorian wandelde langs de aan zijn zijde.
De scherpe aromatische lucht, de bruine en rode lichten die glinsterde in het hout, het
hese geschreeuw van de drijvers beltoon van tijd tot tijd, en de scherpe kiekjes van
de geweren die volgde, fascineerde hem en
vulde hem met een gevoel van heerlijke vrijheid.
Hij werd gedomineerd door de zorgeloosheid van geluk, door de hoge onverschilligheid van vreugde.
Plotseling uit een bultige Tussock van oude gras een twintigtal meter voor hen, met
black-tip oren rechtop en lange ledematen belemmeren gooien naar voren, begon een haas.
Het geschroefd voor een bosje van elzen.
Sir Geoffrey legde zijn geweer aan zijn schouder, maar er was iets in het dier
gratie van beweging die vreemd Dorian Gray gecharmeerd, en hij riep in een keer,
'Niet schieten is, Geoffrey.
Laat het leven. "" Wat een onzin, Dorian! "Lachte zijn
metgezel, en als de haas sprong in de struiken, hij ontslagen.
Er waren hoorde twee kreten, de roep van een haas in pijn, die is vreselijk, de schreeuw van
een man in doodsangst, dat is nog erger. "Mijn hemel!
Ik heb een *** hit! "Riep Sir Geoffrey.
"Wat een ezel de man was om in de voorkant van de geweren!
Stop schieten daar! 'Riep hij op de top van zijn stem.
"Een man is gewond." Het hoofd-keeper kwam rennen met een
stok in zijn hand.
"Waar, meneer? Waar is hij? "Schreeuwde hij.
Op hetzelfde moment, het vuren hield langs de lijn.
"Hier," zei Sir Geoffrey boos, gehaast naar de struiken.
"Waarom op aarde niet houdt u uw mannen terug? Spoiled mijn opnamen voor de dag. "
Dorian keek naar hen als ze ondergedompeld in de elzen-pol, het poetsen van de lenige
swingende takken opzij. In een paar minuten kwamen ze, het slepen van een
lichaam na hen in het zonlicht.
Hij keerde zich met afschuw. Het leek hem dat ongeluk volgden
waar hij ook ging.
Hij hoorde Sir Geoffrey vragen of de man werkelijk dood was, en het bevestigende antwoord van
de keeper. Het hout leek hem te zijn geworden
plotseling tot leven met gezichten.
Er was het getrappel van vele voeten en de lage gezoem van stemmen.
Een grote koper-breasted fazant kwam slaan door de takken overhead.
Na een paar momenten - die hem in zijn toestand verstoord, net als eindeloze uren van
pijn - voelde hij een hand op zijn schouder. Hij begon en keek om zich heen.
"Dorian," zei Lord Henry, "Ik had beter ze te vertellen dat de opname is gestopt
tot-dag. Het zou niet goed zien om verder te gaan. "
"Ik wou dat het was gestopt voor altijd, Harry," antwoordde hij bitter.
"De hele zaak is afschuwelijk en wreed. Is de man ...?"
Hij kon zijn zin niet afmaken.
"Ik ben zo ***," antwoordde Lord Henry. "Hij kreeg de hele lading van de geschoten in zijn
borst. Hij moet vrijwel onmiddellijk gestorven.
Kom, laat ons naar huis gaan ".
Ze liepen naast elkaar in de richting van de weg voor bijna vijftig meter
zonder te spreken.
Toen Dorian keek Lord Henry en zei met een diepe zucht: "Het is een slecht voorteken,
Harry, een zeer slecht voorteken. "" Wat is het? "Vroeg Lord Henry.
"Oh! dit ongeval, denk ik.
Mijn beste kerel, kan niet worden geholpen. Het was de man eigen schuld.
Waarom heeft hij je in de voorkant van de wapens? Trouwens, het is niets voor ons.
Het is nogal lastig voor Geoffrey, natuurlijk.
Het is niet te doen peper kloppers. Het doet mensen denken dat een is een wilde
schot.
En Geoffrey is niet, hij schiet erg recht.
Maar er is geen gebruik van te praten over de zaak. "
Dorian schudde zijn hoofd.
"Het is een slecht voorteken, Harry. Ik heb het gevoel alsof er iets verschrikkelijk gingen
te gebeuren om een aantal van ons. Bij mezelf, misschien, "voegde hij eraan toe, langs zijn
hand boven zijn ogen, met een gebaar van pijn.
