Tip:
Highlight text to annotate it
X
In 1985 kocht John Thompson een geweer
van een kennis uit New Orleans.
Het geweer was gebruikt om een hotel eigenaar te vermoorden
en John werd later gearresteerd in verband met de moord.
Voor de rechtszaak verscheen John’s foto in de media
en het slachtoffer van een onopgeloste autodiefstal beweerde dat John de dader was.
John werd veroordeeld voor de gewapende overval
en aangezien hij een recente misdaad op zijn strafblad had
werd hem geadviseerd niet te getuigen tijdens de rechtszaak in verband met de moord.
Hij werd schuldig bevonden en ter dood veroordeeld.
De daaropvolgende 12 jaar ging John in beroep.
Toen vond een privé detective een druppel bloed van degene die de auto had gestolen.
Het bloed kwam niet overeen met John’s bloed.
De aanklager gaf toe dat hij tijdens de rechtszaak met opzet dit bewijs had verborgen.
John werd vrijgesproken van de autodiefstal
en hij kreeg een nieuwe rechtszaak voor de moord.
Het kostte de nieuwe jury slechts 35 minuten om John vrij te spreken.
Hij had 18 jaar in de gevangenis doorgebracht,
14 jaar hiervan in de dodencellen.
Ik verkocht drugs en het was een gewoonte geworden in de drugscene
om gestolen goederen van mensen te kopen.
Toevallig kocht ik sieraden van het slachtoffer en een geweer
dat ze net gebruikt hadden om het slachtoffer mee te vermoorden.
Dat is eigenlijk hoe ik betrokken ben geraakt bij de moord.
De politie wilde me verhoren.
Ik vertelde ze: “Man, ik weet helemaal niks van welke moord dan ook.”
“Je weet er wel van”. “Nee, dat weet ik niet. Dat weet ik niet.”
De volgende dag plaatsten ze mijn foto in de krant
waarbij ze schreven dat ik de moordenaar was.
Ik weet dat ik geen moord gepleegd heb.
Ik heb al helemaal geen overval gepleegd.
Gewoon ontspannen, relaxen, het vindt zijn weg wel.
De aanklager besloot om aan de rechter te vragen om het proces rondom de moordzaak later te laten plaatsvinden
zodat ze me eerst met betrekking tot de overval konden berechten.
Het volgende wat hij me heeft aangedaan
was letterlijk al het bewijs weggooien.
De dag van de rechtszaak was het bewijs verdwenen
en het is tijdens het proces niet weer verschenen.
Toen de aanklager alles in de bewijskamer wilde controleren
heeft hij het bewijs weggegooid.
Hij heeft het nooit teruggelegd.
We wisten dus niet dat het bestond.
Hij loog tegen de slachtoffers.
De hoofdaanklager vertelde het kind
dat het fysieke bewijs niet voldoende was.
“Dat is de reden waarom we het niet gebruiken.”
Ze logen.
Negen personen kwamen getuigen dat ik aan het werk was
ten tijde van de overval.
Toch veroordeelden ze mij,
ik kreeg 49,5 jaar.
Dat was de eerste stap.
Het volgende dat ik weet is dat ik terecht moet staan voor moord.
Ze gebruikten foutief bewijsmateriaal, allemaal verkeerde informatie,
zodat ik de doodstraf zou krijgen.
Op 1 September 1997 werd ik naar de dodencellen overgeplaatst.
Ze openden de deur van de cel waarin ik werd geplaatst
en ik zie een paar spullen terwijl het een eenpersoonscel is.
Dat was mijn eerste ervaring die dag,
Ik ging een cel in waarvan de vorige bewoner net was geëxecuteerd
en al zijn spullen lagen nog steeds in de cel.
Ik had geen idee hoe ik dit moest accepteren.
Ik was getraumatiseerd.
De volgende dag vertelden ze me dat ik een executiedatum had.
Ik heb zelf acht executiedata overleefd.
Ik heb gezien hoe twaalf mannen werden geëxecuteerd.
Wanneer je eenmaal naar het hoogste gerechtshof van Amerika bent geweest
dan wordt alles werkelijkheid.
Je krijgt geen kansen meer.
Mijn tijd begon dus te tikken.
Ik had een persoon die de zaak met betrekking tot de overval onderzocht.
Toen ze het verslag van de rechtszaak doorlas,
zag ze gelijk
een verzoek om mijn bloed terug te trekken.
Toen realiseerde ze zich
dat er een soort fysiek bewijs moest zijn met bloed erop.
We ontdekten dit 18 jaar later.
De daadwerkelijke dader en ik hebben een compleet verschillend type bloed.
Hierdoor kreeg ik uitstel van executie.
Toen ze verder begonnen te graven realiseerden ze zich dat het leidde naar
duidelijk en overtuigend bewijs dat er een,
zoals ik het zie, een complot was van een groep aanklagers
Die samen met de rechter het fysieke bewijs hadden weggenomen.
Wat is hier rechtvaardig aan?
Waar ligt de verantwoordelijkheid hierin?
Weet je, als dit is gebeurd, is het gebeurd.
Bewijs waar de aanklager voor heeft getekend,
en zijn naam heeft gebruikt om te tekenen
zodat het bewijs werd meegenomen
op de dag van mijn zitting.
Het is nooit teruggebracht.
Waarom is hij niet vervolgd?
Waarom kijken we hier niet serieus naar?
Aanklagers genieten immuniteit.
Zij kunnen dit allemaal doen omdat ze immuun zijn
voor elke soort vervolging.
Waarom? Wat doen ze met ons?
Spelen ze Russische roulette met onze levens?
Onze levens hebben geen waarde
maar carrieres wel?
Een carriere?
Wat je kwijt bent geraakt kun je niet terug krijgen.
Ik denk dat dat het moeilijkste is om mee om te gaan.
Het feit dat ik 18 jaar ben verloren. Dat was mijn jeugd.
Ze doen iets terwijl ze weten dat het verkeerd is.
ze weten dat het slecht is,
en de beloning voor die fouten en het kwaad
is meer autoriteit en een grotere macht.
Dat is eng.
In mei 2013, heeft wangedrag bijgedragen aan 44 procent van de vrijlatingen welke zijn geregistreerd in het Amerikaanse Nationale Register van Exoneraties.