Tip:
Highlight text to annotate it
X
Vertaald door: Axel Saffran Nagekeken door: Els De Keyser
Wat volgt, zijn mijn standpunten,
niet de standpunten of het beleid
van enig specifiek parket.
(Gelach)
Ik ben openbaar aanklager en geloof in de handhaving van de wet.
Ik ben de geadopteerde zoon van een politieman, marinier
en een kapster.
Ik geloof in verantwoordingsplicht
en dat iedereen veilig zou moeten zijn in onze samenleving.
Ik hou van mijn werk
en de mensen die het doen.
Ik geloof alleen dat we het beter zouden moeten doen.
Steek je hand op,
hoevelen van jullie hadden op je vijfentwintigste
ofwel stampei gemaakt op school,
je op duidelijk verboden terrein begeven,
of alcohol gedronken terwijl je er te jong voor was.
(Gelach)
Oké.
Hoevelen van jullie jatten uit winkels,
probeerden drugs,
of raakten verzeild in een vechtpartij,
zelfs met broers of zussen.
Hoevelen van jullie hebben één dag in de cel doorgebracht
vanwege zo'n beslissing?
Hoevelen van jullie
vinden jezelf een gevaar voor de samenleving,
of dat zulke jeugdzonden je moeten blijven worden aangerekend?
(Gelach)
Dat is duidelijk.
Als we het hebben over hervorming van het strafrecht,
letten we vaak op slechts een paar dingen,
en daarover wil ik het vandaag hebben.
Maar allereerst ... jullie hebben je blootgegeven;
ik zal eveneens een bekentenis afleggen.
Ik ging rechten studeren
om rijk te worden.
Voor de overheid werken interesseerde me niet,
strafrecht evenmin,
en ik verwachtte al helemaal niet ooit aanklager te worden.
Tegen het einde van mijn eerste studiejaar
ging ik stage lopen in het kantongerecht van de wijk Roxbury in Boston.
Ik kende Roxbury als een armoedige wijk in Boston,
geplaagd door vuurwapengeweld en drugs.
Mijn leven en juridische loopbaan veranderden die eerste stagedag.
Ik liep een rechtszaal binnen en zag een hoorzaal vol mensen
die een voor een naar voren kwamen
om slechts twee woorden te zeggen:
"Niet schuldig."
Ze waren overwegend zwart en bruin.
Een rechter, een advocaat en een aanklager
namen vervolgens levensveranderende beslissingen over die persoon,
zonder hun inspraak.
Zij waren overwegend blank.
Terwijl elke persoon naar voren liep in die rechtzaal,
dacht ik voortdurend:
hoe zijn zij hier beland?
Ik wilde hun verhalen kennen.
Terwijl de aanklager de feiten voorlas in elke zaak,
dacht ik bij mezelf:
dat hadden we kunnen voorspellen.
Dat lijkt zo makkelijk te voorkomen.
Niet omdat ik strafrechtexpert was:
mijn gezonde verstand zei dat.
Gedurende die stage
begon ik mensen te herkennen in de hoorzaal,
niet omdat het topcriminelen waren
maar omdat ze naar ons kwamen voor hulp
en wij hen wegstuurden zonder die hulp.
Mijn tweede studiejaar werkte ik als juridisch medewerker van een advocaat
en tijdens die ervaring ontmoette ik vele jonge mannen beschuldigd van moord.
Zelfs in de 'ergsten' scholen menselijke verhalen.
Allemaal bevatten ze jeugdtrauma,
slachtofferschap, armoede, verlies, spijbelen,
op jonge leeftijd in aanraking komen met politie en justitie,
wat allemaal voerde naar een plek in een rechtszaal.
Veroordeelden wegens moord werden opgesloten tot hun dood,
en tijdens die bijeenkomsten met die mannen kon ik me niet voorstellen
waarom we zoveel geld uitgeven
om deze ene persoon de komende 80 jaar op te sluiten,
als we het vooraf hadden kunnen investeren
en zo wellicht de hele zaak hadden kunnen voorkomen.