De oudere man lachte. "Het enige afschuwelijke zaak van de wereld is
ennui, Dorian. Dat is het een zonde waarvoor er geen
vergeving.
Maar we zijn waarschijnlijk geen last van, tenzij deze kerels houden babbelen over
dit ding tijdens het diner. Ik moet hen vertellen dat het onderwerp zijn
taboe.
Zoals voor voortekenen, is er niet zoiets als een voorteken.
Destiny heeft geen stuur ons herauten. Ze is te wijs of te wreed voor.
Trouwens, wat zou op aarde overkomen, Dorian?
Je hebt alles in de wereld die een mens kan willen.
Er is niemand die niet zouden graag ruilen met je. "
"Er is niemand met wie ik niet zou veranderen plaatsen, Harry.
Lach niet zo.
Ik vertel je de waarheid. De ongelukkige boer die net gestorven is
beter af dan ik. Ik heb geen schrik van de dood.
Het is de komst van de dood die mij angst aanjaagt.
Zijn monsterlijke vleugels lijken wiel in de loden lucht om me heen.
Goede hemel! niet zie je een man bewegen achter de bomen daar, naar me te kijken,
op me te wachten? "Lord Henry keek in de richting waarin
de bevende gehandschoende hand wees.
"Ja," zei hij glimlachend, "Ik zie de tuinman voor u klaar.
Ik denk dat hij wil u vragen wat bloemen u wenst te hebben op de tafel om-avond.
Hoe absurd nerveus bent u, mijn beste jongen!
U moet komen en zie mijn arts, wanneer we terug naar de stad. "
Dorian slaakte een zucht van verlichting toen hij zag de tuinman naderen.
De man raakte zijn hoed, keek voor een moment Lord Henry in een aarzelende
manier, en vervolgens een brief, die hij overhandigd aan zijn meester.
"Haar Grace vertelde me om te wachten op een antwoord, 'mompelde hij.
Dorian zet de brief in zijn zak. "Zeg haar dat ik Grace komt in", zegt hij
zei, koel.
De man draaide zich om en ging snel in de richting van het huis.
"Hoe dol op vrouwen zijn van het doen van gevaarlijke dingen!" Lachte Lord Henry.
"Het is een van de kwaliteiten in hen die ik het meest bewonder.
Een vrouw zal flirten met iemand in de wereld, zolang andere mensen op zoek zijn naar
op. "
"Hoe gek je bent te zeggen gevaarlijke dingen, Harry!
In het onderhavige geval, u heeft volkomen verdwaald.
Ik hou van de hertogin erg veel, maar ik hou niet van haar. "
"En de hertogin van je houdt heel veel, maar ze houdt je minder, dus je bent uitstekend
op elkaar afgestemd. "
"Je praat schandaal, Harry, en er is nooit enige basis voor het schandaal."
"De basis van elk schandaal is een immoreel zekerheid", zei Lord Henry, verlichting een
sigaret.
"Je zou opofferen iedereen, Harry, in het belang van een epigram."
"De wereld gaat naar het altaar uit eigen beweging," was het antwoord.
"Ik wou dat ik kon houden," riep Dorian Gray met een diepe kennis van pathos in zijn stem.
"Maar ik lijken te hebben verloren van de passie en vergeten het verlangen.
Ik ben te veel geconcentreerd op mezelf.
Mijn eigen persoonlijkheid is uitgegroeid tot een last voor mij.
Ik wil ontsnappen, om weg te gaan, om te vergeten. Het was dom van mij om hier te komen neer op
allemaal.
Ik denk dat ik een draad te sturen naar Harvey om het jacht klaar kreeg.
Op een jacht een veilig is. "" Safe uit wat, Dorian?
Je bent in de problemen.
Waarom mij niet vertellen wat het is? Je weet dat ik zou je helpen. "
"Ik kan je niet vertellen, Harry," antwoordde hij droevig.
"En ik durf zeggen dat het slechts een fantasie van mij.
Dit ongeluk heeft mij overstuur. Ik heb een vreselijke voorgevoel dat
iets dergelijks kan gebeuren voor mij. "" Wat een onzin! "
"Ik hoop dat het is, maar ik kan het niet helpen te voelen.
Ah! Hier is de hertogin, op zoek als Artemis in een op maat gemaakte jurk.
Je ziet hebben we terugkomen, hertogin. "" Ik heb gehoord dat er alles over, meneer Gray ", zegt ze
beantwoord.
