Tip:
Highlight text to annotate it
X
Wat is er, Valente?
Waar gaan we naartoe?
We gaan naar een auto-ongeluk
waar een dode is gevallen.
Vaak moeten we erg snel rijden.
En hebben we nog het beeld van het vorige auto-ongeluk in ons hoofd...
het ergste auto-ongeluk die we ooit hebben gezien.
We weten dat wij zelf het volgende verhaal kunnen zijn.
-Voel je je opgewonden als je naar een ongeval gaat?
Ja, maar je krijgt ook een adrenalinekick...
en angst, vanwege de ongevallen...
of wat er met ons kan gebeuren.
Een andere auto kan ook zomaar door rood licht rijden en dan...
-Windt je dat op of maakt dat je ***?
Het is zoals het is.
Dat is het mooie van de nacht.
Misdaadfotografen krijgen te maken met veel gevaren.
Vooral de vrienden en familie van de slachtoffers
die zich beledigd voelen als er een foto van hen wordt genomen.
Soms...of eigenlijk vrij vaak,
zijn er problemen.
David Alvarado heeft al veel problemen meegemaakt.
Mijn camera is vernield, ik ben geschopt, geslagen in elkaar geramd.
He is hier al twee keer gehavend aangekomen
hij is zowel door de normale bevolking als de politie aangevallen.
Maar hij vindt het leuk, het is zijn werk.
Even if I tell him not to do something, he'll keep doing it, Zelfs als ik hem adviseer om het niet te doen, doet hij het toch
because it's his job, and he has to bring us his work, omdat het zijn baan is en omdat hij ons zijn werk moet brengen,
No matter what, he always comes through. Ongeacht wat, hij doet altijd wat gedaan moet worden.
Everyday, everyday. Elke dag.
-Wanneer ik ergens aankom, stel ik geen vragen.
Ik vraag niet om toestemming.
Ik ga gewoon foto’s maken.
Mijn missie is om het shot van het lichaam of het ongeval te krijgen.
Toen ik begon met dit werk,
ontmoette ik Bernardo Reyes, van “El Sol de Mediodia”.
Hij werkte 32 jaar met de nachtwacht.
We noemden hem altijd “The Father”,
en dankzij hem leerde ik me proactief op te stellen.
Ik leerde dat je nooit terug met lege handen moet komen.
Je moet het shot krijgen en je stoute schoenen aantrekken,
en dat doe ik.
Helaas is hij gewond geraakt,
toen hij aan het werk was.
Hij nam een foto op de plaats van het ongeval
deed een stap achteruit,
een auto raakte hem, en...
liet hem door de lucht vliegen en kwam op zijn hoofd terecht.
Sindsdien gaat het niet goed met hem.
Hij was echt iemand...
die me behoorlijk geholpen heeft.
Hij was als een vader voor me. Hij gaf me veel raad,
zowel over mijn privéleven als...
Er was een sterke band.
Toen het ongeluk gebeurde,
raakte het me diep.
-Hoe gevaarlijk is het om een journalist te zijn in Mexico?
Op dit moment...
denk ik dat het erg gevaarlijk is.
Ik denk dat we op de tweede of derde plek komen
van hoogste aantal moorden op journalisten.
Sterker nog,
één van onze eigen correspondenten werd vermoord in Veracruz State.
Dat is...
Dat is hem. Roberto Marcos Garcia.
Hij was vermoord omdat hij een een bende blootlegde.
Hij accepteerde hun steekpenningen niet,
dus helaas hebben ze hem omgebracht.
Ze schoten hem negen keer met een 9mm-pistool.
Eerst reden ze op hem in toen hij op zijn motor zat,
daarna kwamen er mannen uit de auto en schoten negen keer op hem.
Hij werd vermoord omdat hij ze ontmaskerde.
Hij werd niet vermoord omdat hij corrupt was of om geld vroeg.
Hij werd vermoord omdat hij zijn werk deed.
Laatst was een Televisa-reporter vermoord in Guerrero State.
