Tip:
Highlight text to annotate it
X
DEEL 1: HOOFDSTUK VI DE ECLIPSE
In de stilte en de duisternis, realisatie begon al snel aan te vullen
kennis.
De enkele kennis van een feit is bleek, maar wanneer je komt om je feit te realiseren, is het
neemt op kleur.
Het is allemaal het verschil tussen het horen van een man die gestoken om het hart, en
het zien van het gebeuren.
In de stilte en de duisternis, de kennis die ik in dodelijk gevaar heeft
zich dieper en dieper betekenis de hele tijd, een iets wat was realisatie
kropen centimeter voor centimeter door mijn aderen en draaide me koud.
Maar het is een gezegende bepaling van de natuur dat in tijden als deze, zodra een
man kwik heeft tot een bepaald punt komt er een afkeer, en hij
rally's.
Hope Springs op, en vrolijkheid met zich mee, en dan is hij in goede conditie te doen
iets voor zichzelf, kan er iets worden gedaan.
Toen mijn rally kwam, kwam het met een gebonden.
Ik zei tegen mezelf dat mijn eclips zou zeker om mij te redden, en maak mij de grootste
man in het koninkrijk naast, en terstond mijn kwik ging naar de bovenkant van de buis,
en mijn solicitudes allemaal verdwenen.
Ik was zo gelukkig een man als er in de wereld.
Ik was zelfs ongeduldig want morgen te komen, ik wilde zo graag verzamelen in die grote triomf
en het middelpunt van de natie verwondering en eerbied.
Trouwens, in een business manier zou het maken van me worden, ik wist dat.
Ondertussen was er een ding dat had gekregen naar de achtergrond verdrongen van mijn geest.
Dat was de half-overtuiging dat wanneer de aard van mijn voorgestelde calamiteit moet worden
gerapporteerd aan de bijgelovige mensen, zou het een dergelijk effect dat ze zouden
wil om compromissen te sluiten.
Ja, door en door, toen ik hoorde voetstappen komen, die gedachte was teruggeroepen naar mij,
en ik zei bij mezelf: "Zo zeker als wat, het is het compromis.
Goed, als het goed is, oke, ik zal accepteren, maar als het niet is, ik bedoel te staan mijn
grond en spelen mijn hand voor alles wat het waard is. "
De deur ging open, en sommige mannen-at-arms verscheen.
De leider zei: "De inzet is klaar.
Kom! "
De brandstapel! De kracht ging uit van mij, en ik bijna
viel.
Het is moeilijk om je adem te komen op zo'n moment, zoals brokken komen in iemands keel,
en dergelijke gaspings, maar zodra ik kon spreken, zei ik:
"Maar dit is een vergissing - de uitvoering is om morgen."
"Veranderde Order; naar voren ingesteld een dag. Haast je! '
Ik was verloren.
Er was geen hulp voor mij.
Ik was versuft, verdoofd, ik had geen commando over mijzelf, ik alleen maar liep met opzet
over, als een uit zijn hoofd, zodat de soldaten nam bezit van mij, en trok me
samen met hen, uit de cel en langs
het labyrint van ondergrondse gangen, en ten slotte in de felle schittering van het daglicht
en de bovenwereld.
Toen we in de uitgestrekte omheinde hof van het kasteel kreeg ik een schok, voor de eerste
wat ik zag was de brandstapel, staande in het centrum, en nabij het de stapelde takkenbossen en een
monnik.
Aan alle vier zijden van het hof de zittende menigte steeg rang boven de rang, de vorming van
hellende terrassen die waren rijk met kleur.
De koning en de koningin zaten in hun tronen, de meest opvallende figuren
er, natuurlijk. Om alle deze nota, bezet maar een seconde.
De volgende seconde Clarence had gleed van een plaats van verborgenheid en is het gieten
nieuws in mijn oor, zijn ogen straalde van triomf en blijdschap.
Hij zei:
'Tis door mij de verandering was gewrocht! En de belangrijkste harde heb ik gewerkt om het te doen, ook.
Maar toen ik aan hen geopenbaard de ramp in de winkel, en zag hoe machtig was de terreur het
deed wekken, dan zag ik ook dat dit de tijd was om te staken!
Daarom heb Ik ijverig deed alsof, tot dit en dat en de andere, dat je kracht
tegen de zon kon niet bereikt zijn volle tot aan de dag van morgen, en dus als enige zou besparen
de zon en de wereld, moet je gedood
tot-dag, terwijl uw bezweringen zijn, maar in het weven en het gebrek aan potentie.
Odsbodikins, het was maar een saai leugen, een zeer onverschillige uitvinding, maar je moet hebben
ze zien grijpen en slikken het, in de razernij van hun angst, als het ware
zaligheid gezonden uit de hemel, en al het
terwijl ik was lachen in mijn mouw het ene moment, om ze te zien zo goedkoop bedrogen,
en verheerlijken God het volgende, dat Hij was tevreden met de gemeenste van Zijn schepselen te laten
zij Zijn instrument om het redden van uw leven.
Ach hoe gelukkig heeft de zaak versneld!
