Tip:
Highlight text to annotate it
X
Dankuwel en goede morgen!
Mijn onderwerp is, zoals voor iedereen, wedergeboorte,
die hoop brengt voor de toekomst.
Maar ik ga het over geboorte hebben.
En geloof me vrij, daar kan ik je wat over vertellen.
Als gynecologe met 35 jaar praktijkervaring,
heb ik ongeveer 18.000 bevallingen gedaan of gesuperviseerd.
18.000 kinderen die ter wereld komen.
Het is echt een groots moment, een moment van vreugde,
dat je kan helpen bij dat proces,
waarbij je een gezonde, krijsende, levende baby overhandigt aan de ouders
die er met spanning op wachten.
Dat zijn de mooie momenten.
Maar de verloskamer
heeft ook haar duistere kanten.
In de loop van die 35 jaar kende ik ook, en ik zal ze nooit vergeten,
72 meisjes en vrouwen die het leven lieten,
die stierven terwijl ze zwanger waren,
die stierven terwijl ze leven probeerden te geven,
door zwangerschaps- en bevallingscomplicaties.
De meeste tragedies hadden plaats
in arme en middeninkomenslanden,
in omgevingen met weinig middelen.
De meeste van tragedies zijn te vermijden,
want de vrouwen sterven aan dingen die te vermijden zijn.
Ik geef wat meer detail.
Dit is één van de meest fantastische plekken waar ik de eer had te werken:
de Pumwani-kraamkliniek in Nairobi in Kenia,
waar we tot 100 bevallingen per dag deden.
Hier zie je de baby's die op een uur tijd geboren werden.
Het is een geweldige plek
waar we konden aantonen dat je
met goed beleid en engagement
de moedersterfte kan reduceren,
want de meeste overlijdens zijn vermijdbaar:
vrouwen sterven aan hoge bloeddruk, infecties, bloedingen,
dingen die je kan voorkomen
met goede zorg
en vakkundige verpleging,
met beschikbare geneesmiddelen en zo.
Helaas is dat voor vele vrouwen niet het geval.
Ik merkte dat er in die groep van 72 doden een aantal meisjes waren
die stierven aan de complicaties van een abortus.
Op vrijdagavond gaan ze typisch op zoek naar een oplossing,
omdat het stigma te groot is, omdat ze het kind niet kunnen houden.
Ze zoeken die oplossing in de achterafstraatjes van de grootsteden.
Je treft ze telkens weer aan op zondag, 's namiddags of 's avonds.
Ze worden opgenomen in het ziekenhuis
met ernstige complicaties, bloedingen, infecties, en ze sterven.
Bij moedersterfte -- en die is nog steeds veel te hoog,
is het nog steeds een stille tragedie,
waarbij elk jaar meer dan 250.000 vrouwen sterven op de wereld --
gaat het in 13% van de gevallen om onveilige abortus.
Die zwangerschappen hadden vermeden kunnen worden.
Die meisjes zouden nog in leven kunnen zijn
als ze toegang hadden tot gezinsplanning en contraceptie.
Er zijn elk jaar 47.000 overlijdens
door onveilige abortus,
47.000 vermijdbare overlijdens.
1 op 3 zou kunnen vermeden worden
als alle vrouwen toegang hadden
tot gezinsplanning en contraceptie.
We vinden dat vanzelfsprekend in dit deel van de wereld,
maar in vele delen van de wereld is dat niet het geval.
Er is een grote onbeantwoorde nood aan contraceptie:
222 miljoen vrouwen op de wereld
willen het aantal van hun kinderen beperken
of ze in de tijd spreiden,
en ze hebben geen toegang tot contraceptie.
Waarom? Vele, vele redenen.
Er is geen keuze.
De voorraden zouden er moeten zijn, maar ze zijn er gewoon niet.
Er is geen toegang.
Zelfs als er klinieken zijn,
hebben de vrouwen vaak geen toegang, om vele redenen.
Ze zijn ***, er zijn misvattingen
over de neveneffecten van contraceptie,
een hoop verhaaltjes, vanwege de slechte informatie.
De kwaliteit van de gezondheidszorg is vaak slecht:
ze biedt niet de dienstverlening en de kwaliteit die we zoeken.
En er zijn geslachtsgebonden drempels.
De cijfers zijn verpletterend: 220 miljoen vrouwen.
Daarvan leven er 162 miljoen in arme landen.
Elk jaar 63 miljoen ongeplande, ongewenste zwangerschappen.
19 miljoen abortussen, meestal onveilige abortussen.
82.000 vrouwen die sterven.
