Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XV
Meneer Rochester heeft, op een toekomstige gelegenheid uit te leggen.
Het was een middag, toen hij toevallig naar me toe en Adele te ontmoeten in het park: en terwijl
Ze speelde met Pilot en haar shuttlecock, vroeg hij mij om te lopen op en neer een lange
Beech Avenue in het zicht van haar.
Hij zei toen dat ze was de dochter van een Franse opera-danser, Celine Varens, in de richting
die hij eens had gekoesterd wat hij noemde een 'grande passie. "
Deze passie Celine had beleden om terug te keren met nog een superieure vuur.
Hij dacht zelf haar idool, lelijk als hij was: hij geloofde, zoals hij zei, dat ze
de voorkeur aan zijn "Taille d'atleet" aan de elegantie van de Apollo Belvidere.
"En, Miss Eyre, was zoveel dat ik gevleid door deze voorkeur van de Gallische sylph voor haar
Britse gnome, dat haar ik geïnstalleerd in een hotel, gaf haar een volledige invoering van de
bedienden, een rijtuig, kasjmier, diamanten, Dentelles, & c.
Kortom, ik begon het proces van het ruïneren mezelf in de ontvangen stijl, net als elke
andere Spoony.
Ik had niet, zo lijkt het, de originaliteit om krijt een nieuwe weg naar schaamte en
vernietiging, maar traden de oude track met domme nauwkeurigheid niet tot een centimeter af te wijken
van de gebaande centrum.
Ik had - zoals ik verdiende te hebben - het lot van alle andere spoonies.
Happening om een avond te bellen als Celine niet had verwacht mij, vond ik haar uit, maar het
was een warme nacht, en ik was moe van een wandeling door Parijs, dus ik zat in
haar boudoir, blij om de lucht zo de laatste tijd ingewijd door haar aanwezigheid ademen.
Nee, - ik overdrijf, ik had nooit gedacht dat er enige deugd wijden over haar: het
was eerder een soort van pastille parfum dat ze had achtergelaten, een geur van muskus en amber, dan
een geur van heiligheid.
Ik was net begonnen te verstikken door de dampen van serre bloemen en besprenkeld
essences, toen ik bedacht me om het venster te openen en stap uit op het balkon.
Het was maanlicht en gaslicht naast, en heel stil en sereen.
Het balkon was voorzien van een stoel of twee, ik ging zitten, en haalde een sigaar, - ik
zal nu een, als u mij niet kwalijk. "
Hier volgde een pauze, opgevuld door de productie van en de verlichting van een sigaar, die
plaatste het aan zijn lippen en ademde een spoor van Havannah wierook op de bevriezing van en
zonloze lucht, ging hij op -
"Ik vond bonbons ook in die dagen, Miss Eyre, en ik was Croquant - (over het hoofd
barbarisme) - Croquant chocolade dragees, en roken afwisselend, kijken ondertussen
de equipages dat rolde langs de
modieuze straten naar het aangrenzende opera-house, wanneer in een
elegant dicht rijtuig getrokken door een mooi paar van het Engels paarden, en duidelijk gezien
in het schitterende stad-nacht, herkende ik de 'voiture' Ik Celine had gegeven.
Ze was terug: natuurlijk mijn hart bonkte met ongeduld tegen de ijzeren
Ik leunde op rails.
De wagen stopte, zoals ik had verwacht, in het hotel deur, mijn vlam (dat is het zeer
woord voor een opera minnares) stapte: hoewel muffed in een mantel - een onnodige
last, by-the-bye, op een zo warm juni
's Avonds - Ik kende haar meteen door haar voetje, gezien piepen van de rok van haar
jurk, als ze overgeslagen uit de wagen stappen.
Buigen over het balkon, ik stond op het punt te mompelen 'Mon ange' - in een toon, natuurlijk,
die moet worden hoorbaar voor het oor van de liefde alleen - als een figuur sprong van de
rijtuig na haar, gehuld ook, maar dat
was een gedreven hiel die was sport op de stoep, en dat was een kop die petten
Nu gingen onder de gewelfde Porte cochère van het hotel.
"Je hebt nooit gevoeld jaloezie, heb je, Miss Eyre?
Natuurlijk niet: ik moet u niet vragen, omdat je nooit het gevoel liefde.
