Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK V
Ze eindigde het avondeten, en terwijl Mattie maakte de tafel Ethan ging kijken naar de
koeien en nam toen een laatste bocht over het huis.
De aarde lag donker onder een doffe hemel en de lucht was zo stil, dat nu en dan is hij
hoorde een klomp sneeuw komen dreunende af van een boom ver weg aan de rand van de
hout-lot.
Toen keerde hij terug naar de keuken Mattie had opgestuwd zijn stoel bij de kachel zitten en
zich in de buurt van de lamp met een beetje naaien. De scène was precies zoals hij had gedroomd van het
die ochtend.
Hij ging zitten, trok hij zijn pijp uit zijn zak en zijn voeten gestrekt om de gloed.
Zijn dag hard werken in de scherpe lucht voelde hij zich in een keer lui en het licht van de stemming,
en hij had een verward gevoel van in een andere wereld, waar alles was warmte en
harmonie en de tijd zou kunnen brengen geen verandering.
Het enige nadeel aan zijn volledige welzijn was het feit dat hij niet kon zien
Mattie van waar hij zat, maar hij was te lui om te bewegen en na een moment dat hij
zei: "Kom hier zitten bij de kachel."
Lege Zeena's schommelstoel stond tegenover hem.
Mattie stond gehoorzaam, en zette zich in.
Als haar jonge bruine kop zich los tegen de patch-work kussen dat
gewoonlijk omlijst zijn vrouw mager gelaat, Ethan had een kortstondige schok.
Het was bijna alsof de andere gezicht, het gezicht van de vervangen vrouw, had
uitgewist die van de indringer. Even Mattie leek beïnvloed
door hetzelfde gevoel van dwang.
Ze veranderde haar positie, leunt naar voren om haar hoofd boven haar werk te buigen, zodat hij
zag alleen de verkort puntje van haar neus en de streep van rood in haar haar, dan zij
gleed op haar voeten, zeggende: "Ik kan niet zien
naaien, "en ging terug naar haar stoel bij de lamp.
Ethan maakte een voorwendsel van het opstaan de kachel aan te vullen, en toen hij terugkwam
naar zijn plaats schoof hij het opzij dat hij misschien een uitzicht op haar profiel te krijgen en van de
lamplicht vallend op haar handen.
De kat, die was een verbaasde toeschouwer van deze ongewone bewegingen, sprong omhoog in
Zeena's chair, rolde zich in een bal, en lag naar ze te kijken met half dichtgeknepen ogen.
Diepe rust zonk op de kamer.
De klok tikte boven het dressoir, een stuk verkoold hout, viel nu en dan in de
kachel en de zwakke scherpe geur van de geraniums vermengd met de geur van Ethan's
rook, die begon met een blauwe waas te gooien
over de lamp en zijn grijsachtig spinnenwebben hangen in de schimmige hoeken van de kamer.
Alle beperking verdwenen tussen de twee, en zij begonnen te gemakkelijk praten en
eenvoudig.
Ze spraken over alledaagse dingen, van het vooruitzicht van de sneeuw, van de volgende kerk
gezellig, van de liefde en ruzies van Starkfield.
Het alledaagse karakter van wat ze zeiden geproduceerd in Ethan een illusie van lange-
opgericht intimiteit die geen uitbarsting van emotie had kunnen geven, en hij zette zijn
verbeelding op drift op de fictie dat zij
had altijd brachten hun avonden en dus zou altijd blijven doen ...
"Dit is de nacht waren we te zijn gegaan coasting.
Matt, "zei hij ten slotte, met de rijke zin, terwijl hij sprak, dat ze konden gaan
een andere avond kozen ze, want ze hadden alle tijd voor hen.
Ze glimlachte naar hem.
"Ik denk dat je vergeten!" "Nee, ik niet vergeten, maar het is zo donker als
Egypte buiten. We zouden om morgen te gaan als is er een maan. "
Ze lachte met plezier, haar hoofd naar achteren, het lamplicht sprankelend op haar lippen
en tanden. "Dat zou fijn zijn, Ethan!"
Hij hield zijn ogen gefixeerd op haar, het bewonderen van de manier waarop haar gezicht veranderd met elke beurt
van hun gesprek, als een tarwe-veld onder een zomerbries.
Het werd bedwelmende om dergelijke magie te vinden in zijn onhandige woorden, en hij verlangde om te proberen nieuwe
wijze van gebruik.