Maar contraceptie draait niet alleen rond moedersterfte,
het gaat ook om de verbetering van leven en welzijn.
Het gaat om minder zorgen over ongeplande zwangerschappen.
Het gaat ook om zelfrespect.
Als vrouwen toegang hebben tot gezinsplanning,
als ze kunnen kiezen,
kunnen ze hun opleiding beter plannen,
hebben ze meer toegang tot de arbeidsmarkt,
kunnen ze deelnemen aan economische processen.
Het gaat ook om ouderlijke zorg.
Het gaat om kansen op werk,
om deelname van vrouwen aan de arbeidsmarkt.
Het gaat om betere gezondheid, betere voeding, beter onderwijs
voor de kinderen die je wenst,
en het gaat om minder weeskinderen.
Contraceptie gaat ook om hogere productiviteit:
minder last voor de familie, minder last voor de gemeenschap,
want je krijgt minder zieke kinderen, minder zorgbehoevende kinderen.
Het gaat om verminderde openbare uitgaven
voor sociale diensten, voor gezondheidszorg en andere dingen.
Contraceptie gaat ook over meer sparen en investeren.
Ik weet nog -- misschien kennen jullie Professor Karan Singh,
een Indiase filosoof, politicus, universiteitsprofessor en minister,
die in 1972 zei:
"Ontwikkeling zal tot contraceptie leiden."
Als de maatschappij zich ontwikkelt, zullen vrouwen toegang krijgen.
Dezelfde filosoof zei 20 jaar later, in 1994:
"Contraceptie zal tot ontwikkeling leiden."
Het is een sleutelfactor die zal leiden tot betere maatschappelijke ontwikkeling.
Maar contraceptie is ook een mensenrecht.
Het is een recht van een maatschappij,
een recht van alle mensen, koppels, individuen,
om vrij te beslissen
over het aantal, de afstand ertussen en de timing van hun kinderen.
Het is het recht om zelf te beslissen.
Het is een mensenrecht, en we moeten het als een mensenrecht bekijken.
Dat betekent ook dat gebruikers, mensen,
tienermeisjes, gehuwde koppels,
en ook de kwetsbaren en gemarginaliseerden,
zij die minder toegang hebben tot de gezondheidszorg,
allemaal toegang zouden moeten hebben en een vrije keuze.
Vrije keuze betekent dat er tenminste voldoende methodes ter beschikking zijn,
zoals condooms voor vrouwen en mannen,
orale contraceptie,
noodcontraceptie
en langdurig werkende methodes zoals injecties,
implantaten en spiraaltjes,
want niet alle methodes zijn voor iedereen geschikt,
en dus hebben mensen goede informatie, goede raad en vrije keuze nodig.
Ik ben het hoofd van het Departement voor Reproductieve Gezondheid
van de WHO, de Wereldgezondheidsorganisatie,
waar we eerder dit jaar
een richtlijn publiceerden,
'Mensenrechten veiligstellen bij informatie en diensten inzake contraceptie'.
Dit is een richtlijn
voor regeringen, voor managers, voor zorgverstrekkers
om hen te helpen om de basisconcepten van de mensenrechten veilig te stellen:
toegankelijkheid, beschikbaarheid, betaalbaarheid, kwaliteit, maar ook
niet-discriminatie,
afwezigheid van dwang,
keuze zonder vrees, goede informatie,
geen macht, geen geweld.
Deze richtlijnen kunnen de wereld helpen,
maar reproductieve rechten zijn mensenrechten.
Als we het domein echt vooruit willen stuwen, moeten we werken aan
de manier waarom mensen denken over reproductieve rechten
als een basisrecht van de mens.
In de jaren 60 waren er al
burger- en vrouwenrechtenactivisten en vooraanstaanden
die zeiden:
"Gezinsplanning en contraceptie zijn één van de sleutelmethodes
waarmee we de reproductieve rechten als mensenrechten kunnen veiligstellen.
Zoals ik al zei, reproductieve rechten gaan over het recht van koppels,
individuen, adolescenten, iedereen,
op toegang tot de voorbehoedsmiddelen die ze nodig hebben.
Maar hoorden we daar -- hoe komt het,
als je ervan overtuigd bent dat voorbehoedsmiddelen
goed zijn voor je gezondheid, goed voor het individu,
voor de familie, voor de maatschappij, voor de wereld,
hoe komt het dan dat het geen prioriteit is
in onze nationale en internationale programma's, in de wereldgemeenschap?