Je hebt beide sentimenten nog te beleven: je ziel slaapt, de schok is nog niet aan
gegeven die hij wakker.
Je denkt dat alle bestaan vervalt in een stroom zo stil als die waarin de jeugd heeft
tot nu toe gleed weg.
Drijvend op met gesloten ogen en oren gedempt, je niet ziet de rotsen stekelig
niet ver weg in het bed van de zondvloed, noch horen de branding koken op hun basis.
Maar ik zeg u - en u kunt let op mijn woorden - je zult een aantal dagen te komen tot een steile pas in
het kanaal, waar het hele stroom van het leven zal worden ingebroken whirl-en
tumult, schuim en geluid: of je wordt
stippellijn om atomen op rots punten, of opgetild en gedragen door een aantal meester-wave in een
rustiger stroom - zoals ik nu ben.
"Ik hou van deze dag, dat vind ik leuk hemel van staal, ik hou van de strengheid en de stilte van de
wereld onder deze vorst.
Ik hou van Thornfield, de oudheid, zijn pensionering, zijn oude kraai-bomen en doorn-
bomen, zijn grijze gevel, en de lijnen van de donkere vensters als gevolg van dat metaal welkin: en
maar hoe lang heb ik een afkeer van de zeer
gedacht, geschuwd het als een grote plaag-huis?
Hoe kan ik nog steeds verafschuw - "
Hij de grond zijn tanden en zweeg: hij gearresteerd zijn stap en sloeg zijn laars
tegen de harde grond.
Sommige gehaat dacht leek om hem in zijn greep, en om hem vast te houden zo vast dat
hij kon niet vooruit. We waren het bestijgen van de laan, toen hij dus
gepauzeerd, de zaal was voor ons.
Tillen zijn oog aan haar kantelen, hij wierp over hen een schittering zoals ik nog nooit gezien
vóór of sinds.
Pijn, schaamte, woede, ongeduld, walging, afschuw, leek even op een te houden
trillende conflict in de grote pupil verwijden onder zijn Ebon wenkbrauw.
Wild was de worsteling die voorrang moet worden, maar een ander gevoel roos en
zegevierde: iets hard en cynisch: eigenzinnig en vastberaden: het vaste zijn
passie en versteend zijn gelaat: hij ging op -
"Tijdens het moment dat ik stil was, Miss Eyre, was ik het regelen van een punt met mijn lot.
Ze stond daar, door die beuk-stam - een heks als een van degenen die leek te Macbeth
op de heide van Forres.
'? U houdt van Thornfield' zei ze, tillen haar vinger, en dan schreef ze in de lucht een
memento, die liep in de huiveringwekkende hiërogliefen al langs het huis-front, tussen de
bovenste en onderste rij ramen, "Like it als je kan!
Leuk als je durft! '
"Ik zal het zo ', zei ik,' ik durf het als;" en "(hij onderstaand somber)" Ik zal
houd mijn woord, ik zal obstakels te breken naar geluk, naar goedheid - ja, goedheid.
Ik wil een beter mens dan ik ben, dan ben ik zijn; als Job Leviathan brak de
speer, de pijl, en de maliënkolder, belemmeringen die anderen tellen als ijzer en
messing, zal ik respect, maar stro en verrot hout. "
Adele hier liep voor hem met haar shuttlecock.
"! Away" riep hij hard, "op afstand te houden, kind, of gaan naar Sophie!"
Verder dan zijn wandeling in stilte na te streven, ik waagde om hem te herinneren aan de
punt waar hij plotseling had uiteen -
"Heb je verlaat het balkon, meneer," vroeg ik, "als Mdlle.
Varens ingevoerd? '
Ik bijna verwacht dat een afwijzing voor deze nauwelijks goed getimed kwestie, maar, integendeel,
wakker uit zijn gefronste wenkbrauwen abstractie, wendde hij zijn ogen naar me toe, en de schaduw
leek duidelijk van zijn voorhoofd.
"Oh, had ik Celine vergeten! Nou, om te hervatten.
Toen ik zag mijn charmeur dus komen vergezeld van een cavalier, leek ik te horen
een gesis, en de groene slang van jaloezie, stijgende over golvende spoelen van de maan
balkon, gleed in mijn vest, en
aten zijn weg in twee minuten tot de belangrijkste van mijn hart.
Vreemd! 'Riep hij uit, plots opnieuw beginnen vanaf het punt.