"Arme Geoffrey is vreselijk overstuur. En het lijkt erop dat je hem vroeg niet om
schiet de haas. Hoe nieuwsgierig! "
"Ja, het was heel nieuwsgierig.
Ik weet niet wat deed me zeggen. Sommige gril, denk ik.
Het zag er het mooiste van de kleine live-dingen.
Maar ik vind het jammer ze verteld over de man.
Het is een afschuwelijk onderwerp. "" Het is een vervelend onderwerp, "brak in de Heer
Henry. "Het heeft geen psychologische waarde.
Nu, als Geoffrey had gedaan het ding op doel, hoe interessant hij zou worden!
Ik wil graag iemand die had begaan een echte moord te leren kennen. "
"Hoe afschuwelijk van je, Harry!" Riep de hertogin.
"Is het niet, meneer Gray? Harry, de heer Gray is weer ziek.
Hij gaat flauwvallen. "
Dorian trok zich met een inspanning en glimlachte.
"Het is niets, hertogin," mompelde hij, "mijn zenuwen zijn vreselijk in de verkeerde volgorde.
Dat is alles.
Ik ben *** dat ik liep te ver vanmorgen. Ik hoorde niet wat Harry zei.
Was het erg slecht? Je moet me vertellen een andere keer.
Ik denk dat ik moet gaan liggen.
U zult mij niet kwalijk, niet waar? "Ze had bereikt de grote trap
dat leidde van de serre naar het terras.
Als de glazen deur achter Dorian, Lord Henry draaide zich om en keek naar de hertogin
met zijn slaperig ogen. "Ben je erg veel verliefd op hem? 'Hij
vroeg.
Ze gaf geen antwoord voor enige tijd, maar bleef staren naar het landschap.
"Ik wou dat ik wist, 'zei ze eindelijk. Hij schudde zijn hoofd.
"Kennis zou fataal zijn.
Het is de onzekerheid die een charmes. Een nevel maakt het prachtig. "
"Men kan verliezen, een in de weg." "Alle wegen eindigen op hetzelfde punt, mijn beste
Gladys. "
"Wat is dat?" "Desillusie."
"Het was mijn debuut in het leven, 'zuchtte ze. "Het kwam tot u gekroond."
"Ik ben moe van aardbei bladeren."
"Ze worden je." "Alleen in het openbaar."
"Je zou ze missen", zei Lord Henry. "Ik zal geen deel uitmaken van een bloemblaadje."
"Monmouth heeft oren."
"Ouderdom is saai van het horen." "Heeft hij nooit jaloers geweest?"
"Ik wou dat hij was geweest. 'Hij keek rond alsof op zoek naar
iets.
"Waar bent u naar op zoek? 'Vroeg ze. "De knop van uw folie," antwoordde hij.
'Je hebt het laten vallen. "Ze lachte.
"Ik heb nog steeds het masker."
"Het maakt je ogen mooier," was zijn antwoord.
Ze lachte weer. Haar tanden zien als witte zaden in een
Scarlet fruit.
Boven, in zijn eigen kamer, was Dorian Gray liggend op een sofa, met schrik in elke
tintelingen vezel van zijn lichaam. Het leven was ineens ook afschuwelijk een
last voor hem te dragen.
De verschrikkelijke dood van de ongelukkige klopper, schot in de struiken als een wild dier, had
leek hem te pre-figuur de dood voor zichzelf ook.
Hij had bijna flauwgevallen wat Lord Henry gezegd had in een kans stemming van cynische
spottend.
Om vijf uur belde hij zijn bel voor zijn knecht en gaf hem bevel om zijn roedel
dingen voor de nacht-express naar de stad, en aan de coupe hebben op de deur met acht
dertig.
Hij was vastbesloten om niet nog een nacht slapen op Selby Royal.
Het was een onheilspellende plaats. Dood liep er in het zonlicht.
Het gras van het bos was gespot met bloed.
Toen schreef hij een briefje aan Lord Henry, hem te vertellen dat hij was nu op weg naar de stad te raadplegen
zijn arts en vroeg hem om zijn gasten te ontvangen in zijn afwezigheid.
Toen hij was bezig het in de envelop, een klop kwam naar de deur, en zijn bediende
deelde hem mee dat het hoofd-keeper hem wilde zien.
Hij fronste zijn wenkbrauwen en beet op zijn lip.
