Tip:
Highlight text to annotate it
X
Hoofdstuk 27
"Pieces of Eight"
Door de verkanting van het schip, de masten
ver uit boven het water hing, en van mijn
baars op de cross-bomen had ik niets
onder mij, maar het oppervlak van de baai.
Handen, die was niet zo ver omhoog, was in
Bijgevolg dichter bij het schip en viel
tussen mij en de bolwerken.
Hij stond ooit aan de oppervlakte in een schuim van
schuim en bloed en vervolgens zonk weer voor
goed.
Als het water opgelost, kon ik hem zien liggen
kluitje op het schone, heldere zand
in de schaduw van de zijkanten van het schip.
Een vis of twee geklopte langs zijn lichaam.
Soms door het trillen van het water,
hij bleek een beetje te bewegen, alsof hij
proberen te stijgen.
Maar hij was dood genoeg, want dat alles, wordt
zowel geschoten en verdronken, en was voedsel voor
vissen in de plaats waar hij had
ontwierp mijn slachten.
Ik was niet eerder zeker van dan ik
begon te voelen ziek, zwak en ***.
Het warme bloed liep over mijn rug en
borst.
De Dirk, waar hij had opgespeld mijn schouder
aan de mast, leek te branden als een warme
ijzer; toch was het niet zozeer deze reële
lijden dat de noodlijdende mij, voor deze,
Het leek mij, ik kon dragen zonder een
morren, het was de gruwel ik had op mijn
geest van die van de cross-bomen in
die nog steeds groen water, naast het lichaam van
de stuurman.
Ik hing met beide handen tot mijn nagels
deed pijn, en ik mijn ogen dicht als te dekken
het gevaar.
Geleidelijk aan mijn gedachten kwam weer terug, mijn
pulsen gekalmeerd naar een meer natuurlijke tijd,
en ik was eens te meer in het bezit van
mezelf.
Het was mijn eerste gedachte om uit te rukken weer de
dirk, maar ofwel het vast te hard of mijn
zenuw niet mij, en ik staakten met een
gewelddadige huiveren.
Vreemd genoeg, dat zeer griezelen heeft de
bedrijf.
Het mes, in feite was gekomen van de meest dichtbij
de wereld om mij geheel ontbrekende, hield
me door een loutere snufje van de huid, en deze de
huiver scheurde weg.
Het bloed liep langs de snellere, om zeker te zijn,
maar ik was mijn eigen meester weer en alleen
vastgespijkerd aan de mast van mijn jas en shirt.
Deze laatste brak ik door met een plotselinge
eikel, en vervolgens weer het dek door de
stuurboord want.
Voor niets in de wereld zou ik weer
waagde, geschokt als ik was, op de
overhangende haven wanten van waaruit Israël
had zo laatste tijd is gedaald.
Ik ging onder en deed wat ik kon voor mijn
wond, het gepijnigde me een goede deal en nog steeds
vrij uitgebloed, maar het was niet diep of
gevaarlijk, noch heeft zij sterk Gall mij toen
Ik gebruikte mijn arm.
Toen keek ik om me heen, en als het schip
was nu, in zekere zin mijn eigen, begon ik te
denk het bouwrijp maken van uit haar laatste
passagier - de dode man, O'Brien.
Hij had gooide, zoals ik al zei, tegen de
bolwerken, waar hij lag, zoals sommige verschrikkelijk,
lompe soort marionet, op ware grootte, inderdaad,
maar hoe verschillend van het leven kleur of
leven bevalligheid!
In die positie kon ik gemakkelijk mijn weg
met hem, en als de gewoonte van het tragische
avonturen was eraf bijna al mijn
terreur voor de dood, ik nam hem bij de
taille alsof hij had een zak van zemelen en
met een goede bijdraaien, tuimelde hem overboord.
Hij ging in met een klinkende duik, de rode
muts viel en bleef drijven op het
het oppervlak, en zodra de splash
zakte, kon ik hem zien en Israël liggen
naast elkaar, zowel met het wankelen
trillende beweging van het water.
O'Brien, hoewel nog steeds een vrij jonge man,
was erg kaal.
Daar lag hij, met die kale kop in
de knieën van de man die hem hadden omgebracht en
de snelle vissen stuur heen en weer over
beide.
Ik was nu alleen op het schip; het tij had
gewoon ingeschakeld.
De zon was binnen zo weinig graden van
instelling die reeds de schaduw van de
dennen op de westelijke oever begon te bereiken
dwars door de verankering en vallen in
patronen op het dek.
De avond wind was opgesprongen, en
al was het goed gepareerd door de heuvel
met de twee pieken op het oosten, de
touwen begon te zachtjes te zingen een beetje
om zichzelf en het stationair zeilen rammelaar
heen en weer.
