Tip:
Highlight text to annotate it
X
Howards End van EM Forster HOOFDSTUK 37
Margaret grendelde de deur aan de binnenkant. Dan zou ze kuste haar zus, maar
Helen, op een waardige stem, die vreemd genoeg kwam van haar, zei:
"Convenient!
Je hebt me niet verteld dat de boeken werden uitgepakt.
Ik heb bijna alles wat ik wil. "Ik zei toch niets dat waar was."
"Het was een grote verrassing, zeker.
Heeft tante Juley ziek geweest? "" Helen, zou je niet denken dat ik zou uitvinden
dat? "" Ik denk dat niet ", zei Helen, weg te draaien,
en huilen een heel klein beetje.
"Maar men verliest het geloof in alles wat na deze."
"We dachten dat het was ziekte, maar zelfs dan - heb ik niet waardig gedragen."
Helen geselecteerde een ander boek.
"Ik had niet te hebben geraadpleegd iedereen. Wat zou onze vader hebben gedacht van mij? "
Ze wist niet denken aan vragen haar zus, noch van berispte haar.
Beide noodzakelijk kunnen zijn in de toekomst, maar ze had als eerste een grotere misdaad te zuiveren dan
iemand die Helen zou hebben gepleegd - dat gebrek aan vertrouwen dat is het werk van de
duivel.
"Ja, ik geïrriteerd ben," antwoordde Helen. "Mijn wensen had moeten worden gerespecteerd.
Ik zou zijn gegaan door deze bijeenkomst of het nodig was, maar na tante Juley
hersteld, niet nodig.
Planning mijn leven, zoals ik nu moet doen - "" Kom uit de buurt van die boeken, "riep
Margaret. "Helen, doe met me praten."
"Ik was gewoon te zeggen dat ik gestopt woon toevallig.
Men kan niet door een groot deel van "- ze miste het zelfstandig naamwoord -" zonder planning
het eigen handelen op voorhand.
Ik ga een kind te krijgen in juni, en in de eerste plaats gesprekken, discussies,
opwinding, zijn niet goed voor mij. Ik ga door hen, indien nodig, maar
Alleen.
In de tweede plaats heb ik het recht niet om mensen lastig vallen.
Ik kan niet passen in Engeland als ik weet het. Ik heb iets gedaan dat het Engels
nooit vergeven.
Het zou niet goed voor hen is om het te vergeven.
Dus ik moet leven waar ik niet bekend. "" Maar waarom heb je me vertellen, liefste? "
"Ja," antwoordde Helen juridisch.
"Ik zou kunnen hebben, maar besloot te wachten." "Ik geloof dat je zou me nooit hebben verteld."
"Oh ja, ik zou moeten. We hebben een appartement in München. "
Margaret keek uit het raam.
"Met 'wij' bedoel ik mijzelf en Monica. Maar voor haar, ik ben en zijn en altijd
wens om alleen te zijn. "" Ik heb nog nooit gehoord van Monica. "
"Je zou het niet hebben.
Ze is een Italiaans - door geboorte op zijn minst. Ze maakt haar leven door de journalistiek.
Ik ontmoette haar oorspronkelijk op Garda. Monica is veel de beste persoon om mij te zien
door. "
"Je bent dol op haar, dan." "Ze is buitengewoon verstandig met
mij. "
Margaret gissen soort Monica's - "Italiano Inglesiato" hadden ze noemde het:
de ruwe feministische van het Zuiden, die men respecteert, maar vermijdt.
En Helen had zich tot het in haar nood!
"Je moet niet denken dat we nooit zullen ontmoeten," zei Helen, met een gemeten
vriendelijkheid.
"Ik zal altijd een kamer voor u wanneer u kan worden gespaard, en hoe langer je kunt
bij mij zijn, hoe beter. Maar je hebt nog niet begrepen, Meg, en van
Natuurlijk is het erg moeilijk voor je.
Dit is een schok voor je. Het is niet voor mij, die hebben nagedacht over
onze toekomst voor vele maanden, en zij zullen niet worden gewijzigd door een kleine tegenslag, zoals
deze.
Ik kan niet leven in Engeland. "" Helen, je niet hebt mij vergeven voor mijn
verraad. Je kon niet praten als dit voor mij als je
was. '
"O, lieve Meg, waarom praten we helemaal?" Ze liet een boek en zuchtte vermoeid.
Dan herstelt zichzelf, zei ze: "Vertel me, hoe komt het dat alle boeken zijn gedaald
hier? "
"Series van fouten." "En een groot deel van het meubilair is
uitgepakt. "" All ".