Hetzelfde ding als in Veracruz.
In Veracruz...
werden twee verslaggevers van TV Azteca vermist in Michoacán.
. Ik denk dat verslaggeving aan de grens onmogelijk voor me is.
Verslag doen van heftigere dingen zoals drugssmokkel
of drugsmoorden daar, dat is veel lastiger,
omdat ze je kunnen laten verdwijnen.
Ze pakken je en daarna hoort nooit meer iemand van je.
Of ze vermoorden je, of je familie.
In deze stad hebben we wat meer vrijheid,
maar, in de andere staten ligt het wat ingewikkelder.
-Het is klote. -Behoorlijk.
Er zijn veel dingen die ze niet kunnen onderzoeken.
Als we gewoon ongevallen en bloederige moorden verslaan,
dan is er geen wraak.
Iedereen die voorbijgaat aan wat je “hoort” te zeggen
loopt groot risico.
Die moeten wel erg dapper zijn.
Ze zijn erg dapper.
En er zijn niet veel van?
Er zijn niet veel.
Je kunt het daar zien, man.
-Doe je licht aan, man! -Daar gaat ‘ie.
Blijkbaar, werd het slachtoffer de mond gesnoerd,
vastgebonden
en geëxecuteerd
door een vuurwapen.
Hij had drugs bij zich...
Hij werd omgebracht met een schot door het hoofd,
daarna dumpten ze hem hier.
-Ik doe hem uit. -Klaar.
-Ben je klaar, Valente?
-Laten we gaan.
De details zijn nog niet duidelijk,
maar de verslaggever doet alle onderzoek,
en schrijft daarna het artikel.
-Is dit een gewone nacht? -Een gewone nacht.
-Hoe is het, Miguel? -Hoe is het, David?
-Hallo. -Hoe is het?
Ik heb shots van een moordslachtoffer waar de daders een drugsbericht achterlieten.
-Oké, ik haal de foto’s.
Hier.
-Ze schoten hem door het hoofd, toch? -Klopt.
Ook was er een bericht en wat pakketjes met drugs, of iets dergelijks.
Misschien verkocht hij drugs terwijl hij dat niet hoorde te doen.
-Precies.
-Is het soort criminaliteit in Alarma! verandert over de jaren?
-Ja, de misdaad is behoorlijk veranderd in al die tijd.
-Behoorlijk.
Vooral de georganiseerde misdaad.
Laten we niet te ver teruggaan.
Tien jaar geleden werden drugsexecuties uitgevoerd met schoten van een AK-47 en dat was het.
Daarna zagen we andere executies,
zoals mensen met afgehakte handen en vingers,
later met onthoofde mensen.
We zijn nu op het punt dat we vijf hoofden op een dansvloer aantreffen.
Denk je dat de manier om te doden trendy wordt?
Ik denk dat het een manier is
om te laten zien dat ze meer gewelddadig en machtiger zijn dan jij
en dat ze jou meer pijn kunnen doen. Ik denk dat dat het is.
-Waar zoeken we naar?
Waarschijnlijk een Z1, maar we weten de oorzaak niet.
-Z1 betekent een dood persoon? -Ja.
Goedemorgen.
-Was het verstikking? -Ja.
-De rook, nietwaar? -Ja, de rook.
Ik denk dat hij een vuurtje begon en...
Deze rook is erg dik.
Soms kun je dagenlang de geur van een lijk niet uit je neus krijgen.
Dan blijft hij wel twee weken bij je.
De geur blijft gewoon hier als het een rottend lijk is.
Dankjewel.
-Dankjewel, baas. -Geen probleem.
-Tot ziens. Dankjewel.
-Hoe zou je de lezers van Alarma! beschrijven?
-Ik denk dat iedereen Alarma! kan lezen.
We hebben het idee dat het de middenklasse en de lage klasse is,
fabrieksarbeiders, slecht geschoolden...
Maar ik heb ook met dokters, advocaten, journalisten gepraat,
en op een bepaalde manier voelen we ons allemaal aangetrokken tot de dood.