Je zal niet nodig om de zon een echte pijn doen - ah, vergeet niet dat er op je ziel
vergeet het niet!
Alleen een beetje donker - alleen de kleinste kleine duisternis, geest, en ophouden
met dat. Het zal voldoende zijn.
Ze zullen zien dat ik ten onrechte sprak, - onwetend, want zij zullen fancy - en met de
vallen van de eerste schaduw van die duisternis je zal zien gaan gek
angst, en zij zal u vrij maken en maak je geweldig!
Ga naar uw triomf, nu!
Maar denk eraan - ah, goede vriend, ik smeek u herinner me dat mijn smeekbede, en doe de
gezegende zon geen kwaad. Ter wille van mij, uw echte vriend. "
Ik verslikte een aantal woorden door mijn verdriet en ellende, zo veel als zeggen dat ik zou sparen
de zon, waarvoor de jongen de ogen van betaalde me terug met zo'n diepe en liefdevolle dankbaarheid
dat ik had het hart niet te vertellen hem zijn
goedhartige dwaasheid had geruïneerd me en stuurde me naar mijn dood.
Als de soldaten hielp me over de rechter de stilte was zo diep, dat als
Ik was geblinddoekt zou ik hebben gedacht ik was in een eenzaamheid in plaats van ommuurde door
vierduizend mensen.
Er was geen beweging merkbaar in de *** van de mensheid, ze waren als
stijf als stenen beelden, en zo bleek, en vrees zat op elke gezicht.
Deze stilte voortgezet terwijl ik werd geketend aan de paal, maar nog steeds
terwijl de takkenbossen waren zorgvuldig en moeizaam opgestapeld over mijn enkels, mijn knieën,
mijn dijen, mijn lichaam.
Dan was er een pauze, en een diepere stilte, indien mogelijk, en een man knielde neer op mijn
voeten met een brandende fakkel, de menigte gespannen naar voren, staren, en afscheid
enigszins af van hun zitplaatsen zonder het te weten
het; de monnik zijn handen boven mijn hoofd, en zijn ogen opgevoed in de richting van de blauwe hemel, en
begonnen sommige woorden in het Latijn, in deze houding hij zeurde door en door, een tijdje, en
stopte toen.
Ik wachtte twee of drie momenten, dan keek op, hij stond daar versteend.
Met een gemeenschappelijke impuls de schare stond langzaam op en staarde naar de hemel.
Ik volgde hun ogen, zo zeker als kanonnen, er was mijn verduistering begin!
Het leven ging koken door mijn aderen, ik was een nieuwe man!
De rand van de zwarte zich langzaam in de schijf van de zon, mijn hart klopte hoger en
hoger, en nog steeds de assemblage en de priester staarde naar de hemel, onbeweeglijk.
Ik wist dat deze blik zou worden gedraaid op mij volgende,.
Toen het werd, was ik klaar.
Ik was in een van de meest grootse houdingen die ik ooit heb geslagen, met mijn arm gestrekt omhoog
wijst naar de zon. Het was een nobel effect.
Je kon zien van de griezelen vegen de *** als een golf.
Twee schreeuwt klonk, een dicht op de hielen van de ander:
"Breng de fakkel!"
"Ik verbied het!" De een was van Merlijn, de andere van de
koning. Merlijn ging uit van zijn plaats - om de toe te passen
zaklamp zelf, ik beoordeeld.
Ik zei: "Blijf waar je bent.
Indien iemand beweegt - zelfs de koning - voordat ik hem te verlaten, zal ik hem met blast
donder, ik zal verteren hem met bliksemen! "
De menigte zonk gedwee in hun stoelen, en ik was alleen maar verwachtte ze dat zou doen.
Merlin aarzelde een moment of twee, en ik was op spelden en naalden in die kleine
tijdje.
Daarna ging hij zitten, en ik nam een goede adem, want ik wist dat ik was meester van de situatie
nu. De koning zei:
"Wees barmhartig, eerlijke meneer, en essay niet verder in deze hachelijke zaak, opdat
ramp te volgen.
Het was aan ons gerapporteerd dat uw krachten niet konden bereiken tot hun volle kracht
tot aan de dag van morgen, maar - "" Uwe Majesteit denkt dat het rapport kan hebben
is een leugen?
Het was een leugen. "
Dat maakte een enorm effect; opging aantrekkelijk handen overal, en de koning
werd aangevallen met een storm van smekingen dat ik zou kunnen worden afgekocht tegen elke prijs,
en de ramp bleef.
De koning wilde graag voldoen. Hij zei:
"Naam eventuele voorwaarden, eerwaarde heer, zelfs tot de halvering van mijn koninkrijk, maar dit uit te bannen
calamiteit, reserve de zon! "
Mijn fortuin gemaakt. Ik zou hem opgenomen in een minuut, maar
Ik kon niet stoppen met een eclips, het ding was uit den boze.
Dus vroeg ik de tijd om te overwegen.
De koning zei: "Hoe lang - ach, hoe lang, goed meneer?
Genadig te zijn, kijk, het voortbrengt donkerder, van moment tot moment.
Prithee hoe lang? '
'Niet lang. Een half uur - misschien een uur ".
