Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XV
"Door ervaring", zegt Roger Ascham, "vinden we een korte weg door een lange wandeling."
Niet zelden zo lang dolende unfits ons op voor verdere reizen, en van wat het gebruik is onze
dan ervaring voor ons?
Tess Durbeyfield De ervaring was dit invaliderend soort.
Eindelijk had ze geleerd wat ze moeten doen, maar wie zou nu accepteren ze het doen?
Als alvorens naar de d'Urbervilles 'had ze heftig bewogen onder leiding van
diverse gnomisch teksten en zinnen waarvan bekend is dat haar en de wereld in het algemeen, geen twijfel
ze zou nooit zijn opgelegd.
Maar het was niet aan de macht Tess's - noch is het aan de macht iedereen's - om de hele voelen
waarheid van de gouden adviezen, terwijl het mogelijk is om winst door hen.
Zij - en hoe veel meer - is wellicht ironisch genoeg hebben gezegd tot God met de Heilige
Augustinus: "Gij hebt adviseerde een betere koers dan Gij hebt toegestaan."
Ze bleef in het huis van haar vader tijdens de wintermaanden, plukken vogels, of
proppen kalkoenen en ganzen, of het maken van kleding voor haar broers en zussen uit
enkele opsmuk, die d'Urberville haar had gegeven, en zij had gebracht door met minachting.
Op hem van toepassing zou ze niet.
Maar ze zouden vaak klem haar handen achter haar hoofd en muze toen ze werd verondersteld
te hard werken.
Ze filosofisch merkte data kwamen langs in de revolutie van het jaar;
de rampzalige nacht van haar ongedaan te maken op Trantridge met zijn donkere achtergrond van de
Chase, ook de data van de geboorte van de baby
en de dood, ook haar eigen verjaardag, en om de andere dag geïndividualiseerd door incidenten in
die ze had genomen een aantal delen.
Ze dacht opeens een middag, toen op zoek in het glas aan haar eerlijkheid, dat
Er was nog een andere datum, van groter belang voor haar dan die, die van haar
eigen dood, wanneer al deze charmes zou hebben
verdwenen; een dag, die sluw en ongezien te leggen tussen alle andere dagen van het jaar,
geven geen teken of het geluid toen ze jaarlijks voorbijgegaan is, maar niet de minder zeker
er.
Toen was het? Waarom heeft ze niet het gevoel dat de kilte van elke
jaarlijkse ontmoeting met zo'n koude relatie?
Ze had Jeremy Taylor denkt dat enige tijd in de toekomst degenen die haar gekend
zou zeggen: "Het is de ---- ste, de dag dat arme Tess Durbeyfield stierf", en daar
zou niets enkelvoud om hun geest in de verklaring zijn.
Van die dag, gedoemd om haar eindpunt in de tijd door alle eeuwen heen zijn, wist ze niet
de plaats in de maand, week, seizoen of jaar.
Bijna een sprong Tess dus veranderde van simpel meisje tot complexe vrouw.
Symbolen van de mate van reflectie voorbij in haar gezicht, en een nota van de tragedie op momenten in de
haar stem.
Haar ogen werden groter en welsprekend.
Ze werd wat er zou zijn geweest een mooi schepsel genaamd, haar aspect was een eerlijke en
arresteren, haar ziel die van een vrouw die de turbulente ervaringen van de afgelopen jaren
of twee had heel niet demoraliseren.
Maar voor het oordeel van de wereld die ervaringen zou gewoon een zijn geweest
liberaal onderwijs.
Ze had gehouden zo afzijdig van laat dat haar problemen nooit, algemeen bekend is, werd bijna
vergeten in Marlott.
Maar het werd duidelijk voor haar dat ze nooit weer kon echt comfortabel in een
plaats die had gezien de ineenstorting van de pogingen van haar familie om "claim verwanten" - en,
door haar, steeds hechter verbond - met de rijke d'Urbervilles.
In ieder geval kon ze er niet zijn comfortabel tot lange jaren moeten uitgewist haar
scherp bewustzijn van het.
Maar zelfs nu Tess voelde de polsslag van hoopvolle leven nog steeds warm in haar, ze zou kunnen worden
gelukkig in sommige hoekjes die geen herinneringen had.
Om het verleden te ontsnappen met al de hunnen daartoe was om het te vernietigen, en te doen
dat ze zou hebben om weg te komen. Ooit was verloren altijd verloren werkelijk waar van de
kuisheid? vroeg ze zich.
Ze zou bewijzen het false als ze kon sluier oude koeien.
De herstellende kracht die organische aard doortrokken was zeker niet geweigerd wordt aan
maagdelijkheid alleen.
Ze wachtte een lange tijd zonder het vinden van kansen voor een nieuw vertrek.
Een bijzonder fijne lente kwam rond, en het roer van de kieming was bijna hoorbaar
in de knoppen, het bewoog haar, want het ging de wilde dieren, en maakte haar gepassioneerde naar
gaan.
Eindelijk, een dag in begin mei, een brief bereikte haar van een vroegere vriend van haar
moeder, aan wie ze had gericht vragen lang - een persoon die ze
had nog nooit gezien - dat een bekwaam melkmeisje was
vereist bij een zuivel-huis vele mijl naar het zuiden, en dat de melkboer zou worden
blij om haar te hebben voor de zomermaanden.
Het was niet helemaal zo ver weg als kon worden gewenst, maar het was waarschijnlijk veel
genoeg, het hebben van haar straal van beweging en reputatie is zo klein.
Aan personen met een beperkte sferen, mijlen zijn als geografische graden, parochies zoals provincies,
districten als provincies en koninkrijken.
Op een punt was ze opgelost: er mag niet meer d'Urberville lucht-kastelen in de
dromen en daden van haar nieuwe leven. Ze zou het melkmeisje Tess, en
niets meer.
Haar moeder wist Tess voelt zich op dit punt zo goed, hoewel er geen woorden voorbij was
tussen hen over het onderwerp, dat ze nooit gezinspeeld op de ridderlijke afkomst nu.
Toch is een dergelijke inconsistentie is menselijk dat een van de belangen van de nieuwe plek voor haar was
de toevallige deugden van haar liggen in de buurt van haar voorouders 'land (want zij waren
Blakemore mannen, hoewel haar moeder was Blakemore tot op het bot).
De zuivelfabriek riep Talbothays, waarvoor ze gebonden was, stond niet op afstand van enkele van
de voormalige landgoederen van de d'Urbervilles, dicht bij de grote familie gewelven van haar
granddames en hun machtige mannen.
Ze zou kunnen kijken naar hen, en denk niet alleen dat d'Urberville, net als
Babylon, was gevallen, maar dat de individuele onschuld van een nederige afstammeling
kan als stil komen te vervallen.
Al die tijd vroeg ze zich af als een vreemde goede zaak zou van haar wezen te komen in haar
voorouderlijk land, en wat de geest in haar rose automatisch als het sap in de
twijgen.
Het was onverwacht jeugd, stijgende up opnieuw na zijn tijdelijke controleren, en brengen
met haar hoop, en de onoverwinnelijke instinct naar zelf-genot.
EINDE VAN DE TWEEDE FASE