Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK VI "Er was wat roependen - er was!"
De volgende dag de regen stroomde neer: weer, en toen Mary keek uit
haar raam de hei was bijna verborgen door de grijze mist en wolken.
Er zou geen te gaan vandaag.
"Wat doe je in je huisje als het regent zoals dit?" Vroeg ze Martha.
"Probeer te houden onder elkaar de voeten meestal," antwoordde Martha.
"Eh! Er lijkt een hoop van ons dan.
Mother'sa goed gehumeurde vrouw, maar zij krijgt een eerlijke moithered.
De grootste die gaat uit in th 'koe-stal en speelt daar.
Dickon hij vindt het niet erg th 'nat.
Hij gaat uit net th 'hetzelfde als th' zon was Shinin '.
Hij zegt dat hij ziet dingen op regenachtige dagen als niet zien wanneer het mooi weer.
Hij heeft ooit vond een kleine vos cub half verdronken in zijn gat en hij bracht het mee naar huis in th '
schoot van zijn shirt warm te houden.
Zijn moeder was vermoord in de buurt een 'th' gat was gezwommen op een 'th' rust o 'th'
nest was dood. Hij heeft het thuis nu.
Hij vond een half-verdronken jonge kraai een andere keer een 'hij bracht het mee naar huis, ook een' getemd
het.
Het is genoemd Roet want het is zo zwart, een 'het een hop' vliegt over de met hem
overal. "De tijd was gekomen toen Mary was vergeten
te kwalijk bekende praten Martha's.
Ze was zelfs begonnen te vinden het interessant en spijt krijgen als ze gestopt of gingen
weg.
De verhalen die ze had verteld door haar Ayah toen ze in India gewoond had heel zijn
in tegenstelling tot die Martha had te vertellen over de heide huisje waar veertien mensen aangehouden
die leefde in vier kleine kamers en nooit genoeg te eten.
De kinderen leken te tuimelen over en zich te amuseren als een nest van ruwe,
goedaardige collie puppies.
Mary was het meest aangetrokken door de moeder en Dickon.
Wanneer Martha verhalen over wat "moeder", zei vertelde of deed ze altijd klonken
comfortabel.
"Als ik een raaf of een vos cub Ik kon mee spelen had," zei Mary.
'Maar ik heb niets. "Martha keek perplex.
"Kan tha 'breien?" Vroeg ze.
"Nee," zei Mary. "Kan tha 'naaien?"
"Nee" "Kan tha 'lezen?'
"Ja".
"Waarom niet tha, lees somethin ', of te leren een beetje o' spellin '?
Tha'st oud genoeg is om uw boek Learnin 'een goede beetje nu. "
"Ik heb geen boeken, 'zei Mary.
"Die had ik bleven in India." "Dat is jammer", zei Martha.
"Als mevrouw Medlock'd laat u gaan in th 'bibliotheek, is er duizenden o' boeken daar."
Mary vroeg niet waar de bibliotheek was, want ze was plotseling geïnspireerd door een nieuw
idee. Ze maakte haar gedachten om te gaan en vinden het
zelf.
Ze was niet druk over juffrouw Medlock. Mevr. Medlock leek altijd te zijn in haar
comfortabele huishoudster zit-kamer beneden.
In deze wonderlijke plek een bijna nooit zag iemand helemaal.
Sterker nog, er was niemand te zien, maar de dienaren, en toen hun meester weg was
zij leefden een luxueus leven onder de trap, waar er een enorme keuken hing over
met glimmende koperen en tinnen, en een grote
knechten 'hal waar er vier of vijf overvloedige maaltijden gegeten elke dag, en
waar een groot deel van levendige ravotten ging toen mevrouw Medlock was uit de weg.
Mary's maaltijden werden regelmatig geserveerd, en Martha wachtte op haar, maar niemand onrustige
zich over haar in het minst.
Mevr. Medlock kwam en keek haar elke dag of twee, maar niemand vroeg wat ze
deed of vertelde haar wat te doen. Ze veronderstelde dat misschien was dit de
Engels manier van behandelen van kinderen.
In India had ze altijd bijgewoond door haar ayah, die had haar gevolgd over en
wachtte op haar, handen en voeten. Ze had vaak genoeg van haar bedrijf.
Nu was ze gevolgd door niemand en was het leren om zich te kleden, want Martha
keek alsof ze dacht dat ze was dom en stom als ze wilde dingen
overhandigd aan haar en zetten.
"Is niet tha 'heeft gezond verstand?" Zei ze nog eens, toen Mary stond op haar te wachten
te zetten op haar handschoenen voor haar. "Onze Susan Ann is twee keer zo scherp als u
een "ze is nog maar vier jaar oud.
