Tip:
Highlight text to annotate it
X
Vertaald door: Desiree Kramer Nagekeken door: Axel Saffran
Stel je eens een plek voor waar je buren je kinderen bij hun voornaam groeten;
een plek met prachtige vergezichten;
een plek waar je maar 20 minuten hoeft te rijden
om je zeilboot te water laten.
Dat is toch een verleidelijke plek?
Ik woon er niet.
(Gelach)
Ik maakte gedurende twee jaar een reis van bijna 45.000 km
naar de snelstgroeiende en witste districten van Amerika.
Wat is een Whitopia?
Ik definieer Whitopia op drie manieren:
Ten eerste heeft Whitopia sinds 2000 een bevolkingsgroei van tenminste zes procent.
Ten tweede bestaat de meerderheid van die groei uit witte migranten.
Ten derde kent het Whitopia een onbeschrijflijke charme,
een plezierige aanblik en een aangenaam gevoel,
een "je ne sais quoi".
(Gelach)
Om achter het hoe en waarom van Whitopia's te komen,
heb ik mezelf maandenlang in drie van hen ondergedompeld.
Eerst in St. George in Utah;
toen in Coeur d'Alene in Idaho,
en als laatste in Forsyth County in Georgia.
Eerste stop, St. George -- een mooie stad tussen landschappen van rode rotsen.
Rond 1850 zond Brigham Young families naar St. George
om daar katoen te verbouwen vanwege het hete, droge klimaat.
Ze noemden het Utahs Dixie en zo heet het tot op de dag van vandaag.
Ik besteedde mijn tijd in elk Whitopia als een antropoloog.
Ik maakte gedetailleerde spreadsheets van alle sleutelpersonen in de gemeenschap,
wie ik zou moeten ontmoeten, waar ik zou moeten zijn,
en ik gooide mezelf met verve in deze gemeenschappen.
Ik ging naar bestuursvergaderingen,
ik ging naar clubs van democraten en republikeinen.
Ik ging naar pokeravonden.
In St. George huurde ik een huis in de Entrada,
een van de beste besloten wijken van de stad.
Er was geen Motel 6 of Howard Johnson voor me.
Ik leefde in Whitopia als bewoner en niet als bezoeker.
Ik huurde dit huis met behulp van de telefoon.
(Gelach)
(Applaus)
Golfen is het meest verleidelijke symbool van Whitopia.
Voordat ik op reis ging
had ik nog nauwelijks een golfclub vastgehouden.
Tegen de tijd dat mijn reis erop zat, golfde ik minstens drie keer per week.
(Gelach)
Golfen zorgt voor een band tussen mensen.
De beste interviews die ik afnam, vonden plaats op de golfbaan.
Een durfkapitalist bijvoorbeeld nodigde me uit
naar z'n privé- golfvereniging waar geen minderheden lid van waren.
Ik ging ook vissen.
(Gelach)
Aangezien ik nog nooit had gevist, moest deze kerel mij leren
hoe ik mijn lijn moest werpen en wat voor aas ik moest gebruiken.
Elk weekend speelde ik poker:
Texas Hold'em met een inzet van 10 dollar.
Mijn pokermaatjes bluften misschien over de kaarten die ze trokken
maar ze bluften niet over hun sociale overtuigingen.
De ruwste, pittigste gesprekken tijdens mijn reis,
had ik ongetwijfeld aan de pokertafel.
Ik ben een entertainer bij uitstek.
Ik hou van koken en ik gaf veel eetfeestjes.
Als tegenprestatie nodigden mensen me uit voor een dinertje,
ze inviteerden me naar hun barbecues, zwembadfeesten
en verjaardagsfeesten.
Het was echter niet alleen maar leuk.
Immigratie is een groot probleem in dit Whitopia.
De burgerraad van St. George over illegale immigratie
hield regelmatige en actieve protesten tegen immigratie.
Wat ik uit dit Whitopia oppikte, is dat dit een heet debat zou worden.
Het was een real-time preview van wat is geworden.
Volgende stop: Bijna Hemel, een vakantiehuis dat ik voor mezelf huurde
in Coeur d'Alene, een prachtige plek in de top van Noord-Idaho.
Ik huurde dit huis ook weer met behulp van de telefoon.
(Gelach)
Coeur d'Alene staat in het boek
'Duizend plekken die je voor je dood gezien moet hebben'.
Het is een schitterende plek voor jagers, schippers en vissers.
Mijn verbeterde golfvaardigheden waren handig in Coeur d'Alene.
Ik golfde met gepensioneerde politieagenten.
In 1993 vluchtten ongeveer 11.000 families en politieagenten
vanuit Los Angeles, na de rassenonrust in L.A.,
naar Noord-Idaho en ze bouwden een geëxpatrieerde gemeenschap.
Deze agenten waren behoorlijk conservatief.
Geen wonder dat er zo'n sterke wapencultuur in Noord-Idaho heerst.
Noord-Idaho heeft in feite meer wapenhandelaren dan benzinestations.
Dus wat doet een bewoner om erbij te horen?
Een bezoek brengen aan de wapenvereniging.
Toen ik een wapen huurde, was de baliemedewerker
aangenaam en vriendelijk,
totdat ik hem mijn New Yorkse rijbewijs liet zien.
Toen werd hij zenuwachtig.
Ik ben niet zo'n slechte schutter als ik had gedacht.
Ik leerde over Noord-Idaho dat er een eigenaardige paranoia heerst
die een gemeenschap kan binnendringen als er zo veel agenten en wapens zijn.