"Wie hier woont, dan?"
". Niemand" "Ik neem aan dat u het maar te laten -"
"Het huis is dood", zei Margaret met een frons.
"Waarom zorgen over te maken? '
"Maar ik ben geïnteresseerd. Je praat alsof ik verloor al mijn interesse
in het leven. Ik ben nog steeds Helen, hoop ik.
Nu, dit heeft niet het gevoel van een dode huis.
De zaal lijkt meer in leven, zelfs dan in de oude dagen, toen het de Wilcoxes eigen plaats
dingen. "" Interesse, of wel?
Heel goed, ik moet je zeggen, denk ik.
Mijn man leende het op voorwaarde dat wij - maar door een fout al onze spullen werden uitgepakt en
Miss Avery, in plaats van - "Ze stopte. "Kijk hier, ik kan niet op deze manier doorgaan.
Ik waarschuw u doe ik niet.
Helen, waarom zou je zo jammerlijk onaardig tegen mij, simpelweg omdat je haat
Henry? "" Ik denk niet hem nu haten ", zegt Helen.
"Ik heb niet langer een schoolmeisje, en, Meg, nogmaals, ik ben niet onaardig zijn.
Maar zoals voor montage in met je Engels leven - nee, zet het uit je hoofd in een keer.
Stelt u zich een bezoek van mij op Ducie Street!
Het is ondenkbaar. "Margaret kon niet tegen haar.
Het was verschrikkelijk om haar te zien rustig vooruit met haar plannen, niet bitter of
prikkelbaar, noch te beweren onschuld of schuld bekennen, alleen maar verlangend vrijheid
en het gezelschap van degenen die haar niet kwalijk.
Ze had meegemaakt - hoeveel? Margaret wist het niet.
Maar het was genoeg om haar een deel van de oude gewoonten en oude vrienden.
"Vertel eens iets over jezelf", aldus Helen, die gekozen had haar boeken, en werd slepende
over de meubels.
"Er is niets te vertellen." "Maar je huwelijk is gelukkig geweest, Meg? '
"Ja, maar ik voel me niet geneigd om te praten." "Je hebt het gevoel als ik."
"Niet dat, maar ik kan het niet."
"Nooit meer kan ik Het is vervelend, maar niet goed te proberen."
Er was iets tussen komen. Misschien was het Society, die voortaan
zouden uitsluiten Helen.
Misschien was het een derde leven, al potent als een geest.
Ze kon geen ontmoetingsplaats.
Beide geleden acuut, en werden niet getroost door de wetenschap dat liefde
overleefd. "Kijk hier, Meg, is de kust veilig?"
'Je bedoelt dat je wilt weggaan van mij? "
"Ik denk dat zo - lieve oude dame! Het is geen gebruik.
Ik wist dat we zouden niets te zeggen hebben.
De hartelijke groeten aan tante Juley en Tibby, en meer van jezelf dan ik kan zeggen.
Beloof om te komen en me later te zien in München. "
"Zeker, liefste."
"Want dat is alles wat we kunnen doen." Het leek zo.
De meeste afschuwelijke van alles was gezond verstand Helen's: Monica was buitengewoon goed
voor haar.
"Ik ben blij te hebben gezien u en de dingen."
Ze keek naar de boekenkast liefdevol, alsof ze afscheid van het verleden.
Margaret ontgrendelde de deur.
Zij merkte op: "De auto is weg, en hier is uw cabine."
Ze leidde de weg naar het, een blik op de bladeren en de hemel.
De veer was nog nooit leek mooier.
De bestuurder, die leunend op de poort, riep: "Alsjeblieft, dame, een bericht," en
gaf haar Henry's visitekaartje door de tralies.
"Hoe is dit zo gekomen?" Vroeg ze.
Kraan was teruggekeerd met het bijna in een keer. Ze las de kaart met ergernis.
Het is bedekt met instructies binnen Frans.
Toen zij en haar zus gesproken had was ze terug te komen voor de nacht naar Dolly's.
"Il faut dormir sur ce sujet." Terwijl Helen te vinden was "une
comfortabele chambre a l'hotel. "
De laatste zin ontevreden haar sterk tot ze vergeten dat de Charles 'had
slechts een logeerkamer, en is daarom niet uit te nodigen een derde gast.
"Henry zou wat hij had kunnen doen", zegt ze geïnterpreteerd.