"Vreemd dat ik u kiest voor de vertrouweling van dit alles, jonge dame; passeren
vreemd dat je rustig moet luisteren naar mij, alsof het de meest gebruikelijke ding
in de wereld voor een man als ik te vertellen
verhalen van zijn opera-minnaressen met een oubollig, onervaren meisje als jij!
Maar de laatste singulariteit legt de eerste, zoals ik aangaf een keer eerder: u,
met uw zwaartekracht, zorgzaamheid, en voorzichtigheid werden aangebracht aan de ontvanger van worden
geheimen.
Trouwens, ik weet wat voor een geest heb ik geplaatst in de communicatie met mijn eigen: ik weet
Het is een niet aansprakelijk voor infecties te nemen: het is een bijzondere geest: het is een unieke one.
Gelukkig niet mijn bedoeling om het te kwaad: maar, als ik dat deed, zou het geen kwaad van mij.
Hoe meer jij en ik praten, hoe beter, want terwijl ik niet kan bacterievuur u, u kunt
me opfrissen. "
Na deze uitweiding ging hij - "Ik bleef in het balkon.
'Ze zullen komen om haar boudoir, zonder twijfel,' dacht ik: 'laat me voor te bereiden een hinderlaag. "
Dus mijn hand door het open raam, trok ik het gordijn over, waardoor
slechts een opening waardoor ik kon nemen waarnemingen, dan sloot ik het raam,
alles behalve een kier net breed genoeg te verstrekken
een stopcontact om fluisterde liefhebbers 'geloften: Ik heb toen terug naar mijn stoel, en als ik het weer
het paar kwam binnen Mijn oog was al snel bij de opening.
Celine's schoonmaakservice ingevoerd, stak een lamp, liet het op de tafel, en trok zich terug.
Het echtpaar waren dus aan mij geopenbaard duidelijk: zowel verwijderden hun mantels, en
er was 'de Varens,' stralend in satijn en juwelen, - mijn gaven natuurlijk - en er
was haar metgezel in uniform een officier;
en ik wist hem voor een jonge roue van een Vicomte - een hersenloze en verdorven jeugd wie
Ik had wel eens ontmoet in de samenleving, en had nooit gedacht te haten, omdat ik veracht
hem zo absoluut.
Op het herkennen van hem, was de tand van de slang Jealousy direct gebroken, omdat op
hetzelfde moment dat mijn liefde voor Celine zonk onder een brandblusser.
Een vrouw die me kon verraden voor zo'n rivaal was niet de moeite waard strijden voor, ze
verdiende slechts minachting, minder, maar dan ik, die haar dupe geweest.
"Ze begonnen te praten, hun gesprek versoepeld me volledig: frivool, huurling,
harteloze, en zinloze, was het nogal berekend om vermoeid dan woedend een luisteraar.
Een kaart van mij lag op de tafel, dit wordt waargenomen, bracht mijn naam onder
discussie.
Geen van hen bezeten energie of wit met degelijk afrossen me, maar ze beledigden me
zo grof als ze konden in hun kleine manier: met name Celine, die zelfs de was gezet
nogal briljant op mijn persoonlijke gebreken - misvormingen ze noemde hen.
Nu was haar gewoonte om uit te lanceren in de vurige bewondering voor wat zij noemde
'Beaute Man:' mijn waarin ze lijnrecht verschilde van u, die me vertelde dat point-
leeg is, bij de tweede interview, dat je niet denkt dat ik knap.
Het contrast viel me op dat moment en - "Adele hier kwam lopen weer op.
"Monsieur, heeft John net om te zeggen dat je agent heeft geroepen en wil zien
je. "" Ah! In dat geval moet ik verkorten.
Het openen van het raam, liep ik in hen, bevrijd Celine van mijn bescherming; gaf
haar mededeling aan haar hotel te verlaten, bood haar een tas voor de onmiddellijke noden;
genegeerd schreeuwt, hysterisch, gebeden,
protesten, convulsies, een afspraak gemaakt met de Vicomte voor een vergadering
in het Bois de Boulogne.
De volgende morgen had ik het genoegen van het ontmoeten hem, links een kogel in een van de
zijn arme geëtioleerde armen, zwak als de vleugel van een kip in de pip, en toen dacht ik
had gedaan met de hele bemanning.