Vooral Mexicanen.
We hebben een vriendelijke relatie met de dood.
We lachen met de dood. We hebben er een dag voor: 2 november.
Het is alsof we er niet *** voor zijn.
We zijn liever vrienden en praten met haar als maatjes.
Over het algemeen zijn de meeste mensen morbide.
Gedurende tijd dat je met ons gewerkt hebt,
heb je gezien hoe de mensen er altijd omheen staan...
Te kijken.
Dat is de morbide aantrekkingskracht.
En dat is waarom ze de kranten kopen.
Ik denk dat wij er naar kijken
om te ontdekken wat of wie we zijn,
of hoe we in staat kunnen zijn om zulke dingen te doen.
Waarom zou iemand een persoon stropen en zijn ballen afhakken terwijl hij nog leeft?
Waarom zou iemand een persoon levend verbranden in een auto? Waarom?
Wat gaat er door je heen als je aan het hakken bent op iemand z’n...
Het is iets onverklaarbaars,
maar helaas gebeurt dat nog steeds.
Wat is er?
Gorde zegt dat het voor Periferico is, in een stukje gras.
-Daar gaan we naartoe.
Het is hier beneden.
-Er waren geruchten in de jaren ’70 en ’80
dat Alarma mannequins had van dode mensen
of dat onze werknemers zouden poseren met make-up voor onze verschrikkelijke foto’s,
maar dat is niet waar. Het is allemaal echt.
Als jij of iemand die in de filmwereld werkt
een lijk maakt die zo erg is als de één die je net gezien hebt...
Dan kon je niet eens op het idee komen.
Realiteit gaat voorbij fictie.
Ik heb foto’s gegeven aan mensen uit de filmwereld
zodat zij kunnen zien hoe een afgehakt hoofd eruitziet,
of iemand die vermoord is met een shotgun.
Ze kunnen zich dat niet voorstellen.
Ze moeten de realiteit zien om het in hun fictie te plaatsen.
Maar ze kunnen dit nooit toppen.
Laten ze ons niet naar beneden?
Blijkbaar was ze een dakloze.
Ik weet niet of het
haar echtgenoot was,
of dat iemand haar in brand heeft gestoken
of dat ze haar doodgeslagen hebben.
De tekstschrijvers zullen wel meer gedetailleerde informatie hebben.
Dit is de Bucareli-rotonde
waar de kranten zijn.
,
Daar is El Universal,
Excelsior,
achter me is La Prensa.
De kranten worden om 4 uur ‘s ochtends uitgebracht
zodat de distributeurs ze naar de kiosken kunnen brengen.
De volgende dag kunnen mensen dan lezen over wat gebeurd is.
-Vertel me over je familie. Zijn ze onder de indruk van wat je doet?
-Ja.
Mijn dochters, mijn vrouw en mijn zoon,
vinden mijn werk leuk,
en ze zijn trots op me.
Vooral mijn zoon.
Hij schept op tegen zijn vrienden, zo van: “Mijn vader nam deze foto” en
“Mijn vader was hier en hier”.
Ze zijn trots op me en ik ben trots op hen.
Dit is het product
van het werk wat we zaterdagnacht deden.
Eén foto haalde de voorpagina en de andere staat aan de binnenkant.
Deze.
Dat is een erkenning van ons wekr.
Er is niet zo mooi als je eigen werk in de krant zien staan.
En als het de voorpagina haalt,
is het nog een grotere sensatie.
-De “Nota Roja” in Mexico is veel extremer dan ergens anders, toch?
-Ik denk niet dat geweld erger in Mexico is
dan elders.
Het verschil is hoe wij er verslag van doen en hoe we het in beeld brengen.
Ik denk dat deze dingen in New York misschien nog vaker gebeuren.
Ik ben er nooit geweest, ***.
De enige plek die ik ken is Mexico-Stad, maar
Ik denk dat daar net zo goed doden vallen bij vechtpartijen.