Soms tha 'looks fair soft in th' hoofd. "
Mary had gedragen haar strijd frons voor een uur daarna, maar het deed haar denken
een aantal geheel nieuwe dingen.
Ze stond voor het raam ongeveer tien minuten vanochtend nadat Martha had geveegd
de haard voor de laatste keer en naar beneden was gegaan.
Ze was te denken over het nieuwe idee, die gekomen was om haar, toen ze hoorde van de
bibliotheek.
Ze heeft niet erg veel zorgen over de bibliotheek zelf, want ze had erg gelezen
paar boeken, maar om te horen van het bracht terug naar haar mening de honderd kamers met gesloten
deuren.
Ze vroeg zich af of ze allemaal echt op slot en wat zij zou vinden als ze kon krijgen
in een van hen. Waren er honderd echt?
Waarom zou ze niet gaan en te zien hoeveel deuren ze kon rekenen?
Het zou iets te doen op deze ochtend, toen kon ze niet naar buiten te zijn.
Ze had nooit geleerd om toestemming te vragen om dingen te doen, en ze wist helemaal niets
over gezag, zodat ze niet zou gedacht hebben het nodig aan mevrouw Medlock als vragen
ze misschien wandeling over het huis, zelfs als ze had haar gezien.
Ze opende de deur van de kamer en ging in de gang, en toen begon ze haar
omzwervingen.
Het was een lange gang en het vertakte in andere gangen en het leidde haar op korte
vluchten van de stappen die gemonteerd weer andere.
Er waren deuren en deuren, en er waren foto's op de muren.
Soms werden ze opnamen in het donker, nieuwsgierig landschappen, maar ze waren vaakst
portretten van mannen en vrouwen in ***, grootse kostuums gemaakt van satijn en fluweel.
Ze vond zich in een lange galerij waarvan de wanden waren bedekt met deze portretten.
Ze had nooit gedacht dat er sprake zou kunnen zijn zo veel mensen in een huis.
Ze liep langzaam deze plaats en staarde naar de gezichten die ook leek te
staren naar haar.
Ze had het gevoel alsof ze vroegen zich af wat een klein meisje uit India aan het doen was in hun
woning.
Sommigen waren foto's van kinderen - kleine meisjes in dikke satijnen jurken die bereikt
aan hun voeten en stond te weten over hen, en jongens met pofmouwen en kanten kragen
en lang haar, of met grote kragen om hun nek.
Ze altijd stopte om te kijken naar de kinderen, en vragen zich af wat hun namen waren en waar
ze waren gegaan, en waarom ze droegen zulke rare kleren.
Er was een stijf, gewoon meisje eerder als zichzelf.
Ze droeg een groen brokaat jurk en hield een groene papegaai op haar vinger.
Haar ogen had een scherp, nieuwsgierig kijken.
"Waar woon je nu? 'Zei Mary hardop tegen haar.
"Ik wou dat je hier was." Voorzeker, geen enkele andere kleine meisje ooit een dergelijke besteed
een rare ochtend.
Het leek alsof er niemand in de enorme wandelen huis, maar haar eigen kleine zelf,
rondzwerven boven en naar beneden, door nauwe passages en breed degenen, waar het
leek haar dat niemand, maar zelf ooit had gelopen.
Omdat er zo veel kamers waren gebouwd, moeten mensen gewoond hebben in hen, maar het leek allemaal
zo leeg dat ze niet kon helemaal geloven dat het waar.
Het was niet tot ze klom naar de tweede verdieping, dat ze dacht aan het draaien van de
handvat van een deur.
Al de deuren gesloten waren, zoals mevrouw Medlock had gezegd dat ze waren, maar ten slotte legde ze haar
hand op de hendel van een van hen en draaide hem om.
Ze was bijna *** voor een moment, toen ze voelde dat bleek zonder moeite
en dat toen duwde ze op de deur zelf het langzaam en zwaar geopend.
Het was een massieve deur en opende in een grote slaapkamer.
Er waren geborduurd gordijnen aan de muur, en de ingelegde meubels, zoals ze had
gezien in India stonden over de kamer.
Een breed venster met lood ruiten keek uit op de hei, en over de schoorsteenmantel was
een ander portret van de stijve, gewoon meisje, die leek te staren haar meer
merkwaardig dan ooit.
'Misschien is ze hier geslapen, "zei Mary. "Ze staart me aan, zodat zij voel ik me
***. "Daarna opende ze meer deuren en nog veel meer.
Ze zag zoveel kamers, dat werd ze heel moe en begon te denken dat er moet
een honderd, hoewel ze niet had gerekend.
In elk van hen waren er oude foto's of oude wandtapijten met vreemde scènes gewerkt
op hen. Er waren nieuwsgierig meubels en
nieuwsgierig ornamenten in bijna alle van hen.