Maar ongelukkig van de Varens, zes maanden voor, had me dit Filette Adele,
die, zij bevestigde, was mijn dochter, en ze misschien ook mag zijn, maar ik zie geen bewijzen
van dergelijke grimmige vaderschap geschreven in haar
gezicht: Pilot is meer als ik dan zij.
Enkele jaren nadat ik had gebroken met de moeder, zij verlaten haar kind, en liep
weg naar Italië met een muzikant of zanger.
Ik erkende geen natuurlijke aanspraak op een deel Adele's worden gesteund door mij, noch heb ik nu
erkent enige, want ik ben niet haar vader, maar hoorde dat ze was helemaal berooid, ik
tot zelfs nam het arme ding uit het slijm
en modder van Parijs, en getransplanteerde het hier, om te groeien opruimen in de heilzame bodem van
een Engels landhuis tuin.
Mevrouw Fairfax gevonden om het te trainen, maar nu weet je dat het is de onwettige
nakomelingen van een Franse opera-meisje, zal je misschien anders over denken van uw post en
protegee: u komt naar mij op een dag
met merken dat je een andere plaats gevonden - dat je smeken me om uit te kijken naar een
nieuwe gouvernante, & c. - Eh "?
"Nee: Adele is niet verantwoordelijk voor zowel haar moeder fouten of van jou: ik heb een betrekking
voor haar, en nu ik weet dat ze is, in zekere zin, ouderloos - verlaten door haar moeder
en verstoten door u, meneer - ik dichter bij haar vast dan voorheen.
Hoe kon ik eventueel de verwende huisdier van een rijke familie wilt, zou die haar haten
gouvernante als een hinderlijk, om een eenzame kleine wees, die naar haar toe leunt als een vriend? '
"Oh, dat is het licht waarin je bekijken!
Nou, ik moet gaan nu, en je ook: het donker ".
Maar ik bleef een paar minuten langer met Adele en Pilot - liep een race met haar, en
speelden een spel van raket-en shuttlecock.
Toen we gingen, en ik had verwijderd, haar muts en jas, ik nam haar op mijn knie;
hield haar daar een uur, waarmee ze kletsen als ze wilde: niet berispen, zelfs
een aantal kleine vrijheden en trivialiteiten in
die ze was geneigd te dwalen toen veel zag, en die verraden in haar een
oppervlakkigheid van karakter, geërfd waarschijnlijk van haar moeder, nauwelijks sympathieke
aan een Engels geest.
Toch had ze haar verdiensten, en ik was bereid alles wat goed was in waarderen
haar tot het uiterste.
Ik zocht in haar gelaat en is voorzien van een gelijkenis aan de heer Rochester, maar vond er geen:
geen trek, geen draai van meningsuiting aangekondigd relatie.
Het was jammer: als ze kon, maar is aangetoond dat zij hem te lijken, zou hij hebben
dacht meer van haar.
Het was niet tot nadat ik had teruggetrokken op mijn eigen kamer voor de nacht, dat ik steeds
beoordeeld het verhaal Mr Rochester had me verteld.
Zoals hij had gezegd, was er waarschijnlijk helemaal niets buitengewoons in de inhoud van
het verhaal zelf: een rijke Engelsman's passie voor een Franse danseres,
en haar verraad aan hem, zijn dagelijks
zaken genoeg, geen twijfel over bestaan, in de samenleving, maar er was iets vreemds beslist in
de uitbarsting van emotie, die plotseling greep hem toen hij in de daad van
uiting van de huidige tevredenheid van zijn
stemming, en zijn nieuw leven ingeblazen plezier in de oude zaal en haar omgeving.
Ik mediteerde verwonderd over dit incident, maar geleidelijk aan stoppen, want ik vond het
voor de huidige onverklaarbare, wendde ik mij tot de overweging van de manier mijn meester aan
mezelf.
Het vertrouwen dat hij had gedacht geschikt om rust in mij leek het een eerbetoon aan mijn discretie: I
beschouwd en geaccepteerd als zodanig. Zijn houding was nu voor het al enkele weken
meer uniform op me af dan bij de eerste.