(Applaus)
Tijdens mijn derde jaar rechten
verdedigde ik mensen beschuldigd van kleine vergrijpen.
Ze waren meestal geestesziek, dakloos en drugsverslaafd,
en allen hulpbehoevend.
Zij kwamen naar ons
en wij stuurden hen weg zonder die hulp.
Zij hadden onze begeleiding nodig.
Wij gaven helemaal niets.
Aangeklaagd, beoordeeld en verdedigd
door mensen die niets van hen wisten.
De onthutsende inefficiëntie is wat mij richting strafrecht dreef.
De ongerechtigheid maakte dat ik advocaat van de verdediging wilde zijn.
Het krachtenspel dat ik begon te zien,
maakte mij tot aanklager.
Over het probleem wil ik kort zijn.
We weten dat het strafrechtsysteem hervormd moet worden,
dat 2,3 miljoen mensen in de VS opgesloten zitten,
wat ons wereldkampioen opsluiten maakt.
We weten dat er nog eens zeven miljoen mensen
voorwaardelijk vrij zijn,
dat het strafrechtsysteem
disproportioneel veel gekleurde mensen treft
en met name armen.
We weten dat op talloze plekken het systeem faalt,
waardoor mensen in onze rechtszalen belanden.
Maar waar we niet over praten
is hoe slecht onze aanklagers hen kunnen opvangen.
Als we praten over strafrecht,
richten we ons als samenleving op drie dingen.
We klagen, tweeten en protesteren
over de politie, over de strafmaat
en over gevangenissen.
Zelden of nooit praten we over de aanklager.
In de herfst van 2009
werd een jongeman gearresteerd door de politie van Boston.
Hij was 18 jaar oud, zwart,
en zat in de hoogste klas van de middelbare school.
Hij wilde graag studeren
maar zijn deeltijdbaan tegen minimumloon
bood onvoldoende middelen om zich in te schrijven.
In een serie slechte beslissingen
stal hij 30 laptops uit een winkel en verkocht ze op internet.
Dit leidde tot zijn arrestatie
en een aanklacht met 30 zware vergrijpen.
De potentiële gevangenisstraf baarde Christopher de meeste zorgen.
Wat hij echter niet besefte,
was hoeveel impact een strafblad zou hebben op zijn toekomst.
Voor de tenlastelegging belandde Christophers zaak op mijn bureau
en zonder dramatisch te willen klinken:
op dat moment hield ik Christophers leven in mijn handen.
Ik was 29 jaar, een kersverse aanklager,
en ik had weinig besef van hoe mijn beslissingen
Christophers leven zouden bepalen.
Dit was een serieuze zaak
die als zodanig behandeld moest worden,
maar hem permanent te brandmerken als misdadiger
was volgens mij niet het antwoord.
Vaak doen aanklagers hun werk
met weinig besef van de impact van onze beslissingen,
ongeacht onze intentie.
Ondanks grote beoordelingsmarge
leren we risico koste wat kost te mijden,
wat onze beoordelingsmarge
praktisch tenietdoet.
We zijn historisch geconditioneerd te geloven dat het strafrechtsysteem
verantwoordingsplicht schept en openbare veiligheid bevorderd,
ondanks bewijs van het tegendeel.
We worden intern en extern beoordeeld op aantallen veroordelingen
zodat aanklagers niet worden aangespoord creatief te zijn
bij hun beslissingen,
of om uitzonderlijke risico's aan te gaan voor mensen.
We handhaven een verouderde werkwijze
die haaks staat op het doel dat wij allemaal beogen:
veiligere gemeenschappen.
Toch zouden de meeste aanklagers Christopher vervolgd hebben.
Ze hebben weinig besef van onze mogelijkheden.
Christopher vervolgen zou hem een strafblad geven,
wat een baan vinden bemoeilijkt
en een cyclus in gang zet
die ons huidige falende strafrechtsysteem kenmerkt.
Met een strafblad en zonder baan
zou Christopher geen kans maken op werk, opleiding of goede huisvesting.
