Tip:
Highlight text to annotate it
X
Vertaald door: Annette de Lange Nagekeken door: Axel Saffran
Waar denk je aan als je mij ziet?
Een gelovige vrouw? Een deskundige?
Misschien zelfs een naaste?
Of denk je onderdrukt,
gehersenspoeld,
... een terrorist.
Of: wéér zo'n probleemgeval op het vliegveld.
Dat is trouwens waar.
(Gelach)
Als je negatieve ideeën kreeg, neem ik je dat niet eens kwalijk.
Dat is nu eenmaal hoe de media berichten over ons soort mensen.
Uit onderzoek is gebleken
dat 80 procent van het nieuws over de Islam en moslims negatief is.
Ook is gebleken dat de meeste Amerikanen geen moslims zeggen te kennen.
Blijkbaar praten zij nooit met hun Uberchauffeurs.
(Gelach)
Welnu, voor wie nog nooit een moslim heeft ontmoet:
aangenaam kennis te maken.
Ik zal even zeggen wie ik ben.
Ik ben een moeder, koffieliefhebber -- dubbele espresso, slagroom apart.
Ik ben introvert.
Ik ben een 'wannabe-fitnessfanaat'
én ik ben moslim in hart en nieren.
Maar niet omdat ik, zoals Lady Gaga zegt, 'born this way' ben.
Het was een keuze.
Op mijn zeventiende besloot ik uit de kast te komen.
Nee, niet als ***, zoals sommige van mijn vrienden,
maar als moslim,
en ik besloot voortaan een hoofddoek te dragen.
Mijn feministische vrienden waren ontzet:
"Waarom onderwerp je jezelf?"
Grappig genoeg was het destijds
eerder een feministische onafhankelijkheidsverklaring
tegen de druk die ik als 17-jarige voelde
om me te schikken naar perfecte en onbereikbare schoonheidsidealen.
Ik nam niet lijdelijk het geloof van mijn ouders over.
Ik worstelde met de Koran.
Ik las, dacht na, stelde vragen, twijfelde,
en geloofde pas na dit alles.
Mijn relatie met God was geen liefde op het eerste gezicht.
Het was een langzame overgave, waarbij mijn vertrouwen toenam
naarmate ik de Koran vaker las.
De ritmische schoonheid ervan roert mij soms tot tranen.
Ik herken mijzelf erin. Ik voel dat God mij kent.
Heb je ooit het gevoel gehad dat iemand je ziet, volledig begrijpt,
en toch van je houdt?
Zó voelt het namelijk.
Wat later trouwde ik
en begon, zoals alle goede Egyptenaren,
een carrière als ingenieur.
(Gelach)
Ik kreeg na mijn trouwen een kind
en leefde als het ware de Egyptisch-Amerikaanse droom.
En toen was er die verschrikkelijke ochtend in september 2001.
Velen van jullie zullen waarschijnlijk nog precies weten waar zij die ochtend waren.
Ik zelf zat in de keuken te ontbijten,
toen ik op tv opeens de woorden "Breaking News" zag staan.
Rook, vliegtuigen die gebouwen in vlogen,
mensen die uit die gebouwen sprongen...
Wat was er aan de hand?
Was het een ongeluk?
Een defect?
De schrik sloeg bij mij snel om in verontwaardiging.
Wie doet er nu zoiets?
Ik zap naar een andere zender en ***:
"... moslimterrorist ...",
"... in naam van de Islam ...",
"... Midden-Oosterse afkomst ...",
"... jihad ...",
"... bommen op Mekka gooien."
Oh mijn God.
Niet alleen was mijn land aangevallen,
maar in een flits hadden de daden van een ander
mij veranderd van een burger
... in een verdachte.
Diezelfde dag nog moesten wij heel Midden-Amerika doorrijden
om naar een nieuwe stad te verhuizen en daar te gaan studeren.
Ik herinner me nog dat ik achterin zat
terwijl we in stilte reden,
zo ver mogelijk ineengedoken op mijn stoel.
Voor het eerst in mijn leven
was ik *** dat iemand zou zien dat ik een moslim was.
Die nacht betrokken we ons appartement in een nieuwe stad,
in wat voelde als een compleet andere wereld.
En toen hoorde, zag en las ik
waarschuwingen van nationale moslimorganisaties.
Dingen als:
"Wees alert", "Wees bedacht",
"Mijd slechtverlichte plaatsen" en "Kom niet samen".
Ik bleef heel de week binnen.
De vrijdag diezelfde week: de dag waarop moslims bijeenkomen
om hun geloof te belijden.
Opnieuw overal waarschuwingen:
"Ga niet, die eerste vrijdag; het zou een doelwit kunnen zijn."
Overal op het nieuws werd er aandacht aan besteed.
De emoties waren rauw, en begrijpelijk...
Ook hoorde ik over aanvallen op moslims,
of mensen die men aanzag voor moslims, die op straat in elkaar geslagen werden.