Zoals John Cleland van de London School terecht opmerkte:
we hebben nu 18 jaar gekend van verschrikkelijke nalatigheid
in het domein van de gezinsplanning,
want zelfs het woord 'gezinsplanning' was uit de mode,
omdat het geassocieerd werd
met populatiecontrole en gedwongen voortplanting,
dus er was stilte over de hele wereld.
Tot onlangs.
Ik denk dat ik hier niet alleen kom praten over wat niet is gedaan.
Het gaat hier om wedergeboorte.
Tegenwoordig, sinds de jongste jaren,
is er echt hoop voor de toekomst.
Er zijn een aantal partijen, en factoren, die aankondigen
dat het paradigma verandert,
die leiden tot een andere vorm van denken, een andere kijk
op wedergeboorte inzake contraceptie en gezinsplanning.
Ik ben trots dat ik hier vandaag sta
als voorzitter van de Coalitie Bevoorrading Reproductieve Gezondheid,
die haar secretariaat hier in België, in Brussel heeft.
Het is de grootste coalitie ter wereld.
Ze verenigt 300 organisaties
die hun krachten willen bundelen
om te bekijken hoe we de voorraden kunnen leveren
aan diegenen die ze nodig hebben,
hoe we de toegankelijkheid kunnen verbeteren
en de kosten verlagen,
hoe we alle partners rond de tafel kunnen zetten
om de problemen in de bevoorradingsketting te bekijken,
de marktwerking te bekijken,
de kostenverlaging te bekijken.
Deze coalitie verenigt de hersenen van de wereld
en de technische mensen die intens kunnen samenwerken.
De coalitie viert dit jaar haar tiende verjaardag.
Het is het grootste netwerk
met de grootste impact op de levering van goederen.
Een ander groot evenement, twee jaar geleden,
was de Gezinsplanningstop.
In Londen, in 2012,
verzamelden de Britse regering, samen met de Bill and Melinda Gates Foundation
150 leiders
van ontwikkelingslanden,
ontwikkelde landen, bedrijven, de privésector,
de internationale gemeenschap, de civiele gemeenschap,
op een gezinsplanningstop.
Ze berekenden wat de wereld nodig heeft
om de onbeantwoorde noden tegen 2020 te verminderen.
Er werd een grote hoeveelheid geld beloofd,
meer dan 4 miljard dollar,
om deze doelstellingen te bereiken.
De doelstelling is om tegen 2020
het aantal mensen in nood te halveren --
de vrouwen en meisjes die nood hebben aan contraceptie of gezinsplanning.
Als we deze doelstellingen halen, zullen er
110 miljoen minder ongewenste zwangerschappen zijn,
50 miljoen minder abortussen,
220.000 minder vrouwen die sterven
en 3 miljoen minder baby's die sterven tegen 2020.
Dit gaat echt om hoop en belofte,
maar wedergeboorte vergt jaren en vergt inspanningen.
We hebben winst gezien maar ook veel verlies.
Er is tijd voor nodig.
Stel je gewoon maar voor dat het 7 jaar duurde
om een tweede Milleniumdoelstelling, een 5B, toe te voegen.
Nummer 5 gaat over het verlagen van de moedersterfte.
Het duurde 7 jaar om 5B toe te voegen,
toegang tot universele reproductieve gezondheidszorg
en gezinsplanning.
We beginnen de vooruitgang, de winst te zien.
Wedergeboorte vergt tijd, maar ook volgehouden inspanning.
Dat is onze taak, als gemeenschap van reproductieve gezondheidszorg.
We moeten ervoor zorgen dat dit onderwerp op de agenda blijft staan,
want er zijn vele andere dringende prioriteiten die meedingen
om geld, om tijd, om belangrijkheid, om aandacht.
Maar we moeten het doen,
omdat we moeten handelen
voor de schappen leeg zijn.
We kunnen ons de lege handen niet veroorloven,
noch, als het te laat is, de lege gezichten.
We moeten nu handelen.
Als er één gedachte is,
één sleutelprobleem dat we moeten meenemen,
dan is het dat het vermogen om te kiezen
of, wanneer en met wie we kinderen krijgen,
geen luxe is,
geen leuk extraatje.
Het vermogen om te kiezen
of, wanneer en met wie we kinderen krijgen,
is een basismensenrecht.
Voor dat recht moeten we blijven vechten.
Door deze gedachte zouden alle inspanningen en energie moeten worden gevoed.
Dit zal de wedergeboorte zijn van de toegankelijkheid,
de wedergeboorte van de keuze,
de wedergeboorte van de vrijheid
voor vrouwen en meisjes over de hele wereld.
Want we moeten in hen investeren.
Vrouwen zijn niet alleen de halve wereld,
ze maken ook de andere helft.
Dankuwel.
(Applause)