Helen had niet gevolgd haar in de tuin. De deur eens open, verloor ze haar
neiging om te vliegen.
Ze bleef in de hal, gaande van boekenkast tot tafel.
Ze groeide meer op de oude Helen, onverantwoord en charmant.
"Dit is de heer Wilcox het huis?" Vroeg ze.
"Waarlijk, u weet nog dat Howards End? '" Weet je nog?
Ik, die alles onthouden! Maar het ziet er nu van ons. "
"Miss Avery buitengewone was," zei Margaret, haar eigen geesten verlichting een
weinig. Opnieuw werd ze aangevallen door een licht gevoel
van ontrouw.
Maar het bracht haar opluchting, en ze gaf aan.
"Ze hield van mevrouw Wilcox, en zou haar huis in plaats te voorzien van onze spullen dan
denk aan het leeg.
Als gevolg hier alle bibliotheekboeken. "
"Niet alle boeken. Ze heeft niet uitgepakt de Art Books, waarin
kan ze laat haar zin.
En wij nooit gebruikt om het zwaard hier hebben. "" Het zwaard ziet er echter. "
"Prachtig." "Ja, niet?"
"Waar is de piano, Meg? '
'Ik opslagperiode dat Londen. Waarom? "
"Niets." "Nieuwsgierig, ook dat het tapijt past."
"De carpet'sa fout", kondigde Helen.
"Ik weet dat we het hadden in Londen, maar deze verdieping zou moeten zijn kaal.
Het is veel te mooi. "" Je hebt nog steeds een manie voor het onder-
inrichting.
Wilt u de zorg te komen in de eetkamer voordat u start met?
Er is geen tapijt daar. Ze ging in, en elke minuut van hun gesprek
werd natuurlijk.
"Oh, wat een plek voor chiffonier moeder," riep Helen.
"Kijk naar de stoelen, dat wel." "Oh, kijk eens naar ze!
Wickham Place gezichten noorden, nietwaar? '
"Noord-West." "Hoe dan ook, het is dertig jaar geleden dat een van
die stoelen hebben gevoeld de zon. Voel.
Hun kleine rug zijn heel warm. "
"Maar waarom heeft Miss Avery maakte deze in te stellen aan partners?
Ik zal alleen maar - "" Hier, Meg.
Dus zet dat geen een keer zal het gazon zien. "
Margaret verplaatst een stoel. Helen ging zitten erin.
"Ja-a.
Het raam is te hoog. "" Probeer een salon stoel. "
"Nee, ik hou niet van de salon zo veel. De bundel is match-aangehouden.
Het zou zo mooi anders. "
"Helen, wat een geheugen heb je voor sommige dingen!
Je hebt volkomen gelijk. Het is een kamer die mannen verwend door
probeert te maken het leuk voor vrouwen.
Mannen weten niet wat we willen - "" En nooit doen. "
"Ik ben het niet eens. In de tweeduizend jaar zullen ze weten. "
"Maar de stoelen opdagen heerlijk.
Kijk waar Tibby gemorst de soep. "" Koffie.
Het was koffie zeker. "Helen schudde haar hoofd.
"Onmogelijk.
Tibby was veel te jong om te worden gegeven koffie op dat moment. "
"Was vader in leven?" "Ja."
"Dan heb je gelijk en moet het geweest zijn soep.
Ik dacht aan veel later - dat mislukte bezoek van tante Juley, toen
Ze realiseerde zich niet dat Tibby was opgegroeid.
Het was koffie dan, want hij gooide het neer op doel.
Er was wat rijm, 'Thee, koffie - koffie, thee,' dat zei ze tegen hem elke ochtend om
ontbijt.
Wacht eens even - hoe is het gegaan "" Ik weet - nee, ik niet.
Wat een afschuwelijke jongen Tibby was! "" Maar het rijm was gewoon verschrikkelijk.
Geen fatsoenlijk mens zou kunnen hebben met het. "
"Ach, die boom reine claude," riep Helen, alsof de tuin was ook een deel van hun
jeugd.
"Waarom ik het apparaat aansluit met halters? En daar komen de kippen.
Het gras wil snijden. Ik hou van geel-hamers - "
Margaret onderbrak haar.
"Ik heb het gekregen," kondigde ze aan. 'Thee, thee, koffie, thee, Br of
chocolaritee. '"Dat elke morgen voor drie weken.
Geen wonder dat Tibby was wild. "
"Tibby is matig een lieve nu," zei Helen.
"Daar! Ik wist dat je zou zeggen dat op het einde.