Brandbommen in moskeeën.
Ik dacht: laten we maar thuisblijven.
Toch knaagde die gedachte aan me.
De mensen die ons land hadden aangevallen,
vielen namelijk ook míjn land aan.
Ik begrijp dat mensen woedend waren op de terroristen.
Maar raad eens? Ik was óók woedend.
Om jezelf dan constant te moeten verdedigen, is niet makkelijk.
Vragen vind ik niet erg; ik ben er dol op.
Maar beschuldigingen vallen me zwaar.
Tegenwoordig horen we mensen daadwerkelijk dingen zeggen als:
"Het probleem in dit land zijn de moslims.
Wanneer worden we van hen verlost?"
En dus willen sommigen moslims verbannen en moskeeën sluiten.
Zij spreken over mijn gemeenschap als een tumor in het lichaam van Amerika.
En de enige vraag die rest: is die goedaardig of kwaadaardig?
Want weet je, een kwaadaardige tumor haal je in zijn geheel weg
en een goedaardige houd je alleen in de gaten.
Deze mogelijkheden slaan nergens op, want de vraag klopt niet.
Moslims zijn net als iedere Amerikaan niet een túmor in het lichaam van Amerika,
maar een essentieel orgaan.
(Applaus)
Dank je wel.
(Applaus)
Moslims zijn uitvinders en leraren,
eerstehulpverleners en Olympische atleten.
Gaat het sluiten van moskeeën Amerika nu echt veiliger maken?
Er komt misschien wat meer parkeergelegenheid,
maar terrorisme stopt er niet mee.
Sterker nog: regelmatig moskeebezoek wordt in verband gebracht
met tolerantere denkbeelden over andere geloofsovertuigingen
en grotere maatschappelijke betrokkenheid.
Zoals een politiechef in Washington DC mij onlangs zei:
"Radicalisering vindt niet plaats in moskeeën.
Mensen radicaliseren in hun kelder of slaapkamer achter een computerscherm."
Wat je zoal zult vinden over het radicaliseringsproces,
is dat het online begint,
maar nog dáárvoor
worden mensen geïsoleerd van hun gemeenschap, zelfs van hun familie.
Zodat de extremisten hen kunnen hersenspoelen
en laten geloven dat zij, de terroristen, de échte moslims zijn,
en dat iedereen die hun gedrag en ideologie verafschuwt,
een verrader of afvallige is.
Als we radicalisering dus willen voorkomen,
moeten we mensen juist toestaan naar de moskee te gaan.
Nu zullen sommigen Islam nog steeds bestempelen als gewelddadig geloof.
Groepen als ISIS baseren hun gruweldaden immers op de Koran.
Als moslim, moeder en mens
vind ik dat we er alles aan moeten doen groepen als ISIS te stoppen.
We zouden hun beweringen enkel kracht bijzetten als wij ze neerzetten
als vertegenwoordigers van een geloof met 1,6 miljard aanhangers.
(Applaus)
Dank je wel.
ISIS heeft net zoveel met de Islam te maken
als de Ku Klux *** met het christendom.
(Applaus)
Beide groeperingen beweren hun ideologieën uit hun heilige boek te halen.
Maar nadere inspectie laat zien dat hun motieven niet voortkomen
uit wat ze lézen in hun heilige boek.
Het is hun wreedheid die ervoor zorgt dat zij de geschriften zo interpreteren.
Onlangs vertelde een bekende imam mij een verhaal dat mij diep raakte.
Er was een meisje bij hem gekomen, omdat ze overwoog bij ISIS te gaan.
Ik was erg verbaasd en vroeg hem
of zij in contact was geweest met een radicale godsdienstig leider?
Hij zei dat dat nu juist het probleem was.
Iedere geestelijke met wie ze had gepraat, had haar de mond gesnoerd
en gezegd dat haar woede, haar gevoel van oneerlijkheid in de wereld
haar enkel problemen zou brengen.
En doordat ze dus haar woede nergens kon onderbrengen,
liep zij groot gevaar in handen te vallen van extremisten
die haar een oplossing zouden beloven.
Deze imam bracht haar weer terug bij God en bij haar gemeenschap.
Hij veroordeelde haar woede niet -- hij reikte haar juist manieren aan
om de wereld echt te veranderen.
Wat zij in die moskee leerde, voorkwam dat zij zich bij ISIS aansloot.
Ik vertelde jullie al hoe islamofobie van invloed is op mij en mijn gezin.
Maar hoe beïnvloedt het de doorsnee Amerikaan?
Hoe beïnvloedt het ieder ander?
Wat voor effect heeft het 24 uur per dag in angst zitten
op onze democratie, op hoe vrij ons denken nog is?
Welnu, neurowetenschappelijk onderzoek
wijst uit dat wanneer we *** zijn, er minstens drie dingen gebeuren.
We aanvaarden dan eerder een autoritair systeem,
conformiteit en vooroordelen.
