Tip:
Highlight text to annotate it
X
Hallo.
Laten we de eerste dia bekijken
Heb je ooit gezien handschoenen als deze gezien?
Nee? Gelukkig maar, want het zou een belediging zijn
voor miljoenen jaren van evolutie en voor de intelligentie van het lichaam.
Vooral na de voordracht van Gever van vanochtend
Maar ... heb je ooit schoenen zoals deze gezien?
Ja, ongetwijfeld
Je ziet ze veel en ze verschillen niet zoveel van de kegels die we net zagen
Het gekke is dat onze handen en onze voeten zeer vergelijkbaar zijn
Ze hebben allebei zesentwintig botten, drieëndertig gewrichten….
Dus, laat eens kijken wat er gebeurt als onze voet een schoen ontmoet
Dit is een voet – hij heeft de vorm van een driehoek.
Een driehoek is als een statief - hij geeft je stabiliteit.
Hoe breder de driehoek, hoe meer stabiliteit
Fysieke stabiliteit betekent ook psychologische stabiliteit, omdat
lichaam en geest niet twee verschillende dingen zijn,
maar de een een uitdrukking van de andere is
Het probleem is dat onze schoen een heel andere vorm heeft.
Het is ook een driehoek maar met de punt de ander kant op
Dus als onze voet een schoen als deze tegenkomt
zijn er twee mogelijkheden
De eerste mogelijkheid is nogal ingrijpend.
U heeft er een hoge bankrekening voor nodig ... en een zeer laag IQ 26 00:02:11,514 --> 00:02:15,436 om dit soort operaties te kunnen laten doen.
Dus wat de rest van ons doet als we een schoen ontmoeten, is dat we onze voet in de schoen wringen
Waarom de schoen zo is, is omdat zijn makers
of ontwerpers
niet onze voet als startpunt genomen hebben
maar begonnen zijn met een stuk hout of een stuk plastic als dit
Eigenlijk maakten ze dus schoenen voor Pinoccio, niet voor ons.
In plaats van schoenen rond onze voeten of voor onze voeten te ontwerpen
en de intelligentie en de krachtlijnen van die voeten te respecteren
hebben ze in plaats daarvan onze voet gedeconstrueerd
zodat die in de schoen past
Dat is conceptueel niet heel anders dan wat Chinese vrouwen
honderd jaar geleden deden
In principe is het hetzelfde proces, dezelfde richting:
onze anatomie aanpassen aan een idee in plaats van het idee aanpassen aan onze anatomie.
Dit is een röntgenfoto van de voet van een Chinese vrouw
van honderd jaar geleden. En dit is onze voet.
Dus we doen iets vergelijkbaars
Zij leden pijn voor een idee en wij lijden pijn voor een idee.
Zij dachten in ieder geval mooi te zijn en waren tevreden met het resultaat
Wij denken mooi te zijn en we zijn tevreden met het resultaat.
Het heeft honderd jaar geduurd om te realiseren
dat dit heel raar is
Waarschijnlijk dat iemand over honderd jaar
röntgenfoto’s of beenderen van onze skeletten vindt
En dat ze ons waarschijnlijk ook heel raar vinden
in tweeduizend zoveel
Bij de geboorte
heeft slechts een procent van ons een soort van vervorming van de voet.
Na een jaar is dat bijna tien procent,
acht procent om precies te zijn, die een misvormde voet heeft
door de eerste ontmoeting met schoenen.
Op de leeftijd van vijf, hebben de meesten van ons - 60 procent -
een vervorming die past bij de vorm van de schoenen die we dragen
en op de leeftijd van twintig heeft 80 procent, dat zijn we bijna allemaal,
uiteindelijk een misvormde voet.
Hoe zit dat bij industrieel ontwerp?
In principe gebeurt daar hetzelfde.
Ik geef les op verschillende design academies en in een daarvan staan een heleboel stoelen
cadeau gedaan door de ontwerpers die daar komen om les te geven.
Elk jaar dat ik daar les gaf, heb ik de studenten gevraagd om
rond te gaan en een stoel te kiezen -
er zijn tientallen stoelen van verschillende soorten design -
een waarvan ze denken dat hij het meest comfortabel is
en een waarvan ze denken dat hij het minst comfortabel is.