Ik heb nooit leek op zijn manier, hij heeft niet past bij het koelen van hoogmoed: toen hij mij
onverwacht, de ontmoeting leek welkom, hij had altijd een woord en soms een glimlach
voor mij: wanneer hij wordt gedagvaard door formele uitnodiging
aan zijn aanwezigheid, was ik vereerd door een hartelijkheid van de ontvangst die me het gevoel dat ik
werkelijk bezat de macht om hem te amuseren, en dat deze 's avonds conferenties werden
als veelgevraagd voor zijn plezier als voor mijn voordeel.
Ik, inderdaad, sprak relatief weinig, maar ik hoorde hem praten met smaak.
Het was zijn aard om communicatief, hij graag open voor een geest onbekend met
de wereld een glimp van de scènes en manieren (dan bedoel ik niet zijn corrupt scènes en
boze wegen, maar zoals afgeleid van hun
belangstelling uit de grote schaal waarop ze werden genomen, worden de vreemde nieuwigheid waarmee
ze waren gekenmerkt) en ik had een scherp plezier in het ontvangen van de nieuwe ideeën die hij
aangeboden, in het verbeelden van de nieuwe foto's die hij
afgebeeld, en volgde hem in gedachten door middel van de nieuwe regio's die hij openbaar gemaakt, nooit
geschrokken of last heeft van een schadelijke toespeling.
Het gemak van zijn manier bevrijdde me van pijnlijke hoofdsteun: de vriendelijke openheid,
juist als hartelijke, waarmee hij behandelde me, trok me naar hem toe.
Ik voelde me soms alsof hij mijn relatie in plaats van mijn meester: maar hij was gebiedend
soms nog steeds, maar ik vond het niet erg dat, ik zag dat het zijn manier.
Zo gelukkig, dat deed blij word ik met deze nieuwe rente toegevoegd aan het leven, dat ik
opgehouden te pine na verwanten: mijn dunne sikkel-lot leek te vergroten, de
blanks van het bestaan werden gevuld, mijn
lichamelijke gezondheid verbeterde, ik verzamelde vlees en kracht.
En was de heer Rochester nu lelijk in mijn ogen?
Nee, lezer: dankbaarheid, en vele verenigingen, alle plezierige en genial,
maakte zijn gezicht het object dat ik best graag zien, zijn aanwezigheid in een ruimte was meer
juichen dan de helderste vuur.
Maar ik was niet vergeten zijn gebreken, ja, ik kon niet, want hij bracht ze vaak
voor mij.
Hij was trots, sardonische, hard aan minderwaardigheid van elke beschrijving: in mijn
geheime ziel Ik wist dat zijn grote vriendelijkheid voor mij was in evenwicht gehouden door onrechtvaardige strengheid aan
vele anderen.
Hij was humeurig, ook, onverklaarbare zo, ik meer dan eens, toen stuurde om voor te lezen aan hem,
vond hem zitten in zijn bibliotheek alleen, met zijn hoofd gebogen over zijn gevouwen armen, en,
toen hij opkeek, een somber bijna, een kwaadaardige, frons zwart zijn gezicht.
Maar ik geloofde dat zijn humeurigheid, zijn hardheid, en zijn vroegere fouten van
moraliteit (Ik zeg vroeger, want nu leek hij hersteld van hen) hadden hun oorsprong in een aantal
wrede kruis van het lot.
Ik geloofde dat hij was natuurlijk een man van betere neigingen, hogere principes, en zuiverder
smaakt dan die als de omstandigheden had ontwikkeld, onderwijs ingeprent, of lot
aangemoedigd.
Ik dacht dat er een uitstekende materialen in hem, maar voor de huidige hingen ze
elkaar een beetje verwend en verward.
Ik kan niet ontkennen dat ik bedroefd voor zijn verdriet, wat dat was, en zou hebben gegeven
veel om het te sussen.
Al had ik nu mijn kaars gedoofd en werd vastgelegd in bed, ik kon niet slapen
denken aan zijn blik toen hij bleef in de laan, en vertelde hoe zijn lot was opgestaan
up voor hem, en durfde hem gelukkig te zijn op Thornfield.
"Waarom niet?" Vroeg ik me af.
"Wat vervreemdt hem van het huis?
Zal hij weer verlaten het snel? Mevrouw Fairfax zei dat hij zelden hier verbleven
langer dan twee weken per keer, en hij is nu woonachtig acht weken.
Als hij dat doet gaan, zal de verandering worden droevige.