"Zou je *** naar beneden te gaan van de Corbury weg met mij op een nacht als deze?" Hij
gevraagd. Haar wangen verbrand roder.
'Ik ben niet meer *** dan je bent! "
"Nou, ik zou *** zijn, dan, ik zou het niet doen.
Dat is een lelijke hoek naar beneden door de grote iep. Als een collega hielden zich niet aan zijn ogen open hij had
gaan lood erin. "
Hij weelderige luxe in de zin van bescherming en autoriteit die zijn woorden overgebracht.
Te verlengen en te intensiveren het gevoel voegde hij eraan toe: "Ik denk dat we hier goed genoeg."
Ze liet haar oogleden langzaam zakken, in de manier waarop hij hield.
"Ja, we zijn er goed genoeg, 'zuchtte ze.
Haar toon was zo lief dat hij de leiding nam uit zijn mond en trok zijn stoel tot aan de
tafel.
Boog naar voren en raakte hij het andere einde van de strook van bruine spul dat ze
zomen.
"Zeg, Matt," begon hij met een glimlach, "wat denk je dat zag ik onder het Varnum
sparren, mee te gaan naar huis juist nu? Ik zag een vriend van jou Hij werd gekust. "
De woorden waren op zijn tong al de avond, maar nu hij gesproken had ze
zij sloegen hem als onuitsprekelijk vulgair en niet op zijn plaats.
Mattie bloosde naar de wortels van haar haar en trok haar de naald snel twee of drie keer
door middel van haar werk, onmerkbaar het tekenen van de einde van deze weg van hem.
"Ik denk dat het was Ruth en Ned," zei ze met zachte stem, alsof hij plotseling
aangeraakt op iets graf.
Ethan had gedacht dat zijn toespeling kan de weg openen voor de geaccepteerde beleefdheden,
en deze misschien op hun beurt om een onschuldige streling, al was het maar slechts een aanraking van haar hand.
Maar nu voelde hij zich alsof haar blos had een vlammend bewaker over haar.
Hij veronderstelde dat het zijn natuurlijke onhandigheid die hem voel me zo.
Hij wist dat de meeste jonge mannen die helemaal niets van het geven van een mooi meisje een kus, en hij
herinnerde zich dat de avond ervoor, toen hij zijn arm om Mattie, dat ze niet had
weerstaan.
Maar dat was buiten de deuren, onder de open onverantwoord nacht.
Nu, in de warme lamplit kamer, met al zijn oude implicaties van overeenstemming en
orde, ze leek oneindig verder weg van hem en nog veel meer ongenaakbaar.
Om zijn beperking te verlichten zei hij: "Ik neem aan dat ze een datum worden het instellen van het duurde niet lang."
"Ja. Ik zou niet vraag me af of ze trouwden enige tijd mee in de zomer. "
Ze trouwde met de uitgesproken woord, alsof haar stem streelde het.
Het leek een geritsel geheime leidt tot betoverde open plekken.
Een steek schoot door Ethan, en hij zei, kronkelende weg van haar in zijn stoel: "Het zal
zijn je aan de beurt volgende, zou ik niet af. "Ze lachte een beetje onzeker.
"Waarom blijf je dat te zeggen?"
Hij herhaalde haar aan het lachen. "Ik denk dat ik doe het om te wennen aan het idee."
Hij trok naar de tafel weer en ze opgenaaide in stilte, met wimpers gedaald, terwijl
hij zat in gefascineerd beschouwing van de manier waarop haar handen ging op en neer
boven de strook van dingen, net zoals hij had
gezien een paar vogels maken korte loodrechte vluchten van meer dan een nest waren ze
gebouw.
Eindelijk, zonder te draaien met haar hoofd of de opheffing van haar oogleden, zei ze in een lage toon:
"Het is niet omdat je denkt dat nog iets Zeena tegen mij, is het? '
Zijn voormalige angst opgestart full-gewapende bij de suggestie.
"Waarom, wat bedoel je?" Stamelde hij. Ze verontruste ogen op zijn, haar werk
laten vallen op de tafel tussen hen.
"Ik weet het niet. Ik dacht gisteravond leek ze te hebben. "
"Ik zou graag willen weten wat," gromde hij. "Niemand kan vertellen met Zeena."
Het was de eerste keer dat ze ooit zo openlijk gesproken over haar houding ten opzichte van Mattie,
en het herhalen van de naam leek om het te dragen aan het verder hoeken van de kamer
en stuur het terug naar hen in lange gevolgen van het geluid.