Elk jaar komen ze met dezelfde twee stoelen:
Ze kiezen altijd deze als de meest comfortabele
en deze als de minst comfortabele.
Wat interessant is, is dat ze de stoelen niet uitproberen
Dus ik vraag ze om ze uit te proberen en opnieuw te kiezen
geblinddoekt, op basis van hun ervaring, hun gevoel,
hoe hun lichaam reageert
Dus ze proberen alle stoelen opnieuw en dan komen ze altijd
met het tegenovergestelde.
Zij kiezen dit als de meest comfortabele, vergelijkbaar met waar u nu op zit
en deze als de minst comfortabele.
Wanneer ze ze alleen zien, conceptueel,
is de concave vorm aantrekkelijk
het lijkt een comfortabele positie
Maar als je het ervaart, voelt
wat er gebeurt als je er in zit, realiseer je je dat je in elkaar zakt in zo’n concave stoel
Daarom zijn de stoelen hier niet zo, bijvoorbeeld
Het probleem met stoelen is zelfs nog radicaler (dan met schoenen)
Bijvoorbeeld, we hebben geen schoenen die passen bij de menselijke voet,
schoenmakers gebruiken dit soort mallen
die allerlei vormen hebben, behalve de vorm van een menselijke voet
Dat is al eeuwen zo en vandaag doen we het nog steeds
Het equivalent, van deze dingen voor schoenen, bij stoelen is dit:
dit zijn de internationale normen
en je ziet hoe belachelijk deze bedachte posities zijn
Als je om je heen kijkt zit niemand zo.
Ze zien eruit als plaatjes uit een boek over lichamelijke opvoeding boek uit de jaren dertig,
of uit een of ander totalitair land
In werkelijkheid zitten mensen zo,
omdat ze deze hoek (tussen romp en bovenbenen) niet willen afsluiten
We houden er niet van, omdat het een inspanning vergt
Dit is hoe kinderen bijvoorbeeld een bank gebruiken
Dat is omdat we niet gemaakt als Pinoccio of als een marionet
gemaakt van houtjes die zonder probleem in elke positie kunnen worden gezet.
We hebben ook een soort van stokken - onze botten -
maar we zijn gemaakt van vlees ...
van fascia, pezen, ligamenten, ...
en een zenuwstelsel dat zeer geavanceerd is.
Wanneer je een ding verandert, moet alles worden aangepast.
Dus dit is goed voor een marionet, maar het is niet geschikt voor ons.
Omdat we meer als een tensegrity structuur zijn.
Een tensegrity structuur heeft een neutrale positie -
een positie die het heeft als het in rust is
Stel dat dit elastieken en stokken zijn
Dit is die neutrale positie - welbekend, in ieder geval sinds het ruimtevaart tijdperk
Het is de positie die astronauten innemen
in de ruimte, waar geen enkele kracht op het lichaam wordt uitgeoefend.
Zo’n zelfde positie neem je aan in een zwembad
dan hoef je niet de ruimte in, wat erg duur is
U kunt u in een zwembad laten zweven,
gewoon helemaal ontspannen met uw hoofd boven water
en kijken naar de positie die u neemt.
Dat resulteert in net zo’n positie als deze
Die welbekend is
en ook berekend. Maar wij zitten nog altijd in stoelen als deze.
En het resultaat is dat vandaag nog maar 10 procent van de studenten
de lumbale curve heeft
die essentieel is voor het functioneren van het hele lichaam.
Voor onze fysiek functioneren en omdat, zoals ik al zei …
Er een wisselwerking is tussen het lichaam en de psychologische aspecten.
Als we depressief zijn, nemen we een C-vorm aan,
maar het omgekeerde is ook zo, dat als we een C-vorm aannemen
dat we dan vatbaarder zijn voor depressies
Wat er gebeurt in de mode en in industrieel ontwerp
gebeurt dat ook in de architectuur?
Hier is het probleem iets anders.
Het is anders, omdat architectonisch ontwerp
niet op zo’n directe mechanische manier op ons lichaam inwerkt
Het werkt via het zenuwstelsel.