Natuurlijk Hij is een schat. "
Een bel ging. "Luister! wat is dat? "
Helen zei: "Misschien is de Wilcoxes zijn de belegering begonnen."
"Wat een onzin - luisteren!"
En de trivialiteit verdween uit hun gezicht, al is het nog iets achter - de
kennis die ze nooit zouden kunnen worden gescheiden, omdat hun liefde was geworteld in gemeenschappelijke
dingen.
Uitleg en beroep had gefaald, ze hadden geprobeerd voor een gemeenschappelijke vergadering van de grond, en
had alleen gemaakt elkaar ongelukkig.
En de hele tijd hun redding lag rond hen - het verleden heiliging van de
heden, het heden, met wilde hart kloppen, te verklaren dat er na alle
een toekomst, van het lachen en de stemmen van kinderen.
Helen, nog steeds glimlachend, kwam naar haar zuster.
Ze zei: "Het is altijd Meg. '
Ze keken elkaar in de ogen. Het innerlijke leven had betaald.
Plechtig de klep rolde. Niemand was aan de voorzijde.
Margaret ging naar de keuken, en worstelde tussen de kisten naar het raam.
Hun bezoeker was maar een kleine jongen met een blikje.
En trivialiteit terug.
"Kleine jongen, wat wil je?" "Alsjeblieft, ik ben de melk."
"Heeft Miss Avery om u," zei Margaret, in plaats van scherp.
"Ja, graag."
"Dan neem het terug en zeggen dat we hebben geen melk."
Terwijl ze riep Helen: "Nee, het is niet de belegering, maar mogelijk een poging om
bepaling ons tegen een. "
"Maar ik melk wil," riep Helen. "Waarom stuurt het weg?"
"Denk je? Oh, heel goed.
Maar we hebben niets om het in, en hij wil het blik. "
"Alsjeblieft, ik ben om te bellen in de ochtend voor het blik," zei de jongen.
"Het huis zal worden opgesloten dan."
"In de ochtend zou ik breng eieren ook?" "Bent u de jongen die ik zag spelen in de
stapels vorige week? "Het kind liet het hoofd hangen.
"Nou, weglopen en het opnieuw doen."
"Nice kleine jongen," fluisterde Helen. "Ik zeg, wat is uw naam?
Mine is Helen. "" Tom. "
Dat was Helen allemaal voorbij.
De Wilcoxes Ook zou een kind te vragen zijn naam, maar ze hebben nooit hun namen verteld in
terug te keren. "Tom, dit hier is Margaret.
En thuis hebben we een ander genaamd Tibby. "
"Mine zijn hangoorige," antwoordde Tom, in de veronderstelling Tibby om een konijn te zijn.
"Je bent een zeer goede en eerder een slim jongetje.
Let kom je weer -. Isn't hij charmant "?
"Ongetwijfeld," zegt Margaret. "Hij is waarschijnlijk de zoon van Madge, en Madge
is vreselijk. Maar deze plaats heeft prachtige bevoegdheden. "
"Wat bedoel je? '
"Ik weet het niet. '" Omdat ik waarschijnlijk met u eens. "
"Het doodt wat vreselijk is en wat maakt is live mooi."
"Ik doe mee eens," zei Helen, terwijl ze dronk de melk.
"Maar je zei dat het huis niet dood was een half uur geleden."
"Dit betekent dat ik dood was.
Ik voelde het. "" Ja, het huis een zekerder het leven dan wij heeft,
zelfs als het leeg was, en, als het is, kan ik niet meer te krijgen, dat al dertig jaar de
Zon is nog nooit geschenen vol op onze meubelen.
Immers, Wickham Place was een graf. Meg, Ik heb een verrassend idee. "
"Wat is het?" "Drink een beetje melk tot steady u."
Margaret gehoorzaamde.
"Nee, ik zal je nog zeggen," zei Helen, "want je kan lachen of boos zijn.
Laten we eerst boven te gaan en geven de kamers een luchten. "
Ze openden venster na venster, totdat de binnenkant, ook werd geritsel aan de lente.
Gordijnen blies, beeld-frames tikte vrolijk.
Helen slaakte kreten van opwinding als ze vond dit bed natuurlijk in zijn recht
plaats, dat in zijn verkeerde. Ze was boos op Miss Avery voor het niet
hebben bewogen de kasten op.
"Dan zou echt te zien." Ze bewonderde het uitzicht.
Zij was de Helen, die had geschreven de gedenkwaardige letters vier jaar geleden.