Eén onderzoek toonde aan dat wanneer proefpersonen nieuwsberichten zagen
die negatief waren over moslims,
zij eerder instemden met militaire aanvallen op moslimlanden
en met beleid dat de rechten van Amerikaanse moslims aan banden legt.
Dit is niet enkel theorie.
Wanneer we kijken naar wanneer antimoslimgevoelens hevig toenamen --
tussen 2001 en 2013 gebeurde dit drie keer --
maar niet rondom terroristische aanslagen.
Het was in de aanloop naar de oorlog in Irak en tijdens twee verkiezingsrondes.
Islamofobie is dus niet alleen
de natuurlijke reactie op moslimterrorisme,
zoals ik zou verwachten.
Het kan zelfs als middel dienen voor publieke manipulatie,
waarmee de fundering wordt aangetast van een vrije maatschappij,
die bestaat uit rationele en welingelichte burgers.
Moslims zijn als kanaries in kolenmijnen.
Wij zijn dan wel de eersten die het voelen,
maar de giftige dampen van angst schaden ons allemaal.
(Applaus)
Collectieve schuldtoekenning
betekent niet alleen dat je jezelf constant moet verdedigen.
Deah en zijn vrouw Yusor waren een jong getrouwd stel
dat woonde in Chapel Hill, North Carolina, waar beiden naar school gingen.
Deah was een atleet.
Hij leerde voor tandarts, was getalenteerd en veelbelovend.
Zijn zus vertelde me dat hij de liefste en gulste persoon was die zij kende.
Tijdens een bezoek aan hem liet hij haar zijn cv zien,
en ze was onder de indruk.
Ze zei: "Wanneer werd mijn kleine broertje zo'n volleerde jonge man?"
Enkele weken na Suzanne's bezoek aan haar broer en zijn kersverse vrouw
werden zij door hun buurman,
Craig Stephen Hicks, vermoord,
samen met Yusors zus, Razan, die daar 's middags op bezoek was.
In hun appartement,
als ware het een executie,
nadat Craig anti-moslimuitspraken op zijn Facebookpagina had gedaan.
Hij schoot acht keer op Deah.
Fanatisme is dus niet alleen immoreel, maar mogelijk zelfs fataal.
Terug naar mijn verhaal.
Wat gebeurde er na 9/11?
Gingen we naar de moskee of bleven we veilig thuis?
Welnu, we bespraken het uitvoerig,
en het lijkt misschien onbenullig, maar voor ons
ging het om het Amerika dat wij onze kinderen wilden nalaten:
een waarin wij geleid zouden worden door angst
of een waarin wij ons geloof vrij zouden praktiseren.
En dus gingen we naar de moskee.
We zetten mijn zoon in de auto,
deden hem zijn gordel om, en reden in stilte, gespannen naar de moskee.
Ik haalde hem uit de auto, deed mijn schoenen uit, liep de gebedsruimte in
... en keek stomverbaasd om me heen.
De ruimte zat vol met mensen.
En toen deed de imam een mededeling.
Hij bedankte en verwelkomde onze gasten,
want de helft van de menigte
bestond uit christenen, joden, boeddhisten, atheïsten,
gelovige en niet-gelovige mensen,
die niet waren gekomen om ons aan te vallen, maar om ons te steunen.
(Applaus)
Op dat moment stortte ik gewoon in.
Deze mensen waren daar omdat zij moed en medeleven verkozen
boven paniek en vooroordelen.
Wat zou jij kiezen?
Wat kies jij in deze tijden van angst en onverdraagzaamheid?
Ga je voor veilig?
Of voeg je je bij degenen
die zeggen "hier staan wij boven"?
Dank je wel.
(Applaus)
Hartelijk bedankt.
Helen Walters: Dalia, je lijkt een gevoelige snaar te hebben geraakt.
Maar ik vraag me af:
Wat zou je de mensen zeggen die aanvoeren dat je een TED-talk geeft,
dat je duidelijk slim bent, in een superieure denktank werkt,
een uitzondering bent en niet de regel.
Wat zou je die mensen zeggen?
Dalia Mogahed: Ik zou zeggen, laat dit podium je niet misleiden,
ik ben als ieder ander.
Ik ben geen uitzondering.
Mijn verhaal is niet uitzonderlijk.
Ik ben zo normaal als maar zijn kan.
Als je moslims over heel de wereld bekijkt
-- en dat heb ik gedaan: het grootste onderzoek ooit
naar moslims wereldwijd --
mensen willen normale dingen.
Ze willen voorspoed voor hun gezin,
een vaste baan,
en ze willen in vrede leven.
Ik ben dus op geen enkele manier een uitzondering.
Als iemand een uitzondering op de regel lijkt te zijn,
is dat vaak omdat de regel stuk is,
niet omdat zij een uitzondering zijn.
HW: Hartelijk bedankt. Dalia Mogahed.
(Applaus)