Stel dat hij afwezig lente, zomer en herfst worden: hoe vreugdeloos zon en fijn
dag zal schijnen! "
Ik weet nauwelijks of ik had geslapen of niet na deze mijmeren; in ieder geval, ben ik begonnen
klaarwakker bij het horen van een vaag gemompel, eigenaardige en lugubere, dat klonk, ik
dacht, net boven me.
Ik wenste dat ik mijn kaars brandend gehouden: de nacht was somber donker, mijn geesten
depressief. Ik stond op en ging rechtop in bed, te luisteren.
Het geluid was stil.
Ik probeerde weer te slapen, maar mijn hart klopte angstig: mijn innerlijke rust was
gebroken. De klok, ver naar beneden in de hal, sloeg
twee.
Op dat moment leek mijn kamer-deur was geraakt, alsof vingers had geveegd de panelen
in betasten een weg langs de donkere galerij buiten.
Ik zei: "Wie is daar?"
Niets beantwoord. Ik was koud van angst.
Opeens herinnerde ik me dat het misschien Pilot, die, wanneer de keuken-deur toeval
te worden gelaten, niet zelden vond zijn weg naar de drempel van Mr Rochester's
kamer: ik had hem gezien liggen er zelf in de ochtend.
Het idee kalmeerde me een beetje: ik ging liggen.
Stilte componeert de zenuwen, en als een ongebroken stilte heerste nu weer door de
hele huis, begon ik de terugkeer van de slaap te voelen.
Maar het was niet voorbestemd dat ik die nacht slapen.
Een droom had nauwelijks benaderd mijn oor, als het verschrikt vluchtte, *** door een
merg-invriezen incident genoeg.
Dit was een demonische lach - laag, onderdrukt, en diep - sprak, naar het scheen, op de
zeer sleutelgat van mijn kamerdeur.
Het hoofd van mijn bed was bij de deur, en ik dacht in eerste instantie de goblin-lacher stond
aan mijn bed - of beter gezegd, gehurkt door mijn kussen, maar ik stond op, keek rond, en kon
zien niets, terwijl, als ik nog keek, de
onnatuurlijk geluid werd herhaald: en ik wist dat het kwam van achter de panelen.
Mijn eerste impuls was te stijgen en zet de bout, mijn volgende, weer te roepen: "Wie is
daar? "
Iets kirde en kreunde.
Weldra, stappen trokken zich terug op de galerij naar de derde verdiepingen tellende trap: een deur
had de laatste tijd gedaan te sluiten in die trap, ik hoorde het openen en sluiten, en
alles was stil.
"Was dat Grace Poole? en is ze bezeten door een duivel? "dacht ik
Onmogelijk nu om langer te blijven door mezelf: ik moet naar mevrouw Fairfax.
Ik haastte me op mijn jurk en een sjaal, ik trok de bout en opende de deur met
een trillende hand. Er was een kaars brandend net buiten,
en op de mat in de galerie.
Ik was verbaasd over deze omstandigheid, maar nog meer was ik verbaasd naar de lucht waar te nemen
heel zwak, alsof gevuld met rook, en, terwijl op zoek naar de rechterhand en links,
te vinden waar deze blauwe kransen uitgegeven, heb ik
werd nog verder op de hoogte van een sterke brandlucht.
Iets kraakten: het was een deur op een kier, en die deur was Mr Rochester, en de
rook rende in een wolk van daar.
Ik dacht niet meer van mevrouw Fairfax, ik dacht niet meer van Grace Poole, of de
lachen: in een oogwenk, ik was in de kamer.
Tongen van vuur schoot rond het bed: de gordijnen in brand stonden.
In het midden van vlammen en damp, de heer Rochester lag roerloos gestrekt, in diepe
slapen.
"Wake! wakker! "riep ik.
Ik schudde hem, maar hij mompelde en draaide: de rook had verdoofd hem.
Geen ogenblik verloren kan gaan: de zeer platen werden aanmaakhout, ik haastte zich naar zijn bekken en
lampetkan, gelukkig, een was breed en de ander diep, en beiden waren gevuld met
het water.
Ik slaakte ze op, overspoeld het bed en de bewoner, vloog terug naar mijn eigen kamer, bracht
mijn eigen water-kruik, gedoopt de bank opnieuw, en met steun van God, er in geslaagd
het doven van de vlammen die werden verslonden het.