In mijn rode pick-uptruck in Noord-Idaho
had ik een blocnote.
Op dat blocnote vinkte ik meer confederale vlaggen dan zwarte mensen.
In Noord-Idaho vond ik de confederale vlag
op sleutelhangers, op mobiele telefoonattributen
en op auto's.
Op ongeveer zeven minuten rijden van m'n verborgen vakantiehuis
lag het grondgebied van de *** Nations,
de blanke racistische vereniging.
De Promise Ministries van Amerika, de religieuze tak van de Arische oppermacht,
hield toevallig een driedaagse retraite tijdens mijn verblijf.
Ik besloot om er binnen te vallen.
(Gelach)
Volgens mij ben ik de enige niet-Arische journalist die dit ooit heeft gedaan.
(Gelach)
Eén van de meest gedenkwaardige momenten van die retraite...
(Gelach)
... was toen Abe, een Ariër, naast me kwam zitten.
Hij sloeg op m'n knie en zei: "He Rich, ik wil dat je één ding weet.
We zijn geen blanke supremacisten, we zijn blanke separatisten.
We denken niet dat we beter zijn dan jou,
we willen alleen niet in je buurt zijn.
(Gelach)
De meeste blanke mensen in Whitopia zijn inderdaad geen blanke supremacisten
of separatisten;
Ze zijn daar in feite helemaal niet om raciale redenen.
Ze verhuizen daarheen
vanwege de vriendelijkheid, het comfort en de veiligheid --
redenen die ze impliciet associëren met witheid op zich.
De volgende stop was Georgia.
In Georgia verbleef ik in een buitenwijk ten noorden van Atlanta.
In Utah vond ik poker;
in Idaho vond ik geweren;
in Georgia vond ik God.
(Gelach)
In dit Whitopia dompelde ik mezelf onder
door actief te zijn in de First Redeemer Church,
een megakerk, die zo groot is dat de leden van deze gemeente
met golfkarretjes over de vele parkeerplaatsen worden vervoerd.
Ik was actief op het gebied van jeugdwerk.
Persoonlijk voelde ik me in dit Whitopia veel meer op mijn gemak
dan in Colorado, of Idaho, of zelfs een buitenwijk in Boston.
Dat is omdat daar in Georgia
witte en zwarte mensen historisch gezien bekend met elkaar zijn.
Ik was minder exotisch in dit Whitopia.
(Gelach)
Wat betekent dit eigenlijk?
Whitopiaans dromen en migratie in Whitopia is een duw-trek-fenomeen,
vol met zorgwekkend duwen en aanlokkelijk trekken.
Whitopia drijft op het niveau van bewuste en onbewuste vooroordelen.
Mensen wonen mogelijk niet in Whitopia vanwege racistische redenen,
alhoewel het resultaat racistisch is.
Veel Whitopianen ervaren druk door illegalen,
het misbruik van sociaal welzijn, minderheden, de ***, te volle scholen.
Veel Whitopianen voelen zich aangetrokken tot liefdadigheid,
vrijheid, de aanlokkelijkheid van privacy, geprivatiseerde plekken en mensen,
geprivatiseerde dingen.
Ik leerde in Whitopia hoe in een land racisme kan bestaan
zonder racisten.
Veel van mijn zelfgenoegzame liberale vrienden
konden niet geloven dat ik dit avontuur zou aangaan.
De realiteit is dat veel blanke Amerikanen warmhartig en aardig zijn.
Persoonlijke relaties tussen rassen -- hoe we elkaar als mensen behandelen --
zijn enorm verbeterd ten opzichte van de generatie van mijn ouders.
Zie je me 40 jaar geleden naar Whitopia gaan?
Dat zou me een avontuur geweest zijn.
(Gelach)
Toch zijn sommige dingen niet veranderd.
Amerika is op het gebied van onderwijs en wonen
nog net zo gesegregeerd als in 1970.
Amerikanen vinden vaak manieren om voor elkaar te koken,
met elkaar te dansen,
met elkaar te organiseren,
waarom kunnen we dat niet vertalen naar
hoe we elkaar als gemeenschappen behandelen?
Het is van een verpletterende ironie
hoe we als individuen vooruit zijn gegaan
en als gemeenschappen achteruit.
Eén van de zienswijzen van Whitopia waar ik echt van aangeslagen was,
was het spreekwoordelijk gezegde:
"Het is heel plezierig om één zwarte man op visite te hebben;
maar 50 zwarte mannen is een getto."
Een grote factor die mijn Whitopia- avontuur aanwakkerde, was het jaar 2042.
In 2042 zijn blanken niet langer in de meerderheid in Amerika.
Zullen er dan ook meer Whitopia's zijn?
Als we hiernaar kijken,
is het gevaar van Whitopia dat hoe meer segregatie er bestaat
we des te minder kijken naar en geconfronteerd worden
met bewuste en onbewuste vooroordelen.
Ik nam het risico om tijdens een reis van twee jaar en bijna 45.000 km
te leren waarheen, waarom en hoe blanke mensen aan het vluchten zijn,
maar ik had niet verwacht dat ik zo veel plezier zou hebben.
(Gelach)
Ik had niet verwacht dat ik zoveel over mezelf zou leren.
Ik denk niet dat ik in een Whitopia ga wonen --
of in een Blacktopia, trouwens.
Ik ben wel van plan om te blijven golfen zoveel ik maar kan.
(Gelach)
de geweren en megakerken laat ik achter in Whitopia.
Dank jullie wel.
(Applaus)