In een ruimte, die er uitzag als een dame zitkamer, de ophangingen werden alle
geborduurd fluweel, en in een kast waren ongeveer een honderd kleine olifanten gemaakt van
ivoor.
Ze waren van verschillende grootte, en sommigen hadden hun mahouts of draagstoelen op hun rug.
Sommigen waren veel groter dan de andere en sommigen waren zo klein dat ze leken alleen
baby's.
Mary had gezien gesneden ivoor in India en ze wist alles van olifanten.
Ze opende de deur van de kast en stond op een voetenbankje en speelde met deze
voor een behoorlijk lange tijd.
Toen ze moe dat ze de olifanten in orde en sloot de deur van de kast.
In al haar omzwervingen door de lange gangen en de lege kamers, had ze gezien
niets levends, maar in deze kamer zag ze iets.
Net nadat ze had sloot de kastdeur hoorde ze een klein ruisend geluid.
Het maakte haar springen en rond te kijken op de bank bij de open haard, waar het leek
te komen.
In de hoek van de bank was er een kussen, en in de Velvet, dat bedekt
Er was een gat, en uit het gat gluurde een kleine kop met een paar
angstige ogen in.
Mary sloop zachtjes door de kamer om te kijken. De heldere ogen behoorde toe aan een beetje grijs
muis en de muis had gegeten een gat in het kussen en maakte een comfortabel nest
er.
Zes baby-muizen werden geknuffeld te slapen in haar buurt.
Als er niemand anders in leven in het honderd kamers waren er zeven muizen die wel
niet eenzaam kijken naar alle.
"Als ze zou niet zo *** zou ik deze terug te nemen met mij," zei Mary.
Ze had ongeveer lang genoeg gezworven te voelen te moe om nog verder dwalen, en ze
keerde terug.
Twee of drie keer verloor ze haar weg door te draaien aan de verkeerde gang en werd
verplicht te wandelen op en neer totdat ze vond de rechter een, maar ze eindelijk
bereikte haar eigen verdieping weer, al was ze
enige afstand van haar eigen kamer en wist niet precies waar ze was.
"Ik geloof dat ik een verkeerde afslag genomen weer," zei ze, stilstaan bij wat
leek het einde van een korte passage met tapijt op de muur.
"Ik weet niet welke weg te gaan.
Hoe alles is nog steeds! "Het was toen ze hier was en net staan
nadat ze had gezegd, dat de stilte werd doorbroken door een geluid.
Het was weer een huilen, maar niet helemaal zoals die ze had gehoord gisteravond, het was slechts een
Kortom een, een kribbig kinderlijke janken gedempt door het passeren door muren heen.
"Het is dichterbij dan het was," zei Mary, haar hart kloppen in plaats sneller.
"En het is huilen."
Ze legde haar hand per ongeluk op het tapijt naast haar, en toen sprong terug,
gevoel nogal geschrokken.
Het tapijt was de bekleding van een deur, die viel open en liet haar dat er
was een ander deel van de gang achter de rug, en mevrouw Medlock was komen met haar
sleutelbos in haar hand en een heel kruis blik op haar gezicht.
"Wat doe jij hier?" Zei ze, en ze nam Mary bij de arm en trok haar
weg.
'Wat heb ik je gezegd? "" Ik draaide de verkeerde hoek, "
legde Mary. "Ik wist niet welke weg te gaan en ik hoorde
iemand huilen. "
Ze heel haatte mevrouw Medlock op het moment, maar ze haatte haar meer het volgende.
'Je hebt niets van de soort te horen, "zei de huishoudster.
"Je komt mee terug naar je eigen kwekerij of ik box je oren."
En zij nam haar bij de arm en half geduwd, half trok haar omhoog een passage en
naar beneden totdat ze een ander duwde haar in de deur van haar eigen kamer.
"Nu," zei ze, "je blijven waar je bent verteld om te blijven of vind je jezelf opgesloten
omhoog. De meester had beter krijg je een gouvernante,
hetzelfde als hij zei dat hij dat zou doen.
Je bent een dat er een scherpe blik nadat u nodig heeft.
Ik heb genoeg te doen. "
Ze ging de kamer uit en sloeg de deur achter haar aan, en Maria gingen en zat op
het haardkleedje, bleek van woede. Ze huilde niet, maar de grond haar tanden.
"Er was iemand huilen - er was - er was" zei ze tegen zichzelf.
Ze had gehoord dat nu twee keer, en soms zou ze weten.
Ze had ontdekt een groot deel vanmorgen.
Ze had het gevoel alsof ze was op een lange reis, en in ieder geval dat ze had
iets te vermaken haar de hele tijd, en ze had gespeeld met de ivoren olifanten en
had de grijze muis en haar baby's in hun nest in de fluwelen kussen.