Zonder die beschermende factoren in zijn leven
zou Christopher eerder geneigd zijn tot nog meer en ernstiger misdaden.
Hoe meer contact hij zou hebben met het strafrechtsysteem,
des te groter de kans dat hij terug zou keren,
keer op keer...
met enorme sociale gevolgen voor zijn kinderen, gezin
en voor anderen zoals hij.
Dames en heren,
daar is onze maatschappelijke veiligheid uiteindelijk de dupe van.
Toen ik afgestudeerd was,
deed ik hetzelfde als iedereen.
Ik verwachtte als aanklager bij te dragen aan gerechtigheid
maar had tijdens mijn studie nooit geleerd wat dat was.
Niemand leert dat.
Toch zijn aanklagers de machtigste spelers in het strafrechtsysteem.
Onze macht is vrijwel grenzeloos.
Doorgaans kan noch de rechter,
noch de politie of de wetgever
noch de burgemeester, gouverneur of president
ons vertellen hoe we moeten vervolgen.
De beslissing om Christopher te dagen en hem een strafblad te geven
lag volledig bij mij.
Ik kon kiezen hem aan te klagen voor 30 zware vergrijpen, of één,
of voor een klein vergrijp,
of helemaal niet.
Ik kon Christopher voordragen voor een minnelijke schikking
of de zaak voor laten komen,
en uiteindelijk zou ik de macht hebben
om te vragen dat hij gevangen zou worden gezet.
Dit zijn beslissingen die aanklagers dagelijks vrijelijk nemen
zonder enig besef of opleiding
over de verreikende gevolgen van die beslissingen.
Op een recente zomeravond
was ik bij een kleine bijeenkomst van gekleurde professionals
uit mijn stad.
Terwijl ik daar gratis hapjes in mijn mond stond te proppen,
zoals ambtenaren doen, (Gelach)
zag ik aan de overkant van de ruimte
een jongeman zwaaien en lachend in mijn richting lopen.
Ik herkende hem, maar wist niet waarvan,
en voordat ik er erg in had, stond hij met zijn armen om me heen.
Hij bedankte me:
"Jij gaf om me en je veranderde mijn leven."
Het was Christopher.
Ik had hem niet vervolgd.
Hij zag nooit een rechter of gevangenis
en kreeg geen strafblad.
In plaats daarvan werkte ik met hem.
Allereerst om verantwoording te nemen voor zijn acties,
en hem daarna in een positie te krijgen waarin hij niet zou recidiveren.
We konden 75% van de verkochte computers opsporen,
gaven die terug aan Best Buy
en maakten een financieel plan
om de andere computers terug te betalen.
Christopher kreeg een werkstraf.
Hij schreef een essay over hoe deze zaak
zijn toekomst kon beïnvloeden en die van de gemeenschap.
Hij schreef zich in op een universiteit,
kreeg financiële hulp en studeerde na vier jaar af.
(Applaus)
Toen we uitgeknuffeld waren, keek ik op zijn naamplaatje
en zag dat hij manager was van een grote bank in Boston.
Christopher had -- en een hoop meer verdiende dan ik --
(Gelach)
Hij had dit alles bereikt
in de zes jaar sinds ik hem tegenkwam als aanklager.
Zijn succes heeft Christopher niet aan mij te danken,
maar ik heb wel het mijne gedaan om hem op de juiste weg te houden.
Er lopen duizenden Christophers rond.
Sommigen van hen zitten in een cel.
We hebben duizenden aanklagers nodig
om dat in te zien en hen te beschermen.
Een Christopher met een baan is beter voor de openbare veiligheid
dan een met een strafblad.
Iedereen wint daarbij.
Terugkijkend was het volkomen logisch hem niet volgens het boekje te behandelen.
Toen ik hem zag die eerste dag in Roxbury Court,
zag ik geen crimineel,
ik zag mezelf, een jonge persoon die hulp nodig had.