Het gesis van de uitgeblust element, de breuk van een kruik, die ik gooide van mijn
de hand toen ik het had geleegd, en vooral, de splash van de ***-bad ik had
rijkelijk geschonken, opgewekt Mr Rochester eindelijk.
Al was het nu donker, ik wist dat hij wakker was, want ik hoorde hem hevige
vreemde vervloekingen in het vinden van zichzelf liggend in een plas water.
"Is er een overstroming?" Riep hij.
"Nee, meneer," antwoordde ik, "maar er is een brand: opstaan, doen, je bent uitgeblust nu, ik
haalt u een kaars. "
"In de naam van de elven in het christendom, is dat Jane Eyre?" Hij
geëist. "Wat heb je gedaan met mij, heks,
tovenares?
Wie is in de kamer naast je? Heb je een plan om me verdrinken? "
"Ik zal halen u een kaars, meneer, en in naam van de Hemel, sta op.
Iemand heeft uitgezet iets: je kunt niet te vroeg te weten wie en wat het is ".
"Daar!
Ik ben tot nu, maar op eigen risico u nog halen een kaars: wacht twee minuten tot ik
in sommige droge kleding, eventueel droog daar - ja, hier is mijn kamerjas.
Nu rennen! "
Ik heb lopen, ik bracht de kaars die nog steeds bleef in de galerij.
Hij nam het uit mijn hand, hield het op, en onderzocht het bed, alles zwart en
verschroeid, de lakens doorweekt, het tapijt ronde zwemmen in het water.
"Wat is het? en wie het heeft gedaan? "vroeg hij.
Ik in het kort vertelde hem wat er was: de vreemde lach had ik gehoord
in de galerij: de stap stijg op naar de derde verdieping, de rook, - de geur van brand
die had geleid me naar zijn kamer, in welke
staat ik had gevonden zaken daar, en hoe ik had hem overstelpt met al het water ik kon
de handen opleggen. {"? Wat is het en wie het gedaan heeft", vroeg hij:
p140.jpg}
Hij luisterde heel ernstig, zijn gezicht, toen ik ging, uitgedrukt groter probleem dan
verbazing, hij niet meteen spreken wanneer ik had geconcludeerd.
"Zal ik roep mevrouw Fairfax?"
Vroeg ik. "Mevrouw Fairfax?
Nee, wat de deuce zou je haar bellen voor? Wat kan ze doen?
Laat haar slapen ongestoord. "
"Dan zal ik halen Leah, en wakker John en zijn vrouw. '
"Helemaal niet: gewoon nog. Je hebt een sjaal op.
Als je niet warm genoeg is, kunt u mijn mantel ginds, wikkel het over jou, en zit
vastgelegd in de arm-stoel: daar, - ik zal het op.
Nu plaats je voeten op de kruk, om hen te houden van de natte.
Ik ga laat je een paar minuten. Ik zal de kaars.
Blijf waar je bent totdat ik terug ben, wees zo stil als een muis.
Ik moet een bezoek brengen aan de tweede verdieping. Niet bewegen, herinneren, of bel iemand. "
Hij ging: ik zag het licht in te trekken.
Hij passeerde op de tribune heel zachtjes, unclosed de trap deur met zo weinig
mogelijk herrie, sluit het na hem, en de laatste straal verdwenen.
Ik was nog in totale duisternis.
Ik luisterde naar wat ruis, maar hoorde niets.
Een zeer lange tijd is verstreken.
Ik ben opgegroeid moe: het was koud, in weerwil van de mantel, en dan heb ik niet gezien het gebruik van
blijven, want ik was niet op te wekken het huis.
Ik stond op het punt van gevaar Mr Rochester's ongenoegen door ongehoorzaam te zijn
orders, wanneer het licht weer vaag glansde op de galerij muur, en ik hoorde zijn
onbeslagen voeten betreden de mat.
"Ik hoop dat hij is," dacht ik, 'en niet iets ergers. "
Hij opnieuw worden ingevoerd, bleek en erg somber.
"Ik heb het allemaal gevonden," zei hij, terwijl hij zijn kaars neer op de wastafel, "het is als
Dacht ik. "" Hoe, meneer? '
Hij gaf geen antwoord, maar stond met zijn armen over elkaar, kijken op de grond.
Aan het eind van een paar minuten vroeg hij in plaats van een bijzondere toon -
"Ik weet niet meer of je zei dat je iets zag bij het openen van uw kamer deur."