"Stuur hem, 'mompelde hij, na enige momenten' aarzeling.
Zodra de man ingevoerd, Dorian trok zijn chequeboek uit een lade en de verspreiding
het uit voor hem.
"Ik veronderstel dat u bent gekomen over de ongelukkige ongeval van deze ochtend,
Thornton? "Zei hij, met een pen. "Ja, meneer," antwoordde de jachtopziener.
"Was de arme vent getrouwd?
Had hij alle mensen die afhankelijk zijn van hem? "Vroeg Dorian, op zoek vervelen.
"Als dat zo is, zou ik niet willen dat ze worden achtergelaten in willen, en sturen ze een som van
geld dat je zou kunnen denken dat nodig is. "
"We weten niet wie hij is, meneer. Dat is wat ik de vrijheid van de komende nam
aan u over. "" Ik weet niet wie hij is? ", zei Dorian,
lusteloos.
"Wat bedoel je? Was hij niet een van je mannen? '
"Nee, meneer. Nooit zag hem eerder.
Lijkt een matroos, meneer. "
De pen viel uit de hand van Dorian Gray's, en hij voelde alsof zijn hart had plotseling
gestopt met kloppen. "Een zeeman?" Riep hij uit.
"Zei u dat een zeeman? '
"Ja, meneer. Hij kijkt alsof hij was een soort van
zeeman, getatoeëerd op beide armen, en dat soort dingen ".
"Was er iets gevonden op hem?", Zei Dorian, leunde naar voren en kijken naar de
man met geschrokken ogen. "Alles dat zijn naam zou vertellen? '
"Sommige geld, meneer - niet veel, en een zes-shooter.
Er was geen naam van welke aard dan ook. Een fatsoenlijk uitziende man, meneer, maar ruw-achtig.
Een soort zeiler we denken. "
Dorian begon zijn voeten. Een verschrikkelijke hoop fladderde hem voorbij.
Hij greep naar het gek. "Waar is het lichaam?" Riep hij uit.
"Snel!
Ik moet het zien in een keer. "" Het is in een lege stal in de Home Farm,
meneer. Het volk niet graag dat soort hebben
ding in hun huizen.
Ze zeggen dat een lijk brengt ongeluk. "" The Home Farm!
Ga daar in een keer en aan mij. Vertel het een van de grooms om mijn paard te brengen
ronde.
No Never mind.
Ik ga naar de stallen zelf. Het zal tijd besparen. "
In minder dan een kwart van een uur, was Dorian Gray galopperen door de lange laan als
hard als hij kon gaan.
De bomen leken uit het verleden hem te vegen in spectrale processie, en wilde schaduwen
werpen zich op zijn pad. Zodra de merrie afgedwaald op een witte poort-post
en bijna wierp hem.
Hij haalde haar over de hals met zijn oogst.
Ze gespleten de donkere lucht als een pijl. De stenen vlogen van haar hoeven.
Eindelijk bereikte hij de Home Farm.
Twee mannen werden rondhangen in de tuin. Hij sprong uit het zadel en gooide de
teugels aan een van hen. In de verste stal een licht was
glimmende.
Er was iets om hem te vertellen dat het lichaam er was, en hij haastte zich naar de deur en
legde zijn hand op de klink.
Daar heeft hij pauzeerde even, het gevoel dat hij op de rand van een ontdekking die
zou ofwel maken of mar zijn leven. En hij stak de deur open en ging.
Op een hoop ontslaan in de verre hoek lag het dode lichaam van een man gekleed in een
grof shirt en een paar blauwe broek. Een gevlekte zakdoek was geplaatst boven
het gezicht.
Een grove kaars, stak in een fles, sputterde ernaast.
Dorian Gray huiverde.
Hij voelde dat zijn niet kon worden van de hand naar de zakdoek weg te nemen, en riep:
naar een van de landbouw-en bedienden te komen naar hem toe. "Neem dat ding uit het gezicht.
Ik wil het zien, "zei hij, geklemd aan de deur-post voor ondersteuning.
Toen de boerderij-knecht zo had gedaan, stapte hij naar voren.
Een kreet van vreugde brak met zijn lippen.
De man die was doodgeschoten in het struikgewas was James Vane.
Hij stond daar voor een aantal minuten te kijken naar het dode lichaam.
Toen hij naar huis reed, zijn ogen waren vol tranen, want hij wist dat hij veilig was.