Begon ik een gevaar voor het schip te zien.
Van drie voorzeilen I snel geblust en bracht
tumbling op het dek, maar de belangrijkste-zeil werd
een hardere materie.
Natuurlijk, wanneer de schoener gekanteld over,
de giek had zwaaide buiten boord, en de dop
ervan en een voet of twee van zeil hing zelfs
onder water.
Ik dacht dat dit maakte het nog meer
gevaarlijk, maar de stam was zo zwaar dat
Ik helft vreesde te bemoeien.
Eindelijk kreeg ik mijn mes en snijd het
vallen.
De piek daalde direct, een grote buik
van losse doek zweefde op de brede
water, en aangezien, trek als ik wilde, kon ik
geen krimp van de downhall, dat was de mate
van wat ik kon bereiken.
Voor de rest moet de Hispaniola vertrouwen
geluk, zoals ikzelf.
Tegen die tijd de hele ankerplaats was gedaald
in de schaduw - de laatste stralen, herinner ik me,
vallen door een glade van het hout en
schijnt fel als juwelen op het bloemrijke
mantel van het wrak.
Het begon te chillen, het tij is snel
vluchtige zeewaarts, de schoener regelen
meer en meer op haar bundel-ends.
Ik krabbelde naar voren en keek over.
Het leek ondiep genoeg is, en die de
gesneden tros in beide handen voor een laatste
veiligheid, liet ik me vallen zachtjes
overboord.
Het water nauwelijks bereikt mijn taille, de
zand was stevig en bedekt met rimpel
merken, en ik waadde wal in grote geesten,
het verlaten van het eiland Hispaniola aan haar kant, met
haar belangrijkste zeil-trailing breed op de
oppervlakte van de baai.
Ongeveer dezelfde tijd, de zon ging redelijk
naar beneden en de wind floot laag in de
schemering onder de dennen gooien.
Ten minste, en eindelijk was ik van de zee,
noch had ik terug vandaar met lege handen.
Daar lag de schoener, duidelijke eindelijk uit
boekaniers en klaar voor onze eigen mannen
raad van bestuur en weer naar zee.
Ik had niets dichter bij mijn fantasie dan om te krijgen
Home naar de opvang en hebben van mijn
prestaties.
Mogelijk zou ik de schuld een beetje voor mijn
truantry, maar de herovering van de
Hispaniola was een gebalde antwoord, en ik
hoopte dat zelfs kapitein Smollett zou
bekennen dat ik niet verloren had mijn tijd.
Dus denken, en in de beroemde geesten, begon ik
op mijn gezicht huiswaarts te stellen voor het blok huis
en mijn metgezellen.
Ik herinnerde me dat de meest oostelijke van de
rivieren die afwateren in Captain Kidd's
verankering liep van de twee-piek heuvel op
mijn linker, en ik boog mijn cursus in dat
richting die ik misschien de stroom doorgeven
terwijl het klein.
Het hout was behoorlijk open, en het houden van langs
de onderste sporen, had ik al snel draaide het
hoek van die heuvel, en niet lang daarna
waadde tot het midden-kalf in de hele
waterloop.
Dat bracht me in de buurt van waar ik was
ondervonden Ben Gunn, de kastanjebruin en ik
liep meer omzichtig, in de gaten houden
op elke zijde.
De schemering was gekomen nabij de hand volledig, en
als ik opende de spleet tussen de twee
pieken, werd ik me bewust van een twijfelende gloed
tegen de hemel, waar, zoals ik beoordeeld, de
man van het eiland aan het koken was zijn avondmaal
voor een knappend haardvuur.
En toch vroeg ik mij af, in mijn hart, dat hij
moeten tonen zich zo slordig.
Want als ik dit kon uitstraling te zien, kan het
niet komen in de ogen van Silver zelf waar
Hij kampeerde op de oever tussen de moerassen?
Geleidelijk de nacht viel zwarter, het was
alles wat ik kon doen om mezelf te begeleiden, zelfs ruwweg
naar mijn bestemming; de dubbele heuvel
achter me en de Spy-glas op mijn rechter
de hand dreigde flauw en zwakker; de sterren
waren weinig en bleek, en in de lage grond
waar ik dwaalde ik bleef struikelen over
struiken en rollen in zandige kuilen.
Opeens een soort van helderheid viel over
mij.
Ik keek omhoog, een bleke schijnsel van maneschijn
had gingen op de top van de Spy-
glas, en kort daarna zag ik iets brede
en zilverachtig bewegende laag zitten achter de
bomen, en wist de maan was gestegen.
Met dit om mij te helpen, ging ik snel over
wat er nog aan mij van mijn reis, en
Soms lopen, soms lopen,
ongeduldig naderde naar de opvang.