"Nee, meneer, alleen de kandelaar op de grond."
'Maar je hoorde een vreemd lachen?
U heeft die lach eerder gehoord, zou ik denken, of iets dergelijks? '
"Ja, meneer: er is een vrouw die naait hier, genaamd Grace Poole, - lacht ze in die
manier.
Ze is een bijzondere persoon. "" Net zo.
Grace Poole - u raadt het. Ze is, zoals u zegt, enkelvoud - zeer.
Nou, zal ik nadenken over het onderwerp.
Ondertussen ben ik blij dat u de enige persoon, behalve mijzelf, kennis maken met de
precieze details van het incident aan-nacht. U bent niet praten gek: niets zeggen over
het.
Ik zal rekening voor deze gang van zaken "(wijzend naar het bed):" en nu terug te keren naar
uw eigen kamer. Ik zal heel goed doen op de sofa in de
bibliotheek voor de rest van de nacht.
Het ligt vlak bij vier: - in twee uur de bedienden zal worden up ".
"Goede nacht, toen, meneer, 'zei ik, vertrekken. Hij leek verrast - zeer inconsistent
Dus, als hij net had me verteld om te gaan.
"Wat!" Riep hij uit, "ben je stoppen me al, en op die manier?"
'Je zei dat ik zou kunnen gaan, meneer. "
"Maar niet zonder afscheid te nemen, niet zonder een woord of twee van de erkenning en goed
wil: niet, kortom, in dat korte, droge manier.
Waarom heb je mijn leven gered -! Greep me van een gruwelijke en martelende dood! en
je loopt langs me heen alsof we elkaar vreemden!
Tenminste een hand. "
Hij stak zijn hand uit en ik gaf hem de mijne: hij nam het eerst in de ene, die in zowel zijn eigen.
'Je hebt mijn leven gered: ik heb een genoegen door u zo immens een schuld.
Ik kan niet meer zeggen.
Niets anders dat heeft te verdragen zou zijn geweest om me in het karakter van de
schuldeiser voor een dergelijke verplichting, maar u: het is anders, - Ik voel je geen voordelen
last, Jane. '
Hij bleef, keek me: woorden bijna zichtbaar trilde op zijn lippen, - maar zijn
stem werd gecontroleerd. "Goede nacht, meneer.
Er is geen schuld, voordeel, last, verplichting, in het geval. "
"Ik wist," vervolgde hij, "je me goed zou doen op een bepaalde manier, op een gegeven moment; - ik zag het
in uw ogen toen ik voor het eerst je zag: hun expressie en glimlach niet "- (hij weer
gestopt) - "niet" (hij ging haastig)
"Verrukking zo slaan om mijn binnenste hart voor niets.
Mensen praten van natuurlijke sympathieën, ik heb gehoord van een goede genii: er zijn korrels van
waarheid in de wildste fabel.
Mijn geliefde beschermer, welterusten! "Strange energie werd in zijn stem, vreemde
brand in zijn blik. "Ik ben blij dat ik toevallig wakker," zei ik:
en toen was ik gaan.
"Wat! je gaat? "" Ik ben koud, meneer. "
"Koud? Ja, - en staan in een zwembad!
Ga dan,, Jane, ga! "
Maar hij behield mijn hand, en ik kon niet vrij is.
Ik bedacht me van een hulpmiddel. "Ik denk dat ik *** mevrouw Fairfax verplaatsen, meneer,"
zei ik
"Nou, laat me:" hij relaxed zijn vingers, en ik was weg.
Ik heb weer mijn bank, maar nooit aan gedacht van de slaap.
Tot morgen aanbrak Ik was gegooid op een uitbundige, maar onrustige zee, waar golven van
moeite rolde onder golven van vreugde.
Ik dacht soms zag ik buiten de wilde wateren een kust, zoet als de heuvels van
Beulah, en nu en dan een verfrissende storm, gewekt door hoop, droeg mijn geest
triomfantelijk naar de bourne: maar ik
kon het niet bereiken, zelfs in fancy - het tegengaan van een briesje blies land, en
voortdurend reed me terug. Sense zou verzetten tegen delirium: het arrest zou
waarschuwen passie.
Te koortsachtig om uit te rusten, ik stond zo snel als de dag aangebroken.