Terwijl ze leunde uit, op zoek naar het westen, zei ze: "Over mijn idee.
Kon jij en ik kamperen in dit huis voor de nacht? "
"Ik denk niet dat we konden goed dat te doen", zegt Margaret.
"Hier zijn bedden, tafels, handdoeken -" "Ik weet, maar het huis is niet hoort te zijn
sliep in, en Henry's suggestie was - "
"Ik moet geen suggesties. Ik zal niet veranderen wat in mijn plannen.
Maar het zou me zoveel plezier aan een nacht hier bij je hebt.
Het zal iets om op terug te kijken op zijn.
Oh, Meg Lovey, do's laat! "" Maar, Helen, mijn huisdier ", zegt Margaret," wij
kan niet zonder dat Henry's verlof.
Natuurlijk, hij zou geven, maar je zei zelf dat je niet kon bezoeken op Ducie
Straat nu, en dit is net zo intiem. "" Ducie Street is zijn huis.
Dit is van ons.
Onze meubelen, onze soort mensen die naar de deur.
Laat ons kamp naar buiten laten, maar een nacht, en Tom zal ons voeden met eieren en melk.
Waarom niet?
Het is een maan. "Margaret aarzelde.
"Ik voel me Charles zou het niet willen," zei ze eindelijk.
"Zelfs onze meubels ergerde hem, en ik ging duidelijk uit als tante Juley's
ziekte verhinderd mij. Ik voel mee met Charles.
Hij voelt het is zijn moeders huis.
Hij houdt het in plaats van een untaking manier. Hendrik I kon verantwoorden - niet Charles ".
"Ik weet dat hij zal het niet graag", zegt Helen. "Maar ik ga uit te gaan van hun leven.
Wat voor verschil zal maken op de lange termijn als ze zeggen, 'En ze zelfs bracht de
's nachts op Howards End'? "" Hoe weet je dat je je uit te gaan van hun
leven?
We hebben dat al twee keer eerder gedacht "" Omdat mijn plannen - ".
"-., Die u in een ogenblik" "Then want mijn leven is geweldig en die van hen
zijn kleine ", zegt Helen, met vuur.
"Ik weet van de dingen die ze niet kunnen weten, en jij ook.
We weten dat er poëzie. We weten dat er de dood.
Ze kunnen alleen nemen ze op horen zeggen.
We weten dat dit ons huis, want het voelt de onze.
Oh, kunnen zij de titel-daden en de doorkeys, maar voor deze ene nacht zijn we op
naar huis. "
"Het zou mooi zijn om heb je nog een keer alleen," zegt Margaret.
"Het kan een kans op duizend zijn." "Ja, en we konden praten."
Ze liet haar stem.
"Het zal niet een heel glorieuze verhaal. Maar onder dat Wych-iep - eerlijk gezegd, zie ik
beetje geluk vooruit. Kan ik niet over deze een nacht met jou? '
"Ik wil niet zeggen hoeveel het zou voor mij betekenen."
"Laten we dan." "Het is niet goed aarzelen.
Zal ik nu naar beneden rijden naar Hilton en krijg verlaten? "
"Oh, we willen niet weg." Maar Margaret was een trouwe echtgenote.
Ondanks de verbeelding en poëzie - wellicht als gevolg van hen - ze kon meevoelen
met de technische houding dat Henry zou aannemen.
Indien mogelijk, zou ze technisch ook.
Een overnachting - en ze eisten niet meer - hoeft geen betrekking op de bespreking van
algemene beginselen. "Charles mag nee zeggen," mopperde Helen.
"Wij zijn niet te raadplegen hem."
"Ga als je wilt, ik had moeten stoppen zonder verlof."
Het was de aanraking van egoïsme, dat was niet genoeg om karakter mar Helen, en
zelfs toegevoegd aan haar schoonheid.
Ze zou zijn gestopt zonder verlof, en vluchtte naar Duitsland de volgende ochtend.
Margaret kuste haar. "Verwacht me terug voor het donker.
Ik kijk uit naar het zo veel.
Het is alsof je te hebben gedacht zo'n mooi ding. "
"Helemaal niets, alleen een einde", zegt Helen nogal treurig, en het gevoel van de tragedie
gesloten in op Margaret weer zodra ze het huis verliet.
Ze was *** van Miss Avery.
Het is verontrustend om een profetie te vervullen, maar oppervlakkig.
Ze was blij dat er geen kijken figuur te zien als ze reed langs de boerderij, maar slechts weinig
Tom, draaien salto's in het stro.