Toch, als ik begon te thread het bos, dat
ligt voor, ik was niet zo onbezonnen
maar dat ik verslapte mijn tempo en ging een
kleinigheid hoede.
Het zou een slechte einde van mijn
avonturen te krijgen neergeschoten door mijn eigen partij
bij vergissing.
De maan was klimmen hoger en hoger,
haar licht begon hier en daar daling van de
***'s door middel van de meer open districten
het hout, en recht tegenover mij een gloed
van een andere kleur verscheen onder de
bomen.
Het was rood en warm, en nu en het weer
was een beetje donker - als het ware de
sintels van een vreugdevuur smeulen.
Voor het leven van mij kon ik niet denken wat
zou kunnen worden.
Eindelijk kwam ik recht naar beneden op de grenzen
van de clearing.
Het westelijke uiteinde was al doordrenkt van
maneschijn, de rest, en het blok huis
zelf, lag nog in een zwarte schaduw
geruite met lange zilveren strepen
licht.
Aan de andere kant van het huis een enorme
vuur was uitgebrand zich in duidelijke sintels
en schuur een gestage, rode galm,
sterk contrast met de zachte
bleekheid van de maan.
Er was geen ziel te roeren, noch een geluid
naast de geluiden van de wind.
Ik stopte, met veel verwondering in mijn hart,
en misschien een beetje schrik ook.
Het was niet onze manier om te bouwen grote
branden, we waren inderdaad, door de kapitein
orders, enigszins gierig van brandhout, en
Ik begon te vrezen dat er iets was gegaan
verkeerde, terwijl ik afwezig was.
Ik heb ronde door het oostelijke uiteinde, waarbij
dicht in de schaduw, en op een geschikte plaats,
waar de duisternis was dikste, gekruiste
de palissade.
Om zekerheid te sche winst oplevert kreeg ik op mijn
handen en knieën en kroop, zonder een
geluid, naar de hoek van het huis.
Als ik dichterbij kwam, was mijn hart plotseling en
sterk verlicht.
Het is geen prettig geluid op zich, en ik
hebben vaak geklaagd over het op andere tijden,
maar net toen was het als muziek in *** mijn
vrienden snurken elkaar zo hard en
rustig in hun slaap.
De zee-kreet van het horloge, dat prachtige
"Alles is goed," viel nooit meer geruststellend
op mijn oor.
In de tussentijd was er geen twijfel van een
ding, ze bleven een beruchte slechte horloge.
Als het was Silver en zijn jongens die
waren nu kruipend in op hen, niet een ziel
zou hebben gezien aanbreken van de dag.
Dat was wat het was, dacht ik, te hebben
de kapitein gewonden, en nogmaals, ik de schuld
me sterk voor het verlaten van hen in die
gevaar met zo weinig om te waken monteren.
Tegen die tijd had ik kreeg naar de deur en
stond op.
Alles was donker binnen, zodat ik kon
onderscheid niets door het oog.
Als voor geluiden, was er de constante gedreun
van de snurkers en een kleine occasionele
geluid, een flikkering of pikken dat ik kon
op geen enkele wijze voor hun rekening.
Met mijn armen voor me ik liep gestaag
inch
Ik zou liggen in mijn eigen huis (ik
dacht met een stille lach) en genieten
hun gezichten toen ze me in de
's morgens.
Mijn voet sloeg iets oplevert - het was een
slaper been, en hij draaide zich om en kreunde,
maar zonder wakker.
En dan, ineens, een schelle stem
straalde uit de duisternis:
"Stukken van acht!
Stukken van acht!
Stukken van acht!
Stukken van acht!
Stukken van acht! ", Enzovoort, zonder
onderbreken of te wijzigen, zoals de klakkend van een
kleine molen.
groene papegaai Silver's, kapitein Flint!
Zij was het die ik had gehoord pikken op een
stukje schors, het was zij, het houden van een betere
kijken dan een mens, die aldus
kondigde mijn komst met haar vervelende
refrein.
Ik had geen tijd mij verlaten om te herstellen.
Op de scherpe, knippen toon van de papegaai,
de dwarsliggers werd wakker en sprong op, en met
een machtige eed, de stem van Silver riep,
"Wie gaat?"
Ik draaide me om om te lopen, sloeg hevig tegen
een persoon, deinsde, en liep volledig in de
armen van een tweede, die op zijn beurt gesloten
op en hield me stevig vast.
"Neem een zaklamp mee, ***," zei Silver toen mijn
vast te leggen was dus verzekerd.
En een van de mannen verlieten de log-huis en
ook weer terug met een brandende merk.
cc proza ccprose audioboek audio boek gratis gehele volledig in te vullen lezen lees librivox klassieke literatuur gesloten bijschriften ondertiteling ondertitels ESL ondertitels engels vreemde taal vertalen vertalen