Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK 21. The Lion Wordt de Koning van Beesten
Na het beklimmen van af van het China Wall de reizigers bevonden zich in een
onaangename land, vol moerassen en moerassen en bedekt met lang, rank gras.
Het was moeilijk om te lopen zonder te vervallen in modderige gaten, want het gras was zo
dik dat hij verborg ze uit het zicht.
Echter, door het zorgvuldig kiezen hun weg, kregen ze veilig mee tot ze bereikt
vaste grond.
Maar hier het land leek wilder dan ooit, en na een lange en vermoeiende wandeling
door het kreupelhout gingen ze nog een bos, waar de bomen werden groter en
ouder dan ze ooit had gezien.
"Dit bos is perfect heerlijk," verklaarde de leeuw, op zoek om hem heen met
vreugde. "Nooit heb ik gezien een mooiere plek."
"Het is somber lijkt," zei de Scarecrow.
"Niet een beetje van," antwoordde de Leeuw. "Ik zou hier graag willen wonen al mijn hele leven.
Zie hoe zacht de gedroogde bladeren onder je voeten en hoe rijk en groen het mos
is dat zich vastklampt aan deze oude bomen.
Zeker geen wild dier zou kunnen wensen een prettiger thuis. "
"Misschien zijn er nu wilde dieren in het woud", zei Dorothy.
"Ik veronderstel dat er zijn," de Leeuw terug, "maar ik zie geen van hen over."
Ze liepen door het bos totdat het te donker werd om verder te gaan.
Dorothy en Toto en de leeuw vast te slapen, terwijl de Woodman en de Scarecrow
waakte over hen zoals gewoonlijk. Toen 's ochtends kwam, begonnen ze opnieuw.
Voordat zij waren ver gegaan hoorden ze een laag gerommel, als van het gegrom van vele wilde
dieren.
Toto jammerde een beetje, maar geen van de anderen was ***, en ze bleven langs de
de platgetreden pad totdat kwamen ze bij een opening in het hout, waar zijn verzameld
honderden beesten van ieder ras.
Er waren tijgers en olifanten en beren en wolven en vossen en alle anderen in
de natuurlijke historie, en even Dorothy was ***.
Maar de Leeuw legde uit dat de dieren waren een vergadering houden, en hij beoordeeld door
hun grommende en grommen dat ze in grote problemen.
Terwijl hij sprak een aantal van de beesten zag hem, en tegelijk de grote
assemblage doodgezwegen als bij toverslag. De grootste van de tijgers kwam naar de
Leeuw en boog, zeggende:
"Welkom, o Koning der beesten! Bent u bij ons in goede moment om onze strijd
vijand en vrede brengen aan alle dieren van het bos nog een keer. "
"Wat is uw probleem?" Vroeg de Leeuw rustig.
"We zijn allemaal bedreigd," antwoordde de tijger, "door een felle tegenstander die de laatste tijd heeft
komen in dit bos.
Het is een zeer enorm monster, als een grote spin, met een lichaam zo groot als een
olifant en benen zo lang als een boomstam.
Het heeft acht van deze lange benen, en als het monster kruipt door het bos grijpt hij
een dier met een been en sleept het naar zijn mond, waar hij eet het als een spin een
vliegen.
Niet een van ons is veilig, terwijl dit felle dier leeft, en we hadden wel een
vergadering om te beslissen hoe de zorg voor onszelf als u kwam onder ons. "
De Leeuw dacht even na.
"Zijn er nog andere leeuwen in dit bos?" Vroeg hij.
"Nee, er waren sommigen, maar het monster heeft ze allemaal opgegeten.
En bovendien, ze waren geen van allen bijna zo groot en dapper als jij. "
"Als ik een eind te maken aan je vijand, zul je buigen voor mij en gehoorzaamt mij als Koning van de
Bos? 'Vroeg de Leeuw.
"We zullen dat graag doen," antwoordde de tijger, en alle andere dieren brulden met
een machtige brul: "We gaan"? "Waar is deze grote spin van u nu"
vroeg de Leeuw.
"Ginds, onder de eiken," zei de tijger, wijzend met zijn voorvoet.
"Zorg goed voor deze vrienden van mij," zei de leeuw, "en ik zal in een keer naar
vechten tegen de monster. "
Hij beval zijn kameraden afscheid en liepen trots weg om te strijden met de vijand.
De grote spin lag te slapen toen de leeuw hem gevonden, en het zag er zo lelijk, dat
de vijand draaide hij zijn neus in walging.
Haar benen waren zo lang als de tijger had gezegd, en zijn lichaam bedekt met grof
zwart haar.
Het had een grote mond, met een rij scherpe tanden een voet lang, maar zijn hoofd werd vergezeld
aan de pudgy lichaam door een nek zo slank als een middel wesp.
Dit gaf de Leeuw een hint van de beste manier om het schepsel te vallen, en als hij wist dat
was het makkelijker om in slaap te bestrijden dan wakker, gaf hij een grote veer en landde direct
op het monster is terug.
Dan, met een klap van zijn zware poot, allen gewapend met scherpe klauwen, klopte hij de
spider het hoofd van zijn lichaam.
Springen naar beneden, zag hij het tot de lange benen stopte wiebelen, toen hij wist dat het
helemaal dood.
De Leeuw ging terug naar de opening waar de dieren van het bos waren op hem te wachten
en zei trots: "Je moet *** je vijand niet meer."
Dan is de beesten boog naar de Lion als hun koning, en hij beloofde terug te komen
en heers over hen zo snel Dorothy veilig was op weg naar Kansas.