Misschien willen de mensen daar niet toegeven dat hun stad gewelddadig is,
dus laten ze het niet op het nieuws zien.
In Mexico-Stad hebben we niet echt grenzen aan ons werk.
Tegenwoordig, door veranderingen in de technologie,
krijgen we bijna geen geprinte foto’s.
Er zijn geen prints meer.
Dus bewaarde ik hier en daar een aantal foto’s
en ik kocht een album.
Niet denken dat ik gestoord ben, maar
ik bewaarde ze als souvenir.
Ik verzamelde wat indrukwekkende foto’s van onze correspondenten.
Allerlei soorten,
zoals crime passione,
iemand die overreden is
een slachtoffer van een machete,
iemand die zich verhing,
een executie,
een nasmeulend lijk...
Dit is een goede foto
van iemand zonder gezicht.
Iemand stal zijn gezicht.
Hoe kon dat gebeuren? Wie heeft gezicht gejat?
Ik denk dat veel mensen het idee hebben
dat de hoofdredacteur van Alarma!
plezier heeft aan zulke dingen.
Maar nee.
Ik zie het gewoon als iets normaals.
Dood, in verschillende omstandigheden.
Maar ik raak niet vervuld van vreugde.
Tegelijkertijd probeer ik niet te ontsnappen van realiteit als dit.
Niet omdat ik een *** ben.
Nee, nee, nee nee.
Al van kinds af aan heb ik geleerd om de dood als iets normaals te zien.
In mijn familie, drie van mijn broers en zussen en mijn vader zijn doodgegaan.
Mijn broer verongelukte toen hij 27 was,
mijn zus toen ze 29 was,
toen mijn andere broer en...
Ik zie het zoals het is.
Op het eind, gingen ze dood,
en wij moeten verder.
Het is niet dat het me geen pijn doet. Het doet pijn, maar
Ik heb geleerd om die pijn in bedwang te houden.
Uiteindelijk draait het daar allemaal om. Dat we moeten begrijpen dat het gebeurt,
dat het allemaal al gebeurd is, en dat het nogmaals gaat gebeuren.
Misschien is er niets wat we kunnen doen om deze dingen een halt toe te roepen.
Ik denk dat het begin van onze carrère als journalist...
was toen we voor het eerst verslag deden van “Nota Roja”.
. Het is schokkend, maar daarna wordt het een alledaags iets.
Je wordt koudbloedig.
Maar waar je niet aan kunt ontsnappen, is je sympathie voor andere mensen,
want uiteindelijk profiteren wij van andermans pijn.
Dat verandert de manier waarop je erover denkt, maar niet de manier waarop je het schiet.
Je gaat denken hoe oneerlijk het leven is.
-Hoe is het zie, is
dat ik mijn dagtaak afmaak en, net als bij een computer,
dat je paar keer op delete drukt en
je de afbeeldingen die je die nacht zag, verwijdert uit je geheugen.
Mensen vragen me altijd of...
met alle ongevallen die ik heb gezien...
en de foto’s die ik heb gemaakt,
of ik nachtmerries heb.
Ik vertel ze dat ik die niet heb.
Ik slaap prima.
Soms willen we verslag doen van een ongeval
waar de familie me vraagt, “Wat als het iemand van jouw familie was?”
Ze vragen me of ik een foto durf te maken van mijn eigen familieleden.
Ik zeg dan: “Misschien zou ik het doen, zodat ik het kan gebruiken als bewijs
om te laten zien hoe de moord of het ongeluk gebeurde.”
Met alle pijn in mijn hart, zou ik het nog steeds doen.
Ik ben een fotograaf,
en, tot aan de dag dat God me veroordeelt,
zal ik dat blijven.
Ik probeer mijn werk zo goed mogelijk te doen
dus als het magazine moet snijden,
wordt ik niet diegene die ontslagen wordt vanwege mijn leeftijd.
Zolang mijn lichaam het toelaat en God me leven geeft,
zal ik doorgaan
met foto’s laten zien.