Als tiener was ik betrapt op het verkopen van grote hoeveelheden drugs
en kende dus uit ervaring de kracht van nieuwe kansen
in tegenstelling tot de vergelding van het strafrechtsysteem.
Gaandeweg leerde ik met hulp van mijn openbaar aanklager,
mijn supervisor en rechters,
de macht van de aanklagers kennen
om levens te redden in plaats van verwoesten.
Zo doen we dat in Boston.
We hielpen een vrouw die boodschappen stal om haar kinderen te voeden
een baan vinden.
In plaats van de cel in, stuurden we een mishandelde tiener
die een andere tiener geslagen had
naar veilige geestelijke zorg en maatschappelijke begeleiding.
Een weggelopen meisje
dat zich prostitueerde om te overleven op straat
had een veilige plek nodig om te leven en groeien --
iets waarmee we haar konden helpen.
Ik hielp zelfs een jongeman
die zo *** was voor de oudere bendeleden die opdoken na schooltijd,
dat hij op een ochtend in plaats van boterhammen
een geladen pistool meenam.
In plaats van ons voor te bereiden
op zaken die pas maanden later zouden plaatsvinden,
bedachten we nu oplossingen op actuele problemen.
Wat is een betere tijdsbesteding?
Hoe zou jij willen dat je aanklager zijn tijd besteedt?
Waarom geven we 70 miljard euro uit
aan een gevangenissysteem waarvan we weten dat het faalt,
als we dat geld konden stoppen
in onderwijs, geestelijke gezondheidszorg,
verslavingszorg en sociaal werk zodat we onze wijken kunnen ontwikkelen?
(Applaus)
Waarom gaat dit jou aan?
Ten eerste geven we veel geld uit.
Ons geld.
In sommige staten kost het 95.000 euro
om een tiener een jaar lang op te sluiten,
met 60% kans dat die persoon zal recidiveren.
Dat is een treurig rendement.
Ten tweede: het is het juiste om te doen.
Als aanklagers hebben bijgedragen aan het probleem,
is het aan ons een oplossing te creëren.
We kunnen steunen op andere disciplines
die alle onderzoek al hebben gedaan.
Ten derde:
jouw stem en stemgedrag kunnen dat bewerkstelligen.
Bij de volgende verkiezingen voor officieren van justitie
in jouw kiesdistrict,
kun je deze vragen stellen:
1. Wat doet u voor de veiligheid van mij en mijn buren?
2. Welke gegevens verzamelt u,
en hoe traint u uw aanklagers
om zeker te gaan dat het werkt?
3. Als het niet voor iedereen werkt,
wat doet u dan om dat op te lossen?
Als ze die vragen niet kunnen beantwoorden,
zijn ze niet geschikt voor die baan.
Ieder van jullie die in het begin zijn hand opstak,
is het levende bewijs van de kracht van kansen,
van ingrijpen,
van steun
en van liefde.
Hoewel ieder van jullie wellicht op eigen wijze
gestraft is voor de misstappen die je beging,
hoefde vrijwel niemand een dag in de cel door te brengen
om jullie te maken tot wie je vandaag bent:
de knapste koppen op aarde.
Duizenden keren per dag
oefenen aanklagers in de VS een macht uit die zo groot is
dat ze even makkelijk catastrofaal kan zijn
als dat ze kan leiden tot kansen,
ingrijpen,
ondersteuning
en, inderdaad, zelfs liefde.
Deze kwaliteiten zijn de kenmerken van een sterke gemeenschap,
en een sterke gemeenschap is een veilige.
Laat kapotte gemeenschappen
niet repareren door juristen met achterhaalde, inefficiënte, dure methoden.
Eis meer; stem op de aanklager die mensen uit de cel houdt
in plaats van ze erin te stoppen.
Eis iets beters.
Jij verdient het, je kinderen verdienen het,
de mensen gevangen in het systeem verdienen het,
maar bovenal,
de mensen die wij gezworen zijn te beschermen eisen het.
We moeten ...
we moeten het beter doen.
Dank je wel.
(Applaus)
Dank je wel.
(Applaus)
Hartelijk bedankt.