Mattie wachtte, als om de echo tijd te laten vallen geven, en ging toen op: "Ze heeft niet gezegd
iets voor jou? "
Hij schudde zijn hoofd. "Nee, niet een woord."
Ze gooide het haar van haar voorhoofd met een lach.
"Ik denk dat ik ben gewoon nerveus, dan.
Ik ga niet over na te denken het niet meer "." O, nee - Don 't laten we erover nadenken, Matt! "
De plotselinge warmte van zijn toon maakte haar kleur weer te monteren niet, met een rush, maar
geleidelijk aan, delicaat, net als de weerspiegeling van een gedachte stelen langzaam over haar
hart.
Ze zat stil, haar handen gevouwen op haar werk, en het leek hem dat een warme
huidige stroomde naar hem langs de strook van dingen die nog lag uitgerold tussen de
hen.
Voorzichtig schoof hij zijn hand palm-naar beneden langs de tafel tot aan zijn vingertoppen
raakte het einde van het spul.
Een zwakke trillingen van haar wimpers leek aan te tonen dat zij zich bewust was van zijn gebaar, en
dat het een tegen de stroom in terug naar haar, en ze liet haar handen liggen roerloos
aan het andere uiteinde van de strook.
Terwijl ze zaten zo hoorde hij een geluid achter hem en draaide zijn hoofd.
De kat sprong van de stoel Zeena om dart op een muis in de lambrisering, en als een
gevolg van de plotselinge beweging van de lege stoel was het opzetten van een spectrale rockend.
"Ze zal schommelen in het zelf dit keer aan morgen," Ethan dacht.
"Ik ben al in een droom, en dit is de enige avond dat we ooit zullen hebben samen."
De terugkeer naar de realiteit was zo pijnlijk als de terugkeer naar het bewustzijn na het nemen van een
verdoving.
Zijn lichaam en de hersenen deed pijn met onbeschrijfelijke vermoeidheid, en hij kon bedenken niets te
zeggen of om dat te doen moet de gekke vlucht van de momenten te arresteren.
Zijn verandering van stemming leek te hebben meegedeeld zich Mattie.
Ze keek naar hem op loom, alsof haar oogleden werden gewogen met slaap en het
kostte haar moeite om ze te verhogen.
Haar blik viel op zijn hand, die nu helemaal aan het einde van haar werk afgedekt en
begrepen het alsof het een deel van zichzelf.
Hij zag een nauwelijks waarneembare trilling over te steken haar gezicht, en zonder te weten wat hij deed
Hij bukte zijn hoofd en kuste het stukje spullen in zijn greep.
Als zijn lippen rustte er op dat hij voelde dat het glijden langzaam van onder hen, en zag dat
Mattie was opgestaan en werd in stilte de handen uit haar werk.
Zij maakte ze vast met een speld, en dan, het vinden van haar vingerhoed en schaar, doe ze
met de rol van de spullen in de doos bekleed met mooie papier, dat hij ooit had
om haar van Bettsbridge.
Hij stond op, ook op zoek vaag over de kamer.
De klok boven het dressoir sloeg elf. "Is het vuur wel goed?" Vroeg ze in een lage
stem.
Hij opende de deur van de kachel en prikte doelloos op de sintels.
Toen hij zich opnieuw aan de orde zag hij dat ze te slepen naar de kachel de oude
soap-doos bekleed met tapijt waar de kat maakte zijn bed.
Toen recrossed de grond en tilde twee van de geranium potten in haar armen, het verplaatsen
ze van de ruit.
Hij volgde haar en de andere geraniums, de hyacint bollen gebracht in een gebarsten
vla kom en de Duitse klimop opgeleid over een oude croquet hoepel.
Wanneer deze nachtelijke werkzaamheden werden uitgevoerd was er niets meer te doen, maar om
in het blik kandelaar van de passage, steek de kaars en blaas de lamp uit.
Ethan zet de kandelaar in de hand Mattie's en ging ze uit de keuken vooruit
hem, het licht dat zij droeg voor haar maakt haar donkere haren eruit als een verschuiving van
mist op de maan.
"Goede nacht, Matt," zei hij toen ze zette haar voet op de eerste trede van de trap.
Ze draaide zich om en keek hem een moment. "Goede nacht, Ethan," antwoordde ze, en ging
op.
Wanneer de deur van haar kamer had gesloten op haar herinnerde hij zich dat hij niet eens aangeraakt
haar hand.