Ons zenuwstelsel is ontworpen, zijn functie,
de werkelijke functie van ons zenuwstelsel, is het continu aanpassen
van je innerlijke wereld – je lichaam - aan de externe wereld.
Elke externe stimulus, of externe situatie
maakt dat je lichaam zich herschikt. Dat er van binnen iets verandert.
Ik vroeg studenten om
een eigentijds gebouw uit te kiezen
dat ze het meest representatief vonden voor hun continent.
De Europeanen kozen voor dit gebouw in Barcelona
en de Aziatische studenten koos dit gebouw in Beijing.
Laten we eens kijken naar de eerste. Het eerste wat opvalt:
Het heeft mooie kleuren en een mooie textuur aan de buitenkant.
's Nachts is het nog helderder.
Het is van een opvallende schoonheid.
Hoe werd dit resultaat bereikt?
Het werd bereikt door niet overal ramen te plaatsen,
maar er blinde panelen, gekleurde blinde panelen in te zetten
en een raster van glas rondom het gebouw.
Maar als we kijken wat er dan gebeurt van binnenuit.
Als je een heleboel blinde panelen hebt en kleine ramen hier en daar
wordt het vrij donker met weinig ruimte
en als je een venster ziet van dichtbij, wat je ziet is
dat het zo groot, en zo hoog zit en met een rooster ervoor.
Dat het lijkt op een gevangenis, bijvoorbeeld
Je kunt je afvragen hoe gelukkig je zenuwstelsel zal zijn om de hele dag te wonen
en te werken in een plek als deze.
Toen ik dit gebouw bezocht was het nog niet mogelijk het te bezoeken
want het was nog in aanbouw
Maar als je naar Chicago gaat, dan is daar de Sears Tower.
Door te betalen kan je naar de bovenste verdieping waar het Skydeck is
wat in feite een glazen terras is boven de afgrond
Je kunt er op de rand staan en dat is heel opwindend
voor de eerste vijf minuten
Maar stel je voor dat je de hele dag in die staat van opwinding verkeert ...
Voor het zenuwstelsel is het natuurlijk krachtiger als je de leegte onder je echt ziet,
maar omdat je een herinnering hebt, op een of andere manier weet
dat je je boven een afgrond bevindt, reageert je zenuwstelsel, zelfs als je de leegte niet ziet op het moment,
alleen maar omdat je het al eerder gezien hebt
Dit was interessant ...
bij de ingang van een museum waren enkele archeologische opgravingen op de bodem.
Dit was minder dan twee meter hoog
en het was interessant om te zien hoe mensen reageerden.
Hoe het zenuwstelsel van mensen reageert in dit soort situaties.
Stellen kwamen naar binnen
de vrouwen gingen direct naar de zijkant.
De mannen maakten een paar stappen om te laten zien dat ze ...
en dan voegen ze zich bij de vrouw aan de kant.
Nu, mannen en vrouwen hebben hetzelfde zenuwstelsel en zelfs een hoogte van twee meter
wordt door ons zenuwstelsel standaard gepercipieerd als een signaal van gevaar
Je wilt niet boven een afgrond verblijven
In het verleden was de uitdaging voor designers
om iets te ontwerpen dat esthetisch aangenaam was.
Vandaag, vanwege de noodsituatie van het milieu, is de uitdaging
om dingen te blijven doen die esthetisch aangenaam zijn
en tegelijk ook ecologisch duurzaam
Misschien zal in de toekomst
de uitdaging voor ontwerpers zijn
om dingen te doen die esthetisch aangenaam zijn
ecologisch duurzaam en ook
neurologisch duurzaam.
De paradox van de huidige situatie is dat we hier zijn
in het derde millennium
en dat we schoenen dragen die niet gemaakt zijn voor ons: ze zijn gemaakt voor Pinoccio,
dat we op stoelen zitten die niet gemaakt zijn voor ons: ze zijn gemaakt voor Pinoccio,
en dat we leven en werken in gebouwen
die negeren hoe ons zenuwstelsel werkt.
Misschien dat in de toekomst design ons kan helpen. Dank u.