Er waren een duizend zielige protesten, maar ik kon niet verkorten tot een, want ik
kon zich niet herinneren hoe lang een totale zonsverduistering duurt.
Ik was in een verbaasd staat, hoe dan ook, en wilde denken.
Er was iets mis over dat eclips, en het feit was zeer verontrustend.
Als dit was niet degene die ik was na, hoe zou ik te vertellen of dit was de zesde
eeuw, of alleen maar een droom? Beste me, als ik kon alleen bewijzen dat het de
laatste!
Hier was een blij nieuwe hoop. Als de jongen gelijk had over de datum, en
dit was zeker de 20e, was het niet de zesde eeuw.
Ik pakte de mouw van de monnik, in grote opwinding, en vroeg hem wat
dag van de maand het was. Hang hem, hij zei dat het de eenentwintigste!
Het maakte me koud beurt om hem te horen.
Ik smeekte hem om geen misverstand over te maken, maar hij was er zeker van, hij wist dat het de
21e. Ja, had dat de veren in het hoofd jongen mislukte
dingen weer!
De tijd van de dag was voor de eclips, ik had gezien dat voor mezelf, in de
het begin, door de wijzerplaat, die was in de buurt door.
Ja, ik was in het hof van koning Arthur, en ik kan net zo goed maken het meeste uit het I
zou kunnen. De duisternis was gestaag, de
mensen steeds meer en meer overstuur.
Ik heb nu gezegd: "Ik heb weerspiegeld, Sir King.
Voor een les, zal ik deze duisternis gaan, en zich 's nachts in de wereld, maar
of ik blot de zon voor een goede, of herstellen, berust bij je.
Dit zijn de voorwaarden, te weten: Gij zult koning over alle heerschappijen blijven, en
ontvangen alle heerlijkheden en eer die behoren tot het koningschap, maar gij zult
benoemen mij je eeuwige minister en
uitvoerende macht, en geef me voor mijn diensten een procent van deze werkelijke stijging van de omzet
boven de huidige bedrag als ik kan slagen in het creëren van voor de staat.
Als ik kan niet leven op dat, ga niet vraag ik iedereen om me een lift.
Is het voldoende? '
Er was een enorme gebrul van applaus, en uit het midden van het van de koning de stem van
rose, zeggende:
'Weg met zijn banden, en zet hem vrij! en doe hem hulde, hoog en laag, rijk en arm,
want hij is geworden van de koning het recht van de hand, is bekleed met macht en gezag, en zijn
zitting is op de hoogste trede van de troon!
Nu wegvagen deze sluipende 's nachts, en breng het licht en juichen, dat alle
de wereld kan zegenen. "
Maar ik zei:
"Dat een gewone man moet worden beschaamd voordat de wereld, is niets, maar het ware schande
aan de koning, indien iemand die zag dat zijn minister naakte mag ook niet zien hem verlost
uit zijn schaamte.
Als ik zou kunnen vragen dat mijn kleren weer worden ingesteld - "
"Ze zijn niet aan," de koning brak binnen "Haal kleed van een andere soort; kleed hem
als een prins! "
Mijn idee werkte. Ik wilde dingen te houden zoals ze waren tot
de zonsverduistering totaal was, anders zouden ze weer proberen om me naar het ontslaan
duisternis, en natuurlijk kon ik niet doen.
Het verzenden van de kleding kreeg enige vertraging, maar niet genoeg.
Dus moest ik naar een ander excuus te maken.
Ik zei dat het zou zijn, maar natuurlijk als de koning zou moeten zijn geest en berouw naar een aantal
omvang van wat hij had gedaan onder spanning, daarom wil ik laten
donker groeien een tijdje, en als aan het eind van de
een redelijke termijn de koning had gehouden zijn geest hetzelfde zijn, moet de duisternis
afgewezen.
Noch de koning noch iemand anders was tevreden met die regeling, maar ik had
vast te houden aan mijn punt.
Het werd donkerder en donkerder en zwarter en zwarter, terwijl ik worstelde met die
onhandige zesde-eeuwse kleding.
Het werd te donker te zijn, eindelijk, en de menigte kreunde met afschuw aan het gevoel
koude nacht griezelige wind ventilator door de plaats en zie de sterren naar buiten komen en
twinkeling in de lucht.
Eindelijk was de verduistering totaal, en ik was erg blij om, maar iedereen was in
ellende, dat was heel natuurlijk. Ik zei:
"De koning, door zijn zwijgen, staat nog steeds aan de voorwaarden."
En ik hief mijn handen - stond net zo een moment - toen zei ik, met de meest vreselijke
plechtigheid: "Laat de betovering te ontbinden en voorbijgaan onschuldig!"
Er was geen reactie, voor een moment, in die diepe duisternis en dat kerkhof stilte.
Maar toen de zilveren rand van de zon zelf naar buiten geduwd, later een moment of twee, de
assemblage brak los met een enorme schreeuw en kwam gieten neer als een zondvloed aan
smoren mij met zegeningen en dankbaarheid;
en Clarence was niet de laatste van